คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #70 : Chapter 66 :: Damage
Chapter 66
Damage
ทันทีที่รถขับกลับมาถึงอุทยานลู่หานก็ลงจากรถเป็นคนแรก แบคฮยอนขมวดคิ้วมองตามแผ่นหลังคนที่นั่งปั้นหน้าหงุดหงิดมาตลอดทั้งทางก่อนจะหันไปมองอี้ฟานที่เพิ่งเปิดประตูรถออกมา ระหว่างทางพวกเขาก็คิดไม่ตกกับเรื่องค่ายทหารที่ลู่หานเล่าให้ฟัง
ความกังวลที่สามารถทำให้รถทั้งคันเงียบได้ทั้งที่อยู่กันตั้งห้าคน ไม่มีใครเดินเข้าไปในบ้าน พวกเขาเพียงแค่ยืนอยู่กับที่แล้วมองชายหนุ่มที่คาบมวนบุหรี่ไว้ในปากแล้วจุดสูบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ในหัวมีคำถามว่าเพราะอะไรจงอินถึงได้ไว้ใจคนแปลกหน้าที่ถือปืนกลเป็นอาวุธแล้วยอมเสี่ยงไปถึงถิ่นมันแบบนั้น
ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่เขาไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจในครั้งนี้
อี้ฟานเดินไปหาคนที่นั่งอยู่บนม้านั่งขอนไม้ เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้นคนอื่น ๆ ก็ออกมาจากบ้านด้วยความประหลาดใจที่เห็นรถจอดอยู่เพียงคันเดียว จงแดเกาหัวแล้วมองกลุ่มชายหนุ่มที่กำลังมีสีหน้าคิดไม่ตกอยู่
“ทำไมกลับกันเร็วจังเลยล่ะ แล้วจงอินกับเซฮุนไปไหน?”
“...”
“นั่งก่อนเถอะครับ เรื่องนี้ต้องใช้เวลาเล่าสักหน่อย” ทันทีที่ชานยอลพูดจบ ทุกคนรวมถึงกลุ่มเด็กอายุสิบแปดต่างแยกย้ายกันหาที่นั่งก่อนที่จงแดจะก่อกองไฟเพื่อให้ความอบอุ่นในยามบ่าย
ความอึดอัดโรยตัวพร้อมกับบุหรี่ที่ส่งกลิ่นอบอวลไปโดยรอบ ลู่หานไม่คิดจะขอโทษหรือปลีกตัวไปสูบห่าง ๆ จากตรงนี้ จะว่าไปแล้วเขาไม่คิดจะทำอะไรมากกว่าการอัดมะเร็งเข้าปอดแล้วปล่อยให้ความหงุดหงิดคลายตัวออกมาพร้อมควัน
“เราไปถึงห้างสรรพสินค้าแล้วบังเอิญเจอพวกอัปรีย์ยิงพวกกัดคน เสียงปืนเรียกให้พวกมันแห่มาพวกเราเลยต้องหนี เซฮุนกับจงอินโดนไล่ต้อนไปอีกทางจนไปเจอกับทหารคนหนึ่ง” เทาเป็นคนอธิบายเหตุการณ์เบื้องต้นอย่างคร่าว ๆ
“เขาสองคนถูกจับไปเหรอ?” อึนจีโพล่งขึ้นมาอย่างตกใจก่อนที่เทาจะส่ายหน้าเป็นคำตอบแล้วหันไปทางลู่หานเป็นเชิงบอกให้เล่าต่อ
มวนบุหรี่ถูกปล่อยลงบนหิมะจนดับไปในวินาทีถัดมา ลู่หานลูบใบหน้าพลางถอนหายใจอีกครั้ง เขารู้สึกเป็นห่วงสองคนนั้นจนทนนั่งอยู่เฉย ๆ ไม่ได้ จากประสบการณ์ที่เคยผ่านเรื่องราวร้าย ๆ มาไม่ว่าจะเป็นการถูกเผาบ้าน ตอนบุกเดี่ยวไปช่วยถึงค่ายนัมจุนหรือแม้แต่ตอนที่จงอินยอมเสียสละตัวเองเพื่อให้พวกเขาทุกคนหนีขึ้นเรือไป มันทำให้เขาไม่คิดที่จะไว้ใจใครง่าย ๆ อีก
“ทหารคนนั้นชื่อจูจีฮุน แต่ชื่อของมันไม่สำคัญเท่ากับเป้าหมายที่มันต้องการหรอก” ลู่หานพูดทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ อี้ฟานตบบ่าคนข้าง ๆ เป็นเชิงปลอบใจ “มันบอกว่าที่ค่ายนั้นมีผู้รอดชีวิตอยู่เกินครึ่งร้อยแถมมีทหารคอยเฝ้ายามสารพัด หน้าที่ของมันคือออกลาดตระเวนตามหาคนปกติและคนที่ต่างจากคนอื่น”
“คนที่ต่างจากคนอื่นมันเป็นยังไง?” ซีวอนที่ยืนกอดอกอยู่ห่าง ๆ ถามขึ้นมา
“แบบนี้ไง” ลู่หานผินหน้าไปทางหวงจื่อเทาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แบคฮยอน “คนที่ถูกกัดแล้วไม่เป็นเหมือนพวกข้างนอกนั่น”
“...”
“มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอครับ” ซูโฮเบิกตาอย่างตกใจ เด็กหนุ่มลุกขึ้นไปหาคนเป็นพ่อแล้วเงยหน้าขึ้นถามเบา ๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน ซีวอนเองก็เพิ่งเคยได้ยินเรื่องนี้ เขาจึงทำได้แค่ใช้ความเงียบเป็นตัวตอบคำถามลูกชายเท่านั้น
“แล้วเซฮุน...” เสียงของครูสาวแผ่วเบาราวกับอุทานหากแต่ทุกคนที่อยู่โดยรอบนั้นได้ยินชัดเจนทุกคนยกเว้นสองพ่อลูก พวกเขาต่างรู้อยู่แล้วว่าเทากับเซฮุนอยู่ในสถานะบุคคลพิเศษที่ถูกกัดแล้วไม่เปลี่ยน แต่ที่ไม่รู้ก็คือเพราะเหตุผลใดทำไมทั้งคู่ถึงมีชีวิตรอดมาได้
“จงอินต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ” จงแดพูดเบา ๆ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างคิดไม่ตก
“ทหารคนนั้นบอกว่าที่ค่ายเป็นศูนย์วิจัยย่อยซึ่งปลีกย่อยออกมาจากโซลอีกที เหตุผลที่ตามหาคนที่ถูกกัดแล้วไม่ติดเชื้อก็คือต้องการเลือดไปทดลองเพื่อทำการผลิตยารักษา” อี้ฟานอธิบายต่อก่อนที่คนอื่น ๆ จะเป็นกังวลมากไปกว่านี้
“หมายความว่าเซฮุนต้องเสียสละตัวเองงั้นเหรอ?” ทุกคนหันไปมองคยองซู สีหน้าของเด็กหนุ่มเรียบเฉยแต่คำพูดนั้นกลับทำให้ทุกคนเกิดคำถามขึ้นมาในหัวอย่างช่วยไม่ได้
“มันบอกว่าต้องการแค่เลือด” ลู่หานตอบสั้น ๆ เขาไม่คิดจะพูดความยาวสาวความยืดมากไปกว่านั้นถึงแม้ว่าจูจีฮุนจะอธิบายเหตุผลให้ฟังแล้วก็ตาม
“เป็นไปได้เหรอว่าต้องการแค่เลือด?” คยองซูยังคงจุดประเด็นความสงสัยขึ้นมา
“เขาบอกว่าคนที่ให้เลือดแล้วก็สามารถกลับไปใช้ชีวิตได้อย่างปกติน่ะครับ” กลายเป็นแบคฮยอนที่ต้องแจงความเข้าใจให้หลังจากฟังลู่หานเล่าตอนระหว่างทางขากลับเพราะไม่มีใครตอบอะไรออกมา
“เป็นไปไม่ได้” อี้ชิงส่ายหน้าช้า ๆ จากที่ฟังปาร์คกาฮีแปลบทสนทนาให้ฟังเป็นระยะเขาถึงต้องแย้งขึ้นมา “ในทาง...วิทยาศาสตร์...” อี้ชิงไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงให้ทุกคนที่นี่เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังจะสื่อ เพราะมันมีโอกาสน้อยมากว่าการทดลองจะไม่ส่งผลกระทบใด ๆ เลย
“อี้ชิงพูดถูก” ชานยอลเสริม ร่างสูงเว้นจังหวะไว้ครู่หนึ่งแล้วมองหน้าบุรุษพยาบาลหนุ่มที่มีความเห็นเดียวกัน ตอนที่ฟังลู่หานเล่าให้ฟังบนรถเขาทำได้เพียงแค่เงียบไม่ได้แสดงความคิดเห็นออกมา “การทดลองเป็นเรื่องใหญ่ มันไม่ง่ายเหมือนการเจาะเข็มที่ปลายนิ้วเพื่อตรวจหากรุ๊ปเลือด”
“หมายความว่าไอ้หอกนั่นโกหกเหรอวะ?” เทาถาม
“แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าเขาโกหก หรือว่าในนี้มีนักวิทยาศาสตร์ที่มีความรู้เฉพาะทางที่สามารถยืนยันได้ว่าวิธีไหนมันถูกต้อง” ซีวอนท้วง ใช่ว่าเขาจะไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่คนอื่นวิเคราะห์แต่ทุกอย่างมันมีสองด้านเสมอ เขาไม่อยากให้คนกลุ่มนี้คิดไปเองทั้งที่ยังไม่รู้ข้อเท็จจริง
“จริง ๆ แล้วจงอินมันบอกว่าแค่อยากไปดูค่ายนั้นให้เห็นกับตา” หลังจากปล่อยให้ความอึดอัดทำงานไปช่วงเวลาหนึ่งลู่หานเลยพูดทำลายความเงียบขึ้นมา “อาจจะถูกอย่างที่ซีวอนพูด”
“...”
“ก่อนหน้านี้ฉันเป็นแค่โจรกระจอก นายสามคนเป็นนักธุรกิจ คุณเป็นครู นายเป็นเจ้าหน้าที่อุทยาน นายเป็นบุรุษพยาบาล ส่วนพวกนายก็แค่นักเรียนนักศึกษา ในนี้ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าการทดลองมันทำกันยังไง” ลู่หานมองหน้าทุกคน “บางทีไอ้ทหารนั่นอาจจะพูดถูก”
ทุกคนยังคงเงียบ สถานการณ์ในปัจจุบันมันเป็นเรื่องยากที่จะไว้ใจผู้คนด้วยกัน พวกเขาได้แต่ภาวนาว่าจงอินกับเซฮุนจะปลอดภัยกลับมา
“หรืออาจจะเป็นเรื่องแหกตาทั้งหมดก็ได้”
สิ้นสุดความรอคอยเมื่อรถคันคุ้นตาขับเข้ามาในอุทยานหลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง แทบจะทุกคนที่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นจงอินกับเซฮุนลงมาจากรถครบทั้งสามสิบสองโดยที่ไม่มีใครบาดเจ็บสาหัส ชายหนุ่มหันไปหาอีกคนที่กำลังมองมาที่เขาเพราะทำตัวไม่ถูก สายตาของทุกคนกำลังมองมาเป็นตาเดียว แต่จงอินแค่พยักหน้าให้เซฮุนทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไอ้ลู่หานเล่าให้ฟังหมดแล้วใช่ไหม?”
