คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : .:: Big Boss ::. ตอนที่ 22
Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด
22
ถ้าเลือก...
ถ้าเลือกได้...
ผมอยากจะขัดขวางสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า...
ภาพหยอกล้อกันในห้องครัวในจังหวะที่เด็กชายวัยสิบขวบนั้นก้าวผ่านไม่ได้หยุดลง นัยน์ตาสงบนั้นไม่ได้ฉายแสงอื่นใดนอกไปจากการทอดมองนิ่งๆ ใครเล่าจะรู้ว่าในสมองนั้นคิดถึงสิ่งใดกันแน่ ขาเล็กเลือกที่จะเดินผ่านมันไปเงียบๆ แล้วปล่อยให้เสียงหัวเราะนั้นคงอยู่อย่างนั้น
เพราะรู้ดีว่า...มันคงจะเหลือเป็นเพียงแค่ความทรงจำในอีกไม่ช้า
ถ้าหากเขายังอยู่ที่นี่...
เขา...เคยภูมิใจในความฉลาดที่มีมาแต่กำเนิด...
แต่ความภูมิใจเหล่านั้นกลับนำพาคนที่เขารักเข้าไปสู่วังวนแห่งอำนาจ
“จงแด! นี่แม่ทำคิมบับของโปรดเราด้วยนะ”
“เหรอฮะ”
เสแสร้ง...
รู้ดีว่าการที่ทำหน้าตาใสซื่อ พร้อมรอยยิ้มกว้างขวางนั้นเป็นอาการของการเสแสร้ง แต่เขาก็เลือกที่จะทำมันในตอนนี้ ใบหน้าใสของหญิงสาวที่ถืออาหารจานโปรดยิ่งคลี่ยิ้มกว้างขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กชายนั้นแสดงอาการชื่นชอบ ผ้ากันเปื้อนสีสดน่ามองยังคงทาบปิดเสื้อเอาไว้ไม่ได้ถูกถอดออกแม้ในยามที่หล่อนทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ข้างๆ
“โบอา...คุณควรจะถอดผ้ากันเปื้อนออกก่อนนะ”
เสียงทุ้มที่ดึงรั้งความสนใจทั้งหมดให้ไปหยุดที่ร่างสูงโปร่งที่ก้าวออกมาพร้อมกับถ้วยชามในมือ เขาจัดการวางสิ่งเหล่านั้นลงแล้วเดินมาหยุดด้านหลังควอน โบอา นิ้วเรียวยาวค่อยๆ แกะปมด้านหลังก่อนจะเปลี่ยนเป็นอ้อมมาปลดมันออกไปจากหญิงสาว รอยยิ้มบางๆ ถูกส่งให้แทนคำขอบคุณ
“นี่จงแด...”
“ครับ?”
บทสนทนาแรกหลังจากมื้ออาหารเริ่มต้นถูกเปิดขึ้นเมื่อชายหนุ่มที่เขาไม่ชอบใจนักเป็นผู้เอ่ยขึ้น
เมื่อเห็นว่าเด็กชายละสายตาจากอาหารน่าทานตรงหน้า คนที่เป็นคนเปิดบทสนทนาก็รีบเอ่ยต่อ
“เมื่อไหร่จะเรียกฉันว่าพ่อซะที”
“ผมก็ไม่เคยเรียกน้าโบอาว่าแม่นี่ครับ”
“จงแด...! ลูกก็รู้ว่าพูดแบบนี้แม่จะเสียใจนะ” หญิงสาววางช้อนลงแทบจะทันทีเมื่อคนที่รักเหมือนลูกในไส้เอ่ยตัดเยื่อใยเหมือนเช่นทุกที หล่อนลอบสบตากับชายหนุ่มคาดโทษแล้วหันไปเอ่ยอ้อนเด็กหน้านิ่งที่นั่งอยู่ใกล้กัน มืออุ่นเอื้อมกุมมือเล็กสองข้างเอาไว้ก่อนจะลูบมันเบาๆ
อยากให้ได้รู้ว่า...เธอไม่คิดจะโกหก...
“นะจงแด...แม่รักจงแดเหมือนลูกจริงๆ นะ”
“ผมทราบครับ ผมก็รักคุณน้าเหมือนกัน”
คำบอกรักไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นในตอนนี้
แม้ว่าเด็กชายจะเอ่ยมันขึ้นมาจากใจจริงก็ตาม...
