คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ตอนที่ 7 rewrite
ผมื่นมาบนเียนุ่ม วามปวที่หัวับแผลที่มือ และวามร้อนที่ัวไม่ลลเลย
ี่โมแล้ว ผม้อลไปทำาน
ผมมอที่มือทั้สอ้า แผลที่มือถูทำอย่าเรียบร้อย ผมพยายามลุแ่็ลุไม่ไหว
ให้ายสิ ไม่ไ้ป่วยแบบนี้มานานแ่ไหนแล้วเนี่ย
ผมลั้นใลมาหาานและหาอะไริน้วย หมอับนอื่นๆออาบ้านไปันหมแล้วผมออไปไ้ล่ะนะ
ผมเินเเาะผนัเป็นที่ยึเหนี่ยวไว้ นพเอ๊ยทำไมแอ่อนแอแบบนี้ อหัมันไม่ายเว้ย อนแนนเรายัผ่านมาไ้ แ่นี้ เรื่อแ่นี้ ผมัฟัน เิน่อไป
แ่ผม้อะั อนร่าสูๆอหมอที่ออมาาห้อน้ำ มือ็ถือผ้าเล็ๆไว้ในมือ
เายืนวาปิประูไว้ หน้าหล่ออเายัเร่เรียอยู่ ผม้มหน้ามอ่ำ ไม่ล้าสบาเา
บ้าะมั ทำไมไม่ไปทำานเนี่ย อพัใหน่อยสิ
“ะไปไหน”เสียทุ้มอเายัแ็อยู่ถึมันะอ่อนลบ้าแล้ว
“ไปทำานรับ ผมเป็นลู้า้อทำาน” ผมเอ่ยเบาๆ พยายามแทรัวออไป้านอห้อ
“นีุ่ิว่า ผมโหนาลู้าป่วยนานี้ ะบัับให้ทำรึไ” เาพูพลาออ
ผมมอหน้าเา ผมถูลระับลแล้ว าพ่ออเ็ๆ เป็นลู้า ผมเมอไปทาอื่นไม่อยาให้เามอเห็น
แววาที่เ็บปวอผม มือหนาอหมอบีบที่าบัับให้ผมสบา้วย
ลมหายใที่ิัอผมมีมาึ้น หัวใเ้นระรัวไม่รู้เิาพิษไ้หรือนรหน้าันแน่
“เป็นอะไรอีละ” แววาอหมออ่อนล เสียทุ้มๆลับมาอ่อนโยนเหมือนเย อย่าที่ผมหลรั
ผมเียบไม่อบ ปวหัวแทบระเบิ ผมุมมือที่ศีรษะไว้ ส่วนเาเ้ามาประอผมไว้แล้ว็ลาผมไปนอน
บนเีย ผมล้มลนอนามแรที่เาส่มาที่ัว มือหนาอเาับเหมือนวัไ้ที่หน้าผาอีแล้วแ่ราวนี้
ไล้มาที่แ้มที่อ ผมหน้าแอย่า่วยไม่ไ้ บ้าที่สุ ไม่้อมาอ่อนโยนนะ
ผมรวบรวมแรทั้หมเอาผ้าห่มมาปิหน้าัวเอ
หวัไล่หมอออไป แ่วามพยายาม็ไม่เป็นผล หมอ็ระามันอออยู่ี
“ทำไม ้อไปาฝน้วย” เายิ้มอ่อนโยน ถึผมะสามสิบแล้วแ่พออยู่ับหมอหรือแนน
ผมลับเหมือนเป็นเ็อีรั้ ลึๆแล้ว ผมอยาอ้อนพวเา
“ผมลัวรับ แล้วผม็ิถึแนน” ผมอบามวามริ ลัวใัวเอที่ทรยศแนนไปแล้ว
“เลยไปาฝนเล่น” หมอพู้วยน้ำเสียเหมือนไม่เื่อที่ผมพู ผมว่าใรเื่อ็บ้าไปแล้วล่ะนะ
ไม่ใ่พระเอมิวสินะะไ้ ร้อไห้ลาฝน อนอหั ไม่อยาะเื่อ แ่เรา็ทำ บ้าสุๆไปเลย
เาเอาผ้าที่เรียมไว้มาไล่หน้าผามนอผมแล้วไล่ไปที่ทั่วหน้า และอ าม้อพับ่า
เพื่อระบายวามร้อน เย็นีั
“อีอย่า หมอไม่้อมาูแลผม้วย ไม่้อสนใ ผมไม่ไ้เป็นอะไรับหมอะหน่อย”
ผมพูเบาๆ ลัวว่าเาะัไร้ เรื่อที่ผมไปนั่าฝนเมื่อืน อี
“นพ บอไม่ให้ผมสนใ แ่ที่ทำหน่ะ เรียร้อวามสนใัๆ”
หมอพูำโยยัเ็ที่หน้าผมอยู่ ผมาโ นี่ผมอออาารแบบนั้นหรอเนี่ย
ไม่ริ ไม่ริ หน้าผมมีสีแระเรื่ออีรั้ ผมรีบหันมาอีทา ึ่็หมอที่ลมานอนะแ้าๆ ้อผมอยู่บนเียว้า
“ไม่ใ่นะ ็เราไม่ไ้เป็นอะไรันนะ ไม่้อมาสนใผม “ ผมโบมือไปมา ไม่ ไม่ ไม่
หมอยิ้มว้า ัวหนาๆอเาเ้ามาใล้ เสียทุ้มอผมระิบที่้าหูแๆอนนี้อผม
“ั้นะให้เป็นอะไรัน ถึะสนใไ้นะ”
