คลังนิยาย

ลำดับตอนที่ #29 : มูนไลท์ เอ็ม.เจ โจนส์

ใบสมัคร

รูป :







 

ชื่อ : มูนไลท์ เอ็ม.เจ โจนส์ [Moonlight M.J. Jones] (M.J. ย่อมาจาก Mana Junior ซึ่งมานามาจากชื่อของปู่)

ชื่อเล่น : เอ็มเจ (เจ้าตัวอยากให้เพื่อนเรียกแบบนี้โดยกล่าวว่ามูนไลท์ชื่อมันดูเป็นหญิงไป... แต่ถ้าใครมาเรียกเขาว่า มูนไลท์ ก็ไม่ได้โกรธอะไรหรอกนะ อาจจะมีแกล้งงอนบ้างเท่านั้นเอง)

อายุ : 20 ปี

สัญชาติ : อเมริกา/อังกฤษ

เพศ : ชาย (ได้ทั้งรุกและรับ)

วันเกิด : 15 สิงหาคม

รูปร่างลักษณะ : ชายหนุ่มรูปร่างสูงสมส่วนตามมาตรฐานชายชาวอังกฤษออกแนวเพรียวบางไปเสียเล็กน้อยตามประสาคนทานอาหารยาก (พวกเรื่องมากและแพ้อาหารมาก) (เหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง คนน้องอดอาหารเพราะลืม แต่คนพี่อดอาหารเพราะแพ้ ทำให้กินอะไรไม่ค่อยได้) เขามีเรือนผมสีบรอนซ์อ่อน อ่อนมากจนในหลายครั้งคนอื่นทักว่าเขานั้นมีผมสีเงินแท้จริงแล้วไม่ใช่ มีดวงตาสีน้ำตาลแดงถอดแบบมาจากผู้เป็นพ่อ แต่ใสกว่าของน้องชายที่ออกจะน้ำตาลแดง แต่ของเขาเป็นสีใสราวทับทิม ผิวสีขาวเนียนละเอียดเพราะได้รับการดูแลและบำรุงอย่างดี ใบหน้าขาวผ่องนั้นมักจะคลี่ยิ้มอยู่เสมอผิดกับน้องชายที่บึ้งตึง เนื้อตัวนั้นจะมีกลิ่นหอมอยู่เสมอ มันเป็นกลิ่นหอมจางๆ ถามว่าเอ็มเจใส่น้ำหอมไหม? เปล่า เขาไม่ได้ใส่ กลับกันถึงแม้ว่าเขาจะดูแลตัวเองยิ่งกว่าผู้หญิง แต่กลับไม่ชอบน้ำหอมหรือแม้แต่ทาแป้งเพราะว่าแพ้

