แฮร์รี่ พอตเตอร์ :: ฝันมหัศจรรย์ของเฮอร์ไมโอนี่

เนื้อเรื่อง

ฝันมหัศจรรย์ของเฮอร์ไมโอนี่ :: รักที่ต้องเลือกระหว่างเพื่อนหรือศัตรู


                    \"เกรนเจอร์!\"  เสียงหนึ่งที่คุ้นหูดังขึ้นที่ด้านหลังของเฮอร์ไมโอนี่ระหว่างที่เธอเดินออกมาจากห้องสมุดในบ่ายวันหนึ่ง  เธอหันหลังกลับไปตามเสียง  แต่แล้วชายที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเธอก็ทำให้เธอไม่สบอารมณ์

                    เฮ้อ..มัลฟอยจะมาหาเรื่องอะไรฉันอีกล่ะ - - เธอคิด  แล้วตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงรังเกียจ  \"มีอะไร\"

                    \"เธอทำหนังสือตก\"  มัลฟอยบอกพร้อมกับยื่นหนังสือเล่มที่ว่าให้เฮอร์ไมโอนี่

                    เฮอร์ไมโอนี่ก้มดูหนังสือที่มัลฟอยยื่นออกมา  มันเป็นหนังสือตำราวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ที่เธอเอาเข้าไปอ่านในห้องสมุดแล้วคงทำตกตอนเดินออกมา  แต่เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่ยื่นมือไปรับ  เพราะเธอมัวแต่แปลกใจในท่าทีที่แตกต่างไปจากเดิมของมัลฟอย

                    \"เมื่อไหร่จะรับไปซะทีล่ะ  ฉันเมื่อยแขนนะ\"  มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งๆตะคอก

                    \"อ้อ..ขอบใจ\"  เฮอร์ไมโอนี่ยื่นมือไปรับหนังสืออย่างเก้ๆกังๆ  

                    แต่เมื่อเธอจะดึงหนังสือกลับมา  มัลฟอยกลับบีบมันไว้แน่น  เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็สังเกตว่ามัลฟอยจ้องมองเธอโดยไม่ละสายตาทำให้เธอทำตัวไม่ถูก  \"ปะ..ปล่อยสิ\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับพยายามดึงหนังสือออกจากมือมัลฟอยแต่ไม่สำเร็จ  \"นี่นายแกล้งฉันรึไง\"

                    \"เอ่อ..โทษที\"  มัลฟอยบอกหลังจากปล่อยมือจากหนังสือเล่มนั้นในที่สุด  ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังออกแรงดึงเซถลาไปข้างหลังจนเกือบหงายหลัง

                    \"นี่นาย!\"  เฮอร์ไมโอนี่ขึ้นเสียงด้วยความเจ็บใจ

                    \"โทษที..ไม่ได้ตั้งใจ\"  มัลฟอยพูดพร้อมยักไหล่ ก่อนจะเดินผ่านเธอไปอย่างสบายอารมณ์

                    \"ฮึ! ไม่ได้ตั้งใจเรอะ\"  เฮอร์ไมโอนี่พึมพำก่อนจะเดินกระแทกเท้ากลับหอกริฟฟินดอร์

                    ในห้องนั่งเล่นรวม  แฮร์รี่กับรอนกำลังเล่นหมากรุกพ่อมดอย่างเอาจริงเอาจังจนไม่ทันสังเกตว่าเฮอร์ไมโอนี่กลับเข้ามาตอนไหน

                    \"ยอมแพ้เถอะน่า..แฮร์รี่  ทั้งกระดานนายเหลือแค่โคนตัวเดียวแล้วนะ\"  รอนพูดกับแฮร์รี่อย่างมีชัย

                    \"ไม่มีทาง  ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะซักหน่อย\"  แฮร์รี่ตอบอย่างหัวเสียเมื่อรู้ตัวว่าเขากำลังจะแพ้เป็นครั้งที่สี่ของวันนี้แต่เขาก็ยังดื้อดึงที่จะเล่นต่อ  \"ให้มันรู้ไปสิว่านายจะชนะไปซะทุกตา..เฮ้ย!!!\"  แฮร์รี่พูดไม่ทันจบก็ต้องตกใจเมื่อหนังสือเล่มหนาหลายเล่มตกกระแทกลงบนโต๊ะข้างๆกับไม้กระดานหมากรุกจนทำให้หมากทุกตัวบนกระดานล้มระเนระนาดเพราะความสั่นสะเทือนของโต๊ะ

                   \"ชั้นทนไม่ไหวแล้วนะ!\"  เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนอย่างหัวเสียหลังจากที่เธอกระแทกหนังสือลงบนโต๊ะแล้วนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวข้างๆแฮร์รี่และรอน

                    \"เป็นอะไรไปน่ะ  เฮอร์ไมโอนี่\"  แฮร์รี่ถามอย่างหวาดๆ

                    \"ไปกินรังแตนมารึไง\"  รอนแหย่  แต่แล้วเขาก็เขยิบออกห่างจากเฮอร์ไมโอนี่โดยอัตโนมัติเมื่อเธอส่งสายตาขุ่นเขียวที่น่ากลัวสุดๆมาที่เขา

                    \"ก็มัลฟอยน่ะสิ!\"  เฮอร์ไมโอนี่กระแทกเสียงแล้วเอามือกอดอก

                    \"โดนเจ้านั่นหาเรื่องมาอีกล่ะสิ\"  แฮร์รี่บอกอย่างรู้ดี  \"แล้วคราวนี้มันไปทำอะไรให้เธอล่ะ  ถึงได้อารมณ์เสียซะขนาดนี้\"

                    \"ก็ไม่ได้ทำอะไรมากหรอก  แต่ท่าทางกวนๆของหมอนั่นทำให้ฉันไม่สบอารมณ์เอาซะเลย  แล้วหมอนั่นยัง…\"  เฮอร์ไมโอนี่หยุดพูดเมื่อเธอนึกถึงสายตาของมัลฟอยที่จ้องมองเธอ  ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ

                    \"หมอนั่นทำไม\"  รอนถาม

                    \"ก็..ไม่มีอะไรหรอก\"  เฮอร์ไมโอนี่บอกปัดแล้วก้มหน้าก้มตาเก็บหนังสือที่กองอยู่บนโต๊ะ  \"ฉันเอาหนังสือขึ้นไปเก็บบนหอนอนก่อนนะ  แล้วเดี๋ยวค่อยลงมาตอนเวลารับประทานอาหารเย็น\"  เธอพูดจบก็ลุกขึ้นยืนและหอบหนังสือขึ้นไปบนหอนอนหญิง

                   \"อ้าว..ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย  มาเล่าให้จบก่อนสิ\"  รอนตะโกนไล่หลังเฮอร์ไมโอนี่แต่เธอแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน  \"แล้วกัน…\"  รอนบ่นอย่างเสียดายเมื่อเธอเดินขึ้นไปบนหอนอนแล้ว

                    เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เดินเข้ามาถึงในห้องนอน  เธอวางหนังสือลงบนโต๊ะและนั่งลงบนเตียงสี่เสา  บ่นพึมพำเรื่องมัลฟอยด้วยความเจ็บใจ  แต่แล้วเธอก็อดที่จะนึกถึงสายตาคู่นั้นของมัลฟอยไม่ได้  สายตาที่จับจ้องเธอเหมือนจะล้วงลึกเข้าไปถึงจิตใจของเธอได้  ชั่ววูบหนึ่งเธอรู้สึกใจเต้นแต่เธอก็ส่ายศรีษะแรงๆเพื่อเรียกสติให้กลับคืนมา  อย่าคิดอะไรบ้าๆน่า..เฮอร์ไมโอนี่ - - เธอพึมพำในใจ - - มันไม่มีความหมายอะไรซักหน่อย  ก็คงเป็นการจ้องอย่างท้าทายตามประสาคนยะโสโอหังอย่างเขาเท่านั้นเอง  ไม่มีทางจะเป็นอย่างนั้นไปได้หรอก

                    \"เฮ้อ…\"  เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจแล้วล้มตัวลงบนเตียง  ตาจับจ้องอยู่ที่เพดานเฝ้าครุ่นคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่มัลฟอยเคยหาเรื่องเธอและเพื่อนๆจนทำให้เกือบจะมีเรื่องถึงขั้นลงไม้ลงมือหลายต่อหลายครั้ง  ทำให้เธอนึกเจ็บใจและกัดฟันด้วยความแค้น  \"คอยดูเถอะ  ซักวันฉันจะต้องทำให้นายรู้สึกเจ็บปวดจนไม่กล้าที่จะหาเรื่องคนอื่นอีกให้ได้  มัลฟอย…\"  คำพูดสุดท้ายของเฮอร์ไมโอนี่หลุดปากออกมาก่อนที่เธอจะผลอยหลับไป…

                    \"เฮอร์ไมโอนี่…\"  

                    เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาตื่นเพราะได้ยินเสียงที่เรียกชื่อเธอ  เธอมองไปรอบๆเห็นปาราวตียืนอยู่ข้างเตียง  \"นี่ฉันเผลอหลับไปเหรอ  ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ\"  จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นนั่งหาว  \"มีอะไรเหรอ  ปาราวตี\"

                    \"พวกแฮร์รี่วานให้ฉันขึ้นมาเรียกเธอไปทานอาหารเย็นน่ะ\"  ปาราวตีตอบ

                    \"จริงสิ..ขอบใจนะที่ปลุก\"  เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นแล้วจัดแต่งผมเผ้าให้เรียบร้อยแล้วจึงเดินลงมาพร้อมกับปาราวตี

                    \"ช้าจริง  เธอเนี่ย  มัวทำอะไรอยู่ถึงไม่ยอมลงมาซักที  เลยต้องให้ปาราวตีขึ้นไปตามให้\"  รอนบ่น

