จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #40 : sf คำอธิฐานด้วยน้ำตา ตอนที่2

 

 

 

 

 

      …ขอบคุณนะที่กลับมา…มันคือประโยคที่ดังก้องอยู่ในหัวใจ

                                             ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลายืนอยู่ตรงหน้าเขานิ่ง

                            ตัวใหญ่ตัวใหญ่ของเขา …

                                               อยากจะเอื้อมมือไปสัมผัส อยากจะเข้าไปโอบกอด

                                               แต่คนตรงหน้าเป็นแค่เงา…ตัวใหญ่ของเขาไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว

                                              แต่มันจะผิดมากไหมถ้าเขาอยากให้คนๆนี้เป็นตัวแทนของเขาคนนั้น…

 

 

2

 

 

 

 

 

 

“ตัวใหญ่นี่น้องไง’’

 

 

 

 

ตึกตัก!

 

 

 

 

 

 

 

“ขอร้องนี้น้องนะ”

 

 

 

 

 

 

 

ตึกตัก…ตึกตัก!!

 

 

 

 

 

 

 

ทุกอย่างก้าวของชายหนุ่มเดินไปด้วยความอยากลำบาก หัวใจถูกบีบรัดแน่น ราวกับเรียกร้องให้กลับไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง

 

 

 

 

 

 

''น้องกันรอสแตนบายอยาตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวถึงคิวน้องกันแล้วพี่จะเข้ามาเรียกนี้ ซับหน้าให้กันหน่อยเร็ว''

 

 

 

 

 

 

เขาไม่สนใจคนที่ยืนอยู่เคียงข้างสักนิด ในหัวอึงอื้อราวกับโลกของเขาหยุดหมุน เหมือนถูกดูดกลืนวิญญาณ

 

 

 

 

กันเอามือทาบกลางหน้าอก หัวใจของเขาเต้นรัวมาก เหมือนมันกำลังร้องหา กำลังเรียกหาใครสักคน

 

 

 

 

อยากไปเหรอ… กลับไปหาใคร… กลับไปทำไม

 

 

 

 

ตึกตัก!  ตึกตัก!

 

 

 

 

 

''พี่รักตัวเล็กนะ แล้วก็จะรักตลอดไป จนกว่าจะตายจากกัน''

 

 

 

 

 

 

เรื่องตลกนี่มันเรื่องบ้าอะไร เสียงที่ดังอยู่ในหัว ภาพซ้อนที่เหมือนจริง เด็กน้อยตัวเล็กกับเงาของใครบางคนที่เลือนรางเต็มทน

 

 

 

 

 

 

''ฮ่าๆๆๆตัวใหญ่ เค้าไม่เล่นแล้วนะ ตัวอย่าแกล้งเค้าสิ''

 

''พี่ก็ไม่ได้แกล้งสักหน่อย อย่าวิ่งสิเดี๋ยวล้ม ส่งมือมาให้พี่นะไอตัวแสบ จับมือกันไว้จะได้ไม่ล้มไง''

 

 

 

 

 

 

 

เสียงเรียกของนาย

 

เสียงหัวเราะที่ดังก้องในหัวฉัน

 

 

 

 

 

 

 

 

''พี่รักตัวเล็กนะ ''ปรายจมูกสัมผัสกัน ต่างคนต่างมองหน้า ต่างคนต่างยิ้ม

เค้าก็รักตัวมากที่สุดในโลกเลยเหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

คำว่ารักที่เคยได้ยิน มันดังอยู่ข้างใน

เหมือนเสียงกระซิบที่ดังมาจากหัวใจ

แค่หลับ…แค่หลับตา ทำไมเสียงใคร

 

...เสียงใครกัน

                                                                                

 

 

 

 

''น้องกันคะได้เวลาขึ้นเวทีแล้ว ''ใบหน้าหล่อเหลาเรียบนิ่ง กันสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดมือไม้เริ่มสั่น ราวกับเขาควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้

 

 

 

 

 

 

''เป็นอะไรไอกัน  นี่นายเป็นอะไรไป '' กันสะบัดหัวสองสามทีพยายามตั้งสติ

 

 

 

 

 

เสียงดนตรีคุ้นเคยบนเวที… นักร้องหนุ่มเดินขึ้นไป แต่สายตากลับมองหาใครบางคน

 

 

 

 

 

 

จนสะดุดกับร่างบอบบางที่ยืนจ้องเขานิ่งพร้อมทั้งคราบน้ำตา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตึกตัก! ตึกตัก!