ลักษณะนิสัย : มาแก้แล้วนะคะ ปรับใหม่เกือบทั้งหมดเลย

ก่อนจะไปอ่านส่วนอื่นต้องขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า เอ็มเจเป็นเด็กดื้อคะ! มีปัญหาในเรื่องการควบคุมอารมณ์และสัมมาคารวะอาจเป็นเพราะว่าเขาอยู่ในโรงเรียนประจำมาตั้งแต่เด็ก เลยไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนเสียเท่าไรนัก เป็นคนที่กล้าได้กล้าเสีย ใจร้อนวู่วาม และมักออกตัวแรงกว่าใครเขาเพื่อน เขาไม่เคยทำตามกฎระเบียบโดยกล่าวไว้ว่า “มันเรื่องเรื่องไร้สาระ การทำตามกฎระเบียบมันก็เหมือนจำกัดความคิดให้อยู่ในกรอบนั่นแหละ!” ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้เกี่ยวกันเลยสักนิด = =;; ว่าง่ายๆเจ้าตัวหาเรื่องไม่ทำตามกฎเสียมากกว่า แต่จากประโยคข้างต้นทำให้รู้ได้ว่าเจ้าตัวนั้นมีวาทศิลป์พอสมควรเลยทีเดียว (อาจารย์ในห้องปกครองยังไขว้เขวเลยทีเดียว) รักแฟชั่นและค่อนข้างอินเทรนด์อยู่พอสมควร เห็นได้ชัดจากชุดนักเรียนของเขา ที่มักจะดูเท่อยู่เสมอแบบหนุ่มแบดบอยแต่มันไม่ถูกระเบียบ... = =;; เอ็มเจจะไม่ทำร้ายคนหากว่าอีกฝ่ายนั้นไม่มาทำเขาก่อน เพราะเขาเป็นพวกถือคติที่ว่า “ร้ายมาร้ายกลับ แรงมาแรงกลับ” เอ็มเจค่อนข้างเกลียดอย่างมากกับการถูกนินทาลับหลัง เขาไม่ยอมสุดๆหากว่าอีกฝ่ายนั้นมานินทาซันไชน์หรือเพื่อนพ้องเขา แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นผู้หญิงก็ตาม เอ็มเจมีปัญหากับฝ่ายปกครอง เกือบทุกวันที่เขาถูกตามตัวขึ้นห้องปกครอง เรื่องวินาศสันตะโรเกือบครึ่งนั้นล้วนเป็นฝีมือเขาทั้งสิ้น จนอาจารย์ห้องฝ่ายปกครองต้องก้มหัวขอร้องให้อาจารย์ประจำแผนกคนใดคนหนึ่งมาคอยคุมตัวเขาอยู่ตลอดเวลา

แต่ถ้าหากตัดนิสัยเสียข้างต้นทึ้งไป จะพบได้ว่าเอ็มเจนั้นเป็นคนดีที่เพี้ยนคนหนึ่งเลยทีเดียว ถามว่าทำไมถึงเพี้ยนนะเหรอ? เพราะเขาเคยกระโดดลงมาชั้นสามโดยอ้างว่า “บันไดคนเยอะนะ^^” หรือ “ลิฟต์มันลงไปแล้ว เลยพยายามลงมาให้ทันนะ ^^ รู้หรือเปล่าว่าชีวิตมันคือการแข่งขัน!!” จะให้ไปแข่งขันกับลิฟต์เนี่ยนะ? บ้าไปแล้ว!!! (ลูกชายใครละ?) เอ็มเจไม่ค่อยถนัดในเรื่องการทำตามแผน เก่งนักในเรื่องการแหกคอกแต่มันกลับประสบความสำเร็จได้อย่างงดงามซะงั้น... เอ็มเจเป็นเด็กคุยเก่งและคุยสนุก เขามีนิสัยที่ตรงกันข้ามกับซันไชน์อย่างเห็นได้ชัด เขายิ้มเก่ง ยิ้มได้ตลอดทั้งวัน และรอยยิ้มของเขาสวยมาก ไม่ค่อยน่าแปลกใจเสียเท่าไรว่าทำไมมีสาวน้อยสาวใหญ่มาติดพันนักหนา ในเรื่องกวนประสาทหรือกวนบาทาชาวบ้านต้องยกให้เขา วันไหนหากไม่ได้กวนชาวบ้านคงนอนไม่กลับแน่แท้ และเขาไม่เคยทอดทึ้งคนอื่นเวลามีปัญหา เขาจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกับอีกฝ่าย ฝ่าฟันมาจนกว่าจะพบกับความสุข โดยปกติแล้วเอ็มเจจะเป็นเป็นฝ่ายรุกเข้าไปจีบคนอื่นเสมอ แต่พอโดนอีกฝ่ายรุกบ้างกลับเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจเสียงั้น

