OTAKUZONE ANTHOLOGY

ลำดับตอนที่ #3 : [cat] 野良猫 noraneko no hen

 OtZo antho

 noraneko no hen‏

野良猫

เรื่องราวของแมวจรจัด

…………………………………………………………………….

ณ คฤหาสน์แห่งหนึ่ง..

“แคท.. ดูสิ.. หนูแชมเปญเขาเรียนเก๊งเก่ง.. ทำอาหารก็อร่อย หน้าตาก็น่ารัก เรียบร้อย สุภาพ อ่อนหวาน.. ทำไมแกไม่เอาตัวอย่างเขาบ้างฮะ” หญิงหม้ายอายุราว50-60 พูดยกยอเด็กสาวที่นั่งข้างๆตัวเองก่อนหันไปตำหนิเด็กสาวอีกคนที่นั่งเก้าอี้อยู่ฝั่งตรงข้าม

“แหม.. ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะคุณป้า ^^” เด็กสาวที่ถูกยกยอเขินอายเล็กน้อย

“...” เด็กสาวอีกคนที่ถูกตำหนิ ทำท่าทางเบื่อหน่าย พลางใช้ซ้อมเขี่ยอาหารในจานไปมา

“นี่!.. แคท!.. แกฟังฉันอยู่รึเปล่า!”

“... ฟังอยู่ค่ะ ...”  เด็กสาวพูเสียงเบาๆในลำคอ.. ทุกครั้งที่ญาติห่างๆๆๆๆของเธอ ‘แชมเปญ’ กับเธอมาเจอกันทีไร เธอก็จะกลายเป็น ‘หมาหัวเน่าตกกระป๋อง’ ที่ไม่มีใครเหลียวแลทุกครั้งไป เพราะคนอื่นมัวแต่ไปเยินยอสรรเสริญ ‘แชมเปญ’ กันหมด

“ฉันพูดถึงไหนแล้วนะ..” หญิงหม้ายเลิกคิ้วถามเด็กสาวอีกครั้ง ทำให้เด็กสาวแอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ

“...เรียบร้อย น่ารัก สุภาพ อ่อนหวาน ค่ะ...”

“อ้อ! ใช่!... แกเนี่ยนะ! ต้องหัดเอาอย่างหนูแชมเปญเขาบ้าง.. ยิ่งกริยามารยาทเนี่ย แกต้องเอาตัวอย่างเขามากๆ! รู้มั้ย!..”

“...ค่ะ..”

“หึ!.. ทำเสียงไม่พอใจรึ!.. สั่งสอนจะให้ได้ดิบได้ดีก็ไม่ยอมฟัง.. ติดนิสัยแม่มาสินะ..”

“!!” เด็กสาวหันขวับไปมองหน้าหญิงหม้าย.. เธอทนได้ที่เธอถูกตำหนิ เธอทนได้ที่เธอถูกเอาไปเปรียบเทียบ.. แต่ ‘แม่’ของเธอ ที่เสียชีวิตไปแล้ว.. ไม่ว่าใครก็ไม่อาจดูถูกท่านได้!!

“คุ..คุณป้าคะ..ไม่เห็นต้องพูดขนาดนั้นเลยนี่คะ..” เด็กสาวอีกคนพูดขึ้น ทำให้สายตาของเด็กสาวคนแรก หันค้อนไปหา

“ไม่ต้องหรอกจ่ะหนูแชมเปญ.. ยังไงเลือดเลวที่ได้จากแม่มันก็ตกทอดมาสู่ลูกอยู่ดีแหละ.. เห็นตอนนี้นิ่งๆเฉยๆ เดี๋ยวพอโตขึ้นก็ออกลายไปแรดๆๆหาผู้ชายเหมือนแม่เองนั่นแหละ”

ปึง!!

“คุณป้า!!!” เด็กสาวลุกขึ้นตบโต๊ะเสียงดัง ตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ น้ำตาคลออยู่เล็กๆ เธอได้ยินเสียงคนรับใช้แอบซุบซิบกัน พลางแอบหัวเราะเยาะ ญาติๆคนอื่นที่นั่งอยู่ในโต๊ะก็หันขวับมามองการกระทำของเธอพลางซุบซิบกัน.. เธออับอาย!.. เธอเกลียดและเบื่อหน่าย!..

