คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 : ความหลัง...ฝังใจ!!
บทที่ 1
3 ปีก่อน...
โอยยย ร้อนว้อยยยย!! ทำไมคนอย่างผมต้องมายืนบนเวทีกลางวันแสกๆตอนแดดเปรี้ยงๆเป็นชั่วโมงๆแบบนี้วะครับเนี่ย นอกจากนี้ ไอ้ตุ๊กตาหมู หมี หมา กา ไก่ บ้าบอ แถมพวกมาลัยที่สีเหมือนผ้าพันศาลพระภูมิประมาณ 50 กว่าพวงที่คอผมนี่มันอะไรกัน โอยย ชีวิต!! ง่วงแล้วนะ!! ที่ผมสงสัยตอนนี้ก็คือไอ้คนที่ยืนข้างๆ (ซึ่งผมก็ยอมรับนะครับว่ามันหล่อน้อยกว่าผมนึดหน่อย) จะยืนตัวเกร็งตื่นเต้นหาพระแสงของ้าวอะไร -..-
“เอาล่ะค่ะทุกคน ถึงเวลาที่เรารอคอยกันแล้ว และแล้วเดือนโรงเรียนระดับ ม.ต้น ปีการศึกษา 2550 ได้แก่...!!!!!” เสียงหวานๆใสๆจากพี่เมย์กรรมการนักเรียน ม.หก และเสียง กรี๊ดดดดด จากสาวๆที่อยู่ข้างล่างเวที ปลุกประสาทการรับรู้ทั้งห้าของผมให้ตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง เออ!! ตอนนี้ตูโดนไอ้พวกเพื่อนเลวถีบขึ้นเวทีประกวดเดือนนี่หว่า
“เดือนโรงเรียนระดับ ม.ต้น ปีการศึกษา 2550 ได้แก่...!!!!!!!!!” เสียงหวานใสนั้นเพิ่มดีกรีความตื่นเต้นขเร้าใจประกอบกับเสียงกรีดร้องโทนสูงจากนักเรียนหญิงแท้หญิงเทียมทั้งหลายที่ดังก้องกังวานขึ้นเรื่อยๆ เมื่อการประกาศผลที่รอคอยของใครหลายคนกำลังจะเริ่มขึ้น...ทว่าไอ้คนที่ควรจะตื่นเต้นที่สุดอย่างผมกลับไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด
“ได้แก่.........!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
“ได้แก่.........!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เออ พอ!! ตูไม่อยากรู้ ตูจะนอนนนน!!
“น้องมอส จากห้อง 3/9 ค่าาาาาาา!!!! ขอแสดงความยินดีด้วยนะค้าาาาา”
ไชโย!! ในที่สุดพิธีการทำคนหล่อตากแห้งสุดทรโหดมันฮา (ตรงไหน) ก็สิ้นสุดลงพร้อมกับเสียงกรีดร้องแสดงความดีใจที่มาพร้อมกับเสียงโห่แสดงความผิดหวังจากผู้คนที่ยืนอยู่ข้างล่าง (ที่สำคัญ...พวกมันยืนในร่ม!!)
“แล้วก็แน่นอนค่ะ รองเดือน ม.ต้น ก็ได้แก่ น้องฟิว จากห้อง 3/6 ค่าาา ขอแสดงความยินดีกับน้องทั้งสองคนด้วยนะค้าาา” ถึงแม้เสียงของพี่เมย์นั้นจะทั้งหวานทั้งใสน่าฟังขนาดไหน แต่สำหรับคนที่ยืนตากแดดเปรี้ยงๆจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้นเป็นชั่วโมงๆอย่างผมน่ะ เสียงของพี่เมย์นั้นแทบจะไม่ได้เข้าหูผมเลย
“เอาล่ะค่ะ ของเชิญเดือน ม.ต้น คนใหม่รับรางวัลจาก อ.พรเพ็ญ ทางนี้เลยค่าาา” อะไรอีกวะเนี่ยย ให้ตูมายืนกลางแดด แบกของเยอะแยะ แถมยังจะใช้ตูเดินไปนู่นไปนี่อีก...สิ้นเสียงพี่เมย์ผมก็เริ่มขยับเท้าเดินไปทางแท่นที่ อ.พรเพ็ญ ยืนยิ้มแฉ่งอยู่