เวลาเศร้าเอ็มเจมักจะไม่ปรึกษาคนอื่น เขาเก็บเงียบเพียงคนเดียวแล้วกลบเกลื่อนเรื่องเหล่านั้นด้วยรอยยิ้มแสนสดใสที่ไม่ว่าใครก็ดูไม่ออกอย่างแน่นอน อาจเรียกได้ว่ามีเพียงตรงจุดนี้เท่านั้นที่เขาคล้ายกับน้องชาย เอ็มเจเป็นคนเข้มแข้ง เขาจะไม่ร้องไห้นอกจากว่ามันจะเป็นเรื่องเหลืออดแล้วจริงๆ ขนาดเขาล้มแขนหักยังไม่ร้องไหสักแอะกลับกันมายิ้มหวานให้กล้องบอกว่า “ถ่ายดีๆดิ เดี๋ยวไม่หล่อ ฉันเล่นงานเอ็งแน่!!” หากเหลืออดแล้วจริงๆเขาก็จะไปในที่ที่ไม่มีคนหรือคนอยู่น้อยแล้วร้องไห้ออกมา วันนั้นทั้งวันอาจไม่เห็นเขาเพราะกำลังอยู่ในช่วงปรับอารมณ์

(ปรับแล้วแต่ก็ยังยาวอยู่ดีนั่นแหละ ยอมรับตรงนี้เลยว่า เรานี่ปั้นลูกให้กลายเป็นเด็กมีปัญหาเก่งจริงๆ T[    ]T มีอะไรสอบถามได้นะคะ ขอบคุณมากคะที่รับพิจารณา)

ลักษณะการพูด : เอ็มเจมักจะแทนตัวเองว่า “ฉัน” กับทั้งผู้ใหญ่หรือรุ่นเดียวกันก็ตาม เขาไม่ค่อยมีสัมมาคารวะเสียเท่าไร เห็นได้จากเวลาเขาคุยกับผู้อาวุโสกว่า เขาไม่เคยลงท้ายคำว่า “ครับ” พูดกับอีกฝ่ายด้วยประโยคสั้นๆห้วนๆ เวลาโมโหต่อให้นั่นคือผู้อาวุโสเขาก็สามารถยืนขึ้นมาต่อปากต่อคำแถมยังมีหน้ามาชี้หน้าเรียกอีกฝ่ายว่า “ไอ้” และ “แก” อย่างไม่เกรงกลัวอีกด้วย ซันไชน์เป็นคนเดียวที่ทำให้เอ็มเจแทนตัวว่า “พี่” และลงท้ายประโยคด้วย “ครับ” ยกตัวอย่าง

คุยกับอาจารย์

“ฉันไม่ได้ทำ!!! พวกแกมีหลักฐานอะไรไม่ทราบ!!!”

“นี่แกนะ!! จะตามฉันมาทำไมไม่ทราบ!!!”

“ไม่ได้เหงา!!! ไม่ได้เขินด้วย!!! ไปตายซะไอ้แก่เอ๊ย!!”

เวลาคุยกับซันไชน์

“ซัน!!! ซัน!! ไม่เป็นไรนะครับ พี่มูนอยู่นี่แล้ว พี่จะอยู่กับเรานะ”

“ซัน! พี่ว่าเราควรกินอะไรบ้างก็ดีนะ เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งไป ก่อนหน้านี้ก็เป็นลมไปไม่ใช่เหรอ? ดูนี่สิ!! พี่ซื้ออะไรมาให้เรา ซาลาเปาไส้ถั่วดำกับน้ำผลไม้ ของชอบของเราไงละ!! ^^”

“ซันพี่กลับก่อนนะ มีอะไรก็โทรมาหาพี่นะ^^” (ช่วงวันหยุด เอ็มเจมักขอตัวกลับบ้านเสมอ ช่วงเวลานี้หากใครจะจีบซันไชน์ให้รีบทำคะแนนเข้า)

คำพูดติดปาก : เคะเสะเสะเสะ (หัวเราะแปลกๆทุกครั้งเวลาคิดเรื่องไม่ค่อยสร้างสรรค์ออก)

