คลังนิยาย

ลำดับตอนที่ #48 : [Fic Harry Potter] เรื่องเล่าในยามฟ้ากระจ่าง VI

รถไฟคิงส์ครอสเริ่มชะลอตัวลงจนหยุดนิ่งไปในที่สุด พระพายในชุดนักศึกษาฮอกวอร์ตเดินลงมาตามมาติดๆคือแฮร์รี่ รอนที่สวมใส่ชุดนักเรียนคล้ายกับเธอ เดรโกที่เดินลงมาและคอยชะเง้อหน้ามองหาพระพายอยู่ เด็กหนุ่มอดหัวเราะออกมาไม่ได้เมื่อเห็นแม่สาวมักเกิ้ลสวมใส่เสื้อผ้าตัวใหญ่หลวมโพรก มันทำให้เธอดูตัวอ้วนไปเลย แต่ก็ปุ๊กลุกน่ารักดีไปอีกแบบ...

นายท่าที่มาคอยโบกรถไฟและรอรับเด็กปีหนึ่งนั้นไม่ใช่คนอื่นคนไกล เป็นคนที่พระพายและแฮร์รี่รู้จักกันดี

“สวัสดีแฮร์รี่ แล้วก็พระพาย เธอดูตัวใหญ่ขึ้นนะจากครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็น”แฮกริดทักเมื่อเห็นพระพายใกล้ๆ

“แฮกริดคะ นี่เป็นชุดเล็กที่สุดของร้านแล้วนะคะ”พระพายพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้งเป็นรอบที่เท่าไรของวันก็ไม่อาจทราบได้ ชุดนี้มันก็เกะกะสำหรับเธอที่ชื่นชอบในการวิ่งเล่นและซุกซน... แฮกริดเบิกตากว้างน้อยๆด้วยความตกใจก่อนจะเขาจะหยอกล้อเธอเล่นแต่ทำเอาพระพายเห็นด้วย “บางทีฉันคิดว่าเธอน่าจะไปใส่ชุดคนแคระนะ”

“เจอกันครั้งหน้า พระพายจะบอกให้เขาตัดชุดให้แล้วกันนะคะ”เด็กสาวยักคิ้วหลิ่วตาให้กวนๆ ทำเอาแฮกริดอดไม่ได้ที่จะขยี้เรือนผมสีดำนั้นอย่างเบามือ ก่อนเขาตะโกนก้องราวกับเสียงฟ้าผ่าลงมาว่าให้เด็กปีหนึ่งมารวมตัวกันตรงนี้ ชายหนุ่มตัวโตเดินนำทางพวกเขาไปยังริมทะเลสาบ นักเรียนปีหนึ่งเท่านั้นที่ต้องล่องเรือ ปีสองถึงจะได้ขึ้นรถม้า...

เรือลำเล็กจุได้เพียงสี่คนเท่านั้น คนหนึ่งรับหน้าที่ถือตะเกียงส่องทาง พระพายจับคู่กับรอน แฮร์รี่ และเฮอร์ไมโอนี่ เธอขันอาสาเป็นคนคอยจับตะเกียงให้เอง เด็กสาวแทบระงับความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่ ปราสาทฮอกวอร์ตช่างใหญ่โตและเต็มไปด้วยมนตร์ขลังอย่างที่หนังสือได้อธิบายไว้จริงๆ มาเห็นของจริงแล้วเธอแทบบรรยายออกไม่ถูก

ฉันกำลังจะเป็นนักเรียนของที่นี่จริงๆเหรอเนี่ย พระพายเฝ้าถามตัวเองเช่นนี้... เรือลำน้อยเทียบท่าแล้ว นักเรียนฮอกวอร์ตต่างพากันทยอยเดินขึ้นมา ต่างฝ่ายต่างพูดคุยกันเป็นคลายความตื่นเต้น หน้าประตูบานใหญ่นั้นปรากฏร่างของหญิงวัยกลางคนหน้าตาเคร่งขรึมแบบคนเอาจริงเอาจังอยู่ตลอดเวลา ดวงตาตาเฉียบขาดจนพระพายที่เดินนำหน้านั้นยังรู้สึกขนลุกต้องหันมากุมมือของแฮร์รี่ทันที! เธอสวมใส่แว่นตากรอบเหลี่ยมและรวบผมเป็นมวยแน่นแทบไม่มีผมสักเส้นรอดออกมา

ดวงตาสีฟ้าสอดส่องมองดูว่าที่พ่อมดแม่มดตัวน้อยที่ยืนเข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

“ขอต้อนรับเข้าสู่ฮอกวอร์ต อีกไม่กี่อึดใจเธอจะก้าวผ่านประตูบ้านนี้ไปพบเพื่อนพ้องของเธอ แต่ก่อนที่เธอจะได้นั่งประจำโต๊ะ เธอจะต้องผ่านการคัดสรรผ่านหมวกเสียก่อน บ้านที่เธอจะได้พักมีทั้งหมดสี่หลังด้วยกัน อันประกอบไปด้วยกริฟฟินเดอร์ ฮัฟเฟิลพัฟ เรเวนคลอ และสุดท้ายคือสลิธีริน”หญิงวัยกลางคนเว้นจังหวะไปเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นต่อว่า

“ในขณะอยู่ที่นี่ บ้านเธอจะเป็นเสมือนครอบครัวเธอ ชัยชนะจะทำแต้มให้บ้านเธอ แต่ถ้าหากละเมิดกฎบ้านเธอจะต้องเสียแต้มและเมื่อถึงปลายเทอม บ้านที่ได้แต้มสูงสุดจะได้ถ้วยรางวัลบ้านดีเด่นไปครอง”ระหว่างที่อาจารย์วัยกลางคนแสนเข้มงวดพร่ำบอกถึงกฏระเบียบอยู่นั้น เด็กชายตัวอ้วนเจ้าของเรือนผมสีดำขลับสังเกตเห็นบางอย่าง

