[Fic Lumin] The Beautiful Memory

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

O W E N TM.

เนื้อเรื่อง

The Beautiful Memory

 

ดนตรีคลาสสิกที่คลอเบาๆภายในคาเฟ่เล็กๆแห่งหนึ่ง กลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟตลบอบอวลไปทั่วทั้งร้าน ทำให้รู้สึกสดชื่น ณ ที่โต๊ะมุมหนึ่ง มีชายหนุ่มอายุราวๆ 22 ปี พร้อมกับแก้วคาปูชิโน่ภายในมือ และอีกแก้วที่วางอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ ราวกับเฝ้ารอเจ้าของ............

ชายหนุ่มก้มลงมองเวลาพร้อมกับดื่มกาแฟที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดจนหมด แล้วเรียกพนักงานคิดเงิน โดยที่แก้วกาแฟอีกแก้วยังคงวางอยู่ที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม..............

"จุนมยอน คิดเงินด้วย"

"ลู่หานฮยอง คาปูชิโน่แก้วนั้น......." จุนมยอนชี้ไปที่แก้วที่อยู่อีกฝั่ง ลู่หานเห็นอย่างนั้นจึงยิ้มบางๆ แล้วตอบจึงกล่าวว่า

"เจ้าของแก้วนี้เขาชอบกินขมๆน่ะ" ลู่หานพูดพร้อมกับทอดสายตาไปที่แก้วกาแฟแก้วนั้น จุนมยอนจึงได้แต่ถอนหายใจ

"ยังรักเขาอยู่สินะครับ"

"ใช่ และมันจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป"

"ฮยอง......."

"ฉันไปละนะ" ลู่หานบอกลาจุนมยอนก่อนที่จะขับรถกลับไปที่คอนโด

ที่จริงเขามีบ้านอีกหลังนึง จึงมีแต่คนมาขอซื้อห้องนี้หลายราย แต่เขาก็ยังคงยืนกรานที่จะไม่ขาย เพราะที่ห้องนี้ มันตลบอบอวลไปด้วยความทรงจำที่แสนมีค่า คือความทรงจำของคนๆนั้น...........คิมมินซอก

วันนี้ที่นี่หิมะตก ทำให้เขานึกย้อนกลับไปในอดีต ที่มีคนๆนั้น









14/5/xxx

4 ปีก่อน

ตอนนั้นเขาเป็นนักเรียนม.ปลายปีที่ 3 ธรรมดาๆทั่วไป ตื่นเช้าไปเรียน กินข้าวตอนกลางวัน และกลับบ้านไปทำงานที่คุณครูสั่ง และมีแฟนที่ชื่อ.......คิมมินซอก

มินซอกเป็นคนน่ารัก ยิ้มเก่ง ทำให้จากที่เขาเป็นคนยิ้มยาก ก็กลายเป็นคนที่ยิ้มเก่งขึ้น และเขาสองคนก็สนิทกัน จนกระทั่งเขาเผลอคิดกับมินซอกเกินคำว่าเพื่อน ไม่รู้ตอนไหนเหมือนกันที่ลู่หานหลงรักใบหน้าเรียวรูปไข่ แต่มีแก้มที่อูมน่าหยิกนั่น หลงรักรอยยิ้มนั้น และความน่ารักของมินซอก เขาพยายามที่จะเก็บความรู้สึกนั้น แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจบอกความรู้สึกนั้นไป ตอนแรกลู่หานเตรียมใจไว้ว่ายังไงก็ถูกเกลียดแน่ แต่กลับกัน มินซอกยิ้มอย่างเขินอายและบอกว่าตัวมินซอกเองก็คิดไม่ต่างกันเลย พวกเขาจึงเปลี่ยนสถานะมาเป็นคนรักแทน

"ลู่เกอ~ ไปคาเฟ่กัน~" มินซอกยิ้มอ้อนอย่างน่ารัก เพราะอย่างนี้ไง เขาถึงรักขนาดนี้

"อืม ไปสิ" ลู่หานขานรับแล้วจึงเดินไปคาเฟ่ด้วยกัน







Yorkshire Café

"ยินดีต้อนรับครับฮยองทั้งสอง วันนี้รับเหมือนเดิมไหมครับ ^^"

