คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Memory ที่สุดของความทรงจำ ❤ Chapter 9 Sweet Holiday [100%]
Memory ที่สุอวามทรำ
อยฮวา อูฮยอน
Sweet Holiday
หิสาวเ้าอใบหน้าใสื่อไร้เียสา วาลมโเป็นประายระยิบระยับราวับเพรเม็ามทอมอออไปยัทะเลสีฟ้าใสสุลูหูลูา มูโ่เรียวสวยไ้รูปยายเ้าออเป็นัหวะเพื่อสูเอาอาาศบริสุทธิ์เ้าปอ สอแนเรียวเล็าออราวับะโอบอุ้มผืนทรายและน้ำทะเลเอาไว้ในอ้อมออัวเอ
แสแอ่อนระทบเ้าับใบหน้าเนียนใสที่เยหน้าท้าับแสแพลาปิวาลมโอัวเอ อฮยอนหลับาพร้อมับพยายามปลปล่อยวามิทุอย่าให้หายไปับเสียลื่นัสา
“ูฮยอน”
เสียหวานเ้าอเรือนร่าในุเรสยาวสีาวและผมสีน้ำาลลอนให่ถูปล่อยสยาย ใบหน้าเรียบนิ่รับันไ้ีับรอบแว่นสีำสนิทที่ัับผิวาวผ่ออเธอไ้เป็นอย่าี
“อบหรือเปล่า?” เสียอ่อนโยนเอ่ยถามผู้เป็นน้อสาวอเธอ้วยรอยยิ้ม
“อบสิ่ะ” อฮยอนอบเสียใสพลาโอบเอวออเสสิ้าเหมือนที่ทำเป็นประำ “่วยทำให้ันิอะไรไ้หลายอย่าเลย่ะ” อฮยอนพู่อโยที่สายายัมอไปยัผืนแผ่นน้ำสีฟ้าใสราวับระ
“ุอาทั้สอะ้อเื่อเธอ” เสสิ้าเอ่ยอย่าอ่อนโยนพลาลูบเรือนผมยาวสวยออฮยอนอย่าเบามือ
“่ะ…แล้วั้แ่นี้ันะไ้เลือนที่ันรัเอ” อฮยอนพู้วยน้ำเสียริั วาลมโเป็นประายวาววับราวับมีวามหวั
“นที่รัอย่านั้นหรือ? ใรัน?” เสสิ้าเอ่ยเสียเรียบหาแ่เือไป้วยเสียหัวเราะอย่าาไม่ถึที่อฮยอนพูถึนรั นี้อ้อนเบิาว้าอย่าใ
“ไม่มี่ะ…ะ…ัน็แ่พูถึอนา อนนี้ันยัไม่มีนรัหรอ่ะ” อฮยอนผละออาเสสิ้าทันทีอย่าร้อนัว
“ทำไม้อในานั้น ลืมไปแล้วหรือว่าเธอับพี่ไม่เยมีวามลับ่อัน” เสสิ้าอไม่ไ้ที่ะเอ่ยแวนไร้เียสารหน้า…ารที่เธอพยายามปิเสธมันลับลายเป็นเธอำลัะลายวามลับออมา
“เปล่านะ่ะ…ันยัเ็อยู่เลย ิเรื่อแบบนั้นไม่ไ้หรอ่ะ” อฮยอนรีบปิเสธเสียออเสียอ้อนเมื่อเห็นเสสิ้าแสร้ทำหน้าน้อยใ
“อูฮยอนอายุยี่สิบสี่ไม่ใ่เ็ๆแล้วนะ…เี๋ยวึ้นานพี่ไม่รู้้วยนะ๊ะ” เสสิ้ายิ้มหวานพลาี้ไปที่เอวอออฮยอนอย่าหยอล้อ
“พี่่ะ…ไม่เอา่ะ” อฮยอนบิัวไปมาพร้อมับส่เสียหัวเราะร่าเมื่อถูพี่สาวรหน้าแล้เธอไม่เลิ
