จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #25 : sf เราสองสามคน ตอนที่3 อัพครบ100%เเล้ว

ของขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิตริทตั้งแต่เกิดมาจนถึงวันนี้ก็คือกัน

ขอบคุณจริงๆนะที่เกิดมา

แต่ของขวัญที่มีค่าที่สุดของกันไม่ใช่ริท เขานิ่งเงียบก่อนจะซบหน้าบนไหล่คนรัก

ขออยู่แบบนี้สักพักนะจนกว่าเพลงนี้จะจบลง

เพราะเมื่อไหร่ที่เพลงนี้จบลงฉันจะปล่อยนายไป เมื่อไหร่ที่ท่วงทำนองในเพลงจบลงคนๆนี้จะไม่รักนายเหมือนเก่า
เเล้วฉันจะลืมนายลืมทุกอย่างที่ผ่านมา...ลืมเรื่องราวของเราสองคน


chapter 3





 

 ท้องฟ้ามืดครึ้ม สายฝนเม็ดใหญ่กำลังเรียงตัวกันเกาะบนกระจก เขากำลังมองหยดน้ำพวกนั้น

ไอความเย็นแทรกตัวเคลื่อนผ่านเข้ามาในตัวรถ ไม่ได้หนาวกายสักนิด แต่หัวใจมันเหน็บหนาวจนแทบจะขาด

''จอดรถตรงนี้แหละพี่โตโน่  ''รถจอดสนิท ที่ๆเคยมากับใครอีกคนนึง

ความทรงจำของเราสองคน…ที่ๆมีค่าที่สุดสำหรับเขา

''แต่ฝนตก...'' โตโน่มองหน้าริท  มือเล็กกดข้อความลงไปในโทรศัพท์หาใครสักบางคน ก่อนจะยิ้มฝืนๆออกมา

ไม่มีน้ำตาเลยสักนิด กำลังจะหลอกฉันว่านายเข้มแข็งสินะ แต่สายตานายมันกำลังร้องไห้ริท สายตาของนายมันกำลังเจ็บปวด เหมือนกับหัวใจของนาย

''ก็แค่ฝนตก ไม่เป็นไรหรอกน่ะ ''ฝนตกก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง

เวลาร้องไห้จะได้ไม่ต้องเห็นหยดน้ำตา จะได้ไม่อ่อนแอ เวลาที่เห็นเขาคนนั้นเดินจากไป

''งั้นก็โชคดี ฉันจะรอเก็บศพนายอยู่ตรงนี้'' เขาพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนจะปล่อยให้คนตัวเล็กเดินออกไปช้าๆเดินไปหาใครอีกคน

ความรักเป็นเรื่องที่ผิดบาปอย่างนั้นหรือใครๆถึงได้ต้องเจ็บปวดกับมัน

เขาได้แต่มองแผ่นหลังร่างบอบบางที่กำลังสั่นเทา

คนที่แกล้งเข้มแข็งแต่กลับอ่อนแอมากกว่าใครทั้งหมด

…………………………………….

สามวันแล้วที่คนตัวเล็กไม่ได้กลับห้อง

ห้องมันเงียบเกินไป เงียบจนหน้ากลัว กันนั้งนิ่งๆอยู่บนโซฟา

ทุกมุมของห้องยังเห็นคนๆนั้นเดินผ่านไปผ่านมา ทั้งๆที่ไม่เคยปลายตามองสักครั้ง

แต่ยังรับรู้ถึงทุกการกระทำ

'กันกินข้าวมั๊ยริทวางมันไว้ให้บนโต๊ะนะ 'เขาเห็นรอยยิ้มของคนตัวเล็กแม้ว่าเขาไม่เคยแม้แต่จะสนใจมันเลยก็ตาม

ก็ดีแล้วไม่เหรอไงที่หายไปคนแบบนั้นนะตายไปซะได้ก็ดี คนทรยศแบบนั้น

ทำลายทุกอย่างแม้กระทั้งความเชื่อใจที่เคยมีให้กันแล้วเขาจะต้องไปคิดถึงทำไม

กึก!

