แรงรักใต้พื้นทราย

คำนำจากผู้เขียน

                นวนิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นจากจินตนาการเพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเป็นชื่อประเทศ  ชื่อตัวละคร ตลอดคนประเพณี วัฒนธรรมความเชื่อที่ปรากฏในเรื่องนี้จึงเป็นเรื่องที่สมมติขึ้นทั้งสิ้น   เจตนาเพื่อสร้างความบันเทิงเท่านั้น.....ขอบคุณค่ะ.....

                                                                                      แรงรักใต้ผืนทราย

                                                                             ตอนที่ 1 มาลัยกรคล้องใจ

                ข่าวชีคเบน ซาอิด ฮิมราน การ์ซี แห่งสมาพันธรัฐการ์ซี ประเทศเล็กๆที่อยู่เหนือประเทศจอร์แดนจะมาเยี่ยมชมศูนย์รับเลี้ยงเด็กอ่อนของโรงพยาบาล ทำให้เจ้าหน้าที่ทุกคนต่างเตรียมสถานที่และเตรียมรับกันอย่างรีบเร่ง  โดยมีหน่วยรักษาความปลอดภัยและเจ้าหน้าที่สถานทูตของการ์ซี ประจำประเทศไทยมาคอยกำกับติดตามและเข้มงวดในการอารักขา เพราะผู้ที่จะมาเยี่ยมนี้เป็นทายาทอันดับหนึ่งที่จะขึ้นปกครองรัฐการ์ซีต่อจากชีคผู้พ่อซึ่ง ปกครองสมาพันธรัฐการ์ซีมาช้านาน  โดยมีข้อตกลงระหว่างรัฐที่ปกครองอยู่ว่า หากวันใดที่ตระกูลการ์ซีไม่มีบุตรชาย วันนั้นจะต้องไม่มีตระกูลการ์ซี ต่อไป และจากเงื่อนไขนี้ทำให้บรรดาชีคต่างๆที่ขึ้นกับสมาพันธรัฐการ์ซี ต่างก็ต้องการให้ตระกูลของตนเป็นใหญ่ เพราะมันจะหมายถึงการได้ครอบครองประเทศที่มีแหล่งทรัพยากรน้ำมัน ตลอดจนแร่ธาตุ อัญมณี ที่กลายเป็นสินค้าออกสร้างความร่ำรวยให้กับผู้ที่เป็นเจ้าของประเทศ ยิ่งนัก     

             มุตตา ยังคงง่วนอยู่กับการให้นมขวดเจ้าหนูน้อยที่เมื่อกินอิ่มแล้วก็นอนหลับอุตุในคอกของเด็กที่โรงพยาบาลทำไว้ หล่อนเงยหน้ามองวิไล สตรีวัยกลางคนที่เดินถือแฟ้มเช็ครายละเอียดของการเตรียมรับชีคหนุ่มเป็นครั้งสุดท้าย

“ติดธงชาติกันเต็มทางเดินหรือยัง” วิไล หัวหน้าพยาบาลของศูนย์รับเลี้ยงเด็กอ่อนถาม เจ้าหน้าที่ชายที่เดินถือธงชาติของประเทศการ์ซี และธงชาติของไทยเข้ามาในตึก

“เรียบร้อยแล้วครับ”

“เมื่อท่านมาถึงโรงพยาบาลมุตตาจะเป็นคนมอบมาลัยกร จากนั้นผู้อำนวยการศูนย์จะเป็นผู้นำชมและตอบข้อซักถามรายละเอียดต่างๆที่ท่านอยากรู้” วิไล ยังอ่านเอกสารคร่าวๆตรงหน้าคล้ายบ่นพึมพำกับตนเอง

“มีเวลาอยู่ที่นี่แค่ ยี่สิบนาที ก่อนจะไปพักผ่อนที่พัทยา นี่ดีนะที่ไม่ได้เป็นกษัตริย์ไม่อย่างนั้นต้องฝึกคำราชาศัพท์กันคงจะยุ่งมากกว่านี้” ท้ายประโยคหันมาถามหญิงสาวร่างระหงที่กำลังอุ้มเด็กน้อยพาดบ่าลูบหลังเพื่อทำให้เรอก่อนจะเอาลงนอนเมื่อกินนมอิ่มใหม่ๆ