“ฟัพี่นะ…เธอะ้อเปิา เปิใและมอนที่พร้อมะูแลเธอ พี่เื่อว่าหาเธอเปิใเธอะเอเา” เสสิ้ารวบสอมือนุ่มออฮยอน่อนะเอ่ย้วยน้ำเสียริั อฮยอนไ้แ่เบิาว้าเมื่อเสสิ้าพูทุอย่าราวับเธอรู้ว่าในใอัวเอิอะไร
นัยน์ามสีำสนิทายแววพอใเป็นประาย รอยยิ้มว้าผุึ้นที่ใบหน้ามอเ้าอร่าสูที่ยืนอยู่ที่ระเบียอบ้านพั
“เ็บอาารหน่อยเพื่อน” ฮยอนเินเ้ามาพร้อมยื่นแ้วาแฟให้ับยฮวาที่ไ้แ่ยืนยิ้มให้ับหิสาวสใสที่่าเปล่ประายท่ามลาผืนทรายสีาว
“เวลาที่เธอยิ้มเธอ่าูสใสราวับนาฟ้าัวน้อย” ยฮวาพู้วยน้ำเสียื่นมและรัใร่ นฮยอนอไม่ไ้ที่ะระแอมไอเพื่อัเา
“แ่ันสสัยอยู่ว่ะ...ว่าทำไมไอ้ยูฮยอนมันถึอบปล่อยุเสสิ้าไว้นเียว” ฮยอนเริ่มเ้าประเ็นเี่ยวับเรื่อที่เา้อใมานาน
“ัน็ไม่รู้ รู้อีทีสอนนี้็บอว่าบัน…ทำไม ไหนว่าะไม่ีท้ายรัวเพื่อน” ยฮวาระทุ้ศอไปยันัวสูที่เผยรอยยิ้มยียวน
“็บอว่าไม่ไ” ฮยอนอบเสียเรียบหาแ่แววาลับ้อมอไปยัหิสาวในเรสสีาวที่อยู่ภายใ้แสแอ่อน เธอ่าเพียบพร้อมหาแ่แววาู่นั้นลับไม่เยเปล่ประายแม้สัรั้
หิสาวใบหน้าสวยสามในาเสีเหลืออ่อนและเสื้อยืสีาวเ้ารูป ใบหน้านวลเนียนถูรอบรอบไป้วยผมยาวสีำลับและหมวฟาใบสวย วาลมโเป็นประายทอมอไปยัทะเลเบื้อหน้าราวับมันือสิ่ที่น่าหลใหล
“วันนี้ันะเล่นให้ัวำไปเลย่ะ” เสียใสเอ่ย้วยวามื่นเ้นพลาแย้มยิ้มหวาน
“อฮยอน” เสียนุ่มๆที่มาพร้อมับเ้าอใบหน้าหล่อเหลาที่เินามเธอออมายับริเวายหาสีาว ยฮวามอสำรวหิสาวรหน้า้วยวามแปลา แม้เธอะอยู่ในุธรรมาราบเรียบแ่็ปิเสธไม่ไ้ว่าเธอ็ยัสวยามอยู่เ่นเย
“เสื้อผ้าันไม่สวยหรือะ?” อฮยอนเอ่ยถามาใสเมื่อเห็นนรหน้าเอาแ่้อเธอไม่เลิ
“สวย…สวยมาเลย่าหา” ยฮวาราวับถูมน์สะให้เาเอ่ยในสิ่ที่ทำให้นที่ไ้ฟัถึับหัวใเ้นถี่เร็ว้วยวามเินอาย
ฮยอนและเสสิ้าที่ยืนูทัู้่แอบลอบยิ้มออมา้วยวามอบใ ไม่ว่าใรที่ไ้เห็นอฮยอนในเสื้อผ้าแบบนี้ล้วนแ่หลใหลับผิวาวราวับน้ำนมอเธอและอยู่ท่ามลาแสแยิ่ับให้ผิวอเธอูโเ่นยิ่ึ้น
