[FIC.] Digimon :: เรื่องรักของหนุ่มแวมไพร์?

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

บทนำ

ครืนนนนน

ซ่าาาาาาาาาาาาา

ยามนี้เป็นเวลากลางคืน อีกทั้งยังมีฝนตกกระหน่ำแข่งกับเสียงฟ้าร้องดังเป็นระยะ ‘ยังดีที่ไม่มีพายุเข้า..’ เป็นความคิดในใจของเด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งกำลังทอดมองสายตาออกไปท่ามกลางความมืด และเขายังคงมองมันต่อไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่ได้คิดจะเลิกมองไปแต่อย่างใด..

ผ่านไปเพียงเสี้ยววินาที..

ก็มีสิ่งหนึ่งทำให้เขาเลิกสนใจ ละสายตาจากที่หน้าตามาเป็นระเบียงหน้าบ้านของตน ท่ามกลางความมืด แน่นอนว่ามันไม่มีทางเป็นแสงจันทร์เป็นแน่ หรือถ้าใช่ก็ไม่น่าจะทำให้เกิดการหักเหของแสงแบบนี้ เพราะสิ่งที่ปรากฏแก่สายตาเด็กหนุ่มคือ ดวงตาคู่หนึ่งซึ่งกำลังส่องประกายเป็นสีแดงเรืองในความมืด

บางทีอาจเป็นตาของแมวก็ได้.. เขาคิด

เปรี้ยงงง!

เสียงฟ้าผ่าเกิดขึ้นพร้อมกับสายฟ้าสีสว่างเกิดเพียงชั่วพริบตา ร่างกายของแข็งทื่อราวกับว่ามีใครมาจับไว้ ดวงตาของเด็กหนุ่มเบิกกว้างเมื่อเห็นเจ้าของดวงตาสีแดงเรืองนั้น เป็นร่างของชายหนุ่มคนหนึ่ง จังหวะที่เขาเผลอกระพริบตาและลอบกลืนน้ำลาย ภาพของชายหนุ่มคนนั้นก็หายไป เด็กหนุ่มหายจากอาการที่เรียกว่า ค้าง ตั้งสติได้ก้าวยาวไปจนติดหน้าต่างแก้มแนบไปกับกระจกใสเพื่อมองให้ชัดๆ แต่ก็ไม่พบเจ้าของดวงตาคู่นั้นเลย

บางทีคงคิดไปเอง..

‘นั้นสินะ นี่มันระเบียงบ้านชั้นสอง.. จะมีคนปกติที่ไหนปีนขึ้นมากันแถมยังเป็นคืนที่ฝนตกลมแรงอีก..’ เด็กหนุ่มคิดร่ายยาวในใจ พลางสะบัดหัวสองสามที ดึงม่านขาวปิดหน้าต่าง หมุนตัวกลับเดินไปทางเตียง ความง่วงก็โจมตีเขาทันที มือหนึ่งจึงยกขึ้นป้องปากหาววอด หย่อนตัวลงเตียงโดยไม่ลืมจะตั้งปลุกกับนาฬิกาเรือนโปรด แล้วลงตัวนอนห่มผ้า ดวงตาคู่กลมกระพริบหน่อย ก่อนค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ เพียงไม่นานเด็กหนุ่มก็หลับสนิท จังหวะการหายใจสม่ำเสมอ และริมฝีปากที่เผยอนิดหน่อยนั้นเป็นหลักฐานยืนยันได้ดี

โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่า..

เจ้าของดวงตาคู่นั้นยังคงอยู่..

ฝนหยุดตกไปตั้งเมื่อไหร่ไม่อาจทราบ เมฆฝนเคลื่อนย้ายจนแสงจันทร์สามารถลอดเข้ามาตามรอยแยกของม่านขาวหน้าต่างเปิดออกพร้อมกับสายลมพัดหวิว ร่างของชายหนุ่มปริศนาหยุดยืนยังเตียงของเด็กหนุ่มผู้เข้าห้วงนิทราไม่รู้เรื่อง ดวงตาสีแดงเรืองราวกับโลหิตซึ่งไม่น่าจะใช่ของมนุษย์ทอดมองนิ่ง ก่อนจะกลายเป็นสายตาที่อ่อนโยน เขาย่อตัวลงข้างกายของเด็กหนุ่ม

อยากจะสัมผัสเหลือเกิน..

หนึ่งความคะนึงแต่มิอาจสัมผัสได้ เมื่อเขาไม่ใช่ มนุษย์ อุณหภูมิร่างกายจึงไม่ปกติ แค่สัมผัสเพียงน้อยนิดก็กลัวเหลือเกินว่าจะรบกวนยามราตรีของเด็กหนุ่มจึงได้แต่มอง..

พร้อมกับที่ริมฝีปากยกยิ้มขึ้น

“ลูกหลานของข้า.. อีกไม่นาน…เราจะได้พบกัน”

TBC.
 

เนื่องจากยังไม่ได้ตรวจเช็ก อาจจะมีคำผิดบาง เนื่องจากไม่ได้แต่งฟิคนานมากกกกกกกกก (ลากยาวเพื่อความสมจริง) ภาษาอ่านแล้วอาจไม่ลื่นบ้าง ยังไงก็ขออภัยนะค่ะ เรื่องนี้บอกตามตรงว่ายังแอบสับสนในการวางตัวละครอยู่เลย =-=… แต่คิดว่าเดี๊ยวพอได้เอาจากในหัวที่คิดมาแต่งดูก็คงได้ทราบ

ขอบคุณสำหรับการอ่านนะค่ะ

:}Slp