เกมอำมหิต ฆ่าชีวิต คนให้ตาย!!!

ลำดับตอนที่ #43 : คนทรยศ+ความช่วยเหลือ[100%]

[เอเซล/เอซ part]


        ผมเดินทางต่อเรื่อยๆกับชะเอม เมฆ มิยะและคิวเพื่อตามหาเพื่อนคนอื่นๆ และจู่ๆก็มีเงาคนลางๆกำลังวิ่งหน้าตาตื่นมาทางนี้และเงานั้นก็คือ เถาวัลย์ ก้าน ลักรัก!!

        ใช่พวกนั้นจริงๆด้วย ดีใจจริงๆที่เจอ..

        "วิ่ง!!!!!!"

        เหมือนพวกนั้นกำลังตะโกนให้วิ่งหรืออะไรซักอย่าง แต่พวกผมก็ได้แต่ยืนนิ่ง งงกับท่าทางของพวกนั้นที่พยายามจะบอกอะไรเรา และสิ่งที่ตามพวกนั้นมาก็ทำให้ผมเข้าใจและออกตัววิ่งทันที

        เสือ...เสือตัวใหญ่และน่ากลัวมากกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้!!

        ผมตัดสินใจรีบปีนต้นไม้ที่ดูทึบๆ ถึงแม้จะไม่มั่นใจว่าเสือพวกนี้ปีนต้นไม้ได้หรือเปล่า แต่ผมปีนต้นไม้ขึ้นไปเพื่อไม่ให้เสือเห็น เพราะต้นไม้ที่ผมปีน ใบไม้ทึบพอสมควร ผมเห็นชะเอมและเมฆก็ปีนต้นไม้เช่นเดียวกับผม แต่ปีนต้นที่ห่างจากผมประมาณ 2-3 ต้นได้ คิวแอบหลบอยู่ในพุ่มไม้ ส่วนมิยะวิ่งหนีไปอย่างไม่รู้ทิศทาง

        ผมใจเต้นตึกๆตักๆเสียงดังมากจนเหมือนทะลุออกจากอก ผมกลัวว่ามันจะเห็นเหลือเกิน..

        มันจะวิ่งผ่านไปมั้ย...ผ่านไปหรือเปล่า...ผ่านสิผ่าน...ผ่านไปซ้าาาา!!!

        และแล้วมันก็.....

        .
 
        . 

        ผ่านไปแล้ว!!!

        ผมถอนหายใจด้วยความโล่งใจและกำลังจะปีนลง แต่หัวใจก็แทบตกลงมาถึงตาตุ่มเมื่อเห็นเสืออีก 2 ตัว กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้เช่นกัน 

        ไม่รู้ว่ามันเห็นผมหรือเปล่า ผมจะทำยังไงดี จะหลบอยู่ที่เดิมหรือจะวิ่งหนี...

        เอาไงดีวะ!!?.....วิ่งหรือปีน วิ่งหรือปีน...

        เอาวะ.. แอบอยู่ที่เดิมแล่ะดีแล้ว ตายเป็นตาย ยังไงผมก็ไม่มีแรงถึงขนาดที่จะวิ่งหนีเสือนั้นพ้นอยู่แล้ว ผมจึงรีบปีนขึ้นไปบนต้นไม้อีกครั้ง..


            +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[เมฆ part]


        ผมได้แต่ภาวนาให้เสือ 2 ตัวที่กำลังจะมาทางนี้ให้ผ่านไป ผมไม่อยากให้ชะเอมต้องเป็นอะไรไปเลยจริงๆ..

        และเสือมันก็เดินมาเรื่อยๆ....เรื่อยๆ...

        จนมาหยุดอยู่ที่...

        ต้นไม้ที่เอซอยู่!!!

