คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Memory ที่สุดของความทรงจำ ❤ Chapter 18 For a short time [100%] Sweet Love
Memory ที่สุอวามทรำ
Chapter 18 : For a short time
ลีฮยอน อเสสิ้า
“อูฮยอน” เสียเ้ม่ำพร้อมนัยน์ามริบมอใบหน้าสวยสอหิสาวรหน้าผ่านเลนส์สายา
อฮยอนลืนน้ำลายลออย่ายาลำบาเพราะบรรยาาศโยรอบ่าูอึอัราวับถู้อนหิน้อนให่เหยี่ยวรั้ลมหายใอเธอ
ประธานอและุนายอเอ็รู้สึลำบาใและเสียใไม่ไ้น้อยที่พวเาเลือที่ะบัับิใลูสาวอีเป็นรั้ที่สอ…แ่ในเมื่อพวเา็ไม่มีทาเลือเ่นัน
“อนนี้รอบรัวอเราำลัเอปัหาให่…พ่อมีเรื่ออยาะให้ลู่วยอะไรเสียหน่อย” น้ำเสียนิ่เรียบทำให้หัวใวน้อยระุวูบอย่ารู้สึร้อนหนาวพลันมือบาุมันไว้แน่นพร้อมสัมผัสแหวนเพรเม็าม
“…”
“รอบรัวอเราำลัประสบปัหาารเิน…ั้แ่ลูและินอุนปิเสธเรื่อารหมั้นทาพวเา็ไม่่วยเหลือในเรื่อธุริเราอีเลย” น้ำเสียา่วและำพูที่เย็นยะเยืออผู้เป็นพ่อทำให้นัวเล็รหน้าถึับหน้าถอสีล้ายับะเป็นวามผิอน
“ุ่ะ…เราวระมีทาออที่ีว่านี้” เสียอ่อนโยนห้ามปรามประธานอเมื่อเห็นสีหน้าและแววาหม่นหมออลูสาวัวเอ
อฮยอนแทบอยาะหมลมหายใลในวินาทีนี้ สีหน้าและำพูที่แฝไป้วยวามเ็บปวอผู้เป็นพ่อและแม่มีสาเหุมาาเธอ…เพียนเียว
“หนูอโทษ”
ภายในหัวใที่ีร่วนสับสนปนเปับเรื่อที่ประัประเเ้ามาทำให้เธอเหมือนับะหมเรี่ยวแราลมหายใที่ิั
“ลูึ้นไปอาบน้ำเสียเถอะ…เรายัพอมีทาออ” เสียอ่อนโยนเอ่ยพร้อมับลูบเรือนผมสีำลับอผู้เป็นลูสาว อฮยอนระพริบาถี่เพื่อไล่หยาน้ำาที่ั้ท่าะไหลออมา่อนะลุเินาไป้วยวามรู้สึผิที่ปะทุึ้นในใ
ประธานอและุนายอมอามแผ่นหลับอบบาอผู้เป็นลูสาว้วยหัวใที่เ็บ้ำไม่่าัน…แ่เพื่ออนาที่ีอเธอพวเาึเลือที่ะัไฟั้แ่้นลม
“เราไม่มีทาเลือ…ถ้าุไม่อยาให้ยัยหนู้อเ็บปวไปมาว่านี้็วรทำามที่ผมบอ” ประธานอโอบไหล่ที่สั่นเทาอผู้เป็นภรรยาเพื่อปลอบโยนแม้ว่าัวเาเอะ้อฝืนทนเห็นลูสาวเพียนเียวเสียใ็าม
ฮยอนทิ้ัวนั่ลบนโฟาภายในมุมเล็อร้านที่หอมลบอบอวลไป้วยลิ่นอาแฟสรสเยี่ยม เ้าอร่าสูถอนหายใเฮือให่พร้อมับหลับาเอนัว้วยท่วท่าที่อ่อนล้า
เสสิ้ามอผู้มาเยือน้วยวามแปลใแ่สิ่ที่ทำให้เธอแปลามายิ่เสียว่าารมาอเานั่น็ือรอยล้ำแ่ำรอบวามที่บ่บอถึารร้อไห้มาอย่าหนั
“ะรับอะไรหรือเปล่าะ?”
