จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #32 : กลับมาได้ไหม100%

 



ขอบคุณเจ้าของโปสค่ะ 






.............................................................................................................

แล้ววันนี้ผมก็ต้องออกจากโรงพยาบาล สัญญาของผมกับพี่สนกำลังจะหมดลง

แต่เขาไม่มา เขาไม่มาหรอกผมรู้

ผมกอดไอตัวเล็กแน่น พี่สนบอกว่าเขารักลูก แต่หน้าลูกเขาไม่แม้แต่มาดู

นี่มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราเหรอกัน ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะทิ้งผมกับลูกได้ลง

ช่างมัน ไม่เป็นไร ในเมื่อเขาลืมได้ผมก็จะลืมเขาเหมือนกัน

พอแล้วพอทีกับความรู้สึกแบบนี้

ผมจะไม่โง่ซ้ำซากให้เขาหลอกอีก

''ไปกันได้แล้วครับริท พี่จ่ายค่ายาเรียบร้อยแล้ว ''

พี่สนแกยิ้มให้ผมเหมือนเดิม แล้วก้มลงไปหอมไอตัวเล็ก

พี่คงเป็นพ่อที่ดีของลูกผมได้ใช่มั๊ยครับ

ดีใจสิริท นายควรจะดีใจ พี่สนเป็นคนดี

แต่ในหัวกับมีภาพของคนๆนั้นมาแทนที่

ภาพที่เขาลูบท้องผมเบาๆแล้วบอกว่า

พ่อรักหนูนะคะ ทำไม่ใช่กัน ทำไมล่ะ

''ริทไปกันเถอะครับ ''มือที่พี่เขายื่นมาหา ผมจำเป็นต้องจับ

ในเมื่อไม่มีเขาเป็นผมที่ต้องเดินไปข้างหน้าเหมือนกัน

''ครับพี่'' ผมส่งมือไปให้พี่แกจับ

รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมาให้ผมเสมอ เหมือนเดิมทุกครั้ง

พี่เป็นคนเดียวที่บอกว่าจะอยู่กับผม แล้วก็ยังอยู่จนถึงวันนี้

''ขอบคุณนะครับ'' ยิ้มให้แล้วเอือมมือเข้าไปหา

พี่แกก็ยิ้มตอบ แต่ก่อนที่มือผมจะถึงมือพี่แกก็มีคนมาดึงมือผมออก

ถ้าผมไม่หันไปมองจะดีซะกว่า ถ้ามาเอาป่านนี้อย่ามาเลยดีกว่า

 ริทชื่อของผมที่ออกมาจากปากเขา ชื่อที่ตอนนี้ไม่ว่าเรียกเท่าไหร่ก็สายไปซะแล้ว

เขาคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้าผม

แต่โอกาสมันไม่ได้มีมากขนาดนั้นหรอกกัน

โอกาสครั้งสุดท้ายของนาย นายใช่มันไปแล้ว

ไม่มีโอกาสครั้งต่อไปอีกแล้วกัน ไม่มี

''ไปกันเถอะพี่สน'' ผมไม่แม้แต่จะมองหน้ากัน อุ้มลูกไว้ในอ้อมกอด

''จะไปไหนริท'' เขาดักหน้าผมไว้ ก่อนจะดึงเข้าไปกอดแต่ผมพยายามดิ้นให้หลุด

''ฟังก่อนริท… ฟังก่อน''

…ฟังอะไร… ให้ฟังอะไร จะโกหกอะไรอีก

พี่สนเดินมากระชากผมออกจากกัน

ต่างคนต่างมองหน้ากันไม่ลดละ แต่ผมรู้สึกว่าพี่สนเปลี่ยนไป

สายตาพี่แกที่เปลี่ยน แต่มันไม่สำคัญหรอก

ตอนนี้ผมเลือกพี่แกไม่ใช่กัน

''ริทฟัง ''กันเสียงดังใส่ผมที่เห็นพี่ชายจับมือผม

แต่ผมไม่สนใจผมเดินต่อ เราเดินห่างกันไปเรื่อยๆ

ยิ่งเดินยิ่งรู้สึกห่าง…

หรือเราใจเราที่มันห่างกันมาตั้งนานแล้ว

บางทีมันไม่เคยใกล้กันเลยสักครั้งก็ได้

''ผมรักคุณแต่งงานกับผมนะ''  เสียงตะโกนดังพอที่จะทำให้ผมหยุดเดิน

เขาทรุดตัวนั่งลงกลับพื้นแล้วก็ยิ้มให้ผมบางๆ

''ไปกันเถอะริท'' พี่สนกำมือผมแน่น

สายตาพี่แกกำลังอ้อนวอน

เคยหวังว่าจะได้ยินมันสักครั้งจากปากเขา

แต่วันนี้มันไม่สายเกินไปเหรอกัน มาบอกกันตอนนี้

''ฉันขอโทษนะฉันรับมันไว้ไม่ได้''