“เทรเวอร์!!”เขาร้องขึ้นมาก่อนจะพุ่งเข้าตะปบเจ้ากบตัวน้อยที่เขาเฝ้าหาอยู่นาน พระพายและแฮร์รี่มั่นใจว่าเด็กคนนั้นคือ เนวิวล์ คนเดียวกับที่เฮอร์ไมโอนี่มาตามหากบให้อย่างแน่นอน อาจารย์สาวมองดูเด็กน้อยที่มาขัดจังหวะช่วงเวลาแห่งความกดดันเล็กน้อย ก่อนจะบอกกฎอีกเล็กน้อยแล้วเดินไปยังประตู

“พิธีคัดสรรบ้านกำลังจะเริ่มในอีกไม่นานนี้...”

เดรโกกังวล... และเขาต้องรีบทำความรู้จักกับแฮร์รี่เดี๋ยวนี้ตามคำสั่งของแม่ เด็กหนุ่มคิดในแง่ดีว่าหากเขาสนิทกับแฮร์รี่ได้ บางทีเขาอาจจะได้เป็นเพื่อนกับพระพายผ่านทางแฮร์รี่ก็ได้... เขาต้องวิธีตีสนิท แล้ววิธีไหนดีละ!! เด็กหนุ่มครุ่นคิด เขามองเห็นพระพายและแฮร์รี่กำลังจะเดินจากไปแล้ว ต้องรั้ง ใช่รั้งไง!!

“ที่เขาร่ำลือกันบนรถไฟ ดูท่าว่าจะใช่เรื่องจริงสินะ!”เดรโกอย่าตะคลุบปากตัวเองเสียจริง นึกยังไงถึงได้พูดออกไปแบบนั้น!

“แฮร์รี่ พอตเตอร์มาเรียนที่ฮอกวอร์ต”เดรโกขยับยิ้มร้ายกาจเมื่อเห็นผู้คนเริ่มซุกซบนินทาเกี่ยวแฮร์รี่ เด็กหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีมรกตเริ่มเป็นกังวล พระพายคลายความกังวลของเขาโดยการบีบมือเบาๆ เป็นเชิงกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ฉันอยู่นี่ ฉันจะอยู่ข้างๆเธอเอง...”

“นี่คือแครบกับกอยล์”เดรโกแนะนำเด็กหนุ่มร่างอ้วนท้วมที่อยู่ข้างกายทันที เขารู้สึกไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นพระพายจับมือถือแขนกับแฮร์รี่ แต่เขายังไม่เข้าใจถึงความรู้สึกที่เกิดขึ้นว่ามันคืออะไร? บางทีอาจเป็นความกลัวหรือกังวล... แต่ที่แน่ใจคือเขาไม่ชอบมันเลยไอ้การที่พระพายไปจับมือถือแขนอีกฝ่ายนะ “ฉันเดรโก มัลฟอย”

รอนแอบหัวเราะคิกคัก จนเดรโกถลึงตาใส่ เด็กหนุ่มไม่ต้องการเสียหน้าต่อหน้าพระพายหรอกนะ!

“ชื่อของฉันมันตลกนักหรือไง? ฉันคงไม่ต้องถามชื่อนายหรอกนะ ผมแดง สวมใส่ผ้าคลุมที่ตกทอดกันมา ตระกูลวิสลีย์แน่นอน”รอนหน้าเจื่อนลงเมื่อเห็นว่าเดรโกว่าเขา ออกแนวเหยียดหยามกลายๆ พระพายขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอรู้ว่าต้องเกิดเรื่องนี้ขึ้น แต่เธอไม่ชอบใจเลย ไม่ชอบให้เดรโกมาดูถูกคนอื่นแบบนี้...

“แล้วนายจะรู้ว่าครอบครัวพ่อมดบางครอบครัวดีกว่าครอบครัวอื่นๆพอตเตอร์...  ถ้านายไม่อยากผูกมิตรผิดคนผิดประเภทแล้วละก็ บางทีฉันอาจช่วยนายได้นะ”เดรโกยื่นข้อเสนอกลายๆ หากเป็นเด็กคนอื่นคงจะตอบรับไปแล้ว หากแต่ไม่ใช่แฮร์รี่ พอตเตอร์ เด็กหนุ่มผู้รอดชีวิตขยับยิ้ม

“ฉันแยกแยะครอบครัวผิดประเภทเองได้ ขอบใจนะ”เดรโกหน้าเจื่อนเมื่อโดนปฏิเสธ ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธเคือง เขาไม่ได้สนิทกับพระพายเพราะแฮร์รี่ มีเพียงอย่างเดียวที่สามารถให้เธอกับเขาสนิทกันได้หรือ เด็กสาวต้องได้อยู่สลิธีรินเหมือนกันกับเขานั่นเอง!! ไม่ทันได้ต่อว่าใดๆ อาจารย์หญิงคนเดิมเดินข้ามาอีกครั้ง

“เราพร้อมสำหรับเธอแล้ว ตามฉันมา”

ศาตราจารย์มักกอนนากัลป์เดินนำกลุ่มเด็กนักเรียนหน้าใหม่ให้เข้าไปด้านใน พวกเขาทั้งหลายตาตื่นอกตื่นใจกับความยิ่งใหญ่อลังการภายในห้องโถงที่ถูกตกแต่งแบบในยุคกลาง นอกเหนือจากนั้นคือเวทย์มนต์ที่บังคับให้ไฟลอยอยู่เหนือศีรษะและเวทย์ที่จำลองท้องฟ้า... โต๊ะม้านั่งยาวถูกแบ่งออกไปสี่มีผ้าปูโต๊ะต่างสีตามสีประจำบ้าน บนนั้นมีรุ่นพี่นั่งจับจ้องกันอยู่แล้ว พวกเขามองดูกลุ่มเด็กใหม่ที่ในอนาคตจะกลายเป็นหนึ่งในสมาชิกของพวกเขา...

