คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Memory ที่สุดของความทรงจำ ❤ Chapter 7 But with you, It’ not like me [ 100% ]
Memory ที่สุอวามทรำ
อยฮวา อูฮยอน
But with you, It’ not like me
ึสูระฟ้าั้ระห่านอยู่ใลาเมือหลวนาให่อประเทศ ถือไ้ว่าือบริษัทนาให่อารนำเ้าส่ออผลิภั์อาหารแ่แ็ที่ให่ที่สุอประเทศ เป็นิารที่สืบทอารุ่นสู่รุ่นและปัุบันถูบริหารานโยประธานอและุนายออระูล
“วันนี้มีอะไรถึเ้ามาหาแม่” เสียอ่อนโยนเอ่ยถามลูายสุที่รัเพียนเียวที่เินเ้ามาพร้อมับทิ้ัวลบนโฟานุ่มภายในห้อทำานหรู
“ไม่มีธุระอะไร ผมมาหาแม่ไม่ไ้หรือรับ?” ยฮวาอบลับพร้อมับยิ้มว้าสใสให้ับผู้เป็นแม่
หิสูวัยในมาที่น่าเรามเินเ้ามา่อนะทิ้ัวลนั่้าลูายี้เล่นอัวเอ่อนะเอือมมือึ้นยีผมสีน้ำาลอ่อนอเาอย่าเอ็นู
“อะไรันรับแม่ ผมเสียทรหม” ยฮวาแล้มุ่ยหน้า่อนะแสร้ัทรผมที่ถูเ็ทมาอย่าี
“เี๋ยวนี้ยฮวาอแม่เป็นหนุ่มแล้วสินะ” นเป็นแม่แล้ัพ้อพร้อมับเบือนหน้าออาลูายัวีที่ยัับผมไม่เลิ
“แ่แม่็ยัี้น้อยใเหมือนเิมเลยนะรับ” ยฮวาโอบนเป็นแม่า้านหลั่อนะหอมฟอให่ไปที่แ้มอหิสูวัยอย่าอออ้อน นเป็นแม่อไม่ไ้ที่ะอมยิ้มออมาับวามี้อ้อนอลูาย
“แ่ัวหล่อนานี้ะไปไหนหรือลู?”
“เอ่อ…ือผมะไปรับอูฮยอนนะรับ” ยฮวาเอ่ยอบพร้อมับปล่อยอ้อมแนออ่อนะว้านหาโทรศัพท์ในระเป๋าาเออมาอย่าเ้อเิน
“ไป้อร่อ้อิลูสาวบ้านนั้น พ่อแม่เาไม่ว่าหรือยัไ?”
“้อร่อ้อิอะไรันรับแม่…เรา็แ่เพื่อนัน” ยฮวารีบแ้่า้วยแววาริั
“แม่็หวัว่า…เราะไม่ไปทำใหุ้หนูระูลอเสียหาย็แล้วัน” ำพูอนเป็นแม่ทำเอาใบหน้ามระุเล็น้อยอย่าเ้าใวามหมายในสิ่ที่แม่ัวเอเอ่ยเือน
“ผมไม่ทำเรื่อแบบนั้นแน่ แม่ไม่้อเป็นห่ว” ยฮวาบอ้วยน้ำเสียหนัแน่นอย่าลูผู้ายนนเป็นแม่อไม่ไ้ที่ะแย้มยิ้มให้ับลูายอย่าภูมิใ
“ว่าๆ็วนเธอมาทาน้าวที่บ้านสิยฮวา แม่ไม่ไ้เอเธอมานานแล้ว” เสียอ่อนโยนเอ่ยบออย่าริใ ยฮวาพยัหน้ารับพร้อมับหอมไปที่แ้มอแม่ัวเอ้วยวามอบุ
มีหรือทีุ่นายอระูลอะไม่รู้ว่าลูายเพียนเียวอัวเอรู้สึอย่าไรับลูสาวอระูลนั่น เธอรู้มาเสมอว่าลูายอัวเอเอาแ่เฝ้ามอลูสาวอบ้านนั่น้วยวามห่วหา ลอสิบปีที่ผ่านมาผู้หิในสายาอลูายัวเอ็ือุหนูอูฮยอนเพียนเียว
“แล้ววันนี้ะรับน้อไปไหนล่ะ?” หิสูวัยเอ่ยถามอย่าอ่อนโยนพร้อมับมอใบหน้ามที่แย้มยิ้มว้าเมื่อเอ่ยถึหิสาวนนั่น
“ผมว่าะให้เธอ่วยทำรายานนะรับ”
