คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฟิคสุดท้ายก็ต้องยอม #Bnior #2Jae
IM JAEBOM x PARK JINYOUNG
เปิดเพลงแล้งฟังไปด้วย
มาติดแทก #ฟิคสุดท้ายก็ต้องยอม
แต่ถึงฉัน พูดว่าไม่ยอม ก็ไม่ได้ช่วยอะไร
“โอเคครับ ดีครับ”
“เปลี่ยนท่าครับ หันนิดนึงครับ”
“ดีมากครับ ขอบคุณครับจูเนียร์”
“คนต่อไปเจบี” ผมเดินออกมาสลับกับเจบีฮยองที่เดินเข้าไปหน้ากล้องเพื่อถ่ายภาพต่อจากผม วันนี้มีถ่ายแบบนิตยสารครับ ตอนนี้เป็นการถ่ายแยกเดี่ยวของแต่ละคน ผมออกมาหยิบน้ำ ก่อนจะเห็นเจ้าตัวอ้วน ยองแจ เด็กจีเนียสของเรานั่งมองเจบีฮยองที่กำลังถ่ายแบบตาแป๋วเชียว
ผมมองตามยองแจที่มองเจบีฮยองอยู่ โพสท่าซะหล่อเลยครับแหม่ ผมนึกถึงเมื่อก่อนที่เรามาเจอกันในงาน ออดิชั่นเข้าเป้นเทรนนี่ให้สังกด JYP entertainment เราเดินไปส่งใบสมัครให้พี่ทีมงานพร้อมกัน แต่พอพี่ทีมงานเห็นใบสมัครแล้วเงยหน้ามาพูด
‘ต้องออดิชั่นเป็นทีมอย่างน้อยสองคนนะครับ’
‘เดี่ยวไม่ได้หรอครับ ผมถามออกไป’ ผมตั้งใจมาออดิชั่นมากจริงๆ ถ้าไม่ได้ออดิชั่นคงมาเสียเที่ยวแย่
‘นายก็มาคู่กับฉันสิ’
ตั้งแต่วันนี้แหละครับที่เรารู้จักกัน ตอนนั้นผมยังงงอยู่เลยครับ ไม่ทันได้คิดแต่ด้วยความที่อยากออดิชั่นมากเลยตอบเออออไปก่อน ตลอดเวลาของการฝึกที่ห้องซ้อมระหว่างเตรียมตัวออดิชั่นผมไม่อยากบอกว่าเจบอมฮยองนี่ขี้เกียจครับ ไม่ค่อยซ้อมแต่พอซ้อมก็จริงจัง อารมณ์ ขึ้นๆ ลงๆ ผมละกลัวครับ
แต่ปรากฎว่าการออดิชั่นครั้งนั้นผมกับแจบอมฮยองก็ได้ที่หนึ่งมาครับ และได้เข้ามาเป็นเทรนนี่สังกัด JYP ไม่คิดเลยครับว่าจากคนไม่รู้จักกัน เราจะสนิทกันมากขนาดนี้
จนในที่สุดวันที่เราได้เดบิวด์ก็มาถึง พวกเราเดบิวด์เป็นศิลปินคู่ในชื่อ JJ Project แต่มันไม่ปรี้ยงครับ ผมกับแจบอมฮยองรู้สึกแย่นิดหน่อย แต่ต่อมาพีดีนิมก็บอกว่าให้เราฝึกร่วมกับเทรนนี่อีก 5 คน 4 คนนี่รารู้จักกันดีครับ เพราะฝึกร่วมกันมาเป็นปี ยกเว้น เด็กจีเนียสคนนี้หล่ะ ชเว ยองแจ เด็กที่เข้ามาฝึกได้แค่เดือนเดียว ก็ได้เตรียมตัวเดบิวด์ เวลาอีก 6 เดือนต่อมาที่เราฝึกร่วมกันเพื่อออกอัลบั้ม หกเดือนที่ทำให้เราสนิทกันมากขึ้น และทำให้ผมได้รับรู้ว่า ยองแจได้ทำให้แจบอมฮยองที่ผมรู้จัก เปลี่ยนไปทีละนิด ทีละนิด จนเป็นคนละคนที่อ่อนโยนไม่อารมณ์ร้อนหมือนเมื่อก่อน