“ก่อนจะเริ่มพิธีการ ศาสตราจารย์ดับเบิ้ลดอร์อยากจะกล่าวอะไรสักหน่อย”

สิ้นประโยค นักเรียนทั้งห้องโถงต่างพร้อมใจกันลุกขึ้นยืน ชายชราเจ้าของหนวดเคราสีเงินยาวครึ้มจนแทบแยกไม่ออกว่าไหนหนวดไหนผม ดวงตาสีฟ้าของเขากระจางแจ่มใสราวกับท้องฟ้ายามไร้เมฆหากแต่น่าเสียดายที่มันถูกบดบังด้วยแว่นตารูปเสี้ยวพระจันทร์ เขาสวมใส่ชุดคลุมสีสดใสและหมวดทรงแหลม เริ่มให้โอวาทแก่นักเรียนทันทีเพื่อให้ไม่เป็นการเสียเวลา

“มีกฎเกณฑ์สองสามอย่างก่อนเริ่มเทอมใหม่จะประกาศให้ทราบ ปีแรกโปรดจำว่าป่าต้องห้าม เป็นเขตหวงห้ามสำหรับนักเรียนทุกคน อีกอย่างภารโรงของเราคุณฟิลช์ ฝากฉันให้เตือนพวกเธอด้วยว่า ตามทางเดินของชั้นที่3ตลอดด้านขวามืออยู่นอกขอบเขตของทุกคนที่ไม่ประสงค์จะตายอย่างเจ็บปวดรวดร้าว ขอบใจ”เนวิวล์แสดงสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด แฮร์รี่แอบชำเลืองภารโรงนามฟิลช์ เขาเป็นชายรูปร่างผมแห้ง ศีรษะเกือบล้านมีผมติดอยู่บางส่วน ใบหน้าของเขาช่างดูชั่วร้ายและฟันดำชวนสยองจนพระพายที่มองดูถึงกับขนลุก

อาจารย์มัลกอนนากัลป์คลี่ม้วนหนังออกมาพร้อมกับเปล่งเสียงดังฟังชัดว่า

“เมื่อฉันขานชื่อผู้ใด  จงก้าวออกมา ฉันจะสวมหมวกคัดสรรไว้บนหัวเธอ แล้วเธอจะถูกคัดให้เข้าอยู่ตามบ้าน...”

“เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์”คนแรกคือเด็กหญิงผมฟูที่แม้จะปากร้ายหน่อยๆแต่ก็เป็นคนดี เพราะหลังจากที่พระพายเดินมาถามว่าห้องน้ำอยู่ไหน เฮอร์ไมโอนี่ยินดีที่จะพาเธอไปโดยลืมเรื่องกบของเนวิวล์ไปเสียสนิท... เด็กสาวดูเหมือนจะตื่นเต้นไม่ใช่น้อย ดวงตาของเธอดูกังวลจนเห็นได้ชัด เฮอร์ไมโอนี่มองสำรวจไปทั่วก่อนจะมาหยุดที่พระพาย เด็กสาวชาวไทยส่งยิ้มที่ให้เธอใจชื้นขึ้นมามาก อาจารย์หญิงหยิบหมวดทรงสามเหลี่ยมให้เธอสวมใส่ พลันรอยยับของมันเริ่มขยับกลายเป็นรูปปากร้องเสียงครางอื้ออึงคล้ายกับตัดสินใจอยู่นาน

“กรินฟินเดอร์!!”เสียงเฮลั่นจากเหล่าสิงห์ประจำฮอกวอร์ต  เฮอร์ไมโอนี่วิ่งทางไปบ้านที่มีผ้าปูโต๊ะสีแดงขลิบทองทันที

“เดรโก มัลฟอย”เด็กชายผมขาวเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อนฝูง เขาชำเลืองมองดูพระพายที่นั่งฝั่งตรงข้ามเพียงชั่วครู่ก่อนจะยิ้มออกมาแล้วเดินจากไป เมื่อเห็นว่าพระพายนั้นยิ้มให้เขา อย่างน้อยๆเธอก็ไม่ได้เกลียดหรือรังเกียจเขา... เด็กหนุ่มตื่นเต้นเมื่อได้ไปนั่งบนเก้าอี้ จนหมวกคัดสรรยังไม่ทันได้สวมจู่ๆมันก็ตะโกนขึ้นมาเสียงดังว่า

“สลิธีริน!!”เสียงเฮดังลั่นมาจากโต๊ะงูเขียวแสนเจ้าเล่ห์ประจำฮอกวอร์ต เดรโกเดินเข้าไปหารุ่นพี่ เขากล่าวสวัสดีและทำความรู้จักกับรุ่นพี่เอาไว้ โดยไม่ลืมที่จะหันมามองพระพายเป็นระยะๆ เด็กน้อยชาวไทยเองก็จ้องเขาพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก แต่เพราะเสียงร้องของแฮร์รี่ทำให้เธอต้องละสายตาไปจากเขาเพื่อมาดูอาการเพื่อนรัก

“แฮร์รี่ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่! ฉันไม่เป็นอะไร แค่ปวดแผลนิดหน่อยนะ”แฮร์รี่ปฏิเสธเพื่อคลายความกังวลของพระพาย

“แน่ใจนะ?”