“เ้านอออในบ้านเาแบบนี้ สัวันประธานอะ้อเอ็ลูแน่ๆ” นเป็นแม่แล้เอ่ยแหย่ลูายอัวเอที่เอาแ่นั่ยิ้มนน่าหมั่นไส้
“ผม็เ้านอออในบ้านนั่นเป็นประำอยู่แล้วนะแม่”
“แ่อนนี้ทั้ลูและอฮยอนไม่ใ่เ็ๆแล้วนะ อยู่ันามลำพัสอน…”
“แม่ิมาไปเอแล้วรับ…เรา็แ่เพื่อนัน”
ยฮวาโบไม้โบมือเพื่อปิเสธเป็นพัลวัน่อนะ้มหน้าหลบสายาับผิอหิสูวัยรหน้าที่มอเาอย่ารู้ทัน…เาเ้าใว่าส่วนให่ทุน่าิว่าเาับอฮยอนเป็นมาว่าเพื่อนหรือพี่หรือน้อเพราะพวเามัะัวิันลอเวลาและเธอือนเียวที่เามัะเป็นห่วอยู่เสมอ แ่ใรเลยะรู้ว่าเาพยายามมาเท่าไรเธอ็ไม่แม้แ่ะเ้าใวามรู้สึที่เามีให้ับเธอ
“ผมอัว่อนนะรับ” ยฮวาเอ่ยหลัาไ้รับ้อวามานที่เาเฝ้ารอ ผู้เป็นแม่ยิ้มรับอย่าเอ็นู่อนะบไหล่ลูายสุที่รัเบาๆเพื่ออย้ำในสิ่ที่เธอเฝ้าบอเา
“ผมเ้าใรับแม่…ไม่้อห่ว” ยฮวายัิ้วอย่าเ้าเล่ห์่อนะอัวเินออไปพร้อมับสีหน้ายิ้มแย้มเมื่อิว่าอีไม่ี่นาที้าหน้าเาะไ้เอเธอ
“วันนี้พี่ไปับเธอไม่ไ้แล้วนะูฮยอน” เสสิ้าบออฮยอนที่นั่้มหน้า้มาอ่านหนัสืออยู่มุม้านในสุอร้าน
“พี่มีธุระหรือะ?” วาลมโเป็นประายแสวามสสัยออมา
“ใ่๊ะ…พอีที่ร้านเาโทรมาเลื่อนเวลานะ” เสสิ้าุมมือนุ่มออฮยอนไว้แน่นพร้อมับเอ่ยอโทษอย่าริใ อฮยอนพยัหน้ารับพร้อมับแย้มยิ้มว้าเพื่อลายวามัวลอพี่สาวอัวเอ…แม้ว่าในใลึๆอเธอะรู้สึัวลมา็ามที่้อไปบ้านอผู้ายนนั้น
“เธอไม่เป็นไรใ่ไหม?” เสสิ้าอไม่ไ้ที่ะเป็นห่วอฮยอน แ่นัวเล็รหน้ารีบส่ยิ้มว้าสใสลับมาให้ทันทีที่เธอเอ่ยถาม เสสิ้าไ้แ่ยิ้มพร้อมับส่ายหัวให้ับเธอ…อฮยอนมัะไม่อบให้ใรมาเป็นัวลใเรื่ออัวเอ
“ว่าแ่พี่ะไปไหนหรือะ? มีใรไปเป็นเพื่อนหรือยั?” อฮยอนเอ่ยถามอย่าเป็นห่วเสสิ้า หาเธอ้อไปนเียวัวเอ็พร้อมะปิเสธินอุนเพื่อไปเป็นเพื่อนเธอทันที
“ไม่้อเป็นห่วนะ๊ะ พี่แ่ไปทำธุระนิหน่อย” เสสิ้าเอ่ยพร้อมับบีบแ้มนวลเนียนอเธอเบาๆ่อนที่สายาะเหลือบไปเห็นร่าสูเินเ้ามาพร้อมับถุบาในมือ
“อูฮยอน หลัเธอเป็นอย่าไบ้า?” ยฮวายื่นถุรหน้าให้เธอ อฮยอนมอถุใบนั้นอย่าลัเล่อนะ่อยๆเอือมมือไปรับมันาเา
“ไม่เป็นไรแล้วละ่ะ” อฮยอนเปิถุออมา่อนะเบิาว้าเมื่อภายในถุล้วนแ่เป็นอยาหลาหลายนิทั้ยาทาและยาิน “เอ่อ…แล้วนี้?” นัวเล็มออยาในถุ่อนะมอใบหน้ามเพื่อ้อารำอบาเา
“เมื่อวานพี่ั้ใื้อมาให้เธอแ่ลืมเสีย่อน วันนี้เลยั้ใเอามาให้” ยฮวาเอ่ยพร้อมับยิ้มว้าให้ับเธอและนั่ลที่นั่้าัวอหิสาว่อนะหันไปยัิ้วเพื่อทัทายเสสิ้า