‘จินยอง จินยอง เหม่ออะไร มาถ่ายเซตรวมเซตสุดท้ายเร็ว’ แจบอมฮยองเรียกผม แต่เป็นเพราะผมไม่ตอบรับเลยเข้ามาลากผมไปเข้ากล้องกับอีก 5 คน
ผมมองตามแผ่นหลังของผู้ชายคนนี้ คนที่ผมรู้จักก่อนที่ใจจะเต้นเร็วแต่ก็เจ็บไปพร้อมๆกันเพราะผมรู้สึกว่ายิ่งนานมากขึ้นเรื่อยๆ แผ่นหลังนี้กลับค่อยๆห่างผมไปเรื่อยๆ
‘พวกเรา GOT7 ขอบคุณที่ทำงานหนักนะครับ’ ตอนนี้พวกเราเพิ่งถ่ายทำคัมแบคเสตจของอินกิกาโย่เสร็จครับ เย็นนี้จะมีมีตติ้งแฟนครับ
‘ฮยองหนาว กอดหน่อย’ ผมได้ยินเสียงยองแจเรียกแจบอมฮยอง ก่อนจะขอกอดด้วยน้ำเสียงและท่าทางอ้อนๆ น่ารักมากครับ ถ้าเป็นผมก็คงเคลิ้มไปตามๆกัน คงจะวิ่งไปกอดแบบไม่คิดเลยครับ แต่ภาพที่มันกำลังจะเกิดขึ้นผมคิดว่ามันคงบาดตาบาดใจผมมากครับ ผมจึงรีบหันมาอีกด้านก็เจอมาร์คฮยองที่มองผมอยู่ มาร์คฮยองมองผมอย่างเห็นใจแต่ไม่พูดอะไร มาร์คฮยองดูออกว่าผมชอบใคร
‘เห้ย’ เสียงแจบอมฮยองดังขึ้นครับ ผมรีบหันไปมอง จริงๆก็ไม่อยากหันหรอก แต่คนที่เราชอบ แค่ได้ยินเสียงเราก็หันไปมองแล้วจริงมั้ยครับ
‘จะกอดทำไม ฮ่าๆ’ เจ็บครับ เจ็บมาก แจบอมฮยองตะโกนออกมาทั้งๆที่ทั้งสองคนเกือบจะกอดกันแล้ว แฟนคลับกรี๊ดกันใหญ่เลย จีเนียสของผมทำท่าเขิลๆ น่ารักจริงๆ ถึงผมจะชอบแจบอมฮยองมากแค่ไหน และรู้อยู่แก่ใจว่าแจบอมฮยองชอบยองแจมากเหมือนกัน แต่จีเนียสก็คือจีเนียสเค้าคือน้องที่ผมรักและตั้งใจจะดูแลตั้งแต่เห็นครั้งแรก เค้าน่าเอ็นดูมากจริงๆไม่แปลกหรอกที่แจบอมฮยองจะดูแลไม่ห่าง ไม่เหมือนผมที่ทำเองได้ทุกอย่างแล้วจริงๆ ทำเองทุกอย่างจนฮยองไม่เคยคิดจะยื่นมือเข้ามาช่วยอะไรเลย หรือสังเกตอะไรเกี่ยวกับผมเลย
กลางดึก
หิวน้ำจังครับ เสียงห้องเด็กๆจอมซนด้านนอกเงียบไปแล้ว สงสัยจะหลับกันแล้ว ผมรู้สึกหิวน้ำ เลยลุกจากเตียงค่อยๆย่องออกมาไม่ให้รบกวนเด็กที่หลับกันอยู่
“จินยอง”
“แจบอมฮยอง” ผมชะงักมือที่กำลังเปิดประตูตู้เย็น ก่อนจะเงยหน้ามองแจบอมฮยองที่เพิ่งเดินเข้ามา
“วันนี้ร้องไห้ทำไม” ผมเงียบ มองฮยองที่ต้องการคำตอบจากผม เค้าจ้อง จ้องจนเห็นความห่วงใย ผมรับรู้เลยว่าตาผมค่อยๆแดง รู้สึกเหมือนน้ำตากำลังเอ่อขึ้นมาอีกรอบ เค้าจะเคยรู้มั้ยว่าทุกครั้งที่เค้ามอบความห่วงใยให้ มันเหมือนเค้าให้ความหวังผม ความหวังลมๆแล้ง
แหมะ
.
