[SF Fic Win] Must only love me [MINO x TAEHYUN]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

-must only love me-

[MINO x TEAHYUN]

[ NAM TAEHYUN  TALK ]

ก็เพราะว่าผมชอบเขามากไงล่ะถึงได้ลืมยากแบบนี้!


แล้วทำไม? พอผมพยายามตัดใจ ไม่สนใจเขา พยายามทุกวิถีทางเพื่อตัดใจจากเขาให้ได้

แล้วตอนนี้ผมแทบจะไม่เหลือเขาอยู่ในความคิดแล้ว จะบอกว่าใกล้ลืมได้แบบสนิทแล้วก็ได้ !

แล้วทำไม เขาถึง... ได้มาทำเหมือนว่าเสียดายผมด้วยล่ะ? 

ผมน่ะ... ไม่อยากจะกลับไปเจ็บแบบเดิมอีกแล้วนะ..

ขอร้องเถอะ... อย่ามาทำให้ผมหวั่นไหวอีก...

[ SONG MINHO TALK ]



ไอ้เด็กบ้านั่นมันเป็นอะไรของมัน? ไหนบอกว่าชอบ?

แล้วทำไมจู่ๆถึงได้ทำเป็นไม่สนใจผมได้ล่ะ? ผมชักจะหงุดหงิดแล้วนะ

ถึงผมจะพูดปฏิเสธหมอนั่นไปแบบนั้น แต่หมอนั่นก็ไม่น่าจะทำเป็นไม่สนใจ

ผมแบบนี้นี่ ! แล้วในเวลาแบบนี้.. ผมเพิ่งอกหักจากไอ้เตี้ย "คิมจินฮวาน" มาหมาดๆ

แทนที่จะรีบเข้ามาปลอบใจบ้าง อะไรบ้าง ไม่มี๊ ! หมอนั่นมันเป็นคนยังไงกันแน่วะ?

ไม่รู้ล่ะ! ยังไงผมก็ไม่มีทางที่จะให้หมอนั่นเลิกชอบผมได้หรอก! ในเมื่อเพื่อนของหมอนั่น

หักอกผม! ไอ้คิ้วตกนั่นก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบ!

เนื้อเรื่อง

-must only love me-
 

              "นัมแทฮยอน! มานี่ดิ!"เสียงอดีตลีดเดอร์แร๊ปเปอร์ประจำทีมเอ ส่งเสียงเรียกเจ้าของชื่อคิ้วตกหน้าสวย ที่กำลังนั่งวุ่นกับการแต่งทำนองเพลงอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์

            "คะ ครับ? ฮยองมีอะไรหรอ?" พอได้ยินเสียงที่คุ้นหูนั่น คนคิ้วตกก็หันควับไปทางต้นเสียงทันที 




            "เดี๋ยวเย็นนี้ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายหน่อย เจอกันที่ คาราเมลคาเฟ่นะ ถ้าไม่มานายเตรียมตัวตายได้เลย" ซงมินโฮพูดเสียงเรียบก่อนจะยื่นมือไปหยิบโค้กตรงหน้ามากระดกดื่มคลายความกระหาย







            คนถูกมัดมือชกถึงกับพูดไม่ออก ได้แต่พยักหน้าเอื่อยๆแทนคำตอบไป ใจเริ่มเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ไม่ใช่เพราะความดีใจ ความตื่นเต้น ที่ถูกซงมินโนชวน.. แต่เป็นเพราะความกลัว.. กลัวว่าจะหวั่นไหวอีก เพราะตอนนี้นัมแทฮยอนเริ่มจะลืมมิโนได้แล้ว...




