เพียงเพราะเหงา หรือเพราะเรารักกัน
เคยตั้งคำถามกับตัวเองไหมว่า นี่คือความรัก คือความเหงา เขาคือคนที่ใช่ หรือแค่ผ่านมาแล้วผ่านไป
ผู้เข้าชมรวม
402
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เพียงเพราะเหงา หรือเพราะเรารักกัน
ความเหงาที่อบอุ่น
ฉันมันคนหนักแน่น
มั่นคงไม่ไหวเอนไปกับใคร
คนไหนจะเข้ามา ฉันก็ไม่เคยปล่อยใจ
ก็เพราะฉันมีแต่รักของเธอที่ฝังแน่นใจจิตใจ
ถึงแม้เราจะจบกันนานแล้วที่เธอจากไป
ยังหวังว่าเรา จะกลับเป็นเหมือนเดิม
ให้เธอได้รู้ ฉันมีเธออยู่ทั้งหัวใจ
และไม่เคยแปรเปลี่ยน
ความเหงาที่อบอุ่น
ยังย้ำเตือนให้อยู่คอยเธอทุกเวลา
บอกเลยฉันยังเป็นสุขเหมือนตอนเธออยู่
แม้จะนานแสนนานสักแค่ไหน
รักเธอเสมอ รอเธอกลับมา
มองดวงดาวและใช้เวลาหลับฝันถึงเธอต่อไป
และฉันจะไม่หยุดยั้ง รักนี้จะเก็บไว้
ยังหวังว่าเธอจะกลับมาเหมือนเดิม
เคยตั้งคำถามกับตัวเองไหมว่า นี่คือความรัก คือความเหงา เขาคือคนที่ใช่ หรือแค่ผ่านมาแล้วผ่านไป
และเคยไหมที่ตอบตัวเองไม่ได้... เพราะความเหงาทำให้เกิดความรัก และความรัก... ก็ทำให้เกิดความเหงาได้
โดยเฉพาะเวลาที่เขาไม่อยู่... ช่วงที่หัวใจกำลังรู้สึกแย่ๆ เขาอาจต้องการอยู่ใกล้ฉันในวันนี้ แต่ต้องการอยู่ใกล้เขาเมื่อวาน เป็นความรัก หรือ ความเหงากันนะ จะมีใครตอบได้ นอกจาก "เรา"
Four Seasons of Loneliness
4 ฤดูของเหงา
I love for the warmth of days gone by
When you were mine
But now those days are memories in time
Life's empty without you by my side
ฉันรักวันแห่งความอบอุ่นที่จากไป
คราวที่เธอเป็นของฉัน
แต่ ณ บัดนี้
วันนี้เป็นวันที่ว่างเปล่าไม่เหลือเธออยู่เคียงข้าง
My heart belongs to you
No matter what I try
When I get the courage up
To love somebody new
หัวใจของฉันเป็นของเธอ
ไม่ว่าฉันจะพยายามยังไง
เมื่อฉันกล้าลุก
คิดที่จะรักใครสักคนใหม่
It always falls apart 'cause they
Just can't compare to you
Your love wont's release me
I'm bound under ball and chain
แต่ก็ต้องแยกทางกันทุกครั้ง นั่นเพราะ
แค่พวกเขาเทียบกับเธอไม่ได้
ความรักของเธอไม่ปล่อยพันธนาการฉัน
ฉันตกอยู่ใต้เงื้อมมือเธอ
Reminiscing our love as I watch
Four seasons' change
In come the winter breeze
หวนคิดถึงความรักครั้งเก่าของเรา
ทั้ง 4 ฤดูที่เปลี่ยนไป
เมื่อลมหนาวพัดโบก
ความเย็นยะเยือกจากไอหนาวและเกร็ดหิมะ
That chills the air and drifts the snow
And I imagine kissing you
Under the mistletoe
When spring time makes its way here
Lilac blooms reminds me
Of the scent of your perfume
แล้วฉันก็เคลิ้มนึกถึงรสจูบของธเอ
ใต้ต้นมิสเทิลธู
เวลาที่ใบไม้ผลิเริ่มแรกแย้ม
ทำให้ฉันนึกถึงดอกไลแลคเบ่งบาน
กลิ่นหอมจากน้ำปรุงของเธอ
When summer burns with heat
I always get the hots for you
Go skinny dipping in the ocean
Where we used to do
ช่วงหน้าร้อนที่แผดเผาด้วยไอแดด
ฉันมักร้อนเร่าในตัวเธอเสมอ
ว่ายจมดิ่งลึกลงสู่ห้วงทะเล
ที่ซึ่งเราสองคนเคยร่วมกัน
When autumn sheds the leaves
The trees are bare
When you're not here
It doesn't feel the same
เมื่อใบไม้ร่วงปลิดหล่นจากขั้วต้น
ต้นไม้ก็เปลือยเปล่า
เวลาที่เธอไม่อยู่
เป็นความรู้สึกที่ไม่เหมือนกันเลย
Remember the nights
When we closed our eyes
