คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ออกล่าใครสักคน
บนเตียงหนานุ่มในคืนนี้กลับมีเพียงคยองซูที่นอนหลับอยู่บนเตียง ตัวเล็กพลิกกลับไปกลับมาจนในที่สุดก็ลืมตาตื่น เขามองไปรอบๆก็ไม่เห็นแบคฮยอน คยองซูลุกขึ้นนั่งแล้วมองหาอีกครั้งให้แน่ใจว่าแบคฮยอนไม่ได้กลิ้งตกเตียง พอไม่เห็นวี่แววของอีกคนคยองซูเลยตัดสินใจเดินออกมาดูว่าแบคฮยอนไปอยู่ที่ไหน หาดูในบ้านไม่เจอคยองซูก็เลยเดินออกไปข้างนอก ก้าวแรกที่เหยียบพ้นขอบประตูลมเย็นอย่างแรงก็พัดปะทะร่างของคยองซูจนขนลุกชันไปทั่วร่าง
“ แบคฮยอน “
ตัวเล็กเดินลูบแขนบรรเทาความหนาวออกมาที่หน้าบ้านซึ่งเป็นลานดินกว้างๆ บรรยากาศรอบนอกตัวบ้านดูวังเวงจนไม่กล้ากระดิกตัวไปไหน สายตากลมโตมองฝ่าความมืดออกไปก็เห็นเงาตะคุ่มๆเหมือนตัวอะไรที่มีขนาดใหญ่กำลังเดินวนอยู่ในดงต้นไม้ ถึงจะกลัวมากแค่ไหนแต่ก็ทนความอยากรู้อยากเห็นไม่ได้ คยองซูตัดสินใจก้าวขาเดินเข้าไปในเขตป่าด้วยหัวใจเต้นรัว..
“ ออกมาเล่นซนอีกแล้ว “ มือเย็นเชียบของแบคฮยอนจับที่ไหล่ของคยองซูจนอีกคนที่กำลังใจจดใจจ่อกับเงาดำสะดุ้งตัวตกใจ
“ บะ..แบคฮยอน “ อีกคนมาแบบไม่บอกไม่กล่าวแถมยังไร้ซึ่งเสียง ถ้าคยองซูเกิดหัวใจวายตายขึ้นมาจะทำยังไง
“ อย่าออกมาอีกนะคยองซู “
“ แล้วคุณละหายไปไหนมา “
“ ทำธุระ “
“ ตอนกลางดึกแบบนี้นะหรอ ? “
“ ใช่ ต่อจากนี้ห้ามออกจากบ้านตอนกลางคืนเด็ดขาด “ แบคฮยอนคว้ามือคยองซูให้เดินกลับเข้าไปในตัวบ้าน แต่ก่อนจะก้าวขาเข้าไปคยองซูหันกลับมามองที่ป่าด้านหลังแล้วก็ต้องเบิกตาโพลงเมื่อพบกับดวงตาสีแดงก่ำกำลังจ้องมองมาที่เขาอย่างดุร้าย
.
.
ในบ้านหลังใหญ่ที่สุดของหมู่บ้าน เด็กหนุ่มผิวเข้มกำลังจะเดินหายเข้าไปในนั้น คนรับใช้ในบ้านวิ่งออกมาเป็นพรวนตามคุณหนูของบ้านที่เดินออกมาต้อนรับ
“ เซฮุน ได้ข่าวพี่ฉันบ้างไหม “
“ ฉันให้คนออกหาแล้วแต่ก็ไม่เจอเลย “ เด็กหนุ่มร่างผมเพรียวเดินนำจงอินให้เดินตามเข้าไปในบ้าน จงอินถึงแม้จะหวาดกลัวกับสายตาของคนรับใช้ภายในบ้านอยู่บ้างแต่ก็ยอมเดินตามเข้าไป
“ แล้วฉันควรทำยังไงดี “ จงอินรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีเพราะถ้าวันนั้นเขาไปเป็นเพื่อนกับคยองซู คยองซูคงไม่หายตัวไปเกือบเดือนแบบนี้ จงอินพยายามตามหาจนแทบพลิกแผ่นดินแต่ก็ไม่พบ ร้อนใจจนทนไม่ไหวก็เลยมาขอพึ่งบารมีของคนในบ้านหลังนี้
“ บางทีพี่ลู่หานอาจจะช่วยได้ “ เซฮุนวิ่งหายเข้าไปในห้องทำงานขนาดใหญ่ พักเดียวก็ออกมาพร้อมกับร่างของลู่หาน จงอินจ้องลู่หานตาแทบไม่กระพริบ นี่นะหรอคือคุณชายใหญ่ของบ้านที่ใครๆก็พูดถึง ผิวขาวซีดเรือนผมสีทองบวกกับดวงตาสงบนิ่งแลดูน่าเกรงขาม
“ มีอะไรให้ฉันช่วยรึเปล่า “
“ คือพี่ชายของผมหายตัวเข้าไปในป่า ผมเลยอยากขอให้คุณลู่หานช่วยส่งคนตามหาให้ “
“ เธอเป็นเพื่อนของเซฮุนหรอ “ จงอินพยักหน้าตอบ ถึงจะไม่ได้เป็นแค่เพื่อนแต่เมื่อลู่หานคิดว่าเขากับเซฮุนเป็นแค่เพื่อนกันก็คงต้องปล่อยให้อีกคนคิดแบบนั้นต่อไป
“ พี่ลู่หานต้องช่วยจงอินนะ “
“ ได้ เดี๋ยวฉันจะช่วย แต่ก่อนอื่นนายพาฉันไปที่บ้านของนายก่อนได้ไหมจงอิน “
เด็กหนุ่มผิวเข้มพยักหน้ารับ เขาดีใจที่ลู่หานยอมช่วยตามหาคยองซูให้เขา เพราะตัวจงอินเองก็จนปัญญาที่จะหาแล้วเหมือนกัน
.