 แต่สายตากับต้องหยุดชะงัก รูปของเขาสองคนในชุดนักศึกษาที่กำลังยิ้มให้กัน

เขาหยิบมันขึ้นมารูปไร้เบาๆ ใบหน้าบึ้งๆของอีกคนที่รอบมองดูเขา

'มองอะไรไอเตี้ยกูรู้ว่ากูหล่อ ' ทำหน้ามั่นใจยิ้มกวนบาทาให้คนตัวเล็ก

'เออมึงมันไอหน้าหล่อมากกกกกกกกกัน กูไม่ขอเถียงชิส์ ' ลากเสียงยาวจนหน้าหมั่นไส้ หน้าเหวี่ยงๆแบบนั้นก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะของเขา

รูปที่เขายิ้มกว้างๆคล้องคอคนตัวเล็กที่ทำหน้าไม่พอใจ

รูปพวกนั้นนะ มันเต็มไปด้วยความทรงจำของเราสองคน

ทั้งสีหน้าแววตาที่เคยไร้ความรู้สึกกับกำลังสั่นเทา

ตอนนั้นนะที่ฉันยิ้มอยู่ข้างนาย โคตรมีความสุขเลยจริงๆนะ

เขาหลับตาลงนิ่งๆก่อนจะนอนราบไปบนโซฟา เส้นผมสีดำสนิทเป็นประกายในความมืด

ทำไมอยู่ดีๆน้ำตามันถึงไหลออกมานะ ทำไมหัวใจมันบีบรัดแน่นซะจนหายใจแทบไม่ออก  เขากำมือแน่นจนขึ้นข้อขาว ราวกับกำลังกลัวความรู้สึกบางอย่าง

''ขอโทษนะริทที่ฉันกลับไปยิ้มข้างๆนายไม่ได้หัวเราะให้นายไม่ได้เหมือนเก่าอีกแล้ว''

ไม่ได้ผิดที่นายแต่มันผิดที่ความรู้สึกของฉันเองที่ให้อภัยนายไม่ได้สักที

''ขอโทษนะ  ฉันขอโทษจริงๆริท''

''ตื๊ด ตื๊ด'' เสียงข้อความดังขึ้นทั้งๆที่กำลังหลับตา ร่างคมเข้มลุกขึ้นนั้งก่อนจะคว้าโทรศัพท์

'ถ้านายยังคิดว่าเราสองคนยังเป็นเพื่อนกัน ออกมาหาฉันสักครั้ง'

'แต่ถ้านายไม่คิดแบบนั้น ฉันจะรอนายอยู่ตรงนี้จนกว่านายจะมา นี่เป็นคำขอร้องครั้งสุดท้ายของฉัน

ฉันรู้ว่านายรู้ดีว่าฉันอยู่ที่ไหน '

คำขอร้องครั้งสุดท้ายงั้นเหรอ  คงถึงเวลาที่ฉันต้องปล่อยนายไปจริงๆแล้วสินะ

.......................................................................................................

ต่อค่ะ 50%................



 

ซ่า !

เสียงฝนยังคงตกกระหน่ำลงมาอยู่ด้านนอก ริทยืนกอดอกก่อนจะยื่นมือไปสัมผัสกับหยดน้ำเม็ดโตที่ไหลลงมาเป็นทาง ที่ๆหลบฝนเป็นแค่ศาลาเล็กๆในสวนสาธารณะข้างมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง เพราะฝนตกเลยไม่มีใครเลยสักคน แว่นตาสีชาอ่อนที่ปิดบังบนใบหน้าสวย ถูกถอดออกมาแนบเสื้อในเมื่อไม่มีคนอยู่ก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังใคร

''ไม่หนาวหรือไงมายืนอยู่ตรงนี้'' น้ำเสียงเรียบๆตามแบบฉบับของเจ้าตัว เสื้อโค๊ตตัวโคร่งคลุมบนไหล่ร่างบาง กันยืนห่างจากเขาไม่มากนัก  แต่กับมีช่องว่างบางๆที่เจ้าตัวเว้นระยะห่างไว้

ช่องว่างแคบๆแค่นี้ แต่เขาไม่เคยเข้าไปแทรกได้เลยสักครั้ง

แต่ไม่เป็นไรแค่นายมายืนอยู่ตรงนี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว

''นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว''

''มาสิในเมื่อมันเป็นคำขอครั้งสุดท้ายของนาย อย่างน้อยครั้งหนึ่งเราก็เคยเป็นเพื่อกัน ''ถ้อยคำที่แสนเย็นชาหลุดออกมาจากปากกัน ถึงน้ำเสียงมันจะเจือความเจ็บปวดสักแค่ไหน แต่สุดท้าย ฉันก็ต้องปล่อยนายไปอยู่ดีใช่มั๊ยริท

''ใช่อย่างน้อยครั้งหนึ่งเราก็เคยเป็นเพื่อนกัน''
 