เสียงพนักงานในร้านพูดขึ้น คนๆนี้คือจุนมยอน รุ่นน้องที่โรงเรียนของพวกเขา จุนมยอนเปิดร้านคาเฟ่เล็กๆแห่งนี้ประมาณ 4.00 น. ตามเวลาเลิกเรียน ด้วยบรรกาศที่คลาสสิกเหมาะกับทุกวัย รวมทั้งจุนมยอนเป็นคนอัธยาศัยดี ทำให้ร้านค่อนข้างเป็นที่นิยมพอสมควร

"เอาเหมือนเดิมเลยจุนมยอน" มินซอกยิ้มไปให้จุนมยอน จุนมยอนยิ้มตอบแล้วจึงหันไปทำกาแฟ

เขากับมินซอกชอบนั่งที่โต๊ะติดหน้าต่าง เพราะวิวตรงนี้สวยมาก ถ้ามาตอนเย็นๆ จะเห็นวิวพระอาทิตย์ตก ซึ่งมันสวยมาก

"คาปูชิโน่อาร์ต 2 แก้วได้แล้วครับ ^^" จุนมยอนวางแก้วกาแฟตรงหน้าพวกเขาทั้งคู่ แต่วันนี้มีจานคุกกี้มาด้วย มินซอกกับลู่หานจึงเงยหน้าขึ้นมองด้วยเครื่องหมายคำถาม เรียกเสียงหัวเราะจากเจ้าของร้านตัวขาวได้โดยง่าย

"พอดีวันนี้ผมลองทำคุกกี้แบบใหม่ เลยให้ลองชิมดูน่ะครับ" จุนมยอนยิ้มตาหยีมาให้ ทุกครั้งที่ร้านมีเมนูใหม่ๆ จุนมยอนจะให้พวกเขาชิมทุกครั้ง เนื่องจากเขาสองคนเป็นลูกค้าประจำ 

นี่แหละชีวิตประจำวันของลู่หาน เขามักจะมาที่คาเฟ่นี้กับมินซอกหลังเลิกเรียนทุกวัน แล้วก็กลับคอนโด้วยกัน เนื่องจากมินซอกชอบดื่มกาแฟเป็นชีวิตจิตใจ เวลามินซอกไม่สบาย พอให้ดื่มกาแฟอาการก็ดีขึ้นโดยไม่ต้องพึ่งยาหรืออะไรเลย ลู่หานเองก็งงเหมือนกัน







3 เดือนต่อมา

ช่วงนี้มินซอกและเขาค่อนข้างยุ่ง ทำให้ไม่ค่อยได้กลับด้วยกันอย่างเมื่อก่อน อย่างวันนี้ลู่หานก็เลิกดึก จึงบอกให้มินซอกกลับคอนโดไปก่อน อีกอย่างช่วงนี้มินซอกนัดกับหมอประจำตัวค่อนข้างบ่อย พอลู่หานถาม มินซอกก็บอกว่าไม่มีอะไร

ตอนนี้ลู่หานกลับถึงคอนโดแล้ว ก็ทักทายยามตามปกติ คุยกันเล็กน้อยแล้วจึงขอตัวขึ้นไป พอลู่หานถึงห้องแล้ว เขาเห็นรองเท้าที่ไม่ใช่ของเขาวางอยู่หน้าห้อง ลู่หานขมวดคิ้วทันที เขาจึงเดินเข้าไปในห้อง และภาพที่เขาเห็นคือ มินซอกกอดกับคนอื่น.........

"มินซอก......." ลู่หานพูดนำ้เสียงที่แผ่วเบาแต่ให้อีกคนได้ยิน

"ลู่หาน......." 

"นี่มันอะไรกันมินซอก นายมีคนอื่นงั้นหรอ"

"ถ้าฉันบอกว่าใช่ล่ะ....." ลู่หานอึ้งทันทีที่มินซอกพูด นำ้ตาที่ไหลยาก ได้ไหลออกมาจากดวงตากวางนั่น

"ทำไมล่ะมินซอก ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้" ลู่หานนำ้ตาไหลพราก เสียใจที่คนรักไปมีคนอื่น มินซอกเห็นอย่างนั้นก็ได้แต่หลับตาลง

"ขอโทษนะ แต่ฉันไม่ได้รักนายแล้ว เพราะฉะนั้นเรา.........เลิกกันเถอะ" มินซอกพูดจบก็เดินออกไปพร้อมกับผู้ชายอีกคน ทิ้งให้ลู่หานต้องเจ็บปวดอยู่คนเดียวภายในห้อง

"มินซอกฮยอง......"

