คลังนิยาย

ลำดับตอนที่ #45 : [Fic Harry Potter] เรื่องเล่าในยามฟ้ากระจ่าง III

พระพายเดินลงมาจากโรงแรม เด็กสาวเฝ้าถามไถ่ชาวอังกฤษสถานที่ที่เธอจะไปจากประโยคง่ายๆที่เรียนมาจากพี่ชาย เธอเดินไปตามเส้นทางที่ชาวอังกฤษบอกเอาไว้ว่ามาแล้วจะเจอ หญิงสาวมองดูกระดาษก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองดูป้าย “ร้านหมอใหญ่รั่ว” ชื่อแปลกพิลึกแต่มันคือประตูทางเข้าไปยังโลกเวทย์มนตร์แน่นอน พระพายจึงไม่รอช้าที่จะเปิดเข้าไป

ภายในร้านเกิดความวุ่นวายขนาดใหญ่ จากที่เธอได้ยินเสียงผู้คนกระซิบกระซาบมันทำให้เธอได้รู้ว่า “แฮร์รี่ พอตเตอร์” กำลังอยู่ในร้านพร้อมกับ “แฮกริด” ชายรูปร่างอ้วนท้วมตัวใหญ่จากความที่เขามีสายเลือกยักษ์ไหลเวียนอยู่ครึ่งหนึ่ง มีหนวดเคราสีดำรกรุงรัง เมื่อเทียบกับแฮร์รี่เขาดูเหมือนช้างกับมดตัวน้อยไปเลย...

พระพายตั้งใจจะเดินผ่านแต่ผู้คนนั้นเยอะเกินไป พวกเขาเบียดเสียดและผลักดันให้เธอหลุดไปอยู่บริเวณด้านหน้า ใครบางคนผลักเธอจนเกือบล้มทับแฮร์รี่ที่อยู่ด้านหน้า โชคดีที่เธอตัวเล็กกว่าเขา (มากโข) เลยทำได้เพียงไปกอดอีกฝ่ายเท่านั้น เด็กสาวหัวเราะแห้งๆเช่นเดียวกับแฮร์รี่

“เอ่อ... สวัสดี”พระพายตื่นเต้นจนพลั้งปากกล่าวทักทายเขาเป็นภาษาไทย สร้างความงุนงงให้แก่เด็กหนุ่มเป็นอย่างมาก เด็กสาวสะดุ้งเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอพูดอะไรไปก่อนจะหัวเราะแห้งๆแก้เขิน “ฉัน เอ่อ.. หมายถึง สวัสดีนะ”

“สวัสดีเหมือนกัน ฉันแฮร์รี่ แฮร์รี่ พอตเตอร์”

“ฉันเนสิมาห์ เนสิมาห์ อนันต์กาล ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

“เช่นกัน!!”

“เอ่อ...”

“เอ่อ...”บรรยากาศเงียบเหงาชวนอึดอัด พระพายและแฮร์รี่ต่างฝ่ายต่างจ้องมองกันไม่ยอมพูดไม่ยอมจา จนกระทั่งฝ่ายเด็กหนุ่มที่อดไม่ไหวจัดการโพล่งถามขึ้นมาว่า

“เธอเป็นแม่มดเหรอ?”

“เปล่า!! ใช่ เฮ่อ...”พระพายถอนลมหายใจออกมาเล็กน้อย เวลาตกใจหรือตื่นตระหนกเธอชอบกัดลิ้น... อาการของเธอสร้างรอยยิ้มบนใบหน้าของแฮร์รี่เป็นอย่างดี เด็กสาวช้อนตามองอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มอออกมาเล็กน้อย “ฉันหมายถึงว่ากำลังจะเป็นนะ ฉันกำลังจะไปเรียนที่นั่น ฉันหมายถึงที่ฮอกวอร์ตนะ”

“เหมือนกันเลย!! เดินทางไปด้วยกันไหม?”แฮร์รี่ร้องขึ้นมาก่อนจะเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม เขาจะรู้สึกสบายใจกว่าหากได้เพื่อนร่วมเดินทางในวัยเดียวกัน พระพายเองก็มีความคิดคล้ายๆกัน เด็กสาวพยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้ม แฮกริดที่มั่วแต่คุยกับเจ้าของร้านหม้อใหญ่รั่วจนเพลิน หันมามองอีกทีก็พบว่าเจ้าหลานชายนั้นมีเพื่อนไปแล้วเรียบร้อย

