hxhสงครามเล็กๆ(หรือเปล่า)ของคุโรโร่และคุราปิก้า

ลำดับตอนที่ #1 : Old House

         ณ  บ้านเก่าๆโทรมๆ (mam:บรมเก่าโคตรๆ) 2  ชั้นหลังหนึ่ง  ภายในบ้านมีข้าวของเครื่องครัวต่างๆอย่างครบครันตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบเพียงแต่ของเหล่านั้นดูเก่าคร่ำครึ ฝุ่นเกาะหนาเตอะ  มองดูแล้วไม่น่าจะมีสิ่งมีชีวิตหลงเหลืออยู่ภายในนั้นหรือไม่ก็ผู้ที่อาศัยหมกตัวอยู่มุมใดมุมหนึ่งของบ้านโดยไม่ยอมโผล่กายออกมาทำบ้านให้เป็นบ้านอย่างที่สิ่งมีชีวิตทั้งหลายเขาปฏิบัติกัน  แต่ทว่านั่นอาจเป็นไปอย่างที่คิดก็ได้เมื่อภายในห้องนอนของชั้น 2 นั้น  ยังมีร่างมนุษย์ 2 ร่างกำลังหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันอยู่บนเตียงที่จะพังแหล่มิพังแหล่กำลังโยกไปมาอย่างเป็นจังหวะจะโคนเสียงดัง  เอี๊ยด....อ้าด  เอี๊ยด....อ้าด  ซึ่งก็มีเสียงคลอรัสแทรกออกมาระหว่างเสียงนั้น “อา....อา...คุ...คุโรโร่อืมม์......คุราปิก้า..ฉันรักนาย....อืม”(ปล่อยบ้านซะโทรมขนาดนี้สงสัยจะหลอมรวมกันนานไปหน่อยนะ หึหึ...) ทั้ง 2 ร่างนั้นกำลังอยู่ในท่าสุนัขพันปีดูแล้วคงจะมีความสุขกันมากแต่ทันใดนั้นเอง ร่างบางก็หยุดเสียงร้องครางของตัวเองแล้วลืมตาปรากฎแววตาประกายสีเพลิงแล้วนิ่งเงียบไป ร่างสูงสังเกตถึงอาการที่ผิดปกติไปจากเดิมของร่างบางและเริ่มรู้สึกเสียวแปล็บ ที่ปืนใหญ่ (mam: อาร์เซนอลรึป่าวฟระเนี่ย) ของตัวเองที่ขณะนี้กำลังอยู่ในถ้ำพิสดารของร่างบาง  ร่างสูงเลยทำลายความเงียบนั้นด้วยการถามขึ้นว่า “คุราปิก้า นายเป็นอะไรไปงั้นเหรอ?” “ตอนนี้ชั้นเริ่มรู้สึกเจ็บปืนใหญ่ของชั้นน่ะ”

คุราปิก้า: ………..

และแล้วถ้ำพิศดารก็เริ่มบีบตัวเข้ามา แคบลงเรื่อยๆจนร่างสูงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่เกิดและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ หลังจากนั้นเพียง 0.001 วินาที ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้น “ฉับ!”  “อ๊าก...! ปืนใหญ่ของช้านน...” สิ่งๆนั้นขาดออกจากร่างกายของคุโรโร่โดยสิ้นเชิง เลือดสีแดงฉานไหลทะลักออกมาจนเปรอะเปื้อนทั้งคู่ ไม่ทันที่คุโรโร่จะรู้สึกตัว   ร่างของเค้าก็เหมือนถูกมิซไซส์หรือขีปนาวุธดีๆ นี่เองซัดเข้าจังเบ้อเร่อแต่ที่จิงแล้วมันก็คือปืนใหญ่ของเค้าที่ถูกคุราปิก้าอัดเน็นใส่ลงไปนั่นเองมันถูกยิงออกมาจากถ้ำพิศดารของคุราปิก้า

คุราปิก้า: หึหึ...สงครามเล็กๆระหว่างฉันกับนายก็คงจบลงแล้วสินะ ท่านั้นน่ะชั้นใช้เวลาฝึกตั้งหลายเดือนแน่ะ

    ร่างที่ลอยละลิ่วไปอย่างไม่มีจุดหมายก็ได้ไปตกยังเกาะแห่งหนึ่งที่ตัวเค้าเองก็ยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนแต่แล้วก็มีร่างมนุษย์กลุ่มหนึ่งปรากฎกายออกมาร่างสูงผงะเล็กน้อยก่อนที่จะมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาที่มุมปาก

คุโรโร่: ไง! มาอยู่ที่นี่ได้ไงล่ะ

ชาร์แน็ค: ก็มาหาหัวหน้าน่ะสิ

คุโรโร่:  อ๋อ! งั้นเหรอ...หึหึ...

ชาร์แน็ค:  ได้ข่าวว่าหัวหน้าบาดเจ็บงั้นเหรอ?

คุโรโร่:  อืมม์...แต่ชั้นก็ไม่ยี่หระซักเท่าไหร่หรอก ว่าแต่ที่มาเนี่ยมีอะไรรึเปล่า?

ชาร์แน็ค: มีคนอยู่คนนึงเค้าสามารถฝึกเน็นเพื่อให้สามารถสร้างสิ่งสำคัญภายในร่างกายได้ 3 สิ่งคือ หัวใจ สมอง และก็ สิ่งที่ผู้ชายทุกคนมีมาตั้งแต่เกิด (mam: ไม่ใช่นามสกุลด้วยล่ะเอ้อ...อิอิ)

โนบุนากะ: ก็ไอ้นั่นน่ะแหละ   “ผัวะ!” สิ่งเร้นลับที่ไร้ทิศทางฟาดกับศรีษะเข้าอย่างจัง (นั่นก็คือฝ่ามือไร้ท่อนล่าง เอ๊ย! ม่ายช่าย ไร้เทียมทานของคุโรโร่ต่างหาก เหอะๆๆ...)

คุโรโร่:  จะพูดอะไรก็หัดระวังปากซะมั่งนะก่อนที่จะไม่มีปากเอาไว้พูด เฮอะ! {(mam: นั่นแน่ะ มีอาย มีอาย กิ๊วๆ) (คุโรโร่: นี่ๆ แต่งให้ชั้นดีๆหน่อยมะด้ายรึงายหา...เดี๊ยะพ่อเตะตายชัก)

(mam: ขอพระราชทานอาภายยาโทดด้วยเด้อที่แต่งมะถูกจายคนเล่น อิอิ...)} ง้านก็รีบๆพาชั้นไปเร็วๆเด้ยืนเซ่ออยู่ได้ (คิด: ฮึ่ม! แค้นนี้ต้องชำระ)

มาจิ: งั้นก็ไปกันเถอะ...

(จบตอน)

Mam: หวาดดีก๊าบ (ผงกหัวงกๆ) ฟิคเรื่องแรกเด้อฝากด้วย ช่วยมาอ่านมาโพสความเห็นกานเยอะๆน้าแต่ถ้าครายจาติชมรอบนอกติดต่อที่mam_ai_ai_ai@hotmail.comน้าจ๊าแล้วจะรอดูรีเควสต์น้า (ถ้าไม่อยากอ่านก็จะไม่อัพล่ะเด้อ) ปายล่ะ อิอิ