Fanfiction HP : Match SP (Yaoi) [HP/DM]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Fanfiction HP
Title : Match SP
Paring : HP/DM

Harry Potter     นักกีฬาอนาคตไกล เจ้าชู้และเป็นเพลบอย

             
Draco Molfoy   ประธานหนุ่มที่ถูกจับตามองและยังโสด เกลียดความโดดเด่นของตัวเอง

A/N : เรื่องนี้เป็นตอนพิเศษที่แยกออกมาจากเรื่องหลัก ในส่วนของคู่ HP/DM มีสองส่วน อีกส่วนคือ Match SP Before ตอนที่เดรโกโดน... มีเวลาจะมาอัพเพิ่มคะ

Yaoi

เนื้อเรื่อง

Title: Match SP

Author: war

Pairing: HP:DM

Rating:PG-13

Disclaimer: ตัวละครนี้ไม่ใช่ของข้าพเจ้าเป็นลิขสิทธิ์ของ เจ เค โรลลิงค์

Author notes: -^0^- ต้องขออภัยกับความผิดพลาดก่อนหน้านี้ ที่ไม่ได้ตรวจสอบว่าฟิคเรื่องนี้อยู่ครบส่วนหรือไม่ สำหรับท่านที่ได้อ่านไปแล้ว วอร์ขอโทษอย่างยิ่ง วอร์รีบ เลยไม่ได้ตรวจสอบให้ดี

………………………………………………………………………………………………….
โรงงานผลิตอุปกรณ์กีฬาชั้นเยี่ยมของโลกเวทมนตร์แห่งหนึ่ง ตั้งอยู่ ณ ประเทศอังกฤษ มีขนาดค่อนข้างกว้างขวางและใหญ่โตตามเงินทุน ในเวลาปกติความวุ่นวายโกลาหลภายในโรงงานเพราะการสั่งออเดอร์ก็มากพอตัวอยู่แล้ว
แต่ในช่วงเวลาใกล้เทศกาลคริสต์มาส เทศกาลของผู้ขายเทศกาลแห่งการจับจ่าย และเทศกาลที่ขายสินค้าได้มากที่สุดช่วงหนึ่ง และยิ่งมีพรีเซ็นเตอร์ฮอตช่าสุดๆ คนหนึ่งมาร่วมงานด้วย จากการลงความเห็นของที่ประชุม ซึ่งขัดต่อความรู้สึกของประธานหนุ่มอยู่ไม่น้อย แต่ต้องยอมเพราะผลประโยชน์อันมีราคามหาศาล กำไรประเมินที่แสดงผลลัพธ์ออกมาทำให้ต้องยอม อันที่จริงก็แค่ความอิจฉาที่หน้าตาก็ค่อนข้างหล่อ หุ่นเท่ ตัวสูงกว่า เพื่อนเยอะ นิสัยก็(คง)ดี แหงะ! เป็นที่นิยม
ชิชิ ( เอ๋มันอิจฉาเล็กๆเหรอ เนี่ยหนู_ _” )

ชายหนุ่มผู้อยู่ในตำแหน่งประธานของบริษัทยักษ์ใหญ่ นั่งอยู่หน้ากองเอกสาร ที่ถูกประเคนเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย ประตูเข้าออกราวกับมีอยู่ เพราะเดี๋ยวก็มีคนเดินเข้าเดี๋ยวก็มีคนเดินออก ด้วยความรำคาญในที่สุดแสนจะรำคาญที่สะสมเข้ามาหลายต่อหลายเรื่อง สาเหตุใหญ่ก็เมื่อเดือนที่แล้ว ใครหนอหน้าคุ้นๆ ใครหนอดังตั้งแต่เกิด ใครหนออาชีพนักกีฬาควิชดิชสโมสรM แถมติดทีมชาติของอังกฤษปีที่แล้วด้วย จะใครซะอีก แฮร์รี่ พอตเตอร์  เมื่อราวต้นเดือนที่แล้ว ก็เป็นปรกติของทุกบริษัทที่ต้องพยายามดันสินค้าของตัวเองเพื่อรองรับการแข่งขัน โดยใช้ดารานักแสดงเป็นพรีเซ็นเตอร์ สินค้าคือไม้กวาดรุ่นใหม่นิ้งกิ๊กสุดๆ ที่มีความทนทายาด เหนี่ยวหนึบประมาณว่าเหวียงไม่ตก(ง่าย) กระแทกไม่หลุดโค้ง เวทมนตร์ หมอผี วูดู องค์ปร้าแรงแต่ไหน หาเข้าไม่ เป็นผลิตภัณฑ์ที่กำลังมาแรงในขณะนี้ ทำให้ประธานหนุ่มต้องจำยอมด้วยเหตุผลทางธุรกิจ ปิดปาก ท่านประธานหนุ่มเลยว้าก!!เข้าซักที่พอหายกลุ้มอกกลุ้มใจ คนในบริษัทต่างวิภาควิจารณ์ไปต่างๆนานา เพราะอาการของท่านประธานเริ่มมีมาตั้งแต่ตกลงเซ็นสัญญากับพรีเซ็นเตอร์คนใหม่

