เวลา สายน้ำ ความรัก - เวลา สายน้ำ ความรัก นิยาย เวลา สายน้ำ ความรัก : Dek-D.com - Writer

เวลา สายน้ำ ความรัก

เขาว่า เวลา สายน้ำ และความรัก ไม่มีวันหวนกลับ .... ฉันว่ามันไม่จริง !!!

ผู้เข้าชมรวม

16,847

ผู้เข้าชมเดือนนี้

46

ผู้เข้าชมรวม


16.84K

ความคิดเห็น


65

คนติดตาม


26
เรื่องสั้น
อัปเดตล่าสุด :  30 มี.ค. 49 / 09:55 น.


ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ

    เวลา สายน้ำ ความรัก
    Author กัลฐิดา

    -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    คุยกันก่อน

    อย่าพึ่งด่าว่ากัลนะคะ ที่แทนที่จะอัพตอนใหม่แต่ดันเอาเรื่องสั้นมาให้อ่านแทน
    คือว่าเรื่องสั้นเรื่องนี้เพื่อนเขาขอร้องกัลให้เขียนให้

    เพื่อเอาไปลงในวรสารของคณะ ใครอยู่วิศวะ เกษตร บ้างเอ่ย
    อาจจะเคยได้อ่านมาบ้างแล้วก็ได้

    หลังจากที่คิดไปคิดมาก็เลยคิดว่าเอามาลงในเว็บให้เพื่อนๆ อ่านด้วยดีกว่า
    อ่านแล้วเป็นไงก็โพสบอกกันได้นะคะ

    จะรออย่างมีความหวังค่ะ

    กัลฐิดา

    -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    เวลา สายน้ำ ความรัก

    -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    เขาว่า เวลา สายน้ำ และความรัก ไม่มีวันหวนกลับ .... ฉันว่ามันไม่จริง !!!

    "แต่งงานกับพัฒน์นะ" น้ำเสียงนุ่มจากชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาตรงหน้าทำให้หญิงสาว
    ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาสำรักน้ำทันที

    "แค้ก แค้ก แค้ก เมื่อกี้พัฒน์พูดว่าอะไรนะ"  หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงสูงอย่างไม่อยากจะเชื่อหู
    "พัฒน์พูดว่า 'แต่งงานกับพัฒน์นะ' " ชายหนุ่มย้ำอีกทีด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง หญิงสาวตะลึงกับคำพูดนั้น

    คำสามคำที่ผู้หญิงทุกคนในโลกอยากได้ยิน....แต่คงไม่ใช่เธอ หญิงสาวเอนหลังลงพิงพนัก
    อย่างหมดแรงยกมือขวาขึ้นนวดขมับอย่างคิดหนัก

    "นึกยังไงขึ้นมาเหรอ พัฒน์" น้ำเสียงเบาจนแทบไมได้ยินเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบไปซักพัก
    ทำให้ชายหนุ่มเจ้าของนามพัฒน์เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยหร้อมกับเอ่ยว่า

    "คนจะแต่งงานกันต้องมีเหตุผลด้วยเหรอแฮม พัฒน์แค่เห็นว่า เราสองคนพร้อมแล้ว
    หรือว่า...แฮมยังไม่พร้อม"

    น้ำเสียงที่แผ่วลงอย่างเศร้าๆ ของเขาทำให้เธอใจหาย ทำไมเธอถึงจะไม่พร้อม
    มีผู้หญิงคนใดบ้างในห้องอาหารอันหรูเลิศแห่งนี้จะไม่อิจฉาเธอ

    หรือมีใครในที่นี้จะปฏิเสธคำขอแต่งงานจากหนุ่มโสดที่เนื้อหอมที่สุดแห่งปี
    และที่สำคัญ มีใครบ้างที่ไม่อยากอยู่กับคนที่เรารัก ได้ใช้เวลาทั้งชีวิตร่วมกัน

