ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic EXO] .:: Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด ::. [Yaoi]

    ลำดับตอนที่ #24 : .:: Big Boss ::. ตอนที่ 22

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.29K
      1
      6 พ.ย. 55









    Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด


    22

     








     

    ถ้าเลือก...

    ถ้าเลือกได้...

    ผมอยากจะขัดขวางสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า...

    ภาพหยอกล้อกันในห้องครัวในจังหวะที่เด็กชายวัยสิบขวบนั้นก้าวผ่านไม่ได้หยุดลง นัยน์ตาสงบนั้นไม่ได้ฉายแสงอื่นใดนอกไปจากการทอดมองนิ่งๆ ใครเล่าจะรู้ว่าในสมองนั้นคิดถึงสิ่งใดกันแน่ ขาเล็กเลือกที่จะเดินผ่านมันไปเงียบๆ แล้วปล่อยให้เสียงหัวเราะนั้นคงอยู่อย่างนั้น

    เพราะรู้ดีว่า...มันคงจะเหลือเป็นเพียงแค่ความทรงจำในอีกไม่ช้า

    ถ้าหากเขายังอยู่ที่นี่...

    เขา...เคยภูมิใจในความฉลาดที่มีมาแต่กำเนิด...

    แต่ความภูมิใจเหล่านั้นกลับนำพาคนที่เขารักเข้าไปสู่วังวนแห่งอำนาจ

    “จงแด! นี่แม่ทำคิมบับของโปรดเราด้วยนะ”

    “เหรอฮะ”

    เสแสร้ง...

    รู้ดีว่าการที่ทำหน้าตาใสซื่อ พร้อมรอยยิ้มกว้างขวางนั้นเป็นอาการของการเสแสร้ง แต่เขาก็เลือกที่จะทำมันในตอนนี้ ใบหน้าใสของหญิงสาวที่ถืออาหารจานโปรดยิ่งคลี่ยิ้มกว้างขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กชายนั้นแสดงอาการชื่นชอบ ผ้ากันเปื้อนสีสดน่ามองยังคงทาบปิดเสื้อเอาไว้ไม่ได้ถูกถอดออกแม้ในยามที่หล่อนทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ข้างๆ

    “โบอา...คุณควรจะถอดผ้ากันเปื้อนออกก่อนนะ”

    เสียงทุ้มที่ดึงรั้งความสนใจทั้งหมดให้ไปหยุดที่ร่างสูงโปร่งที่ก้าวออกมาพร้อมกับถ้วยชามในมือ เขาจัดการวางสิ่งเหล่านั้นลงแล้วเดินมาหยุดด้านหลังควอน โบอา นิ้วเรียวยาวค่อยๆ แกะปมด้านหลังก่อนจะเปลี่ยนเป็นอ้อมมาปลดมันออกไปจากหญิงสาว รอยยิ้มบางๆ ถูกส่งให้แทนคำขอบคุณ

    “นี่จงแด...”

    “ครับ?

    บทสนทนาแรกหลังจากมื้ออาหารเริ่มต้นถูกเปิดขึ้นเมื่อชายหนุ่มที่เขาไม่ชอบใจนักเป็นผู้เอ่ยขึ้น

    เมื่อเห็นว่าเด็กชายละสายตาจากอาหารน่าทานตรงหน้า คนที่เป็นคนเปิดบทสนทนาก็รีบเอ่ยต่อ

    “เมื่อไหร่จะเรียกฉันว่าพ่อซะที”

    “ผมก็ไม่เคยเรียกน้าโบอาว่าแม่นี่ครับ”

    “จงแด...! ลูกก็รู้ว่าพูดแบบนี้แม่จะเสียใจนะ” หญิงสาววางช้อนลงแทบจะทันทีเมื่อคนที่รักเหมือนลูกในไส้เอ่ยตัดเยื่อใยเหมือนเช่นทุกที หล่อนลอบสบตากับชายหนุ่มคาดโทษแล้วหันไปเอ่ยอ้อนเด็กหน้านิ่งที่นั่งอยู่ใกล้กัน มืออุ่นเอื้อมกุมมือเล็กสองข้างเอาไว้ก่อนจะลูบมันเบาๆ

    อยากให้ได้รู้ว่า...เธอไม่คิดจะโกหก...

    “นะจงแด...แม่รักจงแดเหมือนลูกจริงๆ นะ”

    “ผมทราบครับ ผมก็รักคุณน้าเหมือนกัน”

    คำบอกรักไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นในตอนนี้

    แม้ว่าเด็กชายจะเอ่ยมันขึ้นมาจากใจจริงก็ตาม...