เวลาผ่านไปเนิ่นนานที่พวเาทั้สี่น่านั่เล่นรับลมที่ไม่ร้อนนเินไปและไม่หนาวนเินไปอยู่บริเวม้านั่ริมายหา เสสิ้าและฮยอนเอาแ่หมมุ่นอยู่ับโทรศัพท์เรื่อสวยโยที่ไม่ไ้สนใบรรยาาศรอบ้า
อฮยอนที่นั่สอส่ายสายาไปทั่วบริเว วาลมโเป็นประายหยุับ้ออยู่ที่ใบหน้ามายอนัวสูที่นอนใส่แว่นสายา เธอ่อยๆลุึ้นและเินไปนั่ล้าัวเาพลาโน้มหน้าลไปอย่าไม่ไ้ิอะไร หาแ่ว่านัวสูลับลืมาึ้นมาทันทีนเธอไ้แ่ใ่อนะ้มหน้าหลบสายาเ้าเล่ห์อเา
“ะ…อโทษ่ะ” อฮยอนเอ่ยเสียสั่นแ่มัน็ไม่เท่าับหัวใวน้อยๆที่ระุวูบวาบและถี่รัวอยู่้าในอ “ันแ่แปลใที่เห็นพี่ใส่แว่นสายานะ่ะ” อฮยอนบอเสียเบา
“พี่ใส่เพาะเวลาอ่านหนัสือนะ” ยฮวาว่าพลาลุึ้นพร้อมับูหนัสือเล่มหนาในมือให้เธอู อฮยอนพยัหน้าพร้อมแย้มยิ้มว้าอย่าเ้อเิน
“ันพึรู้ว่าพี่สายาไม่ี” อฮยอนถามพลาเอียอมอใบหน้าภายใ้รอบแว่นสายาให้ัเ็มา หาแ่นที่ถูทำแบบนั้นมวิ้วบาเบาพร้อมระแอมไอ้วยวามประหม่า
“อย่า้อแบบนี้สิ” ยฮวาว่าพลาถอแว่นสายาออ
“ันว่าพีู่ีไปอีแบบนะ่ะ” อฮยอนว้ามือหนาอเาไว้ไ้ทันที่เาะถอมันออ่อนะพยัหน้าเพื่อยืนยันอย่าใสื่อ
“แ่พี่ว่ามันล”
“ไม่หรอ่ะพีู่ีเวลาใส่มัน” อฮยอนอบอย่าริใพร้อมับแย้มยิ้มว้าและ้อใบหน้ามายอย่าพินิพิารา
“เธอำลัิอะไรับพี่ั้นหรือ?” เสียเ้มทำให้หิสาวรหน้าหลุออาห้ววามิอย่าใ่อนะรีบลุพรวอย่าเ้ๆัๆ
“ปะ…เปล่านิ่ะ” อฮยอนปิเสธเสียแผ่วเบาราวับระิบ ภายในใอเธอำลัเ้นหนัหน่วราวับมันะระเบิออมา
“ูฮยอนเธออยาเล่นเ็ทสีเป็นไม่ใ่หรือ?” เสสิ้าเอ่ยเสียนิ่พลาเลื่อนแว่นสีำึ้นเหนือเรือนผมสวยอัวเอ “ยฮวาสอนเธอหน่อยสิ” เสสิ้าเลิิ้วเป็นเิยียวนเพื่อนัวี
“หรืออยาให้พี่เป็นนสอนรับ?” ฮยอนที่นั่เียบอยู่นานเอ่ยออมาอย่าใวนประสาทยฮวาที่ไ้แ่้อเาเม็
“เอ่อ…ใรสอน็เหมือนันแหละ่ะ” อฮยอนปิเสธอย่ามีมารยาทหาแ่รอยยิ้มว้าผุึ้นที่ใบหน้ามอยฮวา้วยวามีใ
อฮยอน้มหน้าหลบสายาอทุนที่มอมาที่เธอ ใบหน้าาวผ่อึ้นสีแระเรื่ออย่าน่าเอ็นูพลันทำให้นัวสูสาเหุที่ทำให้เธอรู้สึเินอายแย้มยิ้มว้าให้ับท่าทีใสื่ออเธออย่าอไม่ไ้