ประวัติส่วนตัว : *หลังจากเอ็มเจย้ายมาอยู่กับพ่อ ยังไม่ทันถึงสัปดาห์เขาก็ถูกย้ายเข้าโรงเรียนประจำในทันที ผู้เป็นพ่อได้ให้เหตุผลไว้ว่า “ไม่มีเวลาดูแล” และนั่นเองคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เอ็มเจมีนิสัยในอย่างปัจจุบัน ต้องยอมรับว่าโรงเรียนนั้นภายนอกนั้นดูดีแต่ภายในเละตุ้มเปะ เน่าเฟะยิ่งกว่าขยะเสียอีก ในตอนแรกนั้นเอ็มเจเข้ากับใครไม่ได้เพราะย้ายมาในช่วงกลางเทอม เขากลายเป็นเป้าถูกกลั่นแกล้งทั้งเด็กนักเรียนและอาจารย์ (อาจารย์หมั่นไส้เพราะแม่) นั่นเองทำให้เอ็มเจนั้นไม่ค่อยเชื่อใจคนเป็นอาจารย์เท่าไร (ใครก็ได้ตามอาจารย์โอนิซึกะมาที!!! =[    ]=) หลังๆเอ็มเจเริ่มเข้ากับเพื่อนในห้องได้และกลายมาเป็นหัวโจกประจำห้องในที่สุด ในช่วงปิดเทอมนั้นเอ็มจะจะกลับมาบ้าน แต่พ่อก็ไม่มีเวลา ก็ต้องส่งเขาไปอยู่กับแม่ หรือปู่กับย่าที่ญี่ปุ่น ยอมรับเรื่องว่าเอ็มเจไม่ชอบแม่เสียเท่าไร เพราะหนึ่งคือแม่มีชู้ ต่อหน้าต่อตาเขาหลังจากพ่อไปทำงาน ซึ่งมันเหมือนกับถูกทรยศความเชื่อใจ... และแม่เองก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาถูกอาจารย์ในโรงเรียนกลั่นแกล้ง ความสัมพันธ์ของเอ็มเจกับพ่อจึงเหมือนกับคนคุ้นหน้าเท่านั้น แต่เอ็มเจรักและสงสารซันไชน์มากที่ต้องมาอยู่กับแม่ซึ่งไม่สนใจอะไรพวกเขาเลย...

ความสัมพันธ์ :: พ่อ (คนรู้จัก) ซันไชน์ (รักและสงสารสุดๆ) แม่ (คนคุ้นหน้า) สามีใหม่แม่ (ค่อนข้างสนิทกันพอสมควร แต่ไม่เรียกอีกฝ่ายว่าพ่อ เรียกเขาว่าพี่) น้องชายต่างพ่อ (เฉยๆ)

ของที่ชอบ/เกลียด : ซันไชน์ เพื่อน ครอบครัว ส้ม เกม การ์ตูน การแกล้งคนอื่น น้ำผลไม้/ผัก อาหารที่มีรสเผ็ดจัด น้ำหอม เครื่องสำอาง อาหารที่มีส่วนประกอบของนมโค (เพราะเขาแพ้) เนื้อสัตว์จำพวกโค ควาย หมู หรือไก่ (เขาแพ้และมีบางส่วนไม่อยากทาน) (เอ็มเจทานเนื้อปลาแทน)

ของที่กลัว : เนื้อหมู (ลูกฉันกลัวได้น่ารักมาก... =W=;;) ตอนเด็กเอ็มเจเคยหนีออกจากโรงเรียนประจำ เขาไปพักกับเพื่อน ซึ่งบ้านเพื่อนอยู่ใกล้กับโรงฆ่าสัตว์ ในเวลานั้นมีหมูส่งมาเชือดพอดี ทำให้ตลอดทั้งคืนนั้นเอ็มเจมีเพลงกล่อมนอนเป็นเสียงกรีดร้องของหมู เสียงนั้นยังหลอนเขาอยู่จนถึงปัจจุบันนี้

นมโค เคยดื่มไปด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ผลตอบแทนคือเขาแพ้เป็นไข้ถึงเจ็ดวัน มีผดผื่นขึ้นตามตัวเต็มไปหมด คันนะ อยากเกาใจจะขาดแต่โดนแม่ห้ามเอาไว้ นั่นเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ซันไชน์มานั่งเฝ้าพี่ชายจนตัวเองล้มป่วยไปอีกคน ตั้งแต่นั้นมาเอ็มเจจึงพยายามไม่ป่วย