    “รักแล้วทำไมไม่เรียกซะที แม่รอฟังอยู่นะ”

    “ไม่ต้องเรียกแต่น้าโบอาก็รู้ได้ไม่ใช่เหรอฮะ ว่าผมรักน้าจริงๆ”

    “แต่ไม่ยอมเรียกแม่ว่าแม่ซะที จะรอให้น้องออกมาก่อนเหรอไง!!!? อ๊ะ...เอ่อ...” ราวกับทุกอย่างหยุดนิ่งเมื่อทุกคนที่ได้ฟังนั้นชะงักไป สะดุดหูกับคำว่า น้องจนแม้แต่คิม จงแดยังต้องขมวดคิ้ว เขาเป็นเด็กสิบขวบ...แค่อายุทางกายภาพ แต่อายุสมองของเขานั้นมากเกินกว่าเด็กคนอื่นๆ เขาฉลาด และรอบรู้พอที่ว่าคำว่าน้องนั้นจะสื่อถึงสิ่งใด

    “บ...โบอา!!! คุณท้องเหรอ!!!

    “แหะๆ คือ...”

    “พระเจ้า! มันเป็นข่าวดีมาก” เสียงหัวเราะทุ้มกังวานดังก้องขณะที่เขารีบลุกขึ้นไปจับร่างบางนั้นหมุนไปมาเพื่อสำรวจให้ถ้วนถี่ หน้าท้องแบนราบนั้นไม่ได้ป่องมากอย่างที่คิดทว่าก็พอรู้ได้เมื่อมือเรียวเอื้อมกุมเอาไว้เบาๆ อย่างทะนุถนอม ท้องอ่อนๆ เพียงสามเดือนไม่ได้ทำให้ใครรอบข้างผิดสังเกต

    “คุณทำไมไม่บอกผม”

    “ฉันอยากจะเซอร์ไพร์สน่ะค่ะ”

    หล่อนเอ่ยกลั้วหัวเราะในขณะที่เสียงหัวเราะทุ้มกังวานนั้นจะดังขึ้นอีกครั้ง ทว่า...

    มีบางสิ่งแปลกไป...

    สิ่งที่เด็กชายรับรู้ได้จนต้องหันกลับไปมองที่หน้าประตูบ้าน...

    “คุณน้าโบอา”

    เสียงใสนั้นเอ่ยเรียก แม้ในความจริงนั้นจะแสนเบาแต่สิ่งที่ทั้งสองรับรู้ได้คือความเค้นเครียดในน้ำเสียง มือเล็กเอื้อมจับมือนุ่มแล้วออกแรงลากไปที่ประตูหลังบ้าน เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นเมื่อครู่ดูราวกับเป็นเรื่องตลกเมื่อชายหนุ่มเลือกที่จะเปิดเซฟที่ผนังแล้วหยิบเอาวัตถุดำขลับมาถือไว้

    “จงแด...”

    “ชู่วว์...ผมคิดว่าพวกเขากำลังจะติดตั้งระเบิด”

    “จงแด!

    หล่อนครางเสียงเบาอย่างตื่นตระหนก แต่เด็กชายกลับไม่สะทกสะท้านเช่นเดียวกับชายหนุ่มที่เขาเลือกจะปล่อยให้มือเล็กนั้นจับจูงโบอาแทนที่จะเป็นเขาเข้าโอบภรรยาเอาไว้ เพราะถ้าจวนตัว อย่างน้อยคิม จงแดก็เป็นเด็กที่ฉลาดพอที่จะพาคนรักของเขาหนีไปได้

    “คงจุดชนวนด้วยเสียงโทรศัพท์”

    พึมพำกับตัวเองเมื่อลอบส่องใต้ประตูแล้วคาดคะเนเอาจากการติดตั้ง...

    วันนี้มาถึง...

    วันนั้นเขาคือผู้รอดชีวิต...แต่วันนี้เขาเลือกที่จะเสี่ยง...

    “คุณอาพาคุณน้าหนีไปเถอะครับ”

    “ไม่ได้นะจงแด!!! น้ารับปากกับแม่เธอเอาไว้ว่าจะปกป้องเธอให้ได้”

    “โบอา! เดี๋ยวนะ...ผมไม่เข้าใจ...ที่พวกเขามา ไม่ใช่เพราะผมหรือ?

    “ก็ไม่ใช่น่ะสิคะ! จงแด...เชื่อน้าไปกับน้า...”

    “ไม่ครับ ผมจะไม่หนีอีกแล้ว”

    “จงแดไปกับน้า!

