[Yu-Gi-Oh GX] Love my dog [Y]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ฟิตเรื่องนี้สืบเนื่องมาจากภาพนี้ค่ะ


 


(ป.ล.เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องเดิมเลยซักนิดนะ)

เนื้อเรื่อง

วันที่ 25 มิถุนายน ปี20xx
......
ในเมืองแห่งหนึ่ง วันฝนตก
......
"งั้นเหรอ ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้นะ"เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีเขียวมือข้างนึงถือโทรศัพท์ อีกข้างถือร่มเพราะฝนตก มีชื่อว่า'โยฮัน แอนเดอร์สัน' ตอนนี้เขาทำงานในบริษัทแห่งหนึ่ง

เมื่อกี้นี้โยฮันคุยกับ"มันโจเมะ จุน"เพื่อนบริษัทเรื่องค้างคืนที่บริษัท2วันเพื่อพักผ่อนกับคนอืื่่่นๆ มันโจเมะนั้นเป็นห่วงเรื่องของโยฮัน เพราะบ้านเขาตั้งอยู่ในชนบทเดี่ยวๆคล้ายฟาร์มแถมอยู่คนเดียวด้วย แต่เขาดูแลตัวเองมานานจนไม่ห่วงอะไรเลย ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องธรรมดามากๆ

แต่แล้ว..ในเวลานี้ ทำให้ชีวิตของเขาได้เปลี่ยนไป

"หือ"และแล้ว เขาก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างในซอกตึกและเดินเข้าเรื่อยจน...
"นี่มัน..คน"สิ่งที่ได้เห็นคือเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล มีผ้าคลุมตัวและหัวของเขาอยู่ ซึ่งพอลืมตาก็ตกใจ
"นายเป็นอะไรรึเปล่าน่ะ เดี๋ยวฉันไปเรียกตำรวจให้นะ-"
"หมับ"ในช่วงที่โยฮันกำลังเดินออกห่าง เด็กหนุ่มใช้แขนบางโอบตัวเขา ในตอนนั้นผ้าคลุมที่ห่มหัวก็คลายออก
"น่ะ-นี่นาย"หัวของเด็กหนุ่มมีหูหมาโผล่ออกมา ทำให้เขารีบใช้มือบางปิดหู แต่โยฮันคลายมือที่ปิดนั้นมาจับหูหมา"เหวอ! ของจริงนี่ นายเป็นหมางั้นเหร-"และแล้วก็โดนปิดปากจนได้- -'

ต่อมา...
"นายไม่อยากรู้ความลับนี้เหรอ"เมื่อสงบสติลงก็ถามน้องหมา(?)ขึ้น(รู้เรื่องเหรอ- -')
"อือ"เด็กหนุ่มพูดพลางพยักหน้า(หมาปกติต้องร้อง'โฮ่ง'หรือ'เอ๋ง' แต่อันนี้มาแบบ'อืออา'เนาะ//ไซโกะ) (ก็เขาเป็นคนนี่//ไอสึ)
"งั้น ไปบ้านฉันมั้ยล่ะ ฉันจะดูแลนายให้ดีที่สุด"
ว่าเสร็จ น้องหมา(?)ก็กระโดดขึ้นหลังโยฮันจนเกือบตก จน...
'ว่าง่ายสอนง่ายจังนะ'


ตอนค่ำ ที่บ้านของโยฮัน
"นี่นายแก้ผ้ามาตลอดงั้นเหรอ แสดงว่านายเป็นหมาจริงๆ"เมื่อมาถึงบ้าน โยฮันก็จัดการล้างตัวเด็กหนุ่ม แต่ตอนถอดผ้้้าคลุมรู้เลยว่าเขาตัวเปล่าเปลือย และมีหางเล็กๆน่ารักบนหลังจนน่าจับมาลูบเล่น ว่าเสร็จน้องหมาก็ลงแช่อ่างอย่างสบายๆ โยฮันได้เหลือบเห็นกระดาษแผ่นบนผ้าคลุมจึงคลี่ออกมาดู ปรากฎว่า

