คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Who are you ? [แก้]
1
Who are you?
“เธอ....มาเซ็นสัญญากับเราไหมละ.....”
“คะ....ฉันตกลง”
ฉันตอบตกลงด้วย ความง่ายดายกับประธานบริษัท YG entertainment ที่เข้ามา ทาบทามฉัน ทันที เพราะฉันชอบเพลงของ ค่ายนี้มากๆ ...............
หลังจากที่ฉันกับ เด็กน้อย แช ริน แยกกัน ก็ผ่านมาได้ 13ปีแล้วตอนนี้ฉันอายุก็ 23....แล้วก็ดังมากใน ฟิลิปปินส์ เพราะไปประกวดรายการรายการหนึ่งของทางฟิลิปปินส์นั้นเอง และตอนนี้ฉันก็ได้อยู่ที่เกาหลี กับน้อง ชาย และ แม่ของฉัน^^ ที่บ้านก่อนที่ พรุ่งนี้ฉันจะไปที่ บริษัท YGentertainment ……..
นึกแล้วก็ออกมา เที่ยวเล่นสักนิดดีกว่า......>< ลั๊นลา ยามเช้า ฮิๆ..
“ดาร่าลูกจะไปไหนนะ....กินข้าวก่อนไหม”
แม่ฉันถามฉันด้วยสีหน้าท่าทางอารมณ์ดี และนำกับข้าวที่ พึ่งทำเสร็จร้อนๆ มาจัดวางเรียงกันอย่างน่ากินไว้บนโต๊ะอาหาร
“ไม่หรอกคะแม่ หนูยังไม่หิว เดียวจะออกไปเดินเล่นก่อนนะคะ ไม่นานแน่นนอน><”
“ระวังตัวด้วยนะ ดาร่า...”
“จ้า”
ฉันตอบกับแม่ฉันอย่างร่าเริงก่อนจะ สวมโรงเท้าผ้าใบเตรียมพร้อมลุยเต็มที่ก่อนจะเปิดประตูออกนอกบ้าน….
ฉันเดินออกมาตามท้องถนนที่ดูเรียบง่ายและสบายๆ แตกจาก ฟิลิปปินส์ โดยสิ้นเชิง ฉันเดินดูต้นไม้ใบหญ้ามาเลื่อยๆ พร้อมกับคิดอะไรไปพลาง จนไปนึกถึงเรื่องสมัยที่ฉันอายุ 10 ขวบ
‘พี่จะต้องเป็นของ ริน คนเดียวนะคะ’
คำๆนั้นยังติดอยู่ หัวใจของฉัน มา13 ปี จนปัจจุบันก็ยังไม่ลืม.....เราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่นะ
ลี แช ริน...
ปึ้ก!
อยู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนมีอะไร ชนกัน และมารู้ตัวอีกที ก็ ลงมากองอยู่ที่พื้นแล้ว -.-‘’ อ่า...ก้นฉันจะระบมไหมเนี่ย><!~
“โอ๊ย~T_+”
ฉันได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังโอดโอย อยู่อีกฝั่งตรงข้ามกับฉัน ฉันเลยลองลืมตาขึ้นดู ก็ได้พบ ผู้หญิงคนหนึ่งเธอใส่ เสื้อฮู้ดสีดำ แว่นกันแดดสีดำสนิท กางเกงเดฟดำยาวลัดรูปเผยให้เห็นขาอันเรียวสวยของเธอ
“นี่เธอ วันหลังเดินให้มันระวังๆหน่อยสิ”
อยู่ๆผู้หญิงฮู้ดดำที่ฉันคิดว่าเธอเป็นคนเดินชนฉัน(มั้ง) ก็พูดเสียงดังเหมือนไปโกธรใครมา เอาฉันสะดุ้งโหยง ลุกขึ้นมานั่งทันที *-*...ผู้หญิงฮู้ดดำคนนั้นก็ค่อยๆพยายามพยุงตัวเองขึ้นมาเหมือนกัน
“นี่เธอไม่คิดจะมีคำว่า ขอโทษสักคำออกมาจากปากเลยใช้ไหมเอาแต่นั่งอยู่ได้!”