        มันค่อยๆปีนขึ้นไปเรื่อยๆ ท่าทางกระหายเหยื่อเอาเสียมากๆ ผมเห็นเอซเพียงลางๆ เหมือนจะค่อยๆพยายามเขยิบหนี แต่เสือมันก็ไล่ต้อนไปจนเกือบสุดกิ่งไม้อ่อนๆ ข้างล่างก็ยังมีเสืออีกตัวหนึ่ง ทำให้เอซทำอะไรไม่ถูก ได้่แต่ตะโกนไล่ทั้งๆที่รู้ว่าทำอะไรไม่ได้

       "ไป!!ชิ่วๆ!!อย่าเข้ามานะไอ้เสือบ้า!!" 

        เอซพยายามตะโกนไล่ แต่ก็ไม่ได้ผลเลยแม้แต่น้อยทำให้เสือมันเขยิบเข้ามาใกล้เรื่อยๆแล้วมันก็...

        'กร่อบ!!'

        "เหวอ!!!!!~"

        "อะ...อุ๊บ"

        ร่างของเอซร่วงลงไปพร้อมกิ่งไม้ที่หัก ทำให้ชะเอมที่อยู่ข้างๆผมเผลอตะโกนเรียกชื่อเอซอย่างตกใจ ทำให้ผมต้องใช้มือปิดปากเธอทันที เพื่อไม่ให้เสือมันได้ยินเสียงของเรา 2 คน

        ร่างของเอซกระแทกกับพื้นอย่างเต็มแรง เอซพยายามตะเกียกตะกายหนี แต่เสือตัวที่ือยู่ข้างล่าง ก็ตะครุบเขาจนเนื้อเละ ชะเอมน้ำตาคลออย่างเสียใจ ทำให้ผมต้องพยายามปิดปากเธอเพื่อไม่ให้มีเสียงสะอื้นออกมา

        'ไม่ต้องกลัวนะชะเอม ฉันจะอยู่ข้างๆเธอ ฉันจะคอยปกป้องเธอเอง..'    

        ผมกระซิบบอกชะเอมให้เธอหายกลัวลง เราทั้ง 2 คนได้แต่มองท่าทีของเสือที่กำลังฉีกเนื้อเอซเป็นชิ้นๆแล้วกินอย่างหิวกระหาย ผมจำได้ว่าคิวก็หลบอยู่แถวพุ่มไม้บริเวณนั้นที่ใกล้เสือเอามากๆ เธอจะเป็นอย่างไรบ้างนะ..


        +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[คิว part]


        ฉันพยายามทำตัวเองให้นิ่งที่สุดเพราะเสือมันอยู่ใกล้เอาเสียมากๆ เหงื่อร้อนๆผุดเต็มหน้าฉันด้วยความตื่นกลัว ลมหายใจฉันถี่มากๆ แม้จะพยายามกลั้นไว้เต็มที่ ฉันกลัวจริงๆ กลัวว่ามันจะเห็นฉันแล้วฆ่าฉันตาย

        ลมหายใจฉันเริ่มหอบแล้วยาวถี่ๆขึ้นทุกที จนมันดังขึ้นเรื่อยๆ จนฉันได้แต่ให้กำลังใจตัวเองเพราะทำอะไรไม่ได้

        อย่านะคิว...อดทนไว้สิ..เธอต้องอดทนไว้นะ!!!


       ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[เถาวัลย์ part]


        ฉันวิ่งสุดชีวิต...เพื่อหนีเสือนั่น แต่ขาที่เริ่มล้าทำให้ขาฉันไปเกี่ยวกับกิ่งไม้จนล้มลงไปกระแทกกับต้นไม้ต้นหนึ่งอย่างแรงจนหัวมีเลือดไหลปริ่มๆและมีรังของอะไรไม่รู้ตกลงมา และสัตว์ที่โผล่มาเป็นฝูงข้างหน้าทำให้ฉันรู้ได้เลยว่านี่คือ รังผึ้ง!!!

        "เถาวัลย์!!!"

