คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Ordinary boy [MARKXBAM]
คำแนะนำ : อ่านในเว็บจะได้อรรถรสมากกว่าอ่านในแอพนะคะเพราะมีการใช้สีตัวอักษรในการบรรยาย ;-)
ฟิ้ว~ ฟิ้วว~
ใบเมเปิ้ลสีเหลืองส้มปลิวหลุดออกจากกิ่งไม้ สายลมอ่อนยามเช้าค่อยๆพัดมันจนร่วงลงสู่พื้นกลายเป็นพรมธรรมชาติสีส้มทอดยาวไปตามทางเดิน บ่งบอกว่าฤดูกาลใหม่กำลังเริ่มต้นขึ้น....
ฮู้~ วี้~ ฮูว~
เสียงผิวปากเนิบๆของเด็กหนุ่มวัยเริ่มต้นมัธยมปลายดังคลอไปกับเสียงผู้คนจอแจ รองเท้าผ้าใบสองข้างขยับก้าวเดินไปตามทางสีส้มข้างหน้าอย่างช้าๆ มือข้างซ้ายล้วงกระเป๋า มือข้างขวาขยับหูฟังที่กำลังเอื้อนทำนองเพลงอินดี้เสียงเบาให้ชัดขึ้น ศีรษะขยับไปมาตามท่วงทำนองของบทเพลง
‘~Watch out, the world's behind you there's always someone arou…..~’
“แบมแบม ฟังเพลงเสียงดังอีกแล้วนะ” เหมือนโลกทั้งใบเงียบลงถนัดตาเมื่อหูฟังถูกดึงออกจากใบหู แบมแบมไม่จำเป็นต้องเงยหน้าหันไปมองก็รู้ว่าคนที่เข้ามาขัดจังหวะการฟังเพลงตอนเช้าทุกวันคือใคร
“ขอฟังถึงหน้าโรงเรียน” เขาไม่ได้กล่าวอะไรนอกจากนั้น มีเพียงมือที่แบยื่นออกไปหาคนข้างๆเท่านั้น
“งั้น...แบ่งกันฟังละกันเนอะ” แบมแบมไม่ได้ปฏิเสธรอยยิ้มกว้างของบุคคลนี้ มือที่เล็กกว่าเด็กวัยเดียวกันยัดหูฟังไว้ที่หูขวาของตนเองและเอื้อมใส่หูฟังไว้ที่หูข้างซ้ายของเพื่อนตัวสูง...
“ยูคยอม นายมีการบ้านให้ลอกไหม”
“ยูคยอม นายอย่าลืมรวมชีทไปส่งนะ”
“ยูคยอม ฉันวางชีทไว้ที่โต๊ะแล้วนะเว้ย”
“ยูคยอม ครูคิมเรียกนายไปหาว่ะ”
“แบมแบม เดี๋ยวฉันมานะ” ยูคยอมตาลีตาเหลือกหันมาพูดกับแบมแบม ละล้าละหลังว่าจะพาร่างของตัวเองไปจัดการกับภาระไหนก่อนดี แบมแบมส่ายหัวให้กับความวุ่นวาย หยิบชีทการบ้านส่งให้ยูคยอม ใส่หูฟังแล้วซบหน้าลงบนโต๊ะหลีกหนีเสียงดังจอแจ
“อย่าฟังเสียงดังนักล่ะ” มือใหญ่เดินมาลูบกลุ่มผมนุ่มปิดท้าย ก่อนจะรีบวิ่งไปหาครูคิมที่ปรึกษา
เสียงออดดังขึ้นบ่งบอกว่าถึงช่วงเวลาพักกลางวันแล้ว แบมแบมยังคงจดจ่อกับสมุดจดของตนเอง ยูคยอมมองข้อมือเล็กขยับไปมาสักพัก เมื่อเห็นว่าเลยเวลาพักมากว่าสิบนาทีแล้วจึงส่งเสียงเตือน
“แบมแบม ได้เวลากินข้าวแล้วนะ”
“นายไปก่อนเถอะ เดี๋ยวตามไป” ยูคยอมถอนหายใจ “เดี๋ยวก็ไม่ได้กินอีกอะ กินข้าวกลางวันบ้างเถอะ เพราะไม่กินถึงได้ตัวเล็กแบบนี้ไง”
“…” แบมแบมไม่ได้ตอบหากแต่เงยหน้าขึ้นสบตายูคยอมแทน นัยน์ตาที่มักเฉื่อยชาเสมอ เวลานี้กลับดูดื้อดึงกว่าเคย ยูคยอมจ้องนัยน์กลมโตนั้นสักพักก่อนจะถอนหายใจออกมา “งั้นเดี๋ยวซื้อขนมปังกับนมสตรอว์เบอร์รี่มาฝาก”
