เกมในความทรงจำ [BL]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เกมทุกเกมไม่ว่าจะแนวต่อสู่ ทำอาหาร ปลูกผัก เกมส์ออนไลน์ หรือแม้แต่เกมทายใจ วิ่งไล่จับ ซ่อนหาแบบเด็กๆ ทุกเกมก็ล้วนแต่สนุกทั้งนั้น แต่จะมีสักกี่เกมกันที่มันจะอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไปได้ เหมือนกับ....

เกมในความทรงจำ

ของ"ผม"กับ"เขา"

เกมในความทรงจำ

By

.macaron sweet (มาการอนเองจ้า า)

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อะแฮ่มๆ ยินดีต้อนรับนักอ่านที่เข้ามาคร้าบบบบ บ มาการอนเอง เนื่องจากมาการอนลืมเขียนฟิคจึงได้นำงานที่มาการอนดองไว้มาอัพแทน ซึ่งนิยายเรื่องนี้มาการอนได้มาจากการที่มาการอนได้นั่งชมทะเลผ่านอินเทอร์เน็ต= =
เป็นนิยายเรื่องสั้นเรื่องแรกที่มาการอนแต่งเอง ซึ่งอาจมีข้อผิดพลาดซึ่งมาการอนก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ ยังไงก็ ไปอ่านกันโลดดด ด

.
.
.
.

macaron sweet

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตัวละครเรื่งสั้นนี้มีเพียง2ตัวละคร
1.เวลา หรือ เวย์ (18) ส่วนสูง185
2.วายุ หรือ ยุ (17) ส่วนสูง 173

เนื้อเรื่อง

"เห้ย เกมอะไรของแกวะ ไม่น่าสนุกหรอก ลบๆไปเหอะ"ผมมองหน้าจอโทรศัพท์ของ’วายุ’ที่เจ้าตัวยื่นมาให้ผมดูด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจเป็นอย่างมาก

"โถ~เกมนี้ฉันคิดเองนะโว้ย สนุกชัวร์ เวย์มาเป็นหนูทดลอง เอ้ย เป็นผู้ทดลองเล่นในเกมฉันก็พอ”เจ้าตัวเล็กพูดพลางเขย่าไหล่ของผมไปมาเชิงอ้อน และท่าทางแบบนั้นก็ทำให้ผมใจอ่อนได้ตลอด ใช่ครับ ผมน่ะ ใจอ่อนกับยุตลอด เพราะผมแอบชอบยุมานานแล้วด้วยซ้ำ แต่ผมไม่กล้าบอกไป เพราะผมแอบกลัวว่าความสัมพันธ์ของเราจะจบลง ทั้งเพื่อนและคนรัก ผมจะไม่ได้อะไรสักอย่าง ผมรู้ว่าวายุเป็นผู้ชายผมเองก็เป็นผู้ชาย แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงได้ชอบเจ้าเพื่อนบ้านี่ได้ ผมเป็นเพื่อนกับร่างบางมาตั้งแต่ม.ต้นแล้วละครับ จนตอนนี้พวกผมอยู่ม.6กันแล้ว วายุเป็นคนร่าเริง กวนมาก หน้าตาหน้ารักเหมือนตุ๊กตา ดวงตากลมโต ที่เข้ากับจมูกโด่งได้เป็นอย่างดี ผมซอยยาวประบ่านิดๆทำให้หน้าหวานเข้าไปอีก ผิวที่ขาวแต่ไม่ซีดกลับเปล่งออร่าสีชมพูอ่อนๆจนหน้าทะนุทนอม ริมฝีปากสดสีเชอร์รี่สวยที่เวลามันได้ยิ้มออกมาทำให้ใจผมเต้นรัวแปลกๆ ทุกอย่างของร่างเล็กนั้นทำให้ผมชอบทุกอย่าง ชอบจนผมไม่สนด้วยซ้ำว่ายุจะเป็นผู้ชาย หรือเพื่อนรัก และ......ผมจะบอกรักยุให้ได้ในเร็วๆนี้แหละ

”จะปิดเทอมแล้ว แต่ไม่คิดจะติวเข้ามหาลัยเลยรึไง คิดแต่เรื่องเกมอยู่ได้”ผมบ่นสั่งสอนไปโน่นแหละ เพราะสุดท้าย ยังไงผมก็หนีไม่พ้นจากการเป็นหนูทดลองเล่นเกมของเจ้าตัวแสบหรอก = =;;;