เธอลุกขึ้นมายืนและปัดที่ก้นตัวเองเบาๆ พร้อมกับตะคอกใส่ฉัน เอาฉันตั้งสติได้และลุกขึ้นมายืนเช่นเดียวกับยัยฮู้ดดำ
“ฉันว่าเธอมากกว่าที่ต้องขอโทษฉันนะ!”
ฉันลองพูดแบบใส่อารมณ์ดูบ้าง... เพื่อยัยนั้นจะกลัวฉันสักนิดนึ่ง *-*……
“ว่าไงนะ! เธอเป็นคนเดินชนฉันก่อนเอง....แค่คำว่าขอโทษคำเดียวพูดไม่เป็นหรือไงหา!”
“ใช้ฉันพูดไม่เป็น....แล้วจะทำไมเธอต้องเป็นคนขอโทษฉันก่อนสิถึงจะถูก!”
“ได้ หาเรื่องกันใช่ไหม!”
อยู่ๆยัยฮู้ดดำ ก็เดินมากระชากตัวฉันเข้า ไปและ ประทับริมฝีปากบางลงมาอย่างรวดเร็วโดยที่ฉันยังตั้งตัวแถบไม่ทันยัยฮู้ดดำโรคจิตนั้นเริ่ม กอดฉันแน่นขึ้น ในขณะที่ฉันก็รวบรวมพลังทั้งหมดและดันตัวยัยโรคจิตนั้น ให้ออกไปโดยไม่ง่ายนัก
“นี้เธอทำอะไรฉัน..”
ยัยฮู้ดดำโรคจิต ทำหน้าแบบว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น(กวนนั้นเอง) และ เหมือนกับจะหยามฉันนิดหน่อย ฉันรีบเอามือปิดปากตัวเอง ที่พึ้งรู้ตัวว่ามันเริ่มเจ็บขึ้นมา..
“แค่นี้อย่ามาทำเป็นไร้เดียงสาหน่อยเลย หน้าตาเธอก็เหมือนผ่านโลกมามากนะ ^_^~”
ยัยฮู้ดดำโรคจิตพูดพร้อมกับยิ้มอย่างเยือกเย็น และเดินผ่านฉันไปแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ฉันไม่รอช้า ใช้มืออันเรียวเล็กของฉันไปคว้า แขนเสื้อเขาไวก่อน
“ทำไมเธอถึงทำแบบนี้ละ!”
ยัยฮู้ดดำโรคจิตมองฉันเหมือนว่าจะรำคาญมาก ก่อนจะสะบัดมือของฉันออกจากแขนเสื้อของเธอ
“จะเลิกพูดมากได้รึยัง เธอทำให้ฉันอารมณ์เสียเพิ่มเองนะ ช่วยไม่ได้ แค่คำว่าขอโทษมันพูดยากนักก็สมควรได้บทลงโทษแบบนี้ละ”
“แต่เธอเป็นผู้หญิงเหมือนฉันนะ...” ฉันพูดไปพร้อมกับน้ำใส่ๆเริ่มเอ่อขึ้นมา ยัยฮู้ดดำโรคจิตมองฉันด้วยสายตากวนอีกแล้ว(อย่างง ว่าฉันเห็นได้ไงในเมื่อ ยัยนั้นใส่แว่นดำ ...ฉันรู้สึกได้นั้นเอง)
“งั้นถ้าเป็นผู้ชายก็ดีสินะ....” ยัยฮู้ดดำพูดกวนประสาทฉัน พร้อมรอยยิ้มเยือกเย็น
“ยัยโรคจิต แต่นั้นเป็นจูบแรกของฉันนะ”
“หะ...จูบแรก...เธอนะมันไร้สาระจริงๆเลยฉันไปละ ยัยคนไร้สาระ”
ยัยฮู้ดดำโรคจิต เดินไปอย่างรวดเร็ว เหมือนกับว่ามีนัดมาก่อน ฉันมองยัยนั้นพร้อมกับตะโกนไล่หลังไป อย่างดังไม่สนใจว่า ยัยฮู้ดดำนั้นจะได้ยินหรือไม่...
