Knights Wing สงครามกองทัพผีดิบ
สงครามแห่งวิญญาณเมื่อหลายร้อยปีก่อน หมุนเวียนกลับคืนมาอีกครั้ง ด้วยฤทธิ์แรงแห่งอาถรรพ์ที่เหล่าบรรดามารต่างเฝ้าคอย
ผู้เข้าชมรวม
496
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
บทนำ
กำแพงเฮเดรียน ค
.ศ. 1349กำแพงหินยาวสุดลูกหูลูกตา จากชายฝั่งทะเลฟากหนึ่งจรดอีกฟากหนึ่งยามตะวันชิงพลบ ให้ความรู้สึกเวิ้งว้าง ยิ่งเมื่อมองขึ้นไปบนเนินเขาแลให้เห็นถึงความมืดที่กำลังลุกลามลงมา ชายหนุ่มในชุดเสื้อคลุมสีดำ เขม้นตามองเข้าไปในความมืด เหมือนจะค้นหาอะไรบางอย่าง มือเรียวในถุงมือหนังสีดำยาวถึงศอก พยายามบังคับม้าไม่ให้ตื่นวิ่งหนีจากจุดที่ยืน
ท้องฟ้าเหนือความมืดมิดส่องแสงสีม่วงอมแดง ราวจะบอกถึงความหมายบางอย่าง สิ่งนี้เป็นสัญลักษณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไรนัก เสียงพึมพำเหมือนบทสวดลอยมาตามสายลม กลุ่มเงาดำปรากฏขึ้นเหนือกำแพงหินกะทันหัน ความมืดตรงนั้นรวมตัวเป็นกลุ่มก้อนและก่อเกิดเป็นรูปร่างคน
ม้าสีน้ำตาลแดงควบวิ่งเต็มฝีเท้า เมื่อเจ้านายของมันกระชากสายบังเหียนไปยังทิศทางตรงกันข้ามของกลุ่มเงามืดปริศนา ชายหนุ่มควบม้าวิ่งผ่านทุ่งหญ้าและหุบเขาด้วยความเร็วที่แทบหายใจไม่ทัน สายลมหนาวปะทะเข้ากับใบหน้า แต่ไม่เท่ากับความหนาวยะเยือกที่ไล่ตามหลัง เขาเพิ่งเคยเกิดความรู้สึกหวาดหวั่นเป็นครั้งแรก ลางสังหรณ์ของเขาบอกว่าสถานที่แห่งนี้กำลังกลายเป็นสมรภูมิรบจะไม่มีสิ่งใดรอดชีวิตไปได้
แสงสว่างจากจุดไฟเล็ก ๆ ทำให้เขาใช้กำลังเฮือกสุดท้ายควบตรงเข้าไป ม้าสีน้ำตาลแดงเพศเมียพุ่งกระโจนข้ามผ่านกำแพงไม้ ปล่อยให้ร่างเจ้านายที่อยู่บนหลังลอยละลิ่วตกลงมา แต่นับว่าโชคยังดีที่มีคนรับร่างของเขาไว้ เสียงร้องเอะอะดังแว่วอยู่ข้างหูจับสำเนียงไม่ได้ว่าพูดคุยอะไรกัน จนเมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองถูกประคองอยู่ในวงแขนของลอร์ดมาริออน
"
"
กำแพงเฮเดรียนถูกยึดแล้วครับ..." อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้" น้ำเสียงของลอร์ดมาริออนทุ้มดุ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มแฝงแววตำหนิปนด้วยความห่วงใย"
ลอร์ดมาริออน แม่มดเล่นงานเขาที่กำแพง แต่ข้าไม่รู้ว่าเขาสลัดหลุดมาได้อย่างไร" เซอร์วอลเทอร์เข้ามากระซิบจากทางด้านหลัง เกราะสีเงินของเขาสะท้อนใส่ดวงตาชายหนุ่มปริศนาที่บังคับม้าบุกกระโจนเข้ามาถึงกลางค่ายพัก"
ข้ามาเพื่อแจ้งข่าวท่าน..." รัสเซลอ้าปากพูดสลับกับไอเสียงดัง"
พวกแม่มด...เรียกหญิงแพศยามา..."คำพูดของชายหนุ่มปริศนาทำให้คนที่อยู่รายรอบนิ่งงัน บางคนทำหน้าไม่เข้าใจ บางคนทำหน้าไม่เชื่อถือซ้ำยังก่นด่าเขา ลอร์ดมาริออนยกมือขึ้นครู่หนึ่ง เสียงอื้ออึงทั้งหลายพลันเงียบลง ท่านลอร์ดแห่งยอร์กปลดผ้าคลุมสีดำของชายหนุ่มที่นำข่าวหายนะมาออก เผยให้เห็นกางเขนอันเล็กโผล่ออกมา