ถึงผู้ที่เลี้ยงคนๆนี้
  ต้องขอโทษด้วยที่ต้องให้เลี้ยงดูเด็กคนนั้น เดิมทีเขาเป็นลูกบุญธรรมที่เป็นมนุษย์ของฉันชื่อจูได ซึ่งฉันเป็นแม่มดผู้วิเศษ ในระหว่างที่ฉันกำลังร่ายเวทเสกสิ่งของให้กลายเป็นหมา แต่ดันผิดพลาดกลับเสกให้จูไดเป็นหมาแค่ครึ่งหนึ่ง และมีความรุ้สึกนึกคิดเหมือนหมาอยู่นิดหน่อย(เหตุผลช่างตรงมวาก=[]=//ไซโกะ) อยากให้เขามีความรักและความเป็นห่วงจึงขอให้ทราบเพียงเท่านี้

ป.ล.ฉันจะรับตัวเขากลับภายในวันที่30นี้

                                  จาก:แม่มดผู้วิเศษ

"ถึงจะไม่เชื่อก็เหอะ แต่ฉันจะรับเลี้ยงเขาเอง"ว่าเสร็จน้องหมามาคลอเคลียแถวขาของโยฮัน เขาเลยลูบหัวจนน้องหมาเคลิ้ม แต่เมื่อมาลูบตรงหางก็โดนหมัดสอย1ที(น่าสงสารเนอะ)
"นายชื่อจูไดสินะ ฉันชื่อโยฮัน จากนี้ไปฉันจะดูแลนายเอง"


วันที่26 มิถุนายน ปี20xx
......
ตอนเช้า ที่บ้านของโยฮัน
......
"นายเนี่ยอารมณ์ดีตลอดเลยนะ"โยฮันตื่นตอนตี5กว่าๆเพราะโดนจูไดปลุก(ถึงขั้นนอนทับเจ้าของจนเกือบตาย=[]=) แล้วลุกขึ้นไปแปรงฟันอาบน้ำแล้วกินข้าวซึ่งเป็นเรื่องธรรมดา ในขณะที่กำลังกินข้าวปั้น น้องหมาจูไดก้มาคลอเคลียอยากกินมาก จนโยฮันวางข้าวปั้นก้อนนึงให้จูไดกินอย่างอร่อย
"ลืมไปว่านายมีความรู้สึกเหมือนมนุษย์อยู่สินะ"(ตอนนี้มีความรู้สึกของหมาและคนอยู่กลางๆ) ในเวลาออกจากบ้าน
"ฉันจะทำงานแล้วนะ จูได นายอยู่ที่นี่จนกว่าฉันจะกลับล่ะ"
"อือ^^"


ตอนเที่ยง ที่บริษัท
"ให้ตายสิ ลำบากชะมัดเลย"มันโจเมะบ่นท่ามกลางคนเยอะทำให้
"มันโจเมะ นายเป็นอะไรเหรอ"โยฮันถามด้วยความสงสัย
"โยฮันคุง มันโจเมะคุงเขาเลี้ยงหมาไว้ตัวนึงเมื่อสามวันก่อนน่ะ"มารุฟุจิ โช เพื่อนในบริษัทคนหนึ่งบอก
"หมางั้นเหรอ"
"ใช่ แต่ว่ามันน่ารำคาญชะมัด คลอเคลียแถวขาจนเสียวแล้วเนี่ย"มันโจเมะบอก
"ไม่ได้นะ หมาทำแบบนี้เพราะว่ามันเป็นห่วงเจ้าของน่ะ เราเองก็ต้องห่วงมันด้วยนะ"โชเสนอ
"งั้นเองเหรอ"โยฮันบอก"แต่ฉันเองก็เลี้ยงหมาไว้ตัวนึงด้วย"
"เอ๋ จริงเหรอ เลี้ยงตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ อยากเห็นของนายมั่ง แล้วเป็นยังไงเหรอ"โชพ่นคำถามจนตอบไม่ถูก
"เมื่อวานนี้เอง แต่ฉันว่าไม่ต้องดูตอนนี้หรอก เดี๋ยวมันกลัว"
"เชอะ น่าเสียดาย แล้วคืนนี้เอาไงล่ะ"
"แน่นอน ฉันจะค้างด้วย"
"ไชโย!!"ว่าเสร็จทั้งสองก็กระโดดโลดเต้นจนเกือบล้ม- -'