“ถ้าพูดถึงความบ้าบิ่นของคุณล่ะก็ใช่” จงแดพูดด้วยโทนเสียงปกติ เขาไม่ได้โกรธการตัดสินใจของจงอินแต่รู้สึกขุ่นเคืองใจเล็กน้อยก็คือการที่ผู้ชายคนนี้ให้เพื่อนร่วมทางที่เหลือกลับมาแล้วไปเสี่ยงในค่ายนั่นกันแค่สองคน
ทุกคนดูเหมือนน้ำท่วมปากสำหรับการถามถึงข้อเท็จจริงที่สงสัยกันมาพักใหญ่ แน่นอนจงอินรู้ เขากวาดสายตาไล่มองทุกคนอย่างช้า ๆ แล้วจึงโพล่งขึ้นมาด้วยเสียงราบเรียบ
“สรุปว่าค่ายนั้นมีอยู่จริง”
“...”
ทุกคนอึ้งกับคำตอบของจงอิน เซฮุนเดินไปนั่งที่ว่างข้าง ๆ อึนจีแล้วก็พยักหน้าช้า ๆ เมื่อถูกถามว่าเรื่องที่พูดเป็นความจริงหรือเปล่า
“เป็นค่ายที่ดูดีทีเดียวล่ะ มีทหารเฝ้ายามบนหอคอย มีกำแพงแข็งแรงล้อมรอบ มีศูนย์วิจัยเล็ก ๆ” เขานึกภาพสิ่งที่ได้พบเจอมาในหัวและเล่าออกไปเท่าที่นึกได้ “และที่สำคัญคือมีไฟฟ้าใช้”
“....”
“ไม่แปลกถ้าที่นั่นมีศูนย์วิจัยอยู่” หลังจากที่ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบคลุมชั่วอึดใจ ชานยอลก็พูดขึ้น เขาคิดว่าที่นั่นคงมีที่ปั่นไฟขนาดใหญ่
“พิสูจน์ให้เห็นว่าเรื่องที่มันพูดเป็นความจริงแทบทุกอย่างถ้าไม่นับเรื่องที่มันจะตกรถน่ะนะ” เพราะสุดท้ายแล้วจงอินก็ต้องขับพาหมอนั่นกลับไปที่ค่าย พาเดินชมบ้านเรือนและที่สุดท้ายคือหน้าทางเข้าศูนย์วิจัย เขาไม่ได้คิดจะขอเข้าไปสำรวจภายในเพราะมันไม่ใช่เรื่องจำเป็นขนาดนั้น
“คุณได้บอกเรื่องเซฮุนกับเขาหรือเปล่า?” จงอินหันไปทางชานยอลแล้วส่ายหน้าเป็นคำตอบ ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องที่ทุกคนห่วงที่สุด
“ฉันเข้าไปที่นั่นในฐานะผู้เยี่ยมชมบ้านตามใบปลิวโฆษณาน่ะ”
“แล้วที่นั่นเป็นยังไงบ้าง” อี้ฟานถาม
“ก็ดีนะ อยู่กันเป็นสังคมใหญ่ ทุกอย่างดูเป็นระเบียบ คุยกันไม่นานฉันก็ขอตัวกลับหมอนั่นก็ไม่ได้เกลี้ยกล่อมขอให้อยู่ด้วยหรืออะไร”
ทุกคนดูจะอยากรู้ความคิดเห็นของจงอินและเซฮุนเป็นพิเศษ และถ้าเขาคล้อยตาม นั่นคงเป็นจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่สำหรับทุกคนในที่นี้ว่าจะเอายังไงต่อ สุดท้ายแล้วลู่หานก็แสดงออกว่าเขาเดือดเนื้อร้อนใจที่สุด
“แล้วมึงจะไปป่ะล่ะครับ?” จงอินมองไปยังเจ้าของเสียงที่นั่งทำหน้าเรียบเฉยอยู่ด้านหลังสุด เขาเพียงแค่ไหวไหล่แล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง
“ไปทำไมวะ อยู่ที่นี่ก็สบายแล้ว”
“ควาย” ลู่หานเบ้ปากแล้วลุกขึ้นเดินผิวปากออกไปจากตรงนั้น ทุกคนมองตามหลังชายหนุ่มที่ตรงไปยังทางลงแม่น้ำแล้วก็ได้แต่หันมาหัวเราะในลำคอเบา ๆ ทีนี้ก็หมดปัญหาไปหนึ่งเรื่องแล้ว จงอินไม่ได้เก็บเรื่องค่ายนั่นมาใส่ใจอย่างที่พวกเขาคิดกันไปไกล
“คงหายงิดแล้วมั้งน่ะ” เทาว่า
“งิดไรวะ”
“ตามประสาตุ๊ดครับ มันเป็นห่วงมึง” เด็กตัวสูงหัวเราะ บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายจากความอึดอัด แต่ละคนต่างลุกขึ้นแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนเองซึ่งตอนนี้เหลือเพียงแค่จงอินกับอี้ฟานเท่านั้น
“คราวหลังขอความเห็นจากผมด้วยก็ดีนะ”
“ครับพี่” จงอินโค้งหัวลงต่ำก่อนจะเงยหน้าขึ้น อี้ฟานได้เพียงแค่ส่ายหน้าแล้วหัวเราะในลำคอเบา ๆ กับท่าทีประชดประชันของอีกฝ่าย
“พลาด!”
“เฮ้ย!”
“ฮ่า ๆ”
อึนจีกุมท้องขำหลังจากแกล้งคนที่กำลังตั้งใจยิงธนูแต่สุดท้ายก็พลาดเป้า แบคฮยอนหันไปมองคาดโทษเด็กสาวซึ่งดูเหมือนว่าจะสะใจมาก เขาย่นจมูกใส่ก่อนจะดึงลูกธนูออกมาใหม่เพื่อซ้อมต่อระหว่างรอคนอื่น ๆ เตรียมของให้พร้อมในการออกไปข้างนอก
หลังจากที่ออกไปเสียเที่ยววันนั้นเลยกลายเป็นว่าพวกเขาต้องออกไปล่าสัตว์แทนที่จะขับรถออกไปไกล ๆ เพื่อหาเสบียง มันเหมือนเป็นทางเลือกที่ไม่เลวในการลดความเสี่ยง เช้านี้จงอินตื่นเพราะเสียงโหวกเหวกโวยวายของเด็ก ๆ ที่ซ้อมยิงธนูอยู่หน้าบ้านราวกับว่าจะให้เสียงเหล่านั้นกระชากเขาลงจากเตียงแทนนาฬิกาปลุก
“สวัสดีวันปีใหม่นะหนุ่มน้อย” อึนจีกระแซะแขนคนข้าง ๆ พร้อมกับมองทะเล้น แบคฮยอนหลุดขำออกมากับท่าทางแบบนั้นแล้วจิ้มหน้าผากมนเบา ๆ
“เช่นกันนะสาวใหญ่”
แบคฮยอนไม่ได้เสียเวลาคิดคำหวานซึ้งหรือตั้งใจจะสร้างโลกให้เป็นสีชมพู ยอมรับว่าระยะเวลาไม่กี่วันที่ผ่านมาเขารู้สึกสับสนจนเลือกทำตัวไม่ถูก ไม่ว่าจะเป็นการปฏิบัติต่ออึนจีในลักษณะของคนพิเศษ หรือว่าการครุ่นคิดและสร้างคำถามให้ตัวเองในเรื่องเกี่ยวกับปาร์คชานยอล ตั้งแต่ตอนนั้นร่างสูงดูเหมือนจะพูดอะไร แต่จนถึงตอนนี้แล้วทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม
“เซฮุนน่า~ คยองซูโอป้าสวัสดีวันปีใหม่นะ!”
“ขนลุก” เจ้าของชื่อลูบแขนป้อย ๆ ร้อยวันพันปีไม่เคยเรียกโอป้าวันนี้นึกครึ้มอะไรขึ้นมา
“สวัสดีวันปีใหม่” เซฮุนยิ้มแล้วเดินมาฝึกซ้อมยิงธนูกับแบคฮยอน ตอนนี้เหลือแค่ผู้ใหญ่บางคนที่ยังจัดการธุระส่วนตัวไม่เสร็จ
“ปีใหม่ที่ผ่านมานายสามคนทำอะไรบ้าง”
“อยู่กับครอบครัวน่ะ เธอล่ะ” เซฮุนหันไปถาม
“อยู่หออ่ะดิ” เด็กสาวเบ้ปากแล้วหันไปทางแบคฮยอน
“เหมือนเซฮุนนั่นแหละ แต่คืนนั้นฉันกับพี่ชายนอนดูหนังสยองขวัญกันจนดึก เราหลับคอพับไปตั้งแต่กลางเรื่องตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้ว”
“แล้วนายล่ะคยองซู”
“เลี้ยงสายรหัส” คนถูกถามตอบเสียงเรียบ พอคิดได้ว่าเด็กพวกนี้ยังเรียนมอปลายและคงไม่เข้าใจเรื่องสายรหัสอะไรนั่นคยองซูถึงได้ยอมอธิบายต่อ “หมายถึงการดื่มเหล้าแบบตายไม่เอาเรื่องน่ะ”
“ฉันไม่อยากพูดแบบนี้หรอกนะ แต่ภาพลักษณ์นายกลายเป็นไอ้ขี้เหล้าเพราะคืนวันคริสต์มาสกับประโยคเมื่อกี้นี้” อึนจีขยับปากพูดเบา ๆ ทั้งที่สายตามองไปยังรุ่นพี่หน้าตายที่กำลังยิ้มน้อย ๆ อยู่ ทีงี้ล่ะยิ้มเชียวนะ
“จะว่าไปแล้วนายก็ดื่มเก่งกว่าที่คิดนะ” แบคฮยอนหลับตาข้างหนึ่งแล้วตั้งท่ายิงธนู
“คนเราก็เป็นแบบนี้ ไม่ยอมถามแต่กลับคิดเอาเอง”
“ฟังดูแย่จัง” เซฮุนยิ้มขำในขณะที่แบคฮยอนทำหน้าเจื่อนกับคำพูดของคยองซู
“นายพูดเหมือนไม่เคยเดางั้นแหละ”
“แต่ฉันไม่เคยบอกคนอื่นว่าเดานะ”
“นายถูกเสมอ รูมเมท” แบคฮยอนกลอกตาขึ้นแล้วหันกลับไปสนใจเป้าหมายเบื้องหน้าแทนที่จะดื้อต่อล้อต่อเถียงแบบไร้ทางชนะ ไม่ว่าใครก็เถียงคยองซูไม่ชนะทั้งนั้นแหละ
“จุดจบของคนขี้แพ้” คนชนะหันไปมองอึนจีกับเซฮุนก่อนจะยิ้มขำแล้วแท็กมือกันเมื่อแกล้งอดีตน้องเล็กประจำกลุ่มสำเร็จ (แบคฮยอนไม่ได้ว่าอะไรถ้าซูโฮจะกลายเป็นน้องเล็กคนปัจจุบันแทนเขา)
“เจ๊กมา ๆ” อึนจีสะกิดแขนทุกคนแล้วทำเป็นไม่สนใจผู้มาใหม่ที่เดินทอดน่องมาทางนี้พร้อมกับซองขนมขบเคี้ยวในมือ เทายืนขนาบข้างแบคฮยอนแล้วมองลูกธนูที่ยิงไปข้างหน้าแต่สุดท้ายก็พลาดเป้าอีกครั้ง
คนตัวเล็กถอนหายใจเบา ๆ อย่างเสียดายก่อนจะเลิกคิ้วมองคนตัวสูงที่ป้ายมือลงบนเสื้อเขาแล้วฝากซองขนมไว้ หวงจื่อเทายักคิ้วแล้วยิ้มในแบบที่ผู้ชายจะสามารถหล่อที่สุดในชีวิตได้ออกมา
“พี่จะโชว์ให้ดู”
“โอ้ย~ ฮ็อคอายมาก เก่งที่หนึ่ง” อึนจีพูดลอย ๆ ขณะที่เทากำลังเล็งเป้าไปข้างหน้าทั้งที่ปากยังคงเคี้ยวขนมอยู่ ช่างปะไรล่ะ บอกแล้วพี่จะโชว์เหนือ
“ว้าว~” เซฮุนอุทานเมื่อลูกธนูเสียบเข้ากลางเป้าได้อย่างแม่นยำไม่มีพลาด เด็กตัวสูงยักคิ้วโชว์แล้วล้วงมือเข้าไปในซองขนมที่แบคฮยอนถือเอาไว้อย่างผู้ชนะ ไม่มีการพลาดและเสียฟอร์มใด ๆ ทั้งสิ้น ก็ไอ้เรื่องยิงธนูนี่ล่ะที่เขามั่นใจในความเก่งจนอยากลงทีมชาติไปให้รู้แล้วรู้รอด
“กินมั่งดิ...ไอ้เจ๊ก!” ยังไม่ทันได้แตะซองขนมก็ต้องแว๊ดใส่ไอ้คนตัวสูงที่เช็ดมือลงกับเสื้อของเธอได้อย่างหน้าตาเฉย เด็กสาวกัดฟันกรอดแล้วกระโดดตบหัวอีกฝ่ายเสียงดังแป๊ะจนคนข้าง ๆ สะดุ้งโหยง
“โอ๊ย! โดนช้างฟาด”
“ไม่เอาน่าอึนจี” <- แบคฮยอน
“เออ หัดเตือนแฟนนายมั่งนะว่าเป็นผู้หญิงอย่าเล่นหัวผู้ชาย” เทาเบ้ปากมองเด็กสาวที่กำลังแค่นหัวเราะกับประโยคเมื่อครู่ เขาเล่นหูเล่นตาล้อเลียนอย่างน่าหมั่นไส้
“แฟนอะไรกัน เรา...”
