[exo kaido] L O V E D

เนื้อเรื่อง

L O V E D

ความมรัก เมื่อเคยเกิดขึ้นครั้งหนึ่งแล้ว...

มันก็จะยังคงหยั่งรากอยู่ในส่วนใดส่วนหนึ่งของตัวเรา ...
อยู่ในหัวใจ , ในความรู้สึก , ในความนึกคิด หรือในอารมณ์ที่จดจำ...

ผมไม่เคยคิดถึงความจริงข้อนี้มาก่อน จนกระทั่ง...

.

.

.

“จงอิน.. ”

ได้ยินเสียงใครบางคนเรียกชื่อของเขา เสียงที่คุ้นเคยนั้นทำให้เขาต้องหันไปมองโดยอัตโนมัติ

ผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งเดินยิ้มเข้ามาหา ใครคนนั้นอยู่ในชุดเชิ้ตสีสะอาดกับกางเกงยีนส์สบายๆตามสมัยนิยมเหมาะกับงานเลี้ยงรุ่นที่จัดกันเอง
โดคยองซูถือแก้วเครื่องดื่นมาสองแก้วก่อนจะมายืนตรงหน้า

“ ไง...”  ผมยักคิ้วให้ โดคยองซู
“ เพิ่งมาเหรอ เอาหน่อยมั้ย..” คนตรงหน้ายื่นสองทางเลือกให้เขา

ผมตอบคำถามด้วยสายตาที่จ้องมองใบหน้านั้นซักพัก
ถึงแม้จะถาม ... คยองซูรู้ดีว่าเขาเพิ่งมาถึง ก็เลยหยิบแก้วเครื่องดื่มมาให้...

โดคยองซูยังเหมือนเดิม...

คยองซูมักจะถาม ทั้งทีรู้..
และทั้งที่ดูเหมือนจะรู้ ..แต่ก็ไม่เคยรู้

ผมเลือกหยิบหนึ่งในสองแก้วนั้น...

“ ขับรถมานี่นาวันนี้...”

ริมฝีปากรูปหัวใจขยับถาม เมื่อกี๊คงเห็นเขาเก็บกุญแจรถใส่กระเป๋ากางเกง

“ อื้อ ใช่.. นายล่ะ” เขายกยิ้มแล้วถามบ้าง.. คำถามง่ายๆ ที่ไม่มีนัยสำคัญ..

“ เดี๋ยวนั่งTAXI กลับน่ะ.. รถฉันซ่อมอยู่ ” คนที่สูงน้อยกว่าเขาราวสิบเซนตอบพลางยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นกำลังจะจิบ

หากแต่เป็นอีกครั้งที่ คำตอบของคยองซูเป็นสาเหตุของการกระทำของเขา

การกระทำที่มีนัยสำคัญมากกว่าคำพูด...

การกระทำของเขามันถูกชักนำด้วย โดคยองซู อีกครั้ง

มือของเขาฉวยเอาแก้วในมือของคยองซูมายกขึ้นจิบ พลางส่งแก้วของตัวเองที่มีแอลกอฮอลล์ผสมอยู่ให้แทน..

“แลกกัน.. เดี๋ยวฉันไปส่งนายเอง..”
กลิ่นรสชาติหวานอมเปรี้ยวของน้ำพันซ์ไร้ส่วนผสมของแอลกฮอล์ติดปลายลิ้น

โดคยองซูมองเขาด้วยตากลมๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มรูปหัวใจส่งให้เขา...

“ จริงเหรอ.. แต่มันไกลมากนะ..”

“ ถึงไม่ดื่มไง.. จะมาเกรงใจอะไรกันป่านนี้ ” เขายกยิ้มก่อนจะยกมือขึ้นขยี้ผมคนตรงหน้าเบาๆ

แน่นอนว่าคยองซูโวยวายก่อนจะปัดมือเขาออก..

“ ผมยุ่ง..”