“ไสหัวออกไปเลย.. ต้องมาทนเลี้ยงเด็กนิสัยเสียอย่างแกฉันก็เหนื่อยเหมือนกัน..! สู้หนูแชมเปญก็ไม่ได้!“

“หึ.. หนูก็ไม่อยากอยู่ที่นี่เหมือนกัน!” เด็กสาวสุดจะทน เธอตวาดเสียงดังลั่น ก่อนยกมือขึ้นมาปัดจานอาหารราคาแพงตรงหน้ากระจายไปทั่ว แล้วเดินจ้ำๆออกไปจากห้องนั้น

“ว๊ายยยย...!! ออกไปเลยนะ!! ไสหัวไป!! แล้วอย่ากลับมาอีกล่ะ!!..”

.............................................................

ฉันเกลียดบ้านหลังนั้น!!..เกลียดที่สุดเลย!!..

ทำไมต้องทำร้ายกันแบบนั้น.. ทำไม!..

แม่คะ.. แม่อยู่ไหน.. แม่ไม่ได้เลวอย่างที่เขาพูดใช่มั้ยคะ.. แม่..

เด็กสาวเดินช้าๆไปเรื่อยๆตามทางพลางปาดน้ำตา.. เธอเสียแม่ไปตั้งแต่เกิด ส่วนพ่อของเธอก็เสียชีวิตไปจากอุบัติเหตุรถคว่ำ..  ทำให้เธอปราศจากครอบครัว.. ป้าของเธอจึงต้องเป็นผู้เลี้ยงของเธอแทน.. ป้า.. ที่ไม่เคยรักหรือเห็นเธอเป็นญาติเลย..

“เมี้ยว..” เสียงเล็กๆดังมาใกล้ๆตัวเด็กสาว ทำให้เธอหันไปมองรอบๆ

แมวงั้นหรอ.. แมวที่ไหนนะ..

“เมี้ยว..” เธอเดินไปเจอตรอกเล็กๆแคบๆตรงกำแพง

“อยู่ไหนเอ่ย.. เมี้ยวๆๆๆๆ.. อ๊ะ!” เธอเหลือบไปเห็นกล่องกระดาษใบหนึ่งวางอยู่ข้างๆถึงขยะในตรอกนั้น ในนั้นมีลูกแมว3ตัวพร้อมกับแม่แมวกำลังคาบก้างปลาทูที่มีเศษเนื้อติดอยู่เล็กน้อยแบ่งให้ลูกๆกิน มันตกใจเล็กน้อยที่เห็นเธอเดินเข้าไปใกล้ “ม..ไม่ต้องกลัวนะ..ฉันมาดี.. มานี่มา..เมี้ยวๆๆ” เธอค่อยๆนั่งยองๆแล้วยื่นมือไปข้างหน้า ไม่นานแม่แมวก็ค่อยๆเดินเข้ามาหา แล้วยอมให้เธอลูบหัวเกาคางให้

“เมี้ยว~~”

“น่ารักจัง.. ใครกันนะใจร้ายเอาพวกแกมาทิ้งไว้..” เธอลูบหัวลูบตัวแม่แมวไปมาอย่างเอ็นดู ก่อนจะหันไปจับลูกแมวทั้ง3ตัวบ้าง พวกมันก็ยอมให้เธอจับแต่โดยดี บางครั้งก็งับนิ้วเธอเล่นบ้าง

..เกิดเป็นพวกแกนี่ดีจังเลยนะ.. มีอิสระ.. มีคนรัก.. มีเขี้ยวมีเล็บสวยๆ.. ป้องกันตัวเองก็ได้..

..ดูอย่างฉันสิ.. ถูกคนดูถูก ถูกทำร้าย ถูกทำให้เจ็บช้ำน้ำใจ..

..ฉันอย่างเกิดเป็นพวกแกจังเลย..

จู่ๆก็เกิดเรื่องปาฏิหาริย์ขึ้น.. เกิดแสงสว่างวาบไปทั่วบริเวณ เด็กสาวลืมตาขึ้นก็พบว่าร่างกายของเธอเปลี่ยนไป.. ข้อความต่างๆหลั่งไหลเข้ามาในหัวจนรู้สึกคลื่นไส้..