“ทำไมถึงอยากมาดูศูนย์ของเราล่ะคะ” มุตตาถาม

“ก็ท่านทูตท่านรู้จักกับผู้อำนวยการศูนย์ของเรา พอผู้อำนวยการของเราทราบว่าท่านทูตกำลังหาศูนย์รับเลี้ยงเด็กอ่อนตามความต้องการท่านชีคที่ต้องการศึกษาเพื่อเป็นแบบอย่างนำไปพัฒนาปรับปรุงให้กับชนเผ่าต่างๆของท่านที่อยู่รอบนอก ผู้อำนวยการของเราก็เลยเสนอตัว เจ้าหน้าที่สถานทูตมาดูแล้วก็โอเคทั้งสถานที่และระบบการรักษาความปลอดภัยที่จะคุ้มกันได้ง่าย”

“แล้วท่านมาเมืองไทยทำไมคะ”

“มาเชื่อมสัมพันธไมตรีในแถบเอเชีย โดยเลือกประเทศไทยเป็นประเทศแรก”

“แหม!...รู้ดีจังเลยนะ” มุตตา กระเซ้ายิ้มๆ

“ฟังผู้อำนวยการเล่าให้ฟังอีกที  ความจริงก็ไม่เคยเห็นหน้าท่านหรอกนะแต่ก็คงจะได้เห็นในหน้าหนังสือพิมพ์เร็วๆนี้แหล่ะ  อ้อ!..ในนิตยสารบ้านเราก็เคยเอามาลงจัดอันดับให้เป็นชีคที่หล่อและรวยที่สุดด้วยนะแต่พี่จำไม่ได้ว่าเป็นเล่มไหนเพราะตอนนั้นยังไม่ได้สนใจเท่าไหร่” พี่วิไล บอกก่อนจะหันไปสนใจกับรายละเอียดในการเตรียมรับการมาเยือนของชีคหนุ่มต่อไป  

มุตตาขับรถโพล์คเต่าที่ได้รับมรดกตกทอดมาจากผู้เป็นพ่อกลับเข้าบ้านซึ่งเป็นบ้านไม้สองชั้นที่ซ่อนตัวอยู่ในสวนที่พ่อของมุตตามักจะค่อนขอดแม่ของเธออยู่เสมอว่าเหมือนมีบ้านอยู่ในวนอุทยานเพราะรอบๆบ้านเต็มไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์ทั้งที่กินได้และให้ร่มเงา แต่หล่อนกลับรู้สึกชอบเพราะมันช่วยบดบังความอึกทึกของสังคมเมืองให้กับมุตตาได้เป็นอย่างดี

“หอมจังเลย” หญิงสาวเดินเลยเข้าไปในครัวเหมือนทุกครั้งที่จะต้องพบคุณลำดวนที่ง่วนอยู่กับการทำอาหารกับป้านงญาติห่างๆของแม่ที่กลายมาเป็นแม่บ้านคู่ใจตั้งแต่สามีของป้านงเสียชีวิต

“วันนี้มีอะไรให้มุตกินเอ่ย” หล่อนเข้าไปกอดคุณลำดวน

“แกงส้มดอกแคต้นหลังบ้านค่ะ” ป้านงรีบบอก เพราะรู้ดีว่าอาหารการกินถ้าหากเป็นพืชผักล่ะก็ คุณลำดวนแทบจะไม่ต้องเสียเงินซื้อ

“ไปอาบน้ำก่อนเถอะมาเหนื่อยๆ” คุณลำดวนถามบุตรสาวที่บัดนี้นั่งเท้าคางมองดูผู้เป็นแม่ เตรียมกับข้าวตาแป๋ว

“เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่หรอกค่ะแต่เหนื่อยใจมากกว่า”

“เรื่องรับเจ้าชายแขกหรือ” แม่ถาม

“อาหรับค่ะแม่ไม่ใช่แขกอินตะละเดียของแม่กับป้านงหรอกค่ะ อีกอย่างท่านเป็นชีคไม่ได้เป็นเจ้าชาย”

ลูกสาวแย้งขึ้น

“ก็เหมือนๆกันนั่นแหล่ะตาคมๆจมูกโด่งๆ” ป้านงแย้ง

“มุตตื่นเต้นน่ะค่ะกลัวจะประหม่าทำมาลัยกรร่วงซะก่อนจะได้มอบให้ท่าน อีกอย่างกลัวเด็กๆจะร้องแผดเสียงซะทำให้งานกร่อยน่ะสิคะ”

“คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” คุณลำดวนปลอบใจลูกสาว

“อย่าคิดมากไปเลยถึงเวลามันก็เป็นไปตามธรรมชาติเองแหล่ะ...คงเป็นพ่อเรามาแล้วได้ยินเสียงรถ”คุณลำดวนพูดพลางชะโงกหน้าออกไปดู