เสียหวานเรียให้นัยน์าสีำลืมึ้นมาสบสายาับเธอ่อนที่ฮยอนะพยุัวลุึ้นพร้อมับแย้มยิ้มบาเบาส่ไปให้เธอ
“ไม่เป็นไรรับ…แ่ไม่รัเียให้ผมไ้นั่ที่นี้ใ่ไหมรับ?”
เสสิ้าทิ้ัวลนั่้าเา่อนะหัวเราะในลำอเมื่อำถามอเามัน่าูไร้สาระสำหรับเธอ ฮยอนมวิ้วแน่นอย่าไม่เ้าใในท่าทาอเธอ
“ันแ่ิว่าุ็เป็นนที่แปลเหมือนันนะ่ะ”
“ผม?”
“่ะ…ุถามันเพราะุลัวว่าันะไลุ่หรือยัไะ?”
เสสิ้าเลิิ้วถามพร้อมับลั้นเสียหัวเราะเพียแ่เห็นใบหน้าอเาายแววุนับำพูอเธอ
“ผมีใที่เห็นุยิ้ม”
เพียแ่ำพูอเาหลุออมาทำให้ใบหน้าสวยส้มหน้าหลบสายาที่มอมาเมื่อเธอเอ็ไม่รู้สึัวว่าเผยรอยยิ้มออมาเป็นรั้แรในรอบสัปาห์
“ันยิ้มอย่านั้นหรือะ?” เสสิ้า้อนสายาสบาับเา “ถ้าหาไม่ยิ้มหน้าัน็แ่่อนวัยพอี” เสียใสเอ่ยปนเสียหัวเราะอย่าแสร้ทำเมื่อในใอเธอลับรู้สึเ็บึ้นมาเมื่อิถึเรื่อราวที่แสนปวร้าวในหัวใ
ฮยอนลอบมอใบหน้าีเียวอนรหน้าทำให้เาหวนิถึหิสาวที่เาเยทำร้ายเธอไม่่าาเสสิ้าที่เป็นอยู่ในอนนี้…วามเ็บปวทำให้นเราูอ่อนแอนลายเป็นนละน
“มีอะไรไม่สบายใหรือะ?”
เสสิ้าที่ไ้ยินเสียถอนหายใอเาถามออมา้วยวามแปลใเพราะปิผู้ายที่เปลี่ยนผู้หิไม่้ำหน้าเ่นเาไม่มีทามานั่เหมือนนหมอาลัยายอยาแบบนี้
“ถ้าุเลือไ้…ุะเลืออยู่ับรัปัุบันหรืออี”
“หาันเลือไ้ถ้ารัในปัุบันมันทำให้ันเ็บปวันอเลือรัในอีแม้มันะไม่มีทาเป็นริึ้นมา” น้ำเสียเ็าและแน่วแน่ับำพูอัวเอทำให้เาลอบยิ้มออมาอย่าื่นมับวามเ้มแ็อเธอหาเาเป็นแบบเธอเสียรึ่หนึ่อะไร็ไม่แย่เหมือนทุวันนี้ “ุถามันทำไมหรือะ? หรือว่า?” เสสิ้าเ้าใวามหมายอเาทันที่อนะมอ้วยแววาที่เ็มไป้วยวามเห็นใ
“เธอลับมา” น้ำเสียา่วเมื่อำพูอเธอั้ออยู่ในวามิ “แ่เธอรันอื่นไปแล้ว” ำพูแผ่วเบาราวับระิบให้ัวเอ เสสิ้าเอือมมือไปุมมือหนาอเาไว้เพื่อปลอบโยน
“แ่ในเมื่อเธอเลือที่ะลับมา…ุวระพยายามให้ีที่สุนะ่ะ” เสียนิ่เอ่ยให้ำลัใเา้วยวามริใ วามอบอุ่นในน้ำเสียทำให้เาพยัหน้าพร้อมับแย้มยิ้มบาเบาให้ับเธอผู้ที่มอโลในแ่ีเสมอมา