"ใล้แล้วสินะ" เสสิ้าเอ่ยพร้อมหัวเราะร่วนโยที่มีเสียประสานอผู้ายหล่อเหลาที่เห็นอาารอนทัู้่ที่ไ้แ่้มหน้าหลบสายา ยฮวาระแอมไอเพื่อเือนทัู้่ที่เอาแ่แวพวเาไม่เลิ
บรรยาาศริมายหาเียบสบราวับไม่มีนแ่ทว่าหิสาวใบหน้าเรียบนิ่ลับ้อมอเ้าอร่าสูที่เินหายเ้าไปในัวบ้านพร้อมสีหน้าเร่เรียแบบที่เธอไม่เยสัมผัสมันมา่อน
เสสิ้าละสายาาแผ่นหลัว้าอเาพร้อมับแย้มยิ้มว้าเมื่อเห็นหน้าอโทรศัพท์แสหมายเลเรียเาอนที่เธอำลัเฝ้ารอ นัยน์าู่สวยมอ้วยรอยยิ้มพร้อมับรับปลายสาย้วยหัวใพอโ
“ันิถึุัเลย่ะ” เสียหวานเอ่ยทันทีที่รับสาย
[ผมอโทษที่ไม่ไ้ิ่อุเลย…ุสบายีใ่ไหม?] ยูฮยอนแสวามเสียใอย่าริใ่อหิสาวผู้ไ้ื่อว่าเป็นอนาู่หมั้นอัวเอ
“ันสบายี่ะ ุล่ะะ?” เสสิ้าอบ้วยรอยยิ้ม
[ผมไม่ไ้ลับไปสัพั] ยูฮยอนัฟันบอในสิ่ที่เาโทรทาไลมาหาเธอ ใบหน้าสใสเมื่อรู่หม่นหมอลทันทีที่ไ้ยินประโยานรั
“ไม่เป็นไร่ะ ุั้ใทำานนะ่ะ” เสสิ้า่มอารม์วามผิหวัไว้ในส่วนลึพร้อมอบ้วยน้ำเสียสใสเพื่อลบเลื่อน
[ูแลัวเอ้วยนะเสสิ้า] น้ำเสียอ่อนโยนเอ่ยอย่าแผ่วเบาแฝวามเป็นห่วอาทร่อเธอ
“่ะ…” เสสิ้าอบรับเสียหวานหาแ่ภายในใลับโหวเหว้วยวามผิหวั เธอะทนอยู่่อไปไ้อย่าไรในเมื่อเธอและเาเป็นแ่เพียู่รัในนามหาใ่ารระทำ
หิสาววาโทรศัพท์ล้าัวอย่าอ่อนแร หัวใสั่นไหวาารระทบระเทือนที่ไ้รับ เธอำเป็น้อทนทุอย่าไปเพื่อใรและเพื่ออะไร
“ุเป็นอะไรหรือเปล่ารับ?” เสียเ้มเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าีเียวอเธอ เสสิ้า้อนสายามอเ้าอร่าสูที่ยืนอยู่เหนือัวเธอ่อนะแย้มยิ้มบาเบา
“ันโอเ่ะ” เสสิ้าว่าพลามอแ้วาในมืออเาที่ยื่นให้ับเธอ้วยวามแปลใ
“ผมเห็นุูอ่อนเพลียเลยไปามาให้” ฮยอนส่แ้วาให้ับหิสาวรหน้า่อนะนั่ลที่นั่้าเธอ
“อบุ่ะ” เสสิ้าเอ่ยแผ่วเบาพร้อมแย้มยิ้มให้ับเาที่มอเธอ้วยสายาเป็นห่วึ่เธอเอ็ไม่เ้าใว่าเพราะอะไรเาถึมอเธอเ่นนั้น
“มีอะไรไม่สบายใหรือเปล่ารับ” ฮยอนเอ่ยถามในะนัยน์ามยัทอมอไปยัทะเลเบื้อหน้าโยที่ไม่ไ้สนใวาู่สวยที่้อมอเาอย่าไม่เ้าใในวามหมาย