"ว่าไงอี้ชิง"

"มันดีแล้วหรอครับ ที่ทำแบบนี้"

"ฉันยอมโดนลู่หานมองว่าเลว แต่ฉันไม่ยอมให้เขาต้องมาเจ็บปวดเพราะฉันหรอก ถ้าฉันทำแบบนี้ลู่หานก็จะตัดใจจากฉันไปเอง ถึงตอนนั้นเขาจะได้ไม่เสียใจและไม่ยึดติด หวังว่านายจะเขาใจฉันนะลู่หาน"








หลังจากวันนั้นลู่หานก็ไม่ได้เจอมินซอกอีกเลย มินซอกหายไปจากชีวิตเขาโดยคำพูดที่ทำร้ายเขาอย่างเจ็บปวด เขาหยุดเรียนไป 3 วัน เพราะเขายังไม่พร้อมที่จะเจอหน้ามินซอก เขาขอเวลาทำใจก่อนที่จะเห็นภาพบาดตาเหล่านั้น

"ลู่หาน ฉันเล็คเชอร์ไว้ให้ เอาไปอ่านไป" คริส เพื่อนในห้องเขาพูดขึ้นพร้อมสมุดที่ยื่นมาให้

"ขอบใจนะคริส"

"ว่าแต่ นายรู้มั๊ยว่าทำไมมินซอกถึงไม่มาเรียนล่ะ" คำพูดของคริสทำให้เขาขมวดคิ้วทันที

"มินซอกไม่มาเรียนหรอ"

"ใช่ นี่นายไม่รู้หรอกหรอ" คริสมีสีหน้าที่ตกใจมาก ลู่หานเลือกที่จะเงียบ พร้อมกับคำถามมากมายที่วนเวียนอยู่ในหัว







พักทานข้าว

ลู่หานเลือกที่จะไปถามอี้ชิงด้วยตัวเองเรื่องที่มินซอกไม่มาเรียน

"อี้ชิงใช่มั๊ย"

"ครับ"

"ฉันอยากรู้ว่าทำไมมินซอกถึงไม่มาเรียน" ลู่หานจ้องเขม็งไปที่อี้ชิงอย่างต้องการคำตอบ

"ถ้าคุณอยากรู้ ผมแนะนำให้มาเจอกันที่หน้าโรงเรียนตอนเลิกเรียนดีกว่านะครับ ผมจะพาคุณไปที่ๆนึง" อี้ชิงตอบด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

"จะพาฉันไปที่ไหน" ลู่หานถาม

"ผมบอกคุณไม่ได้จริงๆครับ เอาเป็นว่าถ้าไปถึงแล้วคุณจะเข้าใจทุกอย่างเอง" แล้วอี้ชิงก็เดินออกมาจากตรงนั้น ลู่หานได้แต่ฟึดฟัดแต่ก็จำใจยอมรับข้อเสนอนั้น






เลิกเรียน

ลู่หานเดินลงมาแล้วจึงมุ่งหน้าไปที่หน้าโรงเรียน และเห็นอี้ชิงมายืนรอก่อนแล้ว

"จะไปได้รึยัง?" ลู่หานพูดอย่างไม่สบอารมณ์

"ขึ้นรถครับ" อี้ชิงเรียกให้ลู่หานขึ้นรถ ซึ่งเขาก็ยอมขึ้นรถแต่โดยดี





ผ่านไป 30 นาที

อี้ชิงขับรถเข้ามาจอดในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง สร้างความงุนงงให้แก่ลู่หานทันที

"พาฉันมาทำอะไรที่โรงพยาบาลไม่ทราบ?" ลู่หานถามอย่างหงุดหงิด

"เดี๋ยวคุณก็รู้เอง" แล้วอี้ชิงจึงเดินนำลู่หานเข้าไปในโรงพยาบาล ลู่หานมองรอบโรงพยาบาลด้วยความคุ้นเคย เพราะนี่เป็นโรงพยาบาลที่มินซอกมารักษาบ่อยๆ

"มาเยี่ยมคนไข้ห้อง xxx ครับ"

"ขอทราบชื่อด้วยค่ะ"

"จางอี้ชิงครับ"

"เชิญทางนี้เลยค่ะ" แล้วพยาบาลจึงพาลู่หานกับอี้ชิงมาหน้าห้องพยาบาลห้องหนึ่ง

"ขออนุญาตค่ะ มีญาติมาเยี่ยมค่ะ" พยาบาลเคาะประตูเรียก

"เชิญครับ" เสียงที่ดังออกมาเพื่อให้เข้าไปได้ แล้วลู่หานก็ต้องเบิกตากว้างรวมทั้งคนที่นั่งอยู่เตียงผู้ป่วยเช่นกัน

"มินซอก"

"ละ ลู่หาน......"