ร่างบางชะงักไปเล็กน้อยก่อนถ้าผมตาไม่ฝาด ผมเห็นความเศร้าที่สะท้อนออกมาจากดวงตาสดใสประกาย แต่มันก็แค่แว็บเดียวเท่านั้น ดวงตาของตัวแสบก็ฉายแววขี้เล่นอันสดใสกลับมาเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนทำให้ผมคิดไปว่า ผมตาฝาด

”เรื่องนั้นรอถึงวันก่อนค่อยคิดที่หลังน่า~ อีกอย่างแค่2วันสุดท้ายนายติวให้ฉัน ฉันก็รอดแล้ว นายสอนเก่งจะตาย อ่ะๆ อย่ามองกันแบบนี้สิ ก็ฉันชอบเกมนี่นา นายควรดีใจด้วยซะนะ ที่ฉันให้นายได้ลองเล่นเกมของฉันเป็นคนแรกตลอด ^[+++++]^”ร่างบางว่าแล้วยิ้มกว้างอย่างสดใสส่งมาให้ผมใจเต้นอีกแล้ว ไม่ได้ ต้องเก็บอาการครับ= =

“เออๆ แต่ถ้าติวแล้วไม่รอด เข้ามหาลัยไม่ได้ พ่อจะสมน้ำหน้าให้!”ผมโยกหัวคนตัวเล็กไปมาเบาๆพร้อมพูดไปพลาง

”คร้าบบบ บ~คุณพ่อเวลา!!!”

.

.

.

.

.

หลังจากวันปัจฉิมลิขิต โรงเรียนเหมันต์วิทยา

”เย่! จบแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ย โว้ ฮู้~~~~~~~”วายุวิ่งไปที่ชายหาดทะเลก่อนที่จะตะโกนออกไปด้วยความดีใจหลังจากผ่านการสอบไปได้อย่างราบเรียบ ส่วนที่ดีใจเป็นพิเศษนั่นก็เพราะ รอดตายจากการติวของผมไง เหอะๆ   ’นายมันจริงจังเกินไปเดี๋ยวก็ตายไวหรอก’ยุชอบพูดใส่ผมในเวลาที่ผมเข้มกับเขาจนเกินไป ถึงจะเป็นการพูดหยอกๆ แต่ทุกครั้งที่ร่างบางพูดแบบนั้นผมจะประเคนมะเหงกให้มันตลอด

ผมกับยุมาเที่ยวให้รางวัลชีวิตกับตัวเอง และสถานที่ที่พวกผมสองคนนัดกันมาคือทะเล ซึ่งอยู่ต.จ.ว. และต้นคิดของการมาเที่ยวทะเลในครั้งนี้ก็ไม่ใช่ใคร เจ้าแสบน่าฟัด จอมติดเกมที่ผมแอบชอบอยู่นั่นเอง

ตัวแสบทั้งวิ่งเล่น เตะทราย โห่หอนจนสมใจ เจ้าตัวก็วิ่งเล่นน้ำทะเลเล่น ซึ่งผมก็ตามเจ้าตัวไปทุกที่นั่นแหละ ยุวักน้ำเล่นอย่างสนุกสนานและยังไม่ลืมผมด้วยการวักใส่หน้าผมเต็มๆ งานแก้แค้นต้องมาครับ

มึงจะเอาใช่ไหม ได้! ไอ้ตัวแสบ!!!

.
.
.
.

“ฮู้ สนุกวะ ฮ่าๆ”

”เก็บอาการหน่อยก็ได้นะ”ผมพูดแล้วเดินตามหลังร่างบางที่เดินเตะหาดทรายรอบๆทะเล”และอีกอย่างดูท้องฟ้าสิ เหมือนฝนจะตกแล้วกลับที่พักกัน”ผมพูดแล้วพยายามเดินตามร่างบางให้ทัน

”น่าๆ ตกค่อยว่ากัน”ยุพูดด้วยนำเสียงร่างเริงก่อนจะหยุดเดินจนผมต้องหยุดชะงักไปด้วย”อีกไม่นาน...เราก็จะไม่ได้พบกันแล้วสินะ”ร่างบางพึมพำเบาๆ”จะไม่ได้...เล่นเกมกับเวย์อีก”

“ทำไม? จะไปไหน ไอ้แสบ”

“พ่อฉัน จะให้ฉันไปเรียนต่อที่อังกฤษ เราคงไม่ได้เจอกันแน่ๆเลย”ร่างเล็กว่าพลางมองทอดไปยังทะเลสีครึ้มตามสีของท้องฟ้าที่เริ่มมีเมฆดำลอยมา คำพูดธรรมดาของวายุกลับทำให้ผมรู้สึกไม่ดียังไงชอบกลจนผมต้องพูดขัดขึ้นมาก่อน