แล้วก็เป็นฉันเองที่ทำลายคำๆนั้นทำให้เรื่องของเราเป็นแบบนี้

ไม่อาจย้อนเวลาให้กลับมาเหมือนเก่า แต่ถ้าย้อนได้นายรู้มั๊ยว่าฉันก็จะทำเหมือนเดิมแบบนี้ เห็นแก่ตัวแบบนี้เพื่อให้ได้นายมาแม้ว่าเราจะไม่ได้รักกัน แม้ว่าฉันจะไม่ได้อะไรตอบแทนมานอกจากความเจ็บปวดอยู่แบบนี้ แต่ฉันยอมถ้าแค่วินาทีเดียวที่จะมีนายคอยอยู่ข้างๆ

เวลาที่ผ่านมาขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ

ไม่มีใครพูดอะไรต่อกัน ต่างคนต่างนิ่งเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงฝนที่กลบลมหายใจ

''สบายดีใช่มั๊ย'' สามวันที่ไม่มีเขาอยู่นายสบายดีใช่มั๊ยกัน แล้วก็เป็นเขาที่ทนความอึดอัดไม่ได้พูดออกมาก่อน

''ที่เรียกกูมาเพื่อถามว่าสบายดีใช่มั๊ยเหรอไอเตี้ย'' กันผลักหัวริทเบาๆ สรรพนามคุ้นเคยที่เคยเรียกกันถูกพูดออกมา รอยยิ้มอบอุ่นจนเห็นลักยิ้มบุ๋มๆของเจ้าตัวถูกส่งมาอีกครั้ง

''ไอกัน ''นึกว่าจะไม่ได้ยินแล้วสินะคำๆนี้ ริทโผลเข้าไปกอดคนตรงหน้าแน่น กันไม่ได้ผลักไสเข้าเหมือนเก่า

เพราะนี้เป็นครั้งสุดท้ายสินะที่เราจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้

เพราะนี้เป็นครั้งสุดท้ายนายถึงได้ทำดีกับฉัน

แต่แค่นี้ก็พอแล้ว พอแล้วจริงๆ อยากหยุดเวลาไว้แบบนี้จัง อยากหยุดไว้แค่ตรงนี้ในอ้อมกอดของกัน แต่ฉันรู้ว่ามันไม่มีทาง

''สุขสันต์วันเกิดนะริท ''ทำไมเขาจะจำไม่ได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคนตรงหน้า

''ขอโทษด้วยที่ไม่มีของขวัญให้ มีแค่นี้ที่ทำให้ได้'' มือที่แนบลำตัวโอบกอดร่างบาง เขาหลับตาลงซึมซับความอบอุ่นจากคนในอ้อมกอด

เพื่อนกันนะเขาไม่โกรธกันนานหรอกนะ คำนี้เขาเคยพูดเวลาที่ทำให้คนตัวเล็กโกรธยังวนเวียนอยู่ในหัว

แต่ตอนนี้เป็นฉันเองที่เห็นแก่ตัว

''ขอโทษนะริท ขอโทษที่ให้อภัยไม่ได้ ขอโทษด้วยที่เป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้'' หยดน้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตาข้างซ้าย

''ไม่เป็นไรไม่เป็นไรเลยจริงๆ …''ได้แต่กระชับอ้อมกอดกันแน่น ปล่อยน้ำตาให้ไหลแข่งกับสายฝน ได้แต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น

เขากำลังโกหก ตอนนี้มันเจ็บไปหมดเจ็บจนหายใจไม่ออก

''ของขวัญที่มีค่ามากที่สุดตั้งแต่เกิดมาจนถึงวันนี้ของริทก็คือกัน ขอบคุณนะที่เกิดมา''

'แต่ของขวัญที่ดีที่สุดของกันไม่ใช่ริท ตอนนี้ริทเข้าใจแล้วนะ ''เหมือนเนื้อตัวชาวาบ

สุดท้ายก็ต้องไปจริงๆสินะ

''ขออยู่แบบนี้สักพักนะกัน'' กำลังจะยืดเวลา อีกนาทีเดียวก็ยังดี เขานิ่งเงียบก่อนจะซบลงบนไหล่คนรัก กลิ่นของกันลอยเข้ามาในจมูก กลิ่นดื้อๆที่มีเฉพาะคนตรงหน้าคนเดียวแล้วเพลงเหงาๆก็ดังผ่านเสียงตามสาย

''ขออยู่แบบนี้สักพักนะจนกว่าเพลงนี้จะจบลง''

''เพราะเมื่อไหร่ที่เพลงนี้จบลงฉันจะปล่อยนายไป เมื่อไหร่ที่ท่วงทำนองในเพลงจบลงคนๆนี้จะไม่รักนายเหมือนเก่า''

