- THE ROBE OF THE THRONE - ผ้าคลุมแห่งบัลลังก์ -

INTRO
บทนำ

จิ๊บๆ... จิ๊บๆ....

เสียงเล็กใสขานรับการมาเยือนของแสงทองแห่งรุ่งอรุณที่ฉายเด่นบนนภากว้าง เป็นสัญญาณของเช้าวันใหม่ที่แสนสงบในทุ่งหญ้าสีทองแห่งนี้ บรรดาสัตว์น้อยใหญ่พากันตื่นขึ้นจากห้วงนิทราอันอบอุ่น...

อืม..อุ่น...

.
.
.

"ร้อนนนนนนนนนน!!"

อา..ท่าทางจะไม่ใช่เช้าที่สงบสุขซะแล้วล่ะ

"แกนีมีดดดดด มานี่หน่อยยยยยย!!"

เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง ทว่าแหลมเล็กยิ่งกว่าเดิม คนถูกเรียกก้าวไปหาอย่างไม่รีบร้อน พร้อมลอบถอนหายใจเบาๆ เฮ้อ...เขาก็ไม่ได้อะไรมากหรอกนะ แต่บอกกี่รอบแล้วว่าผู้ชายเค้าไม่ทำเสียงแหลมปรี๊ดขนาดนั้นกัน โตแล้วหัดทำตัวให้แมนกว่านี้ไม่ได้หรือไง คนหล่อไหว้ล่ะครับบบ T/\T  อ้ะ! ไม่ได้หลงตัวเองนะบอกไว้ก่อน แบบว่าส่องกระจกทีไรชักไม่แน่ใจว่าคุยกับเทพบุตรอยู่หรืออะไร แม่ให้มาครับแม่ให้มา

"นี่เดินเร็วๆหน่อยได้มั้ยห้ะแกม!" เสียงเล็กตวาดขึ้นอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นท่าทางเหม่อลอยของพี่เลี้ยงหนุ่ม

"คร้าบ คร้าบบบ คุณหนูซีอัสคนงามมมมม" เยินยอไปพร้อมรอยยิ้มกว้างที่ไม่ว่าใครเห็นเป็นต้องละลายลงไปกองกับพื้น จะยกเว้นก็แต่เด็กชายตรงหน้านี่แหละ ที่เห็นว่ามันช่างน่าหมั่นไส้เสียเหลือเกิ๊นนน!

"งามเงิมไรไม่เล่น เราแมนเว่ยแมนนน" สะบัดหน้าเล็กน้อยก่อนเจ้าตัวจะกอดอกแล้วยู่ปากพองลม ราวกับเด็กอดได้ของเล่น

เออ! แมนสุดๆไปเลย!

"ครับแมนมากครับ แม๊นนแมนนน" ตอบกลับกลั้วเสียงหัวเราะ จะว่าไปแบบนี้ก็อาจจะดีอยู่แล้วล่ะนะ เขาจะได้ดูแลง่ายหน่อย ก็ที่ผ่านมาเคยเลี้ยงแต่เด็กผู้หญิงนี่นา..

"เออพอ! ร้อนจะตายอยู่แล้วนะ ทำอะไรสักอย่างดิ๊! เร็วๆเลยยยยย" ร่างเล็กพูดตัดบท ขี้เกียจเถียงละวุ้ย ยิ่งพูดยิ่งหงุดหงิด ยิ่งหงุดหงิดก็ยิ่งร้อน

"ก่อนอื่นผมว่า...ถอดเสื้อนอกออกก่อนดีไหมครับ?" แกนีมีดกล่าวพร้อมคุกเข่าลงแล้วผายมือรอรับเสื้อคลุมตัวหนาจากเด็กชายตรงหน้า จริงๆถ้าจะพูดให้ถูกคงต้องเป็น'เจ้าชายน้อย' เสียมากกว่าล้ะมั้ง ก็เล่นเอาแต่ใจขนาดนี้ แถมพ่อแม่ก็ประคบประหงมอย่างกับไข่ในหิน ก็ไม่รู้ว่าเจ้าตัวไปเอานิสัยห่ามๆขัดกับใบหน้าหวานและน้ำเสียงเล็กแบบนั้นมาจากใครกัน

"ไม่ถอด นี่พ่อให้เรามา ไงก็ไม่ถอด"
ไม่ทันขาดคำก็เริ่มดื้ออีกแล้ว

"ไม่ถอดแล้วจะหายร้อนได้ยังไงล่ะครับ ฟังกันซะบ้างสิ"

"เฮอะ! เรื่องอะไรต้องฟัง นายไม่ใช่พ่อเรานี่"

"เห้อ...ก็เพราะแบบนี้ไง พ่อคุณหนูถึงต้องให้ผมพามาที่นี่น่ะ"

"หยุดอ้างพ่อซะทีเหอะ!"