”ระ เหรอวะ ถ้างั้นฉันจะไปเรียนต่อที่อังกฤษด้วย เอาไหม จะได้อยู่ด้วยกัน เล่นด้วยกัน ฉันจะเป็นหนูทดลองเกมนายต่อไปเอง”ไหล่บางสั่นน้อยๆจนผมรู้สึกแปลกใจ ผมเดินเข้าไปหาร่างบางมากขึ้น แต่จู่ๆ ตัวแสบก็ตะโกนออกมาอย่างไม่เคยตะโกนออกมา

”อย่าเข้ามา!!!!”

 !!!! ผมมองแผ่นหลังเล็กอย่างไม่เข้าใจ

”ฉะ ฉันอยู่คนเดียวได้ ฉันจะไม่เป็นลูกแหง่ติดเวย์ไปจนตายหรอก สักวัน เวย์จะต้องมีครอบครัว นายจะมาสนใจเพื่อนอย่างฉันอย่างเดียวไม่ได้ ไหนจะอนาคตนายอีก!! ฉันไม่อยากจะขัดขานายไปมากกว่านี้แล้ว เพราะฉัน นายถึงไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะฉันเข้ากับใครไปได้ เพราะงั้น ถ้าฉันไปเรียนต่อที่อื่น นายจะได้เริ่มชีวิตใหม่ที่ดีกว่านี้ เพราะงั้นอย่าตามฉะ”

”ฉันรักนาย!!!”

 เปรี้ยง!!

 เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นมาแต่ผมไม่ได้สนใจมันสักนิด ผมพูดมันออกไปแล้ว ผมต้องพูดออกไป มันถึงเวลาแล้ว ที่ผมจะบอกความรู้สึกที่มีต่อวายุ คำสารภาพที่ผมได้สารภาพออกไปทำให้ร่างบางหันมามองผมอย่างอึ้งๆ

”ฉันไม่สนใจว่านายจะเป็นผู้ชาย หรือเป็นเด็กบ้าเกม เด็กดื้อขี้แง ติดเพื่อนแต่เข้าหาเพื่อนคนอื่นไม่ค่อยได้ แต่ฉันรักนาย! ได้ยินไหมฉันรักนาย! ฉันไม่ลำบากสักนิดที่มีนายอยู่ข้างๆ อนาคตของฉันคือนาย! ฉันพยายามตั้งใจเรียนให้เก่งกว่านายเพราะฉันอยากเป็นที่พึ่งของนาย!!”

”มะ ไม่จริง”ร่างบางมองผมพลางสั่นหัวไปมา”เรื่องแบบนั้น”

“ฉันพูดจริ!!”

“โกหก! เราเป็นเพื่อนกันนะ วันนี้ไม่ใช่วันที่1เมษานะโว้ย ไม่ต้องมาหาวิธีโอ๋ฉันเลย ฉันเป็นผู้ชาย!! อื้อ!!”ริมฝีปากของผมประกบลงที่ริมฝีปากของรางเล็กอย่างรุนแรงมือของผมโอบเอวบางเข้าหาตัวแน่น มือเล็กๆพยายามดันกายผมออก แต่เพราะขนาดตัวที่แตกต่างกันมันจึงไร้ผล ผมดูดดุนริมฝีปากของยุจนอีกฝ่ายทนไม่ไหว ผมผละริมฝีปากออกช้าๆ อย่างหน้าเสียดายก่อนที่ร่างตรงหน้าจะหายใจไม่ออก

 ผลัก!  ผลัว!!!

“อะ ไอ้บ้า!!!!!! เวย์ แกมัน.....มึงบ้าไปแล้ว”ร่างบางผลักผมออกก่อนที่จะส่งหมัดเล็กตรงเข้าหน้าผมอย่างจังแล้วตะโกนใส่ก่อนจะวิ่งออกห่างจากผมไปที่พักไป ท่ามกลางฝนที่เริ่มตกลงมา

นี่ผมทำอะไรลงไป??

‘ผมอกหัก...สินะ’

 “บ้าเอ้ย มึงมันบ้าจริงๆ เวลา”ผมพูดแล้วมองไปยังท้องฟ้าที่มีเม็ดฝนตกลงมาด้วยสายตาว่างเปล่า

The end or to be continued.............50%