‘..จงใช้พลังที่เจ้าได้รับจากพระเจ้า..’

‘..เจ้ามิได้ถูกทอดทิ้ง..’

‘..เจ้ามิได้โดดเดี่ยว..’

...........................................................................

เธอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเธอนอนหลับอยู่ในบ้านของใครบางคน.. เธอนอนอยู่บนเตียงนุ่มๆ.. มีผ้าเย็นๆโปะอยู่ที่หัวเธอ.. เธอเห็นผู้หญิงคนหนึ่งวัยประมาณ30ต้นๆกำลังเช็ดตัวให้เธออยู่..

..ที่นี่ที่ไหน..

“ตื่นแล้วหรอจ๊ะ..” ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยเสียงนุ่มๆ “ไม่ต้องตกใจนะ.. ฉันเห็นหนูนอนสลบอยู่ตรงถนน  ฉันก็เลยช่วยมาน่ะจ่ะ.. ว่าแต่หนูเป็นใคร.. แล้วทำไมหนูถึงไปนอนสลบอยู่ตรงนั้นล่ะจ๊ะ..”

“หนู.. หนู..” เด็กสาวพยายามตอบ แต่เธอปวดหัวเหลือเกิน

“เอ่อ.. อยู่นิ่งๆก่อนนะจ๊ะ..” หญิงสาวจับให้เด็กสาวนอนลงตามเดิม จะดีที่สุดถ้าร่างกายไม่ขยับตอนนี้ “ไม่เป็นไร.. น้าจะพาหนูกลับบ้านไปหาพ่อแม่นะจ๊ะ ^^ บ้านหนูอยู่..”

“ไม่!!.. ไม่ค่ะ!!.. หนูไม่กลับไปที่นั่นเด็ดขาด.. น..หนูไม่มีพ่อแม่ให้กลับไปหาแล้วล่ะค่ะ..”

“ต..ตายจริง..น้าขอโทษทีจ่ะ.. ที่ไปถามเรื่องส่วนตัว..”

“ไม่..ไม่เป็นไรค่ะ..  คือว่า..” หลังจากนั้นเธอก็เล่าเรื่องครอบครัวของเธอให้ฟัง หญิงสาวรู้สึกสงสารเธอเป็นอย่างมาก

“หนูน่าสงสารมากเลยนะคะ.. แล้วหนีออกมาแบบนี้.. หนูจะไปนอนที่ไหนล่ะจ๊ะ..”

“ยังไม่รู้เลยล่ะค่ะ.. เอ่อ.. คุณน้าจะว่าอะไรหนูมั้ยคะ ถ้าเกิดว่า.. คืนนี้หนูจะขออยู่ที่บ้านคุณน้า.. หนู.. หนูสัญญานะคะ หนูจะไม่ขโมยของ ไม่ทำให้คุณน้าวุ่นวายอะไร หรือไม่รบกวนเลยค่ะ.. เอ่อ.. จนกว่าหนูจะหาที่อยู่ได้....”

“งั้นมาอยู่กับน้าตลอดไปเลยมั้ยจ๊ะ ^^”

“ห่ะ..หา!?”

“ไม่ต้องตกใจหรอกจ่ะ.. คือว่า.. น้า.. พึ่งเสียลูกสาวน้ากับสามีไปเมื่อ6เดือนที่แล้วนี่เอง..”

“... หนูแสดงความเสียใจด้วยนะคะ ... ทำไมล่ะคะ? แล้วลูกสาวคุณน้าอายุเท่าไหร่แล้วคะ?”

“เอ่อ.. รถคว่ำจ่ะ.. ลูกสาวน้า.. ยัง.. เอ่อ..ยังอยู่ในท้อง.. อยู่เลย.. ฮึก..” เมื่อเธอพูดไปเรื่อยๆน้ำตาของเธอก็ค่อยๆไหลรินออกมา จากเสียงสะอื้นกลายเป็นเสียงร่ำไห้ เธอร้องไห้อย่างหนักจนตาแดงก่ำ

“คุ..คุณน้า..” เด็กสาวกอดหญิงสาวพลางลูบหลังไปเรื่อยๆ “ไม่ต้องร้องไห้นะคะ.. คุณน้าต้องเข้มแข็งนะคะ..”