ตอนเลิกงาน ที่ห้าง
"น่าจะพอแล้วมั้ง"โยฮันตอนนี้กำลังซื้อของอยู่.."เอ๊ะ"ระหว่างนั้นได้เหลือบเห็นลูกบอลลูกเล็กๆขนาดพอดีมือ โยฮันตัดสินใจซื้อมาลูกนึงจนเสร็จ แล้วต่อรถรับจ้างถึงบ้าน


ตอนเย็น ที่บ้าน
"เอ้า รับนะ"โยฮันได้ใช้ลูกบอลที่ซื้อมาโยนไป ทำให้จูไดวิ่งไปรับลูกบอลแล้วก็กระโดดทับตัวดังตึง(เจ็บไหมคะ)และทำแบบนั้นเรื่อยๆจนชิน
ต่อมา
"ได้เวลาแล้วสินะ"โยฮันนที่ลูบหัวจูไดอยู่พึ่งนึกออก"จูได ฉันจะไปค้างคืนที่บริษัทกับเพื่อนนะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ"
"หมับ"แต่ตอนที่โยฮันจะเดินออก จูไดโอบตัวเขาและโอบแน่นขึ้น สายตาอันโศกเศร้าเหมือนไม่ให้เจ้าของไปไหน แต่โยฮันยังคิดจะเดินต่อ แต่...
"โครม"โยฮันเผลอลื่นทำให้ทั้งสองลื่นไถลไปไกล แต่จูไดไถลดังโครมข้าวของหล่นกระจาย
"นี่นายจะตามฉันไปถึงเมื่อไหร่ละ น่ารำคาญจริง"ว่าเสร็จโยฮันก็จากไป ส่วนจูไดลุกขึ้น เลือดออกตรงแขนและขาเพราะไถลอย่างแรง น้ำตาคลอ และได้พูดอะไรบางอย่าง
"โ..ย...ฮัน"




วันที่28 มิถุนายน ปี20xx
......
เหล่าผู้คนในบริษัทก็ได้ทำงานที่ค้างไว้จนเสร็จใน2วันก่อน และตกค่ำก็มากินข้าวและนอนด้วยกัน
......
ตอนเย็น ที่บริษัท
"เฮ้อ เสร็จซักที"โชร้องด้วยความดีใจ
"จริงสิ ลืมบอกไปเลย"อยู่ๆมันโจเมะก็ร้องขึ้นจนเพื่อนทั้งสองตกใจ
"อะไรเหรอ มันโจเมะ"โยฮันถาม
"ก็หมาที่ฉันเลี้ยงน่ะ แรกๆมันดูน่ารำคาญ แต่หลังมันก็เชื่อฟังอย่างน่าเอ็นดูจริงๆนั่นแหละ"มันโจเมะบอกอย่างภูมิใจ"ก็อย่างที่โชว่า สัตว์เลี้ยงก็เป็นห่วงเจ้าของ เราก็เป็นห่วงมันด้วยล่ะ"
"เห็นมั้ยล่ะ จริงสิ ผมจะไปเที่ยวในวันที่30น่ะ ไปด้วยกันมั้ย"
"ห้ะ"จู่ๆโยฮันก็ตกใจ
"เป็นอะไรน่ะ"มันโจเมะถาม
"โทษทีนะ ฉันกลับก่อนล่ะ"ว่าเสร็จก็วิ่งด้วยความเร็วแสง(?)
...
...
'จริงสิ แม่มดนั่นจะพาตัวจูไดกลับในวันที่30นี่นา'
...
...
'ฉันนี่มัน...บ้าจริงๆเลย'