        ลักรักตะโกนเรียกชื่อฉันอย่างตกใจก่อนที่จะสวมกอดฉันแน่น ส่วนคนอื่นๆ ตอนนี้ฉันไม่เห็นใครแล้ว ไม่เห็นใครจริงๆ..

        ผึ้งที่อยู่ในรังถาโถมเข้ามาต่อยลักรักจนผิวหนังแดง บวมและระบมไปทั้ง จนฉันแทบหยุดหายใจ คำสุดท้ายที่ฉันได้ยินจากปากลักรัก คือ ให้หนีไป...ก่อนที่ลมหายใจจะดับลง

        ฉันจึงต้องผลักร่างลักรักออกไปและวิ่งหนีไปจากที่นั่นทั้งน้ำตา เลือดที่ไหลปริ่มๆบนหัวบวกกับความเหนื่อยล้าทำให้ฉันวิ่งต้อได้ไม่ไกลนัก จนต้องหลบอยู่หลังต้นไม้ต้นหนึ่งก่อนซึ่งห่างจากต้นเมื่อครู่พอควร ฉันเช็ดน้ำตาตัวเองพลางปาดเลือดที่ไหลไม่ยอมหยุด แขนข้างซ้ายของฉันก็เกิดอาการบวมเพราะมีผึ้งบางตัวที่เล็ดลอดเข้ามาต่อยฉันได้ รู้สึกปวดแสบ ปวดร้อนไปทั้งแขน...

        แต่ยังไง..ก็คงไม่เจ็บปวดเท่าลักรักที่เสียสละปกป้องฉัน 

        ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่

        ขอโทษนะก้าน ที่ทำให้เธอต้องต้องตายเพราะฉันแบบนี้..


       ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[เลิฟ part]

        ฉันวิ่งอย่างไร้จุดหมาย..วิ่งไปทั้งๆที่ไม่รู้จะไปที่ไหน 

        เหนื่อย...เหนื่อยเหลือเกิน..

        'พั่บๆๆๆๆ...'

        ส...เสียงนี้..เฮลิคอปเตอร์นี่หน่า...

        ใช่!!ต้องใช่แน่ๆ..

        ฉันแหงนมองขึ้นฟ้าก็พบกับเฮลิคอปเตอร์อย่างที่คิดไว้จริงๆ เฮลิคอปเตอร์กำลังบินผ่านมาทางนี้!!

        ฉันรีบถอดเข็มขัดที่สะท้อนแสงได้ส่องไปยังเฮลิคอปเตอร์ ฉันได้แต่ลุ้นให้เขาเห็น แล้วมันก็...

        ได้ผล!!เฮลิคอปเตอร์ค่อยๆบินต่ำและจอดลงสู่พื้นที่โล่งๆบริเวณใกล้ๆนั้นแล้ว

        ไชโย..ฉันรอดตายแล้ว!!

    
        ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[มิยะ part]


        ซ้าย(- - )....ขวา( - -)...หน้า(- -)...หลัง(   )

        เสือนั่นจะยังตามมาอยู่มั้ยนะ...??

        ฉันหลบอยู่ที่โขดหินใหญ่ที่ไกลจากคนอื่นๆมาระยะนึง ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเหนื่อยหอบ..

        ปลอดภัยแล้วสินะ!!

        'ปั่ก!!!' 

        "โอ๊ย!!!!"

        จู่ๆก็มีก้อนหินมาจากไหนไม่รู้ปามาโดนหัวฉันอย่างจัง ฉันกุมหัวอย่างเจ็บปวดและปรากฏว่า หัวฉันแตก...เลือดไหลเต็มหัว

        "ใครกันน่ะ..."

        ฉันถามบุคคลที่ไม่รู้ว่าตัวตนคือใคร แต่มันคือคนที่ทำให้ฉันหัวแตก!!!

        'ปั่กๆ!!!'

        "โอ๊ย!!!"