.
.
แหมะ
“เห้ย ร้องทำไม อย่าร้องดิ” แจบอมฮยองรีบเข้ามากอดผมก่อนจะค่อยยกมือมาเช็ดน้ำตาที่ไหลมาเต็มแก้มผม
ผมได้แต่เงียบ แต่รีบเอามือไปปัดมือฮยองออก ขอโทษนะฮยอง ผมได้แต่บอกในใจ ถ้าพูดอะไรออกไป ปากผมคงจะสั่น ห้องนี้คงจะเต็มไปด้วยเสียงสะอื้นและเสียงร้องไห้
“เห้ย ทำอะไรกันอ่ะ” มาร์คเดินเข้ามาเห็นพอดีก่อนจะตะโกนด้วยเสียง ดังขนาดนี้เด็กๆคงตื่นแล้ว ผมรีบเบี่ยงตัวออกจากแจบอมฮยองแล้วมายืนข้างมาร์ค
“ไปนอนห้องเรานะจินยอง”
“อือ” ผมเดินตามมาร์คเข้าไปที่ห้องของมาร์ค เห็นแจ๊คสันที่นั่งงัวเงีย สงสัยเพิ่งตื่นเพราะเสียงดังดังของมาร์ค
“เรื่องนี้อย่ามายุ่งนะมาร์ค” แจบอมฮยองเข้ามากระชากผมพร้อมกับคว้ามือด้านที่มาร์คจับอยู่ไปจับ ผมพยายามขัดขืน ผมไม่ไหวแล้ว น้ำตามันไหลไม่หยุด ผมเก็บเสียงสะอื้นไมไหวแล้วนะฮยอง
“พะ พะ พอ .. อึก” ผมพยามยามเก็บเสียงสะอื้นอีกครั้ง ผมอยากบอกให้แจบอมฮยองพอแล้ว ไปนอนได้แล้ว มันไม่มีอะไร แต่พูดไม่ออกจริงๆ
“เกิดอะไรขึ้น เฮ้ย ฮยองใจเย็น” มาครับมาครบเลย แบม ยูค และคนสุดท้ายที่วิ่งมา ยองแจครับ ผมไม่อยากให้น้องๆเห็นผมร้องไห้ ทั้งๆที่ยองแจตื่นยากมากๆ ก็ยังตื่นขึ้น เสียงมาร์คคงดังจริงๆ แบมกับยูคนี่รีบเข้ามาดึงแจบอมฮยองออก เพราแจบอมฮยองท่าทางหัวเสียมากตอนนี้ ยองแจคงทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยเห็นแจบอมฮยองอารมณ์เสียมากขนาดนี้ ปกติถ้าโกรธก็จะโกรธเล่นๆ คงไม่เคยเห็นโหมดดาร์กเหมือนผมที่รองรับอารมณ์แจบอมฮยองมาตลอดหลายปีที่รู้จักกัน
“พวกแกไม่ต้องมายุ่ง มึงด้วยไอมาร์คอย่ามายุ่ง จินยองเป็นอะไรบอกมา ทำไมบอกไอมาร์คได้ บอกคนอื่นได้แต่ไม่บอกกู ไม่เห็นกูเป็นพี่แล้วใช่มั้ย กูที่อยู่กับมึงมาตลอด”