ผมกลัว มันมากเกินไปแล้ว

ผมไม่ไหวกับความรู้สึกเจ็บแบบนี้ ผมทนไม่ได้

ถ้าวันนึงเขาหายไปอีก

ผมกลัว  ผมจะตาย…

''รัก…''

ไปกันเถอะพี่ชาย

''รักริท…''

ผมก้าวเดินออกไป

''ไม่ใช่แค่ลูกที่รักแต่คือริท'' น้ำตาของผมกำลังไหล ทุกคำพูดของเขาผมได้ยิน

''ไปนะริทอย่าหันกลับไป อยู่กับพี่ ''พี่สนกำมือผมแน่นมาก ในอ้อมกอดยังมีไอตัวเล็กที่นอนหลับอยู่

ถ้ารักฉันแล้วนายหายไป ถ้ารักแล้วทิ้งแบบนี้อย่ามารัก

ไม่เอาไม่ต้องการ

''คุณเลือด ''กำลังจะเดินออกไป เสียงของพยาบาลทำให้ผมต้องหันกลับไปมอง

คนที่พร้ำบอกว่ารักผม ล้มลงไปกับพื้น

เสื้อของเขาเปรอะไปด้วยเลือด

''กัน'' แค่ผมเห็น ผมไม่รู้ว่าผมปล่อยมืออกจากพี่สนตอนไหน

ไม่รู้ว่าขาผมก้าวไปหาเขาเมื่อไหร่

แต่ที่ผมรู้ ผมเจ็บที่เห็นเขาเจ็บ

''นายไปโดนอะไรมา'' เลือดเลอะเต็มเสื้อเขาไปหมด ผมเห็นเขาเอามือกดท้องไว้

''เป็นอะไรทำไมไม่ตอบ'' กันเอาแต่มองหน้าผมแล้วก็ยิ้ม มืออีกข้างเขาพยุงตัวขึ้นมามองหน้าลูก

''แต่งงานกันมั๊ย''

ฉันถามว่านายไปโดนอะไรมา

''ขอโทษนะครับที่ไม่ได้มาหา พ่อไม่สบายเลยมาหาหนูไม่ได้ '' เขาเอามืออีกข้างลูบแก้มไอตัวเล็กที่หลับอยู่ที่อกผม

''ใครทำนาย ฉันถามทำไมไม่ตอบ''

''กันรักริท''

''กัน ...'' ผมเรียกเขาด้วยความเหนื่อยใจ น้ำตาของผมไหลออกมาเมื่อไหร่ไม่รู้

''ไม่เป็นอะไรอย่าร้อง'' คนที่พูดหน้าซีดขนาดไหน เขาเอามือค่อยลูบแก้มผม

''ฉันถามว่านายไปโดนอะไรมา '' เขาเม้มริมฝีปากแน่นมองหน้าผม

ให้ตายนายก็จะไม่ตอบใช่มั๊ย

''ที่หายไปเพราะว่าเจ็บเหรอ ทำไมไม่บอกฉัน''

''กัน''

ไม่ว่าผมจะเรียกชื่อเขาสักกี่ครั้งเขาก็ไม่ตอบ

เขาดึงผมเขามากอดเขาพูดแต่คำว่ารัก

''ไปทำแผลเถอะ'' ผมกับพยาบาลค่อยๆพยุงเขาขึ้น

มือของเราจับกันไว้แน่น แต่ข้างหลังผมยังมีผู้ชายอีกคน

ผมจะทำยังไง

มีทางเลือกสองทาง คนสองคน

ผมต้องเลือก ผมต้องปล่อยมือจากใครสักคน

''ริท'' เสียงพี่สนเรียกเสียงที่ฟังดูอ้างว้าง

''พี่ก็รัก… ''เหมือนอ้อนวอน ขอร้อง

แต่มือของกันก็ยังบีบมือผมแน่น น้ำตาค่อยๆไหลออกมาบนดวงตาข้างซ้ายของพี่ชาย

''อย่าไป…ขอร้อง…อย่า ให้ทำอะไรก็ได้…อย่าทิ้ง''