เอ๊า...รู้ทัน

"แล้วผมพูดอะไรได้บ้างล่ะครับ ทำอะไรได้บ้างล่ะ ดูแลคุณหนูมาห้าวันก็ไม่เห็นว่าผมจะทำอะไรถูกใจสักอย่าง จะไม่ให้ผมทำอะไรเลยก็บอกมาสิ จะไล่ผมไปอีกก็ได้นะ..." ไงก็ไม่ไปหรอก คึคึ ดราม่าแปป

"...." ก็รู้ว่าไล่ยังไงก็ไม่ไปอยู่แล้วป้ะห้ะ เด็กน้อยไม่พูดอะไร หวังว่าอีกคนจะใจอ่อน นี่ตีหน้าเศร้าด้วยเลยนะ

"เห้อ...ให้ทำอะไรได้บ้างก็บอกมาสิครับ"

สำเร็จ!

"เออ จะทำไงก็ได้ให้หายร้อน ห้ามยุ่งกับเสื้อเราก็พอ โอเคยัง?"

"ถ้าแบบนั้นก็ร้อนต่อไปเถอะครับ"

"แกม!" ซีอัสตวาดขึ้นอย่างหัวเสีย ทำไมล่ะ ทำไม ทำไมคนคนนี้ถึงปฏิบัติกับเขาไม่เหมือนที่พี่เลี้ยงคนอื่นทำ ทำไมต้องขัดใจกันอยู่เรื่อยเลย! ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเขาเลยนะ!

"ขอโทษที่ทำให้ลำบากใจ ผมแค่อยากจะให้คุณหนูลดทิฐิลงบ้างก็เท่านั้น"ว่าจบเจ้าตัวก็หันหลังกลับ เดินเอื่อยๆไปยังต้นไม้ใหญ่ซึ่งเป็นที่พักชั่วคราวของเขาระหว่างการเดินทางนี้ ส่วนคุณหนูของเขาน่ะเหรอ กระโจมอย่างดีไงล่ะ

"อย่าคิดนะว่าแค่นี้จะทำให้เราเปลี่ยนใจได้ อยากไปไหนก็เชิญ น่ารำคาญ"

แกนีมีดถอนหายใจเป็นรอบที่สองของวัน นี่เขาต้องดูแลเด็กนี่ไปถึงไหน? เมื่อไรงานบ้าๆนี่จะสิ้นสุดซะที เริ่มจะไม่ไหวเหมือนกันนะเว่ย เด็กอะไรดูแลยากยิ่งกว่าวิหควารีในทะเลแคริบเบียนอีกกก คิดแล้วหงุดหงิดชะมัด โว้ะ!

เวลาล่วงเลยมาถึงบ่ายคล้อย นักเดินทาง(มือใหม่)ทั้งสองยังคงนิ่งเงียบ ไม่มีใครลุกไปไหนหรือพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว
จริงๆแล้วมันก็ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ...


ครอก...ฟี้...

แกร๊ก

เสียงเหยียบกิ่งไม้ที่โคนต้นปลุกให้แกนีมีดตื่นจากภวังค์ เขาผ่อนลมหายใจเล็กน้อยแล้วมองลอดหว่างขาลงไป แต่กลับต้องเบิกตากว้าง เมื่อเห็นเงาดำทะมึนขนาดใหญ่ค่อยๆเคลื่อนผ่านไปยังกระโจมของซีอัส พี่เลี้ยงหนุ่มกระโดดลงมาจากกิ่งไม้อย่างชำนาญ โชคดีที่เจ้าสัตว์ประหลาดไม่ทันสังเกตเห็น แต่ที่มันไม่ดีก็เพราะมันกำลังย่องเข้าไปใกล้เต้นท์ขึ้นเรื่อยๆ ใกล้จนถ้าช้ากว่านี้อีกเสี้ยววินาที เด็กชายก็อาจจะไม่รอดแล้วก็เป็นได้

ไวเท่าความคิด ลูกธนูคมนับสิบพุ่งตรงไปยังร่างนั้นอย่างแม่นยำ ดีนะที่เมื่อคืนเขานั่งเหลาลูกธนูไว้แล้ว ไม่งั้นป่านนี้ศพไม่สวยทั้งคู่แน่...

