[Fic] Sekaiichi hatsukoi วันหนึ่งที่เหมือนทุก ๆ วัน

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

*เป็นเรื่องราวเมื่อ 11 ปี ก่อน ก่อนที่ริทจังสารภาพรักทาคาโนะซัง 1 ปี*

เนื้อเรื่อง

.

 

.

 

.

 

.

ทุก ๆ วัน รุ่นพี่จะมาที่ห้องสมุด นั่งอยู่ที่ ๆ เดิม ๆ อ่านหนังสือทุก ๆ วัน

ตัวเราที่ดูเหมือนจะไม่ได้รู้จักอะไรเกี่ยวกับรุ่นพี่เลย ได้แต่เฝ้ามองอย่างห่าง ๆ

ค่อยทำทุกอย่างเพียงเพือทีจะได้รู้จักรุ่นพี่มากขึ้น...สักนิดก็ยังดี....

แอบยืมหนังสือทุกเล่มที่รุ่นพี่เคยยืม  แอบยืนดูรุ่นพี่ห่าง ๆ ยกเลิกเรียนพิเศษ เพือจะได้อยู่โรงเรียนนานขึ้น

ทำอย่างนี้ติดต่อมาแล้ว 3 ปี

ยิ่งเวลาผ่านไปนานขึ้น ความรู้สึกนี้ก็ยิ่งติดตรึงและท่วมท้นมากขึ้นทุกที

อาจจะดูไร้สาระกับสิ่งที่ทำอยู่ในตอนนี้ แต่เราก็มีความสุขที่ได้ทำ

เราไม่กล้าหรอก ไอ้เรื่องที่จะมาสารภาพรักรุ่นพี่น่ะ

เพราะไม่คิดว่าจะได้ความรู้สึกนี้ตอบกลับมา แถมรุ่นพี่ยังไม่เคยรู้จักเลยเราด้วย

 

แต่ถ้าหากว่ารุ่นพี่เกิดรักเราบ้าง อย่างที่เรารักรุ่นพี่ เราจะมีความสุขมากแค่ไหนนะ ?

 

 

 

 

 

และวันนี้ก็เช่นกัน เหมือนทุก ๆ วัน เป็นอย่างนี้ซ๊ำไปซ๊ำมาตลอด 3 ปี

โอโนเดระ ริสึ พอเลิกเรียนปุ๊ปก็จะตรงไปที่ห้องสมุดเลย

โดยมีจุดหมายเพียงอย่างเดียว นั้นคือ ซากะ มาซามุเนะ เป็นรุ่นพี่ที่เขาแอบชอบมาตลอด 3 ปี

โอโนเดระ ยืนหลบอยู่ข้างชั้นวางหนังสือเป็นประจำ เพือที่จะได้แอบดูรุ่นพี่ที่เขาชอบ

ตอนนี้คนที่ถูกแอบดูอยู่นั้นกำลังหลับคาหนังสือที่อ่านค้างอยู่บนโต๊ะที่เจ้าตัวชอบนั้งเป็นเป็นประจำ 

เวลาในตอนนี้เริ่มเย็นมากแล้วคนในห้องสมุดก็เริ่มเหลือน้อย

จนโอโนเดระคิดว่า ตอนนี้เขาคงอยู่กับรุ่นพี่ซากะแค่สองคนแล้วล่ะมั่ง เพราะแม้แต่อาจารย์ที่ดูแลห้องสมุดก็กลับไปแล้วตัวเขาเลยคิดว่า

น่าจะกลับได้แล้ว แถมอากาศก็เริ่มเย็นมากขึ้นด้วย จะปล่อยให้รุ่นพี่ซากะหลับอยู่อย่างนี้ ? ก็คงไม่ดี
แต่ถ้าจะให้ไปปลุกก็ไม่กล้า 

โอโนเดระเริ่มสับสนระหว่างจะกลับบ้านหรือจะปลุกรุ่นพี่ซากะดี สายตาพลางไปเห็น รุ่นพี่สั่นเล็กน้อยด้วยความหนาว

แต่ตัวเขาก็ต้องกลับเดี๋ยวนี้เลยไม่งั้นจะโดนคุณพ่อคุณแม่โกรธ แต่ยังไงก็ไม่สามารถปล่อยให้คนคนนี้ แล้วก็คิดอะไรดี ๆ ได้

โอโนเดระพยามเดินอย่างเบาที่สุดเท่าที่เขาทำได้เดินเข้าไปคนที่กำลังหลับอยู่

แล้วถอดเสื้อโค้ชของตัวเองออกมาหมายจะคลุมให้คนตรงหน้าแก้หนาว

มือบางสั่นอย่างหวาดกลัวว่าจะทำให้คนตรงหน้าตื่น ค่อยเอาเสื้อโค้ชคลุมให้อย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้

และก้มลงหอมแก้มคนตรงหน้าเบา ๆ ....

เมือรู้ตัวว่าตนได้ทำอะไรลงไปก็รีบวิ่งออกไปทันที

ในหัวพลางคิด 'เราช่างกล้า แอบไปหอมแก้มรุ่นพี่ได้ไง'

คิดแล้วก็ได้แต่หน้าแดงกลับสิ่งที่ทำ รับวิ่งกลับบ้านทันที

โดนหารู้ไม่ว่า...

คนที่คิดว่าหลับอยู่นั้น จริง ๆ แล้วตื่นได้สักพักแต่แค่ยังไม่อยากลุก

แถมต่อให้เขาหลับไปจริง ๆ แต่เสียงเดินกับเสียงปิดประตูหลับอยู่นั้นเป็นใคร ๆ ก็ตื่น

คนที่เพิ่งตื่นเอาเสื้อโค้ชมาคลุมแก้หนาวเนื่องจากตนไม่ได้เอามา มือลูบแก้มตัวเองเบา ๆ แล้วเดินไปดูที่หน้าต่างก็เหลือบเห็น

รุ่น น้องคนหนึ่งกำลังวิ่งกลับบ้านโดยไม่ได้สวมเสื้อโค้ชใบหน้าแดงจัดขนาดอยู่ไกล เขาก็ยังสามารถเห็นว่า รุ่นน้องคนนั้นกำลังหน้าแดง เขาจึงยิ้มออกมาเล็กน้อย

"ขอบใจ ริทสึ"

 

 

 

END.

 

______________________________________________________________________________

รายละเอียดเพิ่มที่  http://minilen.exteen.com/20111119/fic-sekaiichi-hatsukoi-1 นะคะ