มินซอกมองหน้าลู่หานด้วยแววตาที่วูบไหว แล้วจึงหันไปมองอี้ชิง

"อี้ชิง ฉันบอกแล้วไงว่าห้ามบอกหรือพาลู่หานมาที่นี่ไง แล้วนายพาเขามาทำไม" มินซอกพูดด้วยความโกรธ

"ฮยอง สักวันยังไงคุณลู่หานก็ต้องรู้อยู่ดีไม่ใช่หรอครับ อีกอย่างผมอยากให้ฮยองมีความสุขก่อนที่จะไป"อี้ชิงใช้นำ้เสียงจริงจัง มินซอกจึงได้แต่ถอนหายใจ

ลู่หานมองดูเหตุการณ์ด้วยความไม่เข้าใจ มินซอกปิดบังอะไรเขา? ปิดบังทำไม? นี่มันเรื่องเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

"นายกลับได้แล้วล่ะอี้ชิง" แล้วอี้ชิงก็ออกจากห้องไป เหลือแค่เขากับมินซอกแค่สองคน

"นี่มันอะไรกันมินซอก ช่วยบอกฉันหน่อยว่ามันเกิดอะไรขึ้น"

"นายต้องรับให้ได้นะ" มินซอกพูดพร้อมกับหลับตาลง นำ้ตาไหลรินลงมาจากดวงตากลมคู่นั้น

"ฉันเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว เป็นมาได้สักพักใหญ่แล้วล่ะ มันคือช่วงที่ฉันไปโรงพยาบาลหาหมอบ่อยๆ หมอพยายามรักษาด้วยวิธีต่างๆให้ แต่ฉันเลือกที่จะปฏิเสธการรักษาทั้งหมด เพราะยังไงโอกาสรอดก็มีแค่ 5-10 %  เท่านั้น อีกอย่างตอนที่ฉันพึ่งรู้ว่าเป็นมะเร็ง มันอยู่ในระยะกลางแล้ว ซึ่งหมายถึง ไม่มีโอกาสรอดแล้วถึงจะรักษาวิธีต่างๆก็ตาม ฉันเลยเลือกที่จะให้นายเข้าใจผิดว่า ฉันไปมีคนอื่น นายจะได้ตัดใจจากฉันได้ โดยที่นายไม่ต้องเสียใจทีหลัง แต่วันนี้อี้ชิงกลับพานายมา แล้วนายก็รู้จนได้"

ลู่หานนั่งมองมินซอกด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ตีปนอยู่ในใจเขา ทำไมถึงดีกับเขาแบบนี้? เขามันโง่ที่ตราหน้ามินซอกว่าเลว ทั้งๆที่มินซอกดีกับเขามากขนาดนี้

"ฉันขอโทษที่ไม่ได้บอกนาย ฉันไม่ต้องการเห็นนายเสียใจ ฉัน....."

เสียงของมินซอกขาดห้วง เพราะลู่หานลุกขึ้นพร้อมกับกอดมินซอกแน่น มินซอกรู้สึกถึงความเปียกแฉะที่บริเวณไหล่ของเขา ซึ่งเขารู้ดีว่ามันคืออะไร

"อย่าโทษตัวเองเลยมินซอก นายไม่ผิดหรอก ทำไมนายถึงดีกับฉันมากขนาดนี้" เขาทั้งคู่กอดกันด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ และไม่ยอมปล่อยออกจากกันเด็ดขาด









2 เดือนถัดมา

หลังจากวันนั้นลู่หานก็มาดูแลมินซอกหลังเลิกเรียนทุกวัน รวมถึงพาจุนมยอนมาเยี่ยมด้วยเป็นบางครั้งบางคราว

"ทานยาหน่อยนะ" ลู่หานยื่นยาให้อีกฝ่าย ซึ่งมินซอกก็รับมันเข้าปากไปอย่างว่าง่าย

"ฉันไปเข้าห้องนำ้แปปนึง มีอะไรก็เรียกนะ" มินซอกพยักหน้า ลู่หานจึงเดินเข้าไปในห้องนำ้ เขาทำธุระต่างๆให้เสร็จ ขณะที่ล้างมืออยู่ เขาก็ได้ยินเสียงมินซอกไอถี่มากๆ