"
เขาเป็นคริสต์" เสียงพึมพำดังขึ้นมาอีก"
เจ้ากล้าสาบานต่อพระเจ้าไหมว่าที่พูดเป็นความจริง" ลอร์ดมาริออนเอ่ยถามเสียงเรียบKnights Wing
ตอนกองทัพผีดิบ ฌา 2"
พระเจ้าเป็นพยานให้ข้า แม้ข้าจะไม่ใช่อัศวินศักดิ์สิทธิ์ ไม่ได้รับการสวมชุดยุทธภัณฑ์เช่นท่าน แต่ด้วยความสัตย์แห่งสาวกของพระเจ้า แค่ก..." รัสเซลเอ่ยเสียงรัวเร็ว และนั่นทำให้เขาไอขึ้นมาอีก "...คืนนี้กาแพงเฮเดรียนจะกลายเป็นสุสาน ผู้ถือสาส์นถูกขัดขวางมิให้มา แต่ข้าต้องมอบสิ่งนี้ให้แก่ท่าน"รัสเซลล้วงเข้าไปในอกเสื้อ หยิบท่อนไม้สลักด้วยตัวอักษรกรีก หากคนที่อ่านเป็นจะบอกได้ว่าตัวอักษรนั้นคือบทหนึ่งของพระคัมภีร์ และสิ่งที่ชายหนุ่มพูดในขณะที่สติลางเลือนลงไปทุกที เป็นสิ่งตอกย้ำถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น
"...
เพราะเราไม่ได้ต่อสู้กับเนื้อหนัง...และเลือด แต่ต่อสู้กับเทพผู้ครองศักดิเทพ เทพผู้ครองพิภพ...ในโมหะความมืดแห่งโลกนี้...ต่อสู้กับเหล่าวิญญาณที่ชั่ว...ในสถานฟ้าอากาศ" มือของรัสเซลร่วงลงสู่พื้นพร้อมกับท่อนไม้สลักอักษรกรีก แต่ลอร์ดมาริออนรองรับไว้ เงยหน้าขึ้นมองเหล่าอัศวินและทหารที่ยืนอยู่รายรอบ"
เซอร์วอลเทอร์หัวเราะในลำคอ กระชับดาบที่อยู่ข้างเอวด้วยความมุ่งมั่น
คำพูดของเขาได้บอกเล่าถึงอนคตของพวกเรา พวกเจ้ายังต้องการอยู่ร่วมกับกองทัพอัศวินศักดิ์สิทธิ์อีกหรือไม่..." แม้ลอร์ดมาริออนจะพูดในความดังระดับปกติ แต่เสียงของเขาดังกังวานไปทั่ว "แม้ข้าจะไม่ใช่อัศวินศักดิ์สิทธิ์เช่นท่าน หรือใครหลายคนในที่นี้ แต่เราจะไม่ยอมให้อำนาจมืดมาบุกรุกบ้านเกิดเรา สงครามนี้เป็นของพระเจ้า ผู้ทรงเป็นธงชัยของเรา!"เสียงเฮดังกระหึ่มรับคำพูดของเซอร์วอลเทอร์ เหล่าทหารและอัศวินรวมถึงชาวบ้านบางคนที่จับดาบได้ พากันมารวมกลุ่มเรื่อย ๆ นับตั้งแต่พีคดิสสตริกท์จนถึงยอร์กเชียร์ จากกลุ่มอัศวินศักดิ์สิทธิ์เพียงสามสิบเอ็ดคน กลายเป็นกลุ่มเดินเท้าถึง
1,000 คน และม้าอีก 500 ตัว"
แล้วเจ้าหนุ่มนี่จะทำอย่างไรดีละ ลอร์ดมาริออน" เซอร์วอลเทอร์เอ่ยถามถึงปัญหาที่อยู่ในวงแขนของผู้นำทัพศักดิ์สิทธิ์"
เซอร์วอลเทอร์เดินจากไปตามคำบอกของลอร์ดมาริออน กระโจมขนาดเล็กถูกก่อขึ้น พร้อมกับคนที่คิดว่าสามารถปกป้องผู้นำข่าวให้มีชีวิตรอดไปจากคืนนี้ได้ ลอร์ดมาริออนอุ้มร่างไร้สติเข้าไปในกระโจมชั่วคราว ไฟถูกจุดขึ้นเพื่อให้เกิดความอบอุ่นข้างใน เขาวางร่างรัสเซลลงบนที่นอนและทอดมองด้วยแววตาเศร้าสร้อย
เขาจะมีชีวิตรอด ตั้งกระโจมพักสำหรับเขาและคัดคนให้อยู่ที่นี่อีกสามคน หน้าที่ของเขาจบแล้ว" ลอร์ดมาริออนมองชายหนุ่มปริศนาที่น่าจะมีอายุห่างจากเขาร่วมสิบปี ดวงตาสีน้ำเงินเข้มทอดแววอ่อนโยน ราวกับอีกฝ่ายมิใช่คนแปลกหน้า"