“แล้วุับยูฮยอน…” ฮยอนละำทันทีที่ใบหน้าสวยสหม่นหมอล่อนที่เธอะแสร้ยิ้มออมาเมื่อรู้สึว่าเาำลัโทษัวเอ
“ันับเา…เราไปันไม่ไ้ั้นานแล้ว่ะ ฝืนไป็มีแ่ทำให้อะไรแย่ล” เสสิ้ายิ้มบาเบาอย่าใปั้นมันึ้นมาในเมื่อหัวใอเธอำลัเริ่มผสานรอยแผลที่เหวอะหวะ
“ถ้ายุนอาิแบบุ…ผม็แย่สินะ”
“ุยุนอาเธอไม่เหมือนันหรอ่ะ…ุอย่าิมาไปเลย” เสสิ้าอที่ะหัวเราะไม่ไ้ับวามัวลที่มีอยู่เ็มใบหน้าหล่อเหลา “ันอัวนะ่ะ” เสสิ้าลุึ้นพร้อมับเินหายเ้าไปในห้อโยที่เธอไม่อยาะรบวนเวลาอเามาไปว่านี้
อฮยอน้อมอหนัสือเล่มหนาในมือแ่มันลับว่าเปล่าสมอาวโพลนเมื่อำพูและน้ำเสียเย็นาอผู้เป็นพ่อยัั้ออยู่ในารรับรู้อเธอ
เธอไม่เยลัวหารอบรัวอเธอะ้อล้มละลายแ่สิ่เียวที่ทำให้เธอรู้สึผิ่อเรื่อทั้หมนั่น็ือสาเหุล้วนมาาเธอ
“มันไม่ใ่วามผิอุหรอ่ะ” แรอลที่อ่านวามิาสีหน้าอเธอเอ่ยอย่าอ่อนโยน อฮยอนแย้มยิ้มบาเบาแทนำอบุ่อวามริใอเธอ
นัยน์าลมใสเป็นประายระยิบระยับมอเพรน้ำามบนนิ้วเรียวสวยอัวเอที่ส่อแสประายไม่่าัน หัวใวน้อยระุวูบเมื่อิถึลาสัหร์าำพูอผู้เป็นพ่อทำให้เธอลับิไปถึผู้เป็นเ้าอวใ
“มานั่ทำอะไรรนี้รับ”
ใบหน้าหล่อเหลาประับ้วยรอยยิ้มว้าโน้มลมาา้านหลั่อนที่นัวเล็ะสะุ้ัวพร้อมับลบเลื่อนสีหน้าที่เป็นัวลอัวเอ อฮยอนแย้มยิ้มหวาน่อนะมออที่เาถืออยู่ในมือ
“พี่ะมาวนเธอไปิน้าว”
อไม้สีสวยสที่ยัวามหอมถูยื่นมารหน้าอเธอ อฮยอนเม้มริมฝีปาลบอาารเินอายที่เริ่มร้อนผ่าวบนใบหน้าาสายายิ้มน้อยยิ้มให่อแรอลที่รีบหันหลัเินออไปอย่านอบน้อม
“อบุ่ะ”
อฮยอนรับอไม้อเล็สีแสึ้นมา่อนะสูมวามหอมที่โยไปทั่วบริเววาลมใสมอสบสายาอนัวสูที่มอมาที่เธอ้วยรอยยิ้ม…รอยยิ้มแบบนี้ที่ทำให้หัวใอเธอรู้สึมีพลัล้ายับว่าหัวใถูโลม้วยน้ำทิพย์
เธอไม่อารู้ถึอนาว่าเาและเธอะมีีวิู่หรือเป็นนรััน่อไปไ้นานแ่ไหน ะมีวามสุมามายสัเพียใ แ่อนนี้เธอรู้แ่เพียว่าารที่มีเาอยู่้าๆายเท่านั้น็พอแล้ว