“ปะ ปล่อย ปล่อยผมก่อน ผมเจ็บ แล้วผมก็บอกไปแล้วว่าเหนื่อย เจ็บคอ ไม่สบาย แล้วมันปวดหัวมากเลยร้องออกมา”
“ถึงกูจะซื่อบื้อแต่อย่าคิดว่ากูโง่นะจินยอง”
“ฮยอง ผมไม่เป็นไรจริง”
“ฮยอง ใจเย็นๆ” เสียงหวานหวานของยองแจดังขึ้น แจบอมฮยองคลายแขนออกจากผมนิดหน่อยแต่ยังจับอยู่ นี่ไงครับความแตกต่าง แค่ยองแจพูดเค้าก็ลดอารมณ์โกรธลงแล้ว แล้วผมจะพูดอะไรได้อีก
“จินยอง บอกมา” เสียงเจบีฮยองที่กดต่ำ ทุกคนเงียบ ผมไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ มาร์คมองหน้าผมเหมือนจะบอกให้ผมพูดสักที มันถึงเวลาแล้ว แต่ไม่ ไม่ได้นะ ผมไม่อยากเสียฮยองไป ไม่อยากผิดใจกับยองแจ ยังไงผมก็รักยองแจมากจริงๆ
“ย่าห์!!!! บอกว่าพูดไง” แจบอมฮยองตะโกนออกมากเหมือนหมดความอดทนกับความเงียบ ผมเงียบต่อไป ไม่ยอมพูดอะไร แต่เหมือนเป็นการปลุกอารมณ์แจบอมฮยองให้ร้อนกว่าเดิม
“บอกมาสิจินยอง เราไม่ได้เป็นพี่น้องกันแล้วหรอ”
“ทำไมบอกมาร์คได้ ทำไมบอกฮยองไม่ได้” เสียงฮยองอ่อนลง เค้าคงเป็นห่วงผมมาก ผมรับรู้ได้จากน้ำเสียงที่ออ่นลง
“ทำไมล่ะจินยอง” เสียงแจบอมฮยองสั่นขึ้น เค้าโกรธ โกรธจนร้องไห้ มันเคยเป็นแบบนี้ครึ้งนึง ตอนที่ซ้อมและผมขาเคล็ดแต่ไม่ยอมบอกเค้า ดื้อซ้อมต่อจนมารู้ตอนหลังและหมอให้ใส่เฝือกเผื่อไว้ก่อน ตอนนั้นเค้าร้องไห้กับผม ร้องเพราะโกรธและตะโกนว่าผมต่างๆนานา แต่สุดท้ายเค้าก็ซ้อมน้อยลง ใส่ใจสุขภาพของผมมากขึ้น
“เด็กดื้อ” น้ำตาของผมกับเค้าค่อยไหลๆ ท่ามกลางความเงียบ ทุกคนไม่อยากพูดอะไร บรรยากาศที่น่าอึดอัด
“เด็กดื้อ ปาร์คจินยอง!!!”