                    \"โทษทีรอน  ฉันมัวคิดอะไรเพลินๆจนเผลอหลับไปน่ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

                    \"คิดเรื่องอะไรเหรอ\"  แฮร์รี่ถามอย่างใคร่รู้

                    \"ไม่บอก\"  เฮอร์ไมโอนี่บอกปัดก่อนจะเดินนำเพื่อนทั้งสองไปห้องโถงเพื่อรับประทานอาหารเย็น

                   เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นวันอาทิตย์  ซึ่งตรงกับวันที่ 14 กุมภาวันวาเลนไทน์  เฮอร์ไมโอนี่ตื่นตั้งแต่เช้าตรู่  ท้องฟ้าด้านนอกเป็นสีฟ้าอ่อน  อากาศเย็นสบายเหมาะแก่การเดินเล่นยิ่งนัก  เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกจากหอนอนอย่างเงียบกริบเพราะเกรงว่าเธอจะทำให้เพื่อนๆที่กำลังหลับสบายตื่นขึ้นมา

                   เธอออกมาเดินเล่นที่ริมทะเลสาปเพื่อรับลมยามเช้า  เมื่อเดินจนรู้สึกเมื่อยขาเธอก็นั่งลงที่ริมน้ำแล้วฮัมเพลงเบาๆอย่างสบายอารมณ์

                   \"นึกว่าเสียงใครที่ไหน  ที่แท้ก็เธอเองน่ะเหรอ  เกรนเจอร์\"  เสียงยานคางของมัลฟอยดังขัดจังหวะขึ้นที่ด้านหลัง

                    เฮอร์ไมโอนี่หันขวับไปอย่างไม่พอใจ  \"เสียงของฉันแล้วทำไม  มันทำให้เธอเดือดร้อนตรงไหนมิทราบ\"

                   \"ก็..เปล่าหรอก\"  มัลฟอยยักคิ้วหลิ่วตาอย่างเจ้าเล่ห์  \"แค่อยากจะบอกว่าเพราะดี\"

                   เฮอร์ไมโอนี่อึ้งในคำตอบที่เธอไม่คาดคิดของมัลฟอย  เธอนั่งจ้องหน้ามัลฟอยด้วยความประหลาดใจ  เธอนึกไม่ถึงเลยว่ามัลฟอยจะพูดอะไรออกมาแบบนี้  มันทำให้เธอวางตัวไม่ถูก  คิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรตอกกลับไปดี  อีกแล้ว..ใจเธอเต้นแบบเมื่อครั้งก่อนอีกจนได้  เฮอร์ไมโอนี่พยายามควบคุมจิตใจของเธอให้เป็นปกติแต่มันก็ทำได้ยากเหลือเกิน  

                    \"แต่เหมาะที่จะไปร้องให้ผีกูลฟังนะ  รับรองได้ว่าพวกมันต้องเผ่นแนบเมื่อได้ยินเสียงเพลงของเธอ\"

                    คำพูดสุดท้ายของมัลฟอยทำให้เฮอร์ไมโอนี่ตื่นจากภวังค์  และลุกขึ้นตะคอกด้วยความโกรธจัด  \"มันจะมากไปแล้วนะ!\"  แต่ด้วยความที่เธอลุกอย่างกระทันหันทำให้เธอเซหงายหลังจนเกือบจะตกลงไปในทะเลสาปถ้ามัล ฟอยไม่ฉุดแขนเธอไว้เสียก่อน

                    เมื่อเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกตัวอีกทีเธอก็อยู่ในอ้อมแขนของมัลฟอยซะแล้ว  เธอยืนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก  เมื่อเงยหน้าขึ้นก็สบตากับมัลฟอยเข้าอย่างจัง  ใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก  สายตาที่คมกริบของเขาจับจ้องมาที่เธอจนทำให้เธอรู้สึกเหมือนหมดเรี่ยวแรงที่จะยืน  เสียงหัวใจของเฮอร์ไมโอนี่เต้นแรงซะจนเธอกลัวว่ามัลฟอยจะได้ยิน  เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าใบหน้าของมัลฟอยเข้ามาใกล้เธอทีละนิด..ทีละนิด  ชั่ววูบหนึ่งเธอรู้สึกเคลิ้มไปกับอ้อมกอดของมัลฟอย  แต่แล้วเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ตั้งสติได้เธอก็ผลักเขาออกไปจากตัวแล้วเงื้อมมือตบเข้าที่ใบหน้าของเขาเต็มแรง

                    \"เพี๊ยะ!!\"

                    \"โอ๊ย!!\"  มัลฟอยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวร้องออกมาอย่างเจ็บปวด  \"มันเจ็บนะเนี่ย  อยู่ๆก็ตบมาได้  มันเรื่องอะไรกันเล่า!\"

                   \"คนฉวยโอกาส!  หนอย..ยังมีหน้ามาถามอีกว่าเรื่องอะไร  เมื่อกี๊เห็นชัดๆว่านายจะทำอะไรฉัน\"  เฮอร์ไมโอนี่เกี้ยวกราดใส่มัลฟอย

                   \"ทำอะไรน่ะเหรอ  ฉันก็ช่วยเธอน่ะสิ  ถ้าฉันไม่ฉุดเธอไว้เธอก็ตกน้ำไปแล้ว\"  มัลฟอยตอบอย่างหัวเสีย

                   \"ช่วยเหรอ  ถือโอกาสซะมากกว่า!\"  เฮอร์ไมโอนี่เถียง  \"เมื่อกี๊ถ้าฉันไม่ผลักนายออกไป  นายคง…\"

                   \"แต๊ะอั๋งเหรอ  นี่เธอจะหลงตัวเองเกินไปหน่อยแล้วมั๊ง\"  มัลฟอยแดกดัน  \"ให้ฉันกลืนเสลดของหนอนฟล๊อบเบอร์ยังดีซะกว่าจูบกับเธออีก\"

                    \"มัลฟอย!!\"  เฮอร์ไมโอนี่เรียกชื่อของเขาด้วยความโกรธจัด  น้ำตาของเธอไหลรินอาบแก้ม  

                    เมื่อมัลฟอยเห็นน้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่  ท่าทางที่แข็งกร้าวของเขาก็อ่อนลง  เขายื่นมือออกไปเพื่อจะแตะที่ใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่  \"เกรนเจอร์..ฉัน…\"

                   เฮอร์ไมโอนี่ถอยหลังทันที  \"ฉันเกลียด..เกลียดคนอย่างนายที่สุด!!\"  เฮอร์ไมโอนี่วิ่งร้องไห้จากไปด้วยความเจ็บปวด  มัลฟอยได้แต่ยืนเฉย  ก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด    

                   เฮอร์ไมโอนี่วิ่งร้องไห้ไปที่หน้าปราสาท  เธอมัวแต่ก้มหน้าไม่มองซ้ายมองขวาจึงชนกับแฮร์รี่เข้าที่ทางเข้า

                   \"อยู่ที่นี่เองเหรอ  เฮอร์ไมโอนี่\"  แฮร์รี่ทัก  \"ฉันกับรอนตามหาเธอซะทั่วแน่ะ  เธอไม่อยู่ในหอกริฟฟินดอร์ฉันก็เลยลองมาหาข้างนอก  ส่วนรอนก็ตามหาเธอที่ห้องส…\"  แฮร์รี่หยุดพูดเมื่อเฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมา  เผยให้เห็นน้ำตาที่ไหลริน  \"เฮอร์ไมโอนี่! เธอร้องไห้นี่!\"

                    เฮอร์ไมโอนี่ได้แต่ส่ายหน้าและสะอื้น  เธอพยายามจะหนีแฮร์รี่แต่เขาก็จับเธอไว้แน่น  เขาเชยคางเธอขึ้นมาเพื่อมองดูหน้าเธอชัดๆ

                    \"เธอร้องไห้ทำไม  ใครทำอะไรเธอ  บอกฉันสิเฮอร์ไมโอนี่!\"  แฮร์รี่พยายามคาดคั้นเฮอร์ไมโอนี่

                    เฮอร์ไมโอนี่ไม่ยอมพูดอะไรออกมา  ได้แต่ก้มหน้าสะอื้นกับเสื้อคลุมของแฮร์รี่  แฮร์รี่รู้สึกสงสารเฮอร์ไมโอนี่จับใจ  เมื่อเห็นเธอเจ็บปวดเขากลับยิ่งเจ็บปวดกว่าเธอหลายเท่า  แฮร์รี่พยายามปลอบโยนเฮอร์ไมโอนี่ให้เธอหายเศร้า  เขาโอบกอดเธออย่างทะนุถนอน  ลูบผมเธอ  และจูบที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา  เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกอบอุ่นในอ้อมแขนของแฮร์รี่  น้ำตาที่เคยไหลรินตอนนี้กลับแห้งผาก

                    เมื่อเฮอร์ไมโอนี่สงบขึ้นแล้วเธอก็ผละออกจากอ้อมแขนของแฮร์รี่ด้วยความเขินอาย  \"ขะ..ขอบใจนะ  แฮร์รี่  ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ\"

                    แฮร์รี่ปล่อยมือที่โอบเฮอร์ไมโอนี่  เขาก็รู้สึกเขินเช่นกัน  \"โทษทีนะ  คือ..ฉันไม่มีผ้าเช็ดหน้าน่ะ  ก็เลย..ให้เธอซับน้ำตากับเสื้อคลุมแทน\"

                    เฮอร์ๆไมโอนี่ส่ายหน้า  \"มะ..ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ  แค่นี้ก็ดีแล้วล่ะ\"

                    \"เฮอร์ไมโอนี่..เธอบอกฉันได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น  ใครกันที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้  มัลฟอยใช่ไหม\"  แฮร์รี่คาดคั้นเฮอร์ไมโอนี่  เขายื่นมือไปแตะไหล่เธอ

