[My Character Number2]โอ้! ไม่นะ!! ฉันรักบุคลิกที่2ของตัวเอง

ลำดับตอนที่ #2 : น้ำตาหยดแรก ปีศาจน้อยขี้แย

[Meow:Talk]

'เช่นดังดอกไม้งาม  มารยาแห่งบุปผางาม
ความระทมที่ยังจับจิตดวงใจ
เพียงชะตาฟากฟ้าเบื้องบนกำหนดมา
อา..เธอคงสลายหายไปไม่มีวันกลับคืน'

เพลงนี้เปรียบได้ว่าเป็นSong Themeของฉัน สาวกVocaloidน่าจะรู้จักเพลงนี้
เพลงDaughter of Evil เวอร์ชั่นแปลไทยที่ร้องโดยKagamine Rin ยังไงล่ะ
ฉันเองก็คงจะคล้ายๆกับรินในMvนี้อยู่ไม่มากก็น้อย
เพียงแค่ว่าฉันไม่ได้มียศระดับเจ้าหญิงแต่เมื่อ
'ฉันอยากได้อะไรฉันก็ต้องได้'
คำพูดนี้มันติดปากฉันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

@ - สนามเด็กเล่น -

     "..."
ฉันนั่งลงบนชิงช้าหลังจากที่เดินเหนื่อยมานาน
     "ซุบซิบๆๆ"
มีนั่งเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งมองมาทางฉันแล้วหันไปซุบซิบกัน หึ..ไม่แปลกหรอก เพราะปกติฉันเอาแต่ใจจนคนอื่นเอือมระอา
     "เฮ้อ~เอาไงดีน๊า ทำของหายอีกแล้ว"
ฉันสบถกับตัวเอง
     "<ก็บอกความจริงกับพ่อไปซะสิ>"    

ภายในหัวของฉันมีเสียงๆนึงดังขึ้นเพื่อออกความคิดเห็น ซึ่งแนนอนว่ามันคือเจ้า'เมียน'บุคลิกที่2ของฉันเอง
     "บอกไปน่ะบ้านยับเลยนะ =  =lll"
ฉันล่ะคิดภาพไม่ออกจริงๆว่าถ้าบอกพ่อไปจะเป็นยังไง เฮียเค้ายิ่งโมโหร้ายอยู่
     "เย้~เจอตัวพี่เมียวแว้ว~"
โอ้แม่เจ้า เสียงเรียกจากนรกมาแล้วT T ไม่ใช่หรอก ความจริงแล้วเป็นเสียงเด็กกลุ่มนึงที่อยู่แถวนี้ ซึ่งไม่รู้เป็นไรชอบมาเล่นกับฉันจัง
     "พี่เมียว!!วันนี้เล่นอะไรกันดี!!"
ฉันต้องสติแตกแน่ๆ ทำไมฉันต้องมาเป็นเพื่อนเล่นกับไอ้เด็กพวกนี้ด้วย
     "อ่า~นั่นสินะ ให้พวกน้องๆคิดละกัน ^ ^"
ฉันตีสีหน้าอ่อนโยนเป็นพี่สาวที่สุดแสนจะใจดีทั้งที่ในใจอยากเอาสปาต้ามาสับพวกนี้รายตัว -  -*
     "งั้นเล่นวิ่งไล่จับ ให้พี่เมียวเป็นยักษ์"
อ่าว~ นี่ยังไม่ได้โอ ไม่ได้เป่ายิ้งฉุบกันเลยนะ
     "อ๊ะๆ ก็ได้ๆพอพี่บอกว่าวิ่งก็วิ่งกันเลยนะ"
ฉันบอกพลางลุกขึ้นจากชิงช้า
     "ค่า/คร้าบ~"
ฉันล่ะเกลียดเด็ก -__-
     "วิ่ง!!"
สิ้นสุดสัญญาณเด็กๆก็วิ่งกันฉันก็ต้องไปวิ่งตามแบบสโลว์ลี่เนื่องจากครั้งที่แล้วฉันวิ่งแบบปกติธรรมดาของฉันทำให้เด็กๆบ่นว่าจบเร็วไม่สนุกเลย ฉันไม่อยากให้พวกเขาร้องให้
(เพราะมันจะทำให้ฉันควบคุมอารมณ์ไม่อยู่แล้วเอาสปาต้ามาสับ)