“จูบกันยังล่ะเตง”
“ไอ้เจ๊ก!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“อุ๊! ช้างตกมัน! เหวออ!!!”
ชานยอลกับอี้ฟานได้แต่ยิ้มขำขณะที่เด็กสองคนกำลังวิ่งไล่ฆ่ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย มือแกร่งดันประตูท้ายกระบะขึ้นแล้วหันหน้าเข้าหาอีกฝ่าย จะว่าไปแล้วมันก็นานพอสมควรที่ทั้งคู่ไม่ได้หันหน้าคุยกันอย่างจริง ๆ จัง ๆ แม้ว่าจะอยู่ห้องเดียวกัน
“คุณไม่ไปด้วยกันเหรอ?”
“ครับ ผมว่าจะพาอี้ชิงเข้าไปหาของในเมืองสักหน่อย อีกอย่างไปกันเยอะแบบนี้ผมกลัวว่าสัตว์จะหมดทั้งป่าไปเสียก่อน” อี้ฟานหัวเราะกับคำพูดติดตลกของอีกคน แม้แต่ตัวชานยอลเองก็ยังหลุดยิ้มออกมากับสิ่งที่เขาพูดออกไป
“ว่าแต่ของที่ว่าคือ?”
“หนังสือน่ะครับ” เพียงแค่นั้นร่างสูงก็พยักหน้าช้า ๆ อี้ฟานไม่ได้ถามต่อว่าเป็นหนังสือเกี่ยวกับอะไร แต่การที่ชานยอลดีขึ้นมากพอที่จะพาใครสักคนหนึ่งออกไปข้างนอกได้โดยที่ไม่ฝืนใจทำมันก็นับว่าเป็นเรื่องดี ซึ่งเขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะมีโอกาสได้คุยกันเรื่องนี้อย่างเปิดใจสักครั้ง
“ระวังตัวด้วยล่ะ”
“พวกคุณก็ด้วยนะ” อี้ฟานตบบ่ากว้างปุ ๆ ก่อนที่ชานยอลจะเดินกลับเข้าไปในบ้านหลังแรกเพื่อเตรียมตัวสำหรับการรับผิดชอบในวันนี้
การล่าสัตว์ในครั้งนี้คือจุดเดิมที่เคยมาแต่เปลี่ยนเส้นทางการเข้าเพราะคราวที่แล้วพวกเขาเสียเวลาไปนานกับการเดินวนหาสัตว์รอบป่า คิดว่าถ้ามาทางนี้อาจจะดีกว่าการใช้เส้นทางเดิม ทุกคนลงมาจากรถเมื่อเจอปัญหาอยู่เบื้องหน้าคือท่อนไม้ที่ขวางทางจนไม่สามารถขับต่อไปได้
กลุ่มเด็กอายุสิบแปดอยู่กันครบองค์ประชุม เว้นก็แต่มินซอกที่ต้องอยู่ช่วยงานบ้านกับปาร์คกาฮี ส่วนอี้ฟานกับจงอินเป็นฝ่ายเดินนำและให้เด็ก ๆ อยู่ตรงกลาง ลู่หานคอยระวังหลังให้ อาวุธที่เตรียมมาวันนี้มีเพียงแค่คันธนูกับมีดพก ปีนที่อยู่ตรงสนับขาของคนเดินนำหน้าทั้งสองจะถูกนำออกมาใช้ในยามคับขันเท่านั้น
“หนาวจัง” เป็นอีกครั้งที่อึนจีพูดคำนี้ เธอพ่นควันสีขาวออกจากปากพลางกระชับคันธนูไว้มั่น เทาหันไปมองคนที่เดินอยู่ข้าง ๆ แล้วก็ต้องตบตีกับความคิดในหัว เด็กหนุ่มดึงผ้าพันคอไหมพรมออกมาแล้วยื่นไปหาอีกคนอย่างไม่ใส่ใจนักทั้งที่สายตากำลังมองไปข้างหน้า
ใช่ เขาต้องทำเหมือนว่าไม่ได้คิดอะไร
“หือ?”
“เห็นบ่นนานละ รำคาญ ใส่ ๆ ไปเลยป่ะ” เทาขมวดคิ้วมองคนตัวเล็กกว่าและไม่ลืมที่จะผลักหัวกลบเกลื่อนไปทีนึงแล้วมันก็ได้ผลอย่างทุกที
“ฉันควรขอบคุณนายไหมเนี่ยห๊ะ?” อึนจีเบ้ปากแล้วคว้าผ้าพันคอที่อีกคนให้มาคล้องไว้ไปอย่างนั้น แต่เธอไม่ได้เอาพันรอบคอในทันทีเพราะความรู้สึกเก้ ๆ กัง ๆ ที่ต้องถือธนูไปด้วยนี่แหละ
“ไม่ใช้ก็เอาคืนมา”
“โห เมื่อกี้นายเกือบจะหล่อแล้วนะเจ๊ก เป็นผู้ชายอย่าทวงของคืนดิ” อึนจีขยับปากบ่นงุบงิบก่อนจะหันไปเบ้ปากเรียกร้องคะแนนสงสารจากอีกคน “แบคฮยอนอา...”
“ฉันช่วยนะ” เป็นเพราะว่ายิงธนูไม่เก่งแบคฮยอนเลยชวดที่จะได้ใช้มันและเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้มือทั้งสองข้างของเขาว่างพอที่จะเอื้อมมือไปช่วยพันผ้าพันคอให้เธอได้
“โอ้ย...ทำไมหิมะแถวนี้มันเป็นสีชมพูวะ เห็นแล้วอยากแดกพัทบิงซูเลย” เทาพูดลอย ๆ
“มาครับ กูป้อน” ลู่หานก้มลงกำหิมะขึ้นมายัดใส่ปากเด็กตัวสูงที่เดินอยู่ข้างหน้า เทาเบี่ยงตัวหลบไอ้เจ๊กรุ่นพี่ที่กำลังแกล้งเขาก่อนจะยกขาขึ้นเตรียมถีบ อี้ฟานหันกลับไปมองเด็ก ๆ ที่เดินตามมาก่อนจะส่ายหน้าหน่าย ๆ
“จะไม่ได้แดกเนื้อเพราะเสียงพวกมึงนี่แหละครับ” จงอินส่งเสียงกวนประสาทมาจากข้างหน้า ทำเอาคนถูกว่าคิ้วกระตุกไปเล็กน้อย
“มิตรสหายท่านหนึ่งของมึงแกล้งกูก่อนนะครับ” เทารีบแย้งขึ้นมาก่อนจะปีนขึ้นไปบนโขดหินแล้วยื่นมือลงไปช่วยดึงคนที่เหลือขึ้นมา
“หน้าหนาวปีที่แล้วไม่เห็นหนาวขนาดนี้เลย” อึนจียังคงบ่นเรื่องสภาพอากาศอยู่แม้จะได้ผ้าพันคอมาช่วยสร้างความอบอุ่นแล้ว
“เพราะปีที่แล้วเธอไม่ต้องออกมาล่าสัตว์แบบนี้หรือเปล่า” เซฮุนยิ้มตอบแล้วช่วยดึงอึนจีขึ้นมาอย่างง่าย ๆ
“ก็คงใช่ ฉันกลายเป็นนายพรานไปแล้วถ้าแม่รู้คงปลื้มไม่น้อย คยองซู ให้ฉันช่วยไหม?” เด็กสาวหันหลังกลับแล้วนั่งลงยอง ๆ พร้อมกับยื่นมือลงไป
“ได้สิ ช่วยหยุดพูดที”
“อุ๊บ...” เทาปิดปากกลั้นขำก่อนจะส่ายหน้าเมื่อถูกมองคาดโทษ เซฮุนกับลู่หานก้มลงไปช่วยดึงคยองซูขึ้นมาแทนเด็กผู้หญิงเพียงคนเดียวซึ่งยืนทำหน้ากระเง้ากระงอดก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ข้าง
มองไปทางไหนก็พบเพียงแค่ต้นไม้สูงกับหิมะ แทบจะไม่มีวี่แววของสิ่งมีชีวิตอื่นเลย จงอินรู้สึกว่าชีวิตในหน้าหนาวมันยากจนมีบางครั้งที่เขาเผลอถอนหายใจออกมาโดยไม่รู้ตัว สัตว์ก็เหมือนกับมนุษย์ที่ไม่สามารถทนอยู่ข้างนอกกับสภาวะหนาวเหน็บจนชาไปแทบทั้งตัวแบบนี้
แต่ในเมื่อเขาเคยล่าสัตว์ได้ คราวนี้ก็ต้องได้กลับไปเหมือนกัน
ฝีเท้าย่ำไปตามพื้นหิมะอย่างไม่เร่งรีบท่ามกลางความเงียบในป่าลึก หิมะสีขาวที่เกาะตามกิ่งก้านใบไม้ร่วงลงพื้นทุกครั้งยามถูกปัดออกให้พ้นทาง นัยน์ตาคมกวาดมองไปโดยรอบอย่างระมัดระวัง แน่นอนว่าอันตรายมันมีอยู่รอบตัว ไม่ใช่แค่พวกผีดิบที่สามารถฆ่าคนให้ตายได้แม้กระทั่งสัตว์ดุร้ายก็ต้องระวังเช่นกัน
จงอินยกมือขึ้นเป็นเชิงบอกให้ทุกคนหยุดเมื่อภาพตรงหน้าคือเต็นท์ผ้าสีซีดที่ทรุดโทรมไปตามกาลเวลา บางหลังจมอยู่ใต้กองหิมะ บางหลังยังคงกางไว้อยู่ใต้ถ้ำ แทบไม่มีอะไรหลงเหลือให้สังเกตเห็นได้ คาดว่าทุกอย่างคงถูกทับถมไปหมดแล้ว
“นั่นอะไรกันน่ะ?”