                    เฮอร์ไมโอนี่ได้ส่ายศรีษะอย่างแรง  และก้มหน้าไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมาสักคำเดียว

                    \"ถ้าเธอไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร  ฉันไม่เซ้าซี้เธอก็ได้\"  แฮร์รี่พูด  \"เธอทำใจให้สบายนะเฮอร์ไมโอนี่  ไปเถอะ  ได้เวลาทานอาหารเช้าแล้ว  ป่านนี้รอนคงบ่นแย่เลย\"

                    แฮร์รี่จูงมือเฮอร์ไมโอนี่เข้าไปในปราสาท  เธอเดิมตามแฮร์รี่เข้าไปแต่โดยดี  แต่เมื่อทั้งสองเดินไปพบรอนที่หน้าห้องโถงมือของทั้งคู่ก็หลุดออกจากกันโดยอัตโนมัติ

                     \"แฮร์รี่  นายเจอเฮอร์ไมโอนี่แล้วเหรอ\"  รอนเข้ามาทักทั้งสอง  \"แล้วเธอมัวไปอยู่ไหนมาล่ะ  ปล่อยให้เราตามหาซะควั่ก\"

                     \"เอ่อ..คือ  ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย  คงต้องไปนอนพักที่ห้องพยาบาลซักหน่อย  พวกเธอทานข้าวเช้ากันสองคนก็แล้วกันนะ\"  เฮอร์ไมโอนี่บอก  แล้วเธอก็เดินเลี่ยงไป

                     \"อ้าว..เดี๋ยวสิ! เฮอร์…\"  รอนเรียกเฮอร์ไมโอนี่แต่แฮร์รี่ยกมือแตะไหล่รอนเป็นเชิงห้ามไม่ให้รอนรั้งเฮอร์ไมโอนี่  
                  
                     \"เฮอร์ไมโอนี่เป็นอะไรน่ะ  แฮร์รี่  ทำไมดูท่างทางซึมๆอย่างนั้นล่ะ\"  รอนถามเมื่อเขาทั้งสองเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ในห้องโถง

                     แฮร์รี่เล่าเรื่องที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้เเมื่อเช้าให้รอนฟัง  เมื่อรอนได้ฟังเขาก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

                     \"ต้องเป็นมัลฟอยแน่ๆเลย  เมื่อวานเฮอร์ไมโอนี่ก็อารมณ์เสียเพราะมัน  มันคงต้องทำอะไรเฮอร์ไมโอนี่แน่ๆ  ไม่งั้นเธอคงไม่ร้องห่มร้องไห้ขนาดนั้นหรอก  หนอย..ฉันอยากจะจัดการมันนัก\"  รอนพูดจบก็หักข้อมือดังกร๊อบ

                    \"ใจเย็นๆรอน  อย่าเพิ่งวู่วาม\"  แฮร์รี่ปรามเพื่อน  \"เรายังไม่รู้แน่นอนซักหน่อยว่าเป็นมัลฟอย  ขืนนายทำอะไรลงไปนายจะเดือดร้อน\"

                     \"จะให้ฉันใจเย็นได้ยังไงล่ะในเมื่อมันทำกับเฮอร์ไมโอนี่ถึงขนาดนี้  ทุกวันนี้ฉันต้องอดทนให้มันต้องดูถูกข่มเหงฉันมาตลอด  แต่ถ้าเป็นเฮอร์ไมโอนี่ฉันจะไม่ยอมเด็ดขาด\"  รอนบอกอย่างเจ็บแค้น

                     \"ทำไมนายถึงต้องโกรธแค้นแทนเฮอร์ไมโอนี่ถึงขนาดนั้นล่ะ  หรือว่า..นาย…\"  แฮร์รี่ถามทั้งๆที่เขาเองก็รู้สึกแบบรอนเช่นกัน

                     \"ก็..ก็เฮอร์ไมโอนี่เป็นเพื่อนฉันนี่นา  เพื่อนก็ต้องเดือดร้อนแทนเพื่อนอยู่แล้วนี่\"  รอนรีบแก้ตัว

                     \"แค่นั้นเองเหรอ\"  แฮร์รี่คาดคั้น

                     \"ก็แค่นั้นน่ะสิ\"  รอนพูดเสียงดัง  \"นายนี่ถามอะไรแปลกๆ  กินข้าวเหอะ  ซุปเย็นหมดแล้ว\"  พูดจบรอนลงมือทานอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างร้อนรน    

                     ทางด้านเฮอร์ไมโอนี่  เมื่อเธอมาถึงห้องพยาบาลเธอก็ขอยาแก้ปวดหัวจากมาดามพรอมฟรีย์มาทาน  จากนั้นมาดามพรอมฟรีย์ก็ให้เธอนอนพักผ่อนที่เตียงคนไข้

                    \"เกรนเจอร์..เดี๋ยวฉันจะไปคุยธระกับท่านอาจารย์ใหญ่  หนู่อยู่คนเดียวได้นะจ๊ะ\"  มาดามพรอมฟรีย์พูดกับเฮอร์ไมโอนี่

                    \"อาจารย์ไปเถอะค่ะ  หนูอยู่คนเดียวได้\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

                    \"ถ้างั้นฉันไปก่อนนะจ๊ะ  หนูพักผ่อนตามสบายนะ  แล้วเดี๋ยวฉันกลับมา\"  เธอบอกก่อนจะเดินออกไปอย่างเร่งรีบ

                    เมื่อมาดามพรอมฟรีย์เดินออกไปแล้ว  เฮอร์ไมโอนี่ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง  หลังจากนั้นเมื่อแฮร์รี่และรอนทานอาหารเช้าเสร็จทั้งคู่ก็กลับห้องนั่งเล่นรวมเพื่อไปทำการบ้าน  แต่ระหว่างทางรอนบอกให้แฮร์รี่ล่วงหน้าไปก่อนและตัวเขาจะไปหาหนังสือเกี่ยวกับยาพิษมาทำรายงานวิชาปรุงยาในหัวข้อ \'ยาพิษสิบสองชนิดที่ไม่มีทางแก้\'  แฮร์รี่ตกลง  เมื่อทั้งคู่แยกกันแล้วรอนไม่ได้ไปห้องสมุดตามที่บอกกับแฮร์รี่  แต่เขากลับเดินเลี้ยวไปทางห้องพยาบาลเพื่อที่จะไปเยี่ยมเฮอร์ไมโอนี่  ที่เขาต้องโกหกแฮร์รี่เช่นนี้เพราะเขาไม่อยากให้แฮร์รี่สงสัย

                    แต่เมื่อรอนมาถึง  ยังไม่ทันที่เขาจะเข้าไปก็พบกับจินนี่ที่หน้าห้อง  

                    \"อ้าว..พี่รอน  เจอพี่ก็ดีแล้ว  พี่รู้รึเปล่าว่าพี่เฮอร์ไมโอนี่อยู่ไหน\"  เธอพูด  \"หนูกำลังตามหาพี่เขาอยู่น่ะ  ในห้องนั่งเล่นกับห้องสมุดก็ไม่มี  ว่าจะให้พี่เค๊าช่วยดูการบ้านให้หน่อย\"

                    \"เฮอร์ไมโอนี่เค๊าไม่สบายนอนพักอยู่ในห้องพยาบาลน่ะ\"  รอนบอก  ประจวบเหมาะกับที่มัลฟอยเดินเข้ามาได้ยินพอดี  \"นี่พี่ก็ว่าจะเข้าไปเยื่ยมเธอพอดี\"

                    \"อ้าว..งั้นเหรอ  งั้นหนูไม่รบกวนพี่เค๊าดีกว่า  เรื่องการบ้านไว้ถามวันหล้งก็ได้  งั้นหนูไปล่ะ\"  จินนี่บอก

                    ก่อนที่จินนี่จะไปรอนก็เงยหน้าไปเห็นมัลฟอยกำลังเดินดุ่มๆเข้าไปในห้องพยาบาลพอดี  เขาจึงรีบเข้าไปขวาง

                    \"หยุดนะ!  มัลฟอย\"

                    \"หลีกไป  วีสลีย์  ฉันไม่มีธุระกับนาย\"  มัลฟอยบอกอย่างดูแคลน

                    \"ไม่  นายคิดจะทำอะไร  นายจะเข้าไปรังแกเฮอร์ไมโอนี่อีกใช่ไหม  ฉันไม่ยอมหรอก\"  รอนพูด  เขากำหมัดแน่น  

                    มัลฟอยนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกไปว่า  \"มันเรื่องของฉัน  ทำไมนายต้องเดือดร้อนแทนยายเลือดสีโคลนด้วย…\"

                    ไม่ทันที่มัลฟอยจะพูดจบ  รอนก็โถมหมัดเข้าที่ใบหน้ามัลฟอยเข้าอย่างจังจนเขาเซถลาไปติดกำแพง  และทำท่าจะเข้าไปซ้ำ  แต่เมื่อมัลฟอยทรงตัวได้เขาก็สวนกลับรอนเข้าไปหมัดหนึ่งเช่นกัน  ทั้งสองชกต่อยกันอย่างไม่มีใครยอมใคร  คนที่ผ่านไปผ่านมาต่างกรีดร้องและเข้ามามุงดูเหตุการณ์  บรรดานักเรียนที่ยืนมุงอยู่ไม่มีใครกล้าเข้ามาห้ามเพราะเกรงว่าตัวเองจะโดนลูกหลงซะเอง  

                   \"พี่รอน!!\"  จินนี่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก  แต่เมื่อเธอตั้งสติได้เธอก็วิ่งออกไปเพื่อไปตามอาจารย์มาห้าม