            "ทำไมไปขู่น้องแบบนั้นล่ะ? ดูดิแทฮยอนหน้าซีดหมดแล้ว ขวัญเอ้ย ขวัญมานะ ถ้าไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป ไม่ต้องไปกลัวมันเดี๋ยวฉันจัดการให้" พี่ใหญ่หน้าหวานตำแหน่งมุ้งมิ้งของวง ? เดินไปตบหัวมิโนดังเป๊ะ มิโนหันมามองพี่ใหญ่ตาขวางก่อนจะพูดต่อว่า 






            "ผมกับแทฮยอนมีเรื่องต้องเคลียกัน เป็นเรื่องระหว่างเราสองคน ฮยองไม่รู้ก็อย่ามายุ่ง" 




            "เออดิ ฉันมันไม่สำคัญทำอะไรก็ผิด เดี๋ยวนี้นายกล้าดุฉันแล้ว.. ก็ได้ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องของนายอีกแล้ว.." จินอูพูดตัดเพ้อก่อนจะเดินออกไปจากห้องซ้อมอย่างงอนๆ จินอูจะเป็นแบบนี้อยู่บ่อยๆชอบงอนเวลาที่โดนเมมเบอร์ดุ ซงมินโฮถอนหายใจเบาๆก่อนจะพูดต่อว่า




            "จินอูฮยองเมนส์มาหรอวะ? ช่วงนี้งอนบ่อยเหลือเกิน ครั้งที่แล้วก็งอนเรื่องไม่ยอมเหลือโดนัทไว้ให้กิน อะไรของเขาวะ? พวกนายรู้ป่ะว่าเขาเป็นอะไร ?" มิโนเอ่ยถามเมมเบอร์ที่นั่งอยู่ตามจุดต่างๆของห้องซ้อม 




            "มึงก็อย่าไปดุเขาบ่อยนักดิวะ จินอูฮยองเขายิ่งชอบคิดมากอยู่" ซึงยุนพูดจบก็เดินออกจากห้องไป เมมเบอร์ทุกคนก็ต่างทยอยออกจากห้องซ้อม เพราะว่านี่มันถึงเวลาเลิกซ้อมแล้วนี่น่า..




            ใช่แล้ว และมันก็พอเหมาะกับช่วงเวลาตอนเย็นด้วยแหละ... วันนี้พวกเรามีตารางซ้อมตอนเช้าก็เลยมาซ้อมแต่เช้าและได้กลับบ้านไวกว่าปกติ จะหนีไปไหนดีนะ? วันนี้จินฮวานมีซ้อมช่วงเย็นด้วยสิ.. แล้วทีนี้ผมจะไปพึ่งใครได้ล่ะเนี่ย?




            "จะไปไหนของนาย? ไปคาราเมลคาเฟ่ พร้อมกันเลยดิ หรือว่านายคิดจะหนี?" เสียงทุ้มใหญ่ของซงมินโฮเรียก คนร่างบางคิ้วตกที่กำลังทำเนียนเดินออกจากห้องซ้อมหน้าตาเฉยให้หยุด แทฮยอนหันมาสบตาซงมินโฮได้ไม่ถึงสามวินาทีก็รีบก้มหน้าหนีสายตานั่น ไม่งั้นนัมแทฮยอนแย่แน่ๆ...




            "ปะ เปล่า.. ก็มันหมดเวลาแล้วนี่ ผมอยากรีบกลับหอไปพักผ่อนไวๆน่ะ" นัมแทฮยอนยิ้มคิ้วตก รู้ทั้งรู้ว่าต้องเลิกตอนเย็นพร้อมกันแล้วจะนัดทำบ้าไร? ก็นึกว่าต่างคนต่างกลับบ้านก่อนแล้วค่อยมาเจอกัน แบบนี้ก็หนีไม่ได้น่ะสิ !




            "ไปคุยกับฉันก่อนแล้วค่อยกลับ เดี๋ยวฉันไปส่ง" ซงมินโฮไม่รอฟังเสียงอะไรจากแทฮยอนทั้งนั้น แถมยังถือวิสาสะจับมือแทฮยอนหน้าตาเฉย หน้าขาวใสที่มีคิ้วตกประดับอยู่เริ่มมีสีแดงระเรื่อขึ้นมาบางๆ หน้าเริ่มร้อนเผ่า มือไม้เริ่มแกะกะไปหมด 






            แม้ว่าแทฮยอนจะพยายามเก็บอาการมากสักแค่ไหนก็ไม่เป็นผล เพราะยังไงการแสดงออกทางสีหน้ามันก็ชัดเจน! 