ความสามารถพิเศษ : แต่งเนื้อเพลง (แต่เขาแต่งทำนองไม่เก่งนัก ทำให้ต้องมีเพื่อนช่วยแต่งทำนองขึ้นมา) , ร้องเพลงสองเสียง (เขาสามารถดัดเสียงให้หวานแบบผู้หญิงหรือว่าจะเข้มแบบผู้ชายก็ได้) , เล่นดนตรี (กีต้าร์และเครื่องดนตรีอิเล็กทรอนิกส์) , เขาพูดได้สี่ภาษาคือ อเมริกัน (อังกฤษสำเนียงอเมริกัน) อังกฤษ ฝรั่งเศส (นิดหน่อย จากการมาเยี่ยมซันไชน์แล้วเจอสามีใหม่แม่ที่พูดภาษาอังกฤษไม่ได้) และเยอรมันไม่เก่งเท่ากับเจ้าของภาษาแต่ก็พอไปรอดละนะ... (ไม่อยากจะบอกแต่เอ็มเจมีความคิดที่จะเรียนเอกเยอรมันแล้วไปทำงานที่นั่น แต่พอได้ยินว่าซันไชน์จะมาเรียนที่นี่ ทำให้เขาฉีกจดหมายลาออกซ้ำยังเผาทึ้งอีกต่างหากต่อหน้าต่อตาอาจารย์ที่มาคุม) , ศิลปะป้องกันตัวขั้นพื้นฐาน (โดนปู่บังคับให้เรียนเพื่อใช้ป้องกันตัว ต้องยอมรับเลยว่าที่เอ็มเจกลายเป็นหัวโจกห้องได้ก็เพราะปู่นี่แหละ) , การฝรั่งเศสและญี่ปุ่น (ย่าเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นจึงบังคับให้ทำทานเอง โดยบอกว่า “อยู่ที่นี่จะไม่ทำอาหารให้ทานสักมื้อ ต้องทำทานเองเท่านั้น” ส่วนอาหารฝรั่งเศสได้รับการสั่งสอนจากสามีใหม่แม่)

สาขาวิชาที่เรียน : คหกรรมศาสตร์และงานโรงแรม (ที่เลือกเรียนคลาสนี้เพราะว่าเขากินของในโรงอาหารไม่ได้!! เลยต้องมาจิ๊กครัวที่นี่ใช้)

ชั้นปี: 3

บทที่ต้องการ : ตัวร้าย (ตอนแรกกำลังลังเลอยู่ พอเห็นไรท์เขียนแบบนั้น ตกลงเลยคะ!!! >< แต่ขอเป็นตัวร้ายที่มีคู่นะคะ ต้องการใครสักคนมากำราบลูกชายนะคะ >< //โดนตบข้อหาเรื่องมาก)

ความรู้สึกที่มีต่อโรงเรียน : ดีละนะ ถ้าตัดเจ้าแก่หัวล้านในห้องปกครองไปกับเจ้าผู้คุมนั่นละก็ ที่นี่มันคือสวรรค์ชัดๆเลย หาซันไชน์เท่าไรก็ได้ตามที่ต้องการ โดยไม่กลัวว่าป๋าจะดุ จะว่า จะด่ายังไง อาหารเองก็อร่อย ห้องเคมีก็สวย เออ! จะว่าไปแล้วนะฉันเผลอทำบางอย่างหล่นไปในหม้อระหว่างไปชิมอาหารมาด้วยละ!! ^____^

(เสียงระเบิดโครมครามดังขึ้นมาจากอาคารคหกรรม พร้อมกับควันไฟที่พวยพุ่งออกมาเป็นสารคล้ายกับเพิ่งเกิดภูเขาไฟประทุขนาดย่อมเยา นี่ยังไม่นับความเสียหายห้องเคมีที่เกิดระเบิดอีกหลายดอกพร้อมกับนักเรียนมากมาย เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเขม่าควันวิ่งหนีตายกันออกมาอย่างจ้าละหวั่น)

เฮ้!! ฉันไม่ผิดนะ!! มันคืออุบัติเหตุนะ ^[+++]^ (//พาคุณลูกกลับก่อนจะก่อวินาศสันตะโรไปมากกว่านี้...)