“อืม”

“โรนัลด์ วิสลีย์”เสียงเรียกชื่อที่ดังลั่น รอนทำหน้าตะลึงก่อนจะกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปนั่งบนเก้าอี้ ทันทีที่เจ้าหมวดคัดสรรถูกสวมใส่ มันร้องอุทานราวกับเจอจอมมารแห่งความมืดมาแฝงกายอยู่ในร่างของเด็กอายุสิบเอ็ดปีไม่ปาน “ห๊ะ!! วิสลีย์อีกแล้วหรือ!”

“รู้แล้วว่าจะเอาไว้ไหน”

“กริฟฟินเดอร์!!!”

“แฮร์รี่ พอตเตอร์...”พลันท้องโถงที่เคยครื้นเครงกลับเงียบสงัดลงไปในพริบตา นักเรียนทั้งสี่บ้านรวมทั้งคณะอาจารย์ทั้งหลายต่างจับจ้องไปยังเด็กชายผู้รอดชีวิต ลุ้นระทึกว่าเด็กหนุ่มจะไปอยู่บ้านหลังใด? อาจเป็นสลิธีริน เรเวนคลอ ฮัฟเฟิลพัฟ หรือกรินฟินเดอร์ แฮร์รี่เริ่มเป็นกังวลและเขาต้องการกำลังใจ พระพายบีบมือของเขาอีกครั้งหนึ่งพร้อมกับรอยยิ้มแสนอ่อนหวาน

“ฉันอยู่ตรงนี้แฮร์รี่ ทุกอย่างจะต้องไม่เป็นอะไรนะ...”

“อืม”แฮร์รี่เดินออกมาโดยมีสายตามากมายจับจ้องรวมไปถึงอาจารย์ใหญ่อย่างอัลบัส ดับเบิ้ลดอร์เช่นกัน ชายชราให้ความสนใจแก่เด็กหนุ่มผู้รอดชีวิตอย่างมากจนออกนอกหน้านอกตาเลยทีเดียว แฮร์รี่เดินไปนั่ง ทันทีที่เจ้าหมวกคัดสรรสวมใส่ลงบนศีรษะของเขา มันส่งเสียงร้องครางอืออึงคล้ายกับว่ากำลังตัดสินใจบางสิ่งที่ยากเย็นอย่างมาก...

“อืม... ยาก ยากมากๆ ทั้งกล้าหาญ ทั้งเจ้าเล่ห์...”เจ้าหมวกทวนซ้ำถึงความเจ้าเล่ห์จนแฮร์รี่เริ่มใจฟ่อ เด็กหนุ่มเริ่มท่องยันต์กันสลิธีริน “ไม่เอาสลิธีริน ไม่เอาสลิธีริน ไม่เอาสลิธีริน”

“แน่ใจหรือเด็กน้อย? ว่าจะไม่สลิธีรินนะ?”

“ไม่เอาสลิธีริน ไม่เอาสลิธีริน ไม่เอาสลิธีริน”

“ก็ได้ๆไม่เอาสลิธีริน งั้นก็ไปอยู่กรินฟินเดอร์ซะ!!”ชาวสิงห์แห่งโรงเรียนเวทย์มนตร์ต่างร้องเฮลั่น พวกเขาเฮเสียงดังยิ่งกว่ารับน้องคนใดในบ้าน ดับเบิ้ลดอร์ถึงขนาดตบมือเสียงดังลั่นเลยทีเดียว แฮร์รี่ดีใจเพราะอย่างน้อยเขาก็ได้อยู่กับเพื่อนพ้องอย่างรอน และต่อไปคือพระพาย เพื่อนคนแรกของเขา... เธออบอุ่นและดูใจดี แฮร์รี่เชื่อว่าเธอได้อยู่ฮัฟเฟิลพัฟอย่างแน่นอน

“เนสิมาห์ อนันต์กาล”รายนามของนักเรียนคนสุดท้ายปรากฏของมา ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์มองดูเด็กสาวตัวเล็กที่สวมใส่เสื้อผ้าตัวใหญ่ เธอเดินออกมาด้วยความมั่นใจที่ผิดแผกจากเด็กคนอื่นในวัยเดียวกัน เด็กน้อยนั่งลงบนเก้าอี้ เจ้าหมวกคัดสรรทำหน้าบิดเบี้ยวอีกครั้งเหมือนตอนที่ได้สวมลงบนศีรษะของแฮร์รี่

“ฉลาดหลักแหลม กล้าหาญ รักพวกพ้อง หากแต่กลับเจ้าเล่ห์เพอุบาย ช่างพิลึกเสียจริง...”เจ้าหมวกนั้นบ่นขึ้นมา

“พิลึกๆ”เจ้าหมวกเอาแต่กล่าวคำนี้จนพระพายเองเริ่มใจฝ่อลงบ้างแล้ว มันลังเลและเอาแต่พึมพำถึงสิ่งที่ตรงกันข้ามไม่ว่าจะเป็น “เลือดเย็นหากแต่กลับอ่อนโยน” เด็ดขาดบางครั้งกลับโอนอ่อน” “ซื้อสัตย์ เจ้าเล่ห์” “รักความยุติธรรมหากเพื่อความต้องการแล้ว ยอมกระทำผิดได้” ฯลฯอีกมากมายที่พระพายเริ่มหน่ายจะฟัง 
 

“ฮัพ... ไม่สิ กริฟฟินเดอร์!!!”ในที่สุดเจ้าหมวกจอมเรื่องมากก็ประกาศออกมาเสียงดังลั่น มันทำให้เดรโกหน้าเสีย แต่แฮร์รี่และเหล่าสิงห์ฮอกวอร์ตต่างร้องขึ้นมาอย่างดีใจ เด็กหนุ่มรอดชีวิตเดินเข้าไปโอบกอดพระพายโดยมีเดรโกมองอย่าไม่ชอบอกชอบใจนัก ดัมเบิลดอร์แม้จะรู้สึกแปลกใจแต่ก็ปรบมือให้กับเธอ ต้องยอมรับว่าการคัดเลือกเด็กในปีนี้ช่างแปลกประหลาดและตื่นเต้นเสียจริง