    หญิงสาวรีบเอื้อมมือไปกุมมืออีกคู่ที่วางอยู่บนโต้ะพร้อมกับเอ่ยอย่างร้อนรนว่า
    "เปล่านะ พัฒน์ แฮมไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่...แต่ อื้อ"

    เธอสะบัดหน้าอย่างขัดใจที่ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกของตัวเองได้
    หญิงสาวนิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะลุกขึ้น พัฒน์มองอาการของแฟนสาวอย่างตกใจ

    "เดี๋ยว แฮมมานะพัฒน์ อย่า...อย่าพึ่งถามอะไรแฮมนะ ขอเวลาแฮมแป๊บนึง"
    เธอเดินออกจากโต๊ะอาหารตรงเข้าห้องน้ำ จัดการล็อกประตูใหญ่ทันทีเพื่อไม่ได้เข้ามารบกวนเธอ

    หญิงสาวหันหน้าเข้ากับกระจก จ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้มของตัวเอง
    เหมือนกับมองตาคนที่ไม่รู้จัก

    ทำไม...ทำไม เธอรักกับพัฒน์มา 10 ปี ใช้เวลาร่วมกันมานับหมื่นชั่วโมง
    แต่พอเวลาที่เขาขอให้เราใช้เวลาทั้งหมดร่วมกัน ทำไมเธอถึงตอบรับความรู้สึกนั้นไม่ได้

     คำตอบนั้นมีเยอะแยะมากมาย เพราะตอนนี้เราไม่ใช่เด็กอีกแล้ว
    คนภายนอกจะมองเธอยังไงที่แต่งงานกับเจ้านายตัวเอง แม้ว่าเราจะเรียนมาด้วยกันก็เถอะ

    ฐานะของเขา สังคมของเขา เธอจะยืนเคียงข้างเขาได้เหรอ ความจริงเธอรู้ว่าครอบครัวของเขา
    ยอมรับเธอได้ แต่...คำสบประมาทที่ได้ยินเมื้อ  3 วันก่อนยังก้องอยู่ในหู

     'ยัยแฮมนะเหรอก็ดีแต่ประจบบอสนั่นเเหละ ผลงานอะไรก็ใช่ว่าจะดี อาศัยความสวยอย่างเดียวน่ะสิ'

    อาศัยความสวย คำๆ นี้น่าเจ็บใจนัก เธอนี่ะเหรอ อาศัยความสวย หนูแฮม หรือไอ้แฮมของเพื่อนๆ
    เด็กวิศวะที่ห้าวที่สุดในรุ่น เนี่ยนะ ใช้ความสวยเพื่อให้ได้ผลงาน

    ไม่ ! เธอจะไม่ให้ใครมาดูถูกอย่างนั้น แต่...พัฒน์ล่ะ เอาไงดี แฮมเอ้ย ไม่ได้ ต้องไปจากตรงนี้ก่อน....
    เร็วเท่าความคิดหญิงสาวรีบปลดล็อกประตูห้องน้ำ เร่งฝีเท้าออกไปจากภัตตาคารทันที

    เสียงจอแจบนท้องถนนไม่ได้ทำให้จิตใจของหญิงสาวสงบลงได้ เธอหยุดเดินหลายครั้ง
    สายตามักหันกลับไปยังภัตตาคารอย่างสับสน และในที่สุดเธอก็หยุดเดินตรงทางม้าลาย

    สายตามองไปยังป้ายรถเมล์ตรงข้ามตัวอักษรสีชมพูเด่นหราขึ้นมา  'Happy Valentine' จริงสินะ
    วันนี้เป็นวันแห่งความรัก วันที่พัฒน์บอกรักเธอ...รักเหรอ  คำๆ นี้เหมือนมีอะไรเเปลกไป
    เธอลืมอะไรไปหรือเปล่า????

    ในขณะที่หญิงสาวกำลังจ้องดูป้ายโฆษณาอย่างเลื่อนลอย ร่างๆ หนึ่งวิ่งผ่านเธอไปและ....

    เอี๊ยด!!!! โครม !!!!