“เป็นกลุ่มผู้รอดชีวิตหรือเปล่า?”
“ดูเหมือนว่าจะไม่น่ามีคนอยู่นะ”
“เราควรเข้าไปดูไหม?”
“อย่าเลย” จงอินหันกลับมาตอบ มันคงไม่ดีแน่ถ้าเกิดพวกเขาจะเสียเวลาเพียงเพราะความอยากรู้อยากเห็นที่ไร้ซึ่งประโยชน์ ร่างหนาเดินแยกออกไปทางซ้ายก่อนที่อี้ฟานจะพยักหน้าบอกให้ทุกคนเดินตาม
“ระวังตัวด้วย” จากสภาพแล้วแคมป์เมื่อครู่น่าจะถูกโจมตีมากกว่าย้ายถิ่นฐาน ไม่ว่าจะเป็นจากคนด้วยกันหรือสัตว์ดุร้าย แต่ที่แน่ ๆ พวกเขาจะเดินตัวเบาเหมือนก่อนหน้านี้ไม่ได้แล้ว
“ชู่วว์...” เสียงของลู่หานทำให้ทุกคนหันกลับไปมองปลายนิ้วที่ชี้ไปยังเบื้องหน้า แล้วก็พบกวางสูงขนาดเท่าเอวซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้นัก ร่างโปร่งมองเหล่าเด็กสิบแปดที่ถือคันธนูอยู่ในมือแล้วขยับนิ้วส่งสัญญาณบอก เห็นอย่างนั้นเทากับอึนจีก็รีบตั้งท่าเตรียมยิง
“ไม่จริงน่า!” อึนจีอุทานเมื่อทั้งคู่ต่างพลาดเป้าเพราะระยะที่ไกลเกินไปเลยทำให้กวางตัวนั้นวิ่งหนีด้วยความตกใจ พวกเขาไม่รอให้เหยื่อออกไปไกลนัก จงอินวิ่งนำไปข้างหน้าด้วยความเร็วทั้งหมดที่มีแล้วก็เป็นเทาและเซฮุนซึ่งออกตัววิ่งตามไป
ทุกคนต่างจับตามองกวางตัวนั้นเพื่อไม่ให้พ้นพิกัดสายตา จนกระทั่งสองขาต้องหยุดกะทันหันเมื่อผีดิบตัวหนึ่งโผล่ออกมาจากถ้ำที่อยู่ข้าง ๆ ทางแคบซึ่งเป็นทางที่พวกเขาต้องวิ่งผ่านไป ตอนนี้มีเพียงแค่จงอิน เซฮุนและเทาเท่านั้นที่วิ่งนำหน้าไปก่อนแล้ว อี้ฟานดึงมีดพกออกมาแทงเข้ากลางเบ้าตาผีดิบตรงหน้าก่อนจะดันให้ติดกับโขดหินใหญ่ เขากลัวเหลือเกินว่ามันจะไม่ได้มีแค่ตัวเดียว
“ไป!” มือแกร่งชักมีดกลับก่อนจะบอกให้คนที่อยู่ข้างหลังรีบวิ่งนำไปก่อน แบคฮยอนคว้ามืออึนจีไปด้วยกันและตามหลังด้วยคยองซู ตอนนี้เหลือเพียงแค่ลู่หานเท่านั้นที่ยังอยู่ช่วยอี้ฟานจัดการผีดิบที่ออกมาพ้นจากความมืดภายในถ้ำทีละตัว
“ฉันจะกลับไปช่วยทางนั้น นายสองคนตามกวางไป ระวังตัวด้วย” เซฮุนกับเทาพยักหน้ารับคำสั่งของจงอินก่อนที่เขาจะกลับไปทางเดิม ร่างหนายืนเลียบกับกำแพงหินเพื่อให้คยองซู แบคฮยอนและอึนจีวิ่งไปก่อน
แต่ไวเท่าความคิด เป็นเพราะพื้นหิมะที่ปกคลุมทุกอย่างเป็นสีขาวเลยทำให้ไม่รู้ว่าทางเบื้องหน้านั้นมีเพียงแค่ใบไม้ที่ปกคลุมหนาผา เด็กทั้งสามพลัดตกลงไปข้างล่างอย่างไม่ทันตั้งตัว พวกเขารู้สึกเหมือนใจหายวูบในตอนที่เหยียบพลาดและพากันตกเรียงลงไปเป็นทอด ๆ
“กรี๊ดดด!”
“อ๊ากกกกกกก!”
“อึนจี!/แบคฮยอน!/คยองซู!”
แบคฮยอนนิ่วหน้าเจ็บก่อนจะปรือตามองอีกสองคนที่มีสภาพไม่ต่างกันนัก ใบหน้าเรียวเงยขึ้นมองทางที่เพิ่งตกลงมาเมื่อครู่ก่อนจะค่อย ๆ หันไปทางด้านขวาแล้วก็พบว่ามีทางที่วิ่งไปอีกได้ซึ่งเซฮุนกับเทาก็คงใช้ทางนั้น หิมะสีขาวยังคงร่วงลงมาจากใบไม้หลุมพรางธรรมชาติ เด็กหนุ่มค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นแล้วยื่นมือไปช่วยประคองอึนจีและคยองซู
“เป็นอะไรไหม?”
“เจ็บสะโพกชะมัด” เด็กสาวบ่นอู้อี้ก่อนจะรับคันธนูมาจากคยองซูที่ดูเหมือนว่าเธอจะยังคงจุกไม่หายหลังจากตกลงมาเมื่อครู่
“แล้วนายล่ะ”
“ฉันไม่เป็นไร”
“เฮ้!” ทั้งสามคนเงยหน้าขึ้นมองจงอินที่อยู่ข้างบน สีหน้านั้นดูทั้งร้อนรนและเป็นห่วงในเวลาเดียวกัน “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
“ไม่ พวกเราปลอดภัย” แบคฮยอนตอบก่อนที่พวกเขาทั้งสามคนจะหันขวับไปทางด้านซ้ายเมื่อได้ยินเสียงกุกกักที่ดังมาจากหลังต้นไม้ ไม่เอาน่า แบคฮยอนคิด
“...”
“ฮือ...”
“พระเจ้า...” ทั้งสามคนเบิกตากว้างเมื่อเจ้าของเสียงโผล่ออกมาพร้อมกับใบหน้าเหวอะไปเสี้ยวหนึ่ง ทั้งที่ปากกำลังเคี้ยวเครื่องในสัตว์หากแต่สายตากำลังจับจ้องมาที่เขาทั้งสามคนราวกับว่าลืมรสชาติอาหารในปากไปจนหมดสิ้นแล้ว
“แบคฮยอน!” จงอินตะโกนเรียกสติแบคฮยอน เขาทำท่าจะไถลตัวลงมาช่วยอีกแรงแต่ก็ถูกโจมตีจากผีดิบสองตัวจากทางด้านหลัง “แม่งเอ้ย!”
“จงอิน! เราอยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้ว!” อี้ฟานตะโกนมาจากข้างหลัง เขากับลู่หานกำลังจวนตัวจนต้องตัดสินใจถอยออกมาเมื่อพบว่าในถ้ำนั้นมีตัวกินคนในชุดนักเรียนอีกจำนวนมากที่ทยอยกันออกมาไม่หยุดหย่อน โชคร้ายว่าที่นี่เคยเป็นแคมป์ของโรงเรียนสักแห่งหนึ่งมาก่อน และพวกเขาก็มีแค่มีดพกกับปืนสองกระบอกซึ่งไม่ได้เตรียมมาเพื่อต่อกรกับผีดิบทั้งฝูง
มือหนาดึงมีดพกออกมาจากสนับขา เขายืนตั้งหลักดูท่าทีก่อนจะแทงไขควงเข้ากลางหน้าผากตัวแรกที่พุ่งเข้ามาแล้วถีบตัวที่สองให้ถอยห่างออกไป จงอินใช้มีดพกเสียบเสยปลายคางมันด้วยแรงที่มี
เก็บอาวุธทั้งสองชิ้นแล้วก็รีบวิ่งกลับไปยังเนินผาที่เด็ก ๆ ตกลงไป เห็นซากผีดิบหนึ่งตัวนอนจมกองเลือดสีเข้มในสภาพที่ไม่เคลื่อนไหวใด ๆ อีก คาดว่ามันคงถูกจัดการด้วยแบคฮยอนที่ปกป้องเพื่อนทั้งสองคนได้อย่างดีสมกับที่เป็นลูกศิษฐ์นักบู๊อย่างเขา
แต่ความหายนะไม่ได้มาเพียงแค่ตัวเดียว หลังจากได้ยินเสียงของการต่อสู้หรือแม้แต่เสียงตะโกนที่ดังโหวกเหวก ผีดิบอีกจำนวนหนึ่งก็ค่อย ๆ ปรากฏกายออกมาจากแมกไม้จนเด็กสามคนต้องพากันถอยร่นเพื่อตั้งหลัก
“รีบออกจากตรงนั้นเดี๋ยวนี้!”
“ฝากดูอึนจีด้วยคยองซู” แบคฮยอนผินหน้าไปทางอีกคนที่พยักหน้ารับแล้วคว้ามือเด็กสาวให้วิ่งออกจากตรงนั้น เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอพร้อมกับกระชับมีดพกไว้มั่นขณะที่ยังมองตัวกินคนตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา อย่างน้อย ๆ เขาก็ควรจัดการพวกที่อยู่ตรงนี้ให้ได้สักจำนวนหนึ่งก่อน เผื่อว่าหากเกินกำลังขึ้นมาจริง ๆ เพื่อนอีกสองคนที่เพิ่งวิ่งไปจะได้ปลอดภัยเพิ่มขึ้นสักนิดก็ยังดี
ทั้งสองคนวิ่งแหวกกิ่งก้านใบไม้ไปข้างหน้าอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่าย ๆ เสียงร้องโหยหวนของพวกมันยังคงลอยเข้าหูไม่ได้ขาด เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีพวกมันตามมาบ้างหรือเปล่า ตัวกินคนพวกนี้มาจากไหน? ทั้งที่การล่าสัตว์ครั้งก่อนพวกมันมีให้เห็นแค่ประปราย คิดได้ทางเดียวคือดงเต็นท์พวกนั้น เสียงดังคงไปปลุกพวกมันเข้าถึงได้พากันโผล่ออกมาเป็นกองทัพขนาดนี้
ใช่...มันต้องใช่แน่ ๆ
โดคยองซูไม่มีฝีมือเรื่องป้องกันตัว เขาเพิ่งได้รับการฝึกเบื้องต้นเพียงแค่สองวันเท่านั้นหลังจากนั่งคุยกันหน้ากองไฟ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเอาชีวิตรอดผ่านมาได้เพราะความปอดแหก แน่นอนว่าเขาปลอดภัยจากพวกกินคนเพราะอยู่กับพวกสารเลวนั่น แต่มันก็เป็นข้อเสียหลัก ๆ ที่ทำให้เขาอาจจะตายได้ง่าย ๆ ในอีกหนึ่งนาทีนี้
“คนอื่นอยู่ที่ไหน?!” อึนจีหอบหายใจหนักทั้งที่ยังคงวิ่งตามอีกคนไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย เธอหวังจะได้พบเพื่อนสักคนจะเป็นเทาหรือเซฮุนก็ได้
“ฉันไม่รู้! อดทนอีกหน่อยเดี๋ยวก็พ้นจากตรงนี้แล้ว” คยองซูก็เช่นกัน เขาแทบจะวิ่งต่อไปไม่ไหวเพราะความเหนื่อยล้า ไม่รู้ว่าตอนนี้แบคฮยอนและคนอื่น ๆ เป็นยังไงบ้าง เด็กหนุ่มรู้สึกโกรธตัวเองขึ้นมาเพราะเขาทำอะไรไม่ได้นอกจากวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน แต่พอคิดจะหยุดวิ่งก็กลัวว่าจะลำบากเอาถ้ามีพวกมันตามมาทัน
“กรรรรรรรรรรซ์!”