ผมแทบสะอึับำพูอเา ทำเอาใผมเ้นระรัวเหมือนะระเบิออมา แ่หมอ็เอาผมมาแ่แ้ัเท่านั้น ไม่ไ้เป็นอะไร หรือมีอะไรันสัหน่อย อยาไปมีหวั นพ ผมบีบผ้าห่มแน่น อย้ำัวเอ แ่แผลที่มือทำเอาผมเ็บ
ผมนิ่วหน้าาวามเ็บปวนั้น
“โอ้ย” ผมพึมพำออมา
มือให่อหมอึให้ผมหันหน้าไปทาที่เานอนอยู่เอามือทั้สออผมไปประอไว้
ลมหายใอุ่นๆาปาหมอ ระทบที่แผลผม ริมฝีปาบาๆสัมผัสที่พันแผลไว้ ผมสะุ้ับารระทำนั้น
“ทำอะไรรับ” ผมโวยวายออมา
“เวทมนร์ที่ทำให้หายเร็วไรับ” รอยยิ้มว้าอเาปราึ้นอีรั้
นับวันหนึ่ถ้าหมอยิ้มแล้วไ้เินรั้ละบาทไ้เป็นล้าน่อวัน แถมผมยัพร้อม่ายเินนั้น้วยสิ
ผมยิ้มอบ ใบหน้าอ่อนโยน มือให่ึผมเ้าไปบที่อว้าอเาพลาลูบที่ผมสีน้ำาลอผมเหมือนเย
อบอุ่นเหลือเิน ผมหลับาอบรับวามอ่อนโยนนั้น
“ถ้ายิ้มออ็ีแล้ว ”
หมอแ่ไม่อยาให้ผมเป็นอะไรเพราะลูนนท์ ลูนัทรึเปล่า ผมอยารู้ แ่ไม่ล้าถาม ลัวำอบ
ลัวที่ะร้อไห้อีรั้ และอีรั้
“นพ “ หมอเรียผม และ้อนาผมึ้นไปสบับวามๆอเา
ผมไม่รู้ะพูอะไรเลยเียบไว้ีว่า เอ๋มัวแุ่ยันแล้ว หมอไม่ไปทำานหรอเนี่ย
“ไม่ไปทำานหรอรับ ไม่มีเวรเหรอวันนี้” ผมทำหน้าเลิลั่ให้ับเาที่ยัลูบหัวผม่อไป
“ไม่ไ้หรอรับ ผม้อทำามผู้อำนวยารอบ้านนี้ น้อนัทสั่ให้ผมอยูู่แลุอนที่พวเาไม่อยู่้วย”
เหรอรับ เพราะนัทนี่เอ หมอถึไ้อยู่เฝ้าผม เ็บที่ใั
ผมมอไปที่ัวผม ผมอยู่ในุใหม่เรียบร้อย ผมเพึ่นึึ้นไ้ ใรเป็นนเปลี่ยนเนี่ย
“หมอใรเปลี่ยนเสื้อให้ผม เนี่ย” ผมลุึ้นมาโวยวายึ้นมาอีหนึ่รอบ มือ็ำที่เสื้อผ้าที่ใส่อยู่
นผ้าบนหน้าผารลไป ใรอยาบอนะว่าเป็น
ผมมอไปที่ัวารที่ทำหน้าเ้าเล่ห์ี้อยู่ที่ัวเออนนี้
“ผมเอ “ ไม่ริ ไม่ ไม่ เาเห็นไปถึไหนแล้วเนี่ย
“าวันะ” ผมแทบถอยไปิับหัวเีย ็นิ้วยาวอเาี้มาที่ัวอผมนี่
ลวนลามทาสายานี้ผิหมายไหม ผมะฟ้อรมแรานใหู้ หมอบ้า
“เอา ระุมหลุะแหละ เี๋ยวิให้นะรับ” ผมมอามที่หมอไล่สายามา
พบว่ามีระุมรลาที่หลุไปบ้า ทำให้เห็นผิวาวอผมรำไร เอ้ย ไม่ใ่แบบนั้น
ผมยับิหัวเียมาึ้น ็หมอยับทำท่าะมาิให้
อย่านะ นี่ ผมสะิ้ไปหน่อยมั้เนี่ย หมอเนี่ยเอาไ้ผมเพิ่มึ้นอีเลย ให้ายสิ
เาลุึ้นแล้วัท่าให้ผมนอนลแล้วเินออไป
“นอน่อะนะ วันนี้ผมให้พัแล้วัน ส่วนเิน่ารัษาอหมอเี๋ยวะหัาเินเือนนะรับ”
เาะโหน้ามาหาผมอีรั้่อนที่ะเินลไป
ถึแม้ะีใที่เาีับผม แ่หัวใ็ยัเ็บปวอยู่ีนะแหละ อทนไว้ไอุ้นพ เพื่อลูท่อไว้ เพื่อลู
แล้วไม่นาน าฝึไ้ ผม็ไป้อไปเฝ้าพระอินทร์อีรั้
“พ่อฮะ พ่อ” แรเย่าเบาๆ ทำให้ผมลืมาื่นอย่าลำบา ผมลุึ้นนั่บนที่นอน
หน้าผาเล็อนัทเอามานที่หน้าผาอผม
“เอาไ้ลลแล้วนี่ฮะ” นัทเทวาัวน้อยยิ้มว้าให้ผม ผมทำหน้าๆับารระทำอเ้าัวเล็ว่าเอามาาไหนเนี่ย ท่าแบบนี้ แ่เอ๊ะ นัทมาอยู่ับผมอนนี้ไม่ไ้ เี๋ยวิไ้ ผมผลัลูายัวน้อยออไป
“ไม่เอาลูเี๋ยวิ” ผมส่ายหน้าไปมา
“ไม่เป็นไรฮะ นัทะูแลพ่อเอ” เทวาัวน้อย ยิ้มอย่าเ้าเล่ห์แล้วระโมานั่ที่ัผม
น้ำหนัอเ้าัวทำเอาผมเไปนิหน่อย ให้ายสิ มายุ่อะไรับพ่ออนนี้