“แคทจ๊ะ.. ฮึก.. หนูจะรังเกียจมั้ย.. ถ้าเกิดว่า.. หนูจะมาเป็น.. ลูกสาว.. ของน้า..ฮึก..”

“คุณ.. คุณน้า.. ฮึก.. ฮึก..” เด็กสาวน้ำตาปริ่มออกมา เด็กสาวกับหญิงสาวกอดกันแน่น พลางร้องไห้ด้วยกัน “คุณแม่... ฮึก..”

“อยู่กับ แม่ นะ ลูก...”

...........................................................................

หลังจากนั้น แคทก็ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี เธอเหมือนกับมีชีวิตใหม่.. มี ‘แม่’ที่รักเธอจริงๆ.. มี‘ครอบครัว’..

และนอกจากนั้น.. เธอยังมี ‘พลัง’ พิเศษอีกด้วย.. มันคือพลังที่เธอได้รับมาตอนนั้น.. ตอนที่เธอเจอแมวดำ4ตัวนั้น..

เธอสามารถแปลงร่างเป็นแมวได้!.. และนั่นก็ทำให้เธอชอบใช้พลังนี้แอบหนีออกไปเที่ยวเล่นนอกบ้านบ่อยๆ..

“แคทททท.. แคทอยู่ไหนลูก...” ‘คุณแม่’ ส่งเสียงเรียกลั่นบ้าน “อยู่ในห้องรึเปล่าจ๊ะ..”

“ค่า~..” เธอตะโกนลงไปข้างล่าง..

“ทำอะไรอยู่จ๊ะ..” เธอตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่างของบ้าน

“เอ่อ.. อ่านหนังสืออยู่ค่า~..”

“จ้า.. งั้นแม่จะออกไปจ่ายตลาด.. อยู่บ้านคนเดียวระวังตัวนะลูก อย่าหนีออกไปข้างนอกอีกนะ..”

“ค่ะแม่~”

พูดไปงั้นแหละ.. แม่ไม่อยู่ทั้งที.. มันก็ต้องออกไปเที่ยวเล่นมั่งสิ~~ ><

แคทแปลงร่างเป็นแมวเหมียว แล้วกระโดดออกจากห้องไปทางหน้าต่าง.. เดินผ่านหลังคา แล้วเดินเลาะไปตามที่ต่างๆ.. จนกระทั่ง..

“ว้าว~ บ้านหลังนี้สวยจังเลย.. ทำไมเราไม่เคยเห็นนะ ?” เธอกระโดดข้ามหลังคานู้น ไปหลังคานี้ แล้วลงไปที่ระเบียงบ้านหลังหนึ่ง.. บ้านหลังนี้ใหญ่โตมาก ดูหรูหราฟู่ฟ่าไม่ใช่น้อย.. “โอ้โห~ บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ไม่ดูไม่ได้ซะแล้ว XD

เธอไต่ลงไปตามระเบียง ส่องดูห้องนู้นห้องนี้ตามกระจกไปเรื่อยๆ “ว..ว๊ายยยย..” จู่ๆเธอก็ลื่นใบไม้ตกลงมาที่ระเบียงห้อง “อ..โอ๊ยยย.. เจ็บบบ.. แงงง T_____T.. เอร๊ยยย ทำไมออกไม่ได้ล่ะเนี่ย!” ร่างกายเธอถูกเถาวัลย์กิ่งไม้ต้นไม้แถวนั้นพันขาอยู่ เลยแก้ออกไม่ได้ “ช่วยด้วยยยยย T_____T เมี้ยววววว... เมี้ยววววว~~”

ฟรึบ!!

