เกรงใจไม่ใช่โง่

เนื้อเรื่อง

เกรงใจไม่ใช่โง่

ด้วยการที่เป็นคนปฏิเสธใครไม่เป็น เวลามีใครชวนไปไหนใครใช้ให้ไปทำอะไรให้หรือเอ่ยคำขอร้องอะไรสักอย่างจากฉัน เกือบทุกครั้ง(ทุกครั้งเลยก็ว่าได้)ฉันมักจะตอบตกลงปลงใจออกไปอย่างง่ายดาย ทั้งที่บางครั้งฉันต้องแอบเขกหัวตัวเองในใจ หลังจากพลั้งปากตกลงเออออไปกับคำร้องขอของคนอื่น จนลืมมองตัวเองว่าพร้อมที่จะรับคำขอร้อง ร้องขอ เชิญชวนเหล่านั้นหรือเปล่า

เกือบทุกครั้งฉันไม่พร้อมที่จะตอบคำว่าตกลงเลย แต่ด้วยความใจอ่อนและขี้เกรงใจคนอื่น (แม้กระทั่งคนแปลกหน้า) มันทำให้ฉันต้องทนแบกรับความลำบากใจ จากคำพูดที่ฉันตกปากรับคำออกไป

                แม้คำว่าความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดี แต่ฉันไม่ได้อยากได้สมบัติผู้ดีข้อนี้มาครอบครอง(มากเกินไป)เลยสักนิด เพราะฉันเป็นเพียงคนธรรมดา ต้องการเป็นเพียงผู้หญิงเดินดินธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ซึ่งทุกรอยหยักในสมอง ไม่ได้มีความคิดอยากจะเป็นผู้ดีกับเขาเลยสักนิด แต่ด้วยความเป็นประจำที่เผลอเรอออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ คุณสมบัติข้อนี้มันกลับทำให้ฉันกลายเป็นผู้ดีโดยไม่รู้ตัว

                ด้วยความเกรงใจที่มีอย่างล้นเหลือ ขีดเส้นให้ฉันเป็นผู้ดีแล้วไม่มีความสุขกับตัวเอง ฉันอยากขอเป็นผู้ร้ายที่ไม่ต้องเกรงใจใครสักคนยังดีซะกว่า บ่อยครั้งที่ฉันอยากทำตามใจตัวเอง ไม่ต้องเอาความรู้สึกของคนอื่นมาใส่ความรู้สึกที่อุปทานไปเองของตัวเองมากเกินไป  จนเกรงใจตัวเองไม่เป็น มัวแต่แคร์ความรู้สึกของคนอื่นจนมองข้ามความรู้สึกของตัวเองไปจนสิ้น-ปฏิเสธใครสักครั้งคงไม่มีใครตายหรอก ฉันคิดไว้อย่างนี้เสมอ แต่ยังทำไม่ได้สักที

                หากใจฉันเข้มแข็งกว่านี้ ปากหนักกว่านี้และความรู้สึกที่หนักแน่นมากกว่านี้ ฉันคงพูดคำปฏิเสธว่า ไม่ ออกจากปากได้วันละหลาย ๆ ครั้ง เพราะการคำยินยอมของฉันไม่เคยทำให้รู้สึกสบายใจเลย กับสิ่งที่เราไม่ได้อยากเดินตามคำเรียกร้องนั้นจริง ๆ ฉันคิดว่าการปฏิเสธคนอื่น มันเป็นเรื่องที่ไม่ดี มันทำให้คนออกปากเชิญชวนเสียน้ำใจ และฉันอาจจะเป็นคนใจร้ายเกินไปที่ไม่รักษาน้ำใจคนอื่น

                แล้วคนอื่นเคยรักษาน้ำใจฉันบ้างหรือเปล่า-ฉันน้อยใจถามตัวเองอยู่บ่อย ๆ

                ฉันจะบอกตัวเองว่าอย่างไรดี ว่าการคิดแบบนี้ผิดหรือถูก กับการที่เราต้องมานั่งรักษาน้ำใจคนอื่น โดยมิได้รักษาน้ำใจตนเอง-ฉันอยากบอกตัวเองว่าคิดผิด และคิดให้ถูกซะที