บุคลิกของท่านนประธานหนุ่มที่เคย ปราดเปรียวมั่นอกมั่นใจ ติดจะเงียบเสียด้วยซ้ำ คิดอะไรมีแต่กำไรได้น้อย ได้มากมีแต่ผลประโยชน์นำหน้า ไม่เคยมีซักครั้งที่จะคัดค้านโครงการที่น่าจะได้ผลกำไร บุคลิกที่เปลี่ยนไป กลายเป็นชายหนุ่มช่างหงุดหงิด ช่างขว้างหูขว้างตาท่าน คุณท่านว้ากหมด แม้แต่รูปภาพเกิดส่งเสียทักทายผิดจังหวะยังต้องสะดุ้งวิ่งหายไปในทันที ปรกติท่านจะเฉยๆ ไม่ว่าอะไรมากนัก

“ เฮ้ยใครอยู่ข้างนอกบ้าง เข้ามาดิ ข้อมูลนี่มันอะไรกันห๋า ทำไมมันซ้ำๆกันแบบนี้”ชายหนุ่มผมสีทองจางๆเรียกคนที่อยู่ข้างนอก ด้วยอาการจวนเจียนจะระเบิดเต็มที

“ ครับ ท่านประธาน ไหนครับ ...อ้อข้อมูลนั้นทางJK เขาโทรมาบอกว่าขอเพิ่มเติมรายการครับ แล้วมีเอกสารขอทำข้อสัญญาใหม่ด้วย ข้อมูลเก่าลืมเอาออกครับ เพราะมันยุ่งไปหมดแล้วขออภัยครับผม ” ผู้ช่วยคนสนิทรีบเข้ามาตามคำสั่ง แล้วก็อธิบายแจ้งเหตุผลให้ท่านประธานฟังอย่างรวดเร็ว ต้องยอมรับฟังเพราะมันยุ่งจริงๆช่วงใกล้เทศกาลคริสต์มาส อะไรก็ผิดพลาดได้แต่ไม่ควรจะมากเกินไป

“ อืม แล้ว งานเลี้ยงประจำปี ใครที่อยู่ก็ให้ลงชื่อมาบอกด้วยน่ะ จะได้คำนวณรายจ่ายได้ถูก ขอบใจอิริค ” ชายหนุ่มรับคำด้วยน้ำเสียงลึกต่ำในคอ ลงท้ายด้วยชื่อคนสนิท เมื่อไหร่ที่ชายหนุ่มเรียกชื่อของคนสนิทนั้นหมายความว่าตอนนี้ไม่ใช่ผู้ร่วมงานแต่เป็นญาติ เป็นพี่ เป็นเพื่อน

“ หือ นายพูดอะไรน่ะเดรก ขอบใจ..ไม่สมเป็นนายเลย จะว่าไปตั้งแต่ พอตเตอร์ ตกลงเซ็น สัญญาคราวนั้นนายก็เพี้ยนไปเลยนะ มีอะไรกับนายคนนี้ล่ะซิท่า เคลียร์งานเสร็จแล้วเราค่อยคุยกันแล้วกัน เดี๋ยวป๋าเลี้ยงเอง” ชายหนุ่มที่สูงชะลูดเป็นไม้ไผ่บอกอย่างเข้าใจออกจะติดตลกนิดๆ

ชายหนุ่มผมทองในหน้าขมวดยุ่งนั่งเคลียร์งานให้เสร็จเร็วที่สุด ยิ่งเค้าเคลียร์มันเสร็จเร็วเท่าไหร่หมายความว่างานชิ้นนั้นส่งไปจัดการโดยทันที เวลาของวันหยุดยาวจะเพิ่มขึ้นแทนที่จะต้องนั่งทำงานอยู่กับที่ในวันหยุด ราว 5 ทุ่ม งานก็ถูกเคลียร์จนเสร็จสอง ชายหนุ่ม ผู้ช่วยคนสนิทและท่านประธาน หรืออีก สถานะ ญาติสนิทนั้นเอง นั่งแก่วที่บาร์แห่งหนึ่ง ความอึดอัดและความไม่สบายใจถูกระบายออกมาพร้อมน้ำสีอำพัน ที่ลงไปนอนอยู่ในกระเพาะที่มากขึ้น อาการมึนๆ ทำให้ชายหนุ่มผมซีดเล่าเหตุการณ์ให้ฟังจนหมดเปลือก ญาติผู้พี่ยังคงนั่งฟังอย่างสงบ เพราะเริ่มเข้าใจแล้วทำไมไอ้เด็กบ้ามันเกิดอาการหงุดหงิดงุ่นง่าน บ้าๆบอๆ เพราะไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร บวกกะสับสนทางอารมณ์อย่างแรง เฮ้อ คนหนุ่มมันก็เหนื่อยงี้ละว้า