     ดวงตาสีน้ำตาลเบิกขึ้นอย่างตกตะลึง ความทรงจำบางอย่างที่ขาดหายกลับปรากฎขึ้น
    ตรงหน้าอย่างชัดเจน

    เธอกับพัฒน์เจอกันครั้งแรกตอนรับน้องมหาวิทยาลัย ในคณะที่มีผู้หญิงเป็น
    ชนกลุ่มน้อย...วิศวกรรมศาสตร์  เเละเราสองคนเลขที่ติดกันจึงมักต้องทำงานร่วมกันเสมอ

    พัฒน์เป็นคนรูปหล่อ พ่อรวย แถมเรียนเก่งเป็นที่รักของเพื่อนๆ แน่นอนว่าเขาต้องเป็นที่หมายปอง
    ของสาวๆ จนทำให้เธอซึ่งเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวของเขาลำบากเสมอ

    แฮมไม่เคยคิดว่าคนอย่างนายพัฒน์จะมาชอบเธอ แต่แล้วบางอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อเราขึ้นปี 2
    พัฒน์บอกรักเธอ วันนั้นเธอยังจำได้ดีวันนั้นเป็นวันวาเลนไทน์เหมือนวันนี้

    ฉันนั่งรอเขาที่หน้าตึกคณะเหมือนทุกวัน เขาเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับส่งเกียร์ให้ฉันพร้อมพูดว่า
     'เรารักเธอ'

    ฉันอึ้งไปพักหนึ่งอย่างไม่รู้จะทำยังไง นอกจากมองเกียร์ในมือแล้วสบตาที่มองตรงมายังฉัน
     มองมาอย่างมุ่งมั่นและอ่อนโยนเหมือนที่เขามองฉันวันนี้

    'แฮมยังไม่ต้องตอบก็ได้...พัฒน์จะรอ'  ตอนนั้นฉันทำได้เพียงพยักหน้าเท่านั้น
     หลังจากนั้น เราก็ยังเป็นเหมือนเดิม คุย เล่น ทำงาน เหมือนปกติ

     แต่สิ่งที่แผกออกไปคือ ฉันคิดถึงเขามากขึ้น อยากคุยกับเขามากขึ้น อยากเจอหน้าทั้งๆ
    ที่ป็นวันหยุด อยากคุยแม้ว่าวันนั้นจะไม่มีอะไรจะคุย แล้ววันวาเลนไทน์ก็เวียนมาอีกครั้ง
    ฉันนั่รออยู่ทีเดิม

    ในขณะที่เขาก็เดินมาหาฉันเช่นเคย พร้อมกับยื่นดอกกุหลาบสีขาวเพียงดอกเดียวมาให้ฉัน
     '1 ปีที่ผ่านมาเราก็ยังพูดคำเดิม ...พัฒน์รักแฮมนะ' 

    ฉันก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม เพราะฉันไม่รู้จะตอบกับเขายังไง ฉันอยากจะบอกว่า
    ฉันก็คิดเหมือนกับเขา แต่ บางสิ่งบางอย่างหยุดฉันไว้...คำสบประมาทที่น่ารังเกียจ
    'คนอย่างเธอน่ะไม่เหมาะกับพัฒน์หรอก'

    คำพูดของดาวมหาลัยยังก้องอยู่ในหูฉัน แล้ววาเลนไทร์ที่ 2 ของเราก็ผ่านไป
    พร้อมๆ กับปีที่ 4 ของชีวิตมหาลัยที่เข้ามาเยือน การเรียนที่หนักขึ้น

    จิตใจที่ท้อแท้และเหนื่อยล้า ยิ่งตอกย่ำให้ฉันรู่ว่า ฉันคิดถึงเขา อยากร้องไห้กับเขา
    และพร้อมกันนั้น ฉันอยากเป็นกำลังใจให้เขาเหมือนกับที่เขาทำให้ฉันเสมอ

    แต่...ฉันก็กลัว กลัวอะไรฉันก็ไม่รู้ ดังนั้น วันวาเลนไทน์ที่เข้ามาเยื่นอีกครั้ง ฉันจึงตัดสินใจหนี
    หนีในวินาทีสุดท้าย แต่เหตุการณ์ไ ม่เป็นไปตามที่ฉันคาด เขาตามฉันมา และ.......