''พี่ชาย…''

''ริท…ริท…ขอโทษ''

นี่คือสิ่งที่ผมเลือก บางทีความสุขอาจจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ก็ได้

หรือไม่ผมอาจจะทุกข์จนเจียนตาย

บนทางเลือกทั้งสองทาง หัวใจของผมหันไปหา กัน

ผมเลือกแล้ว

ขอโทษ…ขอโทษ

กี่ร้อยพันคำก็ยังไม่พอให้พี่จะให้อภัย

ผมรู้…

คงทำได้แต่พูดมันออกมาไป

ริทขอโทษนะ…ขอโทษจริงๆพี่ชาย

…………………………………………………………………………………………….

กัน

ผมมองริทที่นอนอยู่ข้างๆผม เราสองคนเอาแต่มองหน้ากัน

ริทถามผมเป็นครั้งที่ร้อยว่าหายไปไหนมา

แต่ผมไม่ตอบ…ไม่ใช่ว่าผมกลัวไอบ้านะ

แต่อย่างน้อยมันก็เป็นคนนึงที่รักริท

และผมเชื่อว่าริทเองก็รักมัน แล้วมันก็ผิด ผิดที่ผมที่แย่งริทมาจากมัน

ถ้าผมโดนแย่งคนที่รักมากขนาดนั้น บางทีผมอาจจะทำมากกว่านี้ก็ได้

ก่อนที่ผมจะออกมาจากโรงพยาบาลมันมาหาผมครั้งนึง

ทำไมไม่บอกริท มันถาม

ถ้าบอกแล้วจะได้อะไรขึ้นมา  นอกจากจะทำให้ริทเสียความรู้สึก

ผมเลือกที่จะนิ่งแล้วมองหน้ามันสักพัก

กูแค่กูรักริทแล้วไม่อยากให้ริทเสียใจ

อย่างน้อยริทก็รักมึงในฐานะพี่ชาย

''กูต้องยอมแพ้สินะ'' มันพูด

มึงรักริทมากขนาดไหน กี่ครั้งผมก็อ่านสายตาของมันไม่ออก

มากกว่าชีวิตกู ริทเป็นทั้งหมดที่กูมี

''งั้นก็รักษาชีวิตมึงไว้ให้ดีๆ อย่าทำให้เขาต้องเสียใจ''

''ที่กูปล่อยไม่ใช่เพราะกูยอม''

''มึงบอกว่าริทเป็นชีวิตมึง''

''ริทก็เป็นลมหายใจของกูเหมือนกัน ''

''ถ้าวันไหนริทเลือกที่จะปล่อยมือจากมึง''

''อย่าลืมยังมีกูอีกคน กูจะไม่สนว่ามันจะถูกหรือผิด''

''ถ้ามันต้องแลกกับการที่ริทไม่เสียน้ำตา ต่อให้ต้องฆ่ามึงกูจะทำ'' มันพูดเสียงเรียบแล้วเดินออกไป

มันไม่ได้บอกว่ามันจะฆ่าผมหรอกผมรู้

แต่มันบอกว่ายังมีมันอีกคนต่างหากที่รักริท

ถ้าผมพลาดผมจะไม่มีวันได้ริทคืนอีกคืน

กันสัญญานะริท

ถ้าริทจะต้องเสียน้ำตาอีกครั้ง ก็คงจะเป็นวันที่กันจะตายจากริทก็เท่านั้น

ผมสัญญา

''กัน'' ผมมองหน้าริทที่เรียกชื่อผม

''ครับ''

''อย่าหายไปอีกนะ ''

''อย่าหายนะอย่าหาย''

''ไม่หายไปไหนอีกเเล้วจะอยู่ตรงนี้'' ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น แค่เห็นสีหน้าของคนตรงหน้าริมฝีปากก็แนบสนิทกัน

เราจูบแล้วก็มองหน้ากัน พละออกต่างคนต่างยิ้ม ผมดึงเขาเข้ามากอด

ความสุขมันอยู่แค่นี้ ผมรู้ ถ้ารู้เร็วกว่านี้เราคงได้อยู่ด้วยกันนานแล้ว

ขอได้ไหมความสุขแบบนี้อย่าหายไปจากผมเลย

ผมรักคุณนะริท…

……………………………………………………………………….