“ ตกลงนายเสร็จเค้าแล้วสิ... เดรก” ญาติผู้พี่ถามขึ้นด้วยอาการสงบมากถึงมากที่สุด ชายหนุ่มพยักหน้ารับอย่างกระดากเล็กน้อยคำถามจากญาติผู้พี่ยังคงย้ำเพื่อสรุปความ
จากชายหนุ่มที่มึนๆแถมยังเหมือนจะมึนหนักขึ้นทุกที

“ เรื่องมันเกิดตั้งกะ 2 เดือน วันงานเลี้ยงรุ่นของโรงเรียน นายเมาแล้วยังไงไม่รู้ ตอนเช้านายตื่นมาก็นอนข้างๆเขาในสภาพเปลือยและก็เจ็บตรงนั้นด้วยใช่ป่ะ” ญาติผู้พี่ยังคงซักและปะติดปะต่อเรื่องราวไป

“ อือ เฮงซวยชะมัด ฉันไม่รู้จะเอาหน้าตัวเองไปไว้ตรงไหนแล้วอิริค แล้วต้องมาเจอะกันเพราะงานชั้นอยากจะบ้า” แกบ้ามานานแล้วเดรกเอ้ยตั้งกะเจอะพอตเตอร์น่ะแหละ หรืออาจจะก่อนหน้านั้นก็คงใช่

“ ไม่เห็นต้องทำไรเลย หน้าก็ไว้ที่เดิมแหละ” ญาติผู้พี่ตอบออกมาอย่างตรงๆ แต่คำยียวนก็คงไม่แรงพอทำให้คนฟังรู้สึกอะไรขึ้นมา

“ เดรกนายไม่รู้ตัวรึไงว่าตัวเองน่ะชอบพอตเตอร์ ”คำสรุปที่ได้ฟังทำชายหนุ่มเหงื่อตกออกมาเป็นลิ่มด้วยความตกใจ แม้จะอยู่ในอาการกรึ่มๆได้ที่ก็ยังอดจะช็อคไม่ได้

“ นายคิดอย่างนั้นเหรอ ฉันไปชอบพอตเตอร์ได้ไงก็ในเมื่อฉันไม่ชอบหมอนั้นและคอยแกล้ง หมอนนั้นก็เหม็นหน้าชั้นพอๆกัน” ชายหนุ่มเจ้าของเรื่องเริ่มรู้สึกว่ามีสติมากขึ้นไอ้อาการมึนๆเมื่อกี้มันหายไปแล้ว

“ ก็ที่นายเล่ามามันฟังได้งั้นนี้ นายอยากให้เขาสนใจเลยแกล้ง แล้วที่นายชอบกระแนะกระแหน ยัยเฮอร์ไมโอนี่อะไรน่ะก็เพราะนายอิจฉายัยนั้นที่อยู่ใกล้เขา เขาไม่สนเลยวีนนะสิ เด็กจริงๆเดรก สาเหตุที่นายกลุ้มอีกอย่างก็เพราะนายเชื่อว่าตัวเองเกลียดพอตเตอร์อยู่พอใจเริ่มจะเอียงๆ เลยสับสนเป็นบ้าอยู่อย่างนี้ โธ่เอ้ย รีบเคลียร์เรื่องนี้ให้มันจบๆไป จะได้ไม่บ้าอีก คนที่นายต้องเคลียร์นะ ตัวเองและเขาข้างหลังด้วย”

ญาติผู้พี่สังเกตตั้งแต่เข้าร้านแล้วว่ามีชายหนุ่มหน้ามนหน้าตาคุ้นๆนั่งอยู่ข้างหลังญาติผู้น้อง และก็รู้สาเหตุมาตั้งแต่แรกแล้วว่าเพราะอะไรจึงจงใจให้พ่อหนุ่มเดรโกของเราระบายออกมาให้คนที่นั่งอยู่โต๊ะข้างหลังฟัง และแจงเหตุผลให้พ่อหนุ่มที่สับสนในอารมณ์เข้าใจซะที เรื่องอื่นดันฉลาดนักเรื่องเงี่ยดันอินโนเซ็น เวงจริงๆ

“ ห๋า ข้างหลังนาย พุ…พูด…แฮร์รี่”ชายหนุ่มผมสีจางๆแววตาตกใจใบหน้าตื่นๆ เมื่อพบบุคคลไม่คาดฝัน โธ่ตูพึ่งจะเก็ทกับความรู้สึกตัวเอง อยู่ดีๆโผล่มาให้ต้องเคลียร์กัน มันเร็วไปแล้วนะเฟ้ย

