คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เหตุที่มีผั-ว เพระกลัวไม่มีเมีย 110%
ทามมมมมมมายยยยยยคร้าบบบบบบบ TTOTT!
ทำไมครับ
ทำไมพระเจ้าถึงไม่ยุติธรรมกับผมถึงเพียงนี้ ให้ผมได้มีแฟนคนแรก(กับเขาเสียที)และยังแสนจะน่ารักแต่คบกันไม่ถึงอาทิตย์ก็โดนบอกเลิก ฮือๆๆ
แซดครับ
TTTTTT^TTTTTT
ผมแซด
และสาเหตุที่ทำให้ผมถูกบอกเลิกก็ไม่ใช่เพราะผมดีเกินไปนะครับ แต่...แต่ เพราะขณะที่ผมกำลังเดทกันในร้านสเว่นเซ่นอยู่ๆก็มีผู้ชายหน้าตาดีดูมีชาติตะกูลเดินเข้ามาหาผมกับน้ำหวาน(อดีตแฟนผม) พวกผมก็สงสัยว่าผู้ชายคนนี้มาหาพวกเราที่กำลังสวีตกันทำไม
“ ขอเบอร์หน่อยได้ไหม ครับ” ไอ้เหี้-ยหน้าหยกบอก ผมขึ้นเลยสิครับ พี่มึ-งไม่เห็นเหรอว่าเขามีแฟนแล้วคือกรูถึงจะไม่ตัวสูงเท่ามึ-ง หล่อน้อยกว่ามึ-งแต่กรูตาโตกว่า ขาวกว่ามึ-งนะเฟ้ย!
“ นี่เพ่ ! น้ำหวานแฟนผม” ผมบอกหันไปหาจะเอาเรื่องกับมัน ถ้ามันยังไม่ไสหัวไปผมจะชกมันให้ไปนอนจูบพื้นเล่น(โฮ้ย ! โคต-รเท่เลยกรู^^)
“ กาน” น้ำหวานปรามผม เอาล่ะเว้ย!จะได้Showความแมนต่อหน้าสาวแล้วเฟ้ย! ( ฮ่าๆ)
“ แต่พี่ขอเบอร์น้องนะ” (¯`•¸•´¯) ง่ะ มันมองมาที่ผม
อย่าบอกว่ามันขอเบอร์ผมและ และ...อย่าบอกนะว่าไอ้นี่มันเป็นเกย์°o.O_O.o!
0[]0!
ผมหันหน้าไปหาน้ำหวานหวานใจ เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมเลยหันไปด่ามันแหลกแล้วรีบพาน้ำหวานออกจากร้าน อยู่ใกล้ไม่ได้ไอ้พวกนี้คิดแล้วขนลุก ยี้~ไอ้พวกวิปริต
ความจริงแล้วนั่นไม่ใช่ครั้งแรกของผมหรอกครับที่ถูกผู้ชายจีบ และทุกครั้งผมก็จะด่าพวกมันยับจนหมอไม่รับเย็บหรือไม่ก็หันไปแลบลิ้นปลิ้นตาให้ก่อนที่โกยเผ่น ผู้หญิงมีให้ชอบไม่ชอบคิดจะมารักผู้ชายด้วยกัน..
เหตุการณ์ในครั้งนั้นผ่านไปด้วยดี(มั้ง) ถ้ามันจะไม่มีครั้งที่ 2 ในร้านเสื้อที่เสื้อที่ผมชวนน้ำหวานไปเลือกให้ขณะที่พวกผมกำลังกะนุ่งกะนิ้งกัน ไอ้เกย์มันก็เดินมา
“น่ารักจัง ขอเบอร์หน่อยได้ไหมครับ”
ไม่ได้เว้ย!
พ่อเจ้าพวกมึ-งจะมาพิศวาสกรูอะไรหนักหนาว่ะ ตอนนั้นผมก็ไม่คิดว่าน้ำหวานเขาคิดยังไงนะครับ ใบหน้าเขายังคงปกติและยิ้มหวานๆเหมือนชื่อเขาให้ผมอยู่ แต่ผมกลับมาถึงบ้านรองเท้ายังไม่ถอด น้ำหวานก็โทรมา
....บอกเลิกด้วยเหตุผลว่า
“ เราเข้าใจกานนะ เพราะงั้นกานเราเป็นเพื่อนกันเถอะ หวานยังเป็นเพื่อนกับกานเสมอไม่ต้องคิดมาก ยอมรับในสิ่งตัวเองเป็นแล้วกานจะมีความสุข”
0{}0 ! ผมร้องจ๊ากในใจเลยครับ เพราะร้องนอกใจมันร้องไม่ออกปากแข็งไปชั่วขณะ
“ วะ หวาน มะหมายความว่าไง?” ผมถามเสียงสั่นแทบอยากจะร้องไห้เลย คนเป็นแฟนกันเขาบอกเลิกกันง่ายๆแบบนี้เลยหรือครับ ทั้งๆที่เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วยังดีๆอยู่เลย
“ กาน ตอนนี้กานอาจจะยังไม่เข้าใจหรืออาจจะยังไม่ยอมรับ ...”