"แค่กๆๆๆๆๆ" ลู่หานรีบวิ่งออกมาดูอาการมินซอกทันที และสิ่งที่เขาเห็นคือ มือที่มินซอกใช้ปิดปากมีเลือดอยู่เต็มไปหมด เขาจึงรีบโทรตามหมอทันที

"หมอครับ มินซอกไอเป็นเลือด รีบมาดูด้วยครับ"

ลู่หานพยายามช่วยมินซอกเท่าที่ทำได้ระหว่างที่หมอยังไม่มาอย่างสุดความสามารถที่มี สักพักหมอก็เข้ามาและเข็นเตียงของมินซอกเข้าห้องฉุกเฉินทันที ภาพภายในห้องฉุกเฉินสร้างความเจ็บปวดให้ลู่หานเป็นอย่างมาก มินซอกไอเป็นเลือดใส่เครื่องช่วยหายใจ ดิ้นทุรนทุรายด้วยความทรมาณอย่างแสนสาหัส ทำให้พยาบาลต้องช่วยกันจับไว้ และพยายามผายปอด เสียงเครื่องวัดชีพจรที่แผ่วลงเรื่อยๆทำให้ลู่หานใจไม่ดีเอาเสียเลย ผ่านไปแล้ว 20 นาที ไม่มีวี่แววว่าเสียงวัดชีพจรจะดังขึ้น มีแต่แผ่วลงๆเรื่อยๆ จนเสียงเครื่องวัดชีพจรส่งเสียงยาวและเป็นเส้นตรง บ่งบอกว่า ชีพจรหยุดเต้นแล้ว

ตี๊ดดดดดดดดดดดด

"ไม่นะ มินซอก" นำ้ตาของลู่หานไหลลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน ประตูของห้องฉุกเฉินเปิดออกมาพร้อมกับร่างไร้ชีวิตของมินซอกที่ถูกเข็นออกมา 

"หมอพยายามสุดความสามารถแล้ว" ลู่หานส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร แล้วร่างของมินซอกก็ถูกเข็นออกไป

















ลู่หานขับรถออกมาซื้อดอกไม้ที่ร้านประจำ และนึกภาพความทรงจำในอดีตไปด้วย เขาเปิดประตูร้าน เจ้าของร้านยิ้มให้เขาพร้อมกับถือช่อดอกลิลลี่สีขาวออกมา เขายื่นเงินให้ก่อนจะขับรถออกจากบริเวณร้าน เพื่อไปที่จุดหมายที่เขาต้องการไป







เขาขับรถมาจอดที่ๆหนึ่ง พร้อมกับถือช่อดอกลิลลี่สีขาวบริสุทธิ์ออกมาด้วย เขาเดินมุ่งหน้าผ่านป้ายสลักหินหลายอัน และไปหยุดที่ป้ายนึงที่สลักชื่อไว้ว่า

'คิมมินซอก'
'ชาตะ : 26/3/1990'
'มรณะ : xx/x/xxxx'

เขาบรรจงวางช่อดอกไม้ไว้หน้าป้ายนั้น แล้วจึงพูดบางอย่างออกมา

"มินซอก สี่ปีแล้วสินะ ที่นายไม่อยู่" เขาบรรจงลูบฝุ่นที่บริเวณตัวหนังสือออกด้วยความอ่อนโยน

"นายไม่ต้องห่วงนะ ฉันเข้มแข็งแล้ว หลับให้สบายนะ" ลู่หานหยิบการ์ดออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ตแล้ววางหน้าป้ายสลักชื่อ

"생일축하해 Happy Birthday สุขสันต์วันเกิดครบรอบ 22 ปี" เขาเดินออกจากบริเวณนั้น แต่ตอนที่เขาเปิดประตูขึ้นรถ เขาได้ยินเสียงที่มาตามสายลมว่า

'ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ ลู่หาน'

เขามองไปรอบๆตัว ไม่มีอะไรนอกจากลมที่พัดผ่านตัวเขา เขายิ้ม แล้วจึงขับรถออกไปจากบริเวณนั้น สักพักที่รถของลู่หานออกไป มีแสงสีทองบางอย่างปรากฏขึ้นเป็นรูปร่างของมนุษย์ แสงนั้นมีรอยยิ้มที่บริเวณใบหน้า พูดบางอย่าง แล้วจึงหายไป

'ขอบคุณที่ยังรักฉันนะลู่หาน คิมมินซอกจะรักนาย ตลอดไป'