ชายหนุ่มผมสีทองจางๆเกือบซีดซึ่งพอๆกับสีหน้าขณะนี้ หากแต่อยู่ในบาร์เลยทำให้กลายเป็นว่าหน้าขาวๆในแสงสลัวๆมัวๆผ่องขึ้น สรุปหน้าเด้งขึ้นอะแหละ พ่อหนุ่มแฮร์รี่ก็ยิ้ม(กรุ่ม)กริ่มไปทางเดรโก เขาถือวิสาสะทิ้งโต๊ะที่ตัวเองนั่งอยู่กับเพื่อนในทีมโดยไม่สนใจใคร บรรจงแทรกตัวเข้าไปนั่งโดยไม่ลืมขออนุญาตตามมารยาทที่พึ่งกระทำ

“ ขออนุญาตนะครับอีริค” (ขออนุญาติเนี่ยอย่าเข้าใจว่าขอนั่งนะ ขออนุญาตพาพ่อหนุ่มน้อยหน้าซีดไปทำการตกลงตะหาก)

“ ตามสบายคุณพอตเตอร์ ป๋าบอกแล้วป๋าเลี้ยงเอง ” อีริคญาติผู้พี่รับคำ ประโยคล้อเลียนหันไปทางน้องชายที่ทำท่าจะกลายเป็นว่าจะกลายสภาพเป็นเผือกต้มไปแล้ว เดรโกมองหน้าคนสองคนไปมานอกจากแอลกอฮอลที่สร้างความมึนงง แล้วยังมีชายสองคนที่สร้างความมึนงงให้กับเขาอีก

“ เดรโกไปคุยกันหน่อยเถอะ เดี๋ยวฉันช่วยประคองนะ นายทำท่าไม่ค่อยดีแล้วนี่ ” แฮร์รี่ว่าโดยไม่ฟังทันคำทัดทานของพ่อหนุ่มเดรโกแต่อย่างใด โอบเอวค่อนข้างบางลุกขึ้นด้วยผละกำลังไม่มากนักแทบจะปลิวแม้จะพยายามขืนตัวแล้วก็ตามที ศีรษะก็ซบลงบนตรงบ่าที่สูงกว่า หนุ่มผมที่พระจันทร์ซีดเหมือนคนเมาทั่วๆไป ที่ไม่สามารถประคองตัวเองได้มากนัก มีสติ( บ้าง) แต่บ่มีกำลังขัดขืนน้อ

ยังไม่ทันไปถึงไหนพอออกจากบาร์มาได้แฮร์รี่ก็พบว่าเดรโกหลับคาบ่าของเขาเสียแล้ว ใบหน้าหวานแดงซ่านซบอย่างไม่มีสติ วงหน้าของคนหลับทำเอาแฮร์รี่สะดุ้งเฮือกกับอารมณ์ที่เริ่มจะสูงขึ้นกว่าปกติ

แฮร์รี่ประคองเดรโกขึ้นรถอย่างนุ่มนวลที่สุด เหอๆ เดี๋ยวเหยื่อตื่น เอ้ย! ไม่ใช่ กลัวจะรบกวนการพักผ่อน แสงไฟยามค่ำคืนดึกดื่นนำพาอารมณ์พ่อหนุ่มแฮร์รี่เคลิ้มฝันถึงสิ่งดีๆที่จะตามมา ก็ได้รู้เรื่องดีๆเข้าแล้วนี่ เดรโก มัลฟอยใจเดียวกันเลย ถึงจะเริ่มต้นไม่ค่อยจะสวยแต่มาถึงนี้ก็ลุ้นเปอร์เซ็นยิงลูกเข้าโกลแน่ๆ ตอนแรกชายหนุ่มคิดว่าจะพาไปคุยที่สวนสาธารณะของพวกมักเกิ้ล เงียบๆ โรแมนติคดี พวกเขาน่าจะคุยกันได้ แต่มาตอนนี้เห็นทีจะต้องพากลับไปไหนซักแห่งเพื่อใกล้อีกฝ่ายได้พักสบายๆ บ้านก็กลับไม่ได้ซีเรียสอยู่ หอพักไม่ได้ในทีมอยู่กันเต็มไปหมด บ้านของมัลฟอยเขารู้จักดีแต่ไม่รู้จะเข้าไปได้ยังไง ในเมื่อเขาไม่มีกุญแจและไม่อยากปลุกอีกฝ่ายด้วย ที่สุดท้ายดีต่อทุกฝ่าย โรงแรม รถสีดำคันงามเริ่มเข้าสู่โหมดอำพรางกายแบบรถพ่อมดแม่มดทั่วไป ที่สามารถอำพรางและทะลุสิ่งกีดขวางในเส้นทางสายพ่อมดได้ ไม่นาน รถสีดำจี๊ปเชลกีก็จอดที่โรงแรมหรู พ่อหนุ่มแฮร์รี่หิ้วปีกเดรโกเข้าเช็คอิน ห้องสูทสุดหรูชั้นสูงสุดของโรงแรม หลายคนแอบชำเลืองมองอย่างสนใจใคร่รู้ในพฤติการณ์หนุ่มๆคนดังของวงการกีฬาหิ้วใครมาหว่า ซึ่งคนที่ถูกหิ้วมาก็ดังไม่แพ้กันหลอก นักธุรกิจหนุ่มทายาทตระกูลเก่าแก่ หล่อ หรู รวย เป็นที่ต้องใจของสาวๆน้อยใหญ่

เอ๋! หนุ่มๆเพอร์เฟค2 คน มาทำอะไรที่นี้?