                   เสียงเอะอะข้างนอกทำให้เฮอร์ไมโอนี่ที่นอนอยู่ในห้องพยาบาลตื่นขึ้นมา  เธอเดินออกมาจากห้องเพื่อหาที่มาของเสียงและได้พบรอนกับมัลฟอยกำลังชกต่อยกันอย่างบ้าคลั่ง  เธอตกใจจนหน้าซีดและทำท่าจะเข้าไปห้ามแต่นักเรียนหญิงที่ยืนอยู่ข้างๆเธอฉุดเธอเอาไว้ไม่ให้เข้าไปเพราะกลัวว่าเธอจะโดนลูกหลง

                   \"อย่า! หยุดนะ  ทั้งสองคนหยุดเดี๋ยวนี้นะ!\"  เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนห้ามแต่ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะไม่มีใครได้ยินเสียงเธอเลย

                   \"สต๊อปปาโมโดทริบิอัส!!\"  

                   ท่ามกลางความชุลมุนก็มีเสียงร่ายคาถาดังกึกก้องพร้อมกับแสงสีฟ้าเจิดจ้าบาดตา  ร่างของรอนและมัลฟอยลอยหวือกระเด็นออกจากกันไปคนละทิศละทาง  นักเรียนที่มุงหันไปตามเสียง  ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเดินมาพร้อมกับจินนี่อย่างเร่งรีบ  ใบหน้าเธอซีดขาวแต่แฝงไปด้วยความโกรธจัด

                    \"พวกเธอกล้าดียังไงถึงมีเรื่องชกต่อยกันกลางทางเดินอย่างนี้  มิสเตอร์มัลฟอย  มิสเตอร์วีสลีย์!\"  มักกอนนากัลพูด

                    เฮอร์ไมโอนี่รีบวิ่งเข้าไปดูรอนด้วยความเป็นห่วง  \"รอน! เธอเป็นยังไงบ้าง\"

                    \"ฉันไม่เป็นไรหรอกเฮอร์ไมโอนี่  หมัดของเจ้านั่นไม่ทำให้ฉันระคายแม้แต่นิดเดียว\"  รอนบอก

                    เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองมัลฟอย  เขากำลังมองมาที่เธอเช่นกัน  เธอหลบตาเขาทันทีแล้วหันมาหารอน  เธอแกล้งแตะรอยแผลที่ริมฝีปากของเขา

                   \"โอ๊ย!\"  เขาร้อง

                   \"เจ็บแล้วยังจะทำอวดดีอีก  ลุกขึ้นไหวมั๊ย  เดี๋ยวฉันจะทำแผลให้\"  เธอพูด

                   \"ยังไม่ใช่ตอนนี้  มิสเกรนเจอร์\"  มักกอนนากัลขัดจังหวะ  \"มิสเตอร์วีสลีย์และมิสเตอร์มัลฟอยต้องตามฉันไปที่ห้องทำงาน  ฉันต้องจัดการเรื่องบทลงโทษ\"

                   \"แต่อาจารย์คะ  รอนเค๊า…\"

                   \"ไม่ต้องห่วง  มิสเกรนเจอร์  ถ้าฉันจัดการเรื่องนี้เสร็จฉันจะส่งเขาไปให้มาดามพรอมฟรีย์ทำแผลทันที\"  มักกอนนากัลบอก  เสียงเฉียบขาดของเธอทำให้เฮอร์ไมโอนี่ต้องยอมในที่สุด

                   \"ไม่เป็นไรน่า..เฮอร์ไมโอนี่  เธอไปรอที่ห้องนั่งเล่นก่อนก็แล้วกัน  เดี๋ยวเสร็จทางนี้แล้วฉันจะกลับไป\"  รอนบอก

                   \"ก็ได้\"  เธอตอบและเดินจากไปพร้อมกับจินนี่  แต่เธอก็อดที่จะหันไปมองมัลฟอยไม่ได้  หรือว่าลึกๆแล้วเธอก็รู้สึกเป็นห่วงมัลฟอยด้วยเหมือนกัน

                   \"หนูตกใจหมดเลยนะเนี่ยที่จู่ๆพี่รอนก็ทำอะไรแบบนั้น\"  จินที่บอกเฮอร์ไมโอนี่ระหว่างที่เธอเดินกลับห้องนั่งเล่นรวม

                   \"จินนี่  เธอรู้รึเปล่าว่าสองคนนั้นเขามีเรื่องอะไรกัน\"  เฮอร์ไมโอนี่ถาม

                   \"หนูก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน  พี่รอนบอกหนูเรื่องที่พี่ไม่สบาย  พอมัลฟอยได้ยินเขาก็จะเข้าไปในห้องพยาบาล  พี่รอนเข้าไปขวางไว้  จากนั้นทั้งคู่ก็มีเรื่องกัน\"  จินนี่เล่า

                     มัลฟอยจะเข้าไปในห้องพยาบาลทำไมกัน - - เฮอร์ไมโอนี่ครุ่นคิด - - เขาจะเข้ามาหาเรื่องเราอีกหรือไงนะ  หรือว่าเขา…\"

                    \"พี่เฮอร์ไมโอนี่!\"

                    เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเพราะเสียงจินนี่  \"อะ..อะไรเหรอ\"

                    \"พี่เฮอร์ไมโอนี่ล่ะก็  ไม่ได้ฟังที่หนูพูดเลย\"  จินนี่พูด  \"หนูบอกว่าพี่รอนน่ะเค๊าเป็นห่วงพี่มากนะ  พอมัลฟอยเค๊าจะเข้าไปหาเรื่องพี่  พี่รอนก็เข้าไปขวางถึงกับยอมมีเรื่องชกต่อยกับมัลฟอย  หนูว่าพี่รอนต้องชอบพี่แน่ๆเลย\"

                    \"อะ..อะไรนะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ตกใจ  \"เธอพูดอะไรน่ะ  จินนี่  ไม่จริงหรอก\"

                     \"จริงสิ  แค่นี้หนูก็ดูออก  พี่จำได้รึเปล่าว่าในงานเลี้ยงเต้นรำวันคริสมาสต์เมื่อปีที่แล้วที่พี่เป็นคู่เต้นรำของวิกเตอร์ ครัม  พี่รอนเค๊าไม่พอใจมากเลยนะ  พี่รอนเค๊าหึงด้วยที่พี่สนิทสนมกับครัม\"

                     \"แต่ว่า..หลังจากนั้นก็ไม่เห็นว่ารอนเค๊าจะมีท่าทีว่าชอบพี่เลยนะ\"  

                     \"พี่รอนเค๊าเป็นคนปากแข็ง  ไม่ค่อยคุ้นเคยกับผู้หญิงซักเท่าไหร่  ออกจะเป็นคนทื่อๆไปบ้าง  แต่เวลาที่พี่เค๊าพูดถึงพี่เฮอร์ไมโอนี่แววตาพี่รอนเค๊าอ่อนโยนมากเลยนะ  พี่รอนเค๊าชอบพี่จริงๆ  หนูรับรองได้\"

                     เฮอร์ไมโอนี่นิ่งเงียบ  เธอคิดอะไรไม่ออกอีกแล้วตอนนี้  \"ขอโทษนะ  จินนี่  เธอไปห้องนั่งเล่นก่อนก็แล้วกัน  พี่อยากอยู่คนเดียวเงียบๆน่ะ\"  

                     \"ได้ค่ะ\"  จินนี่บอก  \"ถ้างั้นหนูไปก่อนก็แล้วกัน  เชิญพี่ตามสบายนะคะ\"  จากนั้นเธอก็ล่วงหน้าไปห้องนั่งเล่นรวม

                     เฮอร์ไมโอนี่เดินมาเรื่อยๆตามทางโดยไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหน  ได้แต่เดินคิดถึงเรื่องที่จินนี่บอกไปตลอดทาง  จู่เธอก็ได้รับรู้ว่ารอนชอบเธอทำให้เธอตั้งตัวไม่ถูก  เธอควรจะดีใจหรือลำบากใจดีนะ  เธอคิดกับรอนแบบไหนกันแน่  เธอไม่ค่อยเข้าใจความรักมากนัก  เธอรู้แต่ว่ารอนเป็นเพื่อนรักที่ดีคนหนึ่งของเธอ  เช่นเดียวกับแฮร์รี่  ตลอดเวลาสี่ปีที่รู้จักกันมาเธอไม่เคยคิดกับรอนแบบคนรักเลย  แล้วจะเป็นไปได้ไหมนะที่เพื่อนที่สนิทกันมากจะกลายเป็นคนรัก  ถ้าเธอกับรอนคบกันความสัมพันธ์มันจะแตกต่างจากที่เป็นอยู่รึเปล่า  แต่สิ่งที่เฮอร์ไมโอนี่ต้องการคือ  เธออยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับรอนและแฮร์รี่เป็นแบบนี้ตลอดไป  ไม่มีความรู้สึกใดๆนอกเหนือจากคำว่าเพื่อนรักมากั้นกลางระหว่างพวกเขา    

                      เธอเดินเรื่อยเปื่อยจนมาถึงห้องสมุด  เธอรู้สึกยังไม่อยากกลับห้องนั่งเล่นรวมในตอนนี้เธอจึงเดินเข้าไปหยิบหนังสือหนึ่งเล่มมานั่งอ่าน  แต่เมื่อเธออ่านไปได้ไม่กี่หน้าเธอก็ต้องฟุบหลับคาโต๊ะด้วยความอ่อนเพลีย  หลังจากนั้นเธอตื่นตื่นขึ้นมาในตอนเที่ยง  เธอออกจากห้องสมุดแล้วไปยังห้องโถงเพราะคิดว่ารอนกับแฮร์รี่คงมารอเธอที่นั่นแล้ว  เมื่อเธอมาถึงก็พบว่ารอนกับแฮร์รี่นั่งรอเธออยู่ที่โต๊ะจริงๆ  เธอจึงเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะตรงข้ามกับพวกเขา

