- - - - - - -- - -

ลำดับตอนที่ #38 : - SF YunJae ตัวช่วย...ของยุนแจ (Ft.Kangin SuJu) 100%

ณ หอพักของซุปเปอร์จูเนียร์...

“ได้ข่าวว่านายกับแจจุง...ความสัมพันธ์เริ่มคืบหน้าดีขึ้นเรื่อยๆแล้วนี่”

“อืม มันก็ใช่อยู่หรอก แต่มันมีบางอย่างนี่ล่ะสิ ที่ฉันกำลังไม่เข้าใจในตัวเขา...”

“ในตัวของแจจุง?”

“อืม ดูเหมือนพักนี้เขาจะ...บ้างานจนลืมสนใจฉัน”

“ฮะ!?! บ้างานจนลืมสนใจนาย? แจจุงเนี่ยนะ?” ดูเหมือนคังอินจะไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่ผมพูดมากนัก

“อืม แจจุงเนี่ยแหล่ะ...” ที่ไม่สนใจผม...

ช่วงนี้เขาไม่สนใจผมเลยครับ วันไหนว่างไม่มีซ้อม เขาก็เอาแต่ซ้อมโปรโมทกลุ่มอยู่คนเดียว บ้างก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องศึกษาตำราอาหารเล่มใหม่ที่ผมพึ่งซื้อมาฝากเขาจากญี่ปุ่น

แต่อย่างน้อยเขาก็ยังคงยิ้ม ยังคงพูดคุยกับผมเหมือนเดิม

แต่มันกลับมีบางอย่างนี่น่ะสิ

ที่ไม่เหมือนเดิม...

“เฮ้ย~คิดมากน่าเจ้าหมีโย่ง ดูอย่างฉันสิ เมียเข้าวัยชราแล้ว...ยังไม่เคยเห็นมีเรื่องผิดใจกันเลยสักครั้ง” เอ่อ ผมว่า...

มันจะเริ่มผิดใจกันก็ไอ้ตรงวัยชรานี่เสียแล้วล่ะ

“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง ก็แจจุงเล่นไม่มีเวลาให้ฉันแบบนี้...ฉันเดาใจเขาไม่ถูกนะเว้ย” ว่าเสร็จผู้ที่ได้ฉายาว่าหมีโย่งก็ถอนหายใจพรืดพร้อมกับกุมขมับตนแน่น

“เฮ้ยๆ ใจเย็นๆก่อนสิไอ้ยุน ทุกปัญหามีทางออกนะเว้ย~” ผู้เป็นเพื่อนส่งยิ้มให้ก่อนจะส่งบางสิ่งบางอย่างให้

“นั่นอะไรวะไอ้หมีอ้วน”

“ไวอากร้า”

“ไวอากร้า!!!!”

“ก็เออสิวะ บางทีแจจุงอาจจะเบื่อกับท่าเดิมๆ กริยาเดิมๆ การลุกแบบเดิมๆ...จะลองเอาไปให้แจจุงใช้ดูก็ได้นะเว้ย” ไอ้คังอินส่งยิ้มกว้างให้ผม ก่อนจะจับไอ้ยาบ้าๆนั่นยัดใส่มือผม

“แกจะบ้าหรือไงไอ้หมีอ้วน ฉันไม่มีเวลามาตลกกับแกนะเว้ย” ผมเครียดเพราะแจจุงไม่มีเวลาให้ผม

มันก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเรื่องอย่างว่าตรงไหนเลย...

“อ้าว! ของแบบนี้ไม่ลองไม่รู้นะเว้ย~” ไอ้คังอินขึ้นเสียงสูงใส่ผม พร้อมกับส่งยิ้มยียวนให้

ลองสักหน่อย...

น่าจะเวิร์กไปยันชาติหน้า...

“แล้วแกไปเอาของแบบนี้มาจากไหนกันวะ” ไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างไอ้คังอิน

จะพกพวกยาแบบนี้ด้วย

“พอดีข้ามีเพื่อนเป็นหมอให้คำปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้อยู่...ก็เลยขอยามาทดลองกับภรรยาที่เคารพที่บ้านบ้างสักสอง...”

“สองเม็ด?”

“สองลัง”

“สองลัง!!!”

...

ในที่สุดผมก็ต้องยอมเอาเจ้ายาบ้าๆนี่มาทดลองกับแจจุง อย่างน้อยก็ได้แต่ตั้งความหวังว่าถ้าแจจุงได้กินเจ้ายาตัวนี้ไปแล้ว

เขาคงจะมีเวลาให้ผมมากกว่านี้...