“ คิดว่าก่อนหน้านี้มันไม่ได้ยุ่งอยู่แล้วเหรอ...”
คยองซูก็แค่บ่น แต่ก็ไม่เคยถือสา

เหมือนที่ไม่เคยติดใจอะไรในการกระทำของเขาเท่าไหร่...

“ คยองซูยา~ ” เสียงของเพื่อนร่วมห้องอีกคนที่เพิ่งมาถึงในงานดังขึ้นเรียกให้คยองซูต้องหันไปหา

เธอเป็นเพื่อนผู้หญิงท่าทางเฮฮาที่คยองซูสนิทสนมด้วยอีกคน

 “ มาแล้ว.. ยัยป้ามหาภัย.. ชั้นไปทางโน้นก่อนนะ ” เขากระซิบบอกคยองซู คนตัวเล็กยิ้มขำก่อนจะส่ายหัว

“ เสร็จแล้ว โทรหาชั้นละกัน...” เขาทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกมา

.

.

.

เขาเดินๆคุยๆอยู่ในงานไม่นาน ก่อนจะปลีกตัวออกมาเมื่อเห็นว่าได้เวลาที่น่าจะต้องกลับ

พรุ่งนี้เขามีงานในช่วงเช้า
คยองซูยังไม่โทรหาเขา...

 แต่เขาก็เลือกที่จะออกมารออยู่ที่รถ

มันไม่ได้แย่นักเมื่อเป็นลานจอดที่อยู่ติดริมแม่น้ำ

มองออกไปไกลๆ เขาเห็นดวงไฟเรียงรายเป็นเส้นแสงที่อีกฝั่งของแม่น้ำ

แต่มันจะไปได้ไกลเท่าความคิดเขาหรือไม่

เมื่อองค์ประกอบอย่างเดียวกัน กับ ความเงียบ พาเขากลับไปยืนอยู่ในภาพของวันวานอีกครั้ง

ในวันนั้น มีแม่น้ำสายกว้างอยู่ตรงหน้าเขาเช่นเดียวกัน

ในวันนั้น มีเก้าอี้ม้านั่งไม้เก่าๆ

และในวันที่แสนธรรมดาวันนั้น มีคิมจงอิน และมีโดคยองซู...

“ หมดซะแล้ว..” โดคยองซูวางกระป๋องน้ำอัดลมเปล่าๆลงที่พื้น
“ เอาไปสิ.. ฉันพอแล้ว ” เขาว่าพลางส่งกระป๋องน้ำอัดลมรสเดียวกันที่ยังมีอยู่กว่าครึ่งให้..

โดคยองซูส่ายหน้าก่อน จะเอนหัวลงมาอิงที่ไหล่ของเขา...

เมื่อปรายตาไปมอง ก็เห็นว่า เพื่อนเขากำลังอาศัยไหล่ของเขาเป็นหมอน

“ นี่คงไม่ได้จะหลับจริงๆใช่ไหม..”

คนตัวเล็กข้างๆเขาไม่ตอบ  แต่ส่ายหัวเบาๆ.. โดคยองซูคงแค่อยากพักสายตา

วันนั้นเป็นวันสอบวันสุดท้าย..

ความเหนื่อยล้าของช่วงสองสัปดาห์ของการสอบ

เราสองคนคิดว่าสายลมเย็นๆคงช่วยพัดให้มันหายไป จึงเป็นสาเหตุให้ตอนนี้มีคนสองคน กับน้ำอีดลมสองกระป๋องอยู่บนม้านั่งไม้สีซีด

มันไม่ได้มีอะไรไปมากกว่า คนหนึ่งที่หลับตาเพลินๆ กับใครอีกคนที่นั่งทอดสายตาไปยังอีกฟากฝั่งของแม่น้ำ...

ตอนนั้น เขาไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร...
ความรู้สึกนั้น.. มันอาจจะเพิ่งเริ่มก่อตัว....

.

.

.

“ จงอิน นายอยู่ไหน...”