                      \"เฮอร์ไมโอนี่! เธอไปไหนมาน่ะ  พวกเราว่าจะออกไปหาตามเธอพอดี\"  รอนทัก

                      \"ไปห้องสมุดมาน่ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบเรื่อยๆ

                      \"อีกแล้วเหรอ..นี่เธอไม่คิดจะไปที่อื่นนอกจากห้องสมุดบ้างรึไงนะ\"  แฮร์รี่พูด

                      \"ช่างฉันเถอะน่า\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบแล้วลงมือรับประทานอาหาร

                      เมื่อทั้งสามคนออกมาจากห้องโถง  แฮร์รี่และรอนตกลงกันว่าจะไปตามเพื่อนร่วมทีมกริฟฟินดอร์ไปซ้อมควิดดิชและชวนเฮอร์ไมโอนี่ไปดูการซ้อมของพวกเขาด้วย (รอนและแฮร์รี่ไม่อยากให้เฮอร์ไมโอนี่ไปห้องสมุดเพราะจะเป็นการหมกมุ่นกับเรื่องการเรียนมากเกินไป)  แต่เฮอร์ไมโอนี่ปฏิเสธด้วยเหตุผลที่ว่าเธอจะไปทำการบ้านวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ที่ห้องนั่งเล่นรวม)  รอนและแฮร์รี่พยายามชักชวนให้เฮอร์ไมโอนี่ไปกับพวกเขา  เฮอร์ไมโอนี่จำต้องยอมแต่มีข้อแม้ว่ารอนและแฮร์รี่ต้องทำการบ้านแทนเธอ  พวกเขาจึงเลิกเซ้าซี้เธอและปล่อยเธอไปในที่สุด

                      เมื่อรอนและแฮร์รี่จากไปแล้ว  เฮอร์ไมโอนี่ก็เดินกลับห้องนั่งเล่นรวม  ระหว่างทางเมื่อเฮอร์ไมโอนี่เดินผ่านทางเดินที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน  จู่ๆก็มีมือๆหนึ่งจับแขนเฮอร์ไมโอนี่และฉุดเธอเข้าไปในห้องเรียนข้างๆที่ว่างอยู่  เธอตกใจและกลัวมาก  ภายในห้องมืดสนิท  มองไม่เห็นหน้าตาของชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า  เมื่อเธอตั้งสติได้เธอก็ส่งเสียงร้อง

                     \"ช่วยด้วย!!\"  

                     ชายคนนั้นรีบยกมือขึ้นปิดปากเฮอร์ไมโอนี่  \"อื้อ! ปล่อยนะ!\"  เธอดิ้นรนอย่างสุดกำลังแล้วกัดเข้าไปที่มือของเขา  ชายคนนั้นส่งเสียงร้อง  เฮอร์ไมโอนี่จำเสียงนั้นได้  เมื่อเธอถูกปล่อยเธอก็รีบหยิบไม้กายาสิทธิ์ออกจากเสื้อคลุมแล้วตะโกนท่องคาถาว่า \"ไลท์อาโมร่า\" (คาถาที่ทำให้ทั้งห้องสว่างขึ้น  คล้ายๆกับการเปิดสวิซไฟของมักเกิ้ล)  เมื่อภายในห้องสว่างขึ้นเธอก็ต้องตกตะลึงเมื่อชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือ…

                     \"มัลฟอย!!\"

                     \"ก็ใช่น่ะสิ  เธอนี่..เจอกันทีไรฉันต้องเจ็บตัวทุกที\"  เขาพูดแล้วสะบัดมือข้างที่ถูกกัด  

                     \"ก็นายทำแบบนั้นทำไมล่ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

                     มัลฟอยเงยหน้าขึ้นมามองเฮอร์ไมโอนี่  เธอยืนตัวแข็งด้วยความกลัว  แล้วเขาก็เดินเข้ามาหาเธอ

                     \"นะ..นายจะทำอะไรน่ะ  อย่าเข้ามานะ!\"  เฮอร์ไมโอนี่ตัวสั่น เธอชูไม้กายาสิทธิ์ขึ้น

                     \"ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอหรอกน่า  ทำไมต้องกลัวขนาดนี้ด้วย  ฉันไม่ใช่ผู้คุมวิญญานซักหน่อย\"

                     \"แล้วนายดึงฉันเข้ามาในที่แบบนี้ทำไมล่ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ถาม  \"จริงสิ  นายกับรอนถูกศาสตราจารย์มักกอนนากัลเรียกตัวไปไม่ใช่เหรอ  แล้วทะไมนายมาอยู่ที่นี่ล่ะ\"

                     \"มักกอนนากัลเพิ่งปล่อยฉันกับเจ้านั่นออกมาเมื่อกี๊นี้เอง  เธอสั่งให้ฉันทำความสะอาดห้องเรียนบริเวณชั้นสามนี้ให้หมด..เรื่องนั้นช่างมันเถอะ  ที่ฉันดึงเธอเข้ามาที่นี่เพราะฉันอยากจะอยู่กับเธอตามลำพังเพื่อ..ขอโทษเธอ\"   มัลฟอยพูดแล้วก้มศรีษะอย่างยอมรับผิด  \"ฉันขอโทษ..เมื่อเช้าฉันพูดไม่ดีกับเธอ  ดูถูกเธอ  แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจ  ฉันขอโทษจริงๆ\"

                     เฮอร์ไมโอนี่ยืนตะลึง  เธอลดไม่กายาสิทธิ์ลง  เธอแทบไม่เชื่อหูของตัวเองว่ามัลฟอยจะกล่าวขอโทษเธอ  \"ทำไมนายถึง…\"

                    \"พอฉันเห็นเธอร้องไห้ฉันก็รู้สึกผิดมาตลอด  ฉันอาจจะเป็นคนเลวในสายตาเธอ  แต่ฉันไม่อยากให้เธอเกลียดฉัน\"  มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลผิดจากที่เคย  \"เธอจะยกโทษให้ฉันได้ไหม\"

                    เฮอร์ไมโอนี่นิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออก  ตอนนี้เธอรู้สึกสับสน  อยู่ๆมัลฟอยคนที่เคยหาเรื่องแกล้งและดูถูกสารพัดจะมาพูดดีกับเธอซ้ำยังกล่าวขอโทษอย่างสุภาพ  

                    \"ฉัน..ฉันไม่เข้าใจเลย  ทำไมอยู่ๆนายถึงมาพูดดีกับฉัน  ทั้งๆที่เราสองคนก็ไม่ถูกกันอย่างกะอะไรดี\"

                    เฮอร์ไมโอนี่สังเกตว่ามัลฟอยหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย  \"คือ..ฉัน..เพราะฉันชอบเธอน่ะสิ  เฮอร์ไมโอนี่\"

                    \"อะไรนะ!\"  เฮอร์ไมโอนี่แทบไม่เชื่อหูตัวเอง

                    \"ฉันบอกว่าฉันชอบเธอ!\"  มัลฟอยตะคอกอย่างเขินๆ  \"อยู่ไกล้แค่นี้ก็ไม่ได้ยิน\"

                    \"มะ..ไมใช่ว่าฉันไม่ได้ยิน  แต่..ไม่แน่ใจว่าฉันฟังผิดไปรึเปล่า\"  เฮอร์ไมโอนี่เองก็เขินเช่นกัน

                    \"เธอได้ยินไม่ผิดหรอก  ฉับชอบเธอจริงๆ\"  มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจัง  \"ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่  ฉันยอมรับว่าเมื่อก่อนฉันเคยเกลียดเธอ  แต่ความรู้สึกนั้นมันก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นความรัก  ตอนแรกนั้นฉันก็ไม่รู้ความรู้สึกของตัวเองซักเท่าไหร่  จนกระทั่งเมื่อเช้าที่ฉันทำให้เธอเสียใจ  ทำให้เธอร้องไห้  ฉันรู้สึกเจ็บปวด  ตอนนั้นเองที่ฉันเริ่มแน่ใจความรู้สึกของตัวเองว่าฉันรักเธอ\"

                    \"มัลฟอย…\"  เฮอร์ไมโอนี่ใจเต้น  เธอทั้งตกใจทั้งสับสน  \"ถ้านายชอบฉันจริงทำไมนายถึงชอบแกล้งฉันนักล่ะ\"

                    มัลฟอยเอามือข้างหนึ่งซุกไว้ในกระเป๋ากางเกง  ส่วนอีกข้างหนึ่งยกขึ้นปาดจมูกแก้เขิน  \"ก็เพราะชอบน่ะสิถึงได้แกล้งน่ะ  เธอไม่เคยได้ยินหรอที่คนเค๊าพูดกันว่ารักดอกจึงหยอกเล่นน่ะ

                    เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดง  เธอหันหลังให้มัลฟอยเพราะกลัวว่าเขาจะเห็นใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ

                    \"ฉันบอกเธอไปหมดแล้วนะ  แล้วเธอล่ะเฮอร์ไมโอนี่  เธอไม่เห็นพูดอะไรบ้างเลย  ฉันอยากได้คำตอบจากเธอนะ\"

                    เฮอร์ไมโอนี่ยังคงเงียบ  เธอใจเต้นแรงขึ้น..แรงขึ้นจนเธอควบคุมไม่อยู่  ทำยังไงดี..มัลฟอยจะต้องได้ยินเสียงหัวใจเราเต้นแน่เลย - - เฮอร์ไมโอนี่คิด - - ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ  พอมัลฟอยบอกรักเราจิตใจเราก็ไม่สงบ  มัลฟอยคือคนที่เราเกลียดนักเกลียดหนาไม่ใช่เหรอ  แล้วทำไมเราต้องใจเต้นด้วยนะ