“รักแล้วทำไมไม่เรียกซะที แม่รอฟังอยู่นะ”
“ไม่ต้องเรียกแต่น้าโบอาก็รู้ได้ไม่ใช่เหรอฮะ ว่าผมรักน้าจริงๆ”
“แต่ไม่ยอมเรียกแม่ว่าแม่ซะที จะรอให้น้องออกมาก่อนเหรอไง!!!? อ๊ะ...เอ่อ...” ราวกับทุกอย่างหยุดนิ่งเมื่อทุกคนที่ได้ฟังนั้นชะงักไป สะดุดหูกับคำว่า ‘น้อง’ จนแม้แต่คิม จงแดยังต้องขมวดคิ้ว เขาเป็นเด็กสิบขวบ...แค่อายุทางกายภาพ แต่อายุสมองของเขานั้นมากเกินกว่าเด็กคนอื่นๆ เขาฉลาด และรอบรู้พอที่ว่าคำว่าน้องนั้นจะสื่อถึงสิ่งใด
“บ...โบอา!!! คุณท้องเหรอ!!!”
“แหะๆ คือ...”
“พระเจ้า! มันเป็นข่าวดีมาก” เสียงหัวเราะทุ้มกังวานดังก้องขณะที่เขารีบลุกขึ้นไปจับร่างบางนั้นหมุนไปมาเพื่อสำรวจให้ถ้วนถี่ หน้าท้องแบนราบนั้นไม่ได้ป่องมากอย่างที่คิดทว่าก็พอรู้ได้เมื่อมือเรียวเอื้อมกุมเอาไว้เบาๆ อย่างทะนุถนอม ท้องอ่อนๆ เพียงสามเดือนไม่ได้ทำให้ใครรอบข้างผิดสังเกต
“คุณทำไมไม่บอกผม”
“ฉันอยากจะเซอร์ไพร์สน่ะค่ะ”
หล่อนเอ่ยกลั้วหัวเราะในขณะที่เสียงหัวเราะทุ้มกังวานนั้นจะดังขึ้นอีกครั้ง ทว่า...
มีบางสิ่งแปลกไป...
สิ่งที่เด็กชายรับรู้ได้จนต้องหันกลับไปมองที่หน้าประตูบ้าน...
“คุณน้าโบอา”
เสียงใสนั้นเอ่ยเรียก แม้ในความจริงนั้นจะแสนเบาแต่สิ่งที่ทั้งสองรับรู้ได้คือความเค้นเครียดในน้ำเสียง มือเล็กเอื้อมจับมือนุ่มแล้วออกแรงลากไปที่ประตูหลังบ้าน เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นเมื่อครู่ดูราวกับเป็นเรื่องตลกเมื่อชายหนุ่มเลือกที่จะเปิดเซฟที่ผนังแล้วหยิบเอาวัตถุดำขลับมาถือไว้
“จงแด...”
“ชู่วว์...ผมคิดว่าพวกเขากำลังจะติดตั้งระเบิด”
“จงแด!”
หล่อนครางเสียงเบาอย่างตื่นตระหนก แต่เด็กชายกลับไม่สะทกสะท้านเช่นเดียวกับชายหนุ่มที่เขาเลือกจะปล่อยให้มือเล็กนั้นจับจูงโบอาแทนที่จะเป็นเขาเข้าโอบภรรยาเอาไว้ เพราะถ้าจวนตัว อย่างน้อยคิม จงแดก็เป็นเด็กที่ฉลาดพอที่จะพาคนรักของเขาหนีไปได้
“คงจุดชนวนด้วยเสียงโทรศัพท์”
พึมพำกับตัวเองเมื่อลอบส่องใต้ประตูแล้วคาดคะเนเอาจากการติดตั้ง...
วันนี้มาถึง...
วันนั้นเขาคือผู้รอดชีวิต...แต่วันนี้เขาเลือกที่จะเสี่ยง...
“คุณอาพาคุณน้าหนีไปเถอะครับ”
“ไม่ได้นะจงแด!!! น้ารับปากกับแม่เธอเอาไว้ว่าจะปกป้องเธอให้ได้”
“โบอา! เดี๋ยวนะ...ผมไม่เข้าใจ...ที่พวกเขามา ไม่ใช่เพราะผมหรือ?”
“ก็ไม่ใช่น่ะสิคะ! จงแด...เชื่อน้าไปกับน้า...”
“ไม่ครับ ผมจะไม่หนีอีกแล้ว”
“จงแดไปกับน้า!”