“ ฉันรออยู่ที่รถ ..ลานจอดริมแม่น้ำน่ะ เดินมาเดี๋ยวนายก็เจอ ”

เขาตอบปลายสาไปแบบนั้นเนื่องจากตอนนี้เหลือรถที่จอดอยู่แค่ไม่กี่คัน

ไม่กี่นาทีต่อมา โดคยองซูก็มาก้มๆมองอยู่ที่กระจกฝั่งคนนั่งด้านหน้า...

“ รอนานไหม... ทำไมนายไม่โทรบอกชั้นล่ะ ”

คนตัวเล็ก เปิดประตูขึ้นมานั่งก่อนจะถาม...

“ ไม่เป็นไร ก็อยากให้นายคุยกับเพื่อนๆให้เต็มที่ก่อน.. รอได้น่า

ถ้ารีบก็คงไม่บอกว่าจะไปส่งหรอก...”

เขาตอบออกไปโดยที่ไม่ได้หันไปมองคนข้างๆ มือหมุนพวงมาลัยเพื่อถอยออกจากซองที่จอดรถ

“ ปวดหัวแฮะ.. ไม่น่าดื่มเลย...”

“ ฮ่ะๆๆๆ นานๆทีก็เอาเถอะน่า.. ไม่ได้ขับรถซะหน่อย..”

“ พรุ่งนี้มีงานเช้าน่ะสิ ง่วงจัง..”
“ นอนไปก็ได้นะ..”

เขาว่าพลางเอื้อมมือไปเปิดเพลง

เสียงกีต้าร์แผ่วคลอขึ้นทดแทนเสียงของบทสนทนาแสนสั้นที่ขาดหายไป

สายตาเขาจดจ้องไปที่ถนนหนทางข้างหน้า

มีเพียงเสียงร้องกังวานใสของเพลงบัลลาดเพลงโปรดของเขาในตอนนี้ เส้นทางข้างหน้าเท่านั้นที่เขาพยายามจะสนใจ

บางทีมันอาจจะเป็นแค่ความพยายาม

เขาสูดหายใจเข้าช้าๆ ก่อนจะผ่อนมันออกยาวๆ

ในอากาศมีกลิ่นน้ำหอมของคยองซู เจืออยู่กับกลิ่นแอลกอฮอล์บางๆ

... สุดท้าย  มันทำให้เขาหวนคิดถึง...

เขาไม่เคยรู้ว่ามันคืออะไร ที่เรียกว่าความรักใช่หรือไม่..

เขารู้แค่ว่ามันคือความปั่นป่วน...

มันก่อกวนเขา...

โดคยองซูก่อกวนเขาได้โดยที่ไม่เคยรู้ตัว...

ไม่ว่าอะไรที่คยองซูทำ ดูเหมือนมันจะมีผลกระทบกับเขาไปเสียหมด...

เมื่อมองย้อนกลับไปในตอนนั้น.. คิมจงอินเหมือนคนเป็นบ้า...

.

.

.

“ นายเป็นอะไรเนี่ย จงอิน..”
คยองซูถามเขา.. น้ำเสียงนั้นมันบ่งบอกชัดเจนว่า คยองซูไม่เข้าใจจริงๆว่า เขาเป็นอะไร

เขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร

รู้แค่ว่า เขาไม่อยากยิ้ม ไม่พอใจ เขาไม่ชอบ..

“ เปล่านิ่...” เมื่อเขาไม่รู้เลยได้แต่ปฏิเสธ  ..เขาไม่รู้ว่าจะอิบายมันได้ยังไง..

เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร

เขาไม่อยากถูกลดความสำคัญ

เขาไม่อยากได้ใครเข้ามาเพิ่มในวงโคจร..

เขาไม่ได้ต้องการแชร์พื้นที่ของคำว่าคนสนิทกับใครคนอื่นอีก นอกจากโดคยองซู

แน่นอนว่าคยองซูไม่ได้คิดแบบนั้น

และคยองซูไม่รู้ว่าเขาคิดแบบนั้น..

“อะไรของนาย.. ไม่พูดแล้วจะไปเข้าใจได้ยังไง...”