“ันสบายีทุอย่า่ะ” เสสิ้าอบเสียเรียบแม้ว่าภายในใะเิำถามมามายับท่าทีและำพูทีู่แปลไปอผู้ายรหน้า
ฮยอนและเสสิ้าปิบทสนทนาไว้เพียแ่นั้น่อนที่ทัู้่ะ่าน่าเียบโยที่ไม่ไ้เอ่ยอะไรออไปอีเลย นัวเล็เอนัวลับเ้าอี้อย่าอ่อนแรพร้อมับปิาสนิทพลารุ่นิเรื่อทั้หม ฮยอนมอใบหน้าอเธอ้วยแววาอ่อนโยน…อะไรทำให้เา้ออยเป็นห่วเธอเพียแ่ใบหน้าไร้ึ่รอยยิ้มอเธอทำให้เารู้สึสั่นวูบภายในใ
“ะ้อันอีนานไหมะ?” เสียนิ่เรียบเอ่ยถามในะที่ยัหลับาพลันทำนัวสูสะุ้ื่นาภวั์้วยวามเ้อเิน
“อโทษรับ” ฮยอนเอ่ยพร้อมหลบสายาที่แสนมีเสน่ห์ที่้อเาพร้อมับหัวเราะออมา เสสิ้าอที่ะำให้ับท่าทีเอะะอเาไม่ไ้
“อย่าไป้อผู้หิแบบนี้อีนะ่ะ ันเื่อว่าพวเธอะ้อหลรัุเพียแุ่้อมอพวเธอ” เสสิ้าเอ่ยเสียหวานปนเสียหัวเราะ
“ผมมอไ้แ่เพียนเียว” ฮยอนเอ่ยเสียแผ่วเบาราวับระิบ นัยน์ามสบาหิสาวอย่ามีวามหมายและสิ่ที่ายผ่านแววาู่นั่นพลันทำให้เธอรู้สึประหม่าึ้นมาน้อหลับาเพื่อหลบสายาอเา
แสแ สายลมและเสียลื่นมันลับไม่มีผลระทบอะไรับนัวเล็ไ้เท่าับแผอแร่และสอแนอเาที่โอบอยู่รอบัวเธอ แม้ว่าลื่นลมะแรสัเพียใหาแ่หัวใวน้อยอเธอลับแรมายิ่ว่า
ประสาทรับรู้อเธอาย้านึ้นมาะทันหันไม่ว่าเาะพร่ำสอนหรืออธิบายวิธีเล่นสัเพียใแ่เธอลับไม่รู้และไม่เ้าใเพราะลมหายใอุ่นรอยู่ที่อออเธอและใบหน้าที่แนบิันมานเธอรู้สึว่าำลัะหมลมหายใ
“เธอเ้าใใ่ไหม?” เสียเ้ม้าหูถาม้ำเธอเป็นหลายรอบนรั้นี้ยฮวา้อแะเบาๆไปที่แนเรียวออฮยอนเพื่อเรียสิอนที่ำลัอยู่ในห้ววามิ
“ะ…่ะ” อฮยอนละล่ำละลัอบ วาลมโเบิว้า้วยวามใเมื่อรอบัวเธอลับมีแ่ผืนน้ำล้อมรอบและายหาสีาวที่ไลสุลูหูลูา
สอแนแร่ปล่อยออามือนุ่มอย่าเื่อ้าราวับเสียายสัมผัสอ่อนนุ่มามือออฮยอน ยฮวาลอบแย้มยิ้มบาเบาเมื่อเห็นใบหน้าผ่อใสออฮยอนึ้นสีแระเรื่อ หาแ่อีฝ่ายลับแน่นิ่ไม่ไหวิเพียแ่เาโน้มหน้าลมาพร้อมับระิบแผ่วเบาที่้าหูอเธอ
“ะลอยอยู่ลาน้ำแบบนี้หรืออฮยอน?”
