fanfic hakkenden touhou hakken ibun [Yaoi]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เป็นแฟนฟิคสั้นๆจากเรื่อง hakkenden touhou hakken ibun

คู่อาโอะ กับ ชิโนะ

คำเตือน Yaoi ครับ 

เนื้อเรื่อง

Short Fanfiction

hakkenden touhou hakken ibun

กลีบสีชมพูแสนอ่อนหวานของซากุระโปรยปรายลงมาอย่างเชื่องช้าราวกับละอองหิมะในฤดูหนาว จะต่างกันก็ตรงสีสันยามปกคลุมบนผืนดิน เกล็ดหิมะทำให้ทุกหนแห่งแปรเปลี่ยนเป็นสีขาวที่แสนเย็นชืดไร้ชีวิต แต่กลีบซากุระสร้างสีสันให้โลกทั้งใบกลายเป็นสีชมพู

ทางเดินที่ปูด้วยกลีบดอกไม้สีหวานมีร่างของคนสองคนเดินไปด้วยกัน คนหนึ่งเป็นเด็กหนุ่มที่มีดวงหน้างดงามน่ารักราวดรุณีในวัยแรกแย้ม ส่วนอีกหนึ่งเป็นชายหนุ่มที่มีร่างกายผึ่งผายสง่างาม

ดูเผินๆ พวกเขาเป็นแค่เพียงคนที่เดินไปด้วยกัน แต่แท้ที่จริงแล้ว หนุ่มน้อยแสนสวยวัย 13 ปีผู้บอบบางนาม ชิโนะนั้นเป็นเด็กหนุ่มอายุ 18 หากเพราะเป็นร่างสถิตของ มุราซาเมะ ดาบพิฆาตอันทรงอำนาจที่มักปรากฏกายออกมาในรูปของ กาดำ ทำให้เขาอยู่ในร่างของเด็กไปตลอดกาล

ส่วนคนตัวสูงกว่ามีชื่อว่า อาโอะ เขามิใช่มนุษย์ หากเป็น ‘ร่างเงา’ ของชายอีกคนที่มีนามว่าโซสึเกะ ทั้งคู่มีรูปร่างหน้าตาที่เหมือนกันแทบทุกอย่าง ยกเว้นนิสัยกับดวงตา โซสึเกะ มีดวงตาแสนเศร้าสีเทาอมฟ้า ส่วนอาโอะมีเนตรสองสีอันงดงาม ฟ้ากับทอง

โซสึเกะเป็นคนสุภาพ อ่อนโยน เขาทำหน้าที่เสมือนพี่เลี้ยงของหนุ่มน้อย ชิโนะ ทั้งดูแลและคอยปกป้องและมองด้วยความห่วงใยอยู่ตลอดเวลา ในขณะที่อาโอะมีนิสัยโหดร้ายกว่า เขาสามารถทำทุกอย่างเพื่อให้มีร่างกายครบบริบูรณ์เหมือนมนุษย์ ทำได้แม้กระทั่งเปลี่ยนวิญญาณอันแสนเศร้าของผู้หญิงคนหนึ่งให้กลายเป็นปิศาจเพื่อเพราะจะได้ครอบครองดวงตาอันงดงาม หรือสังหารเทพเจ้า เพื่อชิงพลังอำนาจที่แข็งแกร่งมาไว้กับตัว

แม้จะมีนิสัยต่างกันอย่างสุดขั้ว แต่ทั้งคู่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน คือหัวใจที่แสนอบอุ่น ทั้งสองยินดีทำทุกอย่างเพียงเพื่อเหตุผลเดียวเท่านั้น คือได้อยู่เคียงข้าง ชิโนะ 