ต่อมา ที่บ้าน
"จูได นายอยู่ไหนน่ะ"โผล่มาก็หากันเลยทีเดียว โยฮันได้ตามหารอบบ้านแล้วหาไม่เจอ สังเกตว่าบนพื้นมีข้าวปั้นวางอยู่ ซึ่งแสดงว่าจูไดไม่ได้กินข้าวมา2วัน โยฮันทำหน้าสลดและตามหาต่อไป จนกระทั่ง...
"เจอแล้ว"ปรากฎว่าจูไดนั้นนอนอยู่ใต้ต้นไม้ตรงหลังบ้าน เมื่อเข้าไปดูใกล้ๆ เห็นว่าหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา มือบางถือลูกบอลไว้แน่น
"จูได ไม่เป็นไรใช่มั้ย"เมื่อบอกเสร็จ น้องหมาก็ลืมตาตื่นแบบตกใจ พลางถอยหลังไป2-3ก้าวแต่โยฮันกลับเดินหน้าและลูบหน้าอย่างเบาบาง
"อึก..ฮือ..."จูไดที่ถูกลูบหน้าก็ร้องไห้อีกรอบ โยฮันก็เปลี่ยนจากลูบมาเป็นโอบกอด และกระซิบที่หูหมา
"ฉันขอโทษนะ อุตส่าห์บอกว่าจะดูแลนาย แต่ฉันกลับไม่สนใจมันเลย ฉันนี่มัน..."
"อย่..า"ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงกระซิบของหมา(?) ที่ไม่น่าจะเป็นไปได้(แต่มันเป็นไปได้แล้วนะ//คูมิโกะ)
"ฉัน..ผิดเอง ที่ห่วง นาย จนเกินไป ฉะนั้น อย่าพูดแบบนั้นนะ โยฮัน"
"จูได นี่นายพูดได้แล้วเหรอ"จากนั้นโยฮันก็รัดร่างของจูไดแน่นขึ้น...อย่างดีใจ



ตอนค่ำ
"นายฝึกพูดเองมาตลอดสองวันงั้นเหรอ"โยฮันพูดพลางแปะพลาสเตอร์ที่แขนและขาของเด็กหนุ่ม"นี่แสดงว่านายก็เป็นคนจริงๆล่ะสิ"
"อือ"จูไดพูดพลางยืนยิ้มหวานให้(>< )( ><)"ฉันจะไดไม่ทำให้โยฮันลำบากหรอก"
"เหรอ ขอบใจนะ"ว่าเสร็จโยฮันจับแขนทั้งสองของจูไดนอนลงพื้น
"นี่ ทะ-ทำอะไรน่ะ"ยังไม่จบ โยฮันลงไปประทับริมฝีปากของอีกฝ่าย ลิ้นเข้าไปในโพรงปากแสนหวานจนอบอุ่น เมื่อเสร็จแล้วโยฮันลุกขึ้นนั่ง ส่วนจูได...
"นี่มันอะไรกันน่ะ>///<"
"เค้าเรียกว่า'จูบ'น่ะ นายไม่รู้เรื่องนี้เหรอ"โยฮันบอก
"ฉันรู้อยู่หรอก แต่ฉันไม่เคยจูบกับผู้ชายเดียวกันหรอก แล้วทำไมต้องเป็นฉันล่ะ"
"เพราะว่านายน่ะ น่ารักน่ะ"
"เอ๋"
"นายน่ะดูน่ารักมากเลย และก็หางของนายก็ดูเล็กๆน่ารักเหมือนกัน"
"หางฉันด้วยเหรอ ตอนนั้นเห็นนายลูบหางฉันน่ะ"
"อื้อ ฉันน่ะ อยากจะลูบหางของนายอีกจัง"
"ได้สิ ฉันจะเก็บหางนี้ให้นายโดยเฉพาะเลย"
"แต่ก่อนอื่น ลูบเสร็จก่อนแล้วค่อยลูบหางนายดีกว่านะ"
"อะไรอ่ะ"
"ลูบร่างกายของนายก่อน"
"หา"
ว่าเสร็จโยฮันใช้ลิ้นเลียรอบตัวจนรู้สึกเสียวซ่าน เลียต่ำลง และได้จับอะไรบางอย่างจนจูไดร้องคราง และก็ได้จับแน่นขึ้นจนจูไดร้องครางดังขึ้นๆ "ของนายนี่นุ่มดีจัง"มือที่จับเริ่มปล่อย และยกตัวจูไดขึ้น ทำกับทางลับด้านหลัง(โดนหางนิดๆ) เสร็จแล้วโยฮันถ่างขาจูไดและสอดบางอย่างลงไปลึก ลึกกว่าเดิม