“นัท ะเป็นุหมอให้พ่อเอฮะ” มือเล็เริ่มล้วเ้าไปในเสื้อผม
“ัวร้อน ้อเ็ัว” เสียหวานใสบ่นพึมพำ
เ้าัวทำท่าิอะไรบ้าอย่าแล้ววิ่ไปในห้อน้ำ เอาน้ำเย็นใส่ะละมัแล้วหาผ้าในอผ้า
(เน้นผ้าใ้แล้วรอั) บ้าแล้ว ผมรีบเินไปห้ามเพราะแทนที่ผมะหาย้อเป็นหนัว่าเิมแน่
“นัททำอะไรลู” เทวาัวน้อย ทำท่าสสัยว่าผมถามแปลๆออไป
“็ทำแบบอาหมอทำไ วัไ้แล้ว็เ็ัว”
หะ มะ หมายวามว่า ที่เอาหน้าผานัน แล้ว็เ็ัวน้ำเย็นๆและผ้าาอผ้าเหรอ
อุหภูมิในร่าายผมเพิ่มึ้นอีแล้วสิ
“แล้ว็นะ อาหมอ็เอายาป้อนให้พ่อิน้วย”
ฮะ ฮะ ป้อนยา แบบไหน ผมรีบเินเ้าไปใล้เทวาัวน้อย
“ป้อนยัไ” ผมลุ้นระทึับำอบ
“็ นะเอายาแล้ว็” น้อนัททำท่าิและล่าวเบาๆ ผมเย่าัวน้อนัทไปมา
“ใส่ปาพ่อและให้ินน้ำามไ” ร่าผอมแ่แร่เหมือนเ็ที่ะเ้าสู่วัยรุ่นเ็มัว เินเ้ามาหาผมาหน้าประู
หน้าโรธๆอนนท์น่ารััเหมือนแนนไม่มีผิ ิ้วเ้มที่ผูเป็นโบว์ับาเรียวยาวับใบหน้าที่ลัวอนนท์ไ้อย่าี
“พ่อทำอะไรเนี่ย ไปาฝนนไ้ึ้น “ นนท์ุผมแล้วเอามือัวเอมาับที่หน้าผาผมแล้วเอาหน้าผามานผมเหมือนอย่าที่นัททำ เอ๊ะนนท์สูึ้นอีแล้ว ผมสัเ ็เล่นินนมวันละลิรเลยนิ แทนน้ำไ้เลย
เอ๊ะ วัไ้แบบนี้ ิหมอมาันหมเลยเหรอเนี่ย
“อะไร หน้าผมมีอะไริรึไ” นนท์ูหุหิที่เห็นผมไม่อบอะไร
“เปล่าลู พ่ออโทษนะ วันนี้เลยไม่ไ้ทำานเลย” ผมพูเสียอ่อยๆเหมือนเิม ลูับเมีย
พ่อทีมาิแบบผม็แพ้ทาเ็มประูอยู่แล้ว
นนท์ทำหน้าไม่พอใอยู่ในที “้าวเ้า ผมทำให้แล้ว เพราะพ่อป่วย
แถมอาหมอ้อมานัู่แล แถม้อแลเวรับเพื่อนอี อนนี้ไปอยู่เวรแล้ว เี๋ยว ผมเอา้าวเย็นมาให้ิน แล้วินยานะ”
“ไม่เอาลู พ่อลไปิน้าล่าีว่า”ผมไม่วรนั่ินนอนินแบบนี้
ผมเินามเ็ๆเพื่อลไปิน้าวเหมือนที่นนท์บอ
“ ามใ รับ ริสิ บ้านเรามีแนะ” นนท์เินเ้าประอผมเอาไว้
“อือ” ผมอบรับ
แอนนท์ หมอเรล่ะมั้ หลัาที่เาลับมาแล้วนับผมวันนั้น เา็แวะมาิน้าวที่บ้านเป็นประำ
เห็นว่าี้เียทำและไปหาินเอา ทำเอาผมุ้นเยับเามาึ้น
นเี๋ยวนี้เา็้อินฝีมือห่วยๆอผมไปแล้ว หมอเรบ่นไม่อร่อยบ้าทำห่วยบ้า
แ่็เห็นินหมทุที สสัยหิวัเหมือนหมทั้สี่หนุ่ม มีผมเนี่ยล่ะที่ิน้าวน้อยที่สุ
แ่ผิา หมอเรนะไม่มา แ่นที่มาือ ุป้ามหาภัยอุหมอที่เป็นสาเหุในผมนอนมับ
ุ้อยนสวย ็มา้วยเนี่ย ทัู้่นั่ที่โฟาที่เิมโยมีน้ำส้มับนมวาอยู่่อนแล้ว
ทัู่่อยู่ในุเ็มยศเหมือนะไปานอะไรันัอย่าเหมือนเิม
ผมรีบยมือสวัสีุป้ามหาภัย ุป้าท่าน็ยมือรับไหว้แบบไม่เ็มในั
สายาูแลนอเธอมอผมั้แ่หัวรปลายเท้า
“ไม่ยัรู้ว่า เี๋ยวนี้ เ้าอบ้าน้อมานัู่แลนรับใ้้วย”
ผมสะอึับำพูอเธอ ผมเม้มริมฝีปาแน่น พยายาม่มอารม์ไม่ให้เถียอะไรออไป
ุ้อยพยายามึายเสื้ออุป้าให้ไม่พู
“ุย่าให่ไม่ใ่นะฮะ พ่อเป็นแม่บ้าน่าหาฮะ” นัทเถียแทนผมนหน้าแไปหม
“แม่บ้านหรือพ่อบ้าน พี่เลี้ยเ็ ็ามแ่ือนรับใ้ แล้วันไม่ใ่ย่าเธอ ” เธอพูเน้นเป็นำๆ