“อ๊ะ!” คยองซูแทบหงายหลังลงไปกับเด็กสาวที่สะดุดล้มทันทีที่ถูกมือปริศนาโผล่พ้นจากใต้หิมะคว้าไว้ “ออกไป!! อย่านะ!!” อึนจีดิ้นทุรนทุรายถีบหน้าผีดิบที่กำลังอ้าปากกว้างพร้อมกับตะกุยตะกายคว้าขาเธออย่างบ้าคลั่ง
คยองซูเบิกตากว้างอย่างตกใจ เขาหันซ้ายหันขวาหาอาวุธ ธนูอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้นัก ปัญหาคือกระบอกลูกธนูซึ่งตกอยู่ห่างออกไปอีก แต่เขาจะเสียเวลามากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว เด็กหนุ่มวิ่งไปเก็บก้อนหินขึ้นมาก่อนจะใช้มันทุบหัวตัวกินคนในหิมะอย่างแรง เขาทำอยู่อย่างนั้นไม่รู้กี่ครั้งจนกระทั่งสมองของมันทะลักออกมาเต็มพื้นน้ำแข็งสีขาว คยองซูหอบหายใจหนักก่อนจะปล่อยก้อนหินลงแล้วหันไปทางอีกคนที่กำลังถดตัวถอยออกห่างจากตรงนั้นแล้วหดขาเข้าหาตัวอย่างหวาดกลัว
“เป็นอะไรหรือเปล่า?” ดูเหมือนว่าตอนนี้อึนจียังคงช็อคอยู่ แต่แค่ครู่เดียวเท่านั้นเธอก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบซึ่งมันทำให้คยองซูโล่งใจขึ้นมาอย่างถึงที่สุด เด็กหนุ่มลุกขึ้นเดินไปเก็บคันธนูกับกระบอกลูกธนูขึ้นมาสะพายไว้ก่อนจะยื่นมือลงไปดึงเด็กสาวให้ลุกขึ้นยืน
พอดีกับที่จงอิน อี้ฟาน ลู่หานและแบคฮยอนวิ่งตามมาสมทบอย่างพอดิบพอดี ทั้งสี่คนมองซากศพที่ถูกทุบด้วยก้อนหินก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเด็กสองคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ดีจริง ๆ ที่ทั้งคู่รอดตายได้อย่างหวุดหวิด
“เมื่อยไหล่ชะมัด เฮ้อ...”
“ห่าเทา มาช่วยกันแบกกวางเข้าบ้านก่อน!”
“อะไรวะ ยิงก็เป็นคนยิงยังจะให้กูแบกอีก ไอ้ลู่หาน! มึงอย่าครับ! มาเลยมา!”
ทุกคนต่างเหนื่อยและอิดโรย แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังช่วยกันแบกกวางกลับเข้าไปในบ้าน เซฮุนกับคยองซูเอาอาวุธของแต่ละคนไปช่วยล้างคราบสกปรกออกให้ ส่วนอี้ฟานตรงไปที่บ้านหลังที่สาม คาดว่าคงเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เลอะคราบเลือดตามตัวออก
ตอนนี้เหลือเพียงแค่แบคฮยอนกับอึนจีที่ยังคงยืนอยู่ข้างรถ เด็กหนุ่มหันไปมองคนข้าง ๆ ซึ่งเงียบมาตลอดทั้งทาง เขาเชื่อว่าเธอกำลังตกใจไม่หายเกี่ยวกับเหตุการณ์ชลมุนในป่า อึนจีไม่เคยเจอเหตุการณ์เฉียดตายแบบนั้น เด็กหนุ่มก้มลงมองหน้าเธอแล้ววางมือลงบนไหล่เล็กอย่างอ่อนโยน
“ยังตกใจอยู่เหรอ” แบคฮยอนยิ้มเมื่ออึนจีหันมาสบตากัน เขารู้ดีว่าความรู้สึกตอนที่ต้องเผชิญหน้ากับพวกกินคนช่วงแรก ๆ มันน่ากลัวแค่ไหน เพราะฉะนั้นเขาถึงได้ยืนอยู่ตรงนี้เพื่อให้เธอหายกลัวได้บ้างสักนิดก็ยังดี
“ยิ้มบ้าอะไรของนาย”
“เอ้า...แล้วจะให้ฉันทำหน้าแบบไหนล่ะ” เด็กหนุ่มงงเป็นไก่ตาแตก ถึงจะเป็นเรื่องปกติที่อึนจีจะโวยวายใส่ในตอนรู้สึกเขินอายก็เถอะ
“เพี้ยน” มือเล็กดันหน้าอีกคนออกไปห่าง ๆ แล้วเดินเข้าไปในบ้าน แบคฮยอนมองตามแผ่นหลังของเธอแล้วก็หัวเราะเบา ๆ ร้อยทั้งร้อยเขาคิดว่าเธอต้องโมโหหิวอยู่แน่ ๆ
ภายในห้องโถงบ้านหลังแรกไม่มีใครอยู่ ทุกคนกำลังยุ่งอยู่หลังบ้านกับกวางตัวนั้น เสียงโต้เถียงปนเสียงหัวเราะเรียกให้สองขาก้าวไปหยุดอยู่หน้าประตูหลังบ้านแล้วก็พบครูสาวที่ยืนอยู่หน้าเตาแก๊สในครัว เธอหันมายิ้มให้ลูกศิษย์ก่อนจะหันไปตักข้าวสารใส่หม้อเตรียมหุง มื้อเย็นวันนี้เป็นข้าว แน่นอนว่ากวางตัวนั้นก็คงเป็นกับชั้นยอดที่ทุกคนรอคอย
เธอใช้เวลาเดินป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้นพอสมควรก่อนจะกลับไปที่ห้องของตัวเอง สองขาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เลื่อนลิ้นชักชั้นล่างที่เป็นชั้นส่วนตัวของเธอออกมาก่อนจะเดินวนหาบางอย่างรอบห้อง คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันก่อนจะผ่อนลมหายใจออกอย่างหัวเสียเมื่อไม่พบสิ่งของที่ต้องการ สุดท้ายเธอก็นึกอะไรดี ๆ ได้
เธอเลื่อนลิ้นชักบนสุดออกก่อนจะเอากล่องใส่ยางรัดผมที่แบคฮยอนเคยให้ออกมา มือเล็กกำต่างหูและยางรัดผมทั้งหมดใส่ไว้ในชั้นเพื่อเอากล่อง เด็กสาวนั่งลงยอง ๆ มือขวาโกยของที่ต้องการใส่ในกล่องภายในเวลาไม่กี่วิ เธอแทบจะไม่ได้จัดให้มันสวยงามเลยด้วยซ้ำ
“จัดไปครับงานลอกหนัง ใครจะทำก็ทำ แต่ – กู – ไม่” ลู่หานส่ายหน้าหน่าย ๆ แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปในบ้านเพื่อหาน้ำดื่ม วันนี้เขาเหนื่อยจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว อยากจะนอนพักสักชั่วโมงสองชั่วโมงแล้วปล่อยให้คนอื่นทำกับข้าวไป จะว่าเอาแต่ใจหรือขี้เกียจสันหลังยาวก็ตามลำบากเลย
“เดี๋ยวไปตามยัยช้างมา ถนัดนักล่ะเรื่องลอกหนังเนี่ย” เทาลุกขึ้นเดินเข้าไปในบ้าน ตอนนี้เหลือเพียงแค่จงอินที่กำลังง่วนอยู่กับกวาง ส่วนคนที่เหลือแยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัวซึ่งคืออะไรบ้างก็ไม่รู้
เด็กหนุ่มชะโงกหน้ามองหาเพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวเพราะคิดว่าคงนอนอืดอยู่ในบ้านหลังแรก พอเห็นว่าไม่มีใครอยู่ เด็กหนุ่มก็เดินไปเคาะประตูห้องพร้อมทั้งเรียกชื่อ แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าของห้องก็ยังไม่เปิดสักทีจนคิดว่าเขาคงต้องถือวิสาสะเปิดเข้าไป
“เข้าไปนะ?” เป็นการขออนุญาตที่ไม่ต้องการคำตอบรับ เทาหมุนลูกบิดช้า ๆ ก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปแต่ก็ผิดคาด อึนจีไม่ได้อยู่ที่นี่
คิ้วหนาขมวดมุ่น มันเป็นเรื่องแปลกกับการตามผู้หญิงที่หาตัวง่ายที่สุดในบ้าน เทาเดินออกมาข้างนอกแล้วก็หรี่ตามองเมื่อเห็นใครคนหนึ่งกำลังเดินออกไปตามทางด้านนอก เขาจะไม่แปลกใจเลยสักนิดถ้าเส้นทางนั้นไม่ได้มีไว้สำหรับให้รถขับเข้าออกอุทยาน
เทาถอนหายใจแล้วล้วงกระเป๋ากางเกงเดินตามไปเรื่อย ๆ ก็อยากรู้เหมือนกันแหละว่ายัยนั่นกำลังคิดจะทำอะไร อาจจะแอบเอาขนมไปฝังในที่ ๆ คนไม่รู้ หรือไม่ก็นัดบยอนแบคฮยอนเอาไว้ แต่ถ้าเป็นอย่างหลังเห็นทีว่าหวงจื่อเทาคงต้องรีบขุดข้ออ้างขึ้นมาอธิบายกันยกใหญ่ว่าจะเดินตามไปเพื่อความอยากเสือกอะไร
เวลาผ่านไปเกือบห้านาทีแล้ว แต่คนที่เดินนำอยู่ข้างหน้าก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเดินง่าย ๆ ฝังขนมไกลอะไรขนาดนั้น เขาเริ่มจะเอะใจเมื่อเห็นประตูทางออกอุทยานอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้นัก ยัยนั่นจะออกไปจับลิงกินข้างนอกหรือไงกัน?
“นี่!”
“...”
เธอหยุดอยู่กับที่ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก ดูเหมือนเพิ่งจะรู้ตัวด้วยซ้ำว่ามีเขาเดินตามมาอยู่นานสองนาน แต่ถึงอย่างนั้นจองอึนจีก็ไม่หันกลับไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายแล้วลับริมฝีปากกันเหมือนอย่างเคย แม้ว่าจะไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าแต่เธอก็รับรู้ได้ว่าผู้ชายคนนั้นกำลังเดินเข้ามาใกล้ทุกขณะ
“จะไปไหน?” เด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมือแกร่งวางลงบนไหล่ เธอเบี่ยงตัวหลบออกมาทั้งที่ยังคงไม่หันกลับไปและนั่นทำให้เทาประหลาดใจมากกว่าที่เป็นอยู่ “นี่ยัยช้างน้ำ”
“...”
“ยัย...”
“อย่าเข้ามานะ”
“...”