''กันน้องปาร้อง'' เราสองคนที่พึ่งจะได้ล้มตัวนอนมองหน้ากัน ดูเหมือนไอตัวเล็กมันจะไม่ไหวแล้ว ตีสามแล้วยังไม่ได้นอน

งั้นเดี๋ยวกันไปดูให้ ผมลุกขึ้นเดินไปหาน้องปาที่ร้องอยู่เปล เลี้ยงเด็กไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะ

''ลูกสาวพ่อเป็นอะไรคะ ร้องไห้อีกแล้ว หึ ''กดจมูกลงบนแก้มลูก ก่อนมือจะไปสัมผัสผ้าอ้อม

''ฉี่เหรอคะ'' เปลี่ยนผ้าอ้อมให้สักพักก็หยุดร้องอุ้มสักพักแกก็หลับ

  ผมเลยล้มตัวไปนอนกอดริท

''คิดถึง'' ค่อยๆลูบใบหน้าหวานที่ตาจะปิดอยู่ ริทลืมตาขึ้นมองหน้าผม

''ไว้คิดถึงวันอื่นนะวันนี้เหนื่อย'' ไอตัวเล็กไม่แลผมเลยแถมยังนอนหันหลังไห้อีก

''ริทคะ'' มือผมเริ่มลูบวนไปบนต้นแขน ตั้งแต่ริทท้องจนออกมาจากโรงบาล

เราสองคนยังไม่ได้มีอะไรกันเลยสักครั้ง

''ริท ''ดูเหมือนเขาจะเริ่มรำคาญหันหน้ามาหาผม

''กันริทเหนื่อย''

''นะครั้งเดียวนะคะ''

''ไม่เอานอนไปนอนนอกห้องมั๊ย'' ริทเริ่มขึ้นเสียง

''น้ำจิ้มก็ยังดีนะคะ''

''เหอะ '' เขามองผมแบบเอือมๆแต่ก็ปล่อยให้ริมฝีปากของเราแนบชิดกัน ใครจะปล่อยโอกาสให้หลุดมือล่ะ ผมเริ่มเนียนปลดกระดุมคนตรงหน้า

ไล่ลงมาเรื่อยๆ

''ไหนบอกว่าน้ำจิ้มไง'' เสียงเล็กทำท่าจิจ๊ะไม่พอใจ แต่ก็มองว่าผมจะทำอะไรต่อ

''ขอนะคะ''

''ไม่ต้องถามแล้วมั้ง '' ริททำหน้ายุ่งมองเสื้อที่ผมถอดออก

ร้องเบาๆนะคะเดี๋ยวลูกตื่น

''ไอบ้า…. ''
......................................................................................................................................

  

''แต่งงานกันมั๊ยริท'' ผมมองคนที่เข้ามาสวมกอดผมจากด้านหลัง

ผมยังไม่ได้บอกใช่มั๊ยผมกับกันเรากลับมาพักอยู่ที่บ้านริมน้ำของป้าใจที่อัมพวา

คำถามของกันทำให้ผมต้องคิดหนัก

''แล้วเขาล่ะกัน'' ลืมไปหรือเปล่าว่ายังมีเขาของกันอีกคน

''ผมจะหย่ากับเขา แล้วเราแต่งงานกันนะริท''

เขาพูดเหมือนมันเป็นเรื่องง่าย

''เขาไม่ยอมหรอก ผมรู้ผู้หญิงคนนั้นรักกันมาก''

''เขายอม'' กันพูดแล้วประคองหน้าผมให้มองเขา

''เขาขอห้าสิบล้านแรกกับใบหย่าของผมกับเขา''

ทำไมมันง่ายขนาดนี้ ผู้หญิงคนนั้นรักกันมาก

ถึงขนาดฆ่าลูกของเรา

''ปล่อยเขาไปนะริทแล้วเรามาเริ่มต้นชีวิตใหม่กัน'' กันคุกเข่าลงกับพื้น ก่อนหยิบแหวนออกมากกล่อง

''เริ่มต้นชีวิตใหม่สามคนพ่อแม่ลูก''

มีความสุขใช่มั๊ยต่อจากนี้ไปเราสามคนพ่อแม่ลูกจะมีความสุขด้วยกันสักที

''อือ…แต่งก็แต่งสิ ลูกหนึ่งแล้วนี้จะไม่แต่งได้ยังไง''