“ผมชอบฮยอง” ผมตะโกนใส่หน้าแจบอมฮยองที่ตะโกนใส่ผมก่อน ฟิวส์ขาดครับนะจุดจุดนี้ ผมรีบวิ่งเข้าห้องไป มาร์คกับยูคยอมรีบวิ่งมาดูผม
“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร” มาร์คกอดปลอบผมพร้อมลูบหลัง
“ไม่เป็นไรนะครับ” ผมยิ้มตอบยูคยอม มักเน่ตัวยักษ์ที่ได้แต่พูดปลอบผมพร้อมกับยิ้มน่ารักน่ารักที่ทำให้ผมยิ้มตาม เด็กตัวโตที่โตแต่ตัวคงไม่รู้จะปลอบผมยังไง มาร์คกอดผมไว้ ผมร้องไห้ไปกับความเงียบ
50%
“โอเคครับ ต่อไปเราจะถ่ายเพลง ฮาจิฮาจิมาต่อนะครับ แสตนบายครับทุกคน’’ เสียง PD รายการ music core พูดขึ้นบอกให้เราแสตนด์บายครับ เมื่อกี้เพิ่งจะถ่ายเพลง Gimme ไป แฟนคลับเชียร์เรากันอยู่หน้าเวที น่ารักกันมากครับ คงจะยืนกันเมื่อย
‘’มามาพวกเรา มารวมพลังก่อน’’ มาร์คฮยองรวมตัวแบมแบมไว้ เจ้าหนูนี่มันเด็กซนครับ มาร์คฮยองเลยตามประกบมาตลอดตั้งแต่เด็กๆละ ซนจนต้องเฝ้าตลอด แลก็เรียกให้พวกเรามารวมตัวกันครับ เพื่อรวมพลัง แหม่พวกเราคือ GOT7 พวกเราคือทีมหนึ่งเดียวกัน ผมรอให้ทุกคนวางมือให้เสร็จครับก่อนจะทาบมือลงไปบนมือของยองแจ ยองแจหันมามองหน้าผม ผมยิ้มให้เจ้าหนูตัวอวบของเรา น่ารักจริงๆ
“G O T 7 ไจ้’’ พวกเราตะโกนออกมาก่อนจะเดินไปแสตนด์บาย
“ฮาจิมา อาจิมา ฮาจิฮาจิมา’’
จบแล้วครับ วันนี้ถ่ายรายการไปเหนื่อยมากมาก ไม่ต้องมองไม่ต้องถามครับ โอเคผมยอมรับว่าวันนี้เฉไฉเรื่องแจบอม จะให้ผมเล่าต่อหรอ ผมเล่าต่อก็ได้ เรายังเป็นทีมเดียวกัน ยังไงก้ต้องอยู่ด้วยกัน จากเรื่องเมื่อคืน ผมก็เผลอหลับไปบนเตียงของยูคยอม ตื่นมาอีกทีก็เห็นยูคยอมไปนอนกับแบมแบมไม่รุ้ยัดกันเข้าไปได้ไง สงสัยเพราแบมตัวเล็กเลยนอนบนเตียงเดียวกันได้ โอเคครับ ผมจะไม่เฉไฉต่อก็ได้ ก็หลังจากนั้นเราก็เจอกันตั้งแต่เช้าครับ ผมกับแจบอมฮยองก็ไมได้พูดอะไรกัน เมหือนแจบอมฮยองมีอะไรจะพูดแต่ผมเองละครับที่หลบหน้า ขอทำใจสักพักได้ป่าวครับ ผมไม่ไหวจริงๆ ผมคุยกับมาร์คฮยองแล้ว เค้าบอกว่าเมื่อคืนแบมแบมกับแจ๊คสันแล้วก็ยองแจช่วยกันเข้าไปห้ามแจบอมฮยองไม่ให้ตามผมมาก่อน เพราะคิดว่าผมต้องการอยู่คนเดียว ยองแจก็ไปนอนที่โซฟาครับ สงสารยองแจอ่ะ แต่ยองแจบอกว่าไม่กล้านอนห้องแจ๊คสันกับมาร์คฮยอง กลัวสองคนนั้น ที่ยองแจไม่นอนที่ห้องเพราะบอกว่าอยากให้แจบอมฮยองอยู่คนเดียวแต่ได้ยินเสียงแจบอมฮยองสะอื้นเบาเบา