“อ้าว! พี่ยุนไปไหนมา จุนตามหาตั้งนานแน่ะ” จุนซูน้องชายร่วมวงเข้ามาทักทายผมทันทีที่ก้าวเท้ามาถึงหอพัก พร้อมกับส่งยิ้มน่ารักๆให้ตามแบบฉบับออริจินอล

“ไปที่หอพักซุปเปอร์จูเนียร์มาน่ะ…ไปหาคังอิน”

“ไปหาพี่คังอิน? นึกว่าไปกิ๊กกับสาวๆเสียอีก...อ้อ! พี่แจจุงบอกว่าถ้าพี่ยุนมาถึงเมื่อไหร่ ให้ไปหาที่ห้องด้วยนะฮะ”

“อืม ขอบใจมากนะจุนซู” ผมตบบ่าว่าที่น้องชายของตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินไปหาว่าที่เป้าหมายใหม่

ถ้าลองใช้เจ้านี่กับแจจุง…

ผลมันจะออกมาดีไหมนะ?

...20%

ณ ที่ห้องของแจจุง...

ผมยืนถอนหายใจพรืดใหญ่ ก่อนจะก้มลงมองยาปลุกเซ็กส์ขนาดมินิที่ชื่อว่า ไวอากร้า ที่เจ้าหมีอ้วนคังอินให้ผมมาลองใช้กับแจจุงดู ผมมองมันด้วยสายตาปลงๆ บางทีแจจุงอาจจะแค่งานยุ่งอย่างเดียวก็ได้

เลยไม่มีเวลาให้กับผม...

“รอนานไหม...สุดหล่อ” ประตูบานใหญ่เปิดขึ้น ก่อนจะตามมาด้วยร่างบางสุดน่ารักและน้ำเสียงหวานที่ทักทายอย่างเป็นมิตรให้เหมือนครั้งก่อนๆ

“ไม่นานหรอกแจจุง...ฉันเข้าไปได้ใช่มั้ย”

“อืม ได้สิ ฉันเป็นคนเรียกนายมาเชียวนะ” แจจุงทำหน้าค้อนใส่ผมอย่างงอนๆ ผมยิ้มขำให้เขาก่อนจะโอบกอดหลวมๆอย่างที่แต่ก่อนเคยทำอยู่บ่อยๆ

แจจุง...อันที่จริงฉันก็ไม่ได้เป็นคนโรคจิตหรือติดหื่นอะไรทำนองนั้นหรอกนะ

เพียงแต่ไอ้คังอินมันบังคับต่างหาก...

...

ตอนนี้ผมได้เข้ามาในห้องของแจจุงแล้วครับ ดูเหมือนแจจุงจะแอบจัดของพวกนี้ใหม่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แถมยัง...

เอารูปของเราสองคนมาตั้งโชว์หราไว้กลางห้องอีก

มันน่าจับดำนา(ในร่ม)เสียตรงนี้เลยจริงๆ

“ยุนโฮ นายจะเอาเครื่องดื่มหรือของว่างอะไรมั้ย ฉันจะได้ไปเตรียมไว้ให้” เครื่องดื่ม ของว่างงั้นเหรอ?

ได้การณ์ล่ะ...

“ไม่ล่ะแจจุง...อ้ะ! แจจุง! ทำไมพักนี้หน้านายดูหน้าหมองๆไปล่ะ ไม่สบายหรือเปล่า?” ผมทำท่าทางตกใจ ก่อนจะจับต้องตามตัวของแจจุงว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ซึ่งดูเหมือนว่าแจจุงจะตกใจบ้างอยู่เหมือนกัน

แผนนี้ท่าจะมีชัยแล้วล่ะ...

“หน้าฉันดูหมองไป? จริงเหรอยุนโฮ?” แจจุงเขย่าตัวผมรัวพร้อมกับชักสีหน้ากังวลขึ้นมา

ขอโทษนะที่ฉันต้องโกหกนายแบบนี้แจจุง แต่มันเป็นเพียงทางเดียวที่จะทำให้...

เราสองคนได้อยู่แบบใกล้ชิดกันอีกครั้ง

“งั้นเดี๋ยวฉันจะไปเอายากับน้ำส้มมาให้กินล่ะกัน...รอตรงนี้ก่อนนะ” เมื่อได้ฟังดังนั้น แจจุงจึงยอมพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาติให้

คราวนี้แหล่ะแจจุง...