 

 

 

 

 

 

 

 

''นาฬิกายังเดินและหมุนอยู่ทุกวัน เพียงแค่ความทรงจำของฉันไม่หมุนตาม''

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เสียงเพลงดังก้อง ราวกับมีมนต์สะกด ริทมองหน้าคนบนเวทีนิ่ง

 

เหมือนเหลือเกินราวกับเป็นคนๆเดียวกัน น้ำเสียงทุ้มต่ำ หน้าตารูปร่าง รอยยิ้ม แม้แต่…

 

สายตา…สายตาคู่นั้นที่เคยมองเขา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

''มันหยุดไว้ตรงภาพเล่านั้น วันเวลาที่แสนงดงาม ทุกคืนยังจดจำและยังคงเฝ้ารอ''

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ไม่ใช่หรอกริท ตัวใหญ่ตายไปแล้วเลิกหลอกตัวเองสักที ได้แค่มองคนตรงหน้าชัดๆก่อนจะหมุนตัวกลับ

 

 

 

 

 

ไม่ใช่ตัวใหญ่…ผู้ชายคนนั้นไม่เขาคนนั้นหรอกตัวเล็ก

 

 

 

 

 

ตึกตัก!

 

 

 

 

 

ตึกตัก!!

 

 

 

 

 

ตึกตัก!!!

 

 

 

 

 

 

 

''อีกสักคะ…ครั้ง...'' คนบนเวทีไม่ได้ร้องต่อ กันยืนนิ่งมองคนที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ หัวใจบีบรัดแน่น หยดน้ำตาไหลริน ร้องไห้แต่ไม่รู้ว่าร้องทำไม

 

 

 

 

 

 

เจ็บหัวใจ …เจ็บจนหายใจไม่ออก

 

 

 

 

''พี่รักตัวเล็กนะ''

 

 

 

อย่าไป… อย่าไป… หายใจไม่ออก

 

 

 

 

 

 

''อย่าทิ้งพี่ไปตัวเล็ก'' ตะโกนเรียกสุดเสียง  แต่คนๆนั้นไม่ได้หันกลับมามอง ร่างกายล้มลงไปกับพื้น น้ำตายังคงไหลริน  พยายามเอื้อมมือไปหาอีกคนที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ

 

 

 

 

 

 

จนไกลสายตา จนมือคว้าไว้ไม่ถึง

 

 

ห่างออกไปเรื่อยๆ.... ห่างออกไปจนมองไม่เห็น

 

 

 

 

 

 

 

ตึกตัก!  ตึก…ตัก ตึก…….ตัก

 

ตึก…………ตัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เสียงผู้คนดังอยู่รอบข้าง  แต่ภาพข้างหน้ากับพล่าเบลอ

ชายหนุ่มกุมมือซ้ายลงบนอกกลางอกที่เจ็บจนแทบจะไม่มีแรงหายใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

ตึก………........ตัก

 

ตึก……………………………  

 

 

 

 

 

 

 

 

ดวงตาคู่คมเปิดลง มือที่เอื้อมไปสัมผัสคนตรงหน้าตกลงมาบนพื้น

 

 

ไม่อยากเต้นต่อไปแล้วสินะ

 

 

 

 

 

 

 

 

เสียงเรียกสุดท้ายที่ออกมาจากปากเขา

เสียงร้องที่แผ่วเบา เหมือนกับเสียงกระะซิบของสายลม

 

 

 

                                          

 

 

 

''กลับมานะ…ตัวเล็กกลับมา...''

…ชื่อของคนที่ไม่รู้จัก แต่กับทำให้หายใจไม่ออก

ได้โปรดเถอะตัวเล็กกลับมาหาพี่ที พี่คิดถึงตัวเล็ก…

 

 

 

 

 

 

 

 

.................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

16 เม้นเเล้วเจอกันค่ะ

เป็นเรื่องสั้นที่ยิ่งเขียนยิ่งยาวเเหะ 555

 

ไรต์ว่าจะเขียนเรื่องนี้ให้จบก่อนเป็นเรื่องๆไป

เชลยหัวใจลังคิดอยู่ว่าจะต่อหรือเปล่า เรื่องนั้นยิ่งเขียน ไรต์ยิ่งเครียด มันดราม่าจนสุดติ่ง

กลัวคนอ่านรับไม่ได้ถ้าพระเอกจะเลวตามพล็อตที่คิด

 

 

ส่วนเรื่องนี้ ลุ้นๆๆ กันคือใคร เป็นอะไร อะไรอย่างไง

 

 

 

ป.ล คนเขียนเเคร์นักอ่านทุกคน เเต่คนอ่านบางคนไม่เเคร์คนเขียน