คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความทรงจำที่เจ็บปวด
อนที่4
.”ุนาอิลทำให้มันีๆหน่อยไ้ไหม ถ้าทำไม่เป็น็ออไปรอ้านอเียวันทำเอ” รินเสียสูไล่แ่ายหนุ่มทำหน้าายไม่สนใเสียอหิสาวเลย
“ันอยา่วยมีอะไรไหม?”รินถลึาใส่
“ โถ..ไม่่วย็ไ้” เาวามือาารหันผั เปลี่ยนเป็นยืนออูหิสาวทำอาหาร
“เธอแน่ในะว่ามันะินไ้นะ” นาอิลเปรยับหิสาว
“เียวุ็รู้ว่าะินไ้ไหม ยืนรอินเยๆไม่้อพูมา” รินอบเสียมันใแล้วถลึาใสนาอิล
รินลมือทำอาหาร้วยท่าทาล่อแล่ว หิสาวูมีเสน่าน่าหลใหลมาึ้นในสายาอนาอิล ายหนุ่มยืนมอหิสาวทำอาหาร้วยใบหน้าื่นบาน ไม่อาล่ะสายาไปไ้ แ็ยืนูอยู่ห่าๆ ภาพอสอหนุ่มสาวูล้ายู่รัแ่านใหม่
“อ้าว!! เ้านายนะเ้านาย บอไม่สนใ มอาละห้อยเลย สสัยใล้ไ้นายหิแล้วโว้ยไอ้แ็” แ็บ่นพึ่พำนเียว
รินทำเมนูผัสปาเ็ี้อส สำหรับมื้อแรในารอยู่ร่วมายาับนาอิล ายหนุ่มมอหิสาวส่านสปาเ็ี้ให้ลอิม ลิ่นหอมโยเ้ามูนาอิล ใ้ส้อมัสปาเ็ี้ในานเ้าปา มีทำหน้าพอใับอาหารานนี้
“อร่อยใ่ไหมล่ะ บอแล้วฝีมือระับัน อร่อยทุอย่า” รินทำเสียสูอวายหนุ่ม เพราะเธอเรียนรู้วิาารทำอาหารมาามาราอเธอ
“็พอใ้ไ้” นาอิลอบหิสาวไป และยััสปาเ็ี้ เ้าปาำแล้วำเล่านหมาน
“ใรบอนะว่าพอใ้ไ้.... ทานนหมไม่เหลือเลย” รินถาม หิสาวส่ายหัวับารไม่ยอมรับวามริอายหนุ่ม แ่็อยิ้มไม่ไ้ับวามน่ารันี่เป็นเสน่าอีอย่าหนึ่อายหนุ่ม
“็นมันหิว ินอะไรอนนี้็อร่อยหมนั้นแหละ”
“เาใแล้ว่ะ ุมันนปาแ็”
“ปาใรแ็? ปาันไม่แ็นะ อยาลอูไหมว่าปาันแ็ริไหม” นาอิลทำท่าทาเ้าเล่ห์ โน้มหน้าเ้าใล้ใบหน้าหิสาว
“อย่ามาทะลึ่นะุ” รินื่นเ้นเมื่อใบหน้าายหนุ่มโน้มเ้ามาใล้
“ เธอินยัไปาเลอหม มาันเ็ให้”
นาอิลเอือมมืออุ่นเาะุมบ่าอหิสาว โน้มหน้าประบปาหิสาว ทำเอารินะลึาโ หิสาวพยายามันัวออแ่สู้แรอายหนุ่มไม่ไหว นาอิลใ้ลิ้นสอแ เล้าโลม รสาิวามหอมหวานาหิสาว รสูบอันร้อนแร สอมือลูบไล้ไปามามเรือนร่า สิอนาอิลเริ่มระเิ เลือในร่าายอหิสาวสูบีเพราะรสูบอันหอมหวาน รินรวบรวมั้สิอีรั้ ใ้แรทั้หมผลัายหนุ่มออ
“เผียะ” เสียฝ่ามือประทะเ้าใบหน้าายหนุ่ม ริน้อมอไปยันาอิล
ใบหน้ารินแำ ทั้โรธและอาย เพราะนั้นเป็นูบแรอเธอ
“ุทำบ้าอะไร” รินะโนถาม้วยวามโรธ
“ัน็่วยเ็ปาให้เธอไ” นาอิลอบ้วยน้ำเสียเรียบ ไม่รู้สึับวามผิที่ัวเอสร้าไว้ อมยิ้มอย่ามีวามสุ