ค่ำคืนที่ผ่านมา มีปิศาจกินคนบุกเข้าไปอาละวาดในเมืองหลวง บังเอิญชิโนะกำลังเดินเล่นแถวนั้นอยู่พอดีจึงพุ่งเข้าไปกำราบ ถึงแม้จะมีพลังอันแข็งแกร่งของมุราซาเมะ แต่ด้วยร่างของเด็ก ทำให้ชิโนะไม่อาจโค่นเจ้าปิศาจตนนั้นได้ อาโอะซึ่งคอยติดต่างอยู่ห่างๆจึงยื่นมือเข้ามาช่วย เมื่อดับลมหายใจชั่วลงไปแล้วทั้งสองจึงรู้ตัวว่า พวกเขามิได้อยู่ในเมืองหลวง หากเป็นป่าซากุระสักแห่งที่ห่างไกล

อาจเป็นไปได้ว่าพลังของปิศาจตนนั้นเป็นตัวดึงมา

ทั้งคู่เดินไปด้วยกันอย่างเงียบๆ ไม่มีการพูดจา อาโอะเหลือบตาลงมองคนตัวเล็กและมุ่นคิ้วเมื่อเห็นรอยข่วนสีแดงบนลำคอ มือเลื่อนไปแตะเบาๆพร้อมกับถาม

“ไปได้แผลมาจากไหน”

ชิโนะสะดุ้งปัดมืออีกฝ่ายออกทันที

“โดนกิ่งไม้เกี่ยว” เด็กหนุ่มตอบห้วนๆพลางชำเลืองตามองคนตัวสูงกว่าแวบหนึ่งและเบือนหนีแทบจะทันทีเมื่อเห็นดวงตาสองสีกำลังฉายความห่วงใยออกมาจางๆ “แผลแค่นี้ไม่ถึงตายหรอกน่า”

ถึงไม่อยากจะคุยด้วยแต่ก็อดพูดออกไปไม่ได้ เท้าเล็กๆขยับไปข้างหน้าเพื่อเดินหนีแต่อาโอะกลับคว้าเอาไหล่เอาไว้ และดึงเข้าหาตัว ชิโนะโวยลั่น

“ปล่อยฉันนะ”

อาโอะไม่พูดอะไร เขายังคงพยายามเปิดคอเสื้อเพื่อดูแผลแต่พอชิโนะดิ้นหนี ชายหนุ่มก็ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด

“อยู่นิ่งๆได้ไหม”

“ไม่!” คนตัวเล็กพูดห้วนๆพร้อมกับผลักคนตัวใหญ่ออก อาโอะถอนใจเบาๆอย่างเอือมระอาก่อนแกล้วตวัดขาเกี่ยวชิโนะจนล้ม และกดบังคับให้นอนนิ่งอยู่กับพื้น

“อยู่นิ่งๆ” เขาพูดเสียงต่ำพลางจ้องมองใบหน้าสวยด้วยดวงตาสองสีที่แม้จะดูน่ากลัว แต่กลับแฝงความอ่อนโยนเอาไว้ โดยเฉพาะข้างที่เป็นสีฟ้า เฉกเช่นเดียวกันกับดวงตาของโซสึเกะ และด้วยดวงตาข้างนี้เองที่ทำให้ชิโนะยอมนอนนิ่งแต่โดยดี กระนั้นก็ยังไม่วายถาม

“จะทำอะไร”

อาโอะไม่ตอบ แต่กลับปลดกระดุมของชิโนะแหวกคอเสื้อออก พอเห็นลำคอขาวผ่อง ดวงตาทั้งสองสีก็ทอประกายวาว

“เลือด”

พูดสั้นๆแค่นั้นก่อนจะก้มหน้าลงและใช้ลิ้นเลียลำคออย่างแผ่วเบา ความอุ่นชื้นที่สัมผัสบนผิวเนื้อทำให้ชิโนะเบิกตากว้าง

“ทำอะไรน่ะอาโอะ!!!”