“ ยอมรับอะไรหวาน”
“ ............ เรื่องแบบนี้จะให้หวานำพูดเลยเหรอ” น้ำหวานบอกเสียงลำบากใจ
“ พูดเลย” ผมทนไม่ไหวแล้วครับ น้ำตาไหลยังกะเปิดก๊อก ผมอยากรู้ว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้ผมถูกทิ้ง ทั้งที่ผมก็เป็นไม่ขาดตกบกพร่อง โทรไปหา 3 เวลาหลังอาหาร และ 2 ครั้งหลังอาหารว่าง ส่งข้อความหวานๆไปให้ทุกวัน โทรบอกลาก่อนนอนทุกคืน ตั้งแต่เป็นแฟนน้ำหวานก็ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนอีก
“ เพื่อนหวานบอกเรื่องแบบนี้ผีเห็นผี เพราะงั้นหวานพูดแค่นี้กานคงเข้าใจ”
“ ...........” ไม่เข้าใจ ผมอยากตะโกนบอกหวานแบบนั้นแต่มันพูดไม่ออกนี่หวานเชื่อเพื่อนมากกว่าที่จะเชื่อผมหรือครับ พอคิดได้แบบนั้นมันก็หมดกำลังใจที่จะอธิบายเลย
ผีบ้าผีบ่ออะดิ กรูเป็นคนTT-TT
“ กานเรายังเป็นเพื่อนกันนะ” น้ำหวานบอกแต่ไม่ผมไม่อยากเป็นเพื่อนนี่ครับ
แงงงงงงงงงงง้ ผมอกหักเพราะไอ้พวกวิปริตนั้นแท้ๆ
ไม่เอาแล้วครับ ผมไม่อยากคิดถึงเรื่องนี้แล้ว หันมาแด-กเหล้าดีกว่าจะได้ลืมไปสักที
“ คุณกานครับดื่มมากแล้วนะครับ” ไอ้ชายห้ามผม หันใบหน้าสวยจัดที่ผู้หญิงยังชิดซ้ายมาทางผมแต่มือก็ยังกำแก้วนมรสหวานของมันไม่วาง(ในกลุ่มมีมันแดกนมอยู่คนเดียว)
“ พอเถอะ” ไอ้ภูที่นั่งข้างๆไอ้ชายห้ามผมอีกที ใบหน้าเรียบเฉยแต่หล่อคมของมันทำให้ดูไม่ออกว่าว่ามันเป็นห่วงผมจริงๆหรือเปล่า แล้วมันก็เทแก้วเหล้าลงคอ
ไอ้ค-วายบอกไม่ให้กรูมาให้กินแต่มึ-งเสือกกินไม่ได้รักษาน้ำใจกรูเลยTT^TT
“ นี่มึ-งยังกินได้แล้วกรูล่ะทำไมจะกินไมได้ กรูแซด น้ำหวานทำกรูได้” พูดแล้วก็ผมก็ยกแก้มขึ้นกินอีก พอเกือบจะถึงปากก็มีมีมารมาคว้าเอาไปกินหน้าตาเฉย
“ ไอ้เอก!”
“ อะไร”มันว่าหน้าตายเหมือนเดิม ยังกะว่าผมไปขักทางขึ้นสวรรค์มัน
ไอ้ค-วาย!
“ นั่นมันแก้วกรู!”
“ กรูรู้ แต่กรูว่ามึ-งพอเถอะมึ-งเมาแล้ว”
“ กรูยังไม่เมา” ไอ้กานตอบเสียงมหยานและยืดมึ-งยังบอกว่าไม่เมาอีก
“ โอเคมึ-งยังไม่เมาพอใจป่ะ” ไอ้เอกเอาใบหน้าหล่อๆเข้ามาแทบชนใบหน้าไอ้กานก่อนที่กินเหล้าในแก้วยั่ว...