น้อนัท ถึับหน้าเสีย ร่าเล็วิ่ไปหลบหลัผม ผมบีบมือเล็ๆไว้แน่น
ถึไม่สมวรเรีย นแ่ว่าว่า ป้ามหาภัย แ่ว่าผมะไม่ไหวแล้วนะ
อย่าพูมาว่านี้นะ อย่ามาว่าลูผม ผมนับหนึ่ถึสิบในใ ไม่ให้ระเบิอารม์ออมา
ผมมอเธออย่าเรี้ยวราแ่ไ้ สายาูแลนมาแทน
“แ่ว่านะรับ ุ
“เ็บ้า” ุ
เธอทำท่าเหมือนนาพา็ไม่ปาน
“เอาเถอะวันนี้ ันะมาบอให้รู้ว่า ่อไปนี้หนู้อยะมาเที่ยวที่นี้บ่อยๆ
เพราะหนู้อยะเป็นเ้าสาวน่อไปอาฤษ์”
เอาแล้วสิ ที่ผมิไว้มันไ้เิึ้น แล้วผมะถูไล่ออไปวันไหนเนี่ย
“หา”เสียใอลูทั้สออผมัึ้น “อาหมอะแ่าน” วาอทัู้่เบิโพล่
ผมุมมับ ปวหัวึ้นมาอีแล้วสิ
“ิน้าวันเถอะ่ะ เี๋ยวพี่ทำให้ินนะ”
ุ้อยนสวยเห็นวามึเรียอบทสนทนาับสีหน้าอพวเราแล้วเอ่ยึ้น
“ไปันเถอะ่ะ เ็ๆ ไป่วยพี่ทำ ยัไุ
เอาผมไป้วยิผมอยาไป้วย
ผมมอไปที่โฟาที่เ้าุป้าท่านนั่อยู่ ไป่วยบ้าีว่ามั้
“มานี่สิ” เสียนี้ ให้ายสิ ไ้ผมะลับ
ป้ามหาภัย เรียผมเ้าไปใล้ แ่ผมไ้แ่นั่พับเพียบอยู่้านล่า็นใ้เานี่หว่า ุารียิ้มอย่าพอใที่ผมนั่ไ้ถูที่ถูทา
“แเป็นใรมาาไหน พ่อแม่เป็นใร เป็นนที่ไหน บอะไรมา”
ูุเธอสิำถามเป็นุผมะอบไหน็ีวะเนี่ยไอ้นพ เอ๊ย
“ผมื่อ นพพรรับ เป็นสามีเ่าอแนนเป็นพ่ออนนท์ับนัท อืม พ่อเป็นใรไม่รู้รับ แ่แม่ายไปนานแล้ว ผมอยู่ับุยายแ่ท่านเสียไปแล้วรับ อนผมอยู่ม.ปลาย อืมแล้วเป็นนรุเทพเนี่ยละรับ เรียนบ”
ผมหยุไปพัหนึ่พู่อไม่ออรับ ุป้าารีแมอผมอย่าสมเพเวทนาะนานี้
นี่แนนะถูัอย่าผมไหมเนี่ยผมลัวั นพสู้ๆ
“พู่อสิ “ เธอเร่
“ผมบม ปลายมารับ” ผมัฟันอบ
“บแ่ม ปลาย เพราะใแแ่เ็สิเนี่ยมีลูั้แ่ม ปลายเลยใ่ไหมเนี่ย”
อ้าวรู้ประวัิผมอยู่แล้วมาถามทำไมวะเนี่ย ผมหุหิึ้นมา
“เ็ๆเิาวามรัรับ ไม่ใ่ใแ” ผมอบเน้นประโยแรัเน
“ยัไ็ใแ” ุป้าารี ยัยืนยันำเิมๆ ใแ แล้วเธอ็หยิบน้ำส้มึ้นมาิบอีหนึ่ำ
ทำให้ผมหุหิมาึ้นไปอี
ป้ารู้ัำว่ามารยาทเป็นไหมรับ สะ ม ม้า สระอา ไม่ใ่สิ ผมนั้น่มอารม์โยารเถียแในใล่ะรับ
ผมไม่ทำผู้หิอยู่แล้ว
“แล้วุารีเป็นอะไรับหมอฤษ์เหรอรับ” ผมยิำถามไปบ้า ุป้าะไ้ไม่ถามผมอี
“เป็นพี่สาวอแม่าฤษ์”
“อย่าลืมะล่ะ นอื่นยัไ็เป็นนอื่น” ำพูอุารีรีลึในใผม ให้ระหนัรู้ว่า ผมวรอยู่ที่ไหน
“วันไหนที่ฤษ์หมั้น็ย้ายออไป้วยล่ะ ส่วนเ็ ็ให้อยู่่อเนี่ยล่ะ หนู้อยเา็ไม่ไ้รัเียลูแม่แนน”
“เ้าใไหม ถ้าไม่อย่านั้น็เอาลูไป้วยะสิ ” เธอยิ้มว้า แล้วเินเ้าใล้มืออวบบีบแรๆที่ไหล่ผม
หลัาที่ฟัำอุป้าารี ผมไม่อบรับหรือปิเสธ แ่ถ้ามีวันนั้น ผม้อาไปริๆ
หลัานั้นเราไม่ไุ้ยอะไรันอี แล้วุ้อย็เอาับ้าวที่เธอทำมาให้
บอไ้ำเียวว่าอร่อยมา เสน่ห์ปลายวัอเธอมัใหมอไ้ไม่ยา นี่ละมั้รสาิอแม่
แถมเธอยัทำเป็น้าว้มให้ผมพิเศษ้วย อร่อยั
สวย มีาิมีระูล แถมทำับ้าวอร่อยแบบนี้ อย่าไรผมสู้ไม่ไ้ริๆ
หลัาเรื่อราวมามายที่ระุ้นให้ผมิ และรู้สึัวว่ารัเานนั้น นที่ผมไม่สมวรรั
