คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1 : Love and french fries.
Chapter1 : Love and french fries.
ในช่วงกลางวันของร้านอาหารขยะชื่อดังแห่งหนึ่งในโตเกียว เมือที่วุ่นวายและไร้ซึ่งความไม่แตกต่างแต่เหมือนเดิม บุรุษสามคนเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับพาความหล่อเหลาจนคนในร้านจ้องมองติดตัวมาด้วย
สามคนหลังเดินไปยังโต๊ะตัวที่ว่างขณะที่อีกคนเดินมายังเค้าเตอร์ ยืนเข้าแถวชั่วครู่จนถึงคิวของเขา
“เอ่อ...รับอะไรดีคะ?”
“ผมขออันนี้ละกัน...”ชายหนุ่มผมหยักศกจิ้มนิ้วลงบนแผ่นกระดาษเมนูแล้วล้วงกระเป๋าเงินออกมาเตรียมจ่ายเงิน
“ทั้งหมด650เยนค่ะ...”พนักงานบอกพร้อมวางถาดสีแดงลงตรงหน้าชายหนุ่ม เขาเปิดกระเป๋าเงินเผยให้เห็นแบงค์หมื่นเยนเป็นฟ่อนๆอยู่ภายใน
เขาจ่ายเงินแล้วยกถาดกลับไปที่โต๊ะ ไม่รับเงินทอนแม้แต่เบยเดียวจนพนักงานเอ่ยปากเรียก “ผมถือว่าเป็นค่าทิป” เขาตอบโดยไม่หันกลับมา...
“ทุกคนรู้ใช่มั้ยว่าพวกเรามาที่นี่เพื่ออะไร...”โนดะพูดขึ้นมา เขาต้องไปตรงกลางของโต๊ะที่มีสิ่งๆหนึ่งวางอยู่ สายตาของเขาหลุบต่ำลงพินิจสิ่งนั้นอยู่นานก่อนจะเลิกตาขึ้นมองคนทั้งสามที่อยู่รอบตัว เขาสวมหมวกทรงทริลบี้(trilby)สีน้ำตาลคล้ำไปทางตำตามแฟชั่นที่กำลังฮิตในตอนนี้ ใบหน้าของเขาไม่ได้มีแค่เค้าเอเชียอย่างที่นี่แต่ยังมีเค้าจากโซนยุโรปปนแต่สีตาของเขาก็ยังเป็นสีดำตามแบบฉบับเอเชียส่วนใหญ่ และไฝเสน่ห์ใต้ตาก็ทำให้ใบหน้าดูมีเสน่ห์ ผมทรงยุ่งๆทำให้เขาดูเป็นคนขี้เล่นแต่ความจริงก็เป็นอย่างรูปลักษณ์นั่นแหละ
“ใช่พวกเรารู้” ยูสุเกะตอบแทนทุกคนพร้อมพยักหน้าให้ โนดะมองคนทั้งสามชั่วครู่แล้วเอื้อมมือไปหยิบสิ่งที่อยู่กลางโต๊ะขึ้นมากิน
โนดะชะงักเมื่อรสชาติของ ’เฟรนช์ฟรายด์’ อวลไปทั่วปาก ความกรอบและความร้อนที่เพิ่งทอดจากกระทะทำให้มันแทบละลายในปาก รสชาติของซอสมะเขือเทศเข้ากับเนื้อมันฝรั่งจนเรียกได้ว่าเป็นการแมรี่ที่สมบูรณ์แบบ ไม่รวมถึงรสชาติเค็มๆของเกลือที่โปรยลงมาเล็กน้อยขับรสชาติของมันฝรั่งและซอสมะเขือเทศให้อร่อยยิ่งขึ้น
“เป็นยังไงครับ?”อากิระมองโนดะที่เอาแต่นิ่งเงียบ เขาทนรอคำบอกเล่าไม่ไหวจึงเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมากินบ้างและอากิระก็ถูกรสชาติวนหลงใหลดึงดูดลงไปจนไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากตะลึงในอาหารขยะของมนุษย์โลก