“เอ่อ…เปล่า่ะ” อฮยอนอบเสียสั่นพร่า้วยวามใ มือเล็สะเปะสะปะับอะไรเป็นผิไปหมนเ้าอร่าสู้านหลัอหัวเราะร่วนออมาไม่ไ้
“แล้ววันนี้ะับเป็นหรือเปล่า” ยฮวาเอ่ยน้ำเสียปนเสียหัวเราะ อฮยอนไ้แ่มุ่ยหน้า้วยวามไม่พอในี่เาไม่รู้หรือั้ใแล้เธอันแน่
นัวสูโน้มสอแนยาวลมา่อนะัารเร่เรื่อออ้วยวามเร็ว สายลมอ่อนระทบับใบหน้าาวผ่อ เรือนผมสีำลับปลิวสยายไปามแรลม อฮยอนแย้มยิ้มบาเบาาวามเร็วราวับเธอำลัโบยบิน แม้ภายในใะสั่นวูบโ้ับแรลื่นาลมหายใอุ่นอเา แ่เธอปิเสธไม่ไ้ว่าไออุ่นาอ้อมอแร่อเามัน่ารู้สึีเสียริ
“พี่่ะ” อฮยอนเอี่ยวัวพร้อมส่เสียะโนแ่ับแรลม “ันอยาลอับ่ะ” หิสาวะโนสุเสียหาแ่หัวใลับเ้นหนัหน่วเมื่อใบหน้าอเธอสัมผัสเ้าับริมฝีปาอเ้าอใบหน้าหล่อเหลาอย่าไม่ไ้ั้ใ อฮยอนรีบหันหน้าหลบอย่าเินอาย
ยฮวาลอบยิ้มว้านปาแทบะถึใบหู่อนที่นร่าสูะยิ้มเ้าเล่ห์พร้อมับับเรื่อปล่อยให้ลอยอยู่ลาผืนน้ำ นัยน์าสีำลับมอเสี้ยวหน้า้าน้าอนัวเล็้วยรอยยิ้ม
“แน่ใว่าะับ?” ยฮวาเอ่ยถาม้วยน้ำเสียแผ่วเบาราวับใะแล้นัวเล็ที่อนนี้ไ้แ่้มหน้าและพยัหน้าเพื่ออบรับำถามอเา
“่ะ” อฮยอนอบพร้อมับสูหายใเ้าเ็มปอพลาพยายามสบสิอารม์ที่อนนี้ำลัระเิระเิ เรื่อื่นเ้นับารับเ็ทสีรั้แรยัไม่มีอิทธิพลเท่าับเ้าอร่าสูที่ใยียวนเธออยู่ในอนนี้
อฮยอน่อยๆบิเร่เรื่ออย่าเื่อ้า มูเรียวสวยยายออเป็นัหวะ้วยวามัวล ิ้วเรียวสวยมวเ้ามาหาันแน่นพลาวาลมโเบิว้ามอไปยัเบื้อหน้า แ่วใน้อยๆไม่มีทีท่าว่าะอยู่่อ้านแรอเ้าอสัเพียใ อฮยอนพยายามเพ็วามสนใให้ับารับเ็ทสีอัวเอหาแ่แผอแร่อเาที่ระทบับแผ่นหลัอเธอมัน่ารบวนิใเสียริ
“อูฮยอน” เสียเ้มเอ่ย้าใบหูอย่าแผ่วเบาราวับระิบ อฮยอน่อยๆผ่อนวามเร็วเมื่อไ้ยินเสียเรียอเาที่ัลบเสียหัวใอัวเอ
“ะ?” นัวเล็เอ่ยถามเสียหวานหาแ่ใบหน้าับไม่ยับเยื้อน้วยวามลัวว่าะเิเหุาร์ไม่าฝันเหมือนเมื่อรู่
“พี่ว่าหาเธอับแบบนี้วันนี้เรา็ลอยอยู่ลาน้ำแบบนี้นะ” ยฮวาเอ่ยอย่าอ่อนโยน ริมฝีปาหยัไ้รูปแย้มยิ้มบาเบาเมื่อเห็นท่าทีอนัวเล็
“ถ้าแบบนั้นพี่ับแล้วัน่ะ ันเป็นนนั่เยๆ็ไ้” อฮยอนเอ่ยเสียเบาอย่าน้อยใ…นี่เาใูถูฝีมือเธอหรือยัไ นัวเล็ลุึ้นเ็มวามสูโยที่ไม่ไ้ระหนัว่าเธอำลัยืนอยู่บนเ็ทสีลำเล็