    เอี๊ยด!!!! โครม!

     ภาพที่ติดตา ภาพที่เสียดแทงเข้าไปในหัวใจ ภาพที่ทำให้ฉันเข้าใจว่า ใจจะขาดนั้นเป็นยังไง
    ร่างของพัฒน์จมกองเลือด ในตอนนั้นฉันเฝ้าภาวนา อย่าให้เขาป็นอะไร ไม่ว่าจะทำยังไงฉันก็ยอม
    จะให้แบ่งโชคทั้งชีวิตขอวงฉันไปก็ได้ ขอเพียงเขารอด ขอเพียงเขากลับมา ไม่ว่าเขาอยากจะฟังอะไร อยากได้ยินคำไหน ฉันก็จะบอกเขา บอกโดยไม่ลังเล ว่า ฉัน....

    "คุณ คุณ คุณครับ" เสียงเรียกจากใครสักคนทำให้ฉันสะดุ้ง ภาพตรงหน้าไม่ใช่เขา
    แต่เป็นหญิงร่างเล็กที่นอนอยู่ตรงนั้น ท่ามกลางเจ้าหน้าที่ของหน่วยพยาบาลที่เข้ามาในที่เกิดเหตุ

    "คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" น้ำเสียงแสดงความห่วงใย ทำให้แฮมต้องส่งยิ้มอ่อนๆ ไปให้
    "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันสบายดี เอ่อ ขอทางหน่อยนะคะ บังเอิญฉันมีธุระด่วน"

    เธอออกวิ่งทันที วิ่งเท่าที่จะรองเท้าส้นสูงคู่นี้จะทำได้ เธอจะไม่มีวันทำผิดเป็นครั้งที่ 2 
    แม้คนจะพูดว่า เวลา สายน้ำ และความรัก ไม่มีวันหวนคืน ฉันคนหนึ่งล่ะที่ขอยืนยันว่า.....มัน ไม่จริง

    เวลาที่ผ่านไปคือประสบการณ์ คือประวัติศาสตร์ ไม่ว่านานซักเท่าไร ประวัติศาสตร์มักซ้ำรอยเสมอ
    แม้สายน้ำที่ไหลผ่านเราไปแล้วจะไม่ไหลย้อนกลับมา แต่โลกของเรามันกลมจะตาย ไม่วันใดวันหนึ่ง มันก็ต้องไหลกลับมาที่เดิม

     เหมือนกับความรัก ไม่ว่าเราจะผิดหวังมากี่ครั้ง ไม่ว่ามันจะหนีจากเราไปกี่ครั้ง
    แต่สุดท้ายมันก็จะกลับมาหาเราอีก ที่นี้ก็ขึ้นอยู่ที่เราแล้วล่ะว่า เมื่อมันกลับมาอีกครั้ง เราจะทำยังไง

    สำหรับฉัน คำว่า รัก เลือนหายไปจากความทรงจำเพราะเวลา การงาน และสังคม
    แต่มันก็กลับมา และฉันจะไม่ยอมเสียมันไปอีก

    หญิงสาววิ่งกระหืดกระหอบกลับมาที่หน้าภัตาตาคารอีกครั้ง สูดหายใจลึกๆ แล้วเดินเข้าไป
    เขาอยู่ตรงนั้น ที่เดิม ไม่เคยเปลี่ยน เมื่อสบตาเขา เธอพบความห่วงใยอยู่ในนั้น

    "แฮมเป็นอะไรหรือเปล่า เห็นหายไปนาน พัฒน์เป็นห่วง แล้วนั่นทำไมถึงได้เหงื่อแตกขนาดนั้น"
     หญิงสาวส่งยิ้มกว้างไปให้พร้อมกับเอ่ยว่า