อีกฝ่ายไม่ตอบซ้ำยังออกแรงกดให้เด็กหนุ่มนอนนิ่งๆ ส่วนใบหน้ายังคงซุกไซ้อยู่แถวลำคอ ไอร้อนจากลมหายใจกับความนุ่มนวลของปลายลิ้นทำให้ชิโนะใจเต้น ความร้อนประหลาดวิ่งวูบวาบไปทั่วทั้งกาย

“ปละ.....” เด็กหนุ่มพยายามเค้นเสียงพูดพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าเพื่อรวบรวมกำลัง มือเล็กๆผลักไหล่ของอาโอะอย่างแรง “ปล่อย!”

ร่างเงาของโซสึเกะยอมผละออกแต่โดยดี เขามองคนตัวเล็กที่นอนหน้าแดงก่ำบนพื้นก่อนคลี่รอยยิ้มจางๆ

“ทำบ้าอะไรน่ะ!” ชิโนะถามทั้งที่มือทั้งสองยังคงดันคนตัวโตเอาไว้ อาโอะมองรอยข่วนบนลำคอที่เริ่มจะจางหายไปก่อนตอบ

“ฆ่าเชื้อ”

หน้าของชิโนะแดงจัดราวกับใบโมมิจิในฤดูใบไม้ร่วง แต่งดงามมากกว่า ดวงตาสีสวยของเด็กหนุ่มจ้องหน้าอาโอะอย่างขุ่นเคือง 

“ไม่ต้องมายุ่ง!” เขาพูดห้วนๆเหมือนที่ชอบทำเวลาเจออะไรที่ไม่ถูกใจ “ลืมไปแล้วหรือไงว่า ร่างกายของฉันรักษาตัวเองได้”

“ฉันรู้” อาโอะพูดพลางก้มลงไปกระซิบ “แต่พอเห็นคอขาวๆของนายแล้วมันอดไม่ได้”

ไม่พูดเปล่ายังแกล้งลากริมฝีปากผ่านเรียวปากบางเหมือนจงใจยั่ว ชิโนะรีบเบือนหน้าหนีพร้อมกับออกคำสั่ง

“ลุกจากตัวฉันได้แล้ว” แน่นอนว่าทันทีที่อาโอะถอยห่างจากตัว เขาจะเรียกมุราซาเมะออกมาจัดการ แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มน้อยๆ

“พูดเพราะๆสิ แล้วฉันจะยอม”   

ชิโนะเม้มปากน้อยๆอย่างขัดใจ แต่ก็ยอมพูดโดยดี

“กรุณาลุกจากตัวฉันได้แล้ว”

น้ำเสียงประชดกลายๆจนอาโอนึกขำ

“ไม่ทิ้งลายราชินีเลยนะ” เขาพูดก่อนจะก้มหน้าลงใช้ปากแตะแก้มของชิโนะเบาๆ “เพราะอย่างนี้แหละฉันถึงได้รัก”

ใบหน้าของเด็กหนุ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีชมพู เขาดันอาโอะออกพร้อมกับร้องดังลั่น

“พูดบ้าอะไรออกมาน่ะ”

ชายหนุ่มคว้าข้อมือเล็กๆกดแนบพื้น ดวงตาสองสีจ้องชิโนะแน่วนิ่งก่อนจะพูดเสียงเรียบ

“จนถึงขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกเหรอ ฉันผุดออกมาจากความมืดมิด ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ร่างกายกลับคืนมา เพื่อจะได้แทนที่เจ้าโซสึเกะ”

เขาก้มลงจูบชิโนะอย่างแผ่วเบา

“ฉันยอมเป็นศัตรูกับคนทั้งโลก เพียงเพื่อจะได้อยู่กับคนที่ฉันเฝ้ามองมาตลอดชีวิต” ใบหน้าคมเข้มของอาโอะซุกลงไปที่ลำคอขาวผ่อง และกระซิบแผ่ว

“ฉันรักนาย ชิโนะ”

*/*/*/*/*