“ว๊าย”
อฮยอนที่ไม่ทันไ้ระมัระวั้าวพลาทำให้ร่าทั้ร่าอัวเอลน้ำโยสายาื่นระหนอนัวสูที่ไ้แ่เบิาว้าพลันหัวใลับหล่นวูบ ยฮวารีบระโลน้ำโยไม่มีท่าทีลัเลแม้แ่น้อย
“พี่…่ะ” อฮยอนปัแว่สอแนเพื่อพยุัวเออยู่ในน้ำที่ลึว่าระับวามสู สอแนเรียวโอบรอบลำออนเาแน่นอย่า้อารหาที่พึพลาหายใถี่รัวาารสำลัน้ำอึให่
“พี่อยู่นี่” ยฮวาเอ่ยอย่าเป็นห่วพลาโอบรอบเอวออเธอไว้แน่นเพื่อประอัวหิสาวในอ้อมแนแม้ว่าัวเาเอะยืนไม่ถึ็ามหาแ่ว่าเามั่นใว่าัวเอว่ายน้ำแ็ว่าเธอแน่
มือหนาลูบเรือนผมสีำที่ลู่ับน้ำออาใบหน้าเนียนผ่อออฮยอนอย่าเบามือ ่อนที่นัวเล็ะลืมาึ้นมาพร้อมับุหน้าลับอออเาอย่าื่นใ ยฮวาระับเอวบาอเธอไว้แน่นอย่าปลอบโยน
“ไม่เป็นไรแล้ว” ยฮวาเอ่ยพลามือหนาลูบศีรษะนัวเล็อย่าอ่อนโยน
อฮยอนอร่าสูไว้แน่นอย่าลืมัว้วยวามลัว ริมฝีปาสวยสสั่นระริาวามหนาวหาแ่ไออุ่นาอ้อมอแ็แรลับทำให้เธอรู้สึอุ่นและปลอภัยึ้นมาทันที
“ะ…อโทษ่ะ” อฮยอนที่รู้สึัวรีบผละออาร่าสู้วยวามเร็วโยที่ไม่ไ้ิว่าัวเธอเอยืนไม่ถึและำเป็นที่ะ้อหาที่ยึเหนี่ยว ยฮวาไ้แ่หัวเราะออมา้วยวามพอใเมื่อนัวเล็ที่ผละไปไม่ี่วินาทีโผเ้ามาหาเาราวับเ็น้อยร้อหาุแม่
“ลหรือะ?” อฮยอนเอ่ยถามเพื่อแ้อาารเ้อเินอัวเอ ในวินาทีนี้ใบหน้าอเธออยู่ห่าใบหน้าหล่อเหลาอเาเพียแ่ืบและลื่นาน้ำทะเลพลันทำให้หัวใอเธอสั่นลอนไหววูบมายิ่ึ้นเมื่อระยะห่าเริ่มน้อยล
ยฮวาระับเอวบาอเธอไว้แน่นอย่านึลัวว่าเธอะมหายไปเหมือนอนที่ลมาเพราะมันทำให้ลมหายใอเาา่ว้วยวามใ นัยน์าสีำสนิท้อมอใบหน้าเนียนสวยอเธออย่าอ่อนโยน มือหนาลูบไล่หยน้ำที่เาะพราวอยู่เ็มใบหน้าอเธออย่าแผ่วเบา
อฮยอนมอารระทำอเา้วยหัวใที่เ่นัมายิ่ึ้นราวับสัมผัสอเาือสิ่ที่เธอปรารถนามาแสนนาน นิ้วเรียวยาวลูบไล้้าแ้มนวลเนียน่อนะเลื่อนลมาที่ริมฝีปาสวยสอเธออย่าเื่อ้า อฮยอนหลับาแน่นสนิทเมื่อนิ้วเรียวยาวสัมผัสลที่ริมฝีปาอน ลมหายใอันและันผสมปนเป เสียัหวะหัวใอทัู้่ลบเลื่อนเสียลื่นลมทะเลที่ัเ็นแ่อยู่รอบัว