.
“ แน่ใจรึเปล่าเซฮุน “
“ แน่ใจสิ ข้าแน่ใจ ”
“ งั้นก็ดี “ ลู่หานตบไหล่เซฮุนเบาๆแล้วเดินตามจงอินเข้าไปในบ้านหลังเล็กในป่าที่จงอินบอกว่าเป็นบ้านของเขา ทันทีที่ลู่หานเข้ามาถึงข้างในหญิงที่จงอินเรียกว่าแม่ก็ตกใจที่เจอลู่หาน
“ จงอิน ลูกพาใครมาบ้านเรา!” ลู่หานยกยิ้ม
“ คุณลู่หานครับแม่ เขาจะช่วยเราตามหาพี่คยองซู “ เขาฉุกคิดถึงชื่อนี้ขึ้นมาได้ในทันที นี่เป็นชื่อของเด็กชุดคลุมแดงคนนั้นที่เขาได้เจอเมื่องานวันนั้น ลู่หานเงียบฟังสองแม่ลูกคุยกันในขณะที่สายตาของหญิงผู้เป็นแม่เริ่มฉายแววความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
“ คุณกลับไปเถอะ เราไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ “ หญิงคนนั้นกล่าวไล่ ลู่หานเหยียดยิ้มพอใจแล้วยอมถอยกลับออกมา จงอินจึงมองแม่ของเขาด้วยสายตาผิดหวัง
“ แม่ครับ ทำไม..”
“ เงียบนะจงอิน ลูกรู้ไหมว่ากำลังนำความเดือดร้อนมาให้คยองซู “
“ ผมไม่เข้าใจ..”
“ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับแม่ลูกต้องเข้าไปอยู่ในเมืองกับลุงของลูกนะจงอิน “
“ แม่ครับ ทำไมแม่พูดแบบนี้ละ “
“ เชื่อแม่นะลูก “ หญิงผู้เป็นแม่ดึงตัวจงอินเขามากอดไว้แล้วร้องไห้ออกมา จงอินยืนนิ่งด้วยความไม่เข้าใจในสิ่งที่แม่ของเขากำลังพูด แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป
ตกดึกของวันนั้น ลู่หานลุกขึ้นจากเตียงนอนในห้องของมินซอกแล้วเลื่อนตัวไปยืนอยู่ที่หน้าต่างบานใหญ่ เขามองออกไปนอกท้องฟ้าแล้วยกยิ้มขึ้นมา
“ ลู่หาน เจ้าจะทำอะไร “
“ ไปหาผู้มีพระคุณ “
“ เจ้าหมายความว่ายังไง “ ลู่หานเดินมานั่งลงที่ข้างเตียงแล้วก้มลงจูบหน้าผากของมินซอก
“ นอนซะเถอะ แล้วข้าจะรีบกลับมา “ มินซอกรั้งแขนของลู่หานเอาไว้ เขารู้สึกใจไม่ดีเท่าไรที่ลู่หานจะออกไปไหนสักที่ตอนกลางดึกแบบนี้
“ ลู่หาน อย่าไปเลยนะ “
“ คิดถึงข้ารึไง “ คนตัวเล็กเม้มปากแน่น ลู่หานเห็นแบบนั้นก็เลยยิ้มขึ้นมา
“ มินซอกเจ้าเป็นห่วงข้าด้วยหรอ “ ถ้ามินซอกจะเป็นห่วงลู่หานจริงๆก็คงไม่ผิดใช่ไหม เขารู้สึกว่าการออกไปครั้งนี้ของลู่หานจะชักนำเองราวร้ายๆให้ตามเข้ามา
“ จะไปก็ไปเถอะ ข้าห้ามเจ้าไม่ได้อยู่แล้ว “ แทนที่จะตอบคำถามของลู่หาน แต่มินซอกกลับพูดไปแบบนั้นแล้วพลิกตัวหันนอนหันหน้าไปทางอื่น ลู่หานไล่ตามองร่างเล็กที่นอนหันหลังให้เขาแล้วลูบบนท่อนแขนของมินซอกเบาๆ
“ ทำแบบนี้เดี๋ยวข้าก็ไม่ได้ออกไปกันพอดี “ มินซอกหน้าร้อนวาบขึ้นมาที่ได้ยินลู่หานพูดแบบนั้น
“ รีบนอนซะนะ ถ้าข้ากลับมาแล้วเจ้ายังไม่หลับ จากนี้ไปจนสามวันเจ้าจะไม่ได้นอนอีก “
ลู่หานลุกจากเตียงไปที่หน้าต่าง เขาปีนขึ้นไปเหยียบบนหน้าต่างแล้วทิ้งตัวลงมาจากชั้นสองของบ้าน ปีกแข็งแรงงอกออกมาจากหลังแล้วฉุดตัวของลู่หานให้ลอยขึ้นแทนที่จะได้ตกลงตามแรงโน้มถ่วง ลู่หานแสยะยิ้มขึ้นมาแล้วใช้ลิ้นเลียเคี้ยวทั้งสองข้างของตัวเอง จุดมุ่งหมายของการไปในครั้งนี้ก็คือบ้านหลังเล็กที่กลางป่าหลังนั้น...
TBC.
...........................................
ไม่ได้พยายามผูกปมนะคะ ปมมันไม่ยิ่งใหญ่มากหรอกคะ
มีแค่พอเป็นพิธี ฮาา.. ฝากติดตามด้วยเน้อ
แล้วจะรีบมาอัพต่อแน่นอน
พรุ่งนี้เจอกันอีกครั้งคะ
ความคิดเห็น