“หึ น่าอิาเสียริ” เสสิ้า่อนแวะนัวสู่อนะหันไปมออยาหลายนิที่อฮยอนหยิบมันออมาวาไว้บนโ๊ะ
“พูอะไรัน่ะพี่ พี่ยฮวาเป็นนทำันเ็บพี่เา็้อรับผิอบสิ่ะ” อฮยอนพูออมาาใส่อนะ้มหน้า้มาอ่านลายาในมือ
“มาว่านี้พี่ยฮวาอเธอเา็รับผิอบไหว” เสสิ้าเอ่ย้วยน้ำเสียเือเสียหัวเราะ่อนะยัไหล่ให้ับยฮวาที่มอมาที่เธอพร้อมับยยิ้มมุมปา อฮยอนที่ไ้ฟัถึับะัเล็น้อย่อนะแสร้ทำเป็นไม่ไ้ยิน
“พี่่ะ…ะไปไ้หรือยั?” อฮยอนัเ็บอยา่อนะเอ่ยออมาเมื่อเธอเหลือบเห็นเวลาที่นัินอุนเอาไว้
“รีบหรือยัไ? ลัวหมอนั่นรอนานสินะ” ยฮวาอไม่ไ้ที่ะเหน็บแนมเธอ
“่ะ…ารให้นอื่นรอมันไม่ใ่มารยาทที่ีหรอนะ่ะ” หิสาวาลมใสเอ่ยอบอย่าื่อร่อนะหันไปหาเสสิ้าที่นั่อมยิ้มให้ับพวเาทัู้่ “ไว้ันะโทรหานะ่ะพี่” อฮยอนบอเสียหวาน่อนะเินนำหน้านัวสูออไปยัลานอรถ
“เี๋ยว...” บริเวลานอรถว้า่อนที่อฮยอนะ้าวึ้นไปบนรถลับถูมือหนาว้าแนเรียวอัวเอ
“มีอะไรหรือเปล่าะ?” นัวเล็เอียอถาม้วยวามสสัย
“เสสิ้าไม่ไ้ไปับเธอหรือยัไ?” ยฮวาเอ่ยถาม้วยน้ำเสียึเรีย…เพียแ่เาิว่าอฮยอน้ออยู่ับนนนั้นามลำพั็พลันทำให้หัวใเหมือนำลัถูบีบ้วยมืออใรสัน
“่ะ พี่เสสิ้ามีธุระ…พี่่ะ ันเ็บ” อฮยอนเอ่ยบอนัวสูเมื่อเธอเริ่มรู้สึเ็บที่้นแนอัวเอาแรบีบอเา…ยฮวารีบปล่อยมือออทันทีเมื่อไ้ยินเสียอเธอ เาออแรลไปที่้นแนอเธออย่าไม่รู้ัว
“พี่อโทษ” ยฮวาเอ่ยเสียเบา่อนะเปิประูรถให้เธอและัวเาเอเินอ้อมไปท้ายรถ้วยอารม์ุ่นมัว…ะทำอย่าไี ันะทำอย่าไี ยฮวาไ้แุ่มมับแน่นพร้อมับยีหัวัวเอที่เยเ็ทเป็นทรนอนนี้ยุ่เหยิไม่เป็นท่า
เสสิ้าวาโทรศัพท์ในมือลบนโ๊ะ้วยอารม์หุหิใ นี้มันรอบที่สิบอวันแล้วเห็นะไ้ที่เธอเฝ้าโทรศัพท์ไปยัเลหมายปลายทา เธอ็แ่เป็นห่วและัวลว่าเาะเินทาปลอภัยีหรือว่าเิอะไรึ้นถึไ้ไม่รับสายอเธอ
เสสิ้าไว้ห้าพร้อมับออแน่น นัยน์าู่สวยมอหน้าอโทรศัพท์ที่เป็นรูปอเาและเธอที่เ็มไป้วยรอยยิ้ม ถ้าหาว่าใรถามวามเห็นาเธอว่าเธอรู้สึอย่าไรบ้าับารที่้ออยู่ห่าาเา…เธอ็ะ้ออบเหมือนผู้หิทั่วๆไป หาเธอเลือไ้เธอ็เลือที่ะอยู่ใล้ๆเา
“อะไรทำใหุ้มวิ้วนานี้รับ?” เสียทุ้มเอ่ยทัอย่าอ่อนโยน่อนะแย้มยิ้มสใสไปให้หิสาวที่เยหน้ามามอเา “ผมอนั่้วยนไ้ไหม?” ฮยอนแล้เอ่ยถามเมื่อเห็นใบหน้าเรียบนิ่อเธอ
“ไ้สิ่ะ” เสสิ้ารีบปรับสีหน้า่อนะส่ยิ้มหวานให้เา “ุะรับอะไรีะ?”
