แบบว่าธารน่ารักมากอะค่ะ เหมือนเด็กๆอยู่เลยยย
บันทึกช่วงแรกๆหน่วงมาก อ่านแล้วหวิดจะร้องไห้อยู่หลายรอบ น้ำตาปริ่มๆตลอดศก
อ่านแรกๆเริ่มเชียร์เคี้ยง นี่มันสุดยอดดด ดูแลเทคแคร์ดีสุดๆ
บรรยายไม่ถูกเลยฮาาา

ช่วงหลังแทนเอาแต่ใจมาก อยากจะตบพิมให้จมดินไปเลยหมั่นไส้มากๆ คิดแล้วขึ้นน
ธารเป็นคนที่อินโนเซ็นต์มาก ที่อีพี่ณะบอกธารไม่โง่เฟ้ย! ธารแค่อินโนเซ็นต์.....

ขอบคุณคนแต่งที่แต่งไดอารี่เล่มนี้ขึ้นมา สนุกมากๆ ได้เกือบทุกอารมณ์ (ส่วนใหญ่เน้นๆไปทางอารมณ์หน่วงๆมากกว่า) แต่โดยรวมแล้วก็สนุกค่ะ
เป็นกำลังใจให้แต่งต่อในภาคต่อไปค่ะ เย้~

กรี้ดดดด อยากจะวิจารณ์เรื่องนี้มากค่ะ
ตอนแรกแบบโอ้ยอีพี่ภูมิ โหดร้ายมาก ไม่สงสารน้องพีมมั่งหรอวะ
อ่านไปอ่านมาคือน่ารักมากกกกกก//////! เขินเวลาภูมิอ้อนพีมคือลอยแล้วอะคะ
ตอนที่พ่อไม่ยอมรับน้ำตาไหลพรากเลยคะ สงสารภูมิกับพีมมาก สงสารภูมิสุดเพราะมีความหลังกับคุณพ่อ
ส่วนพีมตอนที่ตอนสุดท้ายเหมือนพีมเสียแทบกรี๊ดค่ะ จะเป็นบ้า
ตอนท้ายๆที่ขึ้นดอย สารพัดกิจกรรมกับเพื่อนน่ารักมาก ยิ้มได้ตลอดทั้งเรื่อง(ยกเว้นตอนดราม่า)
ขอบคุณพี่ตาล(เรียกงี้ละกันเนอะ) ที่แต่งนิมายายน่ารักๆแบบนี้มาให้อ่าน จริงๆคืออ่านจากเล้าเป็ดแล้วเสาะหน้าไม่ไหวเลยต้องมาพึ่งเด็กดี ฮา
รักตัวละครในนี้มาก โดยเฉพาะพีม น่ารักกกกก
we are จะกลับมาอ่านทุกครั้งที่นึกถึง รักภูมิพีมคะ วู้ววววววววววว