Fic : Konoha x Hibiya [ Kagerou Days ]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 วันนี้ที่คนในกลุ่มไม่อยู่....

เนื้อเรื่อง

                          อ่า.. หงุดหงิดจริง ทำไมต้องเป็นเราด้วยนะ... ที่ต้องมาอยู่กับ................หมอนี่

วันนี้พวกคิโดะกับคนในกลุ่มไปข้างนอกกัน เห็นว่าไปซื้อของ ก็ดีอยู่หรอกได้อยู่ที่ห้องไม่ได้ไปไหน

แต่ปัญหาคือ.. ต้องมาอยู่กับโคโนฮะแค่2คน!? ทำไมไม่ไปกับเขาด้วยนะ ผมล่ะไม่ชอบหมอนี่จริงๆ

“หาอะไรกินหน่อยดีกว่า” ผมพูดจบประโยคที่พูดออกมาลอยๆโดยไม่ได้คิดอะไรมากแล้วเดินตรงไปที่ห้องครัว

พอเดินย่างก้าวเข้าไปในห้องครัวไม่นานก็ได้กลิ่นหอมของอาหารที่น่าชวนชิม เดินตามกลิ่นที่โชยออกมาเอื่อยๆ

“หอมจัง..” กลิ่นเริ่มแรงขึ้นกระชากความหิวโหยออกมาแบบไร้ขีดจำกัด

แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นชายร่างสูงผมสีขาวกำลังเทต้นกำเนิดของกลิ่นหอมลงบนจานอย่างเรียบง่าย

แม้จะไม่ชอบหน้าเขาคนนั้นแค่ไหนแต่ความหิวมันห้ามไม่ได้เลยตัดสินใจเดินไปทางชายผมขาวร่างใหญ่คนนั้น

“มาแล้วหรอฮิบิยะ”ชายคนนั้นหันมามองและพูดด้วยน้ำเสียงบางๆ

ชายร่างเล็กยืนนิ่งแล้วจ้องมองจานอาหาร ได้แต่อดอั้นความหิวไว้

“มากินอาหารกันนะ ฮิบิยะ” โคโนฮะเรียกเชิญชวนเพราะคิดว่าเด็กร่างเล็กคนนี้คงหิวแย่แล้ว

“ผมไม่หิว”เขาพูดแล้วเบือนหน้าหนีจากสายตาสีแดงที่จ้องมาทางเขา ในขณะที่พูดนั้นในใจหิวจนแทบบ้า(ซึน)

โคโนฮะมองอย่าง งงๆ เพราะคิดว่าตั้งแต่เช้าฮิบิยะยังไม่ได้กินอะไรเลยแต่กลับตอบว่าไม่หิว หรือว่าเขาไม่อยากกินอาหารของเรานะ?

“ตั้งแต่เช้าฮิบิยะยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ กินหน่อยเถอะ”ด้วยความเป็นห่วงจึงพยายามข้อร้องให้กิน

“ไม่เอา!”ฮิบิยะหลบสายตายการขอร้องของโคโนฮะเพราะกลัวว่าตัวเองจะใจอ่อน

“เดี๋ยวร่างกายจะแย่เอานะฮิบิยะ”โคโนฮะยื่นอาหารไปใกล้ๆหน้าฮิบิยะ

“ม ไม่ผมไม่อยากกินอาหารของนาย!” คำพูดนั้นของฮิบิยะ ทำให้โคโนฮะช็อตไปชั่วขณะ

“...” โคโนฮะนิ่งเงียบไป ฮิบิยะเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ จึงเหลือบมองโคโนฮะ

เมื่อมองไปเท่านั้นฮิบิยะถึงกับตกใจเมื่อเห็นโคโนฮะ.......ร้องไห้

น้ำตาที่ไหลรินจากดวงตาสีแดงเอ่อลิ้นออกมาเป็นสาย

“น นี่เป็นอะไรไปหรอ”ฮิบิยะเริ่มรู้สึกผิด ในใจเต็มไปด้วยความกังวล

ชายผมขาวยังไม่หยุดร้อง ฮิบิยะกระวนกระวายอย่างหนักเมื่อเห็นเขาในสภาพแบบนี้

“ผม จ จะกินก็ได้..” โคโนฮะชะงักไปแล้วมองหน้าฮิบิยะด้วยความดีใจ

“เพราะฉะนั้นหยุดร้องไ.....อึก!?” ชายร่างใหญ่ผมขาวพุ่งมาจูบฮิบิยะแบบไม่ทันตั้งตัว

แล้วอารมณ์ที่อัดอั้นมันก็เริ่มพุ่งพล่านขึ้น..