"คะ...คุณหนู"
แกนีมีดแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ก็เขายิงไปดอกเดียวเองนี่นา แล้วลูกธนูนั่นจะมาจากใครถ้าไม่ใช่ร่างเล็กตรงหน้า!?

"โฮกกกกกกกกกก" เจ้าสัตว์ร้ายคำรามลั่น มันกระโดดโหยงไปหลบหลังก้อนหินที่อยู่ไม่ไกลนัก เลือดสดๆจากบาดแผลทั่วทั้งตัวกระเซ็นไปทั่วผืนหญ้า
แกนีมีดฉวยโอกาสนี้พุ่งตัวไปหาคุณหนูตัวน้อยทันที

"ซีอัส! ซีอัส! จะ...เจ็บ...เจ็บตรงไหนมั้ยซีอัส!!"
เรียกเพียงชื่อของอีกคนอย่างลืมตัว แววตาตื่นตระหนกฉายชัดบนใบหน้าพี่เลี้ยงหนุ่ม เขาเขย่าแขนร่างเล็กด้วยความร้อนรน

"อ้ะ! เจ็บ...แค่ลูกธนูบาดนิ้วเฉยๆน่ะ"
อ่า...เด็กนี่เป็นคนยิงจริงๆด้วยสินะ

"เดี๋ยวผมทำแผลให้นะครับ"

"อือ  ทำเบาๆน---เห้ยระวัง!!!"
สิ้นเสียงเล็ก สติของผมก็ดับวูบลงทันที ภาพสุดท้ายที่ผมเห็น คือลูกธนูพุ่งที่ตรงมาข้างหน้า และปักเข้ากลางหน้าผากของเจ้าสัตว์ร้ายที่กระโจนมาจากด้านบนจนลึกสุดปลายด้ามของมัน

แล้วทุกอย่าง...ก็มืด

.

.

.

"อะ...โอ๊ย..แกม..แกม...ชะ...ช่วย...ช่วยฉัน..."
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที

นั่นเสียงของซีอัส? แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น? ผมสลบไปงั้นเหรอ

"ชะ..ช่วยที.."
ภาพที่ปรากฎตรงหน้าเล่นเอาหัวใจผมกระตุกวูบ ร่างของเขาชุ่มไปด้วยเลือด ใบหน้าบิดเบี้ยวอย่างทรมาน มือขาวควานไปทั่วดินชุ่มแฉะ แล้วน้ำตาก็ไหลอาบแก้มใส

"ไม่! ซีอัส ไม่! อย่าเพิ่ง อย่าเพิ่งนะ! จะเป็นอะไรไม่ได้นะ!!"
ผมตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ลนลานจนแทบทำอะไรไม่ถูก นี่มันบ้าอะไรกัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้...

"แข็งใจไว้ แข็งใจไว้นะ อะ...อดทนสิ ตื่นมาฟังผมสิซีอัส!" ผมได้แต่พูดย้ำไปมา พร้อมช้อนร่างบางขึ้น แต่เพราะผ้าคลุมที่ชุ่มไปด้วยเลือดนั่นถ่วงเขาไว้ ยังไงคราวนี้ก็ต้องถอด!

"ยะ..อย่านะ ห้าม...ห้ามถอด..นะ..."

ผมกระชากเข็มกลัดกลางอกของเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปล่อยให้มันทิ้งตัวลงจากร่างของเด็กชาย

ฟุ่บ

ผ้าคลุมแผ่กว้างไปกับพื้นหญ้า ลวดลายต่างๆกลืนกันเป็นสีโลหิตข้น ความเปียกชุ่มที่เห็นได้ชัดย้ำเตือนว่ามีบางอย่างผิดปกติ  ตรงกลางผืนนั่นมีพื้นที่เล็กๆที่ไม่มีแม้หยดเลือดเปื้อนอยู่ หากมองให้ดีๆ จะพบว่ามันคล้ายกับอะไรบางอย่างที่ดูคุ้นเคย  มันดู...

มันดูเหมือนกับ...




มงกุฎ?