น้ำเสียงของคยองซูไม่พอใจเมื่อเขาเริ่มกลายเป็นคนพูดไม่รู้เรื่อง

เขาไม่รู้วิธีจัดการกับสถานการณ์แบบนี้ สุดท้ายเลยเลือกที่จะเดินออกไปจากตรงนั้น...

“ จงอิน.. จงอิน...” เสียงเรียกของคยองซูไม่ได้ทำให้ผมหันกลับไป...

เราไม่เคยคุยเรื่องนั้นกันอีกหลังจากนั้น...

เหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้น

คยองซูยังคงเป็นคนเดิมที่ให้อภัย และ ดีกับเขาเหมือนเดิม            

แต่คิมจงอินเปลี่ยนไปแล้ว...

เขาไม่รู้ว่าจะรักษาระดับความสัมพันธ์นี้ไว้ที่ตรงไหน

เลยปล่อยให้มันเป็นไป แบบที่มันจะเป็นได้

แม้จะมีใครคนอื่นเพิ่มเข้ามาบนพื้นที่ของเพื่อนสนิท

แต่คยองซูยังคงดีกับเขา เข้าใกล้เขา และทำให้หัวใจของเขาแกว่งไกวในบางครั้ง...

เขาอ่านสายตานั้นไม่ออก บางครั้งคยองซูเหมือนจะรู้ แต่บางครั้ง ก็เหมือนไม่เคยรู้อะไรเลย

เขาเลยได้แต่ปล่อยมันไว้ และไม่พยามคาดคั้นเอาความจริงจากคนตรงหน้า...

เขาอยากกันตัวเองเอาไว้ให้ปลอดภัยจากความจริงที่มันอาจไม่ตรงกับใจ...

และเลือกที่จะทำตามใจตัวเองบ้างบางครั้ง..

ภายใต้ไรแดดที่ลอดผ่านพุ่มใบของต้นไม้สูง

วันนั้น โด คยองซูเอนกายพักสายตาหลังจากทานมื้อกลางวันง่ายๆ..

มีแค่เขากับคยองซู...

แน่นอนว่าเขาไม่ได้พยามจะละสายตาไปมองที่อื่นใดเลย

เขาทำได้แค่เพียงมองโดคยองซู

สายลมเย็นพัดผ่านพวกเราสองคนไป...

มันเหมือนมีแรงดึงดูดที่แผ่วเบา เขาไม่รู้ตัวเลยจนกระทั่งปลายจมูกเฉียดเข้ากับหน้าผากมนของคยองซู...

ถึงแม้มันจะชะงักการเคลื่อนไหว แต่สุดท้าย เขาก็ฉวยโอกาสนั้นไว้ด้วยการแตะมันลงแผ่วเบา

เพียงเบาๆ เพราะเขาไม่ต้องการให้อีกคนรู้สึกตัว

และเพียงแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น เขาก็ดึงตัวออกมา แล้วมองออกไปทางอื่นเพื่อจัดการกับความรู้สึกปั่นป่วนในใจ

เมื่อหันกลับมาอีกครั้ง เขาพบว่าดวงตากลมโตนั้นกำลังจ้องมองไปด้านบน

ท่ามกลางความเงียบงัน เขาไม่ได้ถามออกไป ว่าโดคยองซูรู้สึกตัวตั้งแต่ตอนไหน
เมื่อคยองซูไม่ได้แสดงออกอะไรนอกจากฮัมเพลงออกมาเบาๆ

เขาเองก็เลยเลือกที่จะล้มตัวลงนอนเงียบๆเช่นกัน

มองไปที่แผ่นฟ้าผืนเดียวกัน

ท้องฟ้าสีฟ้า.. มีเมฆสีขาวกระจายตัวแต่งแต้มอยู่บนนั้น...

ความคลุมเครือที่ซุกซ่อนอยู่ในความปกติธรรมดา..