“ยัยฮู้ดดำโรคจิต! อย่าให้ได้เจอกันอีกเลยเถอะ!”
ห้องนอน
ฉันกับมาถึงบ้านก็เดินตรงขึ้นไปที่ห้องนอนทันที โดยที่ไม่คิดจะสนใจว่าแม่จะถามว่าอะไร หรือ ‘ชอนดุง’ จะเรียกแต่อย่างไร ฉันเดินเข้าห้อง พร้อมกับกระโดดลงที่เตียงสีหวานอย่างเจ้าหญิงของฉันโดยที่มีคำว่า ความแค้น ในวันนี้เข้าครอบงำ......
‘ยัยนั้นเป็นใครกันนะ โรคจิตที่สุดๆ อยู่ก็มากระชากฉันเข้าไปจูบ หยี~ T T~ พูแล้วยังรู้ศึกแปลกอยู่เลย ผู้หญิงๆ อ่า T T จูบแรกฉันต้องเสียให้กับผู้หญิงใส่ฮู้ดโรคจิตนั้น แชริน เมื่อไหร่จะได้เจอเธอสะทียัยเด็กน้อยของฉัน ฉันอยากให้เธอกับมาอยู่เคียงค้างอีกสักครั้งจัง....
เปลือกตาที่เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วของเจ้าของ ยังเปิดสว่างด้วยเรื่องที่ทำให้คิดมาก ก็ค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆและเข้าสู่ห้วงนิทาในที่สุด.....พรุ่งนี้ก็ขอให้เธอเจอเรื่องดีๆนะ ^^~
[7.00 น]
“อ่า!!! ไม่ทันแล้ว....”
ฉันรีบลงมาจาก ชั้นบนด้วยความกระหืดกระหอบ หลังจากที่ตื่นมาแล้วพบว่า ตอนนี้ฉันสายแล้วT T~!!!!~ ฉันรีบวิ่งไปคว้ากระเป๋า แล้วยัดขนมปังที่ทาแยมอยู่บนโต๊ะเรียบร้อย ยัดเข้าปากและรีบวิ่งออกนอกบ้านทันที โดยไม่มีคำบอกลา.....
“พี่แท็กซี่คะ.....ไปบริษัท YG ค่ะ”
ฉันรีบโบกรถแล้วโดดขึ้นรถที่ไม่ให้พี่ คนขับ ปฏิเสธเลย ก่อนจะรีบเร่งพี่คนขับรถ พร้อมกับดูนาฬิกาเรือนสวย ที่ตอนนี้มันจะไม่ทันเวลาแล้ว
เอี๊ยดด!!