“เฮ้!ตอบอะไรหน่อยสิ...อย่าบอกนะว่าอาหารนี่มีพิษ?”ซาโตชิหันไปทางยูสุเกะที่ยังนั่งเฉยมองโนดะและอากิระที่ยังอยู่ในความสงบนิ่ง
“อร่อยโพดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”ทั้งสองคนตะโกนขึ้นพร้อมกันแล้วรีบสวาปามเฟรนช์ฟรายด์ในถุงกระดาษเล็กๆไปจนเกือบหมดถุงโดยที่อีกสองคนยังไม่ได้ลิ้มลองแมรี่สามเส้าอันแสนวิเศษ
“ท่านโนดะครับ เพลาๆหน่อยสิครับทุกคนเขาหันมามองหมดแล้วนะครับ”ยูสุเกะคว้าข้อมือของทั้งสองคนเอาไว้แล้วจ้องด้วยสาตายดุเป็นการห้ามปราม แต่กระนั้นมือที่ไม่ได้ถูกผนึกของโนดะอีกข้างก็ฉวยโอกาสคว้าถุงเฟรนช์ฟรายด์เทกรอกปากจนหมด
“ก็มันอร่อย”โนดะตอบพร้อมยิ้มแสยะให้ยูสุเกะ ซาโตชิและอากิระถอนหายใจพร้อมกันแล้วมองไปรอบๆเมื่อพวกเขารู้สึกได้ว่าบรรยากาศในร้านฟาสต์ฟู้ดชื่อดังนั้นเงียบสงบลง
สายตาของคนเกือบทั้งร้านจ้องมายังกลุ่มชายหนุ่มหน้าตาดีสี่คนที่นั่งกินเฟรนช์ฟรายด์ถุงเล็กๆที่ปริมาณน้อยแสนน้อยไม่พอสำหรับกระเพาะของคนสี่คน แถมยังส่งเสียเอะอะเหมือนกับเกิดมายังไม่เคยกินอาหารขยะอย่างเฟรนช์ฟรายด์มาก่อน
ใช่แล้ว!พวกเขาไม่เคยลิ้มลองเฟรนช์ฟรายด์เลยสักครั้ง ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือพวกเขาไม่เคยทานอาหารของมนุษย์โลกเลย! และใช่อีกเช่นกัน พวกเขาเป็นมนุษย์ต่างดาวที่จะมายึดครองโลก
“ผมว่าสั่งมาเพิ่มอีกก็ได้นะครับ”อากิระเสนอ
“ผมหาข่าวทางอินเทอร์เน็ตมา มีการนำเฟรนช์ฟรายด์พวกนี้เทกองบนจานแล้วกินด้วยนะครับท่านโนดะ สั่งมาทีเดียวเยอะๆแล้วกินน่าจะเป็นวิธีที่เหมาะที่สุด” ยูสุเกะบอกพร้อมยื่นโทรศัพท์ให้ทั้งสามดูรูปภาพของมนุษย์โลกที่กำลังเทเฟรนช์ฟรายด์ลงจานและกินอย่างมูมมาม โนดะมองรูปแล้วเบ้ปากด้วยความรังเกียจ
“ทำไมมนุษย์โลกถึงต้องทำให้ฉันรังเกียจด้วยนะ เห็นแบบนี้แล้วไม่อยากกินแล้ว”โนดะลุกพรวดขึ้นแล้วเดิน ออกร้านไป
“ท่านโนดะ!”ทั้งสามรีบวิ่งออกไปแต่ก็ไม่เจอตัวของผู้เป็นหัวหน้าเลย
“รีบแยกกันหาเร็ว!”ทั้งสามรีบวิ่งแยกออกตามหาโนดะทันที
“ยกแขนขึ้นช้าๆ ใช่แล้วอย่างนั้นแหละจากนั้นลากเท้าไปข้างหลัง เก่งมากๆ” นางุโซ่บอกกับเธอแล้วปรบมือให้ เธอโค้งตัวลงรับคำขอบคุณอย่ายินดีแล้วเดินมานั่งข้างๆเขา
นางุโซ่ ชายวัยกลางคนที่มักจะมานั่งเล่นที่สวนสาธารณะ เขาตัดผมเกรียนสวมสูทสีน้ำตาลอ่อนแม้จะในวันร้อนจัดและมีหมวกสีน้ำตาลที่เข้ากับสูทประดับอยู่บนหัวและแว่นตาไร้กรอบ
ไม่มีใครรู้ว่าเขาจากไหน เพียงแต่เขาปรากฏตัวที่นี่แทบทุกวัน เขาเป็นมิตรเด็กๆชอบเขาและเขามักมีเรื่องเล่าต่างๆและนิทานมาเล่าให้เด็กๆฟัง เธอจึงมาที่นี่ทุกวันเพื่อฟังนิทานของเขาและมาปรับทุกข์เรื่องราวต่างๆ