เมื่อแสาพระอาทิย์ลาลับอบฟ้าวามมืเ้าปลุมสลับเปลี่ยนหมุนเวียนหาแ่ยัมีแสาวันทร์ที่ส่อสว่ารายล้อมไป้วยวาวนับล้านวที่อยู่เีย้า
เสสิ้าเินออาห้อพร้อมิ้วเรียวสวยมวเป็นปมเมื่อพบับร่าสูุ้นาที่เอนหลัลับพนัพิพร้อมหลับาสนิท ร่าบาหยุยืนมอใบหน้าหล่อเหลาที่บันี้ลับูีเียว่อนที่ะแะลที่แนเพื่อเรียให้เารู้สึัว
“ันะปิร้านแล้วนะ่ะุฮยอน”
“เอ่อ…ผมอโทษรับ”
ฮยอนผุัวลุึ้นนั่่อนะสอส่ายสายามอไปรอบร้านที่อนนี้ลับไม่มีผู้นและวามมืทำให้เารู้ว่าัวเอเผลอหลับไปนาน
“ันไม่ไ้อยาะรบวนเวลาารนอนอุ…แ่ว่า” เสสิ้าพูิลเมื่อเห็นสีหน้าึเรียอเา
“ุมีธุระที่ไหน่อหรือเปล่า…ผมแ่ยัไม่อยาลับบ้าน”
เสสิ้ามอำเิวนอเา้วยวามแปลใหาเป็นปิเามัะ้อมีสาวๆรายล้อมนแทบะไม่มีเวลาอยู่ับเพื่อนฝู…แ่วันนี้เาลับูโเี่ยวเสียนเธออที่ะเห็นใไม่ไ้
“ถ้าแบบนั้นุอยาะไปหาอะไรื่มหรือเปล่าะ?”
“ผมว่าเรา…ไปหาื้ออะไรมาื่มในร้านอุ…ไม่เป็นไรนะ”
ฮยอนเสนอวามิอเา่อหิสาวที่มอมา้วยวามเ้าใในุประส์่อนที่พวเาทัู้่ะพาันเินออไปยัห้าสรรพสิน้าที่อยู่ไม่ใล้าร้านอเธอ
แม้เธอับเาะไม่ไ้สนิทันเหมือนเพื่อนทั่วไปแ่เธอลับรู้สึสบายใเวลาที่อยู่ับเาล้ายับว่าเธอไม่้อิอะไรให้มาวาม…ึ่เาเอ็รู้สึสบายใและพร้อมที่ะเล่าหรือรับฟัปัหาับเธอไ้นน่าแปลใ
เวลาผ่านไปเนิ่นนานที่เาและเธอเลือื้อเรื่อื่ม่อนที่วินาทีีวิอเธอะถูปุ่มหยุลอีรั้เมื่อนัยน์าสบเ้าับเ้าอร่าสูโปร่และหิสาวเรือนร่าเพรียวอ
เสสิ้าำายเสื้ออฮยอนแน่นอย่าไม่รู้ัวอนนี้เธอรู้เพียอย่าเียวึ้นเธอ้อ้าวไปให้พ้นาบริเวในเมื่อหัวใอเธอำลัถูบีบ้วยสายาที่มอมา
“รอผม่อน”
ยูฮยอนวิ่เ้ามาว้าแนเรียว่อนะออแรระาให้นัวเล็หันหน้ามามอเาะที่เสสิ้าพยายามถถอยัวหลบอยู่้านหลัอฮยอนที่มอหิสาวุ้นหน้าุ้นาที่เารู้เสมอมาว่าเธอือผู้หิอีนอยูฮยอน
“ุ” ฮยอนอาพึมพำในลำอเมื่อสายาเย็นาอเามอมาที่เธอราวับำลัำหนิารระทำทั้หม
ยูฮยอนยืนสบสายาับเสสิ้าที่ยืนำายเสื้ออฮยอนเหมือนับเาือนที่เธอไว้ใหาใ่เานที่เธอเยรัหมหัวใ