ยฮวามอใบหน้านวลเนียนอเธอ้วยวามรัวามทะนุถนอม ริมฝีปาสีสที่แสนสวยอเธอทำให้หัวใอเาพลันเ้นแร
อฮยอน่อยๆลืมาอย่าเื่อ้าพร้อม้อนัยน์าสีำอเา้วยรอยยิ้มเินอาย ยฮวาแย้มยิ้มบาเบาพลานิ้วเรียวแะลที่ริมฝีปาอัวเอ่อนะสัมผัสลับริมฝีปาสอเธออย่าแผ่วเบา
“พี่ะรอ…รอนว่าเธอพร้อม” เสียเ้มเอ่ย้วยแววาริั นัวเล็ไ้แ่ำมือแน่นอย่าเินอายและใที่สั่นระรัวราวับะระเบิออมา อฮยอนพยัหน้ารับเล็น้อย่อนะุหน้าเ้าับอออเาเพื่อหลบสายาที่แสนมีเสน่ห์ู่นั้น ยฮวาระับร่าบาเ้าสู่อ้อมอ้วยวามีใเปี่ยมท้น เาไม่สามารถเอ่ยำพูอะไรออมาเมื่อวามรู้สึที่เาำลัไ้รับมันมาเินว่าะอธิบายไ้
ท้อฟ้าว้าที่สว่าอนแรเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มแ่าารที่พระอาทิย์วโเลื่อนล่ำและเรียมที่ะลาลับอบฟ้าผันเปลี่ยนหมุนเวียนให้วันทร์ส่อแสยาม่ำืน
“เล่นน้ำทะเลันเถอะ” เสียนุ่มเอ่ยอย่าอ่อนโยนหลัาที่พวเาปล่อยัวพัผ่านไปับลื่นทะเลริมายหา
ยฮวาถอรอเท้าออพร้อมับวิ่ลไปในน้ำทะเล่อนะวัน้ำึ้นมาใส่นัวเล็ที่ไ้แ่ยืนยิ้มอยู่ริมายหา
“อะไร่ะพี่ ไม่เอา่ะ” อฮยอนปิเสธเสียหวานพร้อมับวิ่หลบนัวสูที่เินมาว้ามือเธอ่อนะลาลไปในน้ำพร้อมเสียหัวเราะอทัู้่ัลั่นไปทั่วบริเว
มือหนาับไหล่บาหันหน้าไปยัผืนทะเลว้า แสแอ่อนระทบเ้าับใบหน้าเนียนใส ผมยาวลอนสีำสยายปลิวไปามแรลม ยฮวาโน้มหน้าลมาระิบเบาๆที่้าหูออฮยอนที่ไ้แ่ยืนนิ่พร้อมลั้นลมหายใ
“ไม่ว่าเมื่อไร ไม่ว่าเมื่อใพี่ะอยู่้าๆเธอ” น้ำเสียทุ้ม่ำอยฮวาเ็มไป้วยวามอ่อนโยน หัวใวน้อยสั่นวูบ้วยวามหวั่นไหวาถ้อยำที่ั้ออยู่ในัหวะารเ้นอหัวใถี่พลันะระเบิออมา
แสอาทิย์สุท้ายเริ่มลาลับอบฟ้านระทั่สอร่าในลื่นน้ำทะเลใสอยู่ภายใ้เามื หาแ่เสียหัวใลับเ่นเป็นัหวะสอรับประสานราวับทัู้่ำลัสัมผัสหัวใอันและัน
-ม่ว่าเมื่อไร ไม่ว่าเมื่อใพี่ะอยู่้าๆเธอ-
By อยฮวา
มาแล้ว้าาาาาาาาาาาาา
หวานพอหรือเปล่าะ? แนเอ็ไม่รู้ว่าหวานไหม
หวานไ้เท่านี้เอ = =
แ่ิาม่อไปนะ่ะ พี่ยับน้ออรู้ใแล้ว ฮิ่ววว
อบุสำหรับอมเม้นน่ารัๆนะ่ะ
มา 50% ่อนนะ่ะ อนนี้ัเ็มเลยน่ะพี่ย อิอิ
อี 50% มารอูพี่ยสอนน้อน่ะ่ะ ะสอนหรือว่าะอะไรรอิาม้วยน่ะ > <
ความคิดเห็น