        ลูกที่สองและลูกที่สามตามมาติดๆ ครั้งนี้โดนตาข้างขวาฉันเต็มๆ จนตาข้างขวาเลือดไหลมองไม่เห็น เจ็บชะมัด ตาข้างซ้ายฉันก็เริ่มพร่าขึ้นทุกทีๆแล้ว...ใครกันนะทำเรื่องแบบนี้!!!

        ฉันเดินตามทางที่หินปามาทั้งๆที่ฉันควรจะวิ่งหนีไปให้ไกลๆ แต่ตอนนี้ฉันอยากเห็นหน้าไอ้คนที่มันทำแบบนี้กับฉัน ฉันเดินเข้าไปในพุ่มไม้ทางที่มีหินปามา แต่ก็พบกับความว่างเปล่า

        ไม่มีใคร...ไม่มีใครเลย...

        "ตุ่บ!!!!!"

        ฉันรู้สึกถึงของแข็งอะไรบางอย่างฟาดที่ท้ายทอยฉัน จนสติฉันดับวูบแล้วล้มลงไปนอนกับพื้นด้วยสภาพโชกไปด้วยเลือด..

   
        ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[ชะเอม part]


        'แซกๆ....'

        ตายแล้ว!!เสือมันได้ยินเสียงของคิวแล้วแน่ๆ...มันตะครุบคิวในทันที คิวพยายามต่อสู้เอาตัวรอด แต่ก็ไม่สามารถที่จะยื้อชีวิตตนอีกไปได้ เสือตะปบหน้าจนฉีกขาดก่อนที่จะลากร่างของคิวไปที่อื่น ส่วนเสืออีกตัวก็ตามไปกินเนื้อด้วย จนผ่านไปครู่หนึ่งแล้วไม่เห็นวี่แววของเสือ ทำให้ฉันแน่ใจแล้วว่าเสือไปแล้วจริงๆ..

        "ลงกันเถอะ...ชะเอม"

        เมฆบอกเสียงแผ่ว ฉันได้แต่พยักหน้าเพราะพูดอะไรไม่ออกจริงๆ เมื่อไม่นานมานี้ ฉันรู้สึกว่ามีเฮลิคอปเตอร์ผ่านมา เขาต้องมาช่วยพวกเราแน่ๆ ฉันกับเมฆจึงพยายามเดินตามหาเฮลิคอปเตอร์อย่างระมัดระวัง เพราะอาจมีอันตรายเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อในป่าแห่งนี้..


       +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[เลิฟ part]


        "พี่คะ ช่วยเพื่อนหนูด้วยค่ะ เพื่อนหนูติดอยู่ในป่าแห่งนี้"

        ฉันเอ่ยขอความช่วยเหลือจากหน่วยพิเศษอะไรซักอย่างเนี่ยแล่ะ เขา 2 คนพยักหน้าก่อนที่จะออกตามหาเพื่อนๆของเราที่เหลือรอดอยู่กัน

        สาธุ..ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง..ขอให้ช่วยเพื่อนๆของฉันได้ทีเถิด..


       ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[เมฆ part]


        'ฮึ!!เมื่อแกรู้ทุกอย่างหมดแล้ว ก็เตรียมตัวเตรียมใจตายเถอะ!!'

        ส...เสียงนี้..มันดังมากจากบริเวณหลังต้นไม้ใหญ่นั่นนี่!!

        ผมรีบคว้าแขนชะเอมเดินไปตามต้นเสียงทันที

        "กรี๊ด!!!!!"

        "ถ...เถาวัลย์!!!"

        ผมตะโกนอย่างตกใจเมื่อเสียงกรี๊ดนั่นเป็นของเถาวัลย์ โดยบุคคลปริศนายิงธนูทะลุหัวของเถาวัลย์ จนเธอสิ้นใจทันที และนั่นก็ทำให้ฉันรู้ว่า บุคคลปริศนานั่นคือ...

        "ก้านนน!!!"

        ผมไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ..ทำไม ก้านถึงทำแบบนี้..

        "มากันแล้วเหรอ...ดี!!จะได้ตายพร้อมกันทีเดียว.."