''ไม่แต่งกับกันแล้วใครเขาจะแต่งด้วยล่ะ''

''ต่อให้ไม่แต่งกับผมผมก็ไม่ยอมให้คุณแต่งกับใครหรอกนะ''

ยื่นมือไปให้เห็นลักยิ้มบุ๋มของเจ้าตัว เขาใส่แหวนให้ก่อนจะดึงผมเข้ามากอด

เหมือนเกิดขึ้นเมื่อวาน เรื่องของเราสองคนอาจเพราะผมกับเขาผ่านอะไรมาด้วยกันมากมายก็ได้

ที่ผ่านมามีแต่เรื่องไม่ดีมาตลอดแต่ต่อจากนี้ผมกับเขาคงมีความสุขสักที

''แต่กันต้องไปขอริทกับพี่รุจด้วยนะ'' ผมบอก

คราวนี้ละหน้าซีดเชียว

''แล้วกันจะตายมั๊ยอ่ะริท ''เห็นกันทำหน้าหวาดๆผมเลยเผลอหัวเราะ

''ไม่หน้าเชื่อว่าซาตานอย่างกันจะกลัวใครด้วย เมื่อก่อนเห็นร้ายกับริทจะตาย''

''ซาตานคนนั้นมันตายไปแล้วริทเหลือแต่กันคนนี้ ''พูดยังไม่ทันจบริมฝีปากของเราสองคนก็ประกบ

''เหลือแต่กันคนนี้ …กันคนนี้ที่รักริท''

''สัญญานะว่าจะรักริทแบบนี้''

''สัญญาครับ'

ไม่รู้ว่าซาตานที่เขาบอกมันตายไปจริงหรือเปล่า พอพูดจบ เขาก็อุ้มผม คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพาไปไหน

''ไหนบอกว่าซาตานตายไปแล้วไงกัน'' ความหื่นคงเส้นคงวาจริงๆ

เขาวางผมลงบนเตียง เราต่างคนต่างมองตากัน สายตาเขามันไม่เดิม ไม่ได้มองกันด้วยความเกลียดชังแบบเดิมอีกแล้ว

แต่ตอนนี้สายตาคู่นั้นมันกำลังบอกผมว่ารัก

''อยากมีลูกอีกสักคนจัง''

เลี้ยงน้องปาให้ไหวก่อนเถอะ

''ไหวสิเลี้ยงไหวอยู่แล้ว'' ผมมองน้องปาที่หลับสนิทอยู่ในเปลข้างเตียง  เสียงกระซิบแหบพล่าข้างๆหูทำให้ผมต้องย่นคอหนี เขาเองก็หันไปมองน้องปา

''คนนี้ขอเป็นผู้ชายหล่อๆแบบกันแล้วกันนะคะ ''

''อือ'' ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น กันก็ก้มลงมาซุกที่ซอกคอผม มือของเขาทำหน้าที่อย่างดี

จนผมเผลอกับรสสัมผัส

''ป้อ ''เหมือนได้ยินเสียงคนเรียกแหะ

อือกันปล่อยก่อน

'' แมะ''

''กะกันปล่อยซิ ''ผมดันเขาออก แต่คนบนร่างกับรวบมือผมไว้

กันฟังก่อนสิเสียงใคร ต้องดุเขาถึงหยุด

''ไม่ได้ยินต่อนะคะ'' ทำท่าจะก้มลงหาผมใหม่

คิดถูกหรือผิดเนี่ยที่ให้เป็นพ่อของลูก

''ฟังดีๆดิ'' คราวนี้เราสองคนหยุดฟัง

''ป้อ… แมะ ''ผมหันไปมองต้นเสียง น้องปานั่งมองเราสองคนตาแป๊วจนผมต้องหาผ้ามาคลุมตัวที่เริ่มแดงของผมไว้เพราะการกระทำของใครบางคน

อายลูกชะมัด ถึงน้องปาจะเด็กไม่รู้อะไรก็เหอะ

' 

แต่ก็มองเหมือนอยากรู้ว่าพ่อกับแม่กำลังทำอะไรกัน

''เมื่อกี่น้องปาพูดว่าอะไรนะคะ ''กันก้มลงไปอุ้มลูกออกมาจากเปลก่อนจะอุ้มแกมาวางไว้บนตัก หอมแก้มลูกไปทีนึง แกก็หัวเราะชอบใจใหญ่

''ป้อ  แมะ''