“ผมอลาเ้เย็นแล้วันรับ” ฮยอนเอ่ยบอพนัานสาวที่มายืนรับออเอร์
เสสิ้าไ้แ่มอนรหน้าที่้มหน้า้มาวุ่นวายับโทรศัพท์มือถือในมือ วันนี้ลมอะไรพัให้เามาที่นี้ไ้ันนะ…เธอับเาแม้ะรู้สึอึอับ้าบาเวลาที่อยู่้วยันสอ่อสอเพราะส่วนมาเธอและเาะเอันเพาะนัร่วมลุ่ม็เท่านั้น
“แล้ววันนีุ้ไม่ไ้วสาวๆมา้วยหรือะ?” เสสิ้าแล้เอ่ยถามเพื่อทำลายบรรยาาศที่แสนะเียบอเาทัู้่
“ใ่ว่าผมะ้อมีสาวๆทุวันนิรับ” ฮยอนแย้มยิ้มว้าอบหิสาวรหน้าที่ไ้แ่หัวเราะให้ับำพูอเา
“ูฮยอนับยฮวาพึะออไป หาุมาเร็วว่านี้ะเอพวเา”
“อยฮวา…นายนั่นเสือุ่มริๆ” ฮยอนเอ่ยพร้อมับหัวเราะร่วนออมา เสสิ้าไ้แ่ยิ้มามนรหน้าอย่าอไม่ไ้ “ว่าแ่วันนีุ้ไม่ไปไหนหรือรับ?” ฮยอนเอ่ยถามหลัาที่เาเห็นนัยน์าู่สวยอเธอเหลือบมอโทรศัพท์อย่าเฝ้ารอ
“เอ่อ…ันำลัะออไปูสร้อยนะ่ะ”
“ถ้าอย่านั่นผมออาสาไปับุไ้ไหมรับ?” ฮยอนเอ่ยเสียเรียบ่อนะเ็บโทรศัพท์ลในระเป๋าาเอย่าไม่ใส่ใไฟเือนที่หน้าออมัน
“ือ…ุว่าหรอหรือะ?” เสสิ้าถามออไปอย่าเรใ
“ผมเสร็านแล้ว…ถ้าุไม่รัเีย”
“เอาามนั้น็ไ้่ะ…ุรอันสัรู่นะ่ะ” เสสิ้าเอ่ยับท่อนะลุึ้นและเินหายเ้าไปหลัร้าน ฮยอนไ้แ่มอามแผ่นหลัอเธอ่อนะถอนหายใยาวพรืออมา
รถสปอร์สีาวันสวยแล่นอยู่บนท้อถนน้วยวามเร็ว…ที่้ามา้วยวามใอนับ อฮยอนไ้แ่มอใบหน้า้าน้าอเาที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวว่าเธอำลัะไปไม่ทันนั…ยฮวาไ้แ่วาแนับประูรถและฮัมเพลามัหวะ
“พี่่ะ่วยเร่วามเร็วหน่อยไ้ไหม?” อฮยอนที่นั่ระสับระส่ายอยู่นานเอ่ยออไป
“ไหนเธอว่าารับรถเร็วอันรายยัไล่ะ นี่พี่รัษาวามปลอภัยเพื่อเธอเลยนะ” ยฮวาเลิิ้วถามหิสาวอย่ายียวน
ารับรถ้าเพื่อวามปลอภัยมัน็ีริอย่าที่เาพู แ่ทว่าารับบนถนนที่ไม่่อยมีรถ้วยวามเร็วแ่สี่สิบิโลเมร่อั่วโมมันูะ้าไปนน่าแปลใ
“พี่่ะ…ันำลัะไปสาย” อฮยอนเอ่ยเสียแผ่วเบา ไม่ใ่ว่าเธออยาะเอินอุนมานา้อรบเร้าน้าัว แ่เธอเพียแ่ไม่อยาเสียมารยาทับผู้ให่็เท่านั้น
“นี้เธออยาเอหมอนั่นนานั่นเียวหรือ?” ยฮวาหันมามอวาลมที่เบิว้า้วยวามใเพราะเาเทียบรถเ้าับ้าถนน้วยวามเร็ว
“มันอันรายนะ่ะ” อฮยอนเอ่ยเสียแ็พร้อมับ้อเา้วยสายาที่แสถึวามไม่พอใ แม้ว่าัวเธอเอะแปลใอยู่ไม่น้อยว่าอะไรทำให้เา้อโมโหโรธานานี้
“เธอไปไม่ทันแล้วอฮยอน…เพราะรถอพี่หม้อน้ำมันแห้นะ” ยฮวาเอ่ยเสียเรียบพลามวิ้วแสร้ทำเป็นลุ้มใ่อนะเินลไปเปิฝาระโปรรถเพื่อเ็หม้อน้ำอย่าเร่เรียเมื่อเห็นสายาับผิออฮยอน