“ นี่มึ-งหาเรื่องกรูเหรอไอ้เอก!” ไอ้กานลุกขึ้นยืนเซซ้ายทีขวาทีชี้หน้าไอ้เอกที่ก็เริ่มหน้าแดงๆแล้วเหมือนกัน
“ กรูไม่ได้หาเรื่องแต่มึ-งเมาแล้วจริงๆ คออ่อนแล้วยังเลือกแดกเหล้าเหมือนน้ำอีก”
“ ใช่เซ่! กรูมันไม่สมชายเหมือนพวกมึ-งนิ” ใช่สิครับผมไม่มันได้ตัวสูงเยี่ยงชาติชาตรีเหมือนพวกมัน ไม่ได้หล่อสไตล์เกาหลีเหมือนไอ้เอก ไม่ได้หล่อเข้มน่าค้นหาเหมือนไอ้ภู ไม่ได้สูงโปร่งหน้าสวยเหมือนไอ้ชาย แต่มันตัวเล็ก สูงแค่ร้อยหกสาม บางครั้งมีคนมาทักผิดคิดว่าเป็นผู้หญิง ทอมบ้างล่ะ กรูเป็นผู้ชายเว้ย_ ไอ้พวกตาถั่วตาเงาะ ฮือๆๆๆๆ
“ อะไรของมึ-งเนี่ยไอ้กาน”
“ ฮือๆๆๆกรูมันตัวเล็ก แถมหน้ายังเหมือนผู้หญิงที่ยังไม่สิ้นน้ำนม น้ำหวานเขาเลยคิดว่ากรูเป็นตุ๊ด ฮือๆ” ไอ้กานนั่งลงร้องไห้กระซิกๆ ตัดเพ้อกับหน้าตาตัวเอง โดยมีชายเบจเดินมานั่งข้างๆปลอบใจแต่ไอ้กานกลับร้องหนักกว่าเดิม
ไอ้ฟายเองมันยังหัวเราะผมคิกคัก
“ มึ-งก็เหมือนกันไอ้เอก!”
“ เกี่ยวอะไรกับกรูอีกล่ะเนี่ย” ไอ้เอกว่าที่ไอ้กานเมาแล้วพาลกดโทรศัพท์ไม่รับสายคนที่โทรมา
“ เพราะพวกวิปริตอย่างพวกมึ-งมาชอบกรู น้ำหวานเขาเลยทิ้งกรู ไอ้ชั่ว ไอ้พวกตุ๊ดค-วาย” ไอ้กานด่าแหลกนึกขึ้นได้ว่าไอ้เอกมันเป็นพวกหญิงได้ชายได้ขอแค่ถูกใจไว้ก่อน
ไอ้พวกครึ่งบกครึ่งน้ำ ทำกรูโดนผู้หญิงทิ้ง
“กรูไม่ใช่ตุ๊ด ไอ้ห่-ากาน ว่ากรูส่ะเสียหมด” ไอ้เอกเริ่มโกธรจริงๆเขาไม่ใช่ตุ๊ด แค่ผู้หญิงได้ผู้ชายได้ มันผิดตรงไหนว่ะ เกิดมาทั้งทีก็ต้องฟันให้ราบ ให้ได้กำไรให้ได้มากที่สุด
“ ทำไมกรูจะว่า ไอ้เอกตุ๊ดค-วาย ไอ้พวกโรคจิต! ไอ้บ้ากาม!” ไอ้กานด่าไม่หยุดโดยมีชายเบญเช็ดน้ำตาที่หนองหน้าให้ แต่ไอ้กานมันรำคาญดึงผ้าเช็ดหน้าจากมือชายเบจฟาดทิ้ง ชายเบญชะงักงันก้มลงไปเก็บผ้าเช็ดหน้าของตัวเองและกลับไปนั่งที่เดิมของตัวเองเงียบๆโดยที่ดวงตาสวยรื้อน้ำตาออกมาด้วยความน้อยใจก่อนที่ยกแก้วขึ้นดื่มอึกๆๆ
“ ไอ้ชาย !” 3 หนุ่มร้องพร้อมกันจะห้ามว่านั้นมันแก้วไอ้ภูมัน แต่ไม่ทันแล้ว ไอ้ชายกรอกเหล้าเข้าปากอึกๆจนหมดแก้วในรวดเดียว
“ นมของชาย ท่าทางจะบูดแล้วครับ” ไอ้ชายสะอึกดวงตาสวยปรือจะหลับไม่หลับแหล่
“ เพราะนมของชาย ขม”
ตุบ!