''หะ อะไรนะคะ ''เงี่ยหูฟัง

มือน้องปาแกมาแปะอยู่ตรงผ้าห่มเหมือนกำลังจะดึงออก ไอคนที่อุ้มลูกอยู่หัวเราะใหญ่แถมยังมีหน้ามาชะเง้อมอง

'' อย่าพึ่งดึงสิลูก ไม่มีอะไรให้ดูหรอก น้า''

''เมื่อกี้หนูพูดว่าอะไรคะ''

'' แมะ''

''หะอะไรนะคะ''

''แมะ''

''แม่'' กันลูกเรียกว่าแม่แน่เลย  เหมือนน้ำตาจะไหลเลย ลูกเรียกผมว่าแม่ ผมหอมน้องปาไปฟอดใหญ่ แกก็ยังแงะผ้าห่มที่พันตัวผมไม่เลิก

''ไหนเรียกพ่อสิคะ'' กันอุ้มน้องปาที่ที่หันมาสนใจกับผ้าห่มผม( ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าลูกใคร)ไม่ยอมมองเขา

''ป้อ'' มือแกไปแปะอยู่บนหน้ากันสักพัก ผมเห็นน้ำตากันไหลตอนที่น้องปาเรียกเขาว่าพ่อ

''ครับพ่อ พ่อเป็นพ่อน้องปานะ''

เราสองคนต่างคนต่างยิ้มแล้วมองหน้ากัน

''น้องปาเป็นของขวัญที่ดีที่สุดของพ่อกับแม่นะคะ''

ก้มลงหอมลูกฟอดใหญ่ แกก็ยังแกะผ้าห่มจากตัวผมไม่เลิก

''น้องปาคะอย่าแกะนะเดี่ยวแม่โป๊นะ'' พูดกับแก แกก็เรียก

ป้อ ป้อ ป้อ แล้วพยายามดึงออก

''อะไรคะ จะให้พ่อแกะให้เหรอคะ''

ไม่ใช่แหระ ไอคนเสนอตัวโน้มหน้ามาหาผม ยิ้มกรุ้มกริ่มเชียว

''ลูกอยู่กัน'' จะหันไปตีแต่เขาก็รวบมือของผมไว้

''กัน'' ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจเสียงร้องของผม

''อะไรนะคะ อ้ออยากมีน้อง ให้พ่อทำน้องให้เหรอคะ ได้ค่ะ  เอากี่คนคะ เอาห้าคนเลยเหรอ''

อยากจะตีคนทะเล้นที่อยู่ตรงหน้า พอลูกแบมือพูดอ้อแอ้ อ้อแอ้ ก็เอามาตีความเสร็จสรรพ

''ลูกอยู่กัน''

''ลูกอยากมีน้องคะ เนี่ยลูกบอก''  โบ้ยไอตัวเล็กเสร็จ ก็หอมผมฟอดใหญ่

''ไอบ้า ''

''ลูกอยู่ไม่เอาพูดไม่เพราะต้องโดนลงโทษใช่มั๊ยน้องปา เนอะ'' น้องปาดูเหมือนชอบใจหัวเราะซะใหญ่

''น้องปาช่วยแม่ด้วย อืม''  ไม่ทันแล้วละ ผมมองไอตัวเล็กที่หัวเราะชอบใจ ริมฝีปากของเราสองคนก็มาประกบกันซะแล้ว

''ถ้าลูกเสียเด็กผมจะโทษเขาคอยดู''

……………………………………………………………………………………..

รถของเราสองคนจอดอยู่หน้าบ้านของผม มือของเราสองคนยังจับกันไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

ในตักผมยังมีไอตัวเล็กที่นั่งอ้อแอ้ อ้อแอ้ อยู่

''ถ้าพี่รุจไม่ให้จะพาหนีนะ''

''ไอบ้าพูดเข้าพี่รุจไม่โหดขนาดนั้นหรอก''

''แล้วถ้าพี่รุจยิงกันละ''

''ก็หาพอใหม่ให้ไอตัวเล็กซิ''

''โหยริท'' กันทำหน้าเหวี่ยงแล้วหันหน้าหนี

สงสัยจะกลัวจริงแหะ

''กลัวอะไร ริทกับลูกก็อยู่ข้างๆกันตรงนี้ไม่ไปไหนหรอก''

''กลัวว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน'' เขาพูดแล้วทอดสายตามามองผมกับไอตัวเล็ก