“เฮ้อ แย่ริๆเลย” ยฮวาแสร้ทำเป็นุมมับพร้อมับบ่นออมาเมื่อไ้ยินเสียปิประูรถอหิสาว
“เป็นอย่าไบ้าะ?” นัวเล็เินเ้ามาพลามอไปยัเรื่อยน์ที่ระโยระยาอยู่รหน้าอย่าไม่เ้าใ
ยฮวาเหลือบามอใบหน้าผ่ออหิสาวที่อนนี้ิ้วเรียวสวยถูมวเป็นปมแน่น่อนะลอบยิ้มออมาอย่าพอใ
“เี๋ยวพี่โทรามให้แรอลส่รถมารับเธอแล้วันนะอฮยอน” ยฮวาแล้พูเสียอ่อนพร้อมับมอใบหน้าอหิสาวเพื่อรอำอบ
“ไม่เป็นไร่ะ…เี๋ยวันึ้นรถไปเอ็ไ้” อฮยอนอบเสียใสพร้อมับมอใบหน้ามที่ย่นมูใส่เธอ้วยวามไม่เ้าใ
หลัาที่ไ้ยินำอบอเธอนัวสูแสร้ทำเป็นเินไปนั่ลริมฟุบาทอย่าอ่อนแรพร้อมับุมมับอย่าน้อยใในำอบอเธอ
“นายนั่นสำัับเธอริๆสินะ” น้ำเสียที่แผ่วเบาราวับระิบอเาทำให้อฮยอนไ้แ่มวิ้วพร้อมับเอียอมอ้วยวามสสัย
“พี่ว่าอะไรนะะ?” นัวเล็ย่อัวนั่รหน้าเา่อนะแะแนแร่อเาอย่าอ่อนโยน
“เปล่า เี๋ยวพี่เรียรถให้นะ” ยฮวาแะมือนุ่มอเธอออ่อนะผุลุึ้นและทำทีว่าะเรียรถให้ับเธอ
“เอ่อ…ันว่าเราลับพร้อมันีไหมะ?” อฮยอนเินามมาว้าแนแร่พร้อมับส่สายาระยิบระยับและเอ่ยถามวามเห็นอเา
ยฮวาแย้มยิ้มว้า่อนะหุบยิ้มทันที เมื่อนึถึำอบแรอเธอที่ิะทิ้เาไว้เพื่อไปหาใรอีน
“ว่ายัไล่ะะ?” เสียใสเอ่ยแผ่วเบาพร้อมับวาลมเป็นประาย้อมอมาที่เา…เพียแ่เห็นแววาลมใสอเธอ็ทำให้ใที่้อาระแล้แหย่เธออ่อนยวบลทันที
“เธอ…เป็นห่วพี่หรอ?” นัวสูยยิ้มที่มุมปาพลาถาม้วยน้ำเสียเ้าเล่ห์่อนะหัวเราะออมาเมื่อนรหน้าย่นมูใส่
“เปล่านิ่ะ…ัน็แ่…ไม่อยาะทิ้พี่อยู่นเียวในเมื่อพี่อุสาห์ับรถมารับัน” อฮยอนอบ้วยน้ำเสียริัพร้อมับปั้นหน้านิ่เพื่อลบเลื่อน
ยฮวามอใบหน้านวลอหิสาวรหน้าอย่าอ่อนโยน่อนะเอือมมือึ้นแะที่้าแ้มผ่ออหิสาวอย่าแผ่วเบา อฮยอนระุเล็น้อย้วยวามใาสัมผัสอนิ้วเรียว่อนะแย้มยิ้มหวานออมาเมื่อนรหน้าูเศษใบไม้แห้ที่เาะอยู่บนหน้าอเธอ
“อบุ่ะ”
ยฮวาที่ัแ้โทรบอสถานที่ที่เาใทำรถเสียให้ับนรถอบ้าน่อนะหันมายิ้มให้ับหิสาวที่ยืนรอเาอยู่ใ้้นไม้ให่ อฮยอนถอนหายใออมาทันทีที่เ็บโทรศัพท์ลในระเป๋า…เธอไม่ไ้ใะผินัับุแม่อเาเพราะเธอรู้ว่ามันไม่สมวร…แ่เธอ็ไม่มีทาเลือมานั เมื่อนรหน้าที่ำลัส่ยิ้มมาให้ยืนยันว่าะึ้นรถเมล์ลับ
“พร้อมแล้วใ่ไหมรับุอูฮยอน” ยฮวาเอ่ยถามเสียสใสพร้อมับยื่นมือไปรับระเป๋าใบสวยาเธอเหมือนเ่นทุรั้