“ยะฮู้วววว ถึงหอแล้ว ไปนอนไปนอน’’
‘’แบม อย่าตะโกน ให้นอนจริงนะไม่ใช่เล่นไอจี’’
‘’นอนดิ มาร์คอ่า ยุคหิวหนมไปซื้อหนมก่อน’’ แบมแบมก็งี้แหละครับ มุ้งมิ้งใส่มาร์คฮยองเข้าไปเคยรู้อะไรกับเค้ามั้ย นี่ก็อีกคนยูคยอมตามใจแบมไปซะทุกอย่าง เคยทะเลาะกันกับมาร์คฮยองด้วยนะครับ มาร์คบอกห้ามให้แบมแบมทำอย่างนี้ ส่วนยูคยอมบอกแบมทำไปเลย ปวดหัวครับ ทุกคนเดินขึ้นไปบนหอแล้ว
‘’จีเนียสสสส’’ ตอนนี้พวกรเอยู่ในห้องครับ ผมเดินไปหายองแจที่อ่านหนังสืออยู่ที่โซฟา ยองแจกำลังจะสอบซูนึงหรือก็คือสอบเข้ามหาวิทยาลัยรับ แต่ต้องทำงานไปด้วยแล้วดูซิ ต้องอ่านหนังสือในหอที่มีแบมแบมกับยูคยอมพ่วงด้วยแจ๊คสัน เสียงดังไปถึงห้องป้าข้างล่าง แล้วจะอ่านรู้รเองมั้ย
‘’ฮ่ะฮยอง’’
‘’ไปอ่านหนังสือที่ห้องฮยองดีกว่า ห้องฮยองเป้นกระจกปิดเสียง’’
‘’จะดีหรอฮ่ะ’’
‘’มามามา เดียวเล่าพวกลิงกังมาด้านนอก’’ ผมโอบยองแจ ยองแจรีบเก็บกวาดข้าวของถือเอาไว้เพราถูกผมลากเข้ามาในห้องผมที่อยู่ในห้องมักเน่อีกที
‘’ไปไป ไปด้านนอกเลยลิงกัง ไปซ้อมก็ได้ไป ให้ยองแจอ่านหนังสือ’’
‘’ฮยองอ่า ยูคไปซื้อขนมกัน’’ แบมแบมงอแงแต่คงรุ้ว่ายองแจต้องอ่านหนังสือ แบมก็น่ารักอย่างนี้ล่ะ ชวนยูคยอมไปซื้อขนม สงสารยูคยอมอย่างนึงครับเป็นคนกินแล้วอ้วนง่าย คนละเรื่องกับแบมแบม แต่คือตามใจแบมไงครับก็ต้องไป รับกรรมไปนะยูคยอม
‘’อ่านหนังสือดีดีล่ะ ฮยองจะไปห้องซ้อม’’
“ฮยองฮ่ะ’’
“อะไรหรอ’’
“คือ’’
“มีไรก็พูดมาดิ ไม่รู้รเองตรงไหนหรือเปล่า ถามได้นะ’’
“ป่าวฮ่ะ แต่คือเรื่องแจบอมฮยอง’’
“…’’
“ฮยองอย่าโกรธแจบอมฮยองเลยนะฮ่ะ’’
“...’’
“…’’
“…’’ ผมยิ้มก่อนลูบหัวเด็กน้อย “มันไม่มีอะไรหรอกนะยองแจ’’
“แต่พวกอยองไม่คุยกัน’’
“เดี๋ยวก็คุยกัน ใช่ว่าเราไม่เคยทะเลาะกัน แล้วก็’’
“?’’