“ฉันนึกว่าเธอจะไม่ได้อยู่กริฟฟินเดอร์ซะแล้ว”

“ฉันเองก็เหมือนกัน”พระพายหัวเราะแห้งๆ เด็กสาวชำเลืองตามองดูเดรโกก่อนจะส่งยิ้มให้เขา “ตกใจแทบแย่เลย รู้ไหมเจ้าหมวกนั่นจะส่งไปอยู่ฮัฟเฟิลพัฟละ แต่ไม่รู้ว่ามันเกิดเปลี่ยนใจอะไรส่งฉันมาอยู่กริฟฟินเดอร์ได้”

“นั่นสิ คงเป็นเพราะว่าเธอบ้าเกินไปละมั้ง”รอนหัวเราะ แน่นอนว่าโดนพระพายประทุษร้ายอย่างแรงจนชายหนุ่มโอดโอยเลยทีเดียว เฟร็ดกับจอร์จที่มองอยู่ห่างๆถึงกับร้องซี๊ดขึ้นมาด้วยความเจ็บแทน สองแฝดมองหน้ากันตัดสินใจว่าจะไม่ไปเล่นกับพระพายอย่างแน่นอน... ปกติรอนเป็นพวกอึดจะตายโดนพวกเขาต่อย พวกเขาแกล้งยังไม่สะท้านแต่นี่กลับร้องขึ้นมาเพียงเพราะโดยเด็กสาวต่อย แสดงว่าพระพายมือหนักจริง...

“เอาละทุกคนฟังทางนี้!!”ศาสตราจารย์มัลกอนนากัลเรียกความสนใจอีกครั้ง ก่อนเธอจะเดินไปนั่งประจำที่ ศาสตราจารย์ใหญ่ลุกขึ้นมาก่อนจะกล่าวเพียงว่า “รับประทานอาหารได้”

พลันโต๊ะที่เคยว่างเปล่าปรากฏอาหารมากมายหลากหลายชนิดให้เลือกสรร เด็กปีหนึ่งต่างมองด้วยความตื่นเต้นผิดกับเหล่ารุ่นพี่ที่เจอจนชินตา พวกเขาแบ่งอาหารลงในจาน พระพายจัดการเรียกน้ำย่อยก่อนโดยการหยิบน้ำฟักทองมารินใส่แก้ว ไม่ลืมที่จะรินให้รอน เฮอร์ไมโอนี่ และแฮร์รี่ ท้ายที่สุดจึงมารินให้ตัวเอง

รสชาติของมันเหมือนฟักทองต้มที่เธอกับพี่ๆมักทำทานกันเวลาไปเที่ยวสวนที่บ้านคุณปู่ คุณย่าแต่นั่นเป็นเนื้อแล้วนี่เป็นน้ำ พระพายฉีกขาไก่ง่วงมาตามาติดๆคือตักมันบดแล้วราดมันด้วยน้ำเกวี ยอมรับว่าอาหารนี้มันอร่อย แต่สู้รสชาติอาหารจัดจ้านแถวบ้านเธอไม่ได้... บางครั้งเธอน่าจะไปที่ครัว แล้วขอเอลฟ์ทำอาหารทานเป็นครั้งคราว...

“คิดอะไรอยู่หรือเปล่าแฮร์รี่?”พระพายเอ่ยถามเมื่อเห็นเด็กชายผู้รอดชีวิตไม่ยอมแตะอาหาร เขาเอาแต่จ้องไปยังศาสตราจารย์เซเวอร์รัส เสนป อาจเป็นเพราะอาการปวดบาดแผลที่เกิดขึ้นที่ทำให้แฮร์รี่ได้สนใจเขาเป็นพิเศษ เด็กสาวตักมันบดก่อนจะไปจ่อที่ปากของแฮร์รี่ เด็กหนุ่มสะดุ้งตกใจก่อนจะหันมา

“ทานซะสิ อร่อยนะ”

“ขอบใจ”เขาทานมัน แฮร์รี่ต้องยอมรับว่าบดนี่อร่อยเหมือนที่พระพายว่าเอาไว้จริงๆ

“รู้ไหมถ้าหากฉันคิดเอาไว้ หากพวกเธอไม่ใช่เด็กอายุสิบเอ็ด ฉันคิดว่าพวกเธอสองคนเป็นแฟนกันแน่นอน”เพอร์ซี่ วีสลีย์โพล่งขึ้นมา เขาจับตาดูแฮร์รี่กับพระพายมาโดยตลอด ต้องยอมรับว่าหน้าตาเด็กสาวนี้ค่อนข้างแปลกไม่ใช่น้อย ออกแถบเอเชียแต่ไม่ใช่จีนหรือญี่ปุ่นอย่างแน่นอน

“ไม่ใช่หรอก พวกเราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นเอง”แฮร์รี่หัวเราะเช่นเดียวกับพระพายที่หลุดขำ

“แน่ใจนะ? ไม่มีอะไรเกินเลยแน่นะ?”

“สาบานได้เลย”พระพายหัวเราะ เด็กหนุ่มสาวทั้งสองก้มหน้าก้มตาทานอาหารไปอีกสักพักใหญ่ๆ ก่อนแฮร์รี่จะเงยหน้าขึ้นมา เขาจ้องศาสตราจารย์เสนปเช่นเดียวกับที่อีกฝ่ายเหลือบมองเขาเป็นระยะๆ ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวเอ่ยปากถามคนข้างกายอย่างเพอร์ซี่

“เฮ้เพอร์ซี่!”