“ไอ้ผู้ายบ้า ันไปทำเวนทำรรมอะไรไว้นะ้อมาเอผู้ายเลวแบบุ” รินพร่ำ่าายหนุ่ม
‘ันเป็นอะไรไป ทำไมใมันเ้นแร ไอ้ผู้ายบ้ามีหน้ามายิ้ม ่าไปไม่เ้าหู ันะ้อทนผู้ายอย่านายไปอีนานแ่ไหน’ รินบ่นพรึ่มพร่ำในใ แล้ววิ่ลับห้อนอนปิประูล็ออย่าี เพราะลัวายหนุ่มามเ้ามา
นาอิลยืนยิ้มหน้าาื่นบานอยู่ในรัว นึถึรสาิูบอันหอมหวานที่มอบให้ับหิสาว แ่้อสุเพราะเสียลูน้อนสนิท
“เ้านายรับ ทำไมเ้านายไปูบุริน หรือว่าเ้านายอบเาึ้นมา ถ้าอบ็บอเาไปสิรับ” แ็ใ้น้ำเสียสูล้อ ใบหน้าทะเล้น
“อะไร ใรอบไม่ไ้อบสัหน่อย แมายืนูั้แ่เมื่อไหร่ เียวนี้สอรู้สอเห็นมาไปแล้วนะไอ้แ็” นาอิลอบเสียสู
“เ้านายผิเอนะรับ ูบโว์นอื่นเา ผมแ่เินผ่านมามีอีใหู้็้อูสิรับ” แ็อบ้วยน้ำเสียยียวน
“เออ ันี้เียเถียับแแล้ว ะไปไหน็ไป”
“รับ เ้านายปาแ็” แ็เินาไปพร้อมรอยยิ้ม
ภายในห้อนอนรินนั่ิทบทวนถึเหุาร์เมื่อรู่นี้ อายัวเอที่หลไปลับรสูบอันร้อนแรอายหนุ่ม หาสิเธอไม่ลับมาไม่อยาิเลยะเป็นอย่าไร
“ูบแรอัน เาเห็นันเป็นผู้หิ่ายหรือไ ิะทำอะไรเรา็ไ้ ไอ้ผู้ายบ้า โอ๊ย ายแน่เลยเราะรอปลอภัยลับบ้านไหมริน ้ออยู่ั้หนึ่อาทิย์ แล้วะมอเาิไหม ใันทำไมมันเ้นแรแบบนี้”รินบ่นพึ่พร่ำนเียว
“หรือว่าเราะอบเาเ้าแล้ว... ไม่นะรินอย่าิแบบนั้นเ็าเา็แ่ผู้ายเพลยบอย”
“เอาวะ... เอาไเอาัน.. สู้ๆ ” ริน สร้าำลัใให้ัวเอ แ่ในใยัหวาหวั่นอยู่
เย็นวันนั้นรินไม่ยอมออมาทานอาหารเย็น ปิประูล็ออยู่ในห้อนอน นาอิลให้แ็ลูน้อนสนิทไปาม
“๊อ ๆๆๆๆ ๊อๆๆๆ” เสียเาะประู
“ุรินรับไปทานอาหารเย็นเถอะรับ ผมเรียมอาหารอร่อยๆไว้ให้ั้หลายอย่า” แ็ร้อเรีย
“ันยัไม่หิวะ” รินอบเสียเรียบ ยันั่อยู่บนเียไม่ยอมลุึ้นไปเปิประูแ่อย่าไร
“ไปทานเถอะรับ ุยัไม่ไ้ทานอะไรเลยนะรับ” แ็ใ้น้ำเสียวิวอน
“ันไม่หิวริๆะ ไม่้อห่วันนะะ” รินยันั่อยู่ที่เิม
‘ะให้ันออไปิน้าวับเาแล้วันะินลไหม โอ้ยิแล้วลุ้ม’รินพึมพำ
“โอเรับ ถ้าันุรินรับนมร้อนๆสัแ้วนะรับ เียวผมไปเอามาให้ ะไ้ลอท้อไว้” แ็ยอมแพ้ับหิสาว
“ะ อบุนะะ”
“็อๆๆ ็อๆๆ” ห้านาทีผ่านไปเสียเาะประูัึ้นอีรั้ รินิว่าเป็นแ็นำนมมาให้ เธอลาเียเินไปเปิประู็พบนาอิลยืนอยู่หน้าประูพร้อมอาหารหนึ่ถา
“ุนาอิล มีอะไระ” รินมีสีหน้าื่น เสียระอึระอั เห็นสีหน้าอายหนุ่มถมึทึ