เกิดอะไรขึ้นกับพ่อหนุ่มนักธุรกิจล่ะ?

แล้วห้องสูทเลยหรือมาทำอะไรกันน้อ?……คำถามต่างๆออกมาทางสายตาและบรรยากาศสอดรู้สอดเห็น ถึงไม่มองแฮร์รี่ก็รู้สึกได้โดยเซ้น หึๆไม่เซ้นก็รู้เฟ้ย โดนประจำแหละ แต่พ่อหนุ่มรูปหล่อนักกีฬาก็หาใส่ใจเพียงหิ้วปีกพ่อหนุ่มเดรกจนถึงห้องสูท ที่ตกแต่งอย่างหรู เลิศ อลังการ งานรับออสสะก้า ยังเอนเอียงไปทางซ้ายปริ่มๆตกขอบ อันที่จริงอยากจะโอบอุ้มให้เหมือนกับอุ้มเจ้าหญิงในเทพนิยายแต่คนที่ถูกอุ้มคงไม่ซึ้งเพราะหลับพับไปแล้ว

อีกปัญหาถ้านักข่าวมาเห็นเข้าไม่อยากนึกว่าเดรโกจะวีนขนาดไหน เดรโก มัลฟอยที่เขารู้จักเกลียดเป็นข่าวนักชนิดหน้ามือหลังเท้าผิดสมัยนักเรียนมากนัก เท่าที่เห็นมาเดรโกปฏิเสธการให้สัมภาษณ์เกือบทุกประเภท เห็นบางทีตวาดกลับไปด้วยซ้ำ แต่อย่างนั้นก็มีพวกบ้าบิ่นบนใจกล้าหาญขอสัมภาษณ์จนได้เรื่องไปลง แต่ก็น่าจะอยู่ในข้อยกเว้นเพราะเรื่องงานและการสร้างภาพของบริษัทอีกนั้นละ

แฮร์รี่ พอตเตอร์บรรจงวางคนเมาหลับพับคาบ่า ลงบนเตียงขนาด king size อย่างแผ่วเบา นุ่มที่สุดที่ผู้ชายร่างไม่เล็กไม่ใหญ่แค่ 190 กว่า เป็นนักกีฬาถึกๆ จะนุ่มได้

( ที่นี้มาถึงปฏิบัติการเปลื้องที่ทุกท่านรอคอยคนเขียนก็รอค่ะ )

แฮร์รี่ทรุดกายนั่งลงขอบเตียงด้วยเสียงถอนหายใจอ่อนๆ วันนี้เขาเหนื่อยแล้ว คนตรงหน้าก็นอนไม่รู้เรื่อง เราก็เตรียมใจเต็มที่ดันหลับไปซะได้ด้วยความหมั่นไส้แฮร์รี่เอื้อมมือไปบีบจมูกคนหลับเบาๆหนึ่งที

ก่อนที่จะเปลื้องเสื้อผ้าชั้นนอกออกของหนุ่มผมเงินออก เสื้อคลุมสีดำตัวหลวมหลุดลงไปกองอยู่ข้างเตียง เขาคลายปมเนคไทออกเบาๆ เปิดกระดุมเชิ้ตออกเม็ดถึง 2 เม็ด ดึงชายเสื้ออกมาข้างนอก ปลดเข็มขัดออกจากกางเกงสีดำ ทำเพื่อให้คนหลับสบายๆตัวขึ้น ไม่ได้มีเจตนาล่วงเกินแต่อย่างใด

แฮร์รี่นั่งมองหน้านั้นอยู่พักใหญ่ก้มลงจุมพิตที่หน้าผากมนสวยได้รูปแผ่วเบา ก่อนจะจัดการตัวเองให้อยู่ในสภาพเดียวกันแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ แต่ก็ยังไม่หลับ อืม ‘ซักหน่อยน้าไม่งั้นไม่หลับแน่เลย’ ชายหนุ่มพลิกตัวดังเดรกโก้เข้ามาสวมกอดไว้หลวมๆ ไม่นานเสียงลมหายใจเข้าออก ถี่สม่ำเสมอเป็นจังหวะอย่างคนหลับสนิท

ในตอนสายของวันรุ่งขึ้น ชายคนหนึ่งที่นอนเตียงเดียวกันกลายสภาพเป็นแท่งหินสดุดีไม่กล้าขยับกาย กลัวใจตัวเองว่าจะเผลอใจไปทำอะไรไม่ดีไม่งามใส่พ่อหนุ่มรูปงามเข้าเสียก่อนเรื่องมันจะยุ่งกว่าเดิม