เทาชะงักอยู่ท่านั้นเมื่ออึนจีหันหน้าเข้าหาเขาพร้อมกับปลายมีดแหลมที่ชี้ขึ้นมาในระดับใบหน้าเขา ถ้าถามว่าสิ่งใดในโลกที่ทำให้หัวใจของหวงจื่อเทาเต้นช้าลงก็คงเป็นหยดน้ำตากับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของผู้หญิงคนนี้ล่ะมั้ง
นัยน์ตาเรียวรีหลุบลงมองปลายมีดแหลมที่กำลังสั่นไหวไปตามมือและร่างที่หอบจนตัวโยน เด็กหนุ่มทำอะไรไม่ถูก เขาได้เพียงแค่มองหน้ากับเธอแล้วให้แววตาคู่นี้เป็นฝ่ายถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น?
“ถอยออกไป...”
“...”
“กลับไปเลย...กลับไปเดี๋ยวนี้” อึนจีร้องไห้หนักกว่าเดิม ริมฝีปากของเธอกำลังสั่น หยดน้ำใสไหลอาบแก้มครั้งแล้วครั้งเล่า เธอไม่สามารถหยุดตัวเองได้แม้ว่าอยากจะเข้มแข็งแค่ไหนก็ตาม
ถึงอยากจะถามว่าเกิดบ้าอะไรขึ้นแต่เทาก็แค่ลดระดับสายตาลง กล่องยางรัดผมที่เขาให้กับตุ๊กตาช้างวันคริสต์มาสถูกกอดแนบอกด้วยแขนข้างซ้ายของเธอ เด็กหนุ่มพยายามเรียบเรียงความคิดในหัว วูบหนึ่งอะไรร้าย ๆ พลุ่งพล่านเข้ามาเป็นอย่างแรกแต่เขาก็พยายามไล่ความฟุ้งซ่านนั้นออกไป
จื่อเทาไม่ได้พูดจากวนประสาทหรือผลักหัวให้เธอเลิกเพ้อเจ้อ หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นช้าลงเรื่อย ๆ เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าที่กำลังเจ็บปวดอยู่ตอนนี้เป็นเพราะเห็นน้ำตาของคนที่เขารักหรือเป็นเพราะความหวาดกลัวที่หยั่งรากลงมาในใจอย่างช้า ๆ นี่กันแน่
อึนจียังคงไม่ลดมีดลง เธอค่อย ๆ ย่อตัวเพื่อวางของเหล่านั้นไว้บนพื้นหิมะก่อนจะดึงขากางเกงข้างซ้ายขึ้น ภาพที่เห็นทำให้เด็กตัวสูงช็อกจนพูดไม่ออก แผลที่เกิดจากรอยเล็บถึงจะไม่ใหญ่มากนักแต่มันสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน และนี่คือเหตุผลที่เธอแอบหนีออกมาเงียบ ๆ
เงียบ ๆ ...โดยที่ไม่ให้ใครรู้...
“...”
“...”
เวลาผ่านไปอย่างไร้ความหมายอยู่ถึงครึ่งนาที เทาค่อย ๆ ดันมีดในมืออีกคนออกให้พ้นทาง เขาไม่ได้กลัวว่าเธอจะแทงเขาให้ตายเลยสักนิด ขายาวก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับรั้งอีกคนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด อึนจีปล่อยมีดลงบนพื้นแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เธอซุกหน้าลงกับบ่ากว้างราวกับว่าจะให้ผู้ชายคนนี้ช่วยเยียวยาความกลัวที่กำลังกัดกินหัวใจออกไป เทาเม้มริมฝีปากแน่น เขากระชับกอดอึนจีแน่นยิ่งขึ้นก่อนที่น้ำตาจะไหลลงบนแขนเสื้อของตัวเองจนเป็นวงกว้าง
“ฉัน...กำลังจะตาย...” เสียงสะอื้นของคนในอ้อมกอดราวกับหอกเป็นพัน ๆ เล่มที่กำลังทิ่มแทงอกเขาซ้ำ ๆ หวงจื่อเทาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าจะสรรหาคำพูดไหนที่จะทำให้อึนจีหยุดร้องไห้ได้ เพราะแม้กระทั่งตัวเขาเองก็ยังปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างหยุดไม่อยู่
“เธออาจจะถูกกิ่งไม้ข่วนก็ได้...” เด็กหนุ่มพยายามข่มเสียงให้เป็นปกติ แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย
ไม่...เธอรู้ดีว่ามันเป็นรอยจากอะไร...
“ฉันยัง...ไม่อยากตาย”
อึนจีไม่ได้เก็บเอาคำปลอบใจของเทามาคิด เธอกำเสื้อกันหนาวของคนตัวสูงไว้แน่นเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวทั้งร่างกายและจิตใจ ระหว่างทางเธอได้แต่ถามตัวเองว่าร่องรอยของความเจ็บปวดตรงขาของเธอมันเกิดขึ้นจากอะไรและตอนไหน ทั้งที่พยายามปลอบตัวเองมาตลอดทาง แต่พอเห็นรอยชัด ๆ เธอถึงได้รู้...ทั้งที่ตัดสินใจแล้วว่าจะหายไปเงียบ ๆ เพราะเธอคงไม่มีความกล้ามากพอที่จะอยู่มองทุกคนก่อนตาย
“ฉันยังอยากอยู่กับทุกคน...แต่ว่าฉัน...ทำไม่ได้แล้ว”
“เพ้อเจ้อน่ะ...” เทากดหัวอีกคนให้ซบลงกับไหล่ของตัวเองแน่นขึ้น “ยังมีอะไรอีกตั้งหลายอย่างที่เรายังไม่ได้ทำ...เธอจะตายได้ยังไง?” อึนจีได้แต่ร้องไห้ เด็กสาวกอดรั้งร่างเจ้าของอ้อมกอดเอาไว้แน่น มันคงจะเป็นความรู้สึกสุดท้ายซึ่งเธอจะได้ซึมซับ
“ฉันกลัว...” น้ำตาของหวงจื่อเทาไหลออาบหน้าจนดูไม่จืด เขาใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่ในการตั้งสติให้ตัวเอง เขาพึมพำคำว่าไม่เป็นไรซ้ำ ๆ ในขณะลูบหัวอึนจีไปด้วย
“ไม่เป็นไร...ฉันจะอยู่ตรงนี้กับเธอเอง”
เบื้องหน้าคือน้ำตก มันคงสวยงามกว่านี้ถ้ารอบข้างไม่ได้เต็มไปด้วยหิมะขาวโพลน ใช้เวลาพอสมควรเลยทีเดียวกว่าคนข้าง ๆ จะหยุดร้องไห้ได้ พวกเขาช่วยซับน้ำตาให้กันและกันแม้ว่ามันจะไหลลงมาซ้ำรอยเดิมครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งคู่นั่งอยู่บนโขดหินในป่า เทาไม่ได้พาอึนจีเดินกลับเข้ามาลึกนัก ในตอนนี้เขาก็แค่ต้องการที่เงียบ ๆ สักที่เพื่ออยู่กับเธอตามลำพัง
ระหว่างเขากับอึนจีไม่เคยเลยสักครั้งที่จะนั่งอยู่ด้วยกันท่ามกลางบรรยากาศสงบ ๆ ได้ เด็กหนุ่มทอดสายตาไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายและเธอเองก็เช่นกัน ทั้งสองคนได้พบเจอความสูญเสียมาด้วยกันนับไม่ถ้วน ทั้งในตอนที่โรงเรียนแตกครั้งแรกไปจนถึงตอนมันเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง แต่สุดท้ายแล้วก็พากันหนีออกมาจากความสูญเสียครั้งสุดท้ายในตอนที่โรงเรียนแตกได้ ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้พวกเขาก็แค่วางใจ ทั้งที่จริงแล้วอาจจะมีอะไรเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อแม้แต่ตอนที่ทุกคนนั่งปาร์ตี้ดื่มเบียร์หรือเล่นเกมสนุก ๆ
พอรู้สึกว่ากำลังสูญเสียเวลาไปอย่างเปล่าประโยชน์โดยการจมอยู่กับความคิดฟุ้งซ่านเทาก็หันหน้าเข้าหาคนตัวเล็กกว่าก่อนจะลดระดับสายตาลงมองของที่เขารู้สึกติดใจมาตั้งแต่เมื่อครู่
“เธอหยิบมันมาด้วยเหรอ” อึนจีก้มลงมองตุ๊กตาช้างที่วางทับกล่องของขวัญเอาไว้ เธอพยักหน้าหงึกทั้งที่ไม่มองกลับอีกฝ่าย
เทาขยับเข้าไปนั่งใกล้ ๆ เพื่อลดช่องว่างที่มีต่อเขาและเธอ ช่องว่างของความรู้สึกที่หวงจื่อเทาไม่เคยพูดออกไปเพราะกลัวเสียเพื่อนรวมถึงความปอดแหกที่ทำให้เขาไม่กล้าทำในสิ่งที่ตั้งใจ อึนจีนั่งก้มหน้า เธอบีบกล่องนั้นไว้แน่นจนหลังมือขึ้นริ้วแดง
เทาถอดถุงมือข้างขวาออกอย่างชั่งใจ เขานิ่งไปครู่หนึ่งเพื่อรวบรวมความกล้าที่จะเอื้อมไปจับมืออีกคนอย่างที่อยากทำมาตลอด เด็กหนุ่มไม่ได้ออกแรงกระชากลากดึงเหมือนที่เคยเป็นเสมอมา กลับกันแล้วมันอบอุ่นและอ่อนโยนจนเธอนึกอยากจะร้องไห้อีกครั้ง
อึนจีหงายมือขึ้นเล็กน้อยแล้วปล่อยให้ช่องว่างระหว่างนิ้วสอดประสานกับมือคนตัวสูง เธอเหลือบมองเพียงเล็กน้อยและหวังว่าเทาจะไม่รู้ ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรงเมื่อนิ้วหัวแม่มือของเทากำลังคลึงบนหลังมือเธอราวกับจะปลอบประโลมในสิ่งที่ไม่มีทางดีขึ้น
“ขอโทษนะ บางทีเธออาจจะอยากให้แบคฮยอนอยู่ตรงนี้แทนที่จะเป็นฉัน” เขามองกล่องหนังยางนั้น ในตอนนี้ความรู้สึกที่มีมันเศร้าเกินกว่าจะมาน้อยใจเรื่องที่อึนจีหยิบกล่องนั่นมาทั้งที่คิดว่าเป็นของแบคฮยอน
“ฉันไม่ได้อยากให้แบคฮยอนอยู่ที่นี่”
“...”