                    \"ว่าไงล่ะ  เฮอร์ไมโอนี่\"  มัลฟอยคาดคั้น  

                    เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเมื่อมัลฟอยมาแตะไหล่เธอ  เธอเบี่ยงตัวหลบแทบจะทันที  \"คือ..ฉัน..ฉันรู้สึกสับสนน่ะ  ฉันรู้แต่ว่าฉันหายโกรธแล้วก็ไม่ได้เกลียดเธอแล้วล่ะ  ก็เธอขอโทษฉันแล้วนี่  แต่เรื่องนั้น..ฉัน..ยังไม่รู้  อยู่ๆเธอก็มาบอกแบบนั้นมันกระทันหันเกินไป  ฉันคิดอะไรไม่ออก\"

                    \"ฉันไม่ได้คาดคั้นหรือบังคับให้เธอมาเป็นแฟนฉันซักหน่อย  ฉันก็แค่อยากรู้ว่าเธอรู้สึกยังไงกับฉัน  เธอชอบฉันบ้างซักนิดหรือเปล่า\"

                   \"ให้เวลาฉันหน่อยนะ  มัลฟอย  ตอนนี้ฉันรู้สึกสับสนจนคิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ\"  

                   \"ก็ได้  ฉันจะให้เวลาเธอ  คืนนี้ตอนสองทุ่มเธอกับฉันมาพบกันที่นี่ที่เดิม  ถึงตอนนั้นเธอต้องมีคำตอบให้ฉันนะ\"

                   \"อะไรนะ  ทำไมมันเร็วอย่างนั้นล่ะ  ไม่ทันข้ามวันเลย\"

                   \"ไม่รู้ล่ะ  ฉันไม่อยากรอนาน  แล้วก็รอไม่ไหวแล้วด้วย  ยังไงก็ต้องเป็นคืนนี้\"  มัลฟอยพูดข่มขู่  นิสัยเดิมๆของเขาเริ่มกลับมาอีกแล้ว

                  เฮอร์ไมโอนี่จนใจ  \"ตะ..ตกลง  คืนนี้ฉันจะมาให้คำตอบเธอ\"  เธอพูด  \"สองทุ่มใช่ไหม\"

                  \"ใช่  มาให้ตรงเวลาด้วยล่ะ\"  มัลฟอยบอก

                  เฮอร์ไมโอนี่ค้อนอย่างหมั่นไส้  นี่น่ะหรือท่าทีของคนที่เพิ่งบอกรักเราไปหยกๆ  ทั้งบังคับ  ทั้งข่มขู่  เอาแต่ใจตัวเองจริงๆ  ถึงจะคิดกับเรายังไงแต่ก็ยังเป็นมัลฟอยคนเดิมอยู่ดีน่ะแหล่ะ  \"ฉันต้องออกไปแล้วล่ะ  เดี๋ยวใครเข้ามาเห็นเข้ามันจะไม่ดี\"  เธอพูดแล้วหันหลังจะเดินออกไป

                   ยังไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะเปิดประตู  อยู่ๆมัลฟอยก็เดินเข้ามาข้างหลังแล้วโอบกอดเธออย่างแผ่วเบาโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว  ก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมาเขาก็ปล่อยมือแล้วออกไปจากห้องอย่างเร่งรีบด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ  เฮอร์ไมโอนี่ยืนตะลึง  เธอรู้สึกเข่าอ่อนจนแทบจะยืนไม่อยู่  

                     \"ตาบ้านี่  ฉวยโอกาสอีกแล้วนะ\"  เธอว่าเขาในใจ  แต่เธอก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้

                    หลังจากนั้นเธอก็ออกมาจากห้องและพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด  แล้วกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมก็เห็นแฮร์รี่นั่งทำการบ้านอยู่ตามลำพัง  

                    \"อ้าว..แฮร์รี่  ไหนบอกว่าจะไปซ้อมควิดดิชไม่ใช่เหรอ  แล้วทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ถาม

                   \"ก็รอนเค๊านึกขึ้นได้น่ะสิว่าโดนมักกอนนากัลสั่งกักบริเวณ  ห้ามออกนอกปราสาทแม้กระทั่งสนามควิดดิช  แล้วก็ต้องทำความสะอาดห้องเรียนบริเวณชั้นสองทั้งหมดอีก\"

                   \"อืม..ลำบากแย่เลยเนอะ\"  เฮอร์ไมโอนี่พูด  \"แล้วเธอทำอะไรอยู่น่ะแฮร์รี่  การบ้านเหรอ\"

                   \"ใช่  รายงานวิชาปรุงยาน่ะ\"

                   \"งั้นเดี๋ยวฉันขึ้นไปเอาการบ้านลงมาทำบ้างดีกว่า\"  เธอพูดจบก็ขึ้นไปที่หอนอนหญิง  จากนั้นไม่นานเธอก็ลงมาพร้อมกับม้วนกระดาษหลายแผ่น  แล้วก็หนังสืออีกสองสามเล่ม  แล้วก็ลงมือทำพร้อมกับแฮร์รี่

                    หลังจากนั้นไม่นานรอนก็กลับเข้ามาในห้องนั่งเล่น  เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกใจเต้นเมื่อเห็นหน้ารอน  เพราะมันทำให้นึกถึงเรื่องที่จินนี่บอกกับเธอว่ารอนชอบเธอ  แต่เธอก็พยายามทำเป็นไม่รู้เรื่องและคุยกับรอนอย่างปกติ

                    \"ว่าไง..รอน  โดนอาจารย์ทำโทษให้ทำความสะอาดหรอ\"  เฮอร์ไมโอนี่ถาม

                    \"ก็ใช่น่ะสิ  หักคะแนนตั้งห้าสิบคะแนนยังไม่พอ  แล้วยังกักบริเวณตั้งสองอาทิตย์แน่ะ  ต้องทำความสะอาดห้องเรียนบริเวณชั้นสองทั้งชั้น  ส่วนหมอนั่นก็โดนชั้นสาม\"  รอนตอบอย่างหงุดหงิด  

                   \"แล้วนายทำความสะอาดห้องเรียนเสร็จหมดแล้วเหรอ\"  แฮร์รี่ถามบ้าง

                   \"ยังหรอก  กินอาหารเย็นเสร็จก็ต้องไปทำต่อถึงสองทุ่ม\"

                   \"แย่จังนะ\"  แฮร์รี่พูด

                   \"ไปกินข้าวเหอะ  ใช้พลังงานไปตั้งเยอะ  ฉันหิวจะแย่อยู่แล้วเนี่ย\"  รอนบอก

                    \"ตกลง\"  แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นพร้อมกัน  

                    ทั้งคู่นำการบ้านขึ้นไปเก็บบนหอนอนแล้วลงมาหารอนเพื่อไปรับประทานอาหารเย็น  เมื่อทั้งสามเดินมาถึงทางเข้าห้องโถง  เฮอร์ไมโอนี่ก็ชนกับใครเข้าคนหนึ่ง  มัลฟอยนั่นเอง  (แหม..อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นเนอะ)

                     \"ขอโทษ\"  มัลฟอยบอกกับเธออย่างนุ่มนวล  เขาไม่ทันสังเกตว่าแฮร์รี่กับรอนก็ยืนอยู่ตรงนั้น

                     \"มะ..ไม่เป็นไร\"  เธอพูดแต่ไม่ยอมสบตาเขา

                     แฮร์รี่และรอนที่ยืนอยู่ตรงนั้นหันมามองหน้ากันด้วยความแปลกใจในท่าทีของมัลฟอย  และกำลังสงสัยว่าพวกเขาหูฝาดไปรึเปล่าที่ได้ยินมัลฟอยเอ่ยคำว่าขอโทษกับเฮอร์ไมโอนี่

                    \"นี่นาย  จะมาหาเรื่องอะไรอีก\"  รอนก้าวออกมาแทรกระหว่างเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยอย่างมีเรื่อง

                    \"ฉันไม่ได้มีธุระกับนาย  วีสลีย์\"  มัลฟอยพูดอย่างเย็นชาผิดกับท่าทางเมื่อครู่ลิบลับ  \"ฉันไม่อยากแปดเปื้อนมากไปกว่านี้  ที่มีเรื่องกับนายเมื่อเช้าแค่นั้นฉันก็แปดเปื้อนมากพอแล้ว\"

                   \"ว่าไงนะ!\"  

                    \"อย่า..รอน\"  เฮอร์ไมโอนี่รีบห้าม  \"เธอรีบไปเถอะมัลฟอย  ไม่อย่างงั้นจะมีเรื่องกันอีก\"

                    เฮอร์ไมโอนี่พูดจบมัลฟอยก็หันหลังเดินเข้าไปในห้องโถงทันทีท่ามกลางความงุนงงของรอนและแฮร์รี่

                    \"เธอห้ามฉันทำไมกัน  เฮอร์ไมโอนี่!\"  รอนบ่นอย่างไม่พอใจ

                    \"ฉันก็แค่ไม่อยากให้มีเรื่องอีกเท่านั้นเอง  แค่นั้นเธอยังโดนทำโทษไม่พออีกรึไงฮึ\"  เฮอร์ไมโอนี่เตือน

                     รอนเถียงไม่ออกเพราะที่เฮอร์ไมโอนี่พูดเป็นความจริง  เขาไม่อยากจะโดนเพิ่มโทษไปมากกว่านี้แล้ว   \"แล้วทำไมท่าทางที่เจ้านั่นพูดกับเธอถึงผิดปกติกว่าทุกที  เธอกับเจ้านั่นมีเรื่องอะไรกันรึไง\"

