รักนะคุณจิ้งจอก

บทที่ 1 คู่กัดจิ้งจอก

ฉันชื่อว่า นิชิซึกะ มิยูกิ คุณเช่าอพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่งโดยคุณอยู่คนเดียวไม่มีแม้กระทั่งเพื่อนฝูง อาชีพของคุณคุณทำงานที่ร้านขายขนมแห่งหนึ่งในโตเกียว...

“ เฮ้อ~~ เรียนเสร็จก็ต้องทำงานอีกแล้วงั้นหรอ.. น่าเบื่อจัง.. “

ฉันถอนหายใจก่อนที่จะแต่งตัวแล้วไปทำงาน.. แต่ว่าวันนี้ไม่เหมือนวันอื่นวันนี้ลูกค้าเต็มร้านไปหมด...

“ เกิดอะไรขึ้น ? “  ฉันเอ่ยขึ้นมาด้วยความสงสัย.. ผู้จัดการหันมาบอกคุณว่า

“ เดินเข้าไปดูสิ มิยูกิ  “

ปกติร้านของเราจะมีลูกค้าไม่ถึง 20 คนแต่วันนี้ลูกค้าเพิ่มขึ้นจากปกติเป็น 32 คน แต่ว่าวันนี้ดูแปลกไปด้วยวามสงสัยฉันจึงเดินเข้าไปว่ามีอะไรอยู่จากนั้นฉันก็พบกับหนุ่มรูปหล่อมาขายขนมให้บันดาสาวๆในร้านทำให้คุณอึ้งไปเลยทีเดียว

“ นี่นาย.. เป็นใครทำไมนายถึงมาที่นี้.. “ คุฉันเอ่ยปากถามอีกฝ่าย

ชายหนุ่มตอบ “ ......รู้ไปทำไม... “ 

ฉันสดุดกับคำพดของอีกฝ่ายที่ตอบได้เยือกเย็นและเย็นชามาก..

“ ตอบแค่นี้หรอ.. ? “

“ อืม... หยุดถามได้แล้วจะขายของต่อ.. “

ฉันรีบไปถามผู้จัดการว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครทำไมถึงไม่บอกฉัน

“ อ๋อ ! เขาชื่อว่า คาตาคายะ ชิกะ เขาเข้ามาทำงานตั้งแต่เมื่อวานที่ เธอป่วยนั้นแหละนี่เธอพึ่งรู้

หรอ “ ก็ใช่สิคะก็พึ่งรู้ตอนผู้จัดการบอกนั่นแหละคะไม่คิดจะบอกกันเลยใช่ไหมคะเนี่ย

“ อ่อ.. คะ “

“ งั้นก็ทำความรู้จักกันไปซะนะผมจะไปซื้อของทำอาหารสักหน่อยฝากร้านด้วยละ ^ ^ “ ผู้จัดการยิ้มให้ฉันแล้วเดินออกจากร้านไปแต่ทำไมต้องทิ้มให้ฉันอยู่กับหมอนี่ 2 คนด้วยเล่า ! มันไม่ดีนะแบบนี้... ฮือ.. TT^TT

“ นี้เธอ.. ยืนบื้ออยู่ได้มาช่วยกันหน่อยสิ.. “ นี้ฉันไม่ใช่ลูกน้องของนายนะยะ ! ไม่ต้องมาใช้เลยแมองหน้านายก้ไม่อยากเข้าใกล้แล้วเพราะนายหล่---- ไม่ใช่ๆคิดถึงเรื่องนั้นไม่ได้สิ...

“ นี่เธอ !!! ได้ยินที่ฉันพูดรึป่าวหะ !  “ กรรมแล้วไงโทษทีๆ

“ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ .. “

เวลา 20.45 น.

ที่ห้องพักของฉัน...

“ เลิกงานสักทีไม่ได้อยู่กับตาบ้านั่นแล้วดีจังเลย <3 “ ฉันยิ้มแล้วฟุบตัวลงไปนอนกับที่เตียงนอนของฉันแต่ฉันรู้สึกแปลกๆเหมือนกับมีแสงโพล่ออกมาจากห้องนั่งเล่น.. เป็นไงเป็นกันไปดูสักหน่อยดีกว่า.. ฉันตัดสินใจเดินออกจากห้องนอนไปที่ห้องนั่งเล่น.. ฉันเจอกับยันต์ที่ติดไว้บนพนังห้องนั่งเล่นฉันจึงจะแตะมันทันใดนั้น...

ตูม !!!!

นี่มันอะไรกัน... ฉันจะตายจริงๆหนะหรอ.. พึ่งกลับมาจากร้านขายขนมจะนอนแท้ๆดันมาเจอเรื่องแบบนี้ชีวิตฉันมันน่าเศร้าจริงๆ TT^TT 

“ นี่เธอ.. นี่เธอ.. ได้ยินรึป่าว.. “ นั่นเสียงใครกัน.. หรือว่าจะเป็นยมทูตไม่นะฉันยังไม่อยากตกนรก... ม่ายยยยย TT^TT 

“ นายเป็นใคร... “ ฉันเอ่ยปากถามโดยยังมองอีกฝ่ายเห้นไม่ชัด

“ ฉันชื่อว่า  คาตาคายะ ชิกะ ฉันช่วยเธอไว้จากยันต์ระเบิดแล้วพาเธอมาที่ยุคเอโดะ.. “  ห๋า !!! ตาบ้าชิกะไม่จริงหรอก.. ฉันคงหูฟาดแน่ๆ

“ น.. นายเองหรอ.. “ ตัวจริงเสียงจริงด้วยสิหน้าเหมือนกันเป๊ะ ! แต่ว่าเขามีบาดแผลที่แขนและหน้า.. ว่าแต่ทำไมหมอนี่มีหางและหูเหมือนสนัขจิ้งจอกละเนี่ย..

“ มานี้สิ.. “ เดี๋ยวๆนายจะอุ้มฉันไปไหนกัน !! ปล่อยเดี๋ยวนี้ !!

“ นายจะพาชั้นไปไหนเนี่ย.. แล้วทำไมต้องอุ้มด้วย.. “

“ ชู่ว... “ นายจะปิดปากฉันทำไมเนี่ย..

“ อ่อยเอี๋ยวอี่อาอ้า (ปล่อยเดี๋ยวนี้ตาบ้า) “

“ เงียบเดี๋ยวนี้... อยากตายรึไง... มองดูสิว่าเธอเจอกับอะไรอยู่.. “ นั่นมันโจรนี่.. มิน่าละถึงไม่ให้ฉันพูด

หมอนั่นวางฉันไว้บนต้นไม้แล้วลงไปข้างล่างโดยทิ้งให้สาวน้อยอยู่บนต้นไม้เนี่ยนะ ... =   = 

“ ห๋า !! “  หมอนั่นฆ่าโจรพวกนั่นภายในแปปเดียวอะไรจะเร็วขนาดนั่น..  ใช่สิหมอนั่นเป็นปีศาลจิ้งจอกนี่ยังไงก็สบายๆอยู่แล้ว

“ ลงมานี่สิ.. “ พูดอะไรของนายพาฉันขึ้นมาบนต้นไม้แล้วให้กระโดดลงไปเนี่ยนะจะบ้ารึไงเล่านิสัยนายมัน...

เฮ้ !!! เดี๋ยวๆนายจะทำอะไรอีกเนี่ย...จะพาฉันไปไหนอีกละเนี่ย..  

“ ไปในหมู่บ้านไงละ... “

“ มีหมู่บ้านอยู่แถวนี้ด้วยงั้นหรอ.. “

“ ก็มีน่ะสิ.. ใกล้ถึงแล้วละ.. “

มีจริงๆด้วยไม่อดตายแล้วละสวรรค์ทรงโปรด...  แต่เดี๋ยวนะใกล้จะถงแล้วทำไมนายยังไม่ปล่อยฉันลงสักทีละเนี่ยมันน่าอายรู้ไหม..

“ ถึงแล้วก็ปล่อยสักทีสิ.. “

“ ตามใจแล้วกัน... “ โอ๊ย ! ปล่อยดีๆไม่เป็นรึยังไงตาบ้าฉันไม่ใช่ของเล่นนะคิดจะอุ้มก็อุ้มคิดจะปล่อยก็ปล่อย... เชอะ ! ยังไงก็เกียจนายอยู่ดีละ

“  รออยู่ในนี่แล้วกันเดี๋ยวไปซื้ออะไรมาให้... “

ห้องก็ไม่เลวนี้... ก็น่าอยู่ดีแหะ.. แต่ทำยังไงถึงจะกลับสู่ปัจจุบันได้เนี่ยจู่ๆแตะยันต์นั่นก็ระเบิดแล้วก็มาเจอาบ้านั่นแล้วก็ดันเป็นปีศาลิ้งจอกซะงั้นนี้มันเรื่องซวยอะไรของฉันเนี่ย !!!! สงสัยเป็นกรรมของฉันแล้วกันที่เจอหมอนี่..

“ เอ่อคุณครับ... ขอซื้อดังโงะ 5 ไม้ครับ “

“ ได้เลยพ่อหนุ่ม.. มากับแฟนงั้นหรอ... แค่กๆๆ “ แฟนที่ไหนละครับไม่ได้ชอบยัยนั่นสักนิดเลยครับ

“ อะ.. นี้พ่อหนุ่มได้แล้ว.. แค่กๆ “

“ นี่ครับเงิน.. “ ยัยนั่นจะเป้นไงบ้างนะอยู่คนเดียวงจะโวยวายใหญ่แล้วสินะยัยเตี้ย..

“ ฮัดเช้ย !! ใครนินทาฉันเนี่ย.. “

หมอนั่นกลับมาแล้ว.. ในมือหมอนั่นมีดังโงะ.. นั่นมันของโปรดของฉันตั้งแต่เด็กๆนี่.. ว่าแต่หมอนั่นรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบดังโงะ.. อืม.. อาจเป็นความบังเอิญมั่งงไม่มีอะไรหรอก..

“ อะนี่... กินซะ.. แล้วก็ไปอาบน้ำแล้วก็นอนเปลี่ยนชุดด้วยละ.. “

ต้องเปลี่ยนชุดด้วยหรอเนี่ย.. แต่ก็ต้องทำละยังไงฉันก็ชอบชุดยูคาตะเหมือนกันนะ..

“ ฉันก็จะไปอาบน้ำเหมือนกัน... “ อ... อาบน้ำ ใจเย็นๆสิมิยูกิ.. ใจเย็นๆ ก็แค่ผู้ชายอาบน้ำเท่านั้นเองอย่าคิดมากสิ..

“ ใจเย็นไว้กินดังโงะก่อนดีกว่า... “ ดังโงะนี่อร่อยดีนี่นา.. ฝีมือเหมือนกับคุณย่าทำให้กินเลยละ..

“ ถงคิวเธอแล้วละ.. ไปอาบน้ำซะ.. “  อึก ! Sixpack ใจเย็นสิ... ก้แค่ผ้ชายเท่านั้นเอง... ใจเย็น.. ใจเย็น