ส่วนมิโฮะก็เป็นเด็กผู้หญิงที่ค่อนข้างจะไม่ธรรมดา เธอมีความสามารถหลากหลายและมีความสอดรู้สอดเห็นเป็นเท่าตัวของคนทั่วๆไป แต่ก็กับเฉพาะเรื่องที่เธอสนใจเช่นเรื่องของสิ่งลี้ลับหรือจำพวกสิ่งที่พิสูจน์ไม่ได้ ทั้งๆที่หน้าตาของเธอน่ารักแต่กลับเป็นสาวแกร่งที่เป็นทั้งนักกรีฑาและคาราเต้ เธอมีผมสั้นประบ่าเพราะเธอไม่ชอบผมยาวๆ ผิวขาวอมชมพูยิ่งทำให้เธอน่ารักทะนุถนอม
จากลักษณธรูปร่างอันดีเยี่ยมและหน้าตาที่น่ารักทำให้เธอเป็นหนึ่งดาวโรงเรียนได้อย่างง่ายดาย
“มิโฮะจังทำไมถึงอยากให้ฉันสอนวอลช์ ล่ะ?”นางุโซ่หันมาถามเธอที่กำลังยกน้ำจากขวดขึ้นดื่ม เธอใช้แขนเสื้อเช็ดปากอย่างลวกๆแล้วตอบ
“ก็พรุ่งนี้มีสอบน่ะคะ”
“แล้วทำไมต้องให้ฉันสอนล่ะ?”
“ตอนแรกก็มาถามไปอย่างนั้นแหละค่ะ พอนางุโซ่ซังบอกว่าสอนให้ได้ก็เลย..แหะๆ”มิโฮะยิ้มร่าแล้วกระดกขวดชาขึ้นดื่มอีกครั้ง
“แต่ฉันคิดว่ามิโฮะจังก็เต้นเก่งนะ มีพื้นฐานอยู่แล้วนี่”
“ก็จริงค่ะ แค่อยากให้นางุโซ่ซังช่วยดูให้เป็นประกันน่ะค่ะ”
“ไม่ลองมาเต้นคู่ฉันล่ะ จะได้รู้ไปเลยว่าเต้นได้รึเปล่า” นางุโซ่ลุกขึ้นแล้วจูงมือเธอไปข้างหน้าเก้ากี้ยาวแล้วจับมือเธออีกข้าง
“พร้อมนะ...เอ้า..หนึ่ง สอง สาม สี่...” นางุโซ่ค่อยๆก้าวไปด้านข้างช้าๆแล้วการเต้นรำก็เริ่มขึ้น การก้าวเท้า การถอย เดินหน้า ไปทางซ้ายและขาว หมุนตัวและการเปลี่ยนจังหวะท่า
“ทำได้ดีนี่มิโฮะจัง คิดว่าพรุ่งนี้เธอคงสอบได้ชัวร์ๆ”นางุโซ่เอ่ยปากชม
แปะ แปะๆ
“สุดยอดมากๆครับ เป็นการร่ายรำที่สวยมากๆเป็นการเคลื่อนไหวที่สุดยอดจริงๆครับ”เสียงปรบมือดังขึ้นดึงดูดความสนใจของทั้งสองคนให้หันมาดูชายหนุ่มคนนึงที่นั่งบนม้ายาวและกำลังยกขวดชาของมิโฮะขึ้นมาจิบ
“นี่เรียกว่าชาสินะครับ”โนดะยกขวดชาขึ้นดู
ป๊าบบบบ
มิโฮะถอดรองเท้าหนังนักเรียนปาใส่หน้าโนดะอย่างจัง
“เอาชาฉันไปกินทำไม!”มิโฮะตะโกนแล้วกระชากคอโนดะขึ้นมา ”ตอบฉันมา!”
“ชาเป็นเครื่องดื่มที่อร่อยดีนะครับ”เขายิ้มส่งให้และแกะมือเธอออก เธอส่งสายตาโกรธเคืองไปยังชายหนุ่ม แต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมานอกจาก ยิ้ม ราวคนบ้า
“ท่านโนดะ!!”ซาโตชิรีบควักปืนออกมาทันทีเมื่อเห็นหญิงสาวที่กำลังกระชากคอเสื้อหัวหน้าของตน
โนดะเหลือบสายตาไปเห็นซาโตชิที่เล็งปืนไปที่หญิงสาวที่กำลังกระชากคอเสื้อของเขาอยู่ “เดี๋ยวซาโตชิ!”
ความคิดเห็น