“่ะ…พี่แน่ในะะว่าเราะไม่เรียนที่บ้านมารับ” อฮยอนยื่นระเป๋าให้เา่อนะเอ่ยถามเพื่อเน้นย้ำวามแน่ใ
“เื่อใพี่” ยฮวา้อวาลม่อนะเอ่ย้วยน้ำเสียริั อฮยอนไ้แ่พยัหน้ารับ ั้แ่เ็เธอ็มีเาและเสสิ้าอยูแลเรื่อแ่นี้ไม่ยาเย็นเินไปสำหรับเาหรอนะ
ยฮวาผายมือเิอฮยอน้วยรอยยิ้ม่อนที่ทัู้่ะเินเรียบถนนเพื่อไปยัป้ายรถเมล์ที่อยู่ไม่ไล…นี้็ถือเป็นประสบาร์แรสำหรับเธอในารึ้นรถเมล์เพราะส่วนมาหาเธอไม่ไ้ไปับยฮวาหรือเสสิ้าุพ่อุแม่มัะให้เธอใ้รถที่บ้านที่อยมีนับให้
“พี่แน่ในะะว่าันนี้?” อฮยอนเอ่ยถามเมื่อนรหน้าันเธอึ้นไป…ยฮวาพนัหน้ารับ่อนะันหลัเธอให้เินเ้าไปยัที่นั่้านในสุ
“ว๊าย” อฮยอนร้อเสียหลออมาอย่าไม่ทันั้ัวเมื่อแรระาอรถทำให้เธอแทบะหายหลัล้มับพื้น ทว่าับระแทเาับอแร่อเาที่ยืนอยู่้านหลั
“ไม่เป็นไรใ่ไหม?” เสียแผ่วเบาระิบที่้าหูอเธออย่าเป็นห่ว ยฮวาประอเอวอ่อนะพาร่าบานั่ลบนที่นั่้านในสุ
“่ะ…ันไม่ทำให้พี่ลำบาใ่ไหมะ?” อฮยอนเอ่ยถามออไปพร้อมับวาลมโเป็นประายแวววับเมื่อมอเห็นสิ่ที่ไม่เยไ้สัมผัส
“พี่สิที่้อถามเธอ…ว่าพี่ไม่ทำให้เธอลำบาใ่ไหม?”
“ไม่เลย่ะ…ันว่ามันน่าื่นเ้นี” อฮยอนอบเสียหวาน่อนะแย้มยิ้มให้ับนรหน้า ยฮวามอวาลมที่ายแววประายอย่าน่าหลใหล
เสสิ้าและฮยอนเินเ้ามาในร้านหรูที่ล้อมรอบไป้วยู้โว์เรื่อเพรที่ส่อแสประายแวววับเล่นับแสไฟนแสบา
“รอันสัรู่นะ่ะ” เสสิ้าหันมาบอน้านหลัเสียเรียบ่อนะเินามพนัานสาวสวยที่เินนำเธอ่อนะผายมือเื้อเิให้เธอนั่ลที่เ้าอี้ัวสวย
เสสิ้า้อมอสร้อยอมือเส้นสวยที่ถูประับไป้วยเพรน้ำามแวววับนาพอี้อมืออัวเอ่อนะทาบลบน้อมือเรียวสวยพร้อมับแย้มยิ้มว้าอย่าพอใ
“ามแบบทีุ่้อารใ่ไหมะ?” พนัานเอ่ยถามอย่านอบน้อม
“่ะ” เสสิ้าเอ่ยเสียนิ่่อนะหันไปมอน้านหลัที่ยื่นหน้าเ้ามามอสร้อยอมืออเธอพร้อมับยิ้มสใสให้เธอผ่านระใสรหน้า
“มันเหมาะับุ” ฮยอนเอ่ยเสียเรียบ่อนะหันัวมอไปทาอื่นเมื่อนัยน์าู่สวยอเธอสบเ้าับวาอเา
“อ่าว ุฮยอน” เสียแหลมัึ้นพร้อมับร่าบาในเรสรัรูปสีำ้าวเ้ามา่อนะเอ่ยเรียายหนุ่ม้วยน้ำเสียื่นเ้น
“ุโบรา…บัเอิัเลยนะรับ” ฮยอนแย้มยิ้มว้าทัทายอย่าเป็นันเอ
เสสิ้าปรายสายามามอ่อนะหันไปอย่าไม่ใส่ใพร้อมับุยพนัานสาวเรื่อสร้อยอัวเอโยปล่อยให้เายืนหัวเราะ่อระิับหิสาวผมยาวอยู่ที่มุมหนึ่อร้าน
“นีุ่หนีันมาับเธอหรอหรือะ?” โบราแสร้ัพ้อ่อนะเบี่ยัวหลบมือหนาที่พยายามะโอบเอวออเธอ