            ซงมินโฮแอบเหลือบสายตามองไปทาง ร่างบางคิ้วตกนั่นเป็นพักๆแก้มแดงกับปากบางๆที่กำลังเม้มแน่นอย่างเอาเป็นเอาตายนั่น.. มันก็น่ารักดีนะ.. 




            รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นกลางหน้าหล่ออย่างไม่รู้ตัว ซงมินโฮงงตัวเองเองว่าจู่ๆก็ยิ้มออกมาทำไมกัน? จากก้าวยาวๆก็เริ่มก้าวขาสั้นลงเรื่อยๆ เป็นครั้งแรกที่ซงมินโฮอยากจะอยู่แบบนี้กับแทฮยอนนานๆ ยิ่งหันไปมองคนคิ้วตกบ่อยมากเท่าไหร่ เหมือนถูกดึงดูดมากเท่านั้น..




            มือทั้งสองเริ่มมีเหงื่อซึมออกมา แต่ถึงอย่างนั้นซงมินโฮก็ไม่ยอมปล่อยมืออีกคน แถมยังจะกระชับมือให้แน่นกว่าเดิมอีกด้วย แทนที่จะเดินไปยังคาราเมลคาเฟ่ กลับเปลี่ยนเส้นทางไปยังสวนสารธารณะที่ร่มรื่นเขียวขจี เต็มไปด้วยความเงียบสงบ ซงมินโฮก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องทำแบบนี้..




            ถึงจะโดนซงมินโฮลากไปไหนต่อไหน นัมแทฮยอนก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกแล้ว ตอนนี้ในสมองมันเบลอไปหมด หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากนอกอก ใจนึงก็อยากจะสะบัดมือนั้นทิ้งแล้ววิ่งหนีไปให้ไกล แต่อีกใจนึงมันก็อยากจะอยู่แบบนี้นานๆ...




            "แทฮยอน นั่งดิ" ซงมินโฮนั่งลงบนม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่อย่างสบายๆ โดยไม่ยอมปล่อยมืออีกคนให้เป็นอิสระสักที แทฮยอนที่ยืนไม่มีได้สติได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองก็เลยรีบนั่งลงข้างๆอีกคนอย่างเก้ๆกังๆ โดยไม่ลืมที่จะเว้นระยะห่างไว้...




            "ไหนบอกว่าจะไปคาราเมลคาเฟ่ไง? แล้วฮยองพาผมมาที่นี่ทำไม?" แทฮยอนเอ่ยถามเบาๆ ก่อนจะค่อยดึงมือตัวเองคืนกลับมา ซงมินโฮขมวดคิ้วเป็นปมกับการกระทำของอีกคน ทั้งๆที่บอกว่าชอบแต่ทำไมทำท่าทางเหมือนว่ารังเกียจเขาล่ะ?




            "ฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ แล้วนาย.." ซงมินโฮเงียบไปสักพักก่อนจะพูดต่อว่า "ชอบฉันจริงๆหรือเปล่าวะ? หรือตอนนั้นฉันหูฝาดที่ได้ยินนายบอกชอบ?"




            "ฮะ ฮยอง.. ถามอะไรแบบนั้นล่ะ? คือผม.. พะ พอ ฮยองปฏิเสธผมวันนั้นแล้ว ผมก็ค่อยๆตัดใจจากฮยองจนตอนนี้.. ผมไม่ได้ชอบฮยองแล้วล่ะ.." แทฮยอนพูดตะกุกตะตัก ทั้งๆที่แน่ใจแล้วแท้ๆว่าตัดใจจากเขาได้แล้ว.. แล้วทำไมตอนนี้หัวใจถึงได้เต้นแรงแบบนี้นะ?