“ันมีเรื่อะุยับเสสิ้า” ยูฮยอนเอ่ยเสียนิ่พร้อมมอใบหน้าอเพื่อนัวเอ้วยวามุ่นมัวในใเมื่อเห็นว่าเาั้ท่าปป้อเธอ
“ไม่่ะ…ันไม่มีเรื่ออะไระุยับุ” เสสิ้าัฟันสวนออมาเมื่อมอเห็นผู้หิอีนยืนอยู่้าายเา…หัวใำลัเริ่มร่ำไห้อีรั้
“ฟัผม่อนไ้ไหม” น้ำเสียอ้อนวอนพร้อมมอมาที่เธอล้ายับนำลัะหมแรเมื่อเห็นท่าทีเยาอเสสิ้า
“เราไปันไ้หรือยัะุฮยอน” เสสิ้าออแรระุายเสื้ออเาเมื่อเธอำลัะทน่อภาพรหน้า่อไปไม่ไหว…น้ำาที่พยายามลั้นมันเอาไว้เริ่มไหลร้าแ้ม
“ันอโทษ้วย…แ่นายวระเลียร์ปัหาับผู้หินนั้นเสีย่อน” ฮยอนปรายามอฮยอนอาอย่าเย็นานนที่ถูมอถึับสั่นสะท้านเ็บปวในใ
เสสิ้าเินามแผ่นหลัว้าอเาพร้อมับลมหายใที่ถูปล่อยออมาราวับเธอพึผ่านวินาทีเียาย ฮยอนไม่ไ้เอ่ยถามอะไรนระทั่พวเาทิ้ัวลนั่บนโฟาัวยาวภายในร้านที่มีเพียแ่แสไฟสลัว
“ุโอเนะ?”
ฮยอนมอใบหน้าีเียวอเธอ่อนะเอ่ยถามเมื่อเห็นนัวเล็ว้าระป๋อเรื่อื่มแอลอฮอล์ึ้นมา่อนะื่มเหมือนับว่ามันือน้ำเปล่า
“่ะ…ันเ้มแ็ึ้นมาเยอะ แ่แ่เพีย…ุอย่าพึเอ่ยถามอะไรไ้ไหมะ?”
เสสิ้าว่าพลาระเรื่อื่มในมืออึให่เพื่อให้วามร้อนอฤทธิ์แอลอฮอล์ะล้าวามร้อนรุ่มในใ
ฮยอนมอหิสาวรหน้า้วยในึื่นมับวามเ็เี่ยวอเธอ…แม้ว่าเธอะผ่านเรื่อราวเลวร้ายมามามายสัเพียใแ่เาไม่เยเห็นเธอยอมแพ้ับมัน
ยูฮยอนทิ้ัวลนั่บนม้านั่ในสวนสาธาร์ที่มืสนิทมีเพียแสาโมไฟริมทาเินส่อสว่าให้เห็นใบหน้าที่เ็มไป้วยวามอ่อนแอ…เพียแ่นึถึแววาเย็นาห่าเหินอเธอทำให้หัวใอเาแทบะหยุลรนั้น
“ันเื่อหาุอธิบายให้เธอฟั…เธอะ้อเ้าใ”
ฮยอนอาบไหล่แร่อเยูฮยอนเพื่อปลอบโยนแม้ใเธอเอะเ็บปวไม่่าัน…ทั้ๆที่เธอรู้เสมอมาว่าเาไม่เยรัหรือ้อารเธอ…แ่เป็นเธอที่ลับมอบหัวใให้ับเา
“ันะไปทำานที่เมือนอ…เพื่อยุิเรื่อราวทั้หม” เสียหวานเ็มไป้วยวามเ็บปวเอ่ยออมาท่ามลาวามเียบ…วันนี้เธอวระยอมแพ้ให้ับผลรรมที่ลับมาเล่นานเธอ