“เฮ่ยๆๆ ไอ้ฟิว!!" เสียงของไอ้แม็คเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างล่างเวทีเรียกให้ผมหันลงไปมองมัน
"เค้าเรียกมอสเว้ย ไม่ได้เรียกมึง!!!!” หือ หา อืม...ฮะ อะไรนะ!! ไอ้มิกที่ยืนข้างๆกันตะโกนบอกผมเสียงดัง...ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจครับว่มันจะตะโกนให้คนทั้งโลกรู้เลยรึไง!! แน่นอนว่าพลังเสียงแปดสิบแปดหลอดของไอ้มิกทำให้คนที่ยืนอยู่ระแวกนั้นปล่อยหัวเราะดังลั่นมาที่ผมเป็นจุดเดียว...โอย...ชีวิตตู T^T
'อะไรวะ ก็กูได้เป็นเดือนสมใจพวกมึงแล้วไง เค้าก็เรียกกูก็ถูกแล้ว' นี่คือโค้ดลับทางสายตาที่ผมส่งกลับไป แต่ทว่าพอหันไปอีกที...เฮ่ย!! ทำไมไอ้มอสมันไปรับรางวัลล่ะวะ
“ไอ้กาก หลงตัวเอง มึงได้รองเดือนเว่ย ไอ้ฟิว!!” ฮะ ฮะ ฮ๊าาาา!! นี่ผมหูฝาดไปสินะ พอหันกลับไปก็เห็นไอ้มอสที่ถือถุงขนมใบหญ่ายยย ย้ำว่าหญ่ายยยจริงๆ ยืนยิ้มแฉ่งโชว์ฟันขาวที่ถูกครอบด้วยเหล็กดัดฟันสีเขียวสะท้อนแสงทั้งสามสิบสองซี่ ทำท่าทางเหมือนกับว่ากำลังของคุณแฟนคลับของตัวเอง (มึงไม่ใช่เดอะสตาร์นะเว่ย!! -*-)
“แล้วก็ขอเชิญรองเดือน ม.ต้น น้องฟิวทางนี้ด้วยค่าา” มองลงไปล่างเวที ไอ้พวกเพื่อนเวรก็ทำมือเหมือนไล่กาลกิณียังไงยังงั้นไปทางขวา (ที่ อ.พรเพ็ญ ยืนอยู่) เป็นสัญญาณให้ผมรู้ตัวว่า...อืม..ครั้งนี้เค้าเรียกตู
ถึงถุงขนมที่ผมได้รับมันจะแค่ใหญ่เฉยๆ ถึงผมจะไม่ได้ตำแหน่งเดือน ม.ต้น แต่รู้มั้ยครับ ในวันจบการศึกษาที่โรงเรียนของผมจะมีการจัดกิจกรรมประกวดเดือนดาว ม.ต้น ม.ปลาย ทุกปี โดยการให้แต่ละห้องของชั้น ม.3 และ ม.6 ส่งผู้เข้าประกวดอย่างละคน ชั้น ม.3 มีทั้งหมด 15 ห้อง นี่ผมฟันฝ่าผู้เข้าแข่งขันมาเป็น 2 ใน 15 ได้เลยนะครับ!! สุดยอดมากพระเจ้า!! ...เอ่อ ได้โปรดอย่าถือสาผมเลยครับ เพราะตอนนี้ไอ้พวกเพื่อนๆสุดน่ารักทุกคนหมายหัวผมไว้ว่าผมหลงตัวเอง ฮ่าๆๆๆๆๆ แต่ผมว่าผมก็หล่อจริงๆนะครับ ผมทำอะไรผิด ฮ่าๆๆๆๆๆ >..<
“ฟิว!! เอาตุ๊กตาเราคืนได้แล้ว!!” เสียงใสๆซึ่งขัดกับนิสัยของเธอทำให้ผมตื่นจากภวังค์ นิ้งเดินมาทำหน้าบึ้งตึงพร้อมกับทวงของที่เธอเป็นคนยื่นให้ตอนที่ผมยืนหลับอยู่บนเวที
“เออ ของเราด้วย” อีกซักพักเสียงห้าวๆของแก้มก็เข้ามาแจม
“คืนน้องคิตตี้ของเราด้วย” เฮ้ยยย ฟูจังก็มาด้วยยยย นี่พวกแก..!!
“อ้าว!! พวกแกไม่ได้ให้เราจริงๆหรอ” ก็ตอนอยู่บนเวทีน่ะครับพวกเธอทั้งสามเป็นคนยื่นตุ๊กตาพวกนี้ให้กับมือผมเองเลย
“ไม่มีทางย่ะ!! หน้าม้าไงไอ้หนู เพื่อนห้องเราจะได้เกิด ฮ่าๆๆๆโฮะๆๆๆ” ฟูจังหัวเราะสะใจ นิสัยของเธอช่างขัดกับหน้าตาเรียบร้อยแอ๊บแบ๊วเอาซะมากๆ
“ไอ้พวกใจร้าย!! เราก็คิดว่าพวกแกหวังดีจริงๆ โห่” ผู้หญิงสมัยนี้มันร้ายกาจมากครับ!!
