คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [ SF ] SIHAN Forever
[ SF ] SIHAN FOREVER
By :GalaxyRung
“ พี่ฮันเกิง อรุณสวัสดิ์ครับ ”
ซีวอนเด็กหนุ่มรุ่นน้องวิ่งมากอดคอเค้าทักขึ้น
“ ปล่อยได้แล้ว ซีวอน ” ฮันเกิงเอ่ยเสียงดุ
“ ทำไมถึงได้ เย็นชากับผมนักนะ ” ซีวอนพึมพำกับตัวเอง
ตั้งแต่ได้พบกับนาย นายมักจะทำตัวเหมือนเด็กที่เอาแต่ใจ
ถ้านายรู้ถึงความรู้สึกของฉัน นายคงจะไม่ยิ้มแบบนั้นอีก
“ เฮ้ ไอ้คังอิน รอฉันด้วย ” เสียงซีวอนเรียกเพื่อนสนิทของตัวเอง
“ พี่ฮันครับผมไปก่อนนะครับ ” ดูสิครับพอได้เพื่อนก็ทิ้งผมเลยเจ้านี่
“ ฮันทางนี้เว้ย ” เอ๊ะใครเรียกผมกันนะ ว่าแต่เสียงมันคุ้นๆ
ฮันเกิงหันซ้ายหันขวาหา และแล้วความอดทนของคนที่เรียก
เกิดหมดความอดทนเดินมาตบหัวคนที่ซื่อบื้อมองไม่เห็นเค้า
“ ฮัน เมื่อไหร่นายจะเลิกซื่อบื้อหะเจ้าบ้าแล้วเสียงเพื่อนอะหัดจำให้มันได้บ้าง ”
เพื่อนสนิทฮันเกิงนามว่าฮีซอลเอ่ยขึ้น
“ โหย นึกว่าใคร ซินนี่เอง มีอะไรละ ”
“ ฉันจะเรียกแกไปเรียนนะสิมองตามอยู่ได้ เจ้าซีวอนชอบเจ้านั่นหรือไง ”
“ ปะ ... เปล่าซะหน่อยนายเนี่ยไร้สาระจริงๆเลย ”
“ งั้นก็ไปดิ”
“ เดี๋ยวฮัน ฉันจะต้องไปเอารูปงานกิจกรรมโรงเรียนที่ห้องชมรมถ่ายภาพก่อน
นายช่วยไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ ”
“ ไปก็ไป เร็วๆด้วยละเดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทันนะ ”
ห้องชมรมถ่ายภาพ
แอ๊ดดดด
“ นี่ไอ้ไก่ ฉันมาเอารูปงานเทศการโรงเรียน ” ฮีซอลที่เป็นคนเปิดประตูพูดขึ้น
“ อะโห เจ๊เรียกใครไก่เนี่ย รูปที่ฝากไว้อะเจ๊อยากได้ไหม โหพูดดีๆบ้างเด้ ” ฮยอกแจพูดตอบขึ้นมา
“ หนอยไอ้เด็กบ้า ฉันเป็นพี่แกนะเฟ้ย แกต้องเรียกฉันว่าพี่สิฟะ ”
“ แล้วทีเจ๊ยังเรียกผมว่าไก่ได้เลย แล้วทำไมผมจะเรียกเจ๊บ้างไม่ได้ ”
“ ทำไมแกถึงไม่ยอมเรียกฉันว่าพี่นะ ”
“ แล้วเจ๊หละทำไมไม่เรียกชื่อของผมบ้างละ ”
“ อีฮยอกแจใจคอแกจะเถียงฉันทุกคำหรือไงฮะ ”
“ ผมไม่ได้เถียงผมแค่อธิบายให้ฟัง แล้วก็ ปากดีๆอย่างเจ๊เนี่ยมันน่า ”
“ มันน่าอะไร พูดดีๆนะเฟ้ยไอ้ไก่ ”
“ มันก็แค่ ”
“ แค่อะไร ฟะตอบมาเร็วๆ ”
“ น่าจับมาจูบให้หายปากดีก็เท่านั้นแหละ ” เมื่อได้รับคำตอบที่กระจ่างแจ้งแล้วก็หน้าแดงไปตามระเบียบก่อนจะตั้งท่าเถียงกันต่อไป
ทั้งสองคนยังเถียงกันต่อไปซึ่งไม่สนใจอีกคนที่เข้ามาด้วยเลย