'เเล้วฉันจะลืมนายลืมทุกอย่างที่ผ่านมา...ลืมเรื่องราวของเราสองคน'

'คงจะเหนื่อยมากสินะแล้วเราจะยังได้พบกันอีกเหมือนเมื่อก่อนหรือเปล่า'

''ช่วยรั้งฉันทีสิกันช่วยบอกว่าอย่าไปนะ พูดออกมาสิกัน พูดออกมา''

อยากพูด อยากพูดออกไปแล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหนล่ะ

ริทกระชับอ้อมกอดคนตรงหน้าแน่นราวกับกลัวว่าคนตรงหน้าจะหายไป

ไม่อยากไปไม่อยากไปเลย ไม่อยากปล่อยมือออกจากอ้อมกอดนายเลย

ทำไมเหรอกัน ทำไมไม่รักริท

''พรุ่งนี้ฉันจะลืมนายพรุ่งนี้ฉันจะไม่รักนายเหมือนเก่า แต่ถ้าบอกมาสักคำว่าไม่ให้ฉันไปฉันจะอยู่ข้างๆนาย''

''ก่อนเพลงนี้จะจบลงช่วยรั้งฉันไว้สักครั้งได้มั๊ยเหมือนที่ฉันเคยรั้งนายไม่ให้ไป''

ก็ดีให้เธอจากไปแล้วฉันจะลบความทรงจำในวันวาน

''ลืมฉันเถอะริทลืมเรื่องของเราซะ ''แม้น้ำเสียงจะแผ่วเบาแต่เขากับได้ยินเสียงคนตรงหน้าชัดเจน

''อย่าหันกลับมามองคนใจร้ายอย่างฉันอีกเลย อย่าหันกลับมาเลยนะ ''

''อือ เข้าใจแล้ว…เข้าใจแล้วกัน''

ฉันจะลบเธอ…เธอจะหายไปจากความทรงจำฉัน

ฉันลบนายออกไปหมดแล้วจริงๆ

เพลงจบลงไปแล้ว จบลงแล้วจริงๆเรื่องราวของเราสองคน มือของกันคลายออกจากอ้อมกอด น้ำตาร่วงหล่นแต่เขากับเช็ดมันลวกๆ

ฉันขอโทษริท ฉันขอโทษ

''ไม่เป็นไร ''แว่นตาสีชาอ่อนถูกปิดลงบนใบหน้าสวยเขาไม่อยากให้คนตรงหน้าเห็นว่าเขาเสียน้ำตามากแค่ไหน สายฝนเริ่มซาลงไปแล้ว เขายืดตัวตรงก่อนฝืนยิ้มออกมาบางๆเหมือนเดิม

ถึงเวลาต้องไปแล้วริท

ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ หมดเวลาแล้วสินะ

''ให้กันไปส่งนะให้ฉันไปส่งนายครั้งสุดท้าย'' เป็นกันที่พูดออกมา เขาเองก็อยากยืดเวลาไว้อีกนิด

''อย่าเลยกัน ถ้านายอยากจะช่วยฉัน ช่วยยืนอยู่ตรงนี้อย่าพึ่งไปไหนเลยนะ''

''ให้ฉันเป็นคนเดินออกไปจากนายเถอะ ฉันเห็นนายเดินออกไปจากฉันไม่ได้เพราะฉะนั้นช่วยยืนตรงนี้จนกว่าฉันจะเดินออกไป จนกว่านายจะมองไม่เห็นฉันนะ''

นั้นเป็นคำขอร้องครั้งสุดท้ายของฉันนะกัน ฉันขอแค่นั้น

''ก็ได้ริท…ก็ได้ถ้านั้นเป็นความต้องการของนาย''

''อือ อือ ''ริทเดินถอยหลังห่างออกมาเรื่อยๆ เหมือนหัวใจกำลังหยุดเต้น

ไม่มีเธอเหมือนเก่า ฉันกลัวฉันกลัวจริงนะ

แล้วฉันจะตายหรือเปล่า

''ถ้าเจอกันอีกอย่าทักฉันนะ…''

''ถ้าเจอกันอีกอย่าทำเหมือนเรารู้จักกัน ช่วยเดินผ่านฉันเพราะฉันจะเดินผ่านนายจะทำเหมือนเราไม่รู้จักกัน เข้าใจมั๊ยกัน''