“ทำไม ุไม่ลไปทาน้าว” นาอิลเอยถามเสียสู
“็ันบอไปแล้วว่าไม่หิว” รินลัวสายาอเา้อมอมายัเธอ มันูหน้าลัว
“ยัไุ็้อทาน ไม่ันผมะทำมาว่าเมื่อเ้านี้แน่” ายหนุ่มู่ พร้อมเบียัวเินเ้าห้ออริน ั้ถาอาหารบนเีย รินใ เธอไม่ล้าเินาม ยัยืนอยู่บริเวนประู นาอิลหันไปมอแล้วใ้มือีลเีย
“มานั่รนี้เร็วๆ ถ้าุไม่มาุรู้ใ้ไหมว่าะเิอะไรึ้น” นาอิลใ้น้ำเสียสูู่ รินลัวึเินไปนั่บนเีย้าๆายหนุ่ม
“ที่นีุ้็ทาน้าวไ้แล้ว ถ้าทานไม่หมันะนั่เฝ้ารนี้”
หิสาวมอายหนุ่มท่าทาะเอาริ เธอัสินใัอาหารรหน้าทาน ้วยวามหิวทำให้เธอทานอาหารรหน้านหม
“ไหนว่าไม่หิวไ “ นาอิลใ้น้ำเสียแวะ
“ไม่หิว แุ่บัับให้ันทานให้หม ุะเอาอะไรลับันอี” รินแวะใส่บ้า
“็ไม่เอาอะไรหรอ”
“ ันุ็ออไปไ้แล้ว พรุ่นี้ันไ้สัมภาษ์ุนะุนาอิล ไม่เลื่อนออไป สัมภาษ์ให้เสร็ันะไ้ลับสัที”
“ทำไม!! ทำไมถึอยาลับนั ะลับไปหาใร ฮะบอันมาสิ!!” นาอิลุนเียว ระาแนทั้สออหิสาวเ้าหาัวโยหิสาวไม่ทันั้ัว
“ว้าย!! ันไม่ไ้ไปหาใรัน้อไปทำาน ุนาอิลุเป็นอะไร?ปล่อยันนะ!! ันเ็บ!! ุทำให้ันลัว”
รินมีสีหน้าเ็บปวิ้นไปมาบริเวัวายหนุ่ม วิวอนให้ายหนุ่มปล่อยเธอ นาอิลเห็นสีหน้าเ็บปวอหิสาว สิเริ่มลับมาึปล่อยมืออาหิสาว
“ันอโทษ ่วนี้ันเรีย” นาอิลใบหน้าึเรีย และเินออาห้อหิสาวไป หิสาวมอามหลัอายหนุ่ม
“เาเป็นอะไร..? ทำไม้อโรธนานั้น้วย? แล้วันะลับไปหาใรทำไมเา้อโรธ้วย หรือว่าเาะ...ไม่ริมั่ิมาแล้วริน เพิ่เอันแ่วันเียวเอ เวลาเาโรธน่าลัว” หิสาวพึมพำ้มมอแนเป็นลอยแ แล้วใ้มือลูบ หิสาวเินไปล็อประู
ทา้านายหนุ่มหลัเินออมาาห้อหิสาว เายันึถึเหุาร์เมื่อี้
“ันเป็นอะไรไป ทำไม้อโรธเธอนานั้น้วย ยัไสัมภาษ์เสร็เธอ็้อลับ” นาอิลบ่นพึพำแล้วสุเสียอลูน้อ
“เ้านายเป็นอะไรรับ ทำไมหน้าเรียแบบนั้น” แ็ถาม้วยวามเป็นห่วเ้านาย
“เปล่า ันไม่ไ้เป็นไร”
“แล้วุรินเธอทาน้าวไหมรับ” แ็เอยถามถึหิสาวอนาย
“เธอทานเสร็แล้วนายไปเ็บาน้วยแล้วัน ันไปนอน่อน” นาอิลอบเสียเรียบหันหลัลับไปห้ออัวเอทันที
“เ้านายเป็นอะไร ้อมีอะไรเิึ้นแน่เลย เฮ้อ..” แ็มีน้ำเสียเป็นห่วเ้านายหนุ่ม
ผ่านไปวันที่ห้าทั้สอไม่พูุยัน ่าน่าอยู่ านสัมภาษ์อหิสาวไม่มีวามืบหน้า นหิสาวหมวามอทน เธอเินามหาายหนุ่มทั่วบ้านไม่พบ เธอเห็นแ็ัสินใเินเ้าไปถาม