(ว๊ากกกกกกกก ไม่อยากพูดแล้ว อาย(>< )( ><)//ไอสึ)

ต่อมา
"ร่างกายขยับไม่ได้เลยเห็นมั้ย"จูไดทำหน้าบูดใส่ทั้งๆที่มีน้ำสีขุ่นเต็มตัว"น่าจะทำเบาๆหน่อย"
"เอาน่าๆ เดี๋ยวนายก็ชินเองแหละ"โยฮันกอดร่างบอบบางและเริ่มลูบหางอันเล็กๆที่เลอะของเขา จูไดร้องครางอีกที
"นี่เป็นครั้งแรก ที่ฉันรู้สึกเร่าร้อนมากเลย"
"อยู่แล้วล่ะ"ว่าเสร็จโยฮันแบกตัวจูไดไปแล้ว"ได้เวลาล้างตัวแล้วนะ"


วันที่29 มิถุนายน ปี20xx
......
วันนี้เป็นวันหยุด ทำให้ทั้งสองอยู่ด้วยกันทั้งวัน ทั้งรับลูกบอล ทั้งวิ่งเล่น ทั้งลูบหาง ไปๆมาๆก็ลูบร่างกายทั้งคู่(><) จนกระทั่งวันสุดท้าย...
......

วันที่30 มิถุนายน ปี20xx เวลา00:00น.
......
ทั้งสองได้นอนหลับอย่างสบาย จู่ๆมีแสงสาดเข้ามาในห้อง ปรากฎหญิงสาวใส่ผ้าคลุม จนจูไดตื่นขึ้นมา
ใช่แล้ว เธอคือ แม่มดผู้วิเศษ แม่บุญธรรมของจูไดนั่นเอง
......
"จูได ได้เวลากลับแล้วนะ"


ต่อมา เวลา06:00น.
พอโยฮันตื่นมาก็น้ำตาคลอ เพราะมือเขาแทนที่จะกอดจูได แต่เป็นลูกบอลแทน เขาใช้มือปาดน้ำตาตัวเอง
'จูได ถ้าเจอนายอีก มาเล่นด้วยกันอีกนะ'








1ปีต่อมา

วันที่30 มิถุนายน ปี20xx
......
โยฮันตอนนี้นั่งรถกลับบ้านแล้ว แต่จู่ๆมีคนๆหนึ่งสวมผ้าคลุมรออยู่ที่หน้าบ้าน เขาสงสัยจึงเดินไปหา
......
"ขอโทษนะ มาหาใครรึเปล่า"โยฮันถาม
"หานาย"
"มาหาฉัน? เราเคยรู้จักฉันด้วยเหรอ"
"ใช่"ว่าเสร็จเขาก็เอาผ้าคลุมออก ทำใหโยฮันน้ำตาคลอ ผมสีน้ำตาลที่เขารู้จักดี
"จูได นายเองหรอเนี่ย"ว่าเสร็จจูไดคว้ากอดเขาด้วยความดีใจ"เอ๊ะ นายไม่มีหูแล้วนี่"
"คุณแม่ร่ายเวทย์ทำให้ฉันเป็นคนได้แล้ว แต่ฉันบอกว่ามีแค่หางเท่านั้นที่ห้ามเสก"
"นี่นายทำเพื่อฉันเลย"
"ก็บอกแล้วไง ว่าฉันจะเก็บหางนี้เพื่อนายเลยนะ"

โยฮันกอดร่างบางอย่างอบอุ่น...




"จูได จำได้มั้ย ว่าวันนี้เป็นวันแรกที่เราพบกันน่ะ"
"อื้อ จำได้อยู่แล้วล่ะ"
"ฉัน...รักนายนะ"
"ฉันก็...รักนาย...รักไปตลอดเลยนะ"
"แน่นอน"

--จบจ้า--