“ถ้าชอบแจบอมฮยอง ก็เปิดใจให้ฮยองเค้าด้วยนะ เรานะน่ารัก ฮยองชอบเรานะรู้มั้ย’’
“เฮ้ยไม่ใช่นะจินยองฮยอง ผม’’
“ไม่ต้องกลัวฮยองเสียใจหรอกนะ ฮยองนะหรอ หาใหม่ก็ได้’’ ผมยิ้มก่อนจะเขยิบตัวเข้าไปก่อนยองแจ
“ฮยองรักและเอ็นดูยองแจจริงจริง เราเป็นพี่น้องกัน ฮยองไม่เคยเกลียดหรือคิดอะไรจริงจริง ถ้าแจบอมฮยองจะชอบยองแจฮยองก็ยินดีกับทุกคนเสมอ อย่าลืมฮยองหล่อเลือกได้’’ ผมบอกยองแจฮยองก่อนจะพูดติดตลกและเดินออกมา
“ตั้งใจอ่านหนังสือนะเด็กอ้วน เดียวจะซื้อของกินมาฝาก’’
“ไม่ต้องเลย ผมไม่อ้วน จะไม่กินแล้วด้วย จะหุ่นดีมากมากให้ดู ตอนนี้หุ่นดีเฉยเฉยไปก่อน’’ ผมหัวเราะก่อนจะเดินออกมา เคลียร์ไปหนึ่ง ดีแล้วที่ยองแจพูด ทั้งผมและยองแจจะได้ไม่อึกอัดไม่ผิดใจกัน เพราะตลอดทั้งวัน ผมรู้สึกได้ว่าเด็กน้อยมีความกังวลอยู่ในดวงตา
“ฮาจิมา อาจิมา ฮาจิฮาจิมา’’
ผมเดินมาถึงห้องซ้อม ได้ยินเสียงเพลงดังจากห้องซ้อม สงสัยพวกมักเน่กำลังซ้อมอยู่ครับ ซ้อมไปกินไปจุกแน่แน่งานนี้ ผมเดินเลี่ยงออกมาอยากคิดอะไรคนเดียวก่อน ค่อยเข้าไปซ้อม
“อ่ะ’’ ระหว่างที่ผมเดินอยู่ก็มีคนฉุดเข้าไปในห้องซ้อมร้องครับ มันเป้นห้องที่เล็กมากมาก จุได้แค่เปียโนหนึ่งตัวก็เต็มแล้วครับ ผมรีบหันไปมองกลัวนะครับเนี่ย
“เอ่อ ฮยอง’’ แจบอมฮยองมองผมเข้ามาและจับผมแน่น
“ที่นี่ไม่มีใครช่วยนายได้แล้ว ทั้งแจ๊คสัน ทั้งมาร์ค แบมแบมหรือว่าใคร’’
“เห้ย ฮยอง พะ พูดไรผิดป่าว ใครจะช่วยไรผม ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย’’ ผมพูดตะกุกตะกัก แต่พอปรับตัวได้ก็เก็บสีหน้าแล้วทำตัวตามสบาย
“แล้ววันนี้ที่หลบหน้าทั้งวันคืออะไร’’
“ผมเปล่าหลบหน้า’’
“ปาร์คจินยอง จะไม่ทนแล้วนะ พูดกันดิ’’
“โอเคฮยอง ผมไม่เป็นไร ไม่มีอะไรจริงๆ’’
“แล้วไหนบอกว่าชอบฉัน’’
“เห้ยฮยอง ทำไมมาพูดอะไรแบบนี้’’ ผมก้มหน้า หน้าผมต้องแดงมากมาก ทุกคนอาจจะคิดว่ามันแฮปปี้เอนดิ้งแล้วใช่มั้ยครับ ผมกับฮยองจะลงเอยกันใช่มั้ยครับ
“ฉันขอโทษนะ’’ แจบอมฮยองพูดขึ้นมา นั่นละครับ ผมรู้แล้ว ร็แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ น้ำตามันจะไหลอีกแล้ว มันกลั้นไม่อยู่
