[? SHOTs] MY Airlines [TaeNy]

ลำดับตอนที่ #1 : Intro

Intro

ผู้คนมากมายก่ายกอง ไม่ว่าจะสัญชาติใดก็ตาม ถ้าพวกเขาจะเดินทางไปที่ไกลแสนไกลก็ต้องมาที่นี่กันทั้งนั้น ที่นี่คือสนามบิน

25^th March 2012, สนามบินสุวรรณภูมิ ประเทศไทย 7:00 AM

ร่างเล็กถือกระเป๋าเป้เล็กๆใบเก่าที่มีรอยถลอกเล็กน้อยตามอายุการใช้งาน เธอเดินเข้ามายังสนามบิน หยุดยืนนิ่งมองผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมา ทั้งที่ตอนนี้พึ่งจะเจ็ดโมงเช้าแต่ทำไมคนถึงเยอะแบบนี้ ผู้คนมากหน้าหลายตาหลายสัญชาติเดินไปมาไม่เป็นแถว

“เฮ้อ~” ร่างเล็กถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

‘เดินให้เป็นระเบียบหน่อยไม่ได้หรอ?? ก้าวไปทางไหนก็ชนทุกทางเลย’

ร่างเล็กขมวดคิ้ว เบ้ปากเล็กน้อย ขาเล็กก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว

ปึก!!

‘โอ๊ยยยย เจ็บจังเลย’

ร่างเล็กล้มลงไปก้นจั้มเบ้าอยู่กับพื้น เงยหน้าขึ้นส่งสายตาอาฆาตไปยังผู้ที่ชนเธอ

“I’m sorry. I didn’t mean t-…. U-um I need to go now. I’m so sorry” ชายฝรั่งร่างใหญ่เอ่ยขอโทษขึ้น แล้วรีบเดินออกจากที่ที่ร่างเล็กนั่งอยู่ โดยไม่ได้สนใจที่จะช่วยแต่อย่างใด

“เฮ้อ....” ร่างเล็กถอนหายใจอีกครั้ง

‘จะช่วยดึงเราลุกขึ้นหน่อยก็ไม่ได้’

ร่างเล็กขมวดคิ้วบางเข้าหากัน เบ้ปาก แล้วดันตัวเองขึ้นจากพื้น

ร่างเล็กลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ซึ้งก็ไม่สูงสักเท่าไร สองมือเล็กปัดทำความสะอาดร่างกายของตน จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง พลางจัดทรงผมสั้นประบ่าให้เข้าทรงดังเดิม

มือซ้ายล้วงเข้าไปในกางเกงยีนส์เอี๊ยม หยิบของสามอย่างออกมา

.

.

เอกสารไว้ check-in กับ passport และ บัตรประจำตัวประชาชนของคนไทย

ดวงตาเล็กใต้แว่นสายตากรอบสี่เหลี่ยมสีดำ จดจ้องไปยังเอกสาร

นี่เป็นครั้งแรกที่ร่างเล็กนั่งเครื่องบิน และเป็นครั้งแรกที่จะได้ไปต่างประเทศ และกลับบ้านเกิด

ดวงตาเล็กยังคงจดจ้องบนเอกสาร เหมือนกำลังหาขอมูลบางอย่าง

ฮวัง แอร์ไลน์ / Hwang Airlines

‘แล้วไอ้ฮวังแอร์ไลน์นี่มันเช็คอินที่ไหนกันนะ??’

ร่างเล็กมองไปรอบๆสถานที่ เพ่งมองไปที่ป้ายอันใหญ่หายใบที่บงบอกว่าตู้เช็คอินแถวนี้ของสายการบินอะไร สายตากวาดมองหาป้ายสายการบินที่ตนเองต้องไป

‘อ่า!! นั้นไง!! ฮวังแอร์ไลน์!! ช่อง G’ พอเจอสิ่งที่ตามหาแล้ว จะรอช้าอยู่ใย วิ่งสิคะ ในเมื่อเดินแล้วมีคนมาชน วิ่งเลยแล้วกัน

ร่างเล็กวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าช่อง G

สายตากวาดมองผู้คนที่ต่อแถวกันเรียงรายนับร้อยคนได้ ทุกคนในนี้กำลังต่อแถวเช็คอินขึ้นเครื่องของ ฮวังแอร์ไลน์

ร่างเล็กกวาดสายตาจากขวาไปซ้าย ทุกตู้ไม่มีว่างสักตู้ ก็ไม่เชิงหรอก มีว่างอยู่แค่ตู้เดียว นั่นก็คือตู้แรก ทำไมถึงว่างน่ะหรอ??