“ฉันหายไปแป๊ปเดียว นี่เธอมีเพื่อนแล้วเหรอแฮร์รี่?”แฮกริดร้องถาม

“ครับ อ้อ! แฮกริดนี่พาย ส่วนพายนี่แฮกริด”แฮร์รี่แนะนำทั้งสองให้รู้จักกัน พระพายเช็กแฮนด์กับแฮกริด ใบหน้าตามแบบสาวเอเชียของเธอคลี่ยิ้มแสนอ่อนหวานที่แฮกริดคิดว่ามันดูมีเสน่ห์อย่างมาก

“เธอเป็นเพื่อนแฮร์รี่ ก็เหมือนเป็นเพื่อนฉันนั่นแหละ”ชายร่างท้วมหัวเราะก่อนจะพูดคุยถึงเรื่องต่างๆก่อนเขาจะนำทางเธอไปยังหลังร้าน อันเป็นทางเข้าไปสู่โลกเวทย์มนตร์ ดวงตาของพระพายและแฮร์รี่เป็นประกายด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นตรอกเล็กๆที่แฮกริดบอกว่า “นี่คือตรอกไดแอกรอน พวกเธอสามารถมาซื้ออุปกรณ์เวทย์มนตร์ได้ที่นี่”

“ก่อนที่เธอจะไปจับจ่ายซื้อของ เหนือสิ่งอื่นใดพวกเธอควรจะมีเงินก่อน และที่ที่พวกเธอสามารถหาเงินได้คือธนาคารแห่งนี้”แฮกริกชี้ไปยังอาคารสีขาวที่สูงใหญ่และโดดเด่นว่าร้านค้าที่อยู่รอบๆ อาคารนี้ทำมาจากหินอ่อนสีขาว บริเวณด้านหน้ามีอักษรสีทองเขียนเป็นภาษาอังกฤษว่า “Gringotts Wizarding Bank” และใกล้ๆกันเป็นป้ายข้อความที่คล้ายโคลงกลอนเขียนว่า

“เข้ามาสิคนแปลกหน้าแต่ระวัง
อยากได้ตังค์คนอื่นเขาบาปหนา 
คนที่เอาแต่ไม่หานี่น่าระอา 
ในไม่ช้าต้องใช้หนี้ที่สุดแพง 
ถ้าคุณค้นหาของใต้พื้นเรา
สมบัติเขาใช่ของคุณจงแสยง 
หัวขโมย--ขอเตือนว่าอย่าเสียแรง 
แทนเจอแหล่งขุมทรัพย์กลับเจอภัย”

มันทำให้เธอรู้สึกขนลุกแบบแปลกๆ แฮร์รี่เดินจูงมือของพระพายเดินเข้าไปด้านใน ซึ่งภายในตัวอาคารนั้นเป็นห้องโถงยาวสุดลูกหูลูกตาตกแต่งด้วยสีเงินและข้าวของราคาแพง สองข้างทางทั้งขวาและซ้ายมีเคาน์เตอร์ที่มาจากไม้เคลือบราคาน่าจะแพงเอาเรื่อง บนนั้นมีคณะก๊อบลินที่กำลังนับเงินและทำงานอย่างขยันขันแข็ง ทันทีเมื่อพวกเธอเข้ามา สายตาจากเหล่าก๊อบลินต่างจับจ้องไปยังแฮร์รี่ พอตเตอร์ เด็กชายผู้รอดชีวิตที่มีชื่อเสียงอยู่ในขณะนี้จนแฮร์รี่เผลอบีบมือเธอ พระพายกุมมือที่สั่นของอีกฝ่ายไว้แน่น

“ไม่ต้องห่วงนะ แฮร์รี่ เขาแค่มองไม่ได้มาทำร้ายเธอเสียหน่อย”