“ หง่า!! เดรโก นี่... เฮ้อ ไม่ตื่นฟระ ปัดเดี๋ยวลักหลับน่ะเฟ้ย... ” แฮร์รี่พยายามเรียกเดรโกให้ตื่นเบาๆโดยที่เขาไม่อยากทำให้ตกใจตื่น ประโยคท้ายๆ บ่นอุบอิบ แต่แหมะเหมือนอนุสติรักษาตัวรอดรับรู้ พ่อหนุ่มรูปงามที่ก่ายกอด แฮร์รี่ประหนึ่งหมอนข้างส่วนตัวบวกด้วยซุกไซ้แนบชิด ขนตารำแพสีพระจันทร์ซีดกระพริบถี่ค่อยๆลืมขึ้นมาอย่างช้าจนเต็มตา

“ ว้ากกกกกกกกกกกกกก แฮร์รี่ นี่ นะ นาย ทะ” หนุ่มเดรกตื่นมาก็ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ ผละออกมาอย่างงัวเงีย

“ ยัง ยังไม่ได้ทำเลย อีกแป๊บเดียวก็ไม่แน่นักหลอก เมื่อยชะมัดเลย เมื่อคืนฉันพยายามไม่ลวนลามนายแล้วน่ะ แต่นายมาลวนลามชั้นเอง นายโทษฉันไม่ได้น่ะคร้าบบเดรโก ต้องคิดค่าเสียหายนะเนี่ย รู้ไหม” แฮร์รี่ว่ายิ้มอย่างเป็นต่อโกหกซักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก สายตาเหล่มองไปคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าบนเตียงเดียวกัน ที่กำลังสำรวจตัวเองอยู่ เห็นแล้วอดแกล้งไม่ได้เลย น่ารักจริงจริ้ง

“ นายจะว่าไงก็ว่ามา” เดรกโก้ชักเสียเซฟเล็กๆ แต่ยังคงรักษาฟอร์มไว้อยู่ เพราะคนที่เสียเปรียบดูเหมือนจะเป็นตัวเองที่ปล่อยให้อีกฝ่ายรู้ความในใจแล้วแฮร์รี่ไม่ได้มีส่วนเสียอะไรเล้ย ตอนนี้ต้องรักษาสถานการณ์ไว้ก่อนรอดูความเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้าม จริงๆดูไม่ออกอะ เฉยๆไว้ก่อนดีกว่า

“ เดี๋ยวค่อยว่ากันน่ะจ๊ะ ตอนนี้อาบน้ำทานอาหารให้เรียบร้อยสบายๆสมองปลอดโปร่งแล้วค่อยคุยกันน่ะ” แฮร์รี่ว่าก่อนที่จะผลุบเข้าไปในห้องน้ำหยิบเสื้อคลุมสีขาวสะอาดตายื่นส่งให้เดรโก

“ถอดเสื้อผ้าออกมาซิ จะส่งไปซัก ซักพักก็คงมาส่งให้ เอ้าถอดซิ ใส่นี่ไปพลางก่อน ไม่งั้นฉันจะถอดให้น่ะ แล้วคิดค่าถอดด้วย” แฮร์รี่เดินเข้ามาใกล้เดรโกจนเจ้าตัวสะดุ้งโหยง ยกมือขึ้นห้ามพลางเขยิบถอยไปข้างหลัง

“ o..ok… เปลี่ยนเดี๋ยวนี้แหละนายเออจะมองฉันเปลี่ยนรึไง” เดรโกเสียงสั่นเล็กๆ สายตาไม่วางใจแฮร์รี่จำใจรีบบอกตกลงทันที

“ ok ฉันก็จะไปถอดเหมือนกัน แต่อย่าหนีออกไปล่ะ ไม่งั้นล่ะก่อนนายไม่อยากนึกหลอกว่าฉันจะทำอะไร” แฮร์รี่ว่าก่อนผลุบเข้าไปห้องน้ำโดยไว เดรโกก็ไม่รอช้าเช่นกัน รีบเปลี่ยนเสื้อผ้ามาอยู่ในเสื้อคลุมอย่างเดียว เร็วที่สุดเท่าที่เขาเคยถอดมาในชีวิตตั้งแต่เด็กจนป่านนี้ ครั้งนี้คงเป็นสถิติที่เร็วที่สุดของเค้า ไม่อยากนึกเลยว่าแฮร์รี่จะทำอะไรเขา