“ุเ้าใผิแล้วละ่ะ…ันับเาเราเป็นแ่เพื่อนัน” เสสิ้าที่เินออมาพร้อมับถุในมือเอ่ยเสียเรียบพร้อมับมอพวเาทัู้่่อนะถอนหายใยาวพรื
“ุเสร็แล้วหรอรับ?” ฮยอนปล่อยมือออาเอวออโบราเมื่อนัยน์าเรียบนิ่อเสสิ้ามอมา โบราไ้แ่ส่เสียในลำออย่าไม่พอใพร้อมับปรายสายามอเสสิ้า
“่ะ…หาุอยาอยู่่อับเธอ…ันลับเอไ้นะ่ะ” เสสิ้าพูพร้อมับมอไปที่ร่าบารหน้าที่เาะแนแร่อเาไว้เพื่อแสวามเป็นเ้าอ
“ผมะทำแบบนั้นไ้ยัันรับ…ไว้ผมะโทรหาุนะโบรา” ฮยอนแะมือเรียวอเธออออย่าเร็ว่อนะผายมือเิเสสิ้าออาร้าน
เสสิ้าเินนำนัวสูเพื่อออไปยัลานอรถ ฮยอนถอนหายใพร้อมับปาเหือที่ไหลออมาาสายาเย็นยะเยืออเสสิ้าเมื่อสัรู่
“ุวระเลือบใรเพียนเียวนะ่ะุฮยอน” เสสิ้าเอ่ยเสียเรียบหลัาที่พวเาทัู้่ึ้นมานั่บนรถเรียบร้อยแล้ว
“…” ฮยอนไ้แ่หันมามอเสี้ยวหน้า้าน้าอเธอ
“ันพูในานะที่ันเป็นผู้หินหนึ่…ถ้าันเอผู้ายทำับันแบบนี้ ัน็รู้สึเสียใอยู่ไม่น้อย” เสสิ้าเอ่ยในะที่ใบหน้านวลยันิ่ราวับไม่ใส่ใน้าน้าที่ไ้แุ่มมับอย่าไม่มีทาออ
“รับ…” ฮยอนอบเสียแผ่วเบาราวับเสียระิบ…เารู้ว่าสิ่ที่เาทำมันือเรื่อที่เลวร้าย หาเพียสัวันเธอะเ้าใ
สวนสาธาระว้าที่ถูห้อมล้อมไป้วย้นไม้สูให่ริมสอ้าทา อาาศที่ไม่ร้อนนเินไปและไม่หนาวนเินไป แสแอ่อนสาส่อระทบเ้าับทะเลสาบว้า
ยฮวาและอฮยอนัสินใเินเล่นในสวนสาธาระที่เป็นทาผ่านเ้าบ้านอพวเาทัู้่ วาลมประายแวววับสอส่ายสายามอไปที่ผู้นที่ออมาเินเล่นหรือนั่ับลุ่มุยัน
“อาาศีัเลยนะ่ะ” เสียใสเอ่ยพร้อมับหยุยืนอยู่หน้าริมทะเลสาบ่อนะสูอาาศบริสุทธิ์เ้าเ็มปอ
ยฮวาเหลือบมอเสี้ยวใบหน้า้าน้าอเธอ่อนะลอบยิ้มออมาอย่าเอ็นู วาลมโปิสนิทพร้อมับมูเรียวสวยยับเ้าอออย่าเป็นัหวะ
“อูฮยอนมูบาน” เสียเ้มเอ่ยเือปนับเสียหัวเราะ ทว่านัวเล็ลับไม่สนใ…อฮยอนถอรอเท้า่อนะย้ำลบนพื้นห้านุ่มๆ ยฮวาไ้แ่ยืนเียบและมอร่าบาที่้าวลไปใล้บริเวริมทะเลสาบ
“ารไ้ถอร้อเท้าสัมผัสับพื้นโยที่ไม่มีอะไรมาวาั้นมันทำให้รู้สึีริๆ พี่ลอสิ่ะ” ใบหน้านวลผ่อที่ระทบับแสแอ่อนหันมาเิวนน้านหลั้วยรอยยิ้ม
ยฮวาแย้มยิ้มว้าอบรับ่อนะถอรอเท้าและเหยียบลบนพื้นห้านุ่มๆ ร่าสูเินไปยืนเียู่ับเธอพร้อมับมอลบนผิวน้ำที่สะท้อนสอเาที่ยืนเีย้าัน
…หาพี่ไ้ยืนเียู่ับเธอ มัน็ะีสินะ…
“พี่่ะ” อฮยอนแะแนแร่อเาเบาๆ “ไปันเถอะ่ะ” อฮยอนว่าพลาหันหลัลับเพื่อเินึ้นไปบนทาเิน