ไอ้ชายฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
แก้วเดียวจอดจริงๆ
“ เพราะมึ-งเลยไอ้กาน” ไอ้เอกว่า
ผมหันไปมองไอ้ชายกลืนน้ำลายเฮือกแล้วจะเอาไงล่ะเนี่ยจะ จะ 5ทุ่มแล้ว ซึ่งเป็นเวลาที่ไอ้ชายต้องกลับบ้าน หม่อมแม่ให้เส้นตายว่าต้องกลับบ้นก่อน 5 ทุ่มมันจะส่างเมาทันไหมเนี่ย
พวกกรูจะโดนเหม่อแม่ฆ่าฝังหีบไม่เนี่ย แต่ถ้าหม่อมแม่ไม่ทำ พี่ชายทั้ง 5 ของมึ-งคงมาละเว้นพวกรูแน่
ตายแน่ๆผมถูกแฟนทิ้งแล้วยังจะถูกฆ่าเพราะพาลูกเขาไปเมาหัวราน้ำ
“ เอาไงล่ะไอ้ภู หม่อมแม่เล่นงานพวกเราตายแน่” ไอ้เอกบอกพลางไปพยุงไอ้ชายลุกขึ้นแต่ตัวมันก็อ่อนราวกับไม่มีกระดูกเซไปมา
“ .................เดี๋ยวกรูไปส่งเอง พวกมึ-งไม่ต้องห่วง” ไอ้ภูพูดแล้วก็อุ้มไอ้ชายขึ้น โดยมีไอ้เอกเปิดประตูห้องให้
“ เออ ไอ้กานจะกลับพร้อมกรูไหม” ไอ้ภูถามผม
“ ไม่เป็นไร เดี๋ยวกรูนอนที่นี่” ผมบอกเพราะบ้านผมกับบ้านไอ้ชายมันคนละทางเลยไม่อยากให้ไอ้ภูมันขับรถกลับไปกลับมา
“ ....................” ภูหันไปหาเอกที่ยืนนิ่งแล้วมองกลับไปดูเพื่อนสมัยเด็กอย่างกาน
ไม่น่าไว้ใจเลย โดยเฉพาะไอ้เอก....
“ ไม่กลับแน่นะ”
“ เออ เออ” ผมบอกนั่งลง ผมยังอยากจะแดกเหล้าอยู่และอีกอย่างผมก็บอกที่บ้านไว้แล้วว่าวันนี้จะนอนค้างที่คอนโดไอ้เอก เพราะนึกว่าไอ้ภูจะค้างด้วย เพราะยังไงไอ้ชายเบญคนรถมันก็คงมารับ แต่วันนี้ไอ้ภูไปส่งมันแล้วก็ไม่เป็นไร
“...........................”
.
.
. .
……
.........................
.........
.
ผมตื่นขึ้นพร้อมกับปวดตัวตึบๆ ก็เมื่อคืนผมเมามาก( เมารัก) เมาจนไม่รู้เรื่องว่าใครพาผมขึ้นมานอนบนนี้และห้องนี้ก็ห้องไอ้เอกนั่นแหละครับผมจำได้
“ ..............” ไอ้กานเอาตาปิดๆเปิดๆมองไอ้เอกที่นอนคว่ำข้างๆ หันหน้าหล่อๆมาทางไอ้กาน
“ กรูไม่หล่ออย่างมึ-งบ้างให้มันรู้ไป” ไอ้กานอิจฉาไอ้เอกที่ขณะนอนยังหล่อลากกกกกกกกกกก
ทำไมผมถึงไม่หล่ออย่างไอ้เอกบ้าง ถ้าผมหล่อไอ้อย่างไอ้เอก น้ำหวานคงไม่ทิ้งผมแน่ๆ
และผ้าห่มที่ไอ้เอกมันห่มที่แสนจะคลุมหมิ่นเหม่เกือบจะเห็นตูดอยู่แล้ว แอบสงสัยว่าทำไมมันถึงนอนไม่ใส่เสื้อ
°o.O_O.o° !
