คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ข้อตกลง ^_^
ตอนที่ 2 ข้อตกลง
เทาขับรถหรูมาจอดหน้างานปาร์ตี้พร้อมกลับปลุกยอลลี่ให้ตื่นจากความง่วงนอน
“คุณยอลลี่ครับ ถึงงานปาร์ตี้แล้วครับ”
“ขอบคุณที่มาส่งนะค่ะคุณเทา เดี้ยวเจอกันข้างในงานนะค่ะ”
เทาเดินมาเปิดประตูรถให้ยอลลี่ลงพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ จนยอลลี่เขินไม่กล้าที่จะสบตา เมื่อยอลลี่เดินลงไปต้องตะลึ่งเมื่อพบเจอกับกล้องเป็นร้อยๆๆตัว และแสงแฟลชที่รั่วกันไม่ยั้ง ตอนนี้ยอลลี่ทำตัวไม่ถูกเพียงแต่ยืนค้างอยู่กับที่
“คุณยอลลี่ครับ เดี้ยวผมไปส่งที่ห้องแต่งตัว”เทาพูดจบพร้อมยื้นแขนให้ยอลลี่เดินควง
“ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะ” ยอลลี่เอื้อมมือไปควงเทาเดินผ่านนักข่าวและตากล้องเป็นร้อยชีวิต พรุ้งนี้คงได้ขึ้นข่าวหน้าหนึ่งแน่เลยยอลลี่
.
.
.
.
.
ณ งานปาร์ตี้ริมหาด
มีผู้คนมากมายมางาน เพราะว่าเจ้าของงานเป็นดาราดัง เลยทำให้มีทั้งนักข่าวและเชเล็บชื่อดังอีกเพียบ
ตอนนี้ยอลลี่เดินขึ้นมาบนเวที “ค่ะ ยินดีต้อนรับเข้าสู่งานปาร์ตี้ค่ะ”
ตอนนี้ได้มีการจุดพลุเพื่อเป็นการเปิดงานปาร์ตี้ ทุกคนต่างตบมือ แต่ในงานก็ไม่มีอะไรมากเพียงแค่มาพบเจอสังสรรค์ดารารุ่นน้องและรุ่นพี่ ระหว่างนี้ฉันได้ได้แต่ยืนเป็นพิธีกรสาวสวยที่รอการแสดงต่างๆๆจบลง
“ค่ะฉันยอลลี่ เป็นพิธีกร ในค่ำคืนนี้นะค่ะ ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆๆ และดื่มกันพอประมาณนะค่ะเดี้ยวทำงานพรุ้งนี้ต่อไม่ไหว” พูดจบพร้อมทุกคนต่าง เฮ้!!!!
.
.
.
.
.
~เพล้ง~ เพล้ง~ เพล้ง~
ยอลลี่รับเงินจากเจ้าของงานจากมือไม่ทันไรเพียงแค่เดินหันหลัง เจ้าของงานก็ได้ทำแก้วไวน์ในมือร่วงลง พร้อมตัวซีดและเสียชีวิตลงในที่สุด ทุกคนในงานต่างพากันกรี๊ดและร้องขอความช่วยเหลือ นักข่าวต่างวิ่งมากันกรูเพื่อจะมาถ่ายรูปแต่มีชายคนหนึ่งได้พูดว่า “พิธีกรคนนั้นเป็นตัวซวยใครจ้างไปทำอะไรที่นั้นต้องมีเรื่อง”
ยอลลี่ทำตัวไม่ถูกเมื่อเจอเหตุการณ์ที่หน้าสลดต่อหน้าต่อตา อยู่ๆๆก็มีผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาขว้ามือของเธอแล้ววิ่งๆไปตามหาด จนเธอวิ่งต่อไปไม่ไหว ตอนนี้ยอลลี่ได้แต่ร้องไห เพราะคิดว่าตัวคือ ยอลตัวซวยอย่างที่คนอื่นเข้าพูดกัน
และชายคนนั้นได้ยืนผ้าเช็ดหน้ามาปาดน้ำตาที่เลอะเต็มหน้าของยอลลี่
“ขะ ขอคุณนะ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ” TT_TT
“อืมไม่เป็นไร”
ยอลลี่ได้เสียงที่พูดจากชายคนนั้นซึ่งมันคุ้นหูมากเลย จึงเงยหน้าที่จะไปดูแต่กลับถูกมือหนาที่อบอุ่นปิดตาแล้วพาเดินตามไป
“จะพาฉันไปไหน”
“เดี้ยวคุณก็รู้เดินตามมาเถอะ”
ยอลลี่ไม่โต้ตอบแต่อย่างใด เพียงแต่เดินตามผู้ชายคนที่ฉันไม่เคยเห็นหน้าและไม่รู้จัก