“ เดรโกนายอาบน้ำก่อนหรือจะอาบพร้อมฉัน แต่เป็นข้อหลังดีกว่ามั้งน่ะ” แฮร์รี่โผล่มาอีกครั้งในสภาพชุดคลุมเหมือนกันเพียงแต่ถ้าเทียบขนาดแล้ว ชุดคลุมที่แฮร์รี่ใส่กลายเป็นตัวจิ๋วไปเลย ชายหนุ่มร่างใหญ่กว่าถามขึ้นโดยไม่รอฟังคำตอบจัดการอุ้มเดรโกเดินไปทางห้องน้ำทันที

“ ไม่น่ะ แฮร์รี่ ฉันอาบเองได้ ปล่อยเถอะน่ะ” เดรกโก้เหลือบมองดวงตาสีเขียวจัดสวย ด้วยสายตาอ้อนวอนทั้งที่ถูกอุ้มอยู่อย่างนั้นแหละ น้ำเสียประหม่าหวาดกลัว ใบหน้าตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด จนชายหนุ่มที่อุ้มอยู่อดสงสารไม่ได้

“ ก็ได้ เห็นว่านายน่ารักน่ะเนี่ย ” แฮร์รี่ว่า พอพูดจบก็จูบที่ขมับเดรโกหนึ่งที่ ก่อนวางร่างระหงลงแล้วเดินออกไป คนที่เพิ่งผ่านวิกฤตมาหยกๆ หายใจโล่งอกขึ้นมาทันที พอแฮร์รี่รับตาไปก็รีบวิ่งไปปิดประตูล็อคทันที

แฮร์รี่นั่งรอเดรโก้อยู่ภายนอก พลางจัดอาหารที่พนักงานมาส่งอย่างสบายอารมณ์แล้วเขาก็เริ่มหงุดหงิดที่ตั้งนานเดรโก ยังไม่ออกมา เกือบชั่วโมงแล้ว แฮร์รี่อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ที่เดรโกเกิดเป็นอะไรรึเปล่า ไม่ออกมาเสียที เขาเดินไปเคาะประตูห้องน้ำด้วยความเป็นห่วง

“ นี่ เดรโกนายเป็นอะไรรึเปล่าฮึ ” แฮร์รี่ตะโกนอยู่หน้าห้องน้ำหลายครั้งพร้อมเคาะเสียงดัง จนคนข้างในตะโกนบอกออกมา

“ ฉันไม่ได้เป็นอะไรแค่ไม่อยากออกไปเจอหน้านายเท่านั้นแหละ” ภายในห้องน้ำหนุ่มรูปงามที่ทำความสะอาดร่างกายสร็จแล้ว แต่ก็ยังอยู่ข้างในล็อกประตูไม่ยอมออกมามีสีหน้าหวาดหวั่น

“ ทำไมล่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรนายซะหน่อย ” แฮร์รี่ไม่เข้าใจว่าเดรโกจะไม่อยากเห็นหน้าเขาทำไมก็เจ้าตัวก็ชอบเขานี่ หรือเขาเข้าใจผิด บ้าน่า เป็นไปไม่ได้

“ ก็นายจะทำน่ะซิ ฉันกลัวนี่เว้ย” เดรกโก้ประธานหนุ่มสารภาพอย่างหมดอาย แฮร์รี่ผงะไปกับคำตอบของเดรโก หน้าแดงเล็กน้อยเมื่อนึกถึงว่าเขาอาจจะทำก็ได้ มันเป้ฯเรื่องธรรมดาของคนชอบกันนะว่าแล้วก็รีบตอบกลับ

“ เรื่องแบบนั้นฉันไม่ทำหลอกถ้านายไม่เต็มใจ นายกลัวฉันทำเจ็บรึไง” แฮร์รี่ตอบออกไปอย่างอ่อนใจ พ่อหนุ่มที่อยู่ในห้องน้ำ ขอบตาเริ่มแดงมีน้ำใสๆเอ่อล้นปริ่มๆขอบตาสีฟ้าใสกระจ่าง ทั้งเจ็บใจตัวเองทั้งสมเพชตัวเองสุดจะทน

“ ที่ฉันกลัวไม่ใช่กลับเจ็บเฟ้ย แต่ฉันกลัวตัวเองต่างหาก ฉันชอบนายแล้วฉันต้องใจอ่อนแน่ถ้านายจะทำ แต่นายไม่เข้าใจ มันมีความหมายกับฉันน่ะ กับนายอาจจะไม่มีความหมายอะไรเลย ฉันกังวลมาตลอดน่ะแฮร์รี่ นายไม่ได้ชอบฉันเหมือนที่ฉันชอบนาย ” เดรโกสะอื้นกับสิ่งที่ตัวเองพูดออกไป