ไม่นาน แท็กซี่ที่ฉันนั่งมาก็เบรก อย่างสนิทที่หน้าตึกบริษัทYGทันที เอาหน้าเกือบหงาย -.-! ฉันรีบจ่ายเงินและเปิดประตูรถออกมา พร้อมกับรีบเร่งฝีเท้าเข้าไปที่ด้านหน้าตึก YG ที่เป็นฝ่ายประชาสัมพันธ์
ทางฝ่ายประชาสัมพันธ์ เมื่อเห็นหน้าฉันเขาแทบไม่พูดอะไรมากและ ยื่นบัตรใบหนึ่งมาให้ทันที....พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ ขึ้นมาและกรอกคำพูดเบาๆลงไป
“ท่านประธานคะเธอมาแล้วคะ….คะรับทราบคะ.....ให้เธอขึ้นไปได้เลยใช่ไหมคะ…..คะ”เมื่อเธอพูดจบประโยคเธอก็หันมาทางฉันแล้วพูดกับฉันด้วยความมีมารยาท
“ท่านประธานบอกให้คุณ ซันดาร่า ขึ้นไปที่ห้องซ้อมได้เลยคะ^^ เดียวทางเราจะนำทางให้คุณนะคะ”
“อ๋อ...ได้คะ” ฉันตอบรับไปด้วยความมีมารยาทเช่นกัน ก่อนที่พนักงานคนนั้น จะนำทางฉันขึ้น ลิฟต์มาที่ห้องๆหนึ่ง ที่มีเสียงเพลงดังอยู่ตลอดเวลา
“เชิญคะ ท่านประธานอยู่ในห้องนี้ ^^”
ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้อง ด้วยความกล้าๆกลัวๆ พอฉันเปิดเข้าไปก็เห็นว่ามีคนสามคนกำลังหัดเต้นอยู่ และ ประธาน(มั้ง)กำลังยืนดูด้วยสีหน้ากดดัน -.-‘’’’’
“แปะๆ เอ้า! พวกเธอหยุดก่อน! ต้องเต้นให้แข็งแรงกว่านี้และดู ไม่อ่อนแรงแบบนี้สิหะ พวกเธอนี้นะ เต้น มากี่ครั้งกัน บลาๆๆๆๆๆๆ~”
“เอ่อ.....”
ก่อนที่ประธานจะร่ายยาวไปมากกว่านี้ ฉันเลยส่งเสียงอันใสแจ๋ว เพื่อให้ประธานหันมาสนใจฉัน
นิดนึง และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ
“อ้าว ซานดาร่า มาถึงแล้วใช้ไหมงั้นมานี้ ในวันนี้เธอต้องฝึกซ้อมเต้นกับพวกเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะเข้ามาในฐานะนักแสดงก็ตามนะ ซานดาร่า แล้วเราจะดูการพัฒนาของเธออีกที”
“คะ...”
ฉันตอบรับคำของประธานไปอย่างง่ายๆ....และหันไปมองทั้งสามคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ก่อนที่ประธานจะเดินออกไป
“ฉันชื่อ ปาร์ค ซานดาร่าคะ อายุ 23 ปีคะ” ฉันแนะนำตัวด้วยสีหน้าเกรงๆและประหม่านิดหน่อย
“จริงหรอ....เธออายุเท่าฉันเลยดีใจจังฉันชื่อ ปาร์ค บอม นะยินดีที่ได้รู้จักจะ ^^”
ผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนตุ๊กตา ยิ้มให้ฉันอย่างน่ารัก และเข้ามาจับมือกับฉัน เด็กสาวตาตี่ที่ยืนอยู่ใกล้ๆกัน ฉันรู้สึกคุ้นๆหน้าเธอแปลกๆชอบกล ก็แนะนำตัวขึ้นมา
“ฉันชื่อ ลี แช ริน อายุ 17ปีคะ”
เอะ! .....ชื่อ ลี แช ริน ชื่อเหมือนหนูรินของฉันเลย....จะใช้คนเดียวกันรึป่าวนะ....
“เอ่อ...หนูชื่อ กง มิน จิ คะ อายุ 13ปี คะ”(-//-)
อยู่ๆเด็กน้อยตัวเล็ก หน้ากลม ที่ยืนอยู่ด้วยกันก็แนะนำตัวขึ้นมาแบบจะเขินๆนิดๆสะด้วย น่ารักอ่า(>////<)
“เอ้า นี้ทำอะไรกันอยู่นะ!”
อยู่ก็มีใครที่ไหนไม่รู้เปิดประตูเข้ามาแล้ว มาทักเราทั้งสี่คน เอาสะ วงแนะนำตัวเล็กๆแตกกระเจิงไปเลย....