And vowed that you and I
Would be in love for all time
Anytime I think about these things
ยังจำได้ทุกค่ำคืน
เวลาที่สองเราปิดตา
แล้วลั่นวาจาทั้งเธอและฉันว่า
จะยึดมั่นรักกันตลอดเวลา
คราได้ที่ฉันนึกถึงสิ่งเหล่านี้
I shared with you
I bread down and cry
'cause I get so emotional
Until you release me I'm bound
ฉันก็แบ่งปันความรู้สึกกับเธอด้วย
ฉันเสียใจและร้องไห้
เพราะฉันซาบซึ้งอารมณ์ร่วมมาก
กระทั่งเธอปลดปล่อยฉัน
Under ball and chain
Reminiscing our love as I watch
Four seasons' change
This loneliness
ให้พ้นจากพันธนาการ
หวนคิดถึงความรักครั้งเก่าของเรา
ทั้ง 4 ฤดูที่เปลี่ยนไป
ที่คือความเหงา
Has crushed my heart
Please let me love again
'Cause I need your love to comfort me
And ease my pain
Or four seasons will bring
The loneliness again
ที่บดขยี้หัวใจของฉัน
ได้โปรดให้ฉันรักเธออีกครั้ง
เพราะฉันต้องการความรักของเธอ
เพื่อความสบายใจ
และลดทอนความเจ็บปวด
หรือ 4 ฤดูกาลจะนำมา
ให้ความเหงากลับมาอีกครา
ความเหงาหรือ.....
ความเหงา หรือ ความโดดเดี่ยว ใครบ้างไม่เคยรู้จัก ใครบ้างไม่เคยสัมผัส "ช้า หรือ เร็ว" "มาก หรือ น้อย" "ชั่วครู่ หรือ ยาวนาน" น่าจะเป็นเช่นนั้นมากกว่า คิดเหมือนกันไหม ความเหงา ก็เหมือนไข้หวัด ประเดี๋ยวเป็น ประเดี๋ยวร้าย ไม่มียาแก้ไขให้หายขาด กลายเป็นอาการเรื้อรังคอยเกาะกินใจ คอยแวะเวียนมาเยือน แม้มีรักและร้างรัก ไม่ว่าชายหรือหญิง หนุ่มหรือสาว เด็กหรือคนชรา เช่นนั้น...ก็ยอมรับ และขอต้อนรับ... ความเหงา หากย้อนกลับมาเคาะประตูใจ ถ้าให้ทุกคนในโลกเอาความทุกข์ของตนมากองรวมกันไว้ แล้วแบ่งให้เท่าๆกัน ทุกคนก็รีบเอาความทุกข์ของตนวิ่งหนีไปทันที คนเราทุกคนที่ยังอยู่ในโลก ยังไม่พ้อโลก หรือ เหนือโลก ย่อมมีปัญหา มีความทุกข์ด้วยกันทั้งนั้น แตกต่างอยู่ที่ว่าคนเราจะจัดการกับปัญหาความทุกข์ที่เกิดขึ้นได้อย่างไร ... ถ้าจัดการกับความทุกข์ไม่ได้ ชีวิตก็จะต้องร้อนดิ้นรนต่อไป หาความสงบไม่ได้ แต่ถ้าจัดการกับมันได้ ก็จะดำเนินชีวิตไปได้อย่างสงบ ไม่ทุรนทุราย วิธีการไม่ให้ความเหงาเกิดขึ้นอีกวิธีหนึ่ง...คือ... อย่าปล่อยให้ตัวเอง มีเวลาว่าง การมีจินตนาการเป็นสิ่งที่ดี แต่หากมากเกินไป จะกลายเป็นความเพ้อเจ้อ จนกลายเป็น ...ฟุ้งซ่าน... สร้างโลกตัวเอง ขังตัวเอง ความเหงาก็เข้ามาเกาะกุม พยายามหาความสุขใส่ตัวดีกว่า อาจเริ่มต้นด้วยการยื่นความรักให้กับคนอื่น คนรอบข้าง เพิ่มมิตรดีกว่าเพิ่มศัตรู ทำประโยชน์ให้กับผู้อื่น เป็นผู้ให้มากกว่าผู้รับ อย่างนี้แล้วความอ้างว้าง เปล่าเปลี่ยวเดียวดาย ก็ยังไม่ย่างกราย
เพียงเพราะเหงา หรือว่าเรารักกัน
"เป็นเพราะเหงา หรือว่าเรารักกัน เป็นคำถามที่ยังค้างคา ในใจฉันแต่ก็ยังดื้อรั้น ไม่ยอมค้นหาคำตอบ จ า ก เ ธ อ" "...ก็เมื่อเหงาบ้าง บางครั้งมันก็ดี ทำให้ฉันมีเธออยู่ใกล้ เวลาหลับตาแล้วเคลิ้มฝันไป เราจะได้เจอกัน อีกครา อยากจะเหงา-เหงาต่อไป เหงาใจเมื่อไหร่ ก็แค่หลับฝัน อยากจะเหงา-เหงาจับใจ ฝันทันใดก็ได้ เจอเธอ ... "ต่อให้เธออยู่ไกลแสนไกล ไกลเพียงใด ฉันขอรอคอยความฝันล่องลอยไปกับความเหงา อยากนอนเหงานานๆ จะได้ฝันถึงเธอ ไม่ใช่แค่ฝันไม่ใช่แค่ละเมอ แต่หากเหงาและเรารักกัน ฉันจะขอเหงาอย่างนี้......ตลอดไป"
ทัศนคติในบางแง่...
