คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1.
1.
“พี่”
“หื้ม”
“เราเลิกกันดีมั้ย”
โอเซฮุน พูดประโยคนั้นออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน
ร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาตาจ้องไปยังรายการทีวีข้างหน้า โดยไม่สนใจอีกคนที่เงียบไป
“อื้ม เอาสิ”
ลู่หาน คืออีกคนที่ว่า ปากกาที่คนตัวเล็กกำลังเขียนงานอยู่นั้นได้หยุดชะงักลงหลังจากที่ได้ยินประโยคคำถามของเซฮุน
มันเป็นประโยคคำถาม......ที่ลู่หานรู้ดีว่ามันมีความหมายบอกเล่าอยู่ในตัว
“ผมขออยู่กับพี่ก่อนสักเดือนละกัน เดี๋ยวหาห้องใหม่ได้แล้วจะย้ายออก ”
“.........อะ อื้ม”
“ผมไปหาไอ้จงอินนะ”
“โชคดี”
ลู่หานถอดแว่นออกก่อนโบกมือให้เซฮุนที่กำลังเดินออกจากห้องไป ทันทีที่ประตูปิดลง ทันทีที่ทั้งห้องเหลือเพียงลู่หาน หยดน้ำตามากมายก็ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยของลู่หาน เสียงสะอื้นที่พยายามกลั้นเอาไว้ คำถามและความรู้สึกมายมากแล่นเข้าสู่สมองของลู่หานโดยทันที
ทำไม เกิดอะไร ขึ้น ทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ ทะเลาะเหรอ ?
เซฮุนกับลู่หานเคยทะเลาะกันแต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่รุนแรงจนอีกฝ่ายทนไม่ได้ ไม่มีปัญหาอะไรเลยสักนิด
1 ปีกว่าที่อยู่ด้วยกันมาลู่หานและเซฮุนไม่เคยแม้แต่จะบอกเลิกกันเลยสักครั้ง ต่อให้ทะเลาะกันรุนแรงแค่ไหน ไม่พอใจกันแค่ไหน พวกเขามักจะปรับความเข้าใจกันได้ทุกครั้งเสมอ แต่ครั้งนี้ลูหานมั่นใจ เซฮุนไม่ได้ล้อเล่น
“ให้ตาย งานเลอะหมดแล้ว”
ลู่หานยกแขนเสื้อเช็ดหน้าตัวเองลวกๆ ก่อนที่จะเก็บกระดาษรายละเอียดข้อมูลสินค้าต่างๆให้เข้าที่
ลู่หานเป็นเพียงพนักงานบริษัทขายอายุ 24 ธรรมดาๆคนนึง
และโอเซฮุนก็เป็นเพียงนักศึกษาปี 2 ธรรมดาๆคนนึงด้วยเช่นกัน
เขาทั้งสองคนเป็นเพียงคู่รักธรรมดา ไม่หวือหวา ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นจนเกินไป แต่ก็เป็นคู่ที่มีความสุข มีความสุขจนไม่นึกว่าวันนี้จะมาถึง
วันที่ต้องปล่อยให้อีกคนเดินออกไป
โดยไม่รู้ว่าเขาจะเดินกลับมาอีกไหม
-
ติ๊ด ติ๊ด
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นข้างหัวของลู่หาน ร่างเล็กดันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะเอื้อมมือไปปิดเสียงนาฬิกา ลู่หานลูบหน้าไปมาด้วยความงัวเงีย และในที่สุดความว่างเปล่าบนเตียงก็ทำให้ลู่หานต้องหันไปดู....