“ตั้งโต๊ะได้แล้วคงจะหิวกันแล้วล่ะทั้งพ่อทั้งลูก” ป้านงรีบกุลีกุจอจัดกับข้าวขึ้นตั้งโต๊ะ มุตตาเห็นภาพนั้นจนชินตั้งแต่หล่อนเติบโตจนจำความได้แม่ไม่ได้ทำงานแต่ก็ไม่เคยอยู่นิ่งปลูกผัก ปลูกต้นไม้ ผลไม้ บางครั้งมีมากจนได้ขายหล่อนเห็นแม่กับป้านงทำงานไม่เคยพักและทำด้วยความสุขทุกครั้งที่ได้ปรนนิบัติลูกและสามี  พ่อของมุตตาเป็นครูทำงานหาเลี้ยงครอบครัวเพียงคนเดียว แต่ฐานะทางบ้านก็ไม่ลำบาก มุตตาเป็นลูกสาวคนเดียวเมื่อเรียนจบก็เข้าทำงานเป็นพยาบาลที่โรงพยาบาลใกล้บ้าน แม้ว่าพ่อของหล่อนจะคะยั้นคะยอให้เรียนต่อแต่มุตตาตั้งใจจะทำงานเพื่อแบ่งเบาภาระของผู้เป็นพ่อ

“ทำงานเก็บเงินสักก้อนค่อยเรียนต่อ ไม่มีใครแก่เกินเรียนหรอกค่ะ” หล่อนมักจะตอบพ่อแบบนี้อยู่เสมอๆจนพ่อระอาเลิกพูดไปเอง  หลังอาหารค่ำมุตตาเข้าห้องเปิดคอมพิวเตอร์ก่อนจะพิมพ์ตัวอักษร “การ์ซี” ลงไปในกูเกิ้ลไม่นานข้อมูลทั้งหลายที่มุตตาต้องการก็ขึ้นเต็มหน้าจอ

“โลกไร้พรมแดน..” หล่อนพึมพำคนเดียว

 “ขอดูหน้าหน่อยนะท่าน” หล่อนทำเสียงล้อเลียนก่อนจะเคาะตัวอักษรไปบนแป้นคีย์บอร์ดไม่กี่ตัว ไม่นานภาพของชายหนุ่มที่อยู่ในชุดแต่งกายเหมือนชายชาวอาหรับที่มุตตาเคยเห็นทั่วไปก็ปรากฏขึ้น

“โห....ไม่ชัดเลย” หล่อนผิดหวังที่ภาพที่ได้เป็นภาพที่ถ่ายในระยะไกล เป็นภาพที่ชีคเบน ซาอิด ฮิมราน การ์ซี กำลังขี่อูฐอยู่ท่ามกลางทะเลทราย                                                                                               

“แต่ก็โอเคนะรูปหล่อใช้ได้..จบกฎหมายจากฮาร์วาดชอบความเร็วและความท้าทายเป็นทายาทอันดับหนึ่งที่บิดาไว้วางใจที่สุด..” มุตตาอ่านรายละเอียดที่ผ่านตาอย่างรวดเร็ว  หล่อนใช้เวลาหลายชั่วโมงสนุกกับการค้นหาเรื่องราวของประเทศการ์ซี รวมทั้งประวัติของท่านชีคที่จะมาเยือนไทยในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

“ใครได้เป็นเมียของท่านชีคคนนี้นี่คงกดดันน่าดูต้องมีลูกชายเท่านั้นจึงจะได้สืบทอดตระกูลการ์ซีปกครองประเทศต่อไป แล้วถ้าไม่มีลูกชายล่ะ..” หล่อนกวาดสายตาตามตัวอักษรลงไปอย่างรวดเร็ว

“ก็จะให้ตระกูลอื่นๆขึ้นเป็นเจ้าปกครองประเทศการ์ซีแทนเป็นอันสิ้นสุดตระกูลการ์ซีที่มาแล้ว หกสมัย”

“ยังไม่นอนอีกหรือ.... แม่เห็นไฟในห้องเปิดก็เลยออกมาดู” คุณลำดวนเคาะประตูห้องเบาๆก่อนจะแง้มประตูห้องนอนเห็นบุตรสาวนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ก็เดินมาถามด้วยความห่วงใย

“กำลังศึกษาเรื่องราวของประเทศการ์ซีค่ะแม่..” หล่อนพูดแต่ไม่เงยหน้าออกมาจากหน้าจอ

“เป็นประเทศเล็กๆแต่ร่ำรวยและก็กำลังบูมเรื่องการท่องเที่ยวเพราะเพิ่งขุดพบเมืองเก่าที่ฝังอยู่ใต้พื้นทราย”

“แม่เคยได้ยินมาว่าประเทศแบบนี้เขาถือผู้ชายเป็นใหญ่และมีเมียได้หลายคนด้วยนะ”