“ นายเอาที่ไหนมาพูดนะห่ะ ฉันชอบนาย นายดูไม่ออกรึไงเดรโก มัลฟอย ขนาดอีริคยังดูรู้เลยเขาถึงช่วยฉัน คนอื่นน่ะเค้าก็รู้กันหมดแล้วโธ่เดรโกออกมาเถอะมาพูดกันให้รู้เรื่องน้า” แฮร์รี่ว่าเสียงอ่อนลง เขารู้สึกผิดเอามากที่ทำให้เดรโกกังวลมาตลอด โธ่ ...ไม่น่าเลยเราว่าจะทำให้โรแมนติคกว่า นี้ ดันต้องสารภาพอย่างนี้เนี่ยน่ะ เวงจริงๆ แล้วยังทำให้เดรโกกังวลจนเรื่องชักจะไปกันใหญ่

“ นาย แฮร์รี่นายพูดจริงเหรอ แล้วอิริครู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ อุ้บ ” เดรโกมัลฟอยค่อยๆเปิดประตูออกมา แฮร์รี่ก็ดึงเข้ามากอดรัดซะแน่นจนเดรกโก้ แทบหายใจไม่ออก

“ ฉันรักนายน่ะ เดรโก...คนในกองถ่ายเขาก็รู้หมดแล้วว่าฉันรู้สึกยังไง...จะตามตื้อทำไมกับคนไม่สนตัวเองนะฮึ” แฮร์รี่พูดพลางซุกหน้าลงสัมผัสกับกลุ่มผมสีจาง เดรโกใบหน้าแดงซ่านกับหน้าอกกว้าง ยิ่งฟังยิ่งอายนี่มันรู้ไปกันถึงไหนแล้วเนี่ย นึกถึงภาพตัวเองเดินเข้าไปในกองถ่ายจ้องมองการทำงาน นี่แถวๆนั้นเม้ากันไปขนาดไหนแล้ว

“ ฉันก็รักนายนะ แต่ปล่อยก่อนเถอะ อึดอัดน่ะ” ชายหนุ่มร่างเตี้ยกว่าพูดออกมาในที่สุด ค่อยๆดันตัวเองออกมา แฮร์รี่ผ่อนแรงออกแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยซะทีเดียวโอบเอวร่างบางไว้อย่างหลวมๆ ก้มลงเอาหน้าผากชนกันค่อยๆซุกจมูกสูดกลิ่นไอจนทั่ววงหน้า หนุ่มร่างเล็กเริ่มรู้สึกถึงอารมณ์บางอย่างที่เริ่มประทุขึ้นมาเพราะการหยอกเย้าของชายหนุ่ม

“ เดี๋ย..ว...............อ๊ะ” เรียวฝีปากถูกประกบอย่างนุ่มนวลอุดมไปด้วยความปรารถนาอันลุ่มลึก แฮร์รี่เริ่มใช้ลิ้นเสาะแสวงหาลิ้นฝ่ายตรงข้ามหยอกล้อเกี่ยวพันซักพัก เสียงประท้วงในลำคออีกฝ่ายดังขึ้นจึงผละออก ใบหน้าเดรโกแดงระเรื่อ ดวงตาเคลิ้มกับรสจูบชั่วขณะ แฮร์รี่ยกร่างเล็กกว่าเค้าอุ้มไปที่เตียง เดรโกหลุดจากอารมณ์นั้นขณะที่แฮร์รี่วางตัวเขาลงบนเตียงขนาดใหญ่เพื่อสานต่อความสัมพันธ์

“ ฉันหิวแล้ว แฮร์รี่ฉันว่านายไปอาบน้ำดีกว่าน้า แล้วเราค่อยคุยกันไง นายบอกจะคุยใช่ม่ะนะหลังจากนั้น.. ” เดรกโก้เริ่มหาทางออกและคิดว่าคงยอมถ้าเค้ายกเหตุผลที่พอจะฟังได้ มันไม่เป็นการดีเลยพอลงตัวปุ้บยังไม่ทันรู้ที่มาที่ไปอีกหลายอย่างก็ต้องเจ็บเออตรงนั้นอีก คราวที่แล้วยังเข็ดอยู่เลยเดินแทบไม่ได้ ลูกน้องในบริษัทก็เอาไปลือแปลกๆอีก ไม่อาวววขอเตรียมตัวเตรียมใจหน่อยเถอะ

“ งั้นเราไปอาบกันพร้อมกินไปด้วยดีไหม๊ แถมพูดได้ด้วยในตัว ไม่เสียเวลา” แฮร์รี่อุ้มพ่อหนุ่มของเราพาดบ่าเดินเข้าห้องน้ำ โดยที่เดรโกหน้าซีดอีกระลอก คราวนี้ตายแน่ ไม่น่าเลยหาเรื่องให้ตัวเลยเดรโก โธ่เราบนเตียงก็แย่แล้วนี้ในห้องน้ำอีกม่ายยยยยยยยยยยยยยยย และแล้วเสียงโหยหวนปานหมาป่าแถบทรานซาเนียก็ดังขึ้น จนกว่าอาหารมื้อนี้จะอิ่ม

เรื่องราวของทั้ง2 คนก็จบด้วยประการฉะนี้แล..........................................................

...............Finnnnnnnnnnnnnnnnnnnn.......................................