            "อะไรวะ? ทำไมนายถึงได้ตัดใจได้ง่ายๆแบบนี้วะ?" จู่ๆซงมินโฮก็รู้สึกโมโหขึ้นมาซะเฉยๆ แทฮยอนก็ได้แต่เงียบ พยายามไม่แสดงท่าทางอะไรออกไป




            "เจ็บแล้วจำดิฮยอง แล้วฮยองชอบจินฮวานไม่ใช่หรือไง? ฮยองไม่ได้ชอบผมสักหน่อย ผมไม่ได้ชอบฮยองก็ดีแล้วนี่ ฮยองจะได้ไม่ต้องลำบากใจด้วย แล้วฮยองจะมาหงุดหงิดอะไร?" คนคิ้วตกพูดเสียงแผ่ว พร้อมส่งยิ้มแหยให้คนตรงหน้า



            "ฉันก็ไม่รู้ว่ะว่าฉันหงุดหงิดห่าไร แม่งเอ้ย !กูแม่งเป็นห่าไรวะ        ? นายทำอะไรกับฉัน หรือเล่นของใส่ฉันหรือเปล่าวะ? ทำไมฉันถึงได้เป็นแบบนี้? " ซงมินโฮทึ้งหัวตัวเองอย่างหัวเสีย แทฮยอนมองคนตรงหน้าแบบงงๆ ก่อนจะพูดว่า



            "อะไรของฮยอง ผมจะไปทำอะไรฮยองตอนไหน? แล้วอีกอย่างนะช่วงนี้ผมไม่ได้ยุ่ง หรือคิดถึงฮยองเลยสักนิด ผมไม่ได้ชอบฮยองแล้ว.. แล้วทำไมผมจะต้องไปทำของหรืออะไรใส่ฮยองด้วย?"




            "พอนายบอกว่าชอบฉัน ฉันบอกปฏิเสธนาย ฉันอกหักจากจินฮวาน แล้วนายก็ค่อยๆออกห่างจากฉัน ไม่สนใจฉัน ทำให้ฉันเริ่มสนใจนายมากขึ้นเรื่อยๆ มันคือแผนการของนายใช่มั๊ย? ตอบ!" มือหนายกขึ้นมาบีบไหล่บางแล้วเขย่าเต็มแรงก่อนจะพูดต่อว่า 




            "นายบอกใช่ป่ะ? ว่านายไม่ได้ชอบฉันแล้ว แต่ทำไมตอนฉันจับมือนาย นายถึงไม่สบัด  มือฉันออก ทำไมต้องหน้าแดง? ทำไมต้องแสดงท่าทางอากรแบบนั้นออกมา? ทำให้ฉันคิดว่านายยังชอบฉันอยู่ !"




            "ดะ เดี๋ยว! ฮยองผมเจ็บนะ ใจเย็นๆค่อยพูดได้ป่ะ? ไอ้การที่ผมไม่สบัดมือออกเพราะผมกลัวว่ามันจะเสียมารยาท และการที่ผมหน้าแดงเพราะว่าผมหนาว เคลียป่ะ?" แทฮยอนพูดพลางพยายามแกะ มือหนาที่กำลังบีบไหล่ตัวเองอยู่




            ซงมินโฮทำหน้าเศร้าก่อนจะเอาหน้าผากตัวเองวางบนไหล่บางแล้วพูดต่อว่า "นายไม่ชอบฉันแล้วจริงๆหรอวะ? ฉันไม่รู้ว่ะว่าทำไมฉันต้องรู้สึกแบบนี้.. ฉันรู้สึกแย่ตั้งแต่ที่ฉันปฏิเสธนายไป ทั้งที่ฉันคิดว่าฉันชอบจินฮวาน.. แต่ฉันกลับรู้สึกดีที่ได้คุยกับนาย ได้ถามเรื่องจินฮวานกับนาย.. ถ้าฉันชอบจินฮวานจริงๆฉันก็น่าจะ.. คิดถึงแต่เรื่องของจินฮวาน แต่ทำไมฉันถึงได้คิดถึงแต่เรื่องของนายวะ?"