                แปลกเหมือนกันนะที่บางครั้งความเสียใจก็เดินมาพร้อมความสำเร็จ

วันนี้ฉันเพิ่งรู้ว่าการคิดถูกเป็นอย่างไร-คำปฏิเสธ คำว่าไม่ ความไม่เกรงใจหล่นออกจากปากฉัน โดยมิได้ต้องมีการบังคับ มันหลุดออกมาอย่างง่ายดาย จนฉันเองก็ยังแทบไม่เชื่อหูเผื่อน ๆ ของตัวเอง

                ฉันยิ้มให้กับความสำเร็จ รู้สึกตัวเองกลายเป็นผู้ชนะเลิศ จากการโยนความเกรงใจทิ้งไปลงไปกองกับพื้น ฉันรู้สึกดีกับตัวเองที่วันนี้กล้าทำอะไรที่แตกต่างออกไป จากสิ่งเดิม ๆ ที่เคยทำ ฉันรู้สึกโล่งใจที่กล้าพูดคำ ๆ นั้นออกมาเสียที-ตกใจล่ะสิหลายคนคงคิดว่าฉันไม่กล้า ปอดแหก เป็นเด็กโง่เกินไป

                เอาความเป็นผู้ดีพับเก็บไว้ใต้หมอน เหมือนลืมมันเอามาจากบ้าน “ฉันคงไปไหนกับเธอไม่ได้อีกต่อไปแล้ว” ฉันยังจำคำที่พูดได้ดี เหมือนเทปกำลังวนกรอเสียงนี้ซ้ำไปซ้ำมาตลอดเวลา

                แม้ฉันจะเป็นคนขี้เกรงใจ ปฏิเสธคนอื่นไม่เป็น แต่ฉันก็ไม่ใช่คนโง่!

                หากคิดว่าฉันเป็นเพียงทางผ่าน นึกสนุกเหงาไม่มีใครให้ชวน (หรือไม่ก็เอือมระอากับนิสัยแย่ ๆ ที่เผยออกมาไม่มีวันหมด) ก็มาชวนฉันไปเที่ยวโน้นเที่ยวนี่ ทำดีกับฉันอย่างโน้นอย่างนี้ หลอกให้ตายใจ คงคิดผิดไปแล้ว เพราะหากคิดว่าฉันเป็นเพียงตุ๊กตาหน้ารถไม่มีชีวิตจิตใจ เรียกให้มาก็มาพอเบื่อ ๆ จะให้ไปไหนก็ทิ้งไม่ใยดีเป็นเพียงของเล่นแก้เหงา-คงประเมินฉันน้อยเกินไป

                เมื่อขีดจำกัดเตือนให้ปกป้องตัวเองบ้าง เมื่อความเกรงใจถึงจุดสิ้นสุดในความอดทนต่อไป-ในวันที่ฉันตาสว่าง เคารพและซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเอง ในขณะที่ปากและใจมีหัวใจเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

                แค่พูดว่า “ไม่” โลกอีกใบก็มากองอยู่ตรงหน้า

                ฉันดีใจที่ได้พูดคำนั้นออกไป ฉันดีใจที่การปฏิเสธใครสักคนไม่ได้เป็นเรื่องเลวร้ายอย่างที่คิด ฉันรู้สึกดีที่ความเกรงใจมันต้องถูกเก็บไว้ให้กับคนที่สมควรได้รับ(จากฉัน)จริง ๆ

                เพียงเสี้ยวนาทีที่เสียงบางอย่างเล็ดลอดออกจากปากตามแรงกระดกของปลายลิ้นทะลุออกตามไรฟัน ฉันรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นคนประสบความสำเร็จในชีวิต ที่กล้าทำอะไรตามใจตัวเอง แคร์ความรู้สึกตัวเองมากกว่าความรู้สึกของคนอีก

                ในที่สุดฉันก็ทำสำเร็จ...แต่...ความสำเร็จมันก็มาพร้อมกับความเสียใจ

                ในวันนี้-ฉันเสียใจ...ที่พูดคำนั้นออกมาช้าเกินไป

                “ฉันไม่เคยรักเธอ”