ผมเลยยิ้มตอบแล้วบีบมือเขาเบาๆ

''กันยังมีริทกับลูกอยู่ตรงนี้นะ''

''ครับ'' พูดจบเขาก็สูดหายใจเข้าเต็มปอด ผมละอดตลกไม่ได้ แต่ก็หวั่นใจกับพี่รุจอยู่เหมือนกัน

ที่กันทำมันก็ไม่ใช่เรื่องเล็กๆแม้ว่ามันจะผ่านมานานแล้วก็ตาม

''กันอุ้มลูกที'' อย่างน้อยถ้าเห็นหลานอยู่กับกันพี่รุจคงจะไม่ทำอะไรมากใช่มั๊ย

เราสามคนเดินเข้าไปในบ้าน ปีกว่าที่ผมไม่ได้กลับมา

บ้านยังเหมือนเดิม แม้จะดูเหงาไปบ้าง

ผมมองรูปพี่รุจกับผมที่ถ่ายคู่กันแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้

''ริท'' เสียงพี่ชายทำให้เราสามคนหันไปมอง ผมบีบมือกันแน่น

''ครับ ''นานแล้วที่ไม่ได้เจอ ผมเลยปล่อยมือจากกันไปหาพี่ชาย

''คิดถึ''ง พี่รุจดึงผมเข้าไปกอด พี่เขาไม่ใช่คนพูดมากมายแสดงความรู้สึกไม่เก่งแต่แค่คำว่าคิดถึงก็ทำเอาน้ำตาผมคลอ

''ริทก็คิดถึงพี่นะ ''เราพละออกไม่ได้พูดอะไรมาก

''ไอเด็กขี้แง ''พี่ชายขยี้หัวผมก่อนจะมองน้องปากับพ่อของน้องปา

สีหน้าเขานิ่งมากจนผมเดาไม่ออก

''ริทไปอุ้มหลานมาหาพี่ที'' พอพี่แกพุดจบกันก็เดินเข้ามาหา

''ส่วนมึงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ต้องเข้ามา''

''ทำไมเหรอคะทำไมพี่ชายเกรซจะเข้ามาไม่ได้''  เกรซเดินลงมาจากบนบ้าน

บ้านผม ห้องพี่รุจ ผมตกข่าวอะไรไป

''เขาทำร้ายริท''

''นั้นพี่ชายเกรซนะ''

''แล้วจะทำไม''

''พี่กันคะถ้าเขาไม่ยกน้องให้ก็พาพี่ริทหนีไปเลยคะผู้ชายอะไรใจดำ เกรซไม่แต่งกับพี่แล้ว''

''เฮ้ยอะไรล่ะเกรซไม่เกี่ยวสิ ''

''ถ้าพี่ยังให้อภัยกับอดีตที่ผ่านมาไม่ได้สิ่งที่เกรซทำกับพี่ก็ไม่ต่างกัน เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะเกรซ ที่พี่กันทำไปทั้งหมดก็เพราะเกรซ''

''ถ้าพี่ให้อภัยพี่กันไม่ได้เกรซยินดีจะไปค่ะเกรซปล่อยให้พี่ชายเสียใจคนเดียวไม่ได้''

''เกรซมันไม่เกี่ยวกับเกรซนะคะ''

''เกี่ยวค่ะ ''

เราสองคนนั่งมองเกรซกับพี่รุจทะเลาะกัน

''ก็ได้ค่ะ พี่ยอมแพ้แต่ถ้ามันทำน้องพี่เสียใจอีกมันตายนะคะ'' พี่รุจพูดเสียงอ่อยแล้วดึงเกรซเข้ามากอด

ถ้าผมตาไม่ฝาดผมเห็นเกรซยักคิ้วให้กัน

รู้กันนี่หว่า เดี๋ยวก่อนนะ ผมมองหน้าพ่อตัวแสบ ทำไมไม่บอกผม ปล่อยให้เป็นห่วง

บิดเอวไปสุดแรงจนเจ้าตัวเผลอร้องออกมา

แสบนักนะ ร้ายสมเป็นนายเลยจริงๆ

 .................................................................................

ใครขอหวานๆก่อนดราม่าจัดให้เเล้วนะ
ส่วนดราม่า

รออ่านดีกว่า

45เม้นเเล้วเจอกัน
ตอนหน้าจบค่ะ
ไอเสือเอาลูกมาฝากรีดเดอร์เลี้ยงก่อนก็ได้
555