“จริง ๆ นะ...” เสียงของเธอแผ่วลงพร้อมกับมือที่กระชับแน่นยิ่งขึ้น
“แน่ใจเหรอ” เทาถามย้ำ เขาไม่เคยมีความมั่นใจในตัวเองเลยสักครั้งเวลาอยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ เพราะอย่างนั้นทุกครั้งถึงได้ต้องโหวกเหวกอะไรโง่ ๆ แสร้งทำเป็นมองสิ่งรอบตัวทุกอย่างเพื่อกลบเกลื่อนสายตาคิดไม่ซื่อของตัวเอง
“ทำไมนายถึงถามแบบนั้น”
“...ไม่รู้สิ” เด็กหนุ่มหลุบตาลงมองกล่องนั้นก่อนจะหันหน้าเข้าหาน้ำตก เพียงแค่นั้นก็เป็นคำตอบได้โดยที่ไม่ต้องพูดว่าเขากำลังมีอะไรในใจอยู่เหมือนกัน
“นายรู้เหรอว่ามันเป็นของแบคฮยอน”
“อืม”
“เขาบอกนายเหรอ”
“เปล่า”
“แล้วรู้ได้ยังไง”
นิยามของคำถามที่ไม่อยากตอบ พอไม่มีวงเหล้าหรือผู้คนมากมายแล้วเขาก็ได้ใช้เวลาคิดกับตัวเองมากขึ้น เวลาที่ผ่านมามันเสียเปล่า เขารู้สึกเสียดายจนอยากจะสบถออกมาให้กับความโง่ของตัวเองสักล้านที
“ที่รู้...” เทาหันไปสบตากับคนข้าง ๆ ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำแต่ก็เฝ้ารอคำตอบจากปากเขาอย่างใคร่รู้ “ก็เพราะว่ามันเป็นของฉัน”
“...” อึนจีมองหน้าอีกคนอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ภาพวันนั้นฉายเข้ามาในหัวเหมือนฟิล์มหนัง ตอนที่เธอเห็นกล่องของขวัญ...เธอหันไปเห็นแบคฮยอนกำลังยิ้ม
ในขณะที่เทายืนอยู่ข้างหลังผู้ชายคนนั้น...
ในหัวมีแต่คำถาม ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เธอคงไล่ฟาดหมอนี่ไม่ยั้งมือที่บังอาจเอาเรื่องแบบนี้มาพูดเล่น แต่เพราะตอนนี้ทั้งคู่รู้ว่าอีกคนกำลังจริงจัง มันอาจเป็นโอกาสุดท้ายที่จะได้พูด เธอเห็นตัวเองในแบบที่ต่างออกไปจากแววตาคู่นั้น จนสุดท้ายอึนจีก็ต้องเป็นฝ่ายเบือนสายตาหลบเพราะหัวใจที่เต้นแรง
“ทำไมไม่บอก”
“บอกอะไร” คำถามของเทาทำให้เธอหันกลับมา เด็กหนุ่มยังคงมองเธอด้วยแววตาแบบนั้นอย่างในทีแรก มือของเขาชื้นเหงื่อแต่สิ่งที่พูดก็แน่วแน่อย่างคนที่คิดดีแล้ว “บอกว่ามันเป็นของฉัน”
“...”
“หรือบอกว่าฉัน...ชอบเธอ”
“...”
“ฉันอยากพูดแบบนี้มาตลอด ถ้าเธอโกรธ...ก็ช่วยไม่ได้นะ” เธอไม่ชินเลยสักนิดที่อีกคนเอาแต่หัวเราะเบา ๆ แบบนี้ บางทีมันอาจจะดีกว่าถ้าเทาระเบิดหัวเราะใส่หน้าเธอแล้วบอกว่า ‘ฉันล้อเล่นน่ะยัยโง่’
“ฉัน...ไม่ได้โกรธ” อึนจีไม่ได้อธิบายเหตุผลในทันที เธอมีอาการเหมือนเทาตอนก่อนหน้านี้ไม่มีผิด
“...”
“มันจะตลกไหม...” เด็กสาวเว้นจังหวะไว้ครู่หนึ่ง เธอประหม่าจนเผลอบีบมือคนข้าง ๆ แน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว “ถ้าฉันจะบอกว่า...เหมือนกัน”
“...”
“ฉัน...ก็ชอบนายเหมือนกัน”
“...”
“ชอบ...มาก” เสียงของอึนจีสั่นเครือ หยดน้ำตาไหลลงมาอีกครั้งแม้ว่าริมฝีปากของเธอกำลังยิ้มอยู่ “...จนคิดว่าการตายมันเร็วเกินไปสำหรับฉัน”
“...”
“นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เราสองคนไม่ทะเลาะกัน” เธอใช้มือข้างที่ว่างอยู่เช็ดน้ำตาออกอย่างลวก ๆ การหายใจเข้าออกมันเป็นเรื่องยากตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเธอถึงได้รู้สึกเหนื่อยแบบนี้นะ
“นั่นสิ” เสียงของเขาเบาลง “ถ้าก่อนหน้านี้เราไม่ทะเลาะกันเลย มันจะเป็นยังไงนะ?”
“คิดไม่ออกหรอก” อึนจีตอบในทันที เธอทั้งรู้สึกเสียดายแล้วก็มีความสุขอย่างประหลาดที่ได้พูดความในใจออกไปสักที
“งั้นเลิกคิดเถอะ” ทั้งคู่หัวเราะเบา ๆ แล้วปล่อยให้ความอึดอัดรอบข้างทำงาน เสียงน้ำไหลจากชั้นน้ำตกคือสิ่งเดียวที่ได้ยิน ทั้งที่อากาศหนาวเหน็บขนาดนี้...แต่มือของเขาและเธอกลับร้อนแล้วก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“ถามอะไรอย่างได้ไหม”
“ก็ได้ ถ้าคำถามของเธอไม่ทำให้ฉันอึดอัดจนเกินไปน่ะนะ”
“มันเป็นเรื่องปกติที่ผู้หญิงอยากรู้...ว่าผู้ชายชอบเธอตั้งแต่เมื่อไหร่”
“...”
“เฮ้...อย่าเงียบสิ” อึนจีบีบมืออีกคนเบา ๆ เพราะไม่อยากให้เทาคิดนานจนเกินไปนัก เธอยังอยากฟังอะไรอีกตั้งหลายอย่างหลังจากรู้ว่าใจตรงกัน
“จำไม่ได้หรอกว่าตั้งแต่เมื่อไหร่...แต่รู้ตัวอีกทีฉันก็ชอบเธอแล้ว”
กลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง เด็กสาวกระชับกล่องของขวัญกับตุ๊กตาช้างไว้บนตักก่อนจะค่อย ๆ เอนไปซบไหล่คนตัวสูงกว่า เธอไม่เคยมีความกล้าที่จะทำแบบนี้เลย ตลอดเวลาจองอึนจีทำได้เพียงแค่ทำตัวกวนประสาท เพราะมันเป็นเหตุผลเดียวที่จะทำให้เธออยู่กับหวงจื่อเทาได้อย่างสนิทใจ
โดยใช้คำว่า ‘เพื่อน’ บังหน้า
“เธอนี่มันซื่อบื้อยังไงก็ยังซื่อบื้ออย่างนั้น” เทาเบนหน้าไปเล็กน้อยพลางมองกลุ่มผมสีดำที่ซบไหล่เขาอยู่ เด็กหนุ่มไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว เขายอมที่จะนั่งอยู่ในท่านี้นาน ๆ ถ้าเกิดทำให้คนข้าง ๆ รู้สึกดีขึ้นได้บ้าง
“เป็นบ้าอะไรอยู่ดี ๆ ก็มาว่าฉัน” เสียงของเธอเบาลงกว่าในทีแรก เขารู้สึกได้ถึงอาการเหนื่อยล้าของเธอเพียงแค่การพูดไม่กี่คำ นั่นทำให้เทาใจไม่ดีแต่เขาก็เลือกจะข่มตัวเองไว้
“คนปกติที่ไหนเขาพกยางรัดผมเยอะแยะไปด้วย” พูดจบก็เขกหัวเบา ๆ ไปทีนึง อึนจีปิดเปลือกตาลงก่อนจะค่อย ๆ ลืมขึ้นอย่างช้า ๆ ภาพทุกอย่างเริ่มพร่ามัวจนต้องกระพริบตาซ้ำ ๆ
“ฉันไม่ได้พก”
“หืม?”
“ฉันไม่ได้เป็นคนผิดปกติแล้วกัน...” ริมฝีปากแห้งผาก ร่างกายของเธอกำลังปั่นป่วนเหมือนกับคนกำลังมีไข้ ทรมาน ในหัวของเธอมีแต่คำนั้นแทรกอยู่กับความทรงจำเก่า ๆ เต็มไปหมด
“ถ้าข้างในไม่ใช่ยางรัดผมแล้วมันคืออะไร” เทาพยายามชวนคุยต่อ แต่ก็ได้รับคำตอบเป็นศีรษะที่ส่ายไปมาเป็นการปฏิเสธ “ขอดูหน่อยไม่ได้เหรอ”
“ไม่ใช่ตอนนี้”
“ทำไมล่ะ?”
“รอฉันหลับก่อนนะแล้วจะให้ดู...”
เทาไม่ได้พูดอะไรอีก เขาทำได้แค่นั่งนิ่งหลังจากที่เธอพูดจบ เสียงผ่อนลมหายใจของอึนจีเบาลงเรื่อย ๆ ขัดกับความพยายามของเขาที่มากขึ้นในการอดกลั้นต่อความดื้อด้านของน้ำตา
“คิดถึงครูเนอะ”
“...”
“มินซอก...ยุนฮา...ทุก ๆ คน...”
หวงจื่อเทาเกลียดการนอนขึ้นมาก็ตอนนี้ เขาอยากจะเขย่าคนข้าง ๆ แรง ๆ แล้วบังคับให้กลับไปยังบ้านพักด้วยกันให้ได้แต่มันก็แค่ความคิด
“นี่”
“...”
“...อึนจี”
ไม่มีเสียงตอบรับ ทุกอย่างเงียบเชียบและมีแค่เสียงลมหวีดหวิวดังก้องอยู่ในหู หัวใจของเขากำลังเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเพียงแค่อีกคนไม่ขานตอบ มือแกร่งกระชับแน่นขึ้นเป็นการปลุกทางอ้อมหากว่าเธอหลับไปจริง ๆ เทาออกแรงเขย่ามือแรงขึ้นเล็กน้อยจนร่างของคนข้าง ๆ เซล้มลงบนตักเขา
เทาค้างอยู่ท่านั้น เขาไม่ได้สนใจตุ๊กตาช้างหรือกล่องของขวัญที่ตกลงไปกองกับหิมะบนพื้น นัยน์ตาคมกำลังจ้องมองร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่บนตักโดยไม่มีท่าทีว่าจะขยับตัว มือแกร่งเอื้อมขึ้นมาวางลงบนท่อนแขนเล็ก เขาเขย่าปลุกเธอเพียงเบา ๆ เท่านั้นก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
“อึนจี...”
“...”
“ตื่นสิ...” เทาพูดเสียงสั่นขณะมองคนบนตัก ร่างของเด็กสาวอ่อนปวกเปียกตอนถูกเขย่าตัวเบา ๆ เธอไม่ลุกขึ้นมาส่งเสียงโวยวายเพราะถูกรบกวนเวลานอนเหมือนอย่างเคย...ไม่แม่แต่จะหายใจในตอนที่เขาแตะนิ้วมือลงใต้จมูก
“จองอึนจี...”