“พี่ซันดาร่าคะ นี่คือครูสอนเต้นของพวกเราคะ ชื่อ******(-/\-โทษจ้าคนแต่งไม่รู้ชื่อจริงๆ)”
แชริน เดินไปแนะนำครูสอนเต้น ที่ยืนกอดอกอยู่หน้าประตู ด้วยสีหน้าและท่าทางยิ้มแย้ม...
“เอาละแนะนำตัวไปมันก็เสียเวลานะ เอา งี้เมื่อกี้ท่านประธานได้ให้คำสั่งกับฉันมาว่า แชรินกับมินจิ ต้องมาเต้นด้วยกัน ส่วน บอม กับ ดาร่า ไปเรียนเต้นกับร้องเพลงนะ เข้าใจตามนี้”
“รับทราบคะ” ทั้ง 4 คนตอบรับอย่างพร้อมเพียง.....
ครูสอนเต้นเข้ามาออกคำสั่งด้วยความรวดเร็ว ทำให้ฉัน กับ บอม ต้องออกมาเพื่อมายังห้องเรียนเต้นที่แยกไปอีกชั้น แต่มันแย่ตรงที่ฉันต้องไปเรียนร้องเพลงต่ออ่า T T
“นี่ ฉันขอเรียกเธอว่า ดาร่าได้ไหม”บอม เปิดประเด็นคุยกันก่อนที่จะเข้าห้องเรียนเต้นหลังจากที่เงียบมานาน...
“งั้น ฉันเรียกเธอว่า บอม คงได้สินะ”^^
ฉันยิ้มให้บอม ก่อนที่บอม จะกระโดดกอดฉัน ฉันเกือบทรงตัวไม่อยู่แหนะ (>///<)
[เวลาพัก]
“อ่า....เหนื่อยจัง”
หลังจากที่ ทั้งเรียนเต้น ทั้งเรียนร้องเพลง เสร็จแล้ว ฉันกับ บอม ก็ ตะเกียกตะกายลงมากันที่ห้องฝึกซ้อมของพวกเรา พอเปิดประตูเข้าไป ก็ยังเห็น มินจิ เต้นอยู่ส่วน แชริน นอนหงายหน้าอยู่โดยมี กระเป๋าใบเล็กๆหนุนหัวอยู่ ผมที่เคยมัดเรียบร้อยตอนนี้ ปล่อยยาว สยายลงมาเกือบถึงพื้น
เอ่อ....พอปล่อยผมแล้ว สวยดีแท้อ่า -///-‘’’’’
“อ้าว บอมออนนี่ กับ ดาร่าออนนี่ เป็นยังไงมั้งคะ”
มินจิหันมาถาม หลังจากที่เห็นพวกเราสองคนเดินเข้ามา และปิดเพลงพร้อมกับหยุดเต้น.... “ก็ เหนื่อยสิคะ คุณเด็กพลังเยอะ -.-“
บอม ล้อมินจิด้วยสีหน้าท่าทางยิ้มแย้มแบบเด็กๆ และเดินกลับมานั่งกับพวกฉัน ที่ตอนนี้ แทบจะนอนแผ่ กลางห้องซ้อมแล้ว -*- เอ๊ะ! แต่ก็มีไปแล้วคนนึ่งนิ เนอะ
“แล้ว นี้ซ้อมเสร็จนานรึยังละ มินจิ” ฉันหันไปถาม มินจิด้วยสีหน้าเหนื่อยสุดขีด
“ก็ เสร็จไปนานอยู่คะ ดาร่าออนนี่ ไม่งั้นแชรินออนนี่คงไม่หลับแบบนั้นหรอก” ^^
หลังจากนั้นพวกเราทั้งหมดก็เปิดวงคุย กันอย่างสนุกสนานๆ โดยที่ จะเสียงดังยังไง แชริน ก็ยังไม่ตื่น-*-. ขี้เซาดีแท้.....