“ไม่หรอกฮยอง ผมรู้ตั้งนานแล้ว ผมรู้แล้วว่าฮยองชอบยองแจ’’
“กูขอโทษ’’
“ฮยองไม่ต้องขอโทษนะ’’
“กูขอโทษจริงจริง แต่มันอึกอัดที่มึงไม่คุยกับกู แต่ แต่’’ ฮยองกอดผมแล้วน้ำไหล ทั้งผมและแจบอมฮยองร้องไห้กันเงียบๆ
“ฮยองจะขอโทษทำไมกัน ฮยองไม่เห็นผิดอะไรเลย’’
“เรายังเป็นพี่น้องกันใช่มั้ย จินยอง กูไม่ชอบที่มึงไม่คุยกับกู หลบหน้ากู แต่เรายังเป้นพี่น้องกันได้ใช่มั้ย’’
“ได้ดิฮยอง แล้วเรื่องยองแจ ผมรุ้นะ และผมยินดีกับฮยองแค่ตอนนี้ผมยังทำใจไม่ได้ แต่ แต่ผมนะ ฮึก ผมนะหล่อ ร้องเพลงก็เก่ง มีคนอีกมากมายให้เลือก แจบอมฮยองไม่ต้องห่วงนะ’’ แจบอมฮยองผละออกแต่มือยังคงจับไหล่ของผมไว้ แจบอมฮยองมองหน้าผม ผมยิ้มให้เค้าแม้มันจะเป้นยิ้มที่เศร้ามากๆ เค้าก็ยิ้มให้ผม
“ไอเด็กดื้อเอ้ย’’ เค้ายิ้มให้ผม พร้อมกับขยี้หัว
“เพิ่งเดบิวด์ห้ามมีแฟนก่อนล่ะ แล้วถ้ามีเมื่อไรหร่ต้องบอกฉันด้วย ตอนนี้ฉันคงไม่คิดเรื่องความรักหรอก อตนนนี้ต้องดูแลเมมเบอร์คนอื่นๆ ฉันขอโทษนะที่ชอบนายไม่ได้ แต่นายนะมีค่ากับฉันเกินกว่าคำว่ารักแล้ว’’ พวกเรายิ้มตาหยี๋ เราเข้าใจกันและกัน ผมรู้ว่าฮยองชอบยองแจแต่เค้าเก็บไว้ไม่ต้องการให้ผมเจ็บ และเพราะเรายังเป้นน้องให่ในฐานะศิลปิน GOT7 คงไม่มีใครอยากรู้พวกเรื่องเลิฟลน์ของศิลปินหรอ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“หมดเวลาสวีตแล้วเบบี๋ เมเนเจอร์เรียกแล้ว’’ มาร์คฮยองเคาะประตู หน้าตายิ้มแฉ่ง ผมเชื่อว่ามารคฮยองต้องแอบฟังแน่แน่ แต่รุ้ว่าเราต้องเลคียร์กันเค้าเลยไม่เข้ากวน เค้าเป้นผู้ใหญ่มากจริงๆ มาร์คฮยองเข้ามาโอบผมก่อนจะเดินไป
“เห้ย นั้นน้องชั้น ถ้าแกยังรุ่มร่ามกับน้องชั้นระวังแบมแบมไว้ดีดี’’ แจบอมฮยองตะดกนสุดเสียง ใครใครก็รู้ว่ามาร์คฮยองหวงแบมแบมยิ่งกว่าใคร ขนาดยูคยอมบางทียังโดนมาร์คฮยองว่า
“แจบอม นายไม่ได้แอ้มแบมหรอก หึหึ ชั้นมั่นใจ’’ มาร์คฮยองตะโกนกลับไปก่อนจะโอบผมไปหาสมาชิกอีก 4 คน ที่คงมารวมตัวกับเมเนเจอร์ที่ห้องซ้อมแล้ว
.
.
- จบจริงจริงแล้วจ้า -
ขอบคุณที่ติดตามและคอมเม้นนะค่ะ
เจอกันโอกาสหน้าค่ะ จุ๊บ ส่งจูป <3
ความคิดเห็น