นที่ผมรู้สึัว็อหัเสียแล้ว ผมนอนหลับไปยาว้วยฤทธิ์ยา
เมื่อแสสว่าสาส่อ นน้อยบินออารัมาหาอาหาร ผม้อมาทำานามหน้าที่เสียที ผมื่นมาในอนเ้า
อาารีึ้นมาาารพัผ่อนแล้ว็ยาผมรีบมาทำานแทนทีเย
ผมทำานทุอย่าามปิ ัผ้า าผ้า ถูบ้าน ทำสวนท่ามลาแร้อนระอุ แ่ไม่่วยให้ผมลืมไ้เลย
ผมิยัิวนเวียนเี่ยวเหุาร์ที่ผ่านเ้ามาเมื่อวานนี้ ผมเลยัสินใโทรไปหาเพื่อนที่เยทำาน้วยันอนผมยัทำานที่ร้านอาหาร แ่ยัไม่ทันไุ้ย หมอ็ลับมาแล้ว ใบหน้าอิโรยับท่าท่าอ่อนเพลีย
ทำให้ผม้อรับระเป๋าอเามาถือไว้ให้
“ลับมาแล้วเหรอรับ” ผมยิ้มให้เา หมอไม่ไ้ยิ้มอบอะไรอย่าเย แ่พยัหน้า
“เอ่อ หมอทาน้าวไหมรับ”
“ไม่้อหรอ ผมทานมาแล้ว” เาส่ายหน้าไปมา แล้วล้ม นอนเหยียยาวที่โฟา วามเียบมาปลุมพวเราไว้
ผมมอหมอที่หลับาพริ้ม มือเล็อผม่วยแะระุมที่ท่าทาอึอั ับเ็มัราาแพอหมอเา
เสียหายใสม่ำเสมอ ับอว้าที่เลื่อนไหวึ้นล้าๆ หมอหลับไปแล้ว ูหมอท่าทาเหนื่อยมา
เมื่อวานานหนัมา
ผมิหมอน่าไปนอนีๆว่านะ ที่โฟามันนอนไม่่อยสบายหรอ ผมัสินใปลุเาให้ไปนอนีๆ
ใบหน้ามื่นหันมามอหน้าผม
“นพ เี๋ยววันนี้ ไปื้ออับผม้วย” เาสั่น้ำเสีย้วยหุหิเล็น้อย
เาเินึ้นไปนอนที่ห้อโยผม่วยประอเาไป้วย เาล้มัวล้มนอนทันทีที่ถึเียทำเอาผมล้มามไป้วย
ผมอนนี้ที่หมอทับอยู่ หนัั อาย็อาย หนั้วย ผมันเาออห่าไป
พลิเาไปอีทาทำให้ผมลุึ้นไ้ แ่แทนที่ผมะไ้ไปทำาน่อ
มือหนาลับึรั้ผมแล้วให้ไปนอน่อับร่าสูแล้วโอบอผมาทา้านหลั
“ไม่้อไปนอนับผมเนี่ยละ ยััวอุ่นๆอยู่เลย”
ผมที่้านแรไม่ไหวล้มัวลนอน้าๆเา้อนอนนิ่ๆอยู่้าๆเา สัมผัสวามอบอุ่นที่มีมาให้
“ผม้อทำานนะ” ผมบ่นอุบ มอเ้าัวที่อนนี้หลับแล้ว ผมลุึ้นแะมือทีุ่มมือผมอออย่าเบามือ
ลุไปปิม่านให้ห้อมืๆเาะไ้หลับสบายๆ แล้วออไปทำาน่อ
“ฝันีนะรับ”
พอเามา ผม็สบายใอย่าประหลา สามารถทำาน่อไ้ เมื่อเห็นเาลับมาที่บ้านมาอยู่้าๆผม
เสียโทรศัพท์ที่บ้านัึ้น ผมละาานที่รับมันึ้นมา
“สวัสีรับ” ผมลอเสียไปาสาย
“อุยับาฤษ์หน่อย เาไม่รับหน่ะ “ ผมเอาหูออแทบไม่ทัน ับเสียแหลมสูอุป้าารีที่ะโนมาามสาย
“เอ่อ หมอหลับอยู่รับ” ผมพูเบาๆ เหมือนส่สัาเบาๆหน่อย
“ั้นเหรอ ฝาบอ้วยว่าฤษ์หมั้นนะเือนหน้า วันที่ 9 นะ”
เสียอุป้าท่านล่าวอย่าหุหิที่ไม่ไุ้ยับหมอเอ
“รับ” ผมล่าวอบ่อนวาโทรศัพท์ไป ไ้เวลาที่ผม้อไปแล้วสินะ อย่าไร้อเริ่มหาานใหม่แล้วนี่หน่า
นัท นนท์ะเป็นอย่าไร่อไปเนี่ย
เวลาผ่านไป ผมทำานประำวันอผมนเสร็เรียบร้อย ผมนั่อ่านหนัสือพิมพ์ ปาาวานไหนบ้าที่ผมทำไ้บ้า อืมานไหนบ้าที่ไ้เินเยอะ ๆ เยอะๆ
หมอื่นมาแล้ว ร่าสูเินมาในุสบายๆ และไ้ลิ่นหอมๆอน้ำหอมลิ่นประำ
หมอเินมาูว่าผมทำอะไรอยู่ ผมเลยรีบปิหนัสือพิมพ์ไป เรียมเอา้าวที่เรียมไว้มาเสริฟ์
้าวร้อนๆับับ้าวส่ลิ่นหอม ออมา ผมนั่้าๆเาเหมือนเย เราิน้าวับเียบๆ
พอิน้าวเสร็ หมอ็พาผมมาที่ที่หนึ่ที่เาว่าะพาผมไป่อนที่เาะนอนไป ห้าใล้บ้าน