โคโนฮะสอดลิ้นช้าๆเข้าไปในโพรงปาก เล่นทำเอาฮิบยะหน้าแดงฉ่า ลิ้นแทรกเข้าลึกแล้วตวัดช้าๆอย่างเป็นจังหวะ ฮิบิยะพยายามดันออกแต่ว่าพละกำลังมันต่างกันเกินไปแถมตอนนี้ยังหิวมากจนไร้เรี่ยวแรง

จึงได้แต่ปล่อยให้โคโนฮะทำตามใจอยากลุกลามตนไปทั้งอย่างนั้น โคโนฮะถอนจูบแล้วเลื่อนริมฝีปากไปที่ลำคอ

ทำให้ฮิบิยะเสียวซ่านไปทั้งตัว โคโนฮะไซร้คอเล็กได้อย่างง่ายดาย

“อ อา” เสียงครางเล็กๆของฮิบิยะภายใต้ใบหน้าสีแดงกร่ำ

มาถึงขนาดนี้โคโนฮะเริ่มยั้งใจไม่อยู่ ค่อยๆถกเสื้อขึ้นช้าๆแล้วเลียเนินอกอย่างหิวโหย

“อึก ม ไม่นะ” เสียงนั่นมันยิ่งทำให้ปลุกเร้าอารมณ์มากขึ้น

โคโนฮะกดฮิบิยะลงกับพื้นช้าๆพลางเลียท้องแบบชวนเสียว

“ อ อ๊า!!!” ฮิบิยะที่พยายามอัดอั้นเสียงแต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว

.

.
.

.

.

.

ปัง!!!

สมาชิกในกลุ่มเปิดประตูเข้ามาเห็นสภาพของฮิบิยะกับโคโนฮะด้วยสีหน้าอึ้งสุดๆ

ในขณะที่โคโนฮะยังคงหน้านิ่ง แต่ฮิบิยะหน้าแดงจนทำอะไรไม่ถูก

“แหม เราคงมาขัดจังหวะสินะ” คาโนะขำนิดๆแล้วมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“ม ไม่ใช่นะ!!!”ฮิบิยะผลักโคโนฮะออกเหงื่อกแตกเต็มไปหมดความเขินอายพุ่งพรวดมากกว่าความหิวซะอีก

“น่าๆฮิบิยะพวกเราจะทำเป็นไม่เห็นล่ะกันนะ”คาโนะพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มกวนประสาทตามเคย

“จริงๆนะ!”

“โกหกน่ะ ฮะๆ~~ “สมาชิกในกลุ่มเผ่นไปทันที

“อ อ่าอายชะมัด”ฮิบิยะได้แต่ยืนอายอยู่อย่างนั้น

“ไม่เป็นไรหรอก”โคโนฮะพูดแบบปลอบใจแล้วลูบหัวฮิบิยะ

ฮิบิยะสะดุ้งนิดๆ

“เพราะชั้นจะอยู่ข้างๆฮิบิยะตลอดไปเลยนะ”โคโนฮะยิ้มเล็กๆ ฮิบิยะเองก็เขินจนหน้าแดง

“พ พูดอะไรไร้สาระน่า!” แล้วก็วิ่งหนีไปทั้งอย่างนั้น

พอผ่านไปไม่นาน...

“ชั้นถ่ายฉากนั้นของฮิบิยะกับโคโนฮะไว้ด้วยนะค่ะ!” เอ่เน่กล่าวไว้...