        ก้านแค่นยิ้มอย่างเย็นยะเยือก สายตาดูโหดเหี้ยมไม่เหมือนที่เคยเห็นมาก่อน ทำให้ผมต้องถามด้วยความโกรธ เสียใจ สภาวะจิตใจของผมตอนนี้มันว้าวุ่นไปหมด

        "ทำไม...ทำไมเธอทำแบบนี้"

        'ปั่ก!!'

        "อึ้ก!!!!"

        "เมฆ!!!!"

        ก้านยิงธนูไปที่ท้องของผมจนเลือดไหล มันจุกและเจ็บมากๆ แต่มันยังคงเจ็บไม่เท่าที่ถูกเพื่อนตนเองทรยศแบบนี้!! 

        ชะเอมเข้ามากอดผมที่ล้มลงกับพื้นทั้งน้ำตา ก่อนที่เธอจะมองไปยังก้านอย่างเคียดแค้นที่เธอทำแบบนี้

        "ไหนๆจะตายแล้ว...ฉันจะบอกให้เอาบุญแล้วกันนะ ฉันนี่แล่ะ!!คนบงการเกมนี้ทั้งหมด"

        "ว่าไงนะ!!!"

        การที่เพื่อนผมต้องตายไปทีละคนอย่างทรมาน เป็นเพราะก้านที่คอยบงการงั้นหรอ..เลว เลวที่สุด!!!

        "ฟังไม่ผิดหรอก..ฉันนี่แล่ะเป็นคนบงการเกมนี้ทั้งหมด!!"

         'ปั่กๆ...!!'

        "อึ้ก..ๆ...."

        ธนูลูกที่ 2 และลูกที่ 3 ยิงซ้ำไปที่ท้องอีกจนคราวนี้ เลือดชุ่มไปทั้งตัว มันเจ็บ...และทรมานเจียนตาย!!

        "ธ..เธอทำแบบนี้ไปทำไม เธอฆ่าเพื่อนพวกเราทำไม!!!" ชะเอมตะโกนลั่นด้วยเสียงแหบๆที่เกิดจากการร้องไห้ ก้านได้แต่แค่นยิ้มแล้วตอบเหมือนไม่ได้รู้สึกผิดอะไร

        "อาจารย์ฉันที่เป็นครูสอนคุณไสย์ บอกให้ฉันพาพวกเธอมาที่นี่น่ะสิ!! และถ้าฉันฆ่าพวกเธอได้ พลังคุณไสย์ของฉันก็จะสูงขึ้น และมีพลังจนไม่มีคนธรรมดาหน้าไหนสู้ฉันได้น่ะสิ!!"

        "เธอมันเห็นแก่ตัวก้าน!!แล้วทำไมเธอไม่ฆ่าพวกเราตั้งแต่แรกและทำไมถึงช่วยพวกเราไว้จากอันตรายตั้งหลายครั้ง ทำไมถึงให้พวกเราต้องทรมานแบบนี้ บ้าที่สุด!!!" ชะเอมยังคงตะโกนด้วยความโกรธจนถึงขีดสุดที่เธอกล้าทำแบบนี้ เพียงแค่เพื่อพลังคุณไสย์ของตนเอง!!

        "จะให้ฉันฆ่าพวกเธอเลยมันก็ไม่สนุกน่ะสิ ฉันอยากให้พวกเธอตายอย่างทรมานๆ ตายช้าๆ...ทีละคน มันสะใจดี!! และก็ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอกนะที่ช่วยพวกเธอ ฉันก็แค่..อยากให้เกมนี้มันสนุกมากขึ้นเท่านั้นเอง และถึงฉันจะฆ่าพวกเธอตั้งแต่แรก ก็คงจะทำไม่ได้ เพราะพลังของฉันมันไม่มากพอ ฉันจึงต้องต้องฆ่าพวกเธอทีละคน และตอนที่ตกหลุมที่เขตป่าต้องห้ามฉันก็เป็นคนโรยยาสลบไว้ ซึ่งฉันก็ไม่ได้สลบจริง เพียงแค่ทำเป็นสลบเพื่อรอให้ทุกคนสลบไปก่อน และคนที่ไม่ได้สลบไปด้วยเหมือนกันก็ยังมีอีกคนนะ จริงมั้ย...ฟรีซ!!!"