ตึก ตึก ตึก

     "นี่แน่~จับได้แล้ว!"
ฉันตะโกนขึ้นมาเพราะฉันตะครุบตัวเด็กผู้ชายที่น่ารักที่สุดในกลุ่มได้ =w=
     "อ๊า~ปล่อยนะ! ยัยพี่เมียวคัพAAA!!!"
     "(=    3< =*)!!"
ฉันเกือบหลุดบทพี่สาวผู้ใจดี เฮอะๆเด็กคนนี้น่ารักมากก็จริง แต่มีปัญหาด้านการพูดนิดนึง กวนส้นชิบ
     
- 5นาทีผ่านไป -
    
     ในที่สุดฉันก็จับตัวได้หมดทุกคนซักที ฝืนวิงแบบสโลว์ลี่จนเหนื่อยเลยแฮะ

~Aku no hana karen ni saku~

     "อุ๊ยตาย!โทรศัพท์ดัง พี่ขอตัวรับแป๊บนึงนะ"
ฉันบอกกับเด็กๆแล้วกดดูว่าใครโทรมา

#ป๋า#

     "เอิ้ว~คนที่ไม่อยากให้โทรมาดันโทรมาซะได้เอาไงดีอ่ะเมียน?"
     "<ก็รับซะสิ แล้วก็บอกความจริงซะ>"
พอได้ยินอย่างนั้นฉันก็กลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ก่อนจะกดรับ

    ตู๊ด

     (เมียว!วันนี้เอาi-padออกไปข้างนอกเหรอ?!)
ป๋าถามอย่างแตกตื่น
     "ค่ะ.."
ฉันตอบสั้นๆ
     (แล้วเป็นยังไงบ้าง?)
หมายถึงหนูหรือi-padอ่ะพ่อ -  -
     "หายไปแล้วค่ะ..."
ฉันตอบเสียงสั่น
     (หา!!เอาอีกแล้วอิลูกคนนี้!!แกรีบกลับบ้านมาเดี๋ยวนี้เลย!!!!!!!)
     ตู๊ด~ตู๊ด~
ตายแหงๆเลยตูป๋าของขึ้นอีกแล้ว
     "<ถ้าไม่รีบกลับล่ะแย่แน่เลยเมียว -  -;>"
เออ รู้แล้วล่ะน่า~
ฉันจึงรีบวิ่งกลับบ้านโดยที่ไม่ลืมอำลาเด็กๆ

@ - บ้านเมียว -

     "..."
ตอนนี้ฉันยืนอยู่ที่หน้าบ้านตัวเองแต่กลับไม่กล้าที่จะเปิดประตูเข้าไป แต่ในที่สุดฉันก็รวบรวมความกล้าค่อยๆเปิดประตูช้าๆ

แอ๊ดดดดดดด

     "อิลูกเฮ็งซวยเอ๊ย!!!"

ฟ้า~ว

นั่นไง! เปิดประตูปุ๊บก็เจอป๋าขว้างเก้าอี้มาต้อนรับเลย แล้วฉันจะยืนบื้ออยู่ทำไม ก็ต้องหลบสิคะ

ตู้ม!!