“อ่า.....หิวจังเลย นี้ มินจิ ไปโรงครัวกับพี่หน่อยน้า”
“โห่ บอมออนนี่ยังจะกินอีกหรอคะ....”
“เถอะน่า ดาร่าไปด้วยกันมั้ย”(^^) บอมหันมาถามฉันแล้วก็ยิ้ม.....
“ไม่เอาอ่า บอม ฉันยังไม่หิวเลย” ฉันตอบปฏิเสธไปแล้วหันไปมอง แชริน
“งั้นมินจิ ไปกัน ^^”
“โห่พี่ หนูยังไม่ได้ตอบตกลงเลยนะ หวาๆ”
บอมมี่ลากมือ มินจิ ไปโดยที่มินจิ -*- เหมือนไม่ได้เต็มใจ แต่ก็ยอมไปด้วยโดยการทำหน้ายุ่งๆ งอนๆ
ส่วนฉันก็มองไปที่ แชริน ที่ตอนนี้ก็ยังไม่ตื่น......ฉันตัดสินใจลุกเดินไปหาเธอ และ นั่งใกล้ๆกัน มองลงไปที่ใบหน้าเนียนขาวเวลาหลับ เหมือน แชรินน้อยจริงๆ..........
“อือ........” อยู่ๆ แชรินก็ ส่งเสียงขึ้นมาเอาสะสะดุ้งเลยแหะ -.-...
“พี่..........” ฉันได้ยินคำว่าพี่ ฉันรีบหันไปมองเธอ....ทันที เอะ! เรียกพี่ คนไหนกันหรือ ว่าจะเป็นฉัน -///- อ่าทำไมแชรินตอนหลับ ถึงได้.....น่ารักแบบนี้นะ -///-(ทำไมป้าเราโรคจิตแปลกๆ)
ฉันยื่นมือ เพื่อจะไปสัมผัสที่แก้มขาวเนียน ของ แชริน ....
ควับ!!
อยู่ๆ มือ ของ แชริน ก็มาคว้าที่แขนของฉันเธอยังหลับอยู่เลยนะ! *-* และแล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นแชริน ดึงแขนเล็กที่เธอคว้าไว้ ลงอย่างแรง ทำให้ฉันเสียหลัก แล้วล้มทับเธอ โดยที่.... ริมฝีปากของฉันกับริมฝีปากบางของแชริน ประกบกัน ตัวฉันแข็งเป็นหินทันที~ (>////<)
ฉันตั้งสติได้ แล้วรีบกลับมานั่ง ท่าเรียบร้อยเหมือนเดิม ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สิ่งที่แปลกคือ หน้ามัน ! ร้อนมากๆ เลย >////< อ่า
“อื้อ.....” นั่งไปได้สักพัก แชริน ก็ส่งเสียงอีกแล้ว อ่า...อย่าส่งเสียงบ่อยสิ มันตกใจนะ >///<~
“ฮึบ...นอนสบายดีจัง”เอะ! ทำไมไม่เป็นหลับสบาย.....
แชรินลุก ขึ้นมายืดเส้นยืดสาย แล้วกับลงมานั่งลงที่เดิม เธอหันมาทางฉันแล้วก็ หรี่ตาลงเหมือนเพ่งอะไรสักอย่าง เธอสายตาสั้นหรือไงยะ-///-
“อ้าว ดาร่าออนนี่ไม่ได้ไป กับบอมออนนี่หรอ” เธอหันมาถามด้วยท่าทาง งงๆแล้วเธอรู้ได้ไง ในเมื่อเธอหลับ...หรือว่า !~
“เอะ! อย่าบอกนะว่าเธอไม่ได้หลับ จนถึงเมื่อกี้....”*-*….