“นั่นสินะ”แฮกริดเป็นฝ่ายจัดการธุระให้เรียบร้อย ชายร่างท้วมบอกให้แฮร์รี่เดินเข้าไปกับเขา ส่วนเธอเลือกที่จะจัดการธุระทางการเงินของตนอยู่ที่นี่กับก๊อบลินตนหนึ่ง เธอบอกให้เขาตัดเงินจากบัญชีของตนเอง เงินในบัญชีของเธอค่อนข้างจะมากอยู่ จากพ่อซึ่งเป็นนักธุรกิจเงินเดือนเป็นแสนเป็นล้าน แม้ว่าท่านจะไม่อยู่ภายในประเทศและมักออกเดินทางบ่อยๆแต่ก็โอนเงินเข้าบัญชีของเธอกับพี่น้องเสมอ มีเพียงพระเพลิงและพีเท่านั้นที่ปฏิเสธจะใช้เงินเหล่านั้นแล้วแบ่งโอนมาให้เธอกับพี่รินคนละครึ่งเท่านั้น

“เราจัดการธุระของคุณเรียบร้อยแล้ว”ก๊อบลินตนหนึ่งกล่าวก่อนจะยื่นถุงเงินจำนวนหนึ่งให้พระพาย เด็กสาวรับมาและขอบคุณเขาอย่างอ่อนน้อม ธุระของเธอเสร็จเรียบร้อยแล้วแต่ของแฮร์รี่กลับยังไม่เสร็จเสียที หลังจากนั่งๆนอนๆรอคอยอยู่นาน ในที่สุดเด็กสาวตัดสินใจที่จะออกมาเดินภายนอก

เด็กสาวให้ความสนใจกับสิ่งรอบกายมากไปหน่อย จนไม่รู้ตัวเดินเผลอไปชนกับเด็กชายคนหนึ่ง อายุอานามน่าจะใกล้เคียงกับเธอ เขาเป็นเด็กน่ารักที่มีเรือนผมสีบรอนซ์ทองตัดสั้นและนัยน์ตาสีฟ้าซีดเซียวราวกับดวงวิญญาณ นี่ยังไม่นับสีผิวขาวซีดราวกับเด็กเผือก ครั้งแรกที่เธอเห็นเขา เธอนึกว่าเขาเป็นผีดิบหรือญาติห่างๆของแฟร้งเสียอีก พระพายรู้จักเด็กคนนี้ดี... เดรโก มัลฟอย บุตรชายคนเดียวของตระกูลมัลฟอยที่แสนหยิ่งยโส...

“ขอโทษฉันไม่ได้ดูทางเอง เธอเป็นอะไรไหม?”พระพายเตรียมใจไว้รับเฉพาะแค่คำด่าหรือคำเยาะเย้ยเรื่องสายเลือดของอีกฝ่าย แต่ทุกอย่างกลับผิดพลาด เธอไม่ได้เตรียมใจเอาไว้สำหรับคำขอโทษ พระเจ้า!! เดรโก มัลฟอยพูดคำว่าขอโทษกับเธอ วันนี้หิมะจะลอยขึ้นข้างบนก็วันนี้แหละ

“ไม่”พระพายยิ้มบาง “ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณมากคะ”

“แน่ใจนะ?”คนถามย้ำอีกครั้งก่อนจะสำรวจมองดูเธอตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า พระพายพยักหน้าก่อนจะกระโดดให้เขาดู ให้อีกฝ่ายได้แน่ใจว่าเธอนะไม่เป็นอะไรจริงๆ “แน่ใจสิ ดูซะก่อนสิ ฉันไม่ได้เป็นอะไรหนักขนาดนั้นหรอกนะ”

“ดีแล้วละ”เด็กหนุ่มยิ้มบาง เสื้อผ้าแสนแปลกประหลาดของอีกฝ่ายและคำตอบที่ดูเหมือนไม่รู้จักเขา ทั้งที่เขาเองก็ชื่อดังไม่แพ้แฮร์รี่ พอตเตอร์ทำให้เดรโกมั่นใจแล้วว่า อีกฝ่ายคือมักเกิ้ล เป็นพวกเลือดสีโคลนที่พ่อกับแม่ย้ำนักย้ำหนาว่าอย่าไปยุ่งกับพวกมัน พวกมันโสโครก แต่เมื่อมาพบเจอจริงๆ เดรโกไม่คิดเช่นกันกลับกันเขาคิดว่ามักเกิ้ลตนนี้น่าสนใจไม่ใช่น้อย