“?”

“ครูที่คุยอยู่กับศาสตราจารย์ควีเรลล์คือใครเหรอ?”พระพายเงยหน้าขึ้นมาจานอาหาร เด็กสาวจ้องไปยังศาสตราจารย์จอมติดอ่างที่รู้ๆกันอยู่ว่าเจ้าตัวเป็นร่างโฮสต์ให้กับใคร... เด็กสาวรู้ดี แต่เธอไม่อยากจะพูด มันอาจฟังดูโหดร้ายไปสักนิด แต่ว่าเธอยังไม่อยากให้การผจญภัยแสนสนุกนี้จบลงอย่างรวดเร็วหรอกนะ...

เพอร์ซี่มองดูก่อนจะร้องขึ้นมา “อ้อ นั่นศาสตราจารย์เสนป เขาเป็นอาจารย์ประจำบ้านสลิธีริน”

“เขาสอนอะไรเหรอคุณวีสลีย์?”

“เรียกฉันว่าเพอร์ซี่เฉยๆก็ได้พาย”เพอร์ซี่หัวเราะออกมาเล็กน้อย ยอมรับว่าพระพายสุภาพมาก สุภาพเกินไปจนเขาทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว... “เขาสอนวิชาปรุงยานะ” เขาเว้นไปสักเล็กน้อยก่อนจะขยับเข้าใกล้แฮร์รี่แล้วกวักมือให้พระพายเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้คล้ายกับว่าจะบอกความลับบางอย่าง

“แต่ใครๆก็รู้ว่าเขาชอบวิชาศาสตร์มืดมากกว่า เชื่อไหมว่าเขาอยากแย่งตำแหน่งควีเรลล์ใจจะขาด”แฮร์รี่กับพระพายพยักหน้าเล็กน้อยอย่างเข้าใจ น่องไก่ของเด็กสาวชาวไทยหมดแล้ว เธอเอื้อมมือไปหยิบชิ้นใหม่ประจวบเหมาะกับที่รอนจะหยิบอีกชิ้นพอดี พลันปรากฏศีรษะของชายวัยกลางคนผู้หนึ่งทะลุขึ้นมาจากจานไก่แทนเสียนี่ เขากล่าวทักทายด้วยรอยยิ้มว่า “สวัสดี” แต่เด็กหลายคนตกใจเกินกว่าจะทักทายเขากลับ

“เป็นอย่างไรบ้าง?”เขาถามอีกหนก่อนจะกล่าวต่อว่า “ยินดีต้อนรับเข้ากริฟฟินดอร์”

เสียงหวีดร้องผสมผสานกับเสียงหัวเราะดังแว่วขึ้นมาเรียกความสนใจจากเหล่านักเรียนปีหนึ่งได้อย่างดี ที่พวกเขาเห็นไกลลิบๆนั้นคือร่างโปร่งใส่ของวิญญาณทั้งชายและหญิงค่อยๆล่องลอยลงมา ชายร่างท้วมคนหนึ่งโผล่พรวดออกมาจากพื้นพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะ คนหนึ่งโผล่ออกมาจากกำแพงพลางตวัดดาบในมือไปมาทำเอาเด็กๆพากันหลบอย่างจ้าละหวั่น ใครบางคนร้องขึ้นมาว่า

“บารอนเลือดก็มา”

“สวัสดีเซอร์นิโคลัส หน้าร้อนนี้ดีไหม?”เพอร์ซี่ที่ดูจะคุ้นเคยกับดวงวิญญาณตนนี้ดีกล่าวทักทายอย่างเป็นกันเอง

“ผิดหวังอีกครั้งหนึ่ง”เซอร์นิโคลัสลอยตัวออกมาจากโต๊ะ  “พวกกลุ่มผีหัวขาดไม่ยอมให้ฉันเข้ากลุ่มเหมือนเคย”ท่าทางเขาดูฉุนเฉียวแต่ในขณะเดียวกันก็ผิดหวังอย่างมาก เขาลอยตัวเกือบจะไปอยู่แล้วหากว่ารอนไม่รั้งเอาไว้ก่อนด้วยประโยคที่ราวกับเจอดาราที่เคยชื่นชอบไม่ปาน “ผมรู้จักท่าน!! ท่านคือนิกหัวเกือบขาด”

“เรียกฉันว่าเซอร์นิโคลัส ฉันจะยินดีกว่านะ”

“หัวเกือบขาด”เฮอร์ไมโอนี่ทวนคำพูดของรอน สีหน้าของเธอแสดงออกให้เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ “มันเป็นไปไม่ได้”

เซอร์นิโคลัสหัวเราะก่อนจะแสดงให้เด็กน้อยได้เห็น “นี่ไง” โดยการดึงศีรษะของตัวเองออกมาเล็กน้อยเผยให้เห็นก้อนเนื้อสีแดงคล้ำและกระดูก เขาไม่สามารถยกหัวตัวเองออกมาได้ทั้งหมดเพราะว่ามีเนื้อบางส่วนที่ถูกตัดออกไม่หมดและเชื่อมติดกับอยู่กับร่างกายของเขา รอนหวีดร้องผิดกับเฟร็ดที่เห็นแล้วจนชิน เฮอร์ไมโอนี่ร้องครางในลำคอเบนสายตาในทันที พระพายวางช้อนกับส้อมลงทันที

“ขอบคุณมากคะท่านเซอร์นิโคลัส เจริญอาหารขึ้นเยอะ”

เมื่อทานอาหารจนอิ่มหมีพีมันเรียบร้อยแล้ว (ต้องขอบคุณท่านเซอร์ที่ทำให้แฮร์รี่และพระพายหมดความอยากอาหารทันที) เพอร์ซี่ซึ่งเป็นพรีเฟ็คประจำบ้านกริฟฟินดอร์ เดินนำทางนักเรียนปีหนึ่งไปยังหอพัก เขาเล่าเรื่องราวและเน้นย้ำกฎหลายๆข้อที่อาจารย์ไม่ได้พูดถึง พระพายชำเลืองมองดูเดรโกแล้วส่งยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้ายเพราะหลังจากนี้เธออาจไม่ได้เจอเขาอีก...