“ถึงแล้ว”
“ถึงไหนห้องพักของคุณในคืนนี้ไง”
“ใครบอกว่าฉันจะพักที่นี้ฉันจะกลับกรุงเทพ”
“คุณจะกลับได้ไงในเมื่อรถคุณเสีย แถมตอนนี้ก็ดึกมาแล้วไม่มีรถตู้ซะด้วยตอนนี้”
“นายรู้ได้ไงว่ารถฉันเสีย” ยอลลื่เริ่มหวั่นกับคำพูดของคนแปลกหน้าเลยตัดสินใจที่จะสะบัดตัวเพื่อจะมองหน้าเข้าให้ชัดมากขึ้น
แต่เมื่อว่าเขารู้ทันฉันเลยเอามืออีกข้างมาล็อคตัวฉันไม่ให้ดิ้นหนี้ไปไหน
“อยู่เฉยๆๆเดี้ยวผมก็ปล่อยคุณแล้ว”
“คุณเป็นใครกันแน่”
“ผมคือคนที่คุณต้องการไม่กี่วันนี้”
“นายปริศนา นี้นายต้องเป็นโรคจิตแน่เลยตามฉันไปทุกที่แถมไม่ยอมให้ฉันเห็นหน้าและยัง” พุดไม่ทันจบนายปริศนาก็พลิกตัวฉันเข้ามาหาแถมมือยังคงปิดตาทั้งคู่ของฉัน และเขาก็ขโมยจุ๊บหน้าผากของฉันรอบที่สองแร้ววิ่งหาไปในความมืด
.
.
.
.
.
เช้าวันต่อมา
ก๊อก~ก๊อก~ก๊อก
“คุณยอลลี่ครับ”
“ใครค่ะ”
“ผมเทาครับ”
ยอลลี่เดินไปเปิดประตูให้เทา
“ผมเอารถมาส่งให้ครับซ้อมให้เรียบร้อยแล้วครับ นี่กุญแจครับ”
“คุณเทารู้ได้ไงว่าฉันอยู่ห้องนี้”
“อ๋อ ผมเดานะครับว่าคุณต้องมาพักที่โรงแรมใกล้ เลยไปถามเคาเตอร์ว่าคุณพักอยู่ห้องไหน”
“เก่งจังเลยนะค่ะ ขอบคุณสำหรับรถนะค่ะไว้”
“ครับ แล้วนี้คุณจะไปไหนครับเนี้ย”
“ไปวัดค่ะ วันนี้อากาศดีอยากไปทำบุญ”
“นั้นให้ผมไปส่งนะครับ”
“ไม่ดีกว่าค่ะคือยอลลี่จะไปทำธุรต่อด้วยค่ะ”
“ครับ ไว้เจอกันใหม่นะครับ”
.
.
.
.
.
วัดจีนแห่งหนึ่ง ที่มีหมอดูที่แม่นมากเรื่องดวง
ยอลลี่ไม่รอช้า รีบเข้าไปไหว้ขอพรว่า ขอให้ลูกหลุดพ้นจากคำว่า ยอลตัวซวยด้วยเถอะสาธุ
ยอลลี่เอื้อมมือไปเสี่ยงเซียมซี และจัดการเขย่า จนได้เลข 12
ยอลลี่ลุกไปหยิบใบเซียมซีหมายเลข 12 มาอ่าน
ดวงซะตาของคุณจะหลุดพ้นจากความซวยและความวิบัติได้ เพียงแค่คุณคุยตกลงกับคนที่เอื้อมมือมาช่วยคุณตลอดเวลาว่าเค้าต้องการอะไร คนนั้นจะช่วยให้คุณมีการงานที่ดีขึ้น และทุกอย่างจะลงตัวเพราะว่าเนื้อคู่คุณอยู่แค่ข้างหลังคุณเท่านั้น
“เฮ้ย อะไรเนี้ยจะเชื่อดีไหเนี้ย” ยอลลี่เดินหันหลังกลับไปที่รถของตัวแต่ต้องมาสะดุดขาตัวเองจนเกือบล้มเพราะมีคนเอื้อมมือมาคว้าเอวเอาไว้ไม่ให้ล้ม
“คุณเป็นอะไรไหม”
“ไม่เป็นอะไรค่ะ” ยอลลี่รู้สึกเหมือนมือที่คุ้นเคยน้ำเสียงที่คุ้นหูมาก เลยกลับมายืนแล้วเงยหน้ามาผมกับแวนกันแดดและหมวกที่ปกปิดหน้าของเขาอยู่
“คุณใช่ นาย ปริศนาหรือเปล่าค่ะ”
“ใช่ ผมคือนายปริศนา คุณเริ่มจำผมได้แล้วนี้ขนาดยังไม่เคยเห็นหน้ากันเลย”
หรือว่าเซียมซีมันจะตรง เพียงแค่คุณคุยตกลงกับคนที่เอื้อมมือมาช่วยคุณตลอดเวลาว่าเค้าต้องการอะไร
“คุณกับฉันมาตกลงหน่อยไหม”
“ผมกำลังจะพูดอยู่พอดี นั้นไปร้านประจำผมนะ” นายปริศนาได้เอื้อมมือไปเปิดรถให้ยอลลี่แล้วพาไปร้านอาหาร
.