ข้าอุตส่าห์ห้ามไม่ให้เจ้าตามมา แต่เจ้าก็ดื้อรั้นนักรัสเซล เชื้อสายวอร์เรนจะต้องไม่มอดดับไป ข้าฝากทุกอย่างไว้กับเจ้าแล้ว ขอพระเจ้าคุ้มครองเจ้า น้องชายของข้า"ลอร์ดมาริออนหมุนตัวเดินออกไป ลมหนาวแตะสัมผัสผิวแก้มพร้อมกับกลิ่นเหม็นเน่าลอยมา คบไฟเริ่มจุดขึ้นทีละอัน เสียงดาบกระทบกับเกราะดังสลับกับเสียงสวดมนต์ หลายคนล้วงเหล้าในอกเสื้อมาจิบ เพื่อให้ร่างกายอบอุ่นและเวียนส่งต่อกันจนหมด แล้วจากใจที่ประหวั่นพรั่นพรึงต่อสิ่งที่ไม่รู้แปรเป็นห้าวหาญ ใครบางคนโห่ร้องออกมาเพื่อเรียกขวัญกำลังใจของตัวเอง มีคนโห่ร้องตอบกลับ และใครหลายคนก็ทำตาม
"
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
แด่กองทัพของพระเจ้า แด่บริเตน!"Knights Wing
ตอนกองทัพผีดิบ ฌา 3เวลาผ่านไปจนถึงรุ่งเช้า บรรยากาศเหน็บหนาวจนแทบแข็งตายเมื่อคืนเริ่มคลาย การต่อสู้ที่มีเสียงร้องโหยหวนดังอยู่เป็นระยะจนกระทั่งใกล้เช้าได้เงียบสงบ คนถูกทิ้งอยู่เบื้องหลังพากันกระสับกระส่าย ลอบมองเข้าไปในกระโจมที่มีคนที่ยังไม่ได้สติฟื้นขึ้นมา จนเมื่อผ้าม่านกระโจมถูกเลิกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
รัสเซลกวาดสายตามองบริเวณโดยรอบและเบิกตากว้าง แสงยามเช้าทำให้พวกเขาเห็นหน้าชายหนุ่มชัดขึ้น และเพิ่งสังเกตเห็นว่าเขามีเค้าโครงหน้าคล้ายลอร์ดมาริออน รวมถึงดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่มีร่องรอยของความอ่อนเพลีย
"
รัสเซลควบม้าไปยังสถานที่อันเป็นสมรภูมิเมื่อคืน กลิ่นเลือดและกลิ่นเหม็นเน่าลอยมาตามสายลม นำพาเขาให้ไปเห็นกลุ่มซากศพเปื่อยเน่าและอัศวินในชุดเกราะเงิน ชายหนุ่มรีบลงจากม้ามองหาคนที่โอบประคองเขาไว้เมื่อคืน
เขาทิ้งข้า...เขาทิ้งข้าอีกครั้งแล้ว" รัสเซลพึมพำในลำคอ พรวดพราดตรงไปยังแม่ม้าสีน้ำตาลแดงที่พาเขาติดตามกองทัพอัศวินศักดิ์สิทธิ์มา"
ร่างไร้ชีวิตของลอร์ดมาริออนถูกพลิกหงาย ใบหน้าขาวซีดของเขามีคราบเลือดแห้งเกรอะกรังและเศษดินติด รัสเซลเบิกตาโพลง ดวงตาสีน้ำเงินเข้มปริ่มด้วยน้ำตา มองหน้าอกของพี่ชายต่างมารดาที่ถูกอะไรบางอย่างทะลวงลึก จนเห็นกระดูกสีขาวข้างใน ชายหนุ่มร้องโหยหวนลั่น น้ำตาทะลักไหลอย่างมิอาจห้ามได้
มาริออน...พี่มาริออน!" รัสเซลตะโกนเรียกชื่อพี่ชายต่างมารดาลั่น ทั้งที่รู้ว่าจะไม่มีเสียงใดตอบกลับมา จนชายหนุ่มไปพบร่างไร้ชีวิตของลอร์ดมาริออน นอนคว่ำหน้าอยู่บนเนินหญ้าที่กลายเป็นสีแดงฉาน"
...
พี่มาริออน!!" แต่สงครามนี้ยังไม่สิ้นสุดKnights Wing
ตอนกองทัพผีดิบ ฌา 4บทที่
1พิพิธภัณฑ์บริติช ปี
1999เสียงโทรศัพท์แสบแก้วหูดังขึ้นหลายครั้ง แต่ไม่สามารถดึงความสนใจจากคนที่นั่งถือแว่นขยายส่องดูโบราณวัตถุที่เพิ