ทัศนคติในบางแง่.. ของเราสองคนไม่ได้อยู่จุดเดียวกัน เพียงเพราะเหงา หรือว่าเรารักกัน บางครั้ง คำถามนี้เกิดขึ้น ความเข้าในของคนสองคนเป็นสองความคิด ไม่รวมเป็นหนึ่ง ความคิดทั้งที่มีคำถามเพียงประโยคเดียว การแสดงความเป็นเจ้าของ ไม่พอใจที่ตัวเองขาดความสนใจไปชั่วขณะ น่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อย เขาไม่ต้องการให้เกิดขึ้น เขาไม่ต้องการเป็นคนเห็นตัว ได้ในสิ่งที่อยากได้ เขาจึงหลีกหนี ไม่ผูกพัน ไม่ติดต่อทิ้งความสงสัยให้ฉันทุบหา คำตอบเป็นเสี่ยง แต่ฉันทำได้เพียงแค่ให้มันร้าว คาดการณ์ไปเอง คาดการณ์ไปไกล สุดท้าย คนที่คิดปลีกย่อยมากที่สุด ...ก็คือตัวฉันเอง... ทุกอย่างอาจจะลงรอยเข้าใจกัน พยายามเข้าใจบรรยากาศ ภายในโลกส่วนตัวอีกฝ่ายเขาคิดว่า โลกของฉัน คือ เพื่อน ไม่จริง โลกของฉัน คือ ฉันคนเดิม หมายถึงฉันกับเธอคนนี้คนเดียว ฉันต้องการให้เขาเป็นครึ่งหนึ่งของชีวิตเวลาเขามาอยู่ หมายถึงฉันเหลือชีวิตเพียงครึ่งหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นร่างกาย จิตใจ วิญญาณ ... แต่เขาเคยแย้ง ไม่มีใครเข้าไป ในโลกส่วนตัวของคนอีกคนได้ เสียใจเงียบๆ เวลาพบเจอเขาอาจจะ ไม่บ่อยครั้ง เขาไม่ต้องการให้จังหวะชีวิตของฉันเสียไป อยากให้ฉันเป็นผู้กำหนดมากกว่า เขาเป็นเพียงแค่ตัวสานต่อ ความต้องการเท่านั้น เขาไม่ต้องการให้ฉันสูญเสียความเป็นธรรมชาติในตัวเอง เขาคิดไปไกลแล้ว ฉันยังอยู่ที่เดิม นิ่งเงียบก่อนยอมรับว่า คงจะเป็นเช่นนั้น... ฉันมีความรู้สึกอ่อนล้า ความรู้สึก . . รู้สึกทดท้อกับการเขียนไดอารี่ของตัวเอง คิดอะไรไม่ออก เปิดหน้าว่าง จ้องมองอยู่อย่างนั้น . . . นานหลายคืน แล้วไม่มีตัวอักษรตัวใด หล่นลงมาเลย คืนนี้เกือบเป็นเหมือนคืนก่อน แต่. . ฉันได้เขียนมาถึงบรรทัดนี้แล้ว อาจจะเป็นเพราะมีอะไรมากกมาย ที่อยู่ในความคิด มากมายเสียจนสับสน ลำดับก่อนหลังไม่ได้เหมือนคนที่วางระบบ อะไรไม่เป็น ฉันจึงอาย อายตัวเองที่จะเขียนเรื่องราวเปรอะ กระจัดกระจาย เสียเต็มหน้ากระดาษ กลายเป็นสีเน่าๆที่ไม่น่าอ่าน อะไรมากระทบใจฉันนะ ทำไมฉันจึงไม่รู้ตัวเลย ปัญหานั้นคืออะไร แฟน เพื่อน ตัวเอง . . . เพียงเพราะเหงา หรือว่าเรารักกัน ไม่อยากเขียนต่อแล้ว ขอเวลาฉันหน่อยนะ