        ฟรีซเดินปรากฎตัวจากพุ่มไม้ท่ามกลางความตกตะลึงของผมและชะเอมอย่างไม่เชื่อตาตัวเอง!!

        "ฟรีซ!!นายตกเหวตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ!!"<<ชะเอม 

        "หึ!!พวกเธอคงเห็นแบบนั้นสินะ แต่จริงๆแล้ว เหวนั่นมีช่องว่างที่ฉันสร้างไว้สามารถหลบเข้าไปได้โดยไม่เจ็บตัวแม้แต่น้อย และที่ตกหลุมในป่าต้องห้าม ฉันก็มีผ้าปิดปากที่มีสารป้องกันพิษไว้เำื่พื่อไม่ให้สลบและพาพวกเธอมาที่นี่โดยอาจารย์สอนคุณไสย์ไงล่ะ"

        ฟรีซตอบด้วยประโยคยาวเหยียดอย่างที่ไม่ได้ยินมาก่อน

        "อย่าบอกนะว่าที่นายทำแบบนี้เพราะต้องการมีพลังคุณไสย์เหมือนก้าน!!"

        "ใช่!!ฉันทำแบบนี้ก็เพื่อที่จะมีพลังคุณไสย์แบบก้าน และที่ฉันทำเป็นตกเหวก็เพราะว่า...ฉันจะได้ลอบฆ่าพวกเธอที่ละคนไงล่ะ เพื่อนที่พวกเธอตามหาไม่เจอก็เป็นเพราะฝีมือฉันทั้งนั้น รู้ไว้ซะ!!"

        "พวกเธอมันเห็นแก่ตัว ฆ่าเพื่อนเพียงแค่พลังของตนเอง ทำไมใจพวกเธอถึงชั่วช้าสามานแบบนี้ เธอทำไปได้ยังไง!!"

        "ฉันทำได้ทุกอย่างเพื่อพลัง!! ครั้งนี้ฉันจะยิงไม่เล็งท้องให้ตายช้าๆแล้ว ฉันจะยิงหัวให้พวกเธอตายไปด้วยกัน" 

        ก้านหยิบธนูก่อนที่จะเล็งไปที่หัวของผมเตรียมที่จะยิง

        "อย่านะ!!!"

        "ปั่กๆ!!!!"

        ขณะที่ก้านกำลังจะยิงธนู ก็มีบุคคลปริศนาใช้ไม้หนาๆ ฟาดท้ายทอยของทั้ง 2 คน จนทำให้ ก้านและฟรีซล้มลง ตาผมพร่าเพราะพิษของบาดแผล แต่ยังพอเห็นบุคคลปริศนานั้นลางๆ

        และบุคคลปริศนาที่โผล่มานั้นคือ..

        "ควีน!!!!!"

        ควีนเป็นคนใช้ไม้ตีท้ายทอยก้านและฟรีซจนสลบ สภาพของเธอมีบาดแผลเลือดไหลเต็มไปหมด 

        "นายพลาดเองนะฟรีซ ที่ไม่ดูให้ดีว่าฉันยังไม่ตาย!!!"

         ควีนเอ่ยเสียงเย็นยะเยือกก่อนที่จะมีอีกเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลัง!!

       
         +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


        "ทุกคน!!!!"