นายได้หลงเสน่ห์น้ำส้มแก้วนี้(?)ไปจนตายแน่!!!
             ...35%

ผมยกแก้วน้ำส้มมาวางตรงหน้าแจจุง ก่อนจะตามด้วยกระปุกที่ใส่ยาสารพัดล้านแปดร้อยเก้า(?)ของแจจุงวางตาม แจจุงมองมันด้วยสายตางงๆก่อนจะยื่นหน้ามาถามผมใกล้ๆ

“แล้วยุนโฮเอาน้ำส้มมาให้ฉันทำไมล่ะ?”

“อ้าว! แจจุงไม่เคยได้ยินเหรอ กินน้ำส้มแล้วผิวสวยนะ ฉันก็แค่อยากให้นายผิวสวยมากกว่านี้ก็แค่นั้นเอง” ผมแถออกไปได้อย่างแนบเนียน ก่อนจะส่งยาให้แจจุงตามด้วยน้ำส้ม

แจจุงมองหน้าผมสลับกับยาก่อนจะรับมาไว้ แล้วกลืนยาลงไป ตามด้วยน้ำส้ม(ผสมไวอากร้า)ตาม...

“อา...น่าจะค่อยยังชั่วแล้วล่ะยุนโฮ ขอบใจนายมากเลยนะ”

“อืม นายนอนพักก่อนเถอะ...เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนนายเอง”

“อืม~”

...

ผมนั่งมองร่างบางที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างไม่รู้ชะตากรรมอยู่ด้วยสายตาหวั่นๆ ไม่ใช่ว่าผมกลัวเขาจะเป็นอะไรไปนะครับ

ผมกลัวว่าคืนนี้ผมจะต้องมองหน้าแจจุงแบบนี้ทั้งคืนมากกว่า

เริ่มหื่นกามขึ้นทุกทีแล้วสิผม...

ผมลูบผมของคนที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่เบาๆราวกับเด็กน้อยในอ้อมอก อันที่จริงแจจุงเขาไม่ได้อยู่ในอ้อมอกผมหรอกนะครับ

ผมเพียงแค่เสนอความคิดให้ตอนเขานอนหลับอยู่บนตักผมเท่านั้นเอง

ผมชักจะมีความสุขที่ได้มองหน้าเขานานๆแล้วล่ะสิครับ สิ่งที่ผมต้องการในตอนนี้มันไม่ใช่เซ็กส์ ไม่ใช่การต้องการช่วงเวลาในอดีตกลับคืนมา

แต่ผมเพียงแค่ต้องการมองหน้าเขาแบบนี้นานๆมากกว่า...

“อือ...”

“อ้าว! ตื่นแล้วเหรอแจจุง ทำไมถึงตื่นไวจังล่ะ ฉันกะว่าจะจ้องมองหน้านายให้ถึงพรุ่งนี้เช้าเชียวนะ”

“ยุนโฮ...นาย...” แจจุงมองผมตาปริบๆอย่างสงสัยอะไรในบางอย่าง

“ทำไมเหรอครับ?”

“นาย...อึก...ใส่...อะไรไป...ในน้ำ...ส้ม...อ้ะ...” แจจุงพยายามบังคับตัวเองให้พูดเหมือนปกติ ทั้งที่อาการของเจ้ายาไวอากร้าก็เริ่มออกฤทธิ์พอสมควรแล้ว ผมยกยิ้มน้อยๆก่อนจะลูบผมนุ่มนั่นต่อ

“น้ำส้ม? ก็ใส่ยาลงไปไง”

“ยา? อะ...ยะ ยา...อึก...อะไร”

“ไวอากร้า”

“ไวอากร้า?” แจจุงจะเอียงคออย่างน่ารักพร้อมกับส่งสายตาบ่งบอกได้ว่า

กำลังมีคำถามร้อยแปดพันเก้าอยู่ในหัวของเขาอีกเช่นเคย

“คือ...เอ่อ...วันนี้ฉันไปปรึกษาคังอิน...เรื่องของเรา...”

“เรื่องของเรา?”

“อืม ฉันไปปรึกษาคังอินเรื่องนายไม่มีเวลาให้กับฉัน คังอินเลยให้...เจ้ายาตัวนี้มา...”

“ยุนโฮ!!!”