ม่านตรงระเบียงถูกเปิดออก โดยเด็กหนุ่มเจ้าของห้อง.. เขาคงได้ยินเสียงอะไรเอะอะโวยวายเลยเปิดออกมาดู

ซวยแล้ว!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!~~ แม่จ๋า!!~~~ หนูจะไม่ซนแล้ววววว T____T

“ไม่ต้องดิ้นนะ.. เจ้าเหมียว.. แกมาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย..” เด็กหนุม่เจ้าของห้องเปิดประตูกระจกออกมาดูที่ระเบียง เขาพยายามจับตัวแคทเอาไว้ แต่นั่นยิ่งทำให้เธอตกใจกลัวดิ้นพลาดๆ ร้องเมี้ยวๆเสียงดังลั่น “เฮ้ๆๆ~.. ชู่ววววๆ.. ฉันจะช่วยแก้มัดให้นะ..” เขาจับแคทไว้นิ่งๆแล้วค่อยๆแก้มัดกิ่งไม้เถาวัลย์ออกจากขาเธอ “แกมาจากไหนเนี่ย..” เขาอุ้มเธอเบาๆ แล้วเปิดประตูพาเธอเข้าไปในห้อง

แม่จ๋า~ แง๊งงงง~~ ช่วยหนูด้วยยยยย~~~ T____T

ในห้องถูกตกแต่งอย่างหรูหรา เฟอร์นิเจอร์ราคาแพงเต็มห้อง ทั้งทีวีจอแบนและสเตอริโอขนาดบิ๊กบึ้ม และแอร์เย็นฉ่ำที่ลอยเข้ามาปะทะตัวจนขนลุกซู่ เธอขดตัวเป็นวงกลมด้วยความหนาว.. “หนาวหรอ..”  เขาปลดกระดุมเสื้อออกครึ่งหนึ่ง แล้วอุ้มเธอใส่เข้าไปในเสื้อ

ก..กรี๊ดดด.. นายคิดว่านายเป็นใครยะ!! เกิดมาฉันยังไม่เคยถูกเนื้อต้องตัวชายที่ไหน.. นายมาทำอย่างงี้ได้ยังงายยยยยย!!!

 เธอพยายามดิ้นแต่ก็ถูกเขาจับตัวเอาไว้ แรงแมวรึจะสู้แรงคน.. จะแปลงร่างตอนนี้ก็ทำไม่ได้.. จะหนีก็ไม่ได้.. “เมี้ยวววววว >o<”

“อยู่นิ่งๆ... เจ้าเหมียว... แกปลอดภัยแล้ว...”เขานอนลงบนเตียง ลูบหลังเธอเบาๆ แล้วเอามือมาเชยคางจ้องหน้าเจ้าเหมียวน้อย  “ตาของแกสวยจัง.. เหมือนกับตาผู้หญิงเลย.. ขนก็นุ่ม.. รูปร่างกำลังดี.. ถ้าเป็นคนคงสวยน่าดู..”

ก็ฉันเป็นผู้หญิงนี่!...  แหม~ ฉันก็อายเป็นนะ~ >/////<

“นอนซะเจ้าเหมียว..” เขาลูบหัวแล้วไล่ลงไปตามกระดูกหลังเรื่อยๆ ทำขึ้นลงไปอย่างนี้ช้าๆ จนจู่ๆเธอก็เกิดง่วงขึ้นมาซะงั้น..

อุ่นจัง.. สบายจัง..

จุ๊บ..

เขาจุ๊บเบาๆลงที่จมูกเล็กๆของเจ้าเหมียวตัวน้อยโดยความเอ็นดู แต่เธอกลับขนลุกซู่..

“ม..เมี้ยววววว!!! O///////O” “อ..โอ๊ยยยย!!!” ด้วยสัญชาตญาณเธอตวัดมือไปโดยไม่ตั้งใจ ทำให้เล็บเธอข่วนไปโดนหน้าอกของเขาพอดี.. ด้วยความตกใจ เธอรีบกระโจนออกมาจากเตียง แล้วกระโดดผ่าหน้าต่างแล้ววิ่งหนีไป..

“ก..กลับมาก่อน.. เดี๋ยว!!”

...ขอโทษนะ...

...ลาก่อน…

…รักแรกของฉัน...

..................................................................................

// HEYYYY บทพี่สาวเสร็จแล้ว เริ่ดดด (เนอะ)

ฝากเพลงนี้นะคะ noraneko ของลูกะ ความหมายดีใช้ได้ ร๊อคดี 55




cinnamon