เกร็ดประวัติศาสตร์จีนน่ารู้

ลำดับตอนที่ #20 : ซุนปิ้น นักพิชัยสงครามบนรถเข็น

นักรบพิชัยสงครามผู้เก่งกาจบนรถเข็ญ

ซุนปิ้นและผังเจียน

ซุนปิ้น

                ซุนปิ้นและผังเจียนเรียนยุทธวิธีทางทหารด้วยกันกับอาจารย์กุ่ยกู่จื่อ เล่ากันว่า ซุนปิ้นเป็นผู้สืบเชื้อสายจากซุนวูจึงมีตำราพิชัยสงคราม13บทที่สือทอดกันมาจากบรรพบุรุษ ต่อมา ผังเจียนได้เป็นแม่ทัพใหญ่ของรัฐเว่ย เข้าได้รับคำสั่งจากเว่ยหวังให้เชื้อเชิญซุนปิ้นมาช่วยงานรัฐเว่ยผังเจียนรู้ว่าซุนปิ้นมีความรู้ความสามารถสูงกว่าตน จึงกลัวมาซุนปิ้นจะมาคุกคามเสถียรภาพของตน ผังเจียนได้จัดการวางแผนใส่ร้ายซุนปิ้งจนทำให้เขาถูกลงโทษ ทั้งด้วยวิธีสักหน้าและทาด้วยหมึกและตัดสะบ้าหัวเข่า ยังผลให้ขาของซุนปิ้นพิการทั้งสองข้าง

                ผังเจียนแสร้งทำตัวเป็นคนดี ช่วยดูแลซุนปิ้นที่พิการและใช้อุบายหลอกล่อให้ซุนปิ้นเขียนตำราพิชัยสงคราม13บทให้โชคดีที่ซุนปิ้นรู้ทันแผนการของเขา จึงแสร้งทำเป็นคนบ้าสติฟั่นเฟือน ต่อมาได้มีทูตของรัฐฉีคนหนึ่งเข้าช่วยเหลือซุนปิ้น โดยพาเขาหลบหนีไปที่รัฐฉี ฉีเซียนหวังให้ความสำคัญกับซุนปิ้นจึงแต่งตั้งซุนปิ้นให้เป็นเสนาธิการทหารของรัฐฉี

                เมื่อ345ปี ก่อนคริสกาล เว่ยฮุนหวัง สั่งให้ผังเจียนนำทหารบุกตีรัฐจ้าว รัฐจ้าวจึงขอความช่วยเหลือมาที่รัฐฉี ซุนปิ้นเสนอแผนการว่า

“เนื่องจากรัฐเว่ยคัดเอากองกำลังส่วนที่แข็งแกร่งเกรียงไกรที่สุดไปโจมตีรัฐจ้าว ตอนนี้ทหารที่รักษาการอยู่ในรัฐเว่ยส่วนใหญ่จะเป็นกลุ่มคนผู้สูงอายุและอ่อนแอ หากเราไปโจมตีรัฐเว่ยตอนนี้ ผังเจียนจะต้องปล่อยรัฐจ้าวไว้ก่อน แล้วนำทัพกลับมาช่วยรัฐเว่ยอย่างเร่งด่วนเป็นแน่”

          และทุกอย่างก็เป็นไปตามที่ซุนปิ้นคาดการณ์ไว้ ตอนที่ผังเจียนนำทัพถอยกลับมาที่กุ้ยหลิง กองทัพของรัฐฉีก็เตรียมพร้อมรออยู่ กองทัพของผังเจียนจึงพ่ายแพ้อย่างยับเยินนี่คือเหตุการณ์ “ล้อมเว่ยช่วยเจ้า” ที่โด่งดังนั้นเอง

                ครั้นเมื่อ 341ปีก่อนคริสตกาลรัฐเว่ยได้นำทัพโจมตีรัฐหาน รัฐหานขอความช่วยเหลือมายังรัฐฉี ซุนปิ้นก็ใช้แผนการเดิมคือไม่ไปช่วยรัฐหานโดยตรง แต่นำทัพไปบุกโจมตีรัฐเว่ย เมื่อผังเจียนนำทัพกลับมาช่วยรัฐเว่ย  กองกำลังของรัฐฉีก็ได้ถอยไปแล้ว เมื่อผังเจียนมาถึงสถานที่ที่กองทัพรัฐฉีเคยใช้ในการตั้งค่ายมาก่อน จึงสั่งให้นับเตาหุงข้าวสำหรับทำอาหาร พบว่ามีเตาหุงต้มที่ใช้ทำอาหารสำหรับคน20,000คน ผังเจียนหัวเราะเยาะและกล่าวว่า

“กองทัพฉีเป็นพวกขี้ขลาด เวลาผ่านไปแค่3วันทหารก็หนีทัพไปเกินครึ่ง”

ผู้ใต้บังคับบัญชาจึงถามว่า “ท่านครับท่านรู้ได้อย่างไร”

ผังเจียนตอบว่า

“ระหว่างที่ข้าได้สังเกตที่ตั้งค่ายของกอลทัพฉี วันแรกเจอเตาหุงต้มระหว่างทหาร100,000คน วันที่2ลดลงเหลือเพียงเตาหุงต้มสำหรับทหาร 50,000คน วันนี้พบเตาสำหรับทหารเพียง20,000คนเท่านั้น”

ผังเจียนจึงได้สั่งให้กองทัพเว่ยออกตามล่าข้าศึกในคืนนั้นทันที กองทัพเว่ยไล่ตามมาถึงที่หม่าหลิง เนื่องจากเส้นทางที่คับแคบและเป็นเขตภูเขาสูงชันอีกทั้งฟ้าก็มืดสลัว มีต้นไม่ใหญ่ขวางทาง ด้านหน้าของต้นไม้ถูกขูดเปลือกออกและเขียนตัวหนังสือตัวใหญ่ๆว่า ผังเจียนสิ้นชีพ ณ ต้นไม้นี้

แล้วไฟก็ถูกจุกสว่าง ทหารฉีที่ดักซุ่มรออยู่รอบข้างก็ยิงธนูออกมาเป็นหมื่นเป็นแสน ผังเจียนรู้ตัวว่าโดนกลอุบายของซุนปิ้นเล่นงานเข้าเสียแล้ว เมื่อไม่มีทางหนีจึงใช้ดาบฆ่าตัวตาย

และนี่คือแผนการ ลดเตาลวงศัตรู ที่ซุนปิ้นวางไว้ในที่สุดซุนปิ้นก็ได้แก้แค้นสมใจ ซุนปิ้นได้เขียนหนังสือเรื่อง “ศิลปะการทำสงครามของซุนปิ้น” และได้เป็นหนังสือเผยแพร่จวบจนปัจจุบัน