“ฉันขอโทษนะแจจุง...ฉันก็แค่อยากรู้ว่าทำไมนายถึงต้องตีตัวออกจากฉันมากขึ้นทุกวัน...นายไม่รักฉันแล้วเหรอ…” จากสีหน้าที่บึ้งตึงกลับแปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่เย็นลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่เจ้าตัวจะถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่

“ยะ...ยุนโฮ...ฉัน...ขอโทษนะ”

“…”

“ฉันไม่รู้...ว่านายจะยอมรับฟังฉันหรือเปล่า...พักนี้ฉันเพียงแค่ยุ่งกับงานมากเกินไป จนลืมใส่ใจกับความคิดของนาย แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันยังรู้สึกเหมือนเดิมกับนาย...”

“…”

“การที่ฉันได้รักนายไงล่ะ”

“…”

“บางทีนายอาจจะเสียใจที่ฉันไม่ได้สนใจนาย แต่ทุกอย่างที่ฉันทำลงไปก็เพื่อนาย...เพื่อน้องๆของพวกเรา..."

“…”

“พวกเขาจะได้มีชีวิตที่สุขสบาย พวกเขาจะได้ไม่ต้องลำบาก และพวกเขาจะได้เป็นเด็กที่น่ารักของพวกเราต่อไปยังไงล่ะ”

“แจจุง...”

“ฉันขอโทษนะยุนโฮ นาย...ไม่โกรธฉันนะ” แจจุงส่งยิ้มน่ารักให้ผม ก่อนจะยื่นนิ้วก้อยมาขอคืนดี ผมมองนิ้วก้อยนั้นนิ่ง ก่อนจะสะบัดหน้าหนี

ขอเล่นตัวสักวันก็แล้วกันเฟ้ย!

“โถ่ อย่าโกรธฉันเลยนะยุนโฮที่แสนน่ารักของฉัน~” แจจุงยิ้มกว้างให้ผม ก่อนจะเอื้อมแขนมาโอบกอดผมแน่น

อึดอัดนะเนี่ย!

“ไม่!”

“อา...ยุนโฮน่ะ น่านะ...ฉันยอมทุกอย่างเพื่อให้นายหายโกรธฉันเลยนะ” พอได้ยินประโยคที่ต้องการมาตลอด ผมก็ถึงกับหันกลับไปมองแจจุงอย่างรวดเร็ว

ได้ทุกอย่างงั้นเหรอ...

“ทุกอย่าง...แน่นะ?”

“แน่นอนอยู่แล้วยุนโฮ นายขออะไร ฉันจัดให้ได้หมด!” แจจุงพูดด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจ ก่อนจะส่งยิ้มกว้างให้ผม

“งั้นฉันขอ...นายทีนึงสิ” ผมยิ้มหื่นๆให้แจจุง ก่อนจะมองแจจุงตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเหมือนหมีผู้หิวโหยมาร้อยชาติได้

“ขอทีนึง? อะไรเหรอ?” แจจุงยังคงสงสัยกับคำบอกใบ้ของผมอยู่

“ก็ขอ...ไง” ดูเหมือนแจจุงจะตกใจเล็กน้อย เขามองผมด้วยสายตาจิก ผมเลยได้แต่ยิ้มเก้อๆให้เขา

“ก็นายเป็นคนบอกเองนะ...ว่าขอได้ทุกอย่าง” มันก็ต้องรวมถึงเรื่องพวกนี้ด้วยสิ

“แต่ยุนโฮ...อ๊ะ! อย่านะ!!!!!!” ไม่ทันให้แจจุงได้ส่งเสียงร้องหรือห้ามปรามอันใด ผมก็ตะครุบเข้ากับร่างบางอย่างจัง ก่อนจะเริ่มบทเพลงรักในค่ำคืนที่แสนยาวนานนี้...

ค่ำคืนที่...จะมีแต่ความสุขตลอดไป
            ...

สวัสดีค่าลีดเดอร์ที่น่ารักทุกท่าน กลับมาพบกับฟิคสั้นเรื่องใหม่กันอีกแล้วเน้อ ฟิคสั้นเรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่ตอนจบภายในตอนนี้เลยนะคะ จะกระชับฉับไวหน่อย ^^

ช่วงนี้หายไปนานพอสมควร เป็นเพราะว่าเปิดเทอมแล้วการบ้านเยอะ งานเยอะ ไม่มีเวลาให้พักเลย แถมอากาศก็ร้อนอีก คาดว่าหลายๆคนคงจะมีอาการไม่ต่างจากแอนมากนัก ^^”

ถ้าใครอยากติดต่อแอนก็ขอเชิญได้ที่ช่องทางนี้นะคะ >,<https://twitter.com/#!/Me_Annzii