            ซงมินโฮพูดเสียงแผ่ว ทำให้คนคิ้วตกเริ่มหวั่นไหวทีละน้อย ทีละน้อย.. ทำไมซงมินโฮต้องทำแบบนี้ด้วยนะ? ทั้งที่จะตัดใจได้แล้วเชียว.. "ผมจะไปรู้ฮยองมั๊ยล่ะ? ผมไม่รู้ด้วยแล้วปัญหาของฮยอง ฮยองก็จัดการเอาเอง ผมจะคุยกับฮยองเฉพาะเรื่องงานเท่านั้น"




            "นัมแทฮยอนอ่า.. นายทำให้ฉันเป็นแบบนี้นายต้องรับผิดชอบฉันสิ.. นะ.. นัมแทฮยอน.." ซงมินโฮเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าใสที่กำลังขมวดคิ้วอยู่ มองเข้าไปยังดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยคำถามมากมาย น้ำตาใสๆเริ่มเอ่อ อย่านะนัมแทฮยอน.. นายต้องเข้มแข็ง..




            "ผะ ผม.. ไม่อยากเจ็บอีกแล้วฮยอง ปล่อยผมไปเถอะ.. ฮยองชอบจินฮวานนี่.. ผมเป็นตัวแทนจินฮวานไม่ได้หรอกนะ ผมก็คือผม ผมคือนัมแทฮยอน.. ผมไม่ได้ตัวเล็กน่ารักแบบจินฮวาน.. ผมไม่ดะ.." 




            ไม่ทันได้พูดจบนัมแทฮยอนก็ถูกปากบางของอีกคนปิดถ้อยคำต่างๆที่จะพูดออกมา แทฮยอนพริ้มตาหลับ ยอมรับรสจูบที่ซงมินโฮมอบให้ด้วยความเต็มใจ.. ซงมินโฮผละปากออกก่อนจะพูดต่อว่า




            "ฉันว่า.. บางที.. ฉันอาจจะชอบนายเข้าแล้ว... ฉันไม่ยอมปล่อยนายไปหรอก นายจะต้องชอบฉัน! ถ้านายจะหนี นายเตรียมตัวตายได้เลย !"




            "ฮยองทำไมโง่แบบนี้? เรื่องแบบนี้ดูไม่ออกหรือไง? ฮยองน่ะหลงรักผมเข้าเต็มๆล่ะ" นัมแทฮยอนกระซิบข้างหูอีกคนก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอายๆ 




            "เป็นแฟนกันนะแทฮยอนอ่า... ฉันจะไม่ทำให้นายเสียใจอีก.. ถึงไม่อยากเป็นก็ต้องเป็นนะ เพราะฉันจะไม่ยอมปล่อยนายไปแน่.. ฉันชอบนายนะนัมแทฮยอนอ่า" ไม่พูดปากเปล่า ซงมินโฮหอมแก้มแทฮยอนฟอดใหญ่ก่อนจะดึงอีกคนมากอดแน่น




            "พูดแบบนี้แล้ว ก็ช่วยไม่ได้.. จะช่วยสงเคราะห์ให้ก็แล้วกัน.. "

happy ending ♥

มาถึงช่วง 



ของแถมจากไรท์เตอร์




♥♥♥

minam moment ♥




ดูสีหน้านัมด้วยสิ มิโนก็จะใส่อย่างเดียวเลย?
มิโนยิ้มมีเลศนัยมากก  5555555 









ดูที่รักหม่ำขนม หวานซะ ♥











ที่รักเมื่อยมั๊ย ? เค้านวดให้นะ









ดูหน้านัม แบบยี๋ๆ ออกไป!!  รักหลอก จึงหยอกเล่น 555







หลังจากที่ดองมานาน

ยังไงคอมเม้นด้วยน้า

จะได้มีกำลังใจในการแต่งฟิคต่อไป

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ♥










thank you