“นี่คือเส้นทางที่จะส่งเธอไปยังหอพัก”เพอร์ซี่ว่าก่อนเขาจะกล่าวต่อว่า “แต่ควรจับตาดูบันไดเอาไว้ให้ดี มันชอบเปลี่ยนที่”

รอน แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ และพระพายมองเห็นขั้นบันไดที่เริ่มสลับสับเปลี่ยนทิศทางของมันได้เอง หลายครั้งอ้าปากค้างแม้แต่พระพายที่พอรู้บ้างก็ยังคงตื่นเต้นไม่ได้ เพอร์ซี่ร้องเรียกเด็กปีหนึ่ง เขาไม่ต้องการให้ใครตกขบวนแล้วไปโผล่ในชั้นสามเข้า เด็กปีหนึ่งทั้งหลายต่างเดินตามเขาไป ระหว่างทางมองดูรูปภาพที่ขยับเคลื่อนไหวเอง พวกเขาเหล่านั้นต่างส่งเสียงร้องทักทายพวกเธอ หญิงสาวแสนสวยในชุดเจ้าสาวถอนสายบัวเป็นเชิงกล่าวสวัสดี พระพายถอนสายบัวให้อีกฝ่ายเช่นกัน...

“ขอต้อนรับสู่ฮอกวอร์ต”ชายชราคนหนึ่งร้องขึ้นมา

เพอร์ซี่นำทางพวกเขาไปหยุดอยู่หน้ารูปๆหนึ่ง เธอเป็นหญิงสาวรูปร่างอ้วนท่วมในชุดหรูหราฟูฟ่า ทันทีเมื่อชายหนุ่มหยุดอยู่เบื้องหน้าของอีกฝ่าย สตรีอ้วนร้องถามเสียงยืดยาวดังว่า “รหัสผ่าน”

“คราปุต ดราโคนีส”สตรีพยักหน้าให้เล็กน้อยเป็นเชิงกล่าวว่ารหัสถูกต้อง ก่อนนางจะเหวี่ยงตัวเปิดทางเข้าหอพักให้แก่เหล่าเด็กนักเรียน เพอร์ซี่หันมามองแก่เด็กนักเรียนปีหนึ่งเกี่ยวกับเรื่องรหัสที่จะเปลี่ยนทุกครั้ง และเขานี่แหละจะเป็นคนบอกพวกเธอก่อนออกจากหอทุกครั้ง ขอให้จำดีๆ...

ห้องนั่งเล่นของกริฟฟินดอร์ประดับตกแต่งด้วยเครื่องเรือนสีแดงขลิบทอง มันค่อนข้างใหญ่และกว้างขว้าง สามารถจุนักเรียนได้หลายร้อยหลายพันคน ห้องหอในตอนนี้ว่างเปล่าไม่มีนักเรียนปีอื่นอยู่เลย พวกเขาอาจจะพักผ่อนหรือทำกิจกรรมอย่างอื่นกันอยู่ เพอร์ซี่หันกลับมาชี้ไปทางซ้ายมือ “นั่นคือห้องนอนของนักเรียน” ผายมือไปทางขวา “ส่วนทางนั้นห้องนอนนักเรียนหญิง”

“เชิญพักผ่อนตามสบาย”เมื่ออีกฝ่ายให้เวลาแล้ว นักเรียนกริฟฟินดอร์เริ่มจับกลุ่มกันทันที พระพาย แฮร์รี่ และรอนพูดคุยเรื่องต่างๆกันอย่างสนุกสนาน จนเมื่อเด็กสาวเพียงคนเดียวในกลุ่มเห็นว่ามันดึกมากแล้ว เธอจึงไล่เพื่อนชายทั้งสองไปนอน ส่วนเธอจะไปเลือกเตียงและห้องนอน

พระพายได้ห้องเดียวกับเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เพราะห้องอื่นเต็มหมดแล้ว ภายในห้องนอนขนาดใหญ่ประกอบด้วยเตียงสี่เสาถึงสี่เตียงด้วยกัน เด็กสาวนึกแปลกใจว่าทำไมถึงมีเด็กสาวผมฟูอยู่คนเดียว ตามความจริงแล้วเศษของนักเรียนหญิงมีเพียงเธอไม่ใช่เหรอ? สาวตัวเล็กกล่าวทักทายเพื่อนใหม่ด้วยรอยยิ้ม

“ไงเฮอร์”

“สวัสดีพาย ฉันขอนอนกับเธอได้ไหม?”

“ได้สิ ได้แน่นอนอยู่แล้วละ”พระพายยิ้ม อย่างน้อยๆเธอก็ดีใจที่มีรูมเมจดีกว่าไม่มีเลย สองหัวย่อมดีกว่าคนเดียวอีกอย่างหนึ่งคือในอนาคตเฮอร์ไมโอนี่จะกลายเป็นเพื่อนสนิทของรอนกับแฮร์รี่ เธอต้องสนิทกับอีกฝ่ายเอาไว้ ในตอนนี้เฮอร์คงมีปัญหาเกี่ยวกับเพื่อน ที่พวกเขามองว่าเธอออกจะขี้โม้ไปหน่อย...