พอฉันหลบได้ เจ้าเก้าอี้เจ้ากรรมก็ลอยไปชนกับกำแพงรั้ว
     "โธ่ป๋า! บ้านป๋าเค้าทักทายกันแบบนี้เหรอ!!?"+
ฉันตะคอกใส่ป๋าเต็มเสียง
     "เออ!! บ้านฉันก็บ้านแกแหล่ะ!!!"
เอ้อ~จริงด้วยเว้ย -  -;
     "ตั้งแต่แม่แกตายไปฉันก็เคยบอกแกแล้วว่าช่วยอะไรได้ก็ช่วย!!แต่แกน่ะมีแต่จะช่วยผลาญเงิน!!!!!!!"

แปลบ!

ที่ป๋าพูดมามันกระตุ้นต่อมน้ำตาฉันอย่างแรง

     "ฉันยังไม่เข้าใจเลยว่าแกเกิดมาทำไม!!"

ติ๋งๆ

น้ำใสๆที่เอ่อล้นออกมาจากตาของฉันหยดลงไปบนพื้น แต่ท่าทางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าจะไม่ได้สนใจมันแม้แต่น้อย
     "เงียบทำไมยัยขยะ!!ฉันไม่ได้คุยกับต้นเสานะโว้ย!!!!!"

ฟิ้~ว

รอบนี้พ่อขว้างขวดแก้วมา แต่คราวนี้ฉันหลบไม่ทันทำให้...

เพล้ง!!

ขวดแก้วแตกใส่ตัวฉันและเศษของมันกํทิ่มเข้าไปในเนื้อฉันอย่างแรง

ติ๋งๆ

น้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาน้ำสีแดงไหลออกมาจากปากแผล...
     "..."
ฉันนิ่งเงียบพร้อมกับเพ่งไปที่พ่อ
     "พอเถอะเมียว..เลี้ยงแกไปก็เหนื่อยเปล่าๆ"
พ่อพูดหน่ายๆ
     "แกออกไปจากบ้านหลังนี้ซะเถอะ!!"
คำพูดของพ่อทำให้ฉันที่เอาแต่เงียบปริปากออกมา
     "ไม่เอา!!หนูอยากจะอยู่ที่บ้านหลังนี้!!!บ้านหลังนี้มีทั้งความทรงจำอะไรมากมาย หนูไม่ยอมไปจากที่นี่!!!!!"
ฉันตวาดเต็มแรงทำให้พ่อโกรธมาก
     "ถ้าแกไม่ไป!!ฉันไปเอง!!!"
อ่าวเฮ้ย =[   ]=!!!
     "0_0!!"
ฉันตาเบิกโพลง

- 30 นาทีผ่านไป -

พอพ่อเก็บของๆตัวเองเสร็จพ่อก็มามองฉันด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะเดินออกไปแล้วออกรถ ไกลออกไป..ไกลออกไป..จนลับตาไป
ฉันที่ยืนอยู่ก็ล้มลงแล้วปล่อยโฮลั่นบ้าน
     "ฮือๆๆ!!!!!โดนทิ้งแล้ว!!!!!!ฉันโดนพ่อทิ้งแล้วเมียน!!!!!!!!!!"
ฉันแหกปากโวยวายพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นทาง
     "<เอาน่า..ใจเย็นก่อน ถึงเธอจะเหลือใคร แต่เธอก็ยังมีฉันอยู่..ฉันเชื่อว่าเราต้องฝ่าฟันมันไปได้...>"
เมียนพูดปลอบใจฉัน เสียงของเขาช่างอบอุ่นเหลือเกิน
     "ฮึก..ขอบคุณนะ...เมียน"
ฉันเช็ดน้ำตาออกแล้วยิ้มที่มุมปากบางๆ

ถึงแม้ภายนอกนั้นจะเป็นคนร่าเริงแจ่มใสและเอาแต่ใจ
แต่ความจริงแล้วฉันเป็นคนขี้แยอ่อนไหวง่ายและเป็นคนเก็บกด
ฉันนั้นเกลียดทุกๆสิ่งบนโลกใบนี้แต่ที่เกลียดที่สุดคงจะเป็น..
'ตัวฉันเอง'

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------