ฮันเกิงที่เริ่มชินกับการทะเลาะกันของสองคนนี้ เขาเลยตัดสินใจเดินดูรูปภาพต่างๆในห้องชมรมถ่ายภาพ แต่สายตาของร่างบางก็ไปสะดุดที่รูป รูปหนึ่ง เป็นรูปของใครบางคน คนที่เขารู้จักดี นั่นคือซีวอน ที่กำลังเล่นบาสอยู่ ท่าทางของซีวอนดูจริงจังมากจริงจัง ท่าทางจริงจังแบบนั้น คงเป็นช่วงการแข่งขันละมั้ง ฮันเกิงคิดในใจ
บ้านของฮันเกิง
“ เฮ้อ เราคิดเรื่องนี้อีกจนได้ ” พูดพลางมองรูปซีวอนที่คั่นหนังสืออยู่ ( ฮันเขาขโมยมาจากห้องชมรมถ่ายภาพ ) ฮันเกิงปิดประตูลงเมื่อรู้สึกว่ามีคนเดินมาทางห้องของเขา
“ นี่ พี่ฮัน อ่านหนังสืออยู่หรือเปล่า ” เสียงผู้ที่เข้ามาใหม่ถามขึ้น
“ ฉันก็กำลังอ่านอยู่นายออกไปเลยไป๊ ”
“ โกหกชัดๆ ” เสียงซีวอน
“ นายว่าอะไรนะ ”
“ อ๋อเปล่าไม่มีอะไรหรอก ”
“ แล้วไป ”
ฟึบบบบบบ
เสียงซีวอนล้มตัวลงนอนบนเตียงของร่างบาง
“ อยู่ที่นี่สบายจริงๆเลยเนอะ ” ซีวอนพูดขึ้น
“ นายไม่มีบ้านให้กลับหรือไง ”
“ ผมไม่อยากกลับบ้านหรอก พี่รู้ไหมน้องชายผมกำลังเตรียมสอบปีหน้า ที่บ้านเลยเครียดกันสุดๆ ” ซีวอนตอบขึ้น
“ นี่ฉันก็กำลังทำอยู่เหมือนกัน ” ร่างบางพูดติดพึมพำ
“ ทุกคนขยันกันใหญ่เลย ” ร่างสูงบ่นออกมาเบาๆ
“ ปีหน้านายก็ขึ้นปีสามแล้วหนิ นายชอบบาสเหรอ พอเข้ามหาวิทยาลัยแล้วนายจะยังเล่นบาสอยู่หรือเปล่า ”
“ ผมคิดไว้ตั้งแต่เริ่มเข้า ม. ปลายแล้วหละครับ ว่าต้องจริงจังให้มาก ในเมื่อผมชอบมันผมก็ต้องทำให้ได้ ใช่ไหมหละ ”
“ เอาหละทีนี้นายก็ออกไปได้แล้ว ฉันก็อยากจะจะอ่านหนังสือเหมือนกัน ” ร่างบางพูดกับร่างสูง
“ เรื่องของปีหน้าก็อย่าเพิ่งไปคิดมากเลยเนอะ ขอยืมหนังสือ ( การ์ตูน ) หน่อยนะ ผมไปละนะ ” ซีวอนว่า
ผมรู้ตัวว่าถ้าผมเป็นแบบนี้ต่อไป ผมก็คงจะเดินต่อไปไม่ไหว ผมต้องทำยังไงถึงจะหยุดมันได้ ร่างบางที่ไม่รู้ว่าจมปรักกับความคิดของตัวเองนานเท่าไร
ตอนนี้ผมสิ้นหวังเหลือเกินผมหมดกำลังใจ
วันรุ่งขึ้น ที่โรงเรียน
ฮันเกิงเดินมาที่อาคารชมรมกีฬา เขามองไปเห็นซีวอนที่กำลังซ้อมบาสด้วยท่าทางที่จริงจัง ท่าทางที่จริงจังเหมือนในรูปที่เค้าเห็นที่ห้องถ่ายภาพเลย
เย็นแล้วค่า ณ บ้านฮันเกิงเจ้าเก่า
“ พี่ฮันคร๊าบบบ วันนี้พี่ไปที่โรงยิมชมรมบาสเหรอครับมีอะไรหรือเปล่าครับ ”
“ เปล่านี่ ไม่มีอะไรหรอกแค่เดินผ่านเฉยๆ ”
“ ซีวอน ”
“ ครับ ทำไมนาย ”
“ เอ๋ อะไรครับ ”
“ ชอบมาหาฉันที่ห้องละ ”
“ ก็บ้านเราอยู่ใกล้กันไง แล้วอีกอย่างก็เอาการ์ตูนที่ยืมมาคืนด้วยนี่ครับ ”