                    \"ปะ..เปล่านะ  ไม่มีอะไรซักหน่อย\"  เฮอร์ไมโอนี่รีบบอก  

                   \"ฉันได้ยินว่ามัลฟอยขอโทษเธอด้วยนะ  เป็นไปได้ยังไง\"  แฮร์รี่ออกความเห็นบ้าง

                   \"ก็บอกว่าไม่มีอะไรไงล่ะ!\"  เฮอร์ไมโอนี่ตะคอกแก้เขิน  \"พวกเธอจะจับผิดฉันเพื่ออะไรกันฮึ  ไม่เห็นจะมีอะไรซักหน่อย  คิดมากไปได้\"  แล้วเฮอร์ไมโอนี่รีบเดินเข้าห้องโถงอย่างรวดเร็ว

                   แฮร์รี่และรอนยังคงสงสัยแต่เขาก็เดินตามเธอเข้าไปอย่างเงียบๆโดยไม่ได้ถามอะไรอีกเลย

                  หลังอาหารเย็นรอนแยกตัวไปทำความสะอาดห้องเรียนต่อที่ชั้นสอง  ส่วนแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ก็กลับห้องนั่งเล่นรวมเพื่อไปทำการบ้านต่อ  แต่เมื่อไกล้เวลาสองทุ่มเธอก็ขอตัวออกไปข้างนอกโดยอ้างว่าจะไปห้องสมุด  ท่าทางมีพิรุธของเฮอร์ไมโอนี่ทำให้แฮร์รี่สงสัย  หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่เดินออกไปแฮร์รี่จึงตัดสินใจขึ้นไปหยิบผ้าคลุมล่องหนแล้วแอบเดินตามเธอไป  เขาตามเธอไปเรื่อยๆตามทางเดินชั้นสอง  เธอเดินผ่านเลยห้องสมุดแฮร์รี่จึงรู้ว่าเธอโกหก  เขาจึงเดินเติมเธอต่อไป  เขาต้องการรู้ว่าเธอจะไปไหนกันแน่

                      ทางด้านของรอน หลังจากที่เขาทำความสะอาดห้องเรียนห้องหนึ่งบนชั้นสองเสร็จแล้วซึ่งเป็นเวลาสองทุ่มพอดี  เขาจึงเก็บไม้กวาดไว้ที่ตู้ข้างๆผนังแล้วจะเปิดประตูเดินออกไป  แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเดินไปถึงหน้าประตูเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนๆหนึ่งอยุ่ที่หน้าประตู  เสียงฝีเท้านั้นใกล้เข้ามาทุกทีและทำท่าจะเปิดประตูห้องเข้ามา  ด้วยสัญชาตญานรอนรีบวิ่งเข้าไปซ่อนตัวในตู้เก็บไม้กวาดได้ทันเวลาพอดี  แล้วประตูบานนั้นก็เปิดออก  รอนมองลอดช่องประตูตู้เพื่อดูว่าเจ้าของเสียงฝีเท้านั้นเป็นใคร  แล้วเขาก็เห็นมัลฟอย  ท่าทางเขาดูมิพิรุธ  รอนได้ทีคิดว่ามัลฟอยจะแอบทำอะไรที่ผิดกฏของโรงเรียน  เขาจึงแอบเพื่อดูพฤติกรรมของมัลฟอยอยู่ในตู้ต่อไป  และถ้าเขาเห็นมัลฟอยทำผิดอะไรจริงๆเขาจะได้นำเรื่องนี้ไปฟ้องอาจารย์

                      แฮร์รี่เดินตามเฮอร์ไมโอนี่จนกระทั่งเห็นเธอมาหยุดอยุ่ตรงหน้าห้องเรียนห้องหนึ่ง  เธอหันไปมองซ้ายขวาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้นแล้วเธอก็เปิดประตูเข้าไป  แฮร์รี่ไม่รอช้า  เขารีบเดินตามเธอไปแต่ก็ไม่ทันเพราะเธอปิดประตูเสียก่อน  แฮร์รี่ไม่กล้าเปิดประตูเข้าไปเองเพราะกลัวว่าเสียงประตูจะดังแล้วทำให้เธอสงสัยได้  เขาจึงยืนเงี่ยหูฟังที่หน้าห้อง

                   \"ช้าจริง  เธอเนี่ย\"  มัลฟอยพูดขึ้นทันทีที่เฮอร์ไมโอนี่ก้าวเข้ามา

                   \"ขอโทษ..ที่มาช้าเพราะฉันกลัวว่าจะมีใครเห็นน่ะ\"  เธอตอบ

                   รอนที่แอบอยู่ในตู้ได้ยินเสียงเปิดและปิดประตู  จากนั้นก็เป็นเสียงผู้หญิงที่เขาคิดว่าช่างคุ้นหูเสียเหลือเกิน  เขามองลอดผ่านช่องประตูแล้วก็ต้องตกใจเมื่อได้เห็นใบหน้าของเด็กสาวชัดๆ  \"เฮอร์ไมโอนี่…\"  เขาครางออกมาเบาๆ

                  \"ฉันคิดว่าเธอจะไม่มาซะแล้ว\"  มัลฟอยพูดต่อไป

                  \"ทำไมจะไม่มาล่ะ  ก็ฉันสัญญากับเธอแล้วนี่\"  เธอตอบอย่างเขินๆ

                  ส่วนอาการของแฮร์รี่ก็ไม่ต่างจากรอน  เขาได้เสียงเสียงเฮอร์ไมโอนี่คุยกับมัลฟอยชัดเจน  เพราะอะไร - - แฮร์รี่คิด - - ทำไมเธอถึงมาพบมัลฟอยในสถานที่และเวลาแบบนี้  ทำไมพวกเขาต้องนัดมาเจอกันสองต่อสอง  เกิดคำถามขึ้นในใจของแฮร์รี่มากมาย  เขารู้สึกไม่พอใจที่เฮอร์ไมโอนี่โกหกเขาเพื่อมาพบกับมัลฟอย  เขาอยากจะเปิดประตูเข้าไปถามเธอให้รู้เรื่องเสียตอนนี้เลย  แต่เขาก็ต้องยับยั้งชั่งใจและอดทนฟังต่อไป

                     \"ว่าไงล่ะ  คำตอบสำหรับคำถามที่ฉันถามเธอไปเมื่อตอนกลางวันน่ะ\"  มัลฟอยถามเฮอร์ไมโอนี่

                     \"เอ่อ..พูดตามตรงนะมัลฟอย  ฉันไม่แน่ใจเลยว่าที่เธอพูดมาทั้งหมดเธอพูดจริงหรือว่าล้อฉันเล่นเพราะต้องการแกล้งฉันกันแน่\"  เธอบอก

                    \"ว่าไงนะ!  ที่เธอยังคิดว่าฉันล้อเล่นอยู่อีกเหรอ\"  มัลฟอยขึ้นเสียงด้วยความโกรธ  \"เธอไม่รู้รึไงว่าฉันจริงจังกับเรื่องนี้ขนาดไหน  คนอย่างฉันถ้าไม่รักเธอจริงแล้วจะบอกรักเธอให้เเสียฟอร์มทำไม!\"

                    \"อะไรนะ!!\"  ทันใดนั้นทั้งรอนและแฮร์รี่ก็ออกมาจากที่ซ่อนพร้อมๆกัน  ทั้งคู่ซึ่งลืมตัวว่าตัวเองกำลังซ่อนอยู่ก็ตะโกนขึ้นมาเสียงดังท่ามกลางความตกตะลึงของเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอย

                    \"แฮร์รี่!  รอน!\"  เฮอร์ไมโอนี่ตกใจที่เห็นเพื่อนทั้งสอง

                    \"พวกแก!\"  มัลฟอยก็ตกใจไม่แพ้กัน  เขาก้าวถอยหลังห่างจากเธอโดยอัตโนมัติ

                    แฮร์รี่และรอนหันมามองหน้ากัน  เขาทั้งสองเข้าใจสถานการณ์และสภาพของตัวเองดี  เมื่อทั้งคู่ตั้งตัวได้ก็หันไปพูดกับมัลฟอย

                    \"เมื่อกี๊นายพูดว่าไงนะ  มัลฟอย\"

                    \"พวกไร้มารยาท!  พวกแกกล้าดียังไงถึงมาแอบฟังพวกฉันคุยกันแบบนี้\"  มัลฟอยต่อว่า  เขาหน้าถอดสี  ทั้งโกรธและอับอาย

                    \"ฉันไม่ได้หูฝาดแน่  ฉันได้ยินว่านายบอกรักเฮอร์ไมโอนี่!\"  รอนยังคงพูดต่อไปโดยไม่สนใจคำต่อว่าของมัลฟอย

                    \"นี่มันหมายความว่าไง  เฮอร์ไมโอนี่!\"  แฮร์รี่หันไปถามเธอ

                    \"ฉัน..ฉัน…\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดอะไรไม่ออก  เธอได้แต่ยืนก้มหน้าทำอะไรไม่ถูก

                    \"ว่าไงล่ะ!\"  รอนคาดคั้น

                    \"พอซะที!\"  มัลฟอยตะโกนลั่นห้องอย่างหมดความอดทน  \"ฉันกับเกรนเจอร์จะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับพวกแก  ออกไปนะ!  ไปให้พ้น!\"

                    \"ทำไมจะไม่เกี่ยว  ในเมื่อฉันก็รักเฮอร์ไมโอนี่เหมือนกัน!\"  แฮร์รี่และรอนหลุดปากตะโกนออกมาพร้อมกัน  พอทั้งคู่รู้สึกตัวก็รีบเอามือปิดปากแล้วหันมามองหน้ากันอย่างตกตะลึง  เฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยก็มองเขาทั้งสองด้วยอาการเช่นเดียวกัน

                    \"วะ..ว่าไงนะ\"  มัลฟอยพูดออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

                    \"มะ..ไม่จริง\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วเธอก็ทรุบฮวบลงนั่งกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง

                    \"เฮอร์ไมโอนี่!\"  ทั้งสามเรียกแล้วเข้ามาประคองเธอพร้อมกัน

                    \"แกออกไปห่างๆเธอนะ  มัลฟอย\"  รอนตะคอกใส่มัลฟอย

                    \"นายต่างหากล่ะที่ต้องไป  วีสลีย์\"  มัลฟอยตะคอกกลับ

                     \"นายนั่นแหล่ะมัลฟอย  เอามือสกปรกๆของนายออกไปจากเธอซะ\"  แฮร์รี่เสริม

                     \"หยุด!\"  เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนขึ้นทำให้ทั้งสามหยุดส่งเสียง  \"พอซะที  ไม่ต้องมีใครมาช่วยฉันทั้งนั้น  ฉันลุกเองได้\"  ว่าแล้วเธอก็ยันตัวลุกขึ้นโดยที่ชายทั้งสามยังคงเขม่นสายตาใส่กัน

                   \"เธอเป็นอะไรรึเปล่า  เฮอร์ไมโอนี่\"  แฮร์รี่และรอนถามพร้อมกัน

                   \"เธอไม่เป็นไรใช่ไหม  เกรนเจอร์\"  มัลฟอยถามขึ้นในเวลาเดียวกัน

                   \"ฉันไม่เป็นไรทั้งนั้นแหล่ะ  แค่เข่าอ่อน\"  เธอตอบ

                   แล้วจู่ๆทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบครู่หนึ่ง  แฮร์รี่จึงตัดสินใจพูดขึ้น  \"ที่ฉันพูดออกไปเมื่อกี๊นี้น่ะ  ฉันพูดจริงๆนะเฮอร์ไมโอนี่\"

                   \"ฉะ..ฉันก็เหมือนกัน  ฉันรักเธอจริงๆนะ  เฮอร์ไมโอนี่\"  รอนพูดขึ้นบ้าง

                   เฮอร์ไมโอนี่มองเพื่อนทั้งสอง  สายตาของพวกเขาที่จับจ้องเธอไม่วางตาทำให้เธอใจเต้น  \"จริงเหรอ…\"

                   มัลฟอยไม่พอใจขึ้นมาทันที  เขาฉุดแขนเฮอร์ไมโอนี่เข้ามาหาเขา  \"ไม่ต้องไปสนใจที่พวกมันพูด  เกรนเจอร์  เรามาพูดเรื่องของเราต่อดีกว่า  ว่าไงล่ะ  ฉันอยากฟังคำตอบนะ\"

                   \"เอ่อ…\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดไม่ออก  เธอเริ่มรู้สึกสับสน

                   \"เฮอร์ไมโอนี่เขาไม่มีวันรักคนอย่างนายหรอก  มัลฟอย\"  แฮร์รี่บอกพร้อมกับฉุดแขนเธอกลับมา

                   \"แกเคยด่าว่าเธอว่าเลือดสีโคลนแล้วนายกลับมาบอกว่ารักเธอ  นายมีจุดประสงค์อะไรกันแน่\"  รอนถาม

                   \"ไม่มีจุดประสงค์อะไรทั้งนั้น  ในเมื่อฉันบอกว่ารักก็คือรัก  ฉันรักเฮอร์ไมโอนี่  มีอะไรไหม\"  มัลฟอยโต้กลับแล้วดึงตัวเธอกลับมา

                   \"นายไม่มีสิทธิ์!\"  รอนบอกพร้อมกับฉุดเฮอร์ไมโอนี่กลับมาอีกแต่ครั้งนี้มัลฟอยรั้งแขนเธอไว้แน่น

                   \"แล้วเธอว่าไงล่ะ  เฮอร์ไมโอนี่  ในเมื่อก็เธอรู้ความรู้สึกของฉันแล้วเธอจะไม่พูดอะไรบ้างเลยเหรอ\"  แฮร์รี่ถาม

                   \"นายมาทีหลังฉันนะ  พอตเตอร์  เกรนเจอร์ต้องตอบฉันก่อน  ว่าไงล่ะเกรนเจอร์!\"  มัลฟอยถามบ้าง

                   \"เฮอร์ไมโอนี่ต้องตอบฉันก่อนต่างหากล่ะ  ฉันสนิทกับเธอมากกว่าแกซะอีกนะ  มัลฟอย\"  รอนพูด

                   น้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่ไหลพราก  เธอรู้สึกสับสนวุ่นวาย  และอยากจะไปให้ไกลจากที่นี่  ไปให้พ้นจากพวกเขาทั้งสาม  \"พอ..พอซะที!  หยุด!..ไม่!!\"

                   \"พี่เฮอร์ไมโอนี่!\"  

                   เสียงเรียกทำให้เธอสะดุ้งเฮือก  เธอเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆด้วยความงุนงง  สายตาพร่ามัวมองอะไรไม่ถนัดนัก

                  \"ตกใจหมดเลย  จู่ๆพี่ก็ตะโกนออกมาซะลั่นห้องสมุด  เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ\"  จินนี่พูด

                  \"จิน..จินนี่เหรอ\"  เธอพูดออกมาแล้วมองไปรอบๆห้องอีกครั้ง  ทีนี้เธอเห็นทุกอย่างรอบตัวได้ชัดเจนขึ้น  เธออยู่ในห้องสมุด  กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่ง  ข้างหน้ามีหนังสือเล่มหนาหลายเล่มกางอยู่  \"ที่นี่..ห้องสมุดเหรอ  ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง  แล้ว..แฮร์รี่..รอน..แล้วก็มัลฟอยล่ะ\"

                      \"ก็ห้องสมุดน่ะสิคะ\"  จินนี่มองเธอด้วยความงุนงง  \"แล้วหนูก็ไม่เห็นใครเลยนอกจากพี่คนเดียว  หนูเห็นพี่นั่งหลับอยู่แล้วก็เพ้ออะไรออกมาก็ไม่รู้  แล้วจู่ๆพี่ก็ตะโกนออกมาดังลั่น  หนูปลุกตั้งนานกว่าพี่จะรู้สึกตัว\"

                     \"ฝัน..นี่ฉันฝันไปเหรอ\"  เธอพึมพำออกมาแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก  \"ดีนะที่เป็นความฝัน\"  

                     \"พี่เฮอร์ไมโอนี่ฝันว่าอะไรเหรอคะ\"  จินนี่ถามอย่างอยากรู้

                     \"เอ่อ..ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอกจ้ะ\"  เธอบอกแล้วรวบหนังสือขึ้นมาโดยมีหนังสือตัวเลขมหัศจรรย์อยู่บนสุด  แล้วเธอก็ลุกขึ้น  ฉันขอตัวก่อนนะจ๊ะ\"  แล้วเธอก็ออกจากห้องสมุดโดยทิ้งให้จินนี่ยืนงง

                      เธอเดินออกมาได้ไม่ไกลจากห้องสมุดแล้วก็หยุด  เธอก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ  เป็นเวลาบ่ายกว่าๆของวันที่ 13 กุมภาซึ่งก่อนถึงวันวาเลนไทน์หนึ่งวัน  แต่แล้วเธอก็สังเกตว่าหนังสือวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ที่วางอยู่บนสุดหายไป  คงจะหล่นอยู่แถวๆหน้าห้องสมุดตอนที่เรารีบเดินออกมาล่ะมั๊ง - - เธอคิด  แต่ยังไม่ทันที่เธอจะหันหลังกลับก็มีเสียงชายคนหนึ่งเรียกเธอจากข้างหลัง

                      \"เกรนเจอร์!\"

                      เธอค่อยๆหันไปช้าๆแล้วได้เห็นมัลฟอยยืนถือหนังสือเล่มที่ว่าอยู่  เขายืนอยู่ตามลำพัง  เธอรู้สึกคุ้นๆกับเหตุการณ์แบบนี้  ใช่แล้ว!  ในความฝันเมื่อกี๊นั่งเอง  เธอยืนนิ่งเหมือนถูกมนต์สะกด  ความฝันจะเป็นจริงหรือนี่ - - เธอคิด - - แต่แล้ว…

                     \"เธอคิดจะอ่อยใครรึไงถึงได้แกล้งทำหนังสือตกแบบบี้น่ะ  เกรน..ไม่ใช่สิ  ยัยเลือดสีโคลน\"  มัลฟอยพูดพร้อมยิ้มเยาะอย่างเจ้าเล่ห์  \"คงจะมีใครสนเธอหรอกนะ  ทั้งหัวฟู  ขี้เหร่  หนอนหนังสือ  แล้วยังเป็นลูกของพวกมักเกิ้ลโสโครกอีก  ฮ่าฮ่า  เอ๊ะ..หรือว่าเธอเอายาเสน่ห์เคลือบปกหนังสือเล่มนี้ไว้\"  มัลฟอยทำท่าขยะแขยงแล้วปล่อยหนังสือตกลงพื้นตามเดิม  \"สงสัยฉันต้องรีบไปขอยาฆ่าเชื้อจากมาดามพรอมฟรีย์แล้วล่ะ  ไม่อย่างนั้นเกิดมีฝีขึ้นที่มือของฉันล่ะแย่เลย\"  ว่าแล้วมัลฟอยก็เดินหัวเราะเยาะผ่านเธอไปอย่างสะใจ

                    เฮอร์ไมโอนี่มองตามอย่างงุนงง  เธอถึงกับอึ้งพูดอะไรไม่ออก  ช่างตรงกันข้ามกับความฝันโดยสิ้นเชิง  เฮ้อ..เป็นความฝันจริงๆน่ะแหล่ะ - - เธอคิดแล้วถอนใจอย่างโล่งอก  แต่..เอ..ดูเหมือนว่าเธอก็รู้สึกเสียดายอยู่นิดๆเหมือนกันนะ...


                                                                                       The End


((( อ่านจบแล้วช่วยแสดงความคิดเห็นด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ ^/l\\^ )))