ท่ามลาผู้นมามายที่มาหาอ ทั้อวั อใ้ บานมาเป็นู่ ลุ่มหรือเี่ยว
แ่หมอยัแผ่รัสีไม่น่าเ้าใล้ออมา ผมเลยเินามเาไปเียบๆ
ไม่รู้ว่าเาะพาผมไปที่ไหน ผมมอแผ่นหลัว้า ้วยให่อเหี่ยว ทุทีเราะุยันบ้า แ่ั้แ่ืนนั้น
เราุยันแทบนับำไ้ เหมือนอยู่ใน่วเบื่อ เอ้ย ไม่ใ่แล้ว
หมอเินมาหยุที่ร้านมือถือร้านหนึ่
“เลือไปเรื่อสิรับ” หมอลาผมไปูมือถือที่เรียรายรหน้า
ผมมอหน้าเา ใบหน้าเ็มไป้วยำถาม มือถือผมมันพัไปแล้วรับ ผมเลยไม่ไ้ใ้ เพราะไม่มีใรที่้อโทรหาอีแล้ว าิพี่น้อ เพื่อนฝู็นับนไ้ ผมไ้อยู่บ้านเียวันับลูๆแล้ว ผมเลยไม่สนใะมีอี
“ผมไม่เอาหรอรับ ผมไม่มีเิน” ผมมอมือถือที่ราาแ่ละเรื่อ็แพอยู่ มันไม่ำเป็นสำหรับผมอนนี้
“ผมออให้” หมออบเรียบๆ มอหน้าผมให้ผมเลือไปสัอัน
ไม่เอา ไม่อยารบวน ทุวันนี้ ผม็อบแทนหมอเาไม่ไหวแล้ว
“ไม่เอารับ เรใ” ผมยืนยันอีรั้ หมอหยิบเรื่อใหม่ล่าสุมาให้ผม แล้วยัให้มือผม
“เอาไปเถอะ วันไหนุหายไปอีผมะไ้ิ่อไ้” ผมใ นี้หมอพาผมมาเพราะเหุาร์วันนั้นเหรอเนี่ย
ผม ผม
“อโทษรับ” ผม้มหน้ามอ่ำ หมอยิ้มน้อยๆเมื่อไ้ยินำอโทษอีรั้อผม
“แ่ไม่มีวันนั้นอีแล้วรับ ไม่้อหรอรับ อีไม่นานผมไม่อยู่”
ผมล่าวเสียสั่นๆ บอหมอไป แล้วอีไม่นาน ะมีนมาูแลบ้าน ุ และลูๆแทนผมแล้ว
ไม่ำเป็น้อมีหรอ เือนว่าๆผม็ไม่ไ้อยู่ับุ
“นพ ุเป็นอะไรันแน่” หมอมอมาที่หน้าผมใบหน้าอเาเ็มไป้วยวามสสัย
“ถ้าวันนี้ ผมไม่ไ้ำอบาุ อย่ามาเรียผมว่าไอ้ฤษ์เลยีว่า” หมอล่าวเสียเ้ม ใบหน้าราวับ
รูปสลัโรธเรี้ยว มือให่ับมือผมลาออไปาร้าน
มือหนาๆระาผมไป ผมึเอาไว้แ่ไม่สามารถ้านทานแรอผู้ายัวโๆรหน้าผมไ้เลย ผมเลย
เินามเาไป นถึรถเาบัับผมนั่บนรถไป ผมะเปิรถหนีออไป มือให่อเาระาผมเ้ามา
ปิประูล็อ ผมไว้ าเ็มัให้ผม แล้วเา็ับรถออไป เาับระารถนผมระแทเบาับเบาะที่นั่
เาโมโหอะไรัน
หมอส่รัสีน่าลัวออมาไม่หยุ เาับรถไปเรื่อยๆ ผมไม่รู้ว่าเาะพาผมไปที่ไหน
ผมนั่มอวิวไป ้วยวามหวาระแว
ผมวระบอวามริีไหมที่ผมเียบไป ผมรัเา
แ่เาำลัะแ่าน วามผิที่ทรยศแนน และเ็ๆที่ะเอายัไ่อไป
ะบอ็ลัว ไม่บอ็ลัว ผมะ้อทำอย่าไรีรับ
สมอน้อยๆอผมประมวลผลอย่าหนั บอแ่หมอะรัเียผมนไล่ผมออาบ้านอนนี้หรือเปล่า
ไม่บอเา็้อ ถามผมเรื่อยๆ โหีไหมว่าผมแ่ ิถึแนนมา เลยไปาฝนเล่นๆ เป็นเหุเป็นผลมาๆ
เาหยุรถับถนนที่หนึ่ที่ไม่่อยมีรถผ่าน ในหมู่บ้านอเราเอ มือหนาเาะที่ระ้านอผม
ัวเาลุเ้าใล้ผมผมใเลยถอยไปิับประู้าๆ มืออี้าอเาบีบที่าอผม
“อบผมมาไ้แล้วว่าเิอะไรึ้น”
เาล่าวเสียเ้ม ไม่สนใที่ผมัวสั่นเป็นลูนแบบนี้
ะบอยัไี ผม ผมไม่รู้ะ้อทำอะไร พูอะไร ทำไม่ไ้เลยัอย่า ถอนใไม่ทัน ไป่อ็ไม่ไ้
ผม หยน้ำใสๆหยออมาาวาลมโสีน้ำาลเ้มอผม
ผมไม่รู้ริๆ
าผมพร่าไป้วยน้ำา เลยไม่ทันสัเมาหมอไ้เ้ามาใล้มาึ้น มาึ้น
นริมฝีปาเราสัมผัสันเบาๆ ผมลืมาโพล่