“แต่ประเทศนี้ไม่ได้นับถืออิสลามค่ะเขานับถือศาสนาเคนเซ จะมีเมียกี่คนก็ได้แต่ต้องเป็นคนเชื้อชาติเผ่าพันธุ์เดียวกับเขาเขาจะไม่แต่งงานกับคนต่างศาสนา เพราะถือว่าจะนำลางร้ายมาสู่ครอบครัว และก็เลือกผู้ปกครองบ้านเมืองจากตระกูลเก่าแก่ที่มีอยู่หลายตระกูล  เรียกผู้นำของประเทศว่า ชีค และก็ไม่มีการใช้คำราชาศัพท์ใดๆแต่เขาก็นับถือเสมือนพระมหากษัตริย์ เพราะว่ามีอำนาจมาก”

“ชาตินิยมจริงนะ” คุณลำดวนหัวเราะเบาๆก่อนจะหันมาบอกลูกสาว

“หรือเป็นอุบายที่เขาจะรักษาประเทศชาติและคนของเขาไว้ก็ไม่รู้นะ เพราะแม่เห็นบางประเทศมีหลายเผ่าพันธุ์หลายเชื้อชาติมาก”

“อาจจะเป็นได้ค่ะแต่คนเราถ้ารักกันซะอย่างอะไรๆก็ห้ามไม่ได้หรอก จริงไหมคะแม่” บุตรสาวถาม

“ไม่รู้สินะสมัยแม่กับพ่อก็แล้วแต่ทางบ้านเพราะคุณตาคุณยายของลูกค่อนข้างเข้มงวดกับแม่เรื่องการคบผู้ชายว่าแต่เรากับคุณหมออรุษไปถึงไหนแล้ว” คุณลำดวนถามถึงหมออรุษที่เคยมาหามุตตาที่บ้านสวนหลายครั้ง

“จะให้ถึงไหนละคะหมอเขาจะไปเรียนต่อเฉพาะด้านที่ออสเตรเลียอยู่ไม่กี่วันนี้แล้ว”

“อ้าว!”  คุณลำดวนอุทาน

“แม่เพิ่งรู้  แล้วจะไปนานไหมลูก”

“ก็หลายปี” มุตตาเสียงแผ่ว

“แล้วหมอเขาพูดอะไรกับลูกไหม” คุณลำดวนถาม

“พูดอะไรมุตไม่เข้าใจ”

“ก็...ขอหมั้นหรือขอให้คอย”

“โอ๊ย!..ไม่มีหรอกค่ะแม่..มุตกับหมอยังคบกันไม่ถึงขั้นนั้น ถึงหมอจะพูดมุตก็ไม่เอาด้วยหรอกค่ะใครจะไปผูกมัดตัวเองอย่างนั้น อีกอย่างหมอเขาก็จะได้มีโอกาสเจอคนดีๆกว่ามุตก็ได้” บุตรสาวอธิบายยืดยาว

“ก็ดี..เพราะมุตเองก็อายุยังน้อยยังต้องเจอคนอีกมากมาย” คุณลำดวนเห็นด้วย

“มุตยังไม่คิดจะมีใครหรอกค่ะอยากอยู่เป็นลูกแหง่พ่อกับแม่นานๆ” หล่อนโอบเอวมารดาทำท่าประจบ

“ทำเป็นพูดดียังไม่เจอใครที่ทำให้ลืมพ่อกับแม่น่ะสิ...นอนได้แล้วพรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้า” คุณลำดวนแกะมือลูกสาวออกก่อนจะเดินกลับไป    แม่ไปแล้ว  มุตตาเพิ่งรู้สึกตัวว่าง่วงนอน หล่อนเอามือปิดปากหาวก่อนจะปิดคอมพิวเตอร์

“พรุ่งนี้จะได้มีข้อมูลไปเล่าให้พี่วิไลกับสาวๆในศูนย์ฟัง “ หล่อนคิดยิ้มกริ่มในใจก่อนจะเข้านอนแล้วภาพของหมออรุษที่คอยตามคอยเทคแคร์จนใครๆก็มองออกว่าเกินความเป็นเพื่อนก็ปรากฏขึ้น หมออรุษเป็นคนใจดีเป็นสุภาพบุรุษ แต่ทำไมมุตตาถึงต้องขีดวงให้เขาเป็นได้แค่ “พี่ชาย” เท่านั้น หล่อนเองก็อยากรู้ เอาเถอะอะไรที่เป็นของเรา มันก็คงจะเป็นของเราวันยังค่ำ  แล้วมุตตาก็หลับสนิททันทีที่หัวถึงหมอน