เทาปล่อยให้น้ำตาหยดลงบนเสื้อกันหนาวสีชมพูอ่อนครั้งแล้วครั้งเล่า เสื้อตัวนี้เขาเป็นคนเลือกให้เธอเองกับมือแน่นอนว่าอึนจีไม่เคยรู้...หัวใจของเขากำลังทำงานหนัก มันเจ็บปวดจนไม่สามารถระบายออกมาด้วยวิธีไหนได้แม้แต่น้ำตาในตอนนี้
“ขอร้องล่ะ...ตื่นเถอะ...” เด็กหนุ่มได้แต่พร่ำวิงวอนต่อพระเจ้าให้คนตรงหน้าแค่เพียงหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า หลังจากนั้นเธอก็จะลืมตาตื่นขึ้นมายิ้มแล้วหัวเราะเสียงดังต่อหน้าเขาและบอกว่านี่คือการล้อเล่นโง่ ๆ ที่มีไว้แก้เผ็ดเขาเท่านั้น
“...” หวงจื่อเทาร้องไห้โดยที่ไม่มีเสียง เขายังเขย่าร่างเธอเบา ๆ อยู่อย่างนั้นเผื่อว่าอึนจีจะยังไม่หลับไป
และแล้วคำขอของหวงจื่อเทาก็สัมฤทธิ์ผลในเวลาถัดมา เด็กหนุ่มชะงักไปชั่วอึดใจเมื่อร่างของคนบนตักเริ่มขยับตัว เด็กหนุ่มเลียริมฝีปากที่แห้งผากแล้วช่วยประคองร่างอีกคนให้ลุกขึ้นนั่งทั้งรอยยิ้มมีหวัง
แต่ใบหน้าของอึนจีซีดเผือด นัยน์ตาที่เคยเปล่งประกายสดใสเปลี่ยนเป็นสีหม่นและต้อแสง ก่อนที่มือทั้งสองข้างจะเอื้อมมาคว้าไหล่และต้นคอของเขาเหมือเวลาเล่นหยอกล้อกันไม่มีผิด
“...อึนจี” เทาเม้มริมฝีปากแน่น ยิ่งตอนคนตรงหน้าค่อย ๆ อ้าริมฝีปากเขาก็รู้สึกเหมือนจะตายเสียให้ได้ น้ำตาไหลอาบแก้มลงมาอย่างหน้าไม่อายขณะสบตากับเธอ เด็กหนุ่มได้เพียงแค่คว้าข้อมือเล็กเอาไว้แล้วส่ายหน้าไปมาอย่างไร้ความหมาย “เลิกเล่นได้แล้ว...”
เสียงครางฮือในลำคอมาพร้อมกับใบหน้าที่เลื่อนเข้ามาใกล้ น้ำตาไหลอาบใบหน้าจนทุกอย่างพร่ามัว เทาประคองศีรษะอีกคนให้ซบกับอกของตัวเองก่อนจะกดลงให้แน่นยิ่งขึ้นเมื่อเธอกำลังดิ้นทุรนทุราย
ทุกอย่างขาวโพลนไปหมด...ทั้งหิมะโดยรอบและทุกอย่างในหัวของเขา
เทาค่อย ๆ ดึงมีดพกออกมาจากสนับขาเมื่อคนในอ้อมกอดดิ้นแรงยิ่งขึ้นด้วยความหิวกระหาย เขากัดฟันแน่นก่อนจะปิดเปลือกตาลงแล้วตัดใจแทงลงบนขมับเธอในครั้งเดียวด้วยแรงทั้งหมดที่มี จากนั้นมือของเขาก็สั่นอย่างคนไร้เรี่ยวแรง น้ำตาอุ่นยังคงไหลลงตามโครงหน้า เมื่อร่างของอึนจีแน่นิ่งไปอย่างแท้จริงแล้ว
มือแกร่งชักมีดออกแล้วทิ้งไปอย่างไม่ใยดีก่อนจะตระกองกอดร่างเล็กเอาไว้พร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก เขาไม่กลัวว่าเสียงร้องไห้ปานขาดใจนี้จะเรียกให้ตัวกินคนหน้าไหนออกมาอีก เลือดสีสดไหลลงมาตามขมับจนเปื้อนเสื้อของเขาและตัวเธอเอง นี่เป็นสิ่งบ่งบอกได้ดีว่าคนที่เขารักได้จากไปแล้ว
เทาพรมจูบลงบนศีรษะเธอทั้งที่ยังร้องไห้อย่างหนัก เขาได้แต่ภาวนาว่ามันเป็นเพียงแค่ฝันร้ายที่ตื่นมาแล้วทุกอย่างก็จะจบลง...
“ฉันรักเธออึนจี...ฉันรักเธอ...”
ทุกคนนั่งล้อมอยู่หน้ากองไฟกันพร้อมหน้าพร้อมตาเพื่อเตรียมกินมื้อเที่ยงกันในช่วงเวลาบ่ายสามเศษ ๆ อาหารทุกอย่างถูกจัดเตรียมเป็นพิเศษคล้ายการจัดงานวันปีใหม่เล็ก ๆ กับเนื้อสัตว์ที่นาน ๆ ทีถึงจะได้กินครั้งหนึ่ง
เสียงหัวเราะและรอยยิ้มมาพร้อมกับกระป๋องเบียร์ที่ยกขึ้นชนกัน ท่ามกลางความหนาวเหน็บมีเพียงแค่ใครบางคนที่คอยชะเง้อหน้ามองหาลูกศิษย์ทั้งสองคนซึ่งไม่อยู่ตรงนี้ เธอคิดไว้แล้วว่าจะเอ็ดพวกเขายังไงบ้างเรื่องที่คงพากันหายไปเล่นอะไรพิเรนทร์ ๆ อย่างทุกที
ทุกคนเงียบเมื่อจู่ ๆ ปาร์คกาฮีก็ลุกขึ้นยืน แววตาของเธอดูตื่นตระหนกจนต้องมองตามไปยังเป้าสายตาเดียว แล้วก็พบเด็กหนุ่มร่างสูงที่กำลังเดินมาทางนี้พร้อมกับร่างของใครอีกคนในอ้อมแขน
“เทา...”
ยิ่งเข้ามาใกล้ภาพก็ยิ่งชัดเจน ทุกคนลุกขึ้นยืนพร้อมกันก่อนที่ครูสาวจะวิ่งเข้าไปหานักเรียนในปกครองของเธอ เหมือนถูกค้อนทุบลงกลางหัว สองมือยกขึ้นปิดปากเมื่อเห็นเลือดสีสดที่แห้งกรังอยู่ตามขมับเป็นทางยาวจนมาถึงปลายคางรวมถึงเสื้อของเด็กตัวสูงที่อุ้มร่างเด็กสาวมาด้วย
“ไม่...” กาฮีทรุดลงไปกับพื้นก่อนที่เทาจะค่อย ๆ วางร่างไร้วิญญาณลง “อ...อึนจี...” มือเรียวเอื้อมไปหาลูกศิษย์หญิงเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ก่อนจะปัดไรผมออกจากดวงหน้าหวานทั้งที่มือกำลังสั่น เธอไม่สามารถควบคุมน้ำตาที่ไหลออกมาได้เลยสักนิด ความเจ็บปวดประดังประเดถาโถมเข้ามาจนยืนต่อไปไม่ไหว
“ครูครับ...ผมขอโทษ...ผมขอโทษ...” เทาพร่ำบอกซ้ำ ๆ ทั้งที่ยังร้องไห้ไม่หยุด เสียงนั้นสั่นจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์ กาฮีเงยหน้ามองคนตรงหน้าก่อนจะก้มลงมองอึนจีอีกครั้ง เธอค่อย ๆ ขยับเข้าไปกอดลูกศิษย์ที่นอนแน่นิ่งอยู่ในอ้อมแขนของเด็กหนุ่มทั้งยังร้องไห้ปานจะขาดใจ มินซอกทรุดเข่าลงข้าง ๆ พร้อมกับกอดครูของเขาไว้ทั้งน้ำตา
ชายหนุ่มที่เหลือมองทั้งสามคนกอดกันโดยมีร่างไร้วิญญาณอยู่ตรงกลาง ไม่มีคำถามหลุดออกมาจากปากใครทั้งนั้นแม้กระทั่งซูโฮ เด็กน้อยโผเข้ากอดพร้อมกับกำเสื้อคนเป็นพ่อไว้แน่น ซีวอนโอบกอดลูบหัวปลอบใจลูกชายที่กำลังสะอื้นอย่างหนักหลังจากเห็นศพของพี่สาวที่เขารู้สึกสนิทใจต่อหน้าต่อตา
คยองซูทำได้เพียงแค่ยืนมองร่างไร้วิญญาณของเด็กผู้หญิงคนนั้น ในหัวของเขามีแต่คำถาม ภาพเหตุการณ์ทุกอย่างฉายซ้ำไปมาราวกับจะหาต้นเหตุของเรื่องครั้งนี้
เพราะเมื่อตอนกลางวันใช่ไหม...
จงอินเข้าไปกอดแบคฮยอนจากข้างหลังพร้อมกับลูบหัวเบา ๆ ก่อนที่ร่างเล็กจะปล่อยให้หยดน้ำตาไหลลงมาโดยไร้เสียงสะอื้น ราวกับว่าความเจ็บปวดทุกอย่างมันจุกอยู่ในอกของทุกคนไม่ต่างกัน...
อี้ฟานวางมือลงบนไหล่เซฮุนที่ยืนอยู่ห่าง ๆ ความเจ็บปวดทุกอย่างมันถูกส่งไปยังหัวใจและสมองได้เป็นอย่างดี จงแดเสยผมขึ้นก่อนจะเอี้ยวตัวหันหลังให้ความจริงที่โหดร้าย ถึงแม้ว่าอึนจีจะไม่ใช่ญาติพี่น้องของเขา...แต่กับการจากไปโดยไม่ทันได้ตั้งตัวของคนที่รู้สึกผูกพันมันทำให้เขายังไม่อยากทำใจยอมรับในทันที
“ครูขอโทษ...”
มีเพียงเสียงสั่นเครือของปาร์คกาฮีและมือเรียวที่กำลังลูบไปตามโครงหน้าร่างไร้วิญญาณของจองอึนจีอย่างเบามือ ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาอย่างต่อเนื่องและเธอไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้อีกแล้ว ไม่ว่าอึนจีจะถูกกัดที่ไหน เมื่อไหร่...แต่ไม่เคยมีสักครั้งเลยที่เธอจะปกป้องลูกศิษย์เอาไว้ได้
โลกใบนี้โหดร้ายเสมอสำหรับคนที่ยังมีชีวิตอยู่
ความสูญเสีย...เกิดขึ้นอีกแล้ว...
TBC
ความเจ็บปวดนึงของการเป็นไรท์เตอร์ฟิคแนวนี้
คือการต้องฆ่าตัวละครที่รักมาก และอยู่ด้วยกันมานานตั้งแต่ภาคแรก
เราร้องไห้ตั้งแต่ตอนสองทุ่มแล้วก็หยุดไปช่วงเที่ยงคืน กลับมาร้องอีกทีตอนตีสามจนตอนนี้ตีสามสี่สิบหก เราก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่ดี ไม่รู้ดิ อาจจะหาว่าเว่อก็ได้ แต่เราผูกพันแล้วก็รักตัวละครทุกคนจนไม่อยากให้ใครตายจากไป ถึงจะเขียนบอกไว้หน้าบทความแล้วก็เถอะ
เราไม่ได้ให้อึนจีตายเพราะเป็นผู้หญิงในฟิควาย แต่ทุกอย่างมันมีที่มาที่ไป ทุกอย่างมีเหตุผลในการดำเนินเนื้อเรื่องต่อ เราไม่รู้ว่าจะยังมีคนทนอ่านฟิคเรื่องนี้ต่อไปไหวไหม แต่ถึงเหลือคนอ่านแค่คนเดียวเราก็จะเขียนให้จบซีซั่นสาม
ขอบคุณกิ๊ง @_oharha ที่ช่วยเพิ่มความเศร้าให้ฉากเทาอึนจี หน่วงจนไม่รู้จะว่ายังไงละค่ะ นางสุดยอดมากเรื่องดราม่า สมแล้วที่เป็นไอดอลมลินค่ะ
ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วอ่ะ เราร้องไห้จนปวดตา ปวดหัวไปหมดแล้ว ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่อยู่ด้วยกันมาตลอด ถ้าจะเลิกอ่านเราก็ไม่ว่านะคะ เราขอโทษที่ทำให้มีการสูญเสียเกิดขึ้นจริง ๆ แล้ว
ความคิดเห็น