ไม่ต้องเก็บ ไม่ต้องกดความรู้สึกของตนเองอีก เพราะเราพูดกันได้แล้ว หลังจากที่ฉันใช้เวลาในการตัดสินใจระหว่างคุยโทรศัพท์กัน ฉันอาจจะใช้คำพูดไม่ชำนาญนักจึงทำให้เขาไม่เข้าใจ กว่าจะคุยกันได้ในทิศทางเดียวกัน ก็ใช้เวลานานที่สุดแล้ว เราต่างฝ่ายต่างคิดกันไปคนละอย่าง เขาน้อยใจที่ฉันมักไม่ค่อยโทรติดต่อไป นอกจากเขา ฉันมักเงียบหายจนเขาทนไม่ไหว ฉันไม่รู้สาเหตุ เลยคิดไปว่า ฉันก้าวก่ายเขามากเกินไป จึงคิดอย่างถอยห่าง กลับกลายเป็นเขาคิดไปว่า ฉันต้องการเลิกกับเขา ฉันยังนิ่งเงียบกับคำถาม ฉันแค่เหงา หรือว่าเรารักกัน เขาเอ่ย ความเงียบของฉันเป็นสิ่งที่น่ากลัวสำหรับเขา ฉันเงียบไม่ใช่เพราะความใจร้าย แต่สับสนความคิดของตัวเองแบ่งออกเป็นสองข้าง ยังห่วง ยังรักไม่เปลี่ยนแปลง หรือเบื่อ เซ็ง ความไม่แน่นอนของเขาฉันต้องการเรียกร้องอะไรจากเขาเหรอ ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้จริง-จริง แต่ไม่นาน ฉันก็เจอคำตอบ "กลัวห่างเหิน" เป็นความกลัวของฉัน ทั้งที่ฉันเคยมีความสุขล้นเหลือ การได้ทำกิจกรรมคนเดียว แต่ตรงนี้เวลานี้ ฉันเริ่มเปลี่ยนความคิดใหม่ ฉันอาจกำลังเรียกร้องความใกล้ชิด การแบ่งความรู้สึกร่วมเพื่อสร้างความสนิทสนม เขาทำอะไรหลายอย่างที่ดีที่สุดสำหรับฉันแล้ว แต่ฉันอาจจะมองข้ามไม่ใส่ใจ แล้วยังทำตัวพาลหาเรื่อง ชวนสับสนให้เขา ฉันยังคงจิตแตกไปแล้ว. . .
เริ่มมีความรู้สึก...เบื่อหน่าย ทิ้งกับตัวเอง และสิ่งรอบข้าง ชีวิตที่ดูเหมือนไม่อ้างว้าง
แต่อ้างว้าง โดดเดี่ยว จิตฟุ้งซ่านเกินไปหรือเปล่า ฉันเริ่มคิด คิดเรื่องราวของเขา คิดเรื่อง
ราวของเรา บางครั้งนึกอยากเป็นคนนิสัยสอดรู้สอดเห็นกับเรื่องราวของฉัน ...
...กับเรื่องราวของเรา แต่กลับนิ่งเฉย ทุกอย่างจะลงเอยอย่างไรนะ ....
คืนนี้.........
แสงเทียนลำปล้องอวบสันตรงหน้า แน่วนิ่งเพราะไร้ลม เงียบสยบ ความว้าวุ่นในใจฉัน
อยากจะหายดี เหมือนคนเก่าดั่งเดิม
ตาร้อน-ร้อน น้ำตาซึม "สงสารตัวเองจัง... ชีวิตอิสระตัวคนเดียวหมดไปแล้ว" ทั้งที่ฉันเคยสนุก เคยร่าเริง ฉันบ่นเสียงดังสั่นกับตัวเอง ไม่ได้ติดต่อเขานาน ชินชา เฉื่อยเฉย และเลื่อนลอย ไม่มีความรู้สึกร้อนใจ แต่รู้สึกผิด ที่ไม่ได้เป็นคู่รักที่ดี ต่างฝ่ายต่างหาตัว ต่างฝ่ายต่างหาไม่เจอตัว... วันนี้เขาถามฉันว่าอยากไปไหน "ที่ไหนก็ได้..." ฉันเว้นช่วงคำว่า "ที่ที่มีเราสองคน" เอาไว้ในใจ เขาหัวเราะ มันเป็นคำตลกเหรอ? หรือหวานเกินไป เหมือนคนเพิ่งรักใหม่ๆ จนถึงวันนี้ ทุกวินาทีผ่านไป สองคนอาจจะตัวไกล ให้ใจอยู่ใกล้กันก็พอ ....อือม์ ยังหวายอยู่ภายในไม่เปลี่ยนเลย . . . . .
ผลงานอื่นๆ ของ Shuchi-kun ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Shuchi-kun
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น