หรือว่า...ไอ้กานแอบคิด เพราะรู้ว่าเอกมันเป็นไบ ผู้หญิงผู้ชายมันไม่สน เอามือทาบอกตัวเอง เพราะหัวใจมันเต้นยังกระโดนไฟลน
ไม่หรอกไอ้เอกมันคงไม่หน้ามืดถึงขนาดฟันเพื่อนหรอก บอกตัวเองแบบนั้น แต่ในใจไว้ไอ้กานนั้นไม่มั่นใจเลย ถึงจะบอกตัวเองอย่างนั้นแต่ลางสังหรณ์มันตะหนิดๆ
ยิ่งคิดหน้าไอ้กานหน้าก็ซีดยิ่งกว่าไข่ต้ม รวบรวมความกล้าก้มสำรวจตัวเอง
“................. ..”
“ ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!@” ไอ้กานร้องเสียงหลง เขาก็ไม่ใส่เสื้อ ไม่รอช้า รีบเปิดผ้าห่มดูเบื้องล่างตัวเอง
ไม่ได้ใส่อะไรเลย
และที่สำคัญ ทำม่ายยยยยยยยยยยยยเนื้อตัวถึงมีแต่รอยจุดแดงๆเต็มไปหมด
ไม่ได้การล่ะ ต้องรีบกลับบ้านค่อยไปคิดกันอีกทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น เหี้-ย ไม่น่ากินเหล้าจนเมาเลย
“ อุ๊บ !~”
ตุบ!
ไอ้กานล้มลงกองกับพื้น เจ็บก้นจนน้ำตาเล็ด แล้วยังเหมือนมีอะไรไหลออกมาอีก ถึงจะจำอะไรไม่ได้ แต่นี่มันอะไรกัน มีเลือดไหลอาบขาลงมาด้วย (`•[_]•´)!~”
ตายห่-าล่ะเวอร์จิ้นกรู ผมหันไปมองไอ้เอกที่หลับยังตายน่าทางมันฝันดี ไอ้เลว!
“ ไอ้เพื่อนสารเลว!” ไอ้กานสถบพยุงตัวเองขึ้นเตียงคว้าหมอนตีร่างสูงที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง
ตุบ! ตุบ!
ตุบ! ตุบ!
ผมจะตีไอ้เอกให้ตาย มันปล้ำผม
ไอ้เลว!
“ มึ-ง ทำอะไรกรู ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ไอ้เอก! ” ไอ้เอกที่หลับอยู่ปรือตาขึ้นมาด้วยความโมโหที่มีคนมาขัดขวางการนอน ดึงหมอนจากมือกานไปกอดไว้แล้วหลับต่อไม่ได้สนใจไอ้กานที่โกรธจนหน้าแดงหน้าดำ
“ มึ-งไม่ตื่นใช่ไหม!” ไอ้กานกัดฟันพูดจะถีบไอ้เอกให้ตกเตียงแต่พอจะยกขากลับเจ็บก้นสุดขีดจนต้องกัดปากไว้ไม่ให้ร้องออกมา
โคต-รจะเจ็บก้นเลยครับ นี่มันทำอะไ.ร..อะไรกับร่างกายผมเนี่ยTTxTT
สงสัยมันจะนอนหลบหนีความผิดครับ ....ไอ้ชั่ว!
“ อึ่ม” ไอ้กานมองไอ้คนที่หลับอย่างกะจะกินเลือดกินเนื้อเอาหมอนข้างทุบไอ้เอกอีกครั้ง และตีเฉพาะหน้าด้วย
มึ-งอยากหล่อกว่ากรูทำไม!!!
“ ตื่น ตื่น! เว้ย!”
“ อะไรของมึ-งว่ะ!” ไอ้เอกลุกขึ้นมาอย่างหัวเสีย แย่งหมอนจากมือกานไปอีก ก่อนที่ขยี้ผมตัวเองให้เลิกขี้เซ้า
“ มึ-งปล้ำกรู ไอ้ห่-า เพื่อนยังไม่เว้น!”
“ ......................” ไอ้เอกมองเพื่อนตัวเล็กที่นั่งอยู่ มองอกขาวเนียนที่ตอนนี้มีรอยจ้ำเป็นสีแดงจนทั่ว ดวงตาที่ลืมครึ่งตากลายเป็นเบิกกว้างทันที
“ ไอ้กาน มึง” ไอ้เอกชี้หน้าไอ้กานด้วยความตกใจเช่นกัน
“ กรูเอง ไอ้ชั่วมึ-งทำยังงี้กับกรูได้ไงว่ะ!” ไอ้กานเอามือเล็กๆตีอกไอ้เอกที่นิ่งเป็นหินไปแล้ว แต่ไอ้เอกก็ทนความเจ็บไม่ไหวรีบคว้ามือทั้ง 2 ข้างของไอ้กานไว้
“ กรูไม่ได้ทำ ก่อน ” ไอ้เอกบอกแอบมองลำคอบางของไอ้กานแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก
“ มึ-งหมายความว่าไง”
“ กรูเปล่า กรูบอกว่าอย่าแล้ว~ แต่มึ-งก็ไม่ยอมหยุดยั่วกรู กรูเลยต้องสนอง”^^
0OO!