และเมื่อคยองซูเอง ไม่เคยแสดงทีท่าว่ารับรู้ถึงความเปลี่ยนไปของเขาได้เลย...

เขาจึงเลือกให้มันยังคงคลุมเครืออยู่แบบนั้น

จนวันนึง มันก็กลายเป็นตะกอนที่ตกอยู่ในใจ

.

.

.

เสียงหายใจสม่ำเสมอบอกเขาว่าอีกคนคงหลับไปแล้วจริงๆ

เขายังคงขับรถมุ่งหน้าไปโดยมีเสียงเพลงเป็นเพื่อน...

แว่บนึงเขาเหลือบสายตาไปมองโดคยองซู..

เขาอยากจะเอื้อมมือไปแตะแก้มของคยองซู... แต่ก็ได้แค่คิด

ในตอนนี้ เขาไม่ได้ทำอะไรตามอารมณ์เหมือนตอนนั้นแล้ว

และแม้ความรู้สึกปั่นป่วนนั้นมันจะหายไปมากแล้วก็ตาม

แต่เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่า สิ่งนั้นมันยังคงอยู่...

ความรู้สึก ที่หลังจากนั้นเขาถึงเข้าใจว่ามันคือความรัก ยังคงซุกซ่อนอยู่ที่ไหนซักที่ในตัวเขา

และเมื่อโดคยองซูมาปรากฏตัวตรงหน้า...

เขาถึงรู้ว่า มันไม่เคยหายไป...

และแม้ว่าในความเป็นจริง เรื่องราวของเราจะเป็นเพียงแค่ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อน

แต่ความรู้สึกนึกคิด และการกระทำของเขามันก็ยังคงมีโดคยองซูเป็นส่วนหนึ่งในนั้นเสมอ

โดยที่เขาเองก็ห้ามมันไม่ได้...

เขาเพิ่งเข้าใจก็วันนี้...

“ อืม.. ถึงแล้วเหรอ..

อา.. หลับไปเฉยเลย ” คนข้างๆขยับตัวตื่นเมือ่ความเร็วรถชะลอลงก่อนจะหยุดนิ่ง

“ ถึงแล้ว.. พักผ่อนซะนะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นไหว...” เขาไม่มีอะไรให้คยองซูมากกว่าแค่คำลาธรรมดาๆ

คนตัวเล็กลงจากรถไป ก่อนจะยื่นหน้ากลับเข้ามาอีกครั้ง...

“ขับรถดีๆล่ะ ถึงบ้านแล้ว โทรมาบอกด้วยนะ  แล้วก็...

  ขอบคุณนะ จงอิน..”

เขามองเห็นสายตาของคยองซูที่มองจ้องมาในแสงสลัวๆ ก่อนจะพยักหน้าให้เป็นคำตอบ..

เมื่อมองผ่านทางกระจกมองหลัง เขายังเป็นโดคยองซูมองส่งเขาอยู่ที่หน้าบ้าน...

เขายิ้มกับตัวเองเงียบๆ...

เพราะสายตาคู่นั้นหรือเปล่า

เพราะสายตาที่จริงใจของคยองซูคู่นั้นที่ทำให้เขายังคงมีโดคยองซูอยู่ในทุกส่วนของความทรงจำ

นั่นสิ...

ความมรัก เมื่อเคยเกิดขึ้นครั้งหนึ่งแล้ว...

มันก็จะยังคงหยั่งรากอยู่ในส่วนใดส่วนหนึ่งของตัวเรา...

อยู่ในหัวใจ , ในความรู้สึก , ในความนึกคิด และแม้แต่ในอารมณ์ที่จดจำ...

END.

 ------------------------------------------------

talk~

ฟิคเรื่องแรกในรอบ สี่ห้าปีมานี้
อยู่ๆก็กลับมาติดฟิค
อยู่ๆก็อยากเขียนฟิค

ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ
มันอาจจะมีบางจุดที่ไม่ไหลลื่น 
อ่านแล้วรู้สึกยังไง ทิ้งข้อความไว้ได้นะคะ
#LOVEDkaido