    ดูเหมือนจะไม่ใช่เวลาดื้อสำหรับใครซักคน และสำหรับเขาผู้ซึ่งได้รับความรู้ใหม่นั้นก็ใช่ มือแกร่งส่งวัตถุดำขลับในมือให้เด็กชายท่ามกลางเสียงร้องโวยวายของภรรยาสาวที่ไม่วายจะผิดเวลาค้อนขวับให้เขาวงใหญ่ มือเล็กนั้นรับไปถือไว้อย่างไม่ยี่หร่ะ นั่นทำให้สมองของเขาเริ่มประมวลผลได้

    เด็ก...อัจฉริยะ...

    ของครอบครัวสายลับที่เพิ่งหายตัวไป...

    “จงแด...นายคือ...”

    “เฉินครับ...นั่นคือชื่อในวงการของผม”

    “จงแด! น้าบอกว่าให้!!!

    กริ๊งง!!!

    เสียงที่กรีดร้องดังขัดขึ้นมาจากโทรศัพท์บ้านที่ตั้งอยู่ เพียงครั้งเดียวแล้วเงียบไป แต่แค่เท่านั้นก็มากเกินพอที่ชายหนุ่มจะตัดสินใจ เขาเลือกที่จะดึงภรรยาสาวให้เช้ามาหลบอยู่ด้านหลังก่อนจะปลดเซฟที่ผนังอีกจุดเพื่อเตรียมพร้อมกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น

    “ไว้เราค่อยคุยกัน จงแด...ฉันให้เธอนำทีม”

    “ผมก็ไม่คิดว่าจะต้องทำตามใครอยู่แล้ว”

    คิ้วเข้มกระตุกน้อยๆ นึกอยากจะเตะเด็กขึ้นมาไม่ได้...แต่นี่มันไม่ใช่เวลา...

    “แผนล่ะไอ้หนู”

    “ลุยอย่างเดียวสิครับ”

    “ไม่เอา ไม่ให้ลุย!!!

    ฟุบ...

    เสียงที่ดังขึ้นกลางปล้องไม่ได้ทำให้ตกใจไปกว่าหญิงสาวที่ดึงเอาหลานชายหัวแก้วหัวแหวนมากอดไว้แน่น พร้อมยืนยันสำทับอีกครั้งว่ายังไงก็ไม่ยอมที่จะให้เด็กชายในอ้อมแขนไปเสี่ยงอันตรายเป็นอันขาด ชายหนุ่มลอบผ่อนลมหายใจผ่านริมฝีปาก...เมื่อภรรยาที่ไม่เคยดื้อดึงออกฤทธิ์ในนาทีที่ไม่เหลือเวลาให้รีรอ

    “โบอา/คุณน้า”

    “ไม่ให้ก็คือไม่ให้!!! อย่าให้ฉํนต้องพูดซ้ำสองนะ!!! หวางยี่!!! คุณจะทำอะไรก็ทำ แต่ฉันไม่ให้จงแดทำ”

    “อ้าว...”

    “คุณน้าฮะ ผมเอาตัวรอดได้”

    “ไม่ให้!!! อย่ามาดื้อนะ!!!

    เพี๊ยะ!

    ฝ่ามืออรหันต์ฟาดลงบนก้นเล็กอย่างไม่ปราณีจนคนที่ลืมตัวไปว่าตัวเองเป็นเด็กถึงกับสะดุ้ง ใบหน้าเล็กเงยหน้าขึ้นหมายจะหาคำตอบทว่าก็ต้องนิ่งลงเมื่อสบกับนัยน์ตาฉ่ำน้ำที่ทอดมองมา ร่างนั้นทรุดลงคุกเข่าลงตรงหน้าก่อนจะรวบร่างเล็กนั้นเข้ามากอดไว้แน่น

    “แม่เป็นแม่นะ ถ้าจะไปเสี่ยงแบบนั้น...จงแดเหมือนทำร้ายแม่นะลูก”

    “...”

    “แม่เหลือหนูคนเดียวแล้วนะ”

    “...”

    “...”

    เด็กชายขืนตัวออกจากอ้อมแขนก่อนจะเลื่อนปลดมือทั้งสองข้างของหญิงสาวตรงหน้านั้นออก ท่ามกลางเสียงครางอย่างใจเสีย อาการแข็งกร้าวนั้นเทียบไม่ได้กับนัยน์ตาว่างเปล่า มือที่ทิ้งลงข้างตัวเกือบสัมผัสกับพื้นนั้นถูกช้อนกลับมากุมเอาไว้อีกครั้ง

    ...

    “ผมจะดูแลแม่เองนะครับ”

    ...









    TBC.
    งานราษฎร์งานหลวงมากมาย อ๊ากกกกกก
    ช้าๆ ได้พล้าสองเล่มงานเนอะ

    ขอบคุณทุกคนมากนะคะ ^^

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×