        "เลิฟ!!!!~"

        เลิฟตะโกนเรียกชื่อเพื่อนอย่างดีใจ และข้างหลังยังมีชายอีก 2 คน ที่ตามมาช่วยเหลือพวกเขาด้วย

        "พาพวกนี้ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไปส่งโรงพยาบาลเร็ว!! ก่อนที่จะเสียเลือดไปมากกว่านี้" ชายหนุ่มร่างสูงบอกกับอีกคนหนึ่งก่อนที่จะช่วยกันพยุงร่างของเมฆและควีนที่โชกไปด้วยเลือดขึ้น ฮ. ไปพร้อมกับคนอื่นๆ ส่วนก้านและฟรีซ มีเฮลิคอปเตอร์อีกลำมารับไปเช่นกัน


        ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++




+ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง+


        "นายต้องไม่เป็นไรนะเมฆ นายต้องอดทนไว้นะ.."

        ชะเอมกุมมือเมฆทั้งน้ำตาขณะที่เมฆกำลังถูกเข็นเตียงเข้าห้องฉุกเฉิน มือของเธอเต็มไปด้วยเลือดของเมฆ เมฆพยายามกลั้นน้ำตาไว้ แต่ก็ไม่สามารถกลั้นไว้ได้ ไม่ใช่เพราะเจ็บบาดแผล แต่เป็นเพราะไม่อยากจากเธอไป เขาอยากที่จะคอยอยู่เคียงข้างเธอให้มากกว่านี้ แต่ก็ไม่รู้จะมีโอกาสได้ทำอยู่หรือเปล่า เมฆฝืนยิ้มให้กับเธอ ก่อนที่จะพยายามใช้เสียงอันแหบแห้งโรยราพูดกับเธอ

        "ฉ..ฉัน ร..รักเธอนะ"

        เขาพยายามพูดเป็นครั้งสุดท้าย เพราะไม่รู้จะมีโอกาสได้พูดอีกไหม ชายหนุ่มจับมือเธอที่เต็มไปด้วยเลือดของตน มาจูบเบาๆอย่างอ่อนโยน ก่อนที่ตาของเขาจะปิดลงพร้อมกับมือที่กุมเธอไว้ที่อก

        "ฉันก็รักนาย นายอย่าเป็นอะไรนะ ฮือ!!!~"

        เมฆถูกพาเข้าห้องฉุกเฉิน เธอต้องจำยอมปล่อยมือเมฆไป โดยที่เธอไม่สามารถเข้าไปได้ เธอเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวายหน้าห้องฉุกเฉิน ในใจเต็มไปด้วยความทรมานที่กลัวจะต้องจากคนรักไป ความรู้สึกคงไม่ต่างจากชายหนุ่มลที่อยู่ในห้องฉุกเฉินนัก 

        เธอกลัวเหลือเกิน..ที่จะต้องเสียเขาไป..

        เธอไม่อยากเสียคนที่เธอรักไปแบบนี้..


        ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


10 นาทีให้หลัง~


        "เขาเป็นยังไงบ้างหมอ เขาไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ฮึก.."

        เธอถามหมอด้วยน้ำเสียงอันแหบแห้ง ในใจได้แต่ภาวนาให้หมอพูดว่าเขาปลอดภัย หมอนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยโทนเสียงเศร้าๆ

        "เขาเสียเลือดมาก หมอทำเต็มความสามารถแล้วครับ แต่ช่วยไว้ไม่ได้จริง หมอต้องขอแสดงความเสียใจด้วยครับ..."

        หมอเ่อ่ยเสียงแผ่ว ทำให้ผู้ฟัง หัวใจแทบหยุดเต้น..

        "ฮึก..ไม่จริงใช่มั้ยหมอ...บอกมาสิว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง เขาต้องไม่เป็นอะไร ม่ายย!!"

        เธอทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาเธอไหลลงมาไม่หยด คนที่เธอรัก ต้องจากเธอไปอย่างไม่มีวันหวนกลับมา มันเจ็บปวด และทรมานปางตาย และสิ่งที่เธอทำได้เพียงอย่างเดียว คือ ทำใจและยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น..


      +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


บทต่อไปตอนจบครับ:))