.
.
.
.
ณ ร้านอาหาร
“ผมว่าเราสั่งอาหารแล้วค่อยคุยกันดีกว่า”
“ไม่อ่า ฉันยังไม่หิว เข้าเรื่องเลยดีกว่า”
“โอเคงั้นผมให้คุณถามมาเดี้ยวผมตอบกลับเอง”
“คุณชื่ออะไรและทำไม่ต้องปกปิดหน้าตัวเองด้วย”
“ผมไม่บอกส่วนเรื่องปกปิดหน้ามันไม่อยู่ให้ข้อตงลงที่คุณจะถาม”
“ทำไมจะไม่อยู่ก็ฉันถามยู่ไง”
“แต่ผมไม่ตอบ”
“งั้นฉันขอถามอะไรหน่อยว่า คุณต้องมาช่วยฉันตลอดเวลาและคุณต้องการอะไรจากฉัน”
“ที่ผมช่วยคุณเพราะคุณมีดวงความซวย ส่วนผมต้องการอะไรนะหรอ ผมต้องการให้คุณแก้เคล็ดดวงซวยของคุณ”
“แก้ยังไง ฉันยอมทุกอย่างถ้ามันทำได้ผลจริง”
“ย้ายมาอยู่กับผมและทำหน้าที่ภรรยาที่ดีของผม”
“จะบ้าหรอ จะให้ฉันย้ายไปอยู่กับคนแปลกหน้าที่ไหนไม่รู้ แถมต้องมาทำหน้าที่ภรรยาอีกไม่เอาด้วยหรอก”ยอลลี่พูดด้วยความเขินเพราะไม่เคยมีใครพูดตรงกับเธอขนาดนี้ยิ่งเป็นคนแปลกหน้าเธอจะไม่คุยด้วยเลยแต่นี้มันแปลกๆ เพราะเวลาที่เธออยู่กับเขาที่ไหร หัวใจ
ของเธอเต้นโครมครามทุกที
“แต่ผมว่าคุณเริ่มหวั่นไหวกับผมแล้วนะ”นายปริศนาพูดไปพร้อมอมยิ้มเจ้าเล่ห์
“คุณรู้ได้ไงว่าฉันหวั่งไหวกับคุณ” ยิ่งพูดยอลลี่ยิ่งหน้าแดงมากขึ้น
“ก็หน้าคุณแดงซะขนาดนั้นทำไมจะไม่รู้”
“บ้า อากาศมันร้อนหรอกย่ะ” ยิ่งพูดเท่าไหร่ยอลลี่ก้เริ่มไม่แน่ใจกับตัวเองว่าแอบมีใจให้คนแปลกหน้าคนนี้หรือเปล่า
“ตกลงว่าไงคุณจะย้ายไปอยู่กับผมไหม”
“ยืนยันคำเดิมว่าไม่”
“โอเค ภายในสองวันถ้าคุณต้องการผม คุณมาตามที่อยู่ในกระดาษนี้ได้เสมอผมยินดีช่วยคุนตลอดเวลา” พูดจบนายปริศนาไม่รอช้ารีบฉวยโอกาศหอมแก้มยอลลี่ก่อนจะเดินออกไปหน้าตาเฉย ทิ้งให้ยอลลี่เหวออยูกับที่
.
.
.
.
.
.
รอติดตามตอนที่ 3 ด้วยนะค่ะ อ่านแล้วชอบไม่ชอบ
คอมเม้นกันมาเยอะๆๆนะค่ะ
และอย่าลืมแนะนำเพื่อนมาอ่านหรือกดเป็นแฟนคลับในฟิคด้วยจร้า
~บ๊ายบาย~
ความคิดเห็น