ดูเหมือนจะไม่ใช่เวลาดื้อสำหรับใครซักคน และสำหรับเขาผู้ซึ่งได้รับความรู้ใหม่นั้นก็ใช่ มือแกร่งส่งวัตถุดำขลับในมือให้เด็กชายท่ามกลางเสียงร้องโวยวายของภรรยาสาวที่ไม่วายจะผิดเวลาค้อนขวับให้เขาวงใหญ่ มือเล็กนั้นรับไปถือไว้อย่างไม่ยี่หร่ะ นั่นทำให้สมองของเขาเริ่มประมวลผลได้
เด็ก...อัจฉริยะ...
ของครอบครัวสายลับที่เพิ่งหายตัวไป...
“จงแด...นายคือ...”
“เฉินครับ...นั่นคือชื่อในวงการของผม”
“จงแด! น้าบอกว่าให้!!!”
กริ๊งง!!!
เสียงที่กรีดร้องดังขัดขึ้นมาจากโทรศัพท์บ้านที่ตั้งอยู่ เพียงครั้งเดียวแล้วเงียบไป แต่แค่เท่านั้นก็มากเกินพอที่ชายหนุ่มจะตัดสินใจ เขาเลือกที่จะดึงภรรยาสาวให้เช้ามาหลบอยู่ด้านหลังก่อนจะปลดเซฟที่ผนังอีกจุดเพื่อเตรียมพร้อมกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น
“ไว้เราค่อยคุยกัน จงแด...ฉันให้เธอนำทีม”
“ผมก็ไม่คิดว่าจะต้องทำตามใครอยู่แล้ว”
คิ้วเข้มกระตุกน้อยๆ นึกอยากจะเตะเด็กขึ้นมาไม่ได้...แต่นี่มันไม่ใช่เวลา...
“แผนล่ะไอ้หนู”
“ลุยอย่างเดียวสิครับ”
“ไม่เอา ไม่ให้ลุย!!!”
ฟุบ...
เสียงที่ดังขึ้นกลางปล้องไม่ได้ทำให้ตกใจไปกว่าหญิงสาวที่ดึงเอาหลานชายหัวแก้วหัวแหวนมากอดไว้แน่น พร้อมยืนยันสำทับอีกครั้งว่ายังไงก็ไม่ยอมที่จะให้เด็กชายในอ้อมแขนไปเสี่ยงอันตรายเป็นอันขาด ชายหนุ่มลอบผ่อนลมหายใจผ่านริมฝีปาก...เมื่อภรรยาที่ไม่เคยดื้อดึงออกฤทธิ์ในนาทีที่ไม่เหลือเวลาให้รีรอ
“โบอา/คุณน้า”
“ไม่ให้ก็คือไม่ให้!!! อย่าให้ฉํนต้องพูดซ้ำสองนะ!!! หวางยี่!!! คุณจะทำอะไรก็ทำ แต่ฉันไม่ให้จงแดทำ”
“อ้าว...”
“คุณน้าฮะ ผมเอาตัวรอดได้”
“ไม่ให้!!! อย่ามาดื้อนะ!!!”
เพี๊ยะ!
ฝ่ามืออรหันต์ฟาดลงบนก้นเล็กอย่างไม่ปราณีจนคนที่ลืมตัวไปว่าตัวเองเป็นเด็กถึงกับสะดุ้ง ใบหน้าเล็กเงยหน้าขึ้นหมายจะหาคำตอบทว่าก็ต้องนิ่งลงเมื่อสบกับนัยน์ตาฉ่ำน้ำที่ทอดมองมา ร่างนั้นทรุดลงคุกเข่าลงตรงหน้าก่อนจะรวบร่างเล็กนั้นเข้ามากอดไว้แน่น
“แม่เป็นแม่นะ ถ้าจะไปเสี่ยงแบบนั้น...จงแดเหมือนทำร้ายแม่นะลูก”
“...”
“แม่เหลือหนูคนเดียวแล้วนะ”
“...”
“...”
เด็กชายขืนตัวออกจากอ้อมแขนก่อนจะเลื่อนปลดมือทั้งสองข้างของหญิงสาวตรงหน้านั้นออก ท่ามกลางเสียงครางอย่างใจเสีย อาการแข็งกร้าวนั้นเทียบไม่ได้กับนัยน์ตาว่างเปล่า มือที่ทิ้งลงข้างตัวเกือบสัมผัสกับพื้นนั้นถูกช้อนกลับมากุมเอาไว้อีกครั้ง
...
“ผมจะดูแลแม่เองนะครับ”
...
TBC.
งานราษฎร์งานหลวงมากมาย อ๊ากกกกกก
ช้าๆ ได้พล้าสองเล่มงานเนอะ
ขอบคุณทุกคนมากนะคะ ^^
ความคิดเห็น