เซฮุนไม่ได้กลับห้อง
หัวใจดวงเล็กเหมือนโดนบีบซ้ำๆให้นึกถึงคำของคนรักที่บอกไว้เมื่อคืน ความทรงจำที่ไม่อยากจำผุดขึ้นมาในหัวอย่าห้ามไม่ได้ ลู่หานตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงและเดินเข้าห้องน้ำ มือเล็กรองน้ำจากก๊อกและยกขึ้นมาสัมผัสหน้าของตัวเอง ลู่หานเงยหน้ามองเงาตัวเองในกระจก
เขาต้องทำอะไรต่อไป เขาต้องอยู่ยังไงโดยไม่มีอีกคน เขาจะใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะลืมทุกอย่าง เขาจะต้องทนกับความว่างเปล่าไปอีกนานแค่ไหน
หลังจากแต่งตัวด้วยเชิ้ตสีขาวกางเกงสแลคและเนคไทสีเงินอันเป็นสีของบริษัทเรียบร้อยลู่หานก็เดินมาเปิดตู้เย็นและหยิบขนมปังพร้อมแยมออกมา เขาลงมือจัดการทำอาหารเช้าสำหรับ 2 คนไว้
‘เผื่อเซฮุนกลับมา เขาอาจจะหิวก็ได้’
-
“เซฮุนทำไมไม่กินอ่ะ แบคทำไม่อร่อยเหรอ”
“ไม่มีแรงจะกินต่างหาก เมื่อคืนออกแรงมากไปหน่อย”
ร่างสูงในกางเกงบอกเซฮร์และเปลือยอกพูดขึ้นพร้อมกับสิ่งยิ้มให้อีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ คนตัวเล็กที่มีเพียงเสื้อนักศึกษาหอบหุ้มร่างกายไว้ก้มหน้าเขินก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาแยกเขี้ยวใส่เซฮุน
“ย๊า รีบกินเลยนะ วันนี้มีสอบไม่ใช่รึไง”
บยอน แบคฮยอน คนตัวเล็กที่ว่ากระทุ้งศอกเล็กใส่หน้าท้องของเซฮุนเบาๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นเพื่อที่จะไปหยิบน้ำ
“อ๊ะ ซะ เซฮุน”
แบคฮยอนต้องสะดุ้งเมื่อในขณะที่กำลังก้มลงหาขวดน้ำในตู้เย็นนั้นอยู่ๆเซฮุนก็เข้ามากอดเขาจากด้านหลังซะงั้น และแบคจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าเซฮุนไม่ได้แค่บ็อกเซอร์แบบนี้ แท่งแข็งภายใต้กางเกงเสียดสีเข้ากับสะโพกอวบอย่างจัง เซฮุนก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวก่อนที่จะกอดให้แน่นกว่าเดิมและอุ้มอีกคนขึ้น เซฮุนพาร่างเล็กของแบคฮยอนมานั่งไว้บนโต๊ะอาหารก่อนที่จะเข้าไปยืนคั่นกลางระหว่างสองขาเนียน
“อยากกอด”
“กะ ก็กอดแล้วไง”
“อยากจูบ”
“ก็จูบสิ.......”
แบคฮยอนยกมือขึ้นพยุงหน้าเซฮุนไว้และก้มลงจุ๊บเบาๆบนริมฝีปากหนาได้รูป เซฮุนเห็นอย่างนั้นจึงยกมือขึ้นสอดไปตามไรผมของร่างเล็กและออกแรงกดเพื่อให้กลีบปากทั้งสองแนบชิดกันมากขึ้น
โอเซฮุนกำลังมีความสุข
เซฮุนเจอแบคอยอนครั้งแรกเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนที่ร้านเหล้าหลังม. เซฮุนแค่เบื่อ ไม่อยากกลับบ้านไปนั่งดูหนังและเข้านอน เขาอยากใช้ชีวิตให้มากกว่านี้ เซฮุนยอมรับว่าเขาเบื่อ เบื่อลู่หาน เบื่อความสัมพันธ์ที่ไม่มีอะไรเลย จริงอยู่ที่ทุกอย่างเมื่อยู่กับลู่หานแล้วมันลงตัว ทุกอย่างดูโอเคและมีความสุขเสมอ แต่คุณรู้อะไรไหม ความสุขแบบธรรมดาๆโอเซฮุนไม่เคยพอใจกับมัน เขาต้องเซ็กส์ ต้องการความสัมพันธ์ที่ดูตื่นเต้น เขาเป็นผู้ชายและใช่ เขาต้องการ ลู่หานเป็นผู้ชายที่หน้าหวาน รูปร่างผอมบางกว่าผู้ชายทั่วไป ลีลาบนเตียงลู่หานก็ไม่ได้อ่อนต่อโลกขนาดนั้น แต่ด้วยวัยที่โตขึ้นลู่หานได้เลื่อนขั้น ภาระมากขึ้น แต่ระดับความสัมพันธ์กลับน้อยลง แทบจะทุกวันหลังเลิกเรียนเซฮุนต้องกลับมาห้อง อยู่คนเดียว จนอีกคนกลับมา และได้ใช้เวลาร่วมกันแค่ตอนกินข้าวเย็น หลังจากนั้นลู่หานก็มัวแต่ทำงาน ทำงาน ทำงาน ทำงานจนลืมว่าอีกคนต้องการเขามากแค่ไหน เซฮุนทนไม่ได้กับการที่ต้องอยู่แบบนั้น