“ก็ ไม่ได้หลับนะสิ แค่นอนพักสายตาเท่านั้น ละออนนี่” ^_^ เธอยิ้มให้ฉันแบบกวนๆ -///-
“ไม่จริง นะ ! ถ้างั้นเมื่อกี้ ! ... ก็” */////*
“เมื่อกี้อะไรหรอ” แชรินทำหน้าใสสื่อ ใส่ฉัน แล้วก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบ กระเป๋ากับ ฮู้ด ตัวคุ้นตา ที่วางไว้ด้วยกันมา เธอรื้อในกระเป๋าและหยิบแว่นกันแดดที่คุ้นตาอีกแล้ว ขึ้นมาใส่ ทำเอาฉัน ... เดียวสิ ! นั้นมันยัยโรคจิต เมื่อวานนี้ !
“ไม่จริง ! ใช่ไหม ! *-* ธ....เธอคือ ยัยฮู้ดดำโรคจิตเมื่อวานนี้!”ฉันตกใจและพูดเสียงสั่นๆ
“โห่ ออนนี่หาว่าฉันโรคจิต เลยหรอ ฉันแค่อารมณ์เสียแล้วพี่มากวนอารมณ์ฉันเท่านั้นเองนะ ^^”
>”< อ่าแชรินเธอกวนฉันเกินไปแล้วนะ...ทนไม่ไหวแล้ว!
ฉันวิ่งไปเพื่อที่จะเข้าไปทำร้าย คนตัวเท่าฉัน....แต่แชรินกับคว้ามือฉันไว้ได้ ทั้งสองข้างเลย
อ่า...><!! ขยับตัวไม่ได้อ่า ไอหนูแชริน ตัวเท่ากันแต่ทำไมแรงเยอะแบบนี้นะ …..
“อย่าหาเรื่องกันสิคะ ดาร่าออนนี่ ^^~ หรือพี่อยากโดนแบบเมื่อวานอีกสักรอบดีคะ”
พูดยังไม่ทันขาดคำเธอก็ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ขึ้นเรื่อยๆ ฉันเลยต้องรวบรวม กำลังผลักคนตัวเท่าฉันออกไป
“ แชริน! ฉันไม่คิดเลยนะว่า เธอโตมาแล้วจะเป็นเด็กแบบนี้นะ”
“-.-****เดียวสิคะดาร่าออนนี่ ออนนี่พูดอะไรอยู่ นะ...ฉันเพิ่งรู้จักออนนี่เมื่อวานเองนะ เอะ! ไม่ใช้สิ ต้องบอกว่า เพิ่ง เคยเจอกันเมื่อวานนี้ สิถึงจะถูก” แชรินทำหน้างงๆ เหมือนสิ่งที่ฉันพูดมาเขาไม่เคยเจอในชีวิต.....
“ไม่ จริงนะ!!~ ในเมื่อ นิสัย หน้าตา ชื่อ คล้ายกันออกจะขนาดนั้น” ฉันตกใจมากเมื่อแชรินบอกว่าไม่รู้จักฉัน...
“ใช่คะ ออนนี่ฉันคือ ลี แช ริน แล้วทำไมหรอคะ ฉันเพิ่งเคยเห็นและเจอออนนี่เมื่อวานนี้จริงๆ ไม่เคยเห็นรูปหรืออะไรเลยจริงๆคะ เคยแค่ท่านประธานมาบอกว่าจะมีคนเข้ามาฝึกด้วยก็เท่านั้นแต่ไม่รู้ว่าเป็นออนนี่นะคะ”
แชริน ร่ายมาสะยาวยืด *-* ทำเอาฉันหน้าเอ๋อไปเลย ไม่จริงน่านี้ฉันจำคนผิดจริงๆ หรอ แต่ ซันดาร่า คนนี้ไม่หน้าจะจำหนูน้อย แชริน ไม่ได้ทั้ง หน้าตา นิสัยเอาแต่ใจ แบบนี้ยังอยู่ในสมองฉันอยู่เลย........
ความคิดเห็น