ยูฮยอนมอใบหน้าสวยสอฮยอนอา้วยวามเห็นใเมื่อเาือ้นเหุทำให้เธอและฮยอน้อบวามสัมพันธ์…ถึแม้เาะรู้เสมอมาว่าเพื่อนอัวเอยหัวใให้ผู้หิที่ื่อยุนอา…นที่ไม่มีทาะลับมา
“เธอลับมาแล้ว”
“่ะ…ันรู้”
ฮยอนอา้มหน้ายอมรับวามริเพราะเวลาที่ผ่านมาเธอเป็นไ้แ่ัวแทนไม่ใ่ัวริ…เธอเป็นเพียนที่มาั่นเวลาทแทนในยามที่เาไม่มีใรและอนนี้ผู้หินนั้นลับมาเธอ็วรที่ะ้อยอมรับ…และ้าวาไป
เวลาผ่านไปเนิ่นนานเมื่อฤทธิ์อแอลอฮอล์เ้าสู่ระแสเลืออารม์ารวบุมหรือิสำนึถูบั่นทอน เสสิ้าปล่อยหยาน้ำาแห่วามเ็บปว่อนะยยิ้มสมเพให้ับัวเออีรั้
“นแบบุร้อไห้แล้วไม่สวยรู้หรือเปล่า?”
ฮยอนเอ่ยเสียลั้วเสียหัวเราะะที่ส่นิ้วเรียวอุ่นเ็หยาน้ำาให้ับหิสาวที่ใบหน้าแ่ำาฤทธิ์อแอลอฮอล์
“ทำไมุถึไ้อ่อนโยนับันัน่ะ” เสสิ้ามอสบสายาอใบหน้ามายที่อยู่ภายใ้วามมื
ฮยอนสบนัยน์ามสวยประายระยิบระยับาหน่วยน้ำาที่เอ่อล้น่อนที่นิ้วเรียวะเลื่อนไล้า้าแ้มสวยสัมผัสับริมฝีปาอวบอิ่มที่วนน่าหลใหล
หัวใสอวล้ายับมีประายไฟสุมอยู่ในอเพียแ่สัมผัสร้อนาปลายนิ้วแะลแผ่วเบาที่ริมฝีปาอวบอิ่ม
วามผิอบั่วีและิสำนึที่มีถูัลเมื่อหัวใที่อ่อนแอถูัินาฤทธิ์อแอลอฮอล์ที่วิ่วนอยู่ในระแสเลือราวับโลทั้โลถูึเ้าหาัน
ฮยอนประอท้ายทอยอหิสาวนัยน์าวนฝัน่อนะโน้มศีรษะเ้าหาริมฝีปาอวบอิ่มรปิอย่าอ่อนโยนนุ่มนวล นัยน์าพร่าเลือนเพราะฤทธิ์แอลอฮอล์่อยๆปิลอย่าเื่อ้าพร้อมับริมฝีปาอบรับูบอเาที่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนเมื่อริมฝีปาอุ่นบเบียริมฝีปาอเธอนนัวเล็ในอ้อมแนรู้สึไ้ถึรสมาแอลอฮอล์เมื่อปลายลิ้นอุ่นแะสัมผัสัน
อ้อมแนแร่โอบรัรอบายเธอเมื่อวามปรารถนาที่ปะทุึ้นในหัวใไม่อา้านทาน่อวามถู้อ…เมื่อวาม้อารำลัุระาทั้สอร่าเ้าสู่วัวไฟราะที่โหมระหน่ำ
-NC-
NC อนแรอเรื่อนี้มาแล้ววว
เปิอเส่อนเลย มาไวไปไว หึหึ
ไม่าิใ่ไหมว่าะเป็นเส อิอิ
ิาเิมนะ่ะ ทิ้เมลหาิว่าเม้นทุอน
ไ้รับแล้วเม้นลับบอไรเอร์้วย
ไม่ยาเินไปใ่ไหม ? > <
ความคิดเห็น