“ ไอ้ชั่วมึ-งพูดหม-าๆอย่างงี้ได้ไงว่ะ!” ผมโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ผมเนี่ยนะจะยั่วไอ้เอก
ให้ตายเถอะครับ มันไม่มีในสมองผมเลย
“ แล้วมึ-งจะเอาไง! กรูเป็นลูกผู้ชายพอจะรับผิดชอบมึ-งเอง”
ไม่ต้องมึ-งไม่ต้องรับผิดชอบกรู
“กรูไม่ต้องการ โว้ย! ” ผมบอกมันพยายามดิ้นให้มือผมหลุดจากมือไอ้เอก แต่มือผมเล็กกว่ามันมาก มันเลยไม่ยอมหลุดสักที
“ ปล่อยกรู ปล่อยกรู !ไอ้เอก” โว้ย! ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้
“ ฮือๆๆๆ ไอ้เลวกรูเป็นเพื่อนมึ-งแต่ดูมึ-งทำกับกรูดิ กรูไม่ใช่เครื่องระบายอารมณ์ของมึ-งนะ” ไอ้กานบ่อน้ำตาแตกร้องไห้จนไอ้เอกสะอึกแต่เขาก็ไม่ปล้ำ ข่มขืนเลยไอ้กานมันยั่วเขาเอง (จริ้งจริงครับ)
“ มึ-งจะร้องไห้ทำไมเนี่ย กรูบอกแล้วไงเดี๋ยวกรูรับผิดชอบมึ-งเอง”
“ มึ-งไม่ต้องมารับผิดชอบกรู กรูไม่ใช่ผู้หญิง มึ-งไปรับผิดชอบแฟนมึ-งโน่น” สลัดมือจากไอ้เอกได้ในที่สุด
“ ช่างหัวมึ-งยังไงมึ-งก็เป็นเมียกรูแล้ว เพราฉะนั้นกรูก็เป็นผัวมึ-งเหมือนกัน”
“ ไอ้ห่-ามึ-งทำไมหน้าไม่อายแบบนี้ว่ะ ออกไปเลย ออกไปจากห้อง กรูไม่อยากเห็นหน้ามึ-ง” ไอ้กานบอกมุดเข้าผ้าห่มไปร้องไห้กระซิกๆ
“ นี่ห้องกรู กรูไม่ไป”
“ มึ-งไม่ไปใช่ไหม” ไอ้กานเอาหัวยุ่งๆออกมาจากผ้าห่มมองไอ้เอกตาเขียวปั๊ดจนไอ้เอกต้องยอมลุกจากเตียง
“ ก็ได้ เดี๋ยวจะออกไปซื้ออะไรมาให้กิน มึ-งก็นอนไปคิดไปแล้วกัน แต่อย่าลืม มึ-งเมียกรู!”
“ กรูไม่ใช่เมียมึ-ง” ผมตะโกนคว้าได้หมอนโยนใส่ไอ้เอกที่กำลังใส่กางเกง แต่มันกลับหลบทัน หันมายิ้มเจ้าเหล์ให้ผม
หนอยมึ-ง ถ้ากรูไม่เจ็บก้นนะกรูจะลุกไปถีบมึ-ง ตามด้วยกระทืบ กระทืบให้จมดิน
“ อยากไปไหนก็ไปเลย แล้วไม่ต้องกลับมา”
“ ทำไงได้ละว่ะ กรูต้องกลับมาอยู่แล้ว ก็เมียน่ารักนอนอยู่ทั้งคน จริงป่ะ^^” ไอ้เอกว่าเหมือนอยากยั่วโมโหคนที่นอนคลุมโปงให้เอาหน้าออกโพล่ออกมา
“ ไปตายส่ะไป ไอ้บ้ากาม!” ไอ้กานว่าโดยไม่ยอมออกมาจากผ้าห่มโดยมีไอ้เอกมองกองผ้ามีชีวิต ยิ้มน้อยน้อยยิ้มใหญ่
มึ-งน่ะเป็นเมียกรูแล้ว 
**************************************
ความคิดเห็น