“ฉันไม่เห็นกระเป๋าของเธอ กระเป๋าเธออยู่ไหนเหรอ?”

“อ้อ เดี๋ยวสักครู่นะ”พระพายหัวเราะ เดินออกไปทางประตู มองซ้ายแลขวาเมื่อไม่เห็นใครจึงหยิบกระเป๋าสัมภาระออกมาจากย่าม ถามว่าทำไมเธอไม่บอกเฮอร์ไมโอนี่ไปเลยว่าเธอมีของ มีอะไรอยู่ เพราะคำพูดของคนแคระที่เธอสนิทสนมด้วย เขาเตือนเธอให้ระวังไว้ให้ดีกับมนุษย์ และเธอเองก็ต้องระวังให้มาก...

“นี่ไง กระเป๋าฉัน ฉันลืมหยิบออกมาจากห้องอื่นนะ”

“งั้นเหรอ...”เฮอร์ไมโอนี่ร้องครางประมาณเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง...

“ดึกแล้ว อาบน้ำนอนเถอะนะ วันพรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้าไม่ใช่เหรอ?”พระพายหัวเราะแห้งๆจัดการเปลี่ยนประเด็นด้วยรอยยิ้ม เด็กสาววางกระเป๋าสัมภาระไว้ที่ปลายเตียง หยิบชุดนักเรียนออกมาแขวนไว้ให้เรียบร้อยก่อนเธอจะคว้าผ้าเช็คตัวมุ่งหน้าไปยังห้องอาบน้ำ สาวชาวไทยหยิบเจ้าไนท์แมร์ออกมา เธอแปลกใจเมื่อแทนที่จะคว้าได้เจ้าแมวรูปร่างเพรียว แต่เธอกลับคว้าได้อีกาสีดำ นัยน์ตาสีแดงสดทำให้เธอมั่นใจว่ามันคือเจ้าไนท์แมร์อย่างแน่นอน

“ไนท์นั่นเธอเหรอ?”พลันเจ้าอีกาแสนน่ากลัวเปลี่ยนเป็นปลาสีดำร่วงหล่นดังจ๋อมลงในอ่างอาบน้ำ มันดำผุดดำว่ายอย่างสนุกสนานโดยมีพระพายมองตาอย่างอึ้งๆ นี่เธอไปได้ตัวอะไรมาอีกแล้วละเนี่ย? ยูลิคอร์น เพกาซัส สุนัขสามหัวยังเคลียร์ไม่จบเลยนะ นี่เธอได้ตัวอะไรมาอีกแล้วเนี่ย!! แต่ก็ดีเหมือนกัน เธอจะได้ไม่เปลืองเงินไปซื้อนกฮูก ให้เจ้าตัวแสบแทนนกฮูกซะเลย

“ไนท์ๆ เธอแบ่งร่างได้ไหม? ฉันลืมซื้อนกฮูกมานะ ช่วย...”เจ้าปลาสีดำกระโจนขึ้นมา ในครั้งนี้มันจัดการแบ่งร่างออกไปสอง กลายเป็นปลาสีดำสองตัวว่ายเล่นกันอย่างสนุกสนาน  พระพายมองดูปลาสองตัวก่อนเจ้าปลาตัวหนึ่งจะกระโจนขึ้นมาอีกครั้ง ในครั้งนี้มันแปรงร่างเป็นอีกาสีดำขลับเปล่งเสียงดังลั่นก่อนจะโผบินออกไปด้านนอกทันที

“พาย”

“พาย”พระพายจัดการเก็บเจ้าปลาสีดำลงย่ามทันที เป็นจังหวะเดียวกันกับที่บานประตูเปิดออกมา ปรากฏร่างของเฮอร์ไมโอนี่ที่มองเธอด้วยแววตาไม่เข้าใจ

“ฉันได้ยินเสียงนกจากในนี้”เฮอร์ไมโอนี่ว่าแบบนั้น

“เหรอจ๊ะ ฉันว่าเธอหูฝาดแล้วละ ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่นา”พระพายหัวเราะคิกคัก เฮอร์ไมโอนี่มองเหม่อดูพื้นหินอ่อนสักพักใหญ่ๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับสาวชาวไทย “ฉันจะมาเตือนเธอด้วยนะ อาบน้ำนานๆมันไม่ดีต่อสุขภาพหรอกนะ ขึ้นมาเถอะ”

“เข้าใจแล้ว เดี๋ยวจะไปแล้วละ”เฮอร์ไมโอนี่ปิดประตูลง พระพายปล่อยเจ้าไนท์แมร์ออกมาจากในกระเป๋า มันแลดูไม่ชอบใจอย่างมากเลยทีเดียว เด็กน้อยหัวเราะให้สัญญากับมันในเวลาว่างที่เฮอร์ไม่อยู่ เธอจะนำมันออกมาวิ่งเล่นแต่มีเงื่อนไขคือ “ต้องเบาเสียงร้องหน่อยนะ ไอ้ร้องแกว๊ก ไม่เอาแล้วนะ”

พระพายเดินมาอีกหนก็พบว่าเฮอร์ไมโอนี่นอนหลับแล้วเรียบร้อย ระหว่างรอให้ผมแห้งเด็กสาวจึงมานั่งเหม่อลอยรับลมเย็นๆอยู่ริมหน้าต่าง มองเหม่อออกไปไกลคิดว่าในตอนนี้พี่เพลิง พี่พี พี่รินทำอะไรกันอยู่นะ อาจทะเลาะกันอยู่ก็ได้ ในตอนนี้ที่ไร้เธอพี่รินจะเป็นไงบ้างนะ? ไหนจะแฮร์รี่ แล้วก็เดรโก... เวร! แล้วนี่ฉันจะคิดถึงหมอนั่นทำไมเนี่ย!!