“ กลับบ้านไปซะเถอะนะ แล้วอย่ามาที่นี่อีก ” ร่าบางพูดขึ้น ขณะที่หน้าของฮันเกิง ยังก้มอ่านหนังสืออยู่
“ อะ เอ๊ะ ทำไมละครับ ” ร่างสูงถามอย่างสงสัย
“ อีกไม่นานก็ใกล้จะสอบแล้ว ถ้านายยังเอาแต่มาที่นี่ ฮึก ฉะ ฉันกลัวว่า ฮึกตัวเองจะทำไม่ได้ นะ นายเอง กะ ก็น่าจะอ่านหนังสือได้แล้ว ” เสียงสะอื้นของฮันเกิงดังขึ้น
“ พี่ฮัน ” ซีวอนเรียกคนตัวบางแล้วดึงคนตรงหน้าให้หันหน้ามาหาเขา ก็พบว่าร่างบางร้องไห้
“ ช่วยกลับ ไปเถอะนะ ฮึก ไม่งั้นฉันก็ไม่รู้ว่า ฮึก ควรจะทำยังไงแล้ว เพราะว่าฉันมัวแต่กังวลเรื่องของนาย ฉันรู้ตัว ฮึก ว่าฉันชอบนายเข้าซะแล้ว ฉันอยากจะเลิกชอบนาย แต่ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไง ฉันมักจะฝันถึงอนาคตเสมอ นายเคยบอกว่า เรื่องของปีหน้าก็อย่าคิดมากใช่ไหมละ ฉันเชื่อเสมอนะว่าความฝันของนายจะเป็นจริงได้ถ้านายตั้งใจทำ แต่ความฝันของฉัน ฉันไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นไปได้ไหม ตอนนี้ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันได้แต่บอกตัวเองให้ลืมความรู้สึกนี้ ตอนนี้ฉันสิ้นหวังแล้วจริงๆ ”
“ พี่ฮัน ” ซีวอนตกใจกับคำพูดของร่างบาง
“ เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันคิดถึงเรื่องจะเลิกชอบนาย ฉันจะรู้สึกแย่เอามากๆ เพราะนายเป็นคนสำคัญสำหรับฉัน ”
“ ทำไมพี่ต้องเลิกชอบผมด้วยละครับ ผมเองก็ชอบพี่ฮันเหมือนกันนะครับ ” ฮันเกิงเงยหน้าขึ้อย่างตกใจ เมื่อซีวอนเดินมากอดเขาจากทางด้านหลัง
“ .............. ” ร่างบางได้แต่ก้มหน้าเงียบ
“ พี่เนี่ยน่ารักจริงๆเลย ผมนะหมายความตามที่พูดนะ ” พูดพร้อมฝังจมูกโด่งลงบนแก้มเนียน
ส่วนฮันเกิงก็ยังคงเงียบต่อไป เพราะตอนนี้คงจะอายอยู่เป็นแน่
“ ผมอยากจูบพี่ ได้ไหม ” ร่างสูงถามขึ้น
“ อื้อ ” เสียงแรกที่ร่างบางเปล่งออกมาหลังจากที่เงียบมานาน
สิ้นคำตอบรับของร่างบางร่างสูงก็จูบร่างบาง และถ่ายทอดความรู้สึกที่เก็บไว้แสนนานออกมาจนหมด
“ พี่ฮันมานอนกับผมก่อน ”
“ ไม่ ”
“ เลิกอ่านเถอะน่ามานอนก่อนเถอะนะ ”
ร่างบางเดินมานอนที่เตียงอย่างว่าง่าย ทั้งคู่กอดกันแน่น
อ้อมกอดอันอบอุ่นส่งผ่านถึงกันและกัน
“ พรุ่งนี้ไปโรงเรียนด้วยกันนะ แล้วผมจะไปหาพี่ที่ห้อง หลังจากเสร็จกิจกรรมชุมนุมนะ ” ร่างสูงพูดขึ้น
“ อือ ” ร่างบางตอบเบาๆเพราะเริ่มง่วงแล้ว
วันนี้วันพรุ่งนี้หรือวันไหนๆ หัวใจของเราก็ส่งถึงกัน เราจะเผชิญหน้ากับอนาคตด้วยกัน
END
ความคิดเห็น