ะ ูบ เิอะไรึ้นเนี่ย นุ่มหวานเหมือนปุยฝ้าย แบบนี้ ผมไม่ไ้สัมผัสมานาน หลัาที่เลิับแนนไป
มือหนาเลื่อนมาับที่ท้ายทอยอผมแทนา เราูบันเนิ่นนานเาถอนริมฝีปานุ่มๆออไป
ริมฝีปาเาเลื่อนไปับน้ำาอผมทั้สอ้า
เลยไปที่หน้าผา
และลับมาที่มูโ่ๆอผม
หมอทำอะไร ผมเหมือนอยู่ในฝัน เพ้ออยู่ในฝันที่เาเป็นผู้สร้าึ้น ไม่อยาื่นาฝันนี้เลย
เราสบาันแล้วิมรสหวาน รับสัมผัสนุ่มที่ริมฝีปาอีรั้
มือเล็อผมเาะที่เสื้ออเานยับไม่ให้นเอล้มไปเพราะรสูบที่หอมหวานนี้
รสปุยฝ้ายสัมผัสนุ่มๆ รสหวานอริมฝีปา ทำเอาผมเลิ้มฝัน เหมือนะหายใไม่ออ
หมอถอนริมฝีปาออไป ผมมอหน้าเาอย่าื่นะลึ แล้วเา็สัมผัสผม อีรั้และอีรั้
ว่าะหยุทำเอาผมะาใายเสียให้ไ้
“หยุร้อไห้ไ้แล้วรับ” หมอเ็น้ำาที่หยุไหลเพราะวามหวานอหมอเา
“ุยัรัแนนรึเปล่ารับ ทำไมทำแบบนี้” ผมถามหมอแ่อีอย่าผมำลัถามใัวเอ
ผมทุบที่อว้าๆอเา
เาทำหน้าแปลใที่ผมถามแบบนี้ “รัและะรัลอไป แ่ผมอยาะูบ็ูบเท่านั้น”
ผมหน้าแเถือับำพูนั้น เาอบเหมือนเป็นเรื่อปิ อยา็้อทำ
หมอ แ่เราเป็นผู้าย้วยันนะ ผมรีบเอามือมาปิปาัวเอลัวเาะสัมผัสอี หมอบ้า
อนที่เายับหน้าเ้ามาใล้อีรั้
“บอผมมาทีว่าเิอะไรึ้น “ร่าสูถามำถามนี้อีรั้ าเราสบาัน
ผมัสินใเล่าเรื่อให้ฟัแ่ไม่ไ้สารภาพรัออไป
“็ผมเรียเพราะหมอำลัะหมั้นแล้ว็แ่านแล้ว แล้วผมับเ็ๆล่ะ” ผมแทบะัลิ้นัวเอ ถามเหมือนให้หมอรับผิอบเลยอ่ะ ผมทำหน้าเหนื่อยใที่ผมัวัล เาประอมือผมเอาไว้แนบอ
“ผมไม่แ่านับ้อยเหรอรับ ผมะแ่ับนที่ไม่ไ้รั”
“อย่าหายไปอีนะ นพ ผมะบ้าายอนทีุ่หายไป ะไปาม็ห่วลู” เาล่าว มันเป็นวามริที่ผมไม่ิะไ้ฟั หัวใผมุ่มื่นึ้นมา ท้อฟ้าแ่มใสึ้นมาทันที
แล้วหลัฟ้าแ่มใส เรื่อลี่ลายไปบ้าและเราไ้สัมผัสันและัน
ระหว่าทาลับบ้าน มืออเา็เอามืออผมไปุมไว้ ผมพยายามึออแ่เา็เอาุมไว้อี
แถมทำหน้าุ เวลาผมะึอออี นเอาแ่ใ แ่ผม็หลรัเ้าเ็มเปาแล้วนี่
แนนผมอโทษรับ
ผมและเาลับบ้านัน้วยหน้าาอันระเรื่อไป้วยวามเินทัู้่ เรา่าน่าไม่ไ้เ้าใล้ันอี และไม่ไุ้ยัน้วย แ่ทุรั้ผมะมอามเาและสัมผัสที่ริมฝีปาัวเอ และเา็ับสัเผมไ้ผมบ่อยๆและเราหันมาสบาันบ้าเป็นบารั้ แล้วทุรั้
หมอ้อเอานิ้วมาสัมผัสที่ริมฝีปานเอเบาๆ ้วยเหมือนันแล้วยิ้มๆให้ผม อย้ำเหุาร์นั้นเ้าไปอี
นพวนนท์ับนัท ลับมาที่บ้าน พวเราึอยู่พร้อมหน้าันอีรั้
ะที่ผมำลัะเ้ารัวไปทำับ้าว ผมหยิบอสออมา อสหม
ผมะโหน้าออไปนอรัว “นนท์ไปื้ออสับพ่อหน่อยลู”
ผมเรียนนท์ที่ำลันั่สอนนัททำารบ้านอย่าั้อั้ใ นนท์เยหน้าและพยัหน้ารับำผม
“ไม่้อหรอรับ วันนี้ เราไปิน้าว้านอันนะ”
หมอพูแล้วโว์เย่าุแรถที่อยู่ในมืออนให้พวเราู
น้อนัท เยหน้าาารบ้าน ยิ้มอย่ายินี ทำท่าูสอนิ้วให้ับผม เหมือนนเอนะอะไรบ้าอย่า
ส่วนนนท์็เินไปสำรวว่าอที่บ้านาอะไรอีบ้า ะไ้ไปื้อัน
แล้วพวเรา็มุ่หน้าไปที่ห้าสรรพสิน้าใล้บ้านัน ท่ามลาบรรยาาศที่สิน้ามามายให้เลือสรร