“ฉันเดรโก มัลฟอยยินดีที่ได้รู้จัก”

“เนสิมาห์จ๊ะ เนสิมาห์ อนันต์กาล”พระพายแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม เธอพบว่าเดรโก มัลฟอยคนนี้ไม่เหมือนในหนังสือและไม่เหมือนในจินตนาการของเธอเลยสักนิด เขาดูสุภาพและอ่อนโยน ไม่เหมือนในหนังสือที่นอกจากหยิ่งแล้วยังปากร้ายจนเธอแทบอยากจะเดินเข้าไปตบอีกฝ่ายหลายๆครั้ง

“เนสิมาห์ อนันต์กาล? เป็นชื่อที่แปลกดีนะ”

“แน่นอน มันเป็นภาษาไทยนะ มีความหมายว่าสายลมอันอ่อนโยน แต่เธอจะเรียกฉันว่าพายก็ได้นะ มันเรียกง่ายกว่ากันเยอะเลย”ข้อนี้ได้รับการพิสูจน์แล้วโดยเด็กชายผู้รอดชีวิตกับชายวัยกลางคนลูกครึ่งยักษ์ ที่พยายามออกเสียงชื่อของเธอแบบผิดๆถูกๆจนท้ายที่สุด เธอเลยให้อีกฝ่ายเรียกชื่อย่อของเธอไปนั่นก็คือ “พาย” ซึ่งย่อมาจาก “พระพาย”

“อืม ฉันเองก็คิดว่ามันเรียกง่ายกว่ากันเยอะเลย”เดรโกพยักหน้า เขานึกในใจที่โชคดีไม่แสดงท่าทีเปิ่นๆให้อีกฝ่ายได้ชม เขาต้องการดูดีที่สุดในการทำความรู้จักกับมักเกิ้ลตรงหน้า “เธอเป็นมักเกิ้ลใช่ไหม?”

“ใช่”พระพายขานรับและเตรียมคำต่อว่าจากอีกฝ่ายไว้แล้ว แต่ท่าทางของเดรโกกับสร้างความประหลาดใจให้แก่เธอมากมาย เมื่อเด็กหนุ่มยิ้มบางแล้วบอกกับเธอว่า “ถ้างั้นเธอคงไม่รู้จักภายในตรอกนี้ ให้ฉันพาชมเอาไหม?”

“จะดีเหรอ?”พระพายรู้จักลังเล เด็กสาวมองซ้ายแลขวาเพื่อหามิสเตอร์และมิสซิสมัลฟอย สารภาพตามตรงคือเธอไม่ไว้ใจอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อยเพราะการกระทำจากในหนังและหนังสือยังคงฝังและหลอกหลอนเธออยู่... มัลฟอยขานรับว่า “แน่นอน มันต้องดีมากแน่ๆ”นั่นเองทำให้พระพายเลือกตกลงที่ให้อีกฝ่ายพาชม เพราะยังไงเสียมัลฟอยก็อยู่ในโลกเวทย์มนตร์ย่อมคุ้นเคยที่นี่มากกว่าแฮร์รี่อยู่แล้ว เธอจะได้ไปโม้ไปอวดกับแฮร์รี่ได้ไง น่าสนุกออก

เดรโกพาเธอชมร้านนู่นร้านนี้ แต่ร้านที่ดึงความสนใจเธอไปหมดคงไม่แคล้วเป็นร้านสัตว์เลี้ยง ต้องยอมรับว่าพระพายชื่นชอบพวกสัตว์วิเศษเหล่านี้มาก ไม่เช่นนั้นจะไปพูดไปคุยกับเหล่าอมนุษย์พวกนั้นได้ยังไง เด็กหนุ่มสายเลือดแท้มองดูเด็กสาวแล้วอดขำไม่ได้จริงๆ ท่าทางของเธอช่างคล้ายกับบ้านเข้ากรุงเสียจริง