    "เปล่า  แฮมแค่ไปเอาของ" เธอล้วงเข้าไปในคอเสื้อดึงเกียร์ออกมา พร้อมกับเอ่ยว่า
    "พัฒน์จำได้ไหม ว่ามันมาพร้อมกับอะไร"

    ชายหนุ่มมองสิ่งที่อยู่ที่คอของหญิงสาวด้วยเววตาอบอุ่น เขาหยิบดอกกุหลาบสีขาวที่วางอยู่ที่
    เก้าอี้ข้างตัวพร้อมกับพูดว่า

    "10 ปีที่ผ่านมาเราก็ยังพูดคำเดิม...พัฒน์รักแฮมนะ" ใบหน้านวลปรากฏรอยยิ้มที่งดงามที่สุด
    พร้อมกับคำ 3 คำของชายหนุ่มที่ตามมา " แต่งงานกับพัฒน์นะ"

    "ค่ะ" ริมฝีปากบางของเขาคลี่ออกอย่างสดใส หญิงสาวเอียงหน้ามองเขาเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า
    "แฮมเคยบอกพัฒน์หรือยัง????" แววตาฉงนของเขาทำให้หญิงสาวหัวเราะขึ้นอย่างชอบใจ

    "ว่า......10 ปีที่ผ่านมา...แฮมก็รักพัฒน์เหมือนกัน"

    เขาว่า เวลา สายน้ำ ความรัก ไม่มีวันหวนกลับ แต่เราสามารถใช้เวลา สายน้ำ ความรัก
    ที่เคยผิดพลาด สอนเราให้ทำ เวลา สายน้ำ ความรัก ที่มาเข้ามาเยือนอีกครั้งให้ดีกว่าเดิม

    -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    คำนิยม Top

    "ภาษา"

    (แจ้งลบ)

    การใช้ภาษาของพี่กัลถือว่าดีคะ เป็นการใช้ภาษาเรียบง่าย ชัดเจน สำนวนดี แล้วก็สามารถคล้อยอารมณ์ผู้อ่านได้ดีอีกด้วย เยี่ยมมากเลยคะ อ่านเพิ่มเติม

    การใช้ภาษาของพี่กัลถือว่าดีคะ เป็นการใช้ภาษาเรียบง่าย ชัดเจน สำนวนดี แล้วก็สามารถคล้อยอารมณ์ผู้อ่านได้ดีอีกด้วย เยี่ยมมากเลยคะ  

    อาทิตย์อัสดง | 26 มี.ค. 52

    • 16

    • 1

    "น่าอ่านดีค่ะ"

    (แจ้งลบ)

    เขียนได้ดีนะคะ อ่านเพิ่มเติม

    เขียนได้ดีนะคะ  

    รักวันพุธ | 7 ม.ค. 53

    • 15

    • 2

    ดูทั้งหมด

    คำนิยมล่าสุด

    "น่าอ่านดีค่ะ"

    (แจ้งลบ)

    เขียนได้ดีนะคะ อ่านเพิ่มเติม

    เขียนได้ดีนะคะ  

    รักวันพุธ | 7 ม.ค. 53

    • 15

    • 2

    "ภาษา"

    (แจ้งลบ)

    การใช้ภาษาของพี่กัลถือว่าดีคะ เป็นการใช้ภาษาเรียบง่าย ชัดเจน สำนวนดี แล้วก็สามารถคล้อยอารมณ์ผู้อ่านได้ดีอีกด้วย เยี่ยมมากเลยคะ อ่านเพิ่มเติม

    การใช้ภาษาของพี่กัลถือว่าดีคะ เป็นการใช้ภาษาเรียบง่าย ชัดเจน สำนวนดี แล้วก็สามารถคล้อยอารมณ์ผู้อ่านได้ดีอีกด้วย เยี่ยมมากเลยคะ  

    อาทิตย์อัสดง | 26 มี.ค. 52

    • 16

    • 1

    ดูทั้งหมด

    ความคิดเห็น

    ×