“อย่างอนไปเลยนะ ไหนๆแกก็ได้รองเดือนมาแล้ว เออ ใช่สิ ยังไม่ได้กรี๊ดพี่ฟิวสุดหล่อเลย”
“กรี๊ดดด พี่ฟิวสุดหล่ออออออออ” สิ้นเสียงของนิ้งสองสาวลูกสมุนของเธอก็ประสานเสียงพร้อมกันเป็นเสียงเดียว
“แก้ม!! อย่ามัวแต่กรี๊ด ไอ้ฟิวมันยังไม่ยอมคืนเฟรนด์ชิพเราเลย” คำพูดของฟูจังทำให้ผมนึกถึงช่วงเวลาอันโหดร้ายที่ไอ้เพื่อนเวรทั้งหลายบังคับขู่เข็นให้ผมเขียนเฟรนด์ชิพให้พวกมัน...แต่ตอนนี้เสร็จพร้อมเสิร์ฟทุกใบแล้วคร้าบบบบ ^^b
“เออ เราเขียนเสร็จแลวนะเว่ย เดี๋ยวไปเอาให้ที่ล็อคเกอร์ รอตรงนี้แป๊บนะ” พูดเสร็จ ผมก็ดิ่งไปที่ล็อคเกอร์ที่อยู่หลังโรงเรียน ระหว่างทางก็เจอเพื่อน เจอรุ่นพี่ มาขอถ่ายรูปบ้าง เค้าบอกกันว่าผมหน้าตาพิมพ์นิยมแบบเกาหลีน่ะครับ เฮ้ออ เกิดมาหล่อก็เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย อิอิ
ฮ้าาา ถึงล็อคเกอร์ซักที เฟรนด์ชิพเอ๋ย เฟรนด์ชิพอยู่ไหนน้าาา~ ที่ผมต้องนั่งเขียนเฟรนด์ชิพมากมายเนี่ย ก็เพราะว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะยืนอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้แล้วน่ะครับ ใช่ครับ ผมกำลังจะย้ายโรงเรียนเข้าไปเรียนในกรุงเทพ พ่อน่ะอยากให้ผมฝึกใช้ชีวิตคนเดียวเหมือนสมัยก่อนที่พ่อเคยทำน่ะครับ ฝึกทำอาหาร ฝึกซักผ้า จัดการอะไรหลายๆอย่างด้วยตัวเอง ท่านบอกว่ามันจะทำให้ผมเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ก็ดีเหมือนกันนะครับ ผมเองก็อยากเก่งแบบพ่อเหมือนกัน
อ๊ะ!! เจอแล้ว เฟรนด์ชิพจ๋าา~ >w<
ว่าแต่...
ไอ้ก้อนกลมๆนั่งโดดเดี่ยวที่โต๊ะหินอ่อนตัวนั้นมันคุ้นๆนะ...
อ๋อ ไอ้หมีนี่เอง!!
เพื่อนห้องเดียวกันน่ะครับ แต่ผมไม่ค่อยได้คุยกับมันเท่าไหร่ แหะๆ จริงๆน่ะ "ไอ้หมี" หรือ "พี่หมีขาว" ที่พวกสาวๆเรียกเป็นฉายาน่ะครับ เพราะไอ้นี่ทั้งอ้วนทั้งตัวใหญ่ แถมยังพูดจาเอื่อยๆเย็นๆเหมือนคนแก่ เฮ้ออ พูดไปก็เหมือนนินทาเพื่อนครับ ไม่ดีๆๆๆ
ว่าแล้วก็คืนเฟรนด์ชิพให้มันด้วยดีกว่า รู้สึกผิดนิดๆนะครับเพราะผมเขียนให้มันน้อยกว่าคนอื่นๆ ก็มันไม่ค่อยได้คุยกันนี่ เลยไม่รู้จะเขียนอะไร
ไม่รู้ว่าเพราะรองเท้าผมคุณภาพแย่หรือพื้นขรุขระเกินไป ก้อนกลมๆตรงหน้าถึงได้รู้สึกตัวว่าผมกำลังเดินเข้าไปหา
“หะ..ฟ..ฟิว” มันหันมาแบบอึ้งๆ
“โย่ว หมี มาทำอะไรคนเดียวตรงนี้เนี่ย”
“เอ่อ...เราก็..นั่งคิดอะไรไปเรื่อยแหละ หะๆ” ฮะฮะฮ่าา ประโยคคลาสสิกสินะ - -”
"อะนี่" ผมยื่นเฟรนด์ชิพให้มัน
“หือ ของเราหรอ ฟิวเขียนให้เราด้วยหรอ” ไอ้ดวก!! ถ้าตูไม่ได้เขียน ตูคงไม่เอามายื่นหรอก
“อ่า อืม หะๆ” แต่ยังงงอยู่ว่าไอ้สายตาเป็นประกายอันนั้นคืออะไร -..-
“เอ่อ ฟิว” เอ๊ะ วันนี้ไอ้นี่มันแปลกๆนะ...พูดมาก แปลกๆ...ถ้าเป็นปกตินะครับ ถ้าไม่ได้ทำงานกลุ่มเดียวกันก็แทบไม่ได้คุยเลยล่ะ เดือนนึงคุยกับถึงสิบคำรึปล่ายังไม้รู้เลยครับ เหอๆ
“หืม?”