“นี่คือร้านนกฮูกอายล็อปส์ เธอสามารถมาซื้อสัตว์เลี้ยงได้ที่นี่”เดรโกว่าก่อนจะจูงมือเธอไปเดินดูร้านอื่นๆ ร้านที่ทำให้เดรโก มัลฟอยตาลุกวาวคือร้าน ขายอุปกรณ์ควิชดิช ซึ่งหน้าร้านได้วางขายไม้กวาดรุ่นใหม่ล่าสุดนามว่า นิมบัส 2000 เขายืนจ้องมองดูอยู่นาน พระพายลองคุยกับอีกฝ่ายดู ซึ่งเธอพบว่าเดรโก มัลฟอยนั้นชอบควิชดิชมาก เขาใช้เวลาว่างในการฝึกซ้อม เขาคาดหวังอย่างมากในการที่จะเป็นหนึ่งในทีมของโรงเรียนฮอกวอร์ต

“ฉันมั่นใจว่าเธอจะได้เป็น และเธอจะได้เป็นซีกเกอร์ด้วย เมื่อถึงวันนั้นขอให้เธอโชคดีนะ”พระพายไม่ได้อวยพรแต่เธอพูดเรื่องในอนาคตให้เดรโกฟัง เด็กหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีซีดระบายยิ้มออกมา พวงแก้มใสนั้นแดงระเรื่อขึ้นมาจางๆช่างแลดูน่ารักน่าชังเสียเหลือเกิน

เมื่อตระเวนชมกันเสร็จสับเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองจึงเดินทางไปซื้อไอศกรีมทานกัน พระพายเลือกรสมะนาวส่วนเด็กหนุ่มเลือกรสช็อกโกแล๊ต เดรโกหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นสีหน้าของพระพายหลังจากกัดไอศกรีมไปคำโต รสชาติของมันช่างเปรี้ยวปรี๊ดจนเข็ดฟันเลยทีเดียว เด็กสาวน้ำตาคลอเบ้า

“ฉันน่าจะเลือกรสช็อคโกแล๊ต รู้ไหมว่ามันเป็นรสที่ฉันชอบรองลงมาจากช็อกโกแล๊ตเลยนะ อันที่จริงแล้วฉันชอบช็อกโกแล๊ตมากเลยละ แต่พี่สาวมักห้ามให้ทานเพราะทานแล้วสิวขึ้น”พระพายบ่นออกมาด้วยสีหน้าบูดจากความผิดพลาด

“เธอพลาดแล้วละ”เดรโกหัวเราะโดยไม่รู้ตัว ไอศกรีมรสชาติเปรี้ยวปรี๊ดถูกยัดเข้าปากเขาโดยฝีมือคนที่นั่งอยู่ข้างๆ พระพายถึงครั้งหัวเราะบ้างเมื่อเห็นสีหน้าของคนข้างกาย ทั้งสองหัวเราะให้กัน รู้สึกว่าช่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขสมเสียจริง

“ฉันต้องไปแล้วละ”เดรโกเอ่ยขัดขึ้นมาเมื่อเห็นบางสิ่งไกลลิบๆ ไม่ใช่คนอื่นคนไกลพ่อของเขานั่นเอง ชายหนุ่มร่างผอมสูงดูเหมือนกังวลมากมายเมื่อเห็นว่าเขาไม่อยู่ในจุดที่นัดกันเอาไว้ มันคงเป็นเรื่องน่ากลัวหากว่าพ่อมาเจอเขาเดินจูงมือกับพวกเลือดสีโคลน พระพายมองตามก่อนจะเข้าใจในทันที เด็กสาวคลี่ยิ้มบาง

“งั้นลาก่อน แล้วเจอกันที่โรงเรียนนะพ่อเลือดบริสุทธิ์”

“เจอกันที่โรงเรียนยายเลือดสีโคลน”ทั้งสองยิ้มให้กันเป็นครั้งสุดท้ายกับรหัสลับเฉพาะสองคน เลือดสีโคลนกับเลือดบริสุทธิ์ ฟังดูแล้วอาจเป็นคำพูดเหยียดหยามแต่ในความจริงแล้วไม่ใช่เลย เด็กสาวนึกๆเหมือนในเรื่องเทพอัศวินเลยแฮะ... เดรโกคงเป็นเทอร์มิส ส่วนเธอคงเป็นเกรเซียส แล้วครีอุสคนนี้ควรจะก่อเรื่องอะไรดีละ ในช่วงเวลาเจ็ดปีที่เหลือนี้?