เขายิ้มพยายามมองหน้ากันจดจำรายละเอียดคนตรงหน้าให้ได้มากที่สุด

เดินออกไปไกลมากเขาเห็นกันพยักหน้าออกมา ตาฝาดหรือเปล่านะ แต่กันกำลังร้องไห้ เขาเห็นร่างกายของกันกำลังสั่นเทา

จะบอกมันไปอีกครั้ง ครั้งสุดท้ายนะ

เพราะต่อไปนี้ฉันคงไม่ได้พูดมันออกไปอีกแล้ว

ฉันอยากจะบอกนายว่า

''ริทรักกันนะ รักกันจริงๆนะ ''พยายามยิ้มจนกว้าง กันก็ยิ้มตอบออกมา

ครั้งสุดท้ายที่เราจากกัน เรายังคงเห็นรอยยิ้มของกันและกัน เขาหันหลังกลับ เอามือปิดปากตัวเองปิดกลั้นเสียงสะอื้น ละอองฝนยังคงเปียกปอนแต่คงไม่เหมือนกับหัวใจที่เปียกปอนไปด้วยหยดน้ำตา

''ยังไม่ตายใช่มั๊ย'' โตโน่หยิบร่มลงมาจากรถเสียงของเขาเรียกสติร่างที่เดินออกมาอย่างคนไร้วิญญาณ

''มันจบแล้วล่ะมันจบแล้ว ''ริทยิ้มฝืนๆออกมาแต่มันเป็นรอยยิ้มที่แห้งแล้งที่สุดที่เคยเห็นมา

''อยากร้องก็ร้องออกมาฉันเข้าใจ''

ร่างสูงโปร่งดึงร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด

''ไม่เป็นไรไม่เป็นไรจริงนะ ฉันไม่เป็นไร ฮือ ฮือ ฉันจะตายมั๊ยฉันจะตายมั๊ยหะพรุ่งนี้ไม่มีกันแล้วฉันจะหายใจต่อไปเพื่อใคร ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมล่ะพี่โตโน่ ทำไมเหรอ ทำไมเขาไม่รักริททำไมริทลืมเขาไม่ได้'' เขาดึงเสื้อคนตัวโตกำมันไว้จนแน่น ร้องไห้ราวกับคนกำลังจะตาย

ทำไมไม่ให้ตายไปเลยทำไม

''ร้องออกมาให้พอถ้าเจ็บก็ร้องออกมา ฝนตกแบบนี้ฉันไม่เห็นน้ำตานายหรอก''

''ฉันไม่ได้ยินแม้แต่เสียงสะอื้นของนาย''

ยิ่งพูดคนตัวเล็กยิ่งสะอื้นหนัก

''วันนี้ฉันเจ็บมากกว่าทุกวันสินะ แต่ต่อจากนี้ไปมันจะไม่เป็นเหมือนวันนี้อีกแล้ว ฉันจะร้องไห้แค่วันนี้ฉันสัญญา''

เพราะถ้าทุกอย่างตายไปหัวใจก็จะด้านชา มันคงไม่รู้สึกเจ็บปวดออกแล้ว

''ริท'' เขาพละออกมองคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอด เลือดสีแดงสดเริ่มไหลรินตกลงบนพื้นผสมลงกับหยดน้ำฝน

เลือดที่ออกมาจากโพรงจมูกของคนตัวเล็ก

ใกล้จบแล้วมันใกล้จบแล้วสินะ เขาค่อยๆเช็ดเลือดที่ออกมาราวกับมันไม่มีทีท่าว่าจะหมดลงมองมันไหลรินออกมาช้าๆ ก่อนจะยิ้มเย้ยหยันให้ตัวเอง

ร่างกายถูกเขย่าจากคนตรงหน้า เสียงเรียกของร่างสูงโปร่งแต่ตอนนี้เขากับไม่ได้ยินมัน ร่างกายร่วงไปตามแรงโน้มท่วงของโลก ได้แต่หลับตาลงช้าๆ

วันสุดท้ายที่ฉันมีลมหายใจ

คงถึงเวลาที่ฉันจะลืมนายได้สักทีสินะกัน

 ..................................................................................................

 เม้นๆๆๆๆหน่อยนะคะ
อยากให้ใครก็ตามที่มีความรักซื่อสัตย์ต่อคนที่ตัวเองรัก
มีสติเเละทำความเข้าใจเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้น

รักกันสุดริทรักริทเหมือนกันค่ะ

ตอนหน้าจบเเล้วเรื่องนี้เเต่จะลงจำเลยรักซาตานคั่นก่อน

คนอ่านน้อยลงเเต่คนเม้นอย่าน้อยลงตามเลยนะคะ