“ุแ็่ะ เห็นุนาอิลไหม่ะ ันหาเานทั่วบ้านไม่เอเาเลย”รินเอยถามเสียัวน
“ุรินามหาเ้านายทำไมรับ” แ็ถาม้วยวามสสัย
“ะไปถามว่าลเาะให้ันสัมภาษ์ไหม มันผ่านมาหลายวันแล้วยัไม่ไ้สัมภาษ์เาเลย” รินทำหน้าเบื่อหน่าย
“อ๋อ...รับ ผมเห็นเ้านายอยู่รสะพานรับ ผมเห็นนั่แบบนั้นมาหลายวันแล้ว ไม่ทราบว่าพวุมีปัหาันหรือเปล่ารับ ผมไม่เยเห็นเ้านายเป็นแบบนี้เลย” แ็ถาม
“เปล่าหรอ่ะ อบุนะ่ะ”
รินเินออาัวบ้านเินรไปยัสะพานที่ทอยาวออไปลาทะเล เห็นายหนุ่มนอนบนสะพาน เธอไม่ล้าปลุายหนุ่ม รินลัวลนั่้าายหนุ่ม มอออไปยัท้อทะเล และนั่ิถึเรื่ออี
เมื่อสอปี่อนหิสาวมาเที่ยวทะเลับแฟนหนุ่ม รัาหนุ่มหล่อหน้าาี เามีธุริโรแรม5าวในรุเทพ ทั้สอเินเล่นเหยียบพื้นทราย เล่นน้ำสนุสนาน ่วึอวันายหนุ่มัสินใอแฟนสาวแ่าน
“็อๆๆ ็อๆๆ” รัาเาะประูห้อแฟนสาว หิสาวเปิประู
“รินรับ ผมอโ๊ะไว้แล้ว ลไปทาน้าวับผมนะรับ” รัาเอ่ย้วยน้ำเสียหวาน
“่ะ รั เียวรอรินสัรู่นะ่ะ ”
รินเินเ้าไปหยิบมือถือแล้วเินออาห้อไปยัโ๊ะอาหารมีายหนุ่มเินนำ เธอมอบนโ๊ะอาหารอยู่บริเวน้าายหา มีแสเทียนสว่าอยู่รลา อาหารหลายอย่า
“รั ทำไม้อออมาทานรนี้้วย่ะ ทาน้าใน็ไ้นะ่ะ” แฟนสาวถาม้วยวามสสัย
“ไม่ไ้รับ ผมอยาินเนอร์ใ้เสียเทียนและแสาวับริน ผมอยาให้วันนี้เป็นวามทรำอเราสอน” รัายิ้ม้วยใบหน้าเปล่ปลั่
“อบุ่ะ” แฟนสาวยิ้มอิ่มเอิบ
ทั้สอลมือทานอาหารบนโ๊ะ ใ้แสเทียน แสาว แสันทร์ ลิ่นไอทะเล เสียลื่นระทบฝั่ เป็นภาพที่โรแมนิ หลัาทานอาหารเสร็ ายหนุ่มเินหายไปแล้วลับมาพร้อมอุหลาบสีแ่อให่ รัาหยุอยู่รหน้าริน แล้วลัวลนั่ ส่่ออไม้ให้แฟนสาว หิสาวยื่นมือรับ่ออไม้แล้วยึ้นสูบม
“อบุ่ะรั” แฟนสาวอบเสียหวานใบหน้ายิ้มแย้ม
“รินรับ แ่านับผมนะรับ” ายหนุ่มหยิบแหวในระเป่าเสื้อออมายื่นให้หิสาว
หิสาวาโ้วยวามใ ทั้ื้นเ้นีใ น้ำาไหลอาบแ้มสอ้า้วยวามึ้ แฟนหนุ่มอเธอแ่าน เธอเพียพยัหน้า ายหนุ่มบรรสวมแหวนให้หิสาวยมือเรียวึ้นูบ ายหนุ่มลุึ้นอหิสาว้วยวามรั
“อบุมา่ะรั อบุริๆ”รินอบ้วยเสียสะอึน
เธอและแฟนหนุ่มบันั้แ่ปีหนึ่ เมื่อทั้สอลแ่านัน แ่ทุอย่า็้อพัทลายล เพราะเพื่อนสนิทอีนอเธอหัหลั
“อะไร..นะ!! รินแะแ่านับรัาหรอ..?” แอนร้อเสียหลัสีหน้าไม่พอใ
“ใ่ เาอันแ่านอนไปเที่ยวทะเล แล้วทำไมแ้อใ้วยล่ะ” รินถามเพื่อนไม่เ้าใว่าทำไม้อใ้วย