ยูคยอมเดินจากมาแล้วพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก เมื่อนึกถึงเสียงแผ่วๆที่ดังตามมาเมื่อกี้
“ไม่เอานมสตรอว์เบอร์รี่ เอานมจืด” ...ก็เขารู้นี่นาว่าแบมแบมเกลียดสีชมพูอย่างกับอะไรดี
“Hey ไอ้น้อง” เสียงทักกวนๆจากคนที่โผล่หน้าออกมาจากบานประตูห้องเรียนไม่ได้ทำให้แบมแบมที่กำลังใส่หูฟังและจดจ่อกับสมุดจดที่เต็มไปด้วยภาพสเก็ตช์ต้นเมเปิ้ลหันไปสนใจ
“Hey! Hey!! Hey!!! บลูบอย ได้ยินไหม! โย่ว โย่ว โย่ว โย่ว…” แจ็คสันไม่ได้ยืนอยู่ที่ประตูหน้าห้องแล้ว ตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะของแบมแบมพร้อมกับส่งเสียงไปเรื่อยๆรอให้คนตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมาสนใจเขาสักที
“…” ไร้เสียงตอบรับจากแบมแบม เด็กหนุ่มผมสีฟ้าเพียงแค่ขยับคอไปมาไล่ความเมื่อยล้า ก่อนจะเงยหน้ามองเจ้าของเสียงน่ารำคาญที่เขาได้ยินมาสักพัก
“โอ๊ะ โอ…นายสนใจฉันแล้ว” แจ็คสันส่งรอยยิ้มที่คิดว่าดีใจที่สุดในโลกให้แบมแบม เขาลากเก้าอี้จากโต๊ะข้างหน้ามานั่ง วางข้อศอกไว้ที่โต๊ะของแบมแบม แล้วเท้าคางมองหน้าเด็กหนุ่มที่กำลังกระดิกนิ้วตามท่วงทำนองเพลงอินดี้ที่เสียงดังลอดผ่านหูฟังจนเขาได้ยิน
“มีอะไร”
“นาย… รู้จักยูคยอมไหม ฝากบอกมันหน่อยนะว่าให้ไปหาฉันที่ชมรมตอนเลิกเรียนด้วย”
“…” แบมแบมนิ่ง เขามองคนตรงหน้าสักพักก่อนจะผงกศีรษะรับ แล้วหยิบดินสอเตรียมสเก็ตซ์ภาพอีกครั้ง
“นี่ ไม่คิดจะพูดอะไรสักหน่อยรึไง นายควรจะถามว่าฉันเป็นใครสิ”
“…” แบมแบมไม่ตอบ เหมือนว่าเขาจะกลับเข้าสู่โลกส่วนตัวเสียแล้ว หากแต่แจ็คสันยังไม่ไปไหน เขายังคงเท้าคางของมองเด็กน้อยผมสีฟ้าที่กำลังจดจ่อกับกระดาษตรงหน้าอย่างไม่สนใจโลก ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าริมฝีปากอิ่มสีชมพูที่ขยับไปมาตอนฮึมฮัมทำนองเพลงมันน่ามองขนาดไหน น่ามองจนเขาคิดว่าเผลอมองมันนานเกินไป นานจนดวงตากลมใสเงยสบตาเขาอย่างคาดโทษ
“นายรำคาญฉันหรอ” ไม่มีคำถนอมน้ำใจ แบมแบมผินหน้าไปทางประตูห้องทันที แจ็คสันหัวเราะออกมาน้อยๆ เขาวางลูกอมรสบลูเบอร์รี่สีฟ้าไว้บนโต๊ะแล้วเดินออกจากห้องพร้อมกับประโยคบอกลา “ไว้เจอกันใหม่นะ น้องซาทัง”
แบมแบมขมวดคิ้ว หยิบซองลูกอมสีเดียวกับผมของเขามาหมุนสำรวจ เมื่อพบว่าไร้สีชมพูเจือปนจึงเก็บเข้ากระเป๋ากางเกง…
เสียงออดดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายของวัน แบมแบมปรือตามองแสงสีทองที่ทะลุผ่านกระจกใสมากระทบเปลือกตาเขาเข้าอย่างพอดี เจ้าของเรือนผมสีสะท้อนแสงบิดคอไปมาหลังจากที่นอนท่าเดิมเป็นเวลานาน มือเรียวกวาดอุปกรณ์การเรียนลงกระเป๋า ตั้งท่าจะลุกออกจากโต๊ะเรียน หากยังไม่ทันได้ก้าวขา มือของคนข้างๆก็ดันมาจับไว้เสียก่อน
“มีไร…” แบมแบมบิดข้อมือของตนออก เปลี่ยนมาล้วงกระเป๋าเกงแทน และเพราะอะไรบางอย่างในนี้ทำให้เด็กหนุ่มฉุกคิดขึ้นมาได้
“เลิกเรียนแล้วไปชมรมด้วย มีคนฝากมาบอก”
“ฮะ อะไรนะแบมแบม” แบมแบมไม่ตอบ ยืนนิ่งมองยูคยอมที่กำลังขะมักเขม้นแก้โจทย์ฟิสิกส์ด้วยสายตาเฉื่อยชา
“ฉันจะกลับแล้ว มีคนฝากบอกให้นายไปชมรมตอนนี้” แบมแบมว่า หากแต่ขยับรองเท้าผ้าใบเดินได้ไม่ถึงก้าวก็ต้องหยุดเมื่อยูคยอมคว้าข้อมือเขาไว้อีกครั้ง
“รอเดี๋ยว ตอนที่นายหลับ ครูอิมให้จับคู่ทำรายงาน เย็นนี้ไปทำที่บ้านฉันกัน”
เด็กหนุ่มยืนนิ่งสักพัก แล้วผงกหัวตอบรับ
“ไปกัน” ยูคยอมกวาดของทั้งหมดลงกระเป๋า เกี่ยวคอเพื่อนตัวเล็กที่กำลังยืนโยกศีรษะไปตามจังหวะเพลงจากหูฟังสีแดง(ที่ไม่รู้ว่าหยิบมาใส่ตอนไหน)ให้ออกจากห้องเรียนเพื่อมุ่งหน้าไปยังชมรมเต้นที่เขาเป็นหนึ่งในสมาชิก
สายลมเย็นพัดใบเมเปิ้ลเข้ามาทางหน้าต่าง ตามระเบียงทางเดินตอนนี้เจือไปด้วยสีส้มแดงตามจุดต่างๆไม่เว้นแม้แต่…
ฝลุ่บ
ยูคยอมหยิบใบเมเปิ้ลสีแดงที่ติดอยู่บนเส้นผมสีฟ้าของแบมแบมออก มือใหญ่ปัดละอองฝุ่นจากศีรษะเล็กจนหมดหากแต่ยังไม่มีทีท่าว่าจะละมือออกจากกลุ่มผมนุ่ม
“ปล่อยได้แล้ว…” แบมแบมดึงข้อมือใหญ่เบาๆเป็นสัญญาณให้เอามือออกจากศีรษะของตนเอง นัยน์ตาใสจดจ้องไปยังใบเมเปิ้ลที่เพิ่งหล่นออกจากศีรษะเขานิ่งๆ ก่อนจะก้มลงหยิบขึ้นมา
“นายชอบหรอ”
“อืม…นายก็รู้ ฉันชอบสีแดง”
Sunday morning, praise the dawning~ It's just a restless feeling by my side~
Trackที่1ในอัลบั้มเพลงของเด็กหนุ่มผมฟ้าวนกลับมาเล่นอีกครั้ง เด็กหนุ่มฮึมฮัมเนื้อเพลงท่อนแรกในขณะที่ยูคยอมกำลังเอื้อมเปิดประตูชมรม
Early dawning, Sunday morning~ It's just the wasted years so close behind~
เสียงท่อนที่สองของTrackที่1ในอัลบั้มดังขึ้นเรียกให้เปลือกตาสองชั้นของเด็กผู้ชายผิวขาวขยับนิดๆ
Watch out, the world's behind you~ There's always someone around you who will call It's nothing at all~
แบมแบมยังคงฮึมฮัมทำนองเพลงท่อนที่สาม ดวงตาใสเห็นยูคยอมเดินเข้าไปหาผู้ชายใส่หมวกเมื่อตอนกลางวัน รองเท้าผ้าใบสีแดงของเด็กหนุ่มขยับตามมือของของยูคยอมที่กวักเรียกให้ไปนั่งตรงโซฟา
Sunday morning and I'm falling~ I've got a feeling I don't want to know~