“ดีใจด้วย เรากะอยู่แล้วว่าหน้าตาแบบฟิวต้องได้เป็นเดือน ไม่ก็รองเดือน”
“ฮ่าๆๆ ขอบใจเว่ย” ว่าแต่...ตูกำลังถูกไอ้อ้วนนี่ชมว่าหน้าตาดีรึเปล่าเนี่ย อึ๋ยย ขนลุก
“...” มันก้มหน้าเงียบ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“เอ่อ...งั้นกูไปก่อนนะ พวกฟูจังรออยู่”
ผมหันหลังกำลังจะเดินกลับไป...แต่
“เดี๋ยวสิฟิว!!” ไอ้หมีเรียก พร้อมกับยืนแล้วคว้าแขนผมเอาไว้
“หือ? มีไรวะ”
“ฟิวจะไป...กรุงเทพศุกร์นี้ใช่มั้ย” แล้วมันเกี่ยวไรกับมึง ทำไมต้องทำหน้าเครียดด้วย...แล้วมึงปล่อยกูได้รึยางงงง T^T
“อืม ทำไมวะ” ผมเริ่มขยับมือหนีมัน แต่ทว่าความพยายามของผมมันไม่ได้ผลแต่อย่างใด
“งั้นวันนี้เราก็เจอกันวันสุดท้ายสิ” มันกำมือข้างที่จับแขนผมไว้แน่นขึ้น...พร้อมกับหน้าตาที่จริงจังขึ้นแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน...ทำให้ผมรู้สึกเสียวสันหลังวาบ
“อืมมมม...ก็......อาจจะนะ...ฮะ..!!” เฮ่ยยยยยยยย!!!!! ร้องเฮ่ยไม่ทันขาดคำ จู่ๆ ไอ้หมีขาวนี่ก็กระชากแขนผมอย่างแรงแล้วเอาปากมันมากระกบปากผม!!!! ผมตกใจทำกระดาษเฟรนด์ชิพหล่นกระจายเต็มพื้น
"ไอ้เหรี้ยหมีควาย ไอ้อ้วน!!! มึงทำเหรี้ยอะไรเนี่ยยยยย!!!!!!!!” ผมโวยวายพร้อมถีบมันออกไป...ให้ตายสิครับ ไอ้เหรี้ยนี่มึงเป็นใคร!!!! บังอาจกระชากจูบแรกที่ผมกะจะเก็บไว้ให้สาวๆสวยๆซักคนไป...
“ร..เราขอโทษ เราแค่...เราแค่..อยากให้ฟิวรู้” พูดจบไอ้เหรี้ยหมีควายก็หายไปอย่างรวดเร็ว...ทิ้งไว้แค่ผมที่ยืนอึ้งไม่บยับเขยื้อนชั่วขณะ
โครม!! โครม!! โครม!!
ผมเตะถังสังกะสีที่อยู่ข้างๆซ้ำไปซ้ำมาด้วยความโมโห
มึงทำเหรี้ยไรว้าาาาาาาาาาาาา!!!!! ไอ้เวรรรรร!!!!!!!!!! ไม่ถามกูซักคำว่ากูอยากรู้กับมึงมั้ยยยย!!!!! โถ่ชีวิตกูจบกัน จูบแรกของกูมันไปแล้ว!!!! เพราะไอ้เหรี้ยนั่น พอกันที อย่าหวังว่ากูจะเจอมึงอีกเป็นครั้งที่สอง!! อะไรวะเนี่ย!! นี่หรอวันจบการศึกษาของผม!!!! วันนี้มันวันที่แย่ที่สุดในชีวิตเลย!!!!!!!!!!!!
...to be continue
ความคิดเห็น