“ว๊าย” อฮยอนร้อเสียหลหลัาสะุเ้าับ่อนหินที่วาเลื่อน ร่าบาล้มลบนพื้นห้านุ่มพร้อมใบหน้าเหยเ
“เป็นอะไรหรือเปล่า?” ยฮวาถลาเ้ามาพร้อมับถาม้วยน้ำเสียร้อนร้นที่เ็มไป้วยวามเป็นห่ว นัวเล็ไ้แ่ส่ยิ้มเื่อนไปให้เาพร้อมับส่ายหัวเล็น้อย
“พีู่หน่อยสิ” ยฮวาพึมพำ่อนะลุึ้นไปนั่ที่ปลายเท้าอเธอานั้นมือให่ว้า้อเท้าเล็อเธอไปับไว้ ระหว่าที่อฮยอนไ้แ่มอเา้วยวามุน มือให่็เริ่ม้นบีบมันเบาๆและมันลับทำให้รู้สึีว่าารถอรอเท้าไปย่ำบนพื้นห้านุ่มๆอย่าน่าประหลาใ
“ันไม่เป็นอะไรแล้ว่ะ” อฮยอนยิ้มน้อยๆพร้อมับเอ่ยเสียแผ่วเบา่อนะพยายามยื้อ้อเท้าอัวเอออามือให่
“อย่าื้อสิ” ยฮวาออแรเบาๆอย่านุ่มนวลพร้อมับเม่นสายาเป็นเิห้ามนัวเล็ที่มัะื้อึ
“พี่ทำให้ผู้หิบ่อยสินะ่ะ” เสียหวานเอ่ยออมาอย่าใสื่อ…ยฮวาหัวเราะให้ับำพูนั้น่อนะอบลับมา
“พี่ไม่ทำให้ใรนอาเธอหรอน่า” ำอบทีู่ริัอเาเผลอทำให้หัวใวน้อยระุวาบพร้อมับพอโนนึำพูอะไรไม่ออ…วามรู้สึหนึ่พุ่วาบึ้นในใอย่าห้ามไม่ไ้
“เินไหวแน่นะ?” ยฮวาถามย้ำอีรั้พร้อมับยื่นมือไปรหน้าหิสาว อฮยอนลัเลอยู่ั่วรู่่อนะเอือมมือไปับมือให่อเาไว้เพื่อพยุัวลุึ้น
“ไหวสิ่ะ” นัวเล็อบเสียสใสพร้อมับเาะแนแร่อเาและันนัวสูให้เินนำหน้า่อนะหยุที่ม้านั่ัวยาวสีาว
“พั่อนแล้วัน” ยฮวาเอ่ยพร้อมับแย้มยิ้มหวานให้ับนัวเล็ อฮยอนมอไปยัเบื้อหน้าที่เป็นพื้นห้าสีเียวี ทะเลสาบที่สะท้อนแสแวววับเมื่อระทบับแสแอ่อน ่อนที่ะหันไปว้าระเป๋าที่อยู่้าเาและหยิบหนัสือเล่มหนาออมา
“เธอพมันมา้วยหรอหรือ?” แม้ว่าเาะรู้เสมอว่าอูฮยอนมัะพหนัสือไปไหนมาไหน้วย หาแ่ว่า็อไม่ไ้ที่ะเอ่ยถาม
“่ะ…เพราะอูฮยอนและหนัสือเป็นอู่ัน” เสียสใสเอ่ยพร้อมับวาประายระยิบระยับอย่าอบใในำอบอัวเอ
“ใรบอ…อูฮยอน้อู่ับอยฮวาสิถึะถู” นัยน์ามทีู่ริั น้ำเสียราวับมน์สะอเาพลันทำให้…หัวใเ้นแรึ้นมาวูบหนึ่ ำพูนั้นเหมือนมือที่ยื่นมาเย่าหัวใเธอรุนแรยิ่ว่าแผ่นินไหว
…วามรู้สึที่ทำให้รู้สึราวับหัวใะระเบิออมา…
-อูฮยอน้อู่ับอยฮวาสิถึะถู-
By อยฮวา
อนนี้ไรเอร์หัวันมาเลย่ะ ไม่รู้ะไปไ่อี ทั้ๆที่มีพล็อไว้เยอเลย
ฮืออออออออ อย่าไ็ฝาิาม้วยน่ะ่ะ
อนหน้ามารอูพี่ายที่แสนีะเปลี่ยนเป็นผู้ายอเธอไ้หรือไหม ?
มาแ่ 60% รออี 40% มาูเทในสวนสาธาระอพี่ยันนะ่ะ
ว่าุพี่ะทำให้หัวใวน้อยๆอน้ออหวั่นไหวบ้าหรือป่าว ?
อบุำลัใและอมเม้นีีนะ่ะ
ฝาเม้นและโหวให้แน้วยนะ่ะ > <
Fly
ความคิดเห็น