คิ้วหนากำลังขมวดมุ่น เมื่อได้ยินเสียงดังรบกวนเพลงท่อนที่สี่ผ่านหูฟังและมันกำลังขัดจังหวะการเสพความสุนทรีย์ของเขา
Early dawning, Sunday morning~ It's all the streets you crossed, not so long ago~
แบมแบมไม่ได้ฮึมฮัมเพลงท่อนที่ห้าแล้ว ดวงตาใสมองยูคยอมและรุ่นพี่เมื่อกลางวันคุยกันอย่างออกรส ฟันขาวขบลงที่กระพุ้งแก้มนิดๆระบายความรำคาญจากมลพิษทางเสียงที่ดังลอดผ่านหูฟัง นัยน์ตาใสเหลือบไปเห็นโซฟาที่หันหน้าเขากำแพง จึงพาร่างของตนเองไปยังเป้าหมาย…
Watch out, the world's behind you~ There's always someone around you who will call It's nothing at all~
เด็กหนุ่มข่มตาฮึมฮัมเพลงท่อนที่หก หากแต่เสียงทำนองคุ้นหูที่ดังใกล้เขามาเรื่อยๆทำให้ต้องเปิดเปลือกตามอง
Watch out, the world's behind you~ There's always someone around you who will call It's nothing at all~
แบมแบมคิดว่าเขาไม่ได้รู้สึกไปเองที่ได้ยินเสียงเพลงท่อนที่เจ็ดดังชัดขึ้นเรื่อยๆและเหมือนตอนนี้เขาจะรู้แล้วว่ามันมาจากที่ใด…
Sunday morning~ Sunday morning~ Sunday morning….~
ภาพที่เห็นเมื่อลืมตาทำให้หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นผิดจังหวะ เส้นผมสีฟ้าทอประกายกับดวงตาใสที่ทอดมองมาเหมือนถูกดึงดูดให้ละสายตาไปไหนไม่ได้ และใช่…เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเพลงท่อนสุดท้ายมันจบลงไปตั้งแต่เมื่อไร….
“เป็นไรวะมาร์ค” แจ็คสันถาม เมื่อเห็นเพื่อนสนิทเหม่อไปทางประตูชมรมได้พักใหญ่
“อ่า… It's just a restless feeling by my side…”
“ฮะ?”
“เปล่า…แค่เพิ่งตื่นน่ะ…”
เมื่อกี้…เหมือนเห็นน้ำทะเล
น้ำทะเลสีฟ้าทอประกาย
สีฟ้า…แบบที่เขาชอบ
“แบมแบม”
“…”
ยูคยอมมองเพื่อนตัวเล็กที่เงียบผิดปกติตั้งแต่เขาพาออกจากห้องชมรม ระหว่างการเดินทางที่เขามักได้ยินเสียงฮึมฮัมทำนองเพลงอินดี้ในตอนนี้มีเพียงเสียงลมจากธรรมชาติเท่านั้น
“แบมแบม นายโอเคไหม” ยูคยอมสะกิดบ่าเล็กเบาๆเรียกให้เจ้าตัวหันมามองได้สำเร็จ
“เปล่า…ฉันไม่เป็นไร” แบมแบมได้แต่พูดเพียงแค่นั้น
“อ่า..” ยูคยอมพยักหน้าตอบรับ ต่างคนต่างเริ่มก้าวไปตามทางเดิน หากแต่ในช่วงเวลาไม่นานนัก ยูคยอมก็ต้องหันกลับมามองแบมแบมด้วยความสงสัยอีกครั้ง
“It's just a restless feeling by my side…” แบมแบมหลับตาลงชั่วครู่ ภาพเส้นผมสีแดงภายใต้หมวกไหมพรมของคนที่เขาเพิ่งสบตาเมื่อกี้ยังคงไม่จางหายไปไหน
เส้นผมสีแดงธรรมชาติ…
สีแดง…แบบที่เขาชอบ
ความคิดเห็น