‘นี่แบคฮยอนเพื่อนกูเอง’
สิ้นเสียงคำแนะนำจากชานยอลเพื่อนร่วมคณะ เซฮุนก็แทบละสายตาจากคนที่เข้ามาใหม่ไม่ได้ แบคฮยอนมีเสน่ห์ เสน่ห์เฉพาะตัวที่ทำเซฮุนแทบไม่กระพริบตา คนตัวเล็กเมื่อรู้ว่าถูกจ้องมองก็ได้แต่ก้มหน้าเขิน นั้นยิ่งทำให้เซฮุนรู้สึกหลงมากขึ้นกว่าเดิม และแล้วความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองก็เริ่มขึ้นเมื่อเซฮุนเป็นคนเริ่มขอไลน์จากแบคฮยอน ทั้งสองคุยกันมาเรื่อยๆจนกระทั่งนัดกินข้าวบ้าง ไปดูหนังบ้าง และสุดท้าย....มันก็จบลงด้วยการมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน ความรู้สึกที่เซฮุนมีให้แบคฮยอนไม่เหมือนที่มีกับลู่หาน แบคฮยอนเหมือนโลกใบใหม่ของเซฮุน สนุก เร่าใจ ตื่นเต้น ซึ่งต่างกับโลกใบเดิมๆของเขากับลู่หานอย่างสิ้นเชิง
เซฮุนจึงไม่ลังเล ไม่ลังเลที่จะจบความสัมพันธ์ธรรมดาๆกับลู่หานเพื่อสิ่งที่ดีกว่า
ใครมันจะไปทนอยู่ในที่เดิมๆอะไรจำเจๆได้ไปตลอด
ถึงจะมีความสุขแต่มันจะไปมีประโยชน์อะไรในเมื่อในความสุขนั้นมันมีแต่ความว่างเปล่า
-
“พี่ลู่หาน”
“.........”
“พี่ลู่ ”
“อ่ะ สะ สวัสดีจงอิน”
ลู่หานที่กำลังเหม่อต้องสะดุ้งเมื่อมีแรงสะกิดมาจากด้านหลังจนทำให้ต้องหันไปมอง ชายหนุ่มผิวสีแทน รอยยิ้มที่ยกขึ้นมาเพียงน้อยนิดจากใบหน้านิ่งๆ แม้จะอยู่ในชุดนักศึกษาธรรมดาแต่’คิมจงอิน’ก็ยังคงดึงดูดสายตาและดูดีเสมอ
“แล้วเซฮุน ?”
จงอินขยี้ตาตัวเองสองสามครั้งก่อนที่จะมองหาคนที่เพิ่งเอ่ยชื่อขึ้นมา หัวใจลู่หานเหมือนโดนกระตุก
“พี่เลิก”
“………”
“พี่เลิกกันแล้ว”
พูดออกไปพร้อมรอยยิ้มนิดๆ มันยากที่จะต้องทำตัวเป็นผู้ใหญ่ตลอดเวลา ทั้งที่อยากร้องไห้ฟูมฟาย เก็บตัวอยู่ในห้อง อ้อนวอนให้อีกคนกลับมา ลู่หานทำได้แค่เพียงข่มตานอน ตื่นขึ้นมาใช้ชีวิตตามปกติ ทำงานอย่างที่เคยทำ ใช้ชีวิตในสังคมที่ต่างคนต่างต้องรักษาความเป็นผู้ใหญ่เอาไว้
“ผม ขอโทษ”
จงอินที่เหมือนทำตัวไม่ถูกได้แต่กล่าวขอโทษและยกมือขึ้นเกาหัว
“พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ฮ่าๆ”
ลู่หานยังคงยิ้มและหัวเราะเหมือนที่เคยทำ
“ถ้าไม่เป็นไรก็อย่ายิ้มเหมือนจะร้องไห้แบบนี้สิครับ”
“………….”
ไม่เพียงแค่คำพูดของจงอินที่ทำให้ลู่หานต้องปล่อยหยดน้ำตาออกมา แต่เป็นเพราะสัมผัสอุ่นๆจากมือคนตัวสูงกว่าที่ถือวิสาสะวางลงบนศีรษะของคนอายุเยอะกว่าและลูบเบาๆ
“พี่ไม่เข้า ไม่เข้าใจเลยสักนิด”
ลู่หานก้มตัวลงเอาหัวเล็กซุกกับแผ่นอกใหญ่ของจงอิน มือเรียวกำชายเสื้อของจงอินไว้แน่น เหมือนความรู้สึกทั้งหมดที่เก็บไว้คนเดียวมันพุ่งออกมา
จงอินไม่พูดอะไร มือหนายังคงลูบหัวคนข้างหน้าไว้
บางทีสิ่งที่ลู่หานต้องการในเวลานี้อาจเป็นเพียงคนที่คอยอยู่ข้างๆและจับมือเขาไว้
อะไรสักอย่างที่ไม่ทำให้ลู่หานรู้สึกว่าเขาอยู่คนเดียวบนโลก
talk
บางทีอาจมีพลังงานความหิวอยู่รอบตัวท่านก็เป็นได้
ความคิดเห็น