เสียผู้นมามายนที่มาันเป็นรอบรัวหรือเป็นู่ๆ รอยยิ้มและเสียหัวเราะัึ้น บารั้เป็นเสียร้อไห้อเ็ที่อยาไ้อเล่นเสียุอแม่ และ ภาพอเ็วัยรุ่นที่มาหานมินัน่อนเ้าโรหนั
ผมเินเลืออที่ำเป็นลในรถเ็นที่หมอับนนท์เ็นนละัน นมถุทอรอบที่อุมไป้วยไมันมามายถูใส่ลในรถเ็นโยน้อนัทเทวาัวน้อย หมอเริ่มเอ็น้อนัทบ้าที่ินนมเยอะ ให้เปลี่ยนเป็นผลไม้หรือนมแทน
ส่วนเ้านนนท์ เอานมใส่เป็นอพะเนิน ผมมอภาพนั้นอย่าทึ่ ๆ
พวเราเินนื้ออรบ เราเินไปเลือิน้าวเย็น มีหลายเสียทั้ไทยอผมับนนท์ ี่ปุ่นอหมอับนัท
สุท้ายเรา้อยอมแพ้ับรอยยิ้มน่ารัับน้อนัทเทวาัวน้อยเวลารอยยิ้มและสายาอ้อนๆเวลาอยาไ้อะไร
แล้วที่สำัหมอเาเป็นน่าย เลย้อเลยามนั้นรับ เป็นอาหารี่ปุ่นอโปรอเ้าัวเล็ัน
ในร้านอาหารทีแ่ไป้วยบรรยาาศแบบี่ปุ่น โ๊ะไม้ที่มีเบาะที่นั่ริมหน้า่าวิวภายนอห้า
บรรยาาศเป็นส่วนัวี พวเราึเลือที่นี่
เสียน้ำไหลและเสียระบอไม้ไผ่ระทบัน เ้าับบรรยาาศไ้ี
เรานั่ันอย่าเรียบร้อยโยผมนั่ับนัทและรัน้าม เป็นนนท์ับหมอ
เราสั่ับ้าวมามายละลานา ทั้ปลาหมึส สาหร่าย ้าวหน้าสารพั
ผมนั่ป้อนให้น้อนัทที่ใ้ะเียบไม่่อยล่อ ป้อนไปินเอไป อร่อยัเลย
ส่วนสอนนั้นที่นั่ร้ามับผม เอาแ่มอพวผมินแทบะไม่ินอะไรเลย ให้ายสิ
นนท์มอแล้วหยิบเทปปุระัวโใส่านผม แล้วเ้าัว็มอเียบๆ ไม่ยอมิน
ผมมอลูายนโำๆ อยาให้น้อินสินะ
ผมเลยหยิบอให้นนท์บ้า เ้าัวโเลยัเ้าปาไป ทำให้ผมิแผนารั่วร้ายในหัวไ้ ิิ
แล้นนท์ีว่าเรา ผมหยิบปลาหมึยัษ์หั่นหยิบป้อนให้เ้าลูนโ นนท์มอผม
“ินสิลู” ผมำในใยิ่เ้านนนท์ทำหน้าบอบุไม่รับแบบนี้ ผมยิ่อบ นนท์บ่นอุบ
นัทมอผมที่แล้พี่ายัวโเลยเอามือเล็อนัทว้าเอาปลาหมึในมือผมไปแทน
“พี่นนท์ไม่ิน นัทินแทนนะ” เ้าัวเล็ยื่นปลาหมึไปที่ปาพอีอนนท์ที่เหมือนแนน
“น่านะินหน่อยนะ”
พ่อยอนัทแบบพวเราสามน ไม่มีทาัเ้าัวเล็รหน้านี่ไ้ริๆ นนท์อ้าปาแล้วินปลาหมึเ้าไป
“อร่อยใ่ไหมฮะ” ูำถามอเ้าัวเล็ ถ้านนท์บอว่าไม่อร่อยมีหวัอนไปสามสี่วัน แ่เห็นหน้านัทที่น่ารัแล้วไม่ว่าอะไรพี่เา็อร่อยหมล่ะลูเอ้ย
“ อืม” เ้านัทพอใับำอบที่ไ้ ยิ้มน้อยยิ้มให่ แถมส่ะเียบให้ผมป้อน่อ ผมินไป ป้อนไป
นัวโที่สุในบ้าน ธนาารอบ้าน็เอ่ยึ้นมา “อยามีนป้อนบ้าั”
ผมะเียบแทบะหลุามือ นนท์ส่ายหน้าไปมา
เ้านัท็ทำามสั่ เอาะเียบามือผมไปแล้วยื่นให้หมอิน เ้าัวที่อิน็ยื่นมาิน แถมยัเหลือบมามอผมอี่าหา ทำเอาผม หลบาแทบไม่ทัน
“อาหมออ้าม” นี่มัน ูบทาอ้อมัๆ
หมอินและยิ้มแ้มปริ าผม็มอามริมฝีปาบาๆที่สัมผัสผมเมื่อลาวัน ำลัเี้ยว
วาม้อมาทำเอาผมใเ้นระรัว มือเรียวยาวับมือผมที่วาที่ัใ้โ๊ะไปุมแน่น
หน้าผมแเถืออีรั้ อิ่มเอาเสียื้อๆ ผมึมือออ มาอเ้าัวเล็ที่นั่ับผมไว้
ส่วนนี้อ้อน ที่ทำผมหน้าแทำลับลอยหน้าลอยาเยเลย อมยิ้มเี้ยว้าว่อไป
สุท้ายแล้วผมยัไม่ไ้สารภาพรัเลย้วย้ำ
แนนผมอโทษรับ
ความคิดเห็น