“เปล่า... แ่ใอยู่ๆแ็บอะแ่าน” แอนอบระอึระอั
“ันีใับแ้วยนะริน ว่าแ่แะแ่อนไหน ไ้วันหรือยั” โยยินีับเพื่อน้วยน้ำเสียสใส
“อีสามเือน้าหน้า” รินหน้าอิบเอิบอบเพื่อน
“เร็วั ันอเป็นเพื่อนเ้าสาวนะ” โยหน้าร่าเริ ับวามสุอเพื่อนรั
เมื่อเพื่อนทั้สอลับไป แอนนั่หน้าเรีย เมื่อรู้ว่ารัาอรินแ่าน แอนแอบอบรัามานานแล้ว และยอมนอนับรัา ทั้สอึแอบบัน รัามัะบอับเธอเสมอว่าเธอเป็นไ้แู่่นอนเท่านั้น เรื่อนี้ห้ามถึหูรินเ็า เพราะเารัรินมา เธอึยอมรัามาลอสามปี เพื่อนในลุ่มไม่มีใรสสัยและรู้เรื่อนี้เลย
“ไม่ไ้!! รัาะแ่านับใรไม่ไ้ รัา้อเป็นอแอนนเียว” แอนพึมพำใบหน้าหวาหวั่น แล้วเบอร์รัาหลัารอสายไม่นานเสียายหนุ่มัึ้น
“ว่าไแอน มีอะไร” รัาถาม้วยน้ำเสียเบื่อหน่าย
“วันนี้มาหาแอนไ้ไหม” แอนวิวอนายหนุ่ม
“ันไม่ว่า” รัาอบแบบัรอน
“ันรู้เรื่อารินแล้วว่าุอรินแ่าน แ่ันอยาเอุเป็นรั้สุท้ายรั้สุท้ายริๆ แล้วเราสอนบันนะ่ะ” แอนใ้เล่ห์เหลี่ยมเพื่อให้ายหนุ่มยอมมาหา ้วยน้ำเสียวิวอน ใบหน้าหม่นหมอ
“โอเเียวันไปเธอเียวนี้” รัาวาสาย
แอนนั่ยิ้มับแผนารอัวเอ แอนไ้ยินเสียรถรัามาอหน้าบ้าน แอนึโทรหารินบอเธอลืมอไว้ที่บ้าน รินึย้อนลับมาบ้านแอนอีรั้ เป็นไปามแผนอหิสาวที่วาไว้
รินมาถึบ้านแอนเห็นรถแฟนหนุ่มออยู่หน้าบ้านอแอน เธอสสัยว่าแฟนหนุ่มมาทำอะไรที่นี่ เินเ้าไปในัวบ้านไม่เห็นใรสันเห็นแ่รอเท้าอยู่หน้าบ้าน รินเินึ้นไปบนั้นสอ เินรไปยัห้อนอนอแอน เธอเปิประูเ้าไปหาแอนแ่เธอับเห็น เพื่อนสนิทับแฟนหนุ่มออยู่บนเียำลัมีเพศสัมพันธ์ันอย่าเมามัน รินเห็นเ่นนั้นน้ำาสอ้าไหลอาบแ้ม เสียร้อไห้ ทำให้สอนบนเียหันไปมอทาประู ทั้สอใเมื่อเห็นรินยืนมอพวเาทำิรรม
“ริ ุำลัเ้าใผินะ” รัามีใบหน้าใ น้ำเสียระอึระอัพยายามะลุึ้นาารทาบทับหิสาวอีน
“รินันอโทษ” เสียรู้สึผิอแอน
“ุมันเลว ุทำแบบนี้ไ้ยัไ เห็นแบบนี้แล้วยัมาแ้ัวอี เธอ็เหมือนันแอนันไม่ิเลยว่าเธอะทำับันไ้ ฮือๆๆๆ นับั้แ่อนนีุ้ับันเราเลิัน อย่าไ้เอันอีเลย ส่วนเธอแอนเราไม่ใ่เพื่อนันอี ฮือๆๆๆ” รินถอแหวนโยนใส่ายหนุ่ม แล้วหันหลัวิ่ออาบ้านแอนทันที นับั้แ่วันนั้นทำให้รินไม่สนใผู้ายที่ไหนอีเลย
สวัสี่ะ วันนี้แโมเียนอนที่4ออมาแล้วนะ่ะยัไิมันบ้านะะ
ความคิดเห็น