มันเป็นตู้เช็คอินสำหรับวีไอพีเท่านั้นน่ะ

ร่างเล็กก้มลงมองเอกสารในมืออีกครั้ง เพราะความที่สนใจแต่เอกสารในมือ เลยไม่ได้จับสังเกตว่าผู้คนนับร้อยที่กำลังต่อแถวนั้นกำลังมองตนอยู่ มีอยู่สามสิ่งที่ผู้คนกำลังคิด

1. ทำไมไม่ต่อแถว ไม่รีบต่อเดี๋ยวก็ได้ตกเครื่องกันพอดี

2. เด็กตัวเล็กแค่นี้มาคนเดียวได้อย่างไรกัน

3. ดูจากการแต่งตัว สภาพเสื้อผ้าและกระเป๋าแล้วไม่หน้ามีฐานะพอมาขึ้นเครื่องบินเลย

ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสาร ก็พบว่าทุกคนกำลังมองเธออยู่

‘มองทำไมกัน??’ คิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆ ไม่คิดดีกว่า ร่างเล็กเลือกที่จะปล่อยความสงสัยไป ยักไหล่สองข้างขึ้นหนึ่งที แล้วเดินเดินเข้าไปหาพนักงานที่ตู้หมายเลขหนึ่ง ทำให้ผู้คนต้องมองแรงกว่าเดิม

“สวัสดีค่ะ” ร่างเล็กเรียกพนักงานให้สนใจตน คงเป็นเพราะส่วนสูงที่น้อยเกิน ทำให้ปลายจมูกและใบหน้าสูงเลยตู้เคาน์เตอร์มาเพียงนิดเดียว

“หนูมาทำอะไรตรงนี้น่ะ??” พนักงานชายยืนขึ้นเต็มความสูง แล้วก้มมองเด็กตัวเล็กผ่านเคาน์เตอร์

“มาเช็คอินค่ะ”

“ตู้นี้เป็นของวีไอพีเท่านั้นนะครับหนูน้อย” เพราะการแต่งตัวของร่างเล็กที่สภาพดูไม่ได้มีราคาสักเท่าไร ทำให้พนักงานคิดแบบนั้น

“รู้ค่ะ” พูดเสร็จก็ยื่นเอาเอกสารให้พนักงานตรงหน้า

พนักงานชายร่างสูงตรวจดูเอกสารอย่างถี่ถ้วน

“อะ...เอ่อ ขอ passport กับบัตรประชาชนด้วยครับ” วิธีการพูดและน้ำเสียงของพนักงานนั้นเปลี่ยนไปทันที

“นี่ค่ะ” ร่างเล็กส่ง passport และบัตรประชาชนให้พนักงาน

“คุณ คิม แทยอน นะครับ เดินทางไปเกาหลีนะครับ”

“ค่ะ”

“คุณเป็นคนไทยหรอครับ?? ชื่อไม่เห็นเหมือนคนไทยเลย”

“หนูเป็นลูกครึ่งเกาหลีค่ะ มีสองสัญชาติค่ะ”

“อ๋อครับ นี่ครับตั๋ว แล้วก็ passport กับบัตรประชาชนครับ”

“ขอบคุณค่ะ” แทยอนรับตั๋ว passport และบัตรประชาชนของตน เก็บเข้ากระเป๋าตังแล้วทำท่าจะเดินออกจากเคาน์เตอร์

“เอ่อ...เดี๋ยวครับ คุณแทยอน นี่สติกเกอร์ครับ”

“สติกเกอร์??” แทยอนหันหลังกลับมารับสติกเกอร์จากพนักงานชายร่างใหญ่

“ใช้ครับ”

“เอาไว้ทำอะไรคะ??”

“อ้อ ก็ไว้เป็นเครื่องหมายบอกแอร์โอสเตสน่ะครับ ว่าให้ดูแลเป็นพิเศษ”

“อ่าว...ทำไมต้องดูแลเป็นพิเศษด้วยละคะ??”

“ก็คุณแทยอนยังเด็กอยู่ไงละครับ พึ่งจะอายุสิบสามเองนะครับ มีกฎต้องดูแลเป็นพิเศษครับ เดี๋ยวเดินไปหาพี่แอร์โฮสเตสคนสวยตรงนู้นนะครับ เดี๋ยวเขาจะช่วยพาคุณแทยอนไปที่ Gate”

แทยอนทำตามสิ่งที่พนักงานชายบอกอย่างว่าง่าย สายตามองหาพี่แอร์โฮสเตสคนสวยที่พนักงานชายบอก

‘อ่า....แว่นมัว’

แทยอนถอดแว่นตาออกมาเช็ดกับเสื้ออย่างลวกๆ สายตาเพ่งมองภาพมัวๆข้างหน้า

คิ้วบางขมวดเข้าหากัน เพ่งสายตาเข้าไปอีก หวังว่าจะช่วยให้ภาพชัดขึ้นแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

เห็นแค่ลางๆว่ามีหญิงสาวอยู่ในชุดยูนิฟอร์มสีชมพูอ่อนคล้ายๆของพนักงานชายคนนั้นกำลังเดินมาหาตน

“หนูคิมแทยอนใช่มั้ยคะ?? พี่ชื่อ ฮวัง ทิฟฟานี่ เป็นแอร์โฮสเตสประจำตัวคุณแทยอนวันนี้ค่ะ” เสียงหวานติดจะแหบนิดๆของหญิงสาวตรงหน้าดังขึ้น แทยอนค่อยเงยขึ้นมามองใบหน้าหญิงสาว ก็แน่สิว่าต้องเงย ก็ผู้หญิงคนนี้สูงกว่าเธอมากกว่าสามสิบเซ็นได้ ก็เธอสูงยังไม่ถึงร้อยสามสิบเลย

ถึงสายตาจะสั้นแต่ด้วยระยะห่างเพียงน้อยนิดมันทำให้แทยอนเห็นใบหน้าของหญิงสาวที่ย่อตัวลงให้ระดับตาเท่ากับตน

‘อ่า....ตายิ้ม’ เหมือนโดนมนตร์สะกดตั้งแต่แรกเห็น พี่ทิฟฟานี่ชักจะยิ้มสวยเกินไปแล้ว

“ค่ะ หนูชื่อคิม แทยอน” แทยอนตอบรับหญิงสาวตรงหน้าพลางยกแว่นสายตาขึ้นมาใส่ ทำให้ภาพที่ชัดอยู่แล้วนั้นชัดขึ้นไปอีก

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

‘ใจสั่น กว่าตอนที่แอบกินกาแฟของพี่จีอุงสะอีก’

“ติดสติกเกอร์นะคะ พนักงานจะได้รู้ว่าหนูเป็นเด็กในความดูแลของพี่” ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าแต่คำพูดมันออกจะกำกวมนะ

ทิฟฟานี่หยิบสติกเกอร์ออกจากมือของแทยอน แกะมันออกและติดลงไปกับเสื้อของเด็กน้อยตรงหน้า

ยิ้มตาปิดให้อีกสักทีจะเป็นไรไป

แทยอนเมื่อเห็นรอยยิ้มตาปิดของอีกคน มุมปากเล็กก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้

ทิฟฟานี่เมื่อเห็นเด็กตรงหน้ายิ้มตอบ ก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปขยี้กลุ่มผมนุ่มบนหัวของเด็กน้อยเบาๆ

“น่ารักจังเลย” พูดไปก็ขยี้ผมต่อไป

‘เฮ้นี่ฉันอายุ 13 นะ ไม่ได้อายุสามขวบสักกะหน่อย’







จากไรเตอร์

บอกได้คำเดียวว่า มันเป็น 2 shots ชั่ววูบจริงๆ
พอดีไรเตอร์นั่งเครื่่องบินไปกรุงเทพมาค่ะ
แล้วพี่แอร์โฮสเตสสวยมากค่ะ
เลยเกิดอารมณ์อยากแต่ง 2 shots
น้องแท กับ แอร์ฟานี่

อันนี้ทวิเตอร์ของไรต์นะ Twitter : @pomchompu
ทักได้ ติดต่อได้ทวงฟิคได้นะคะ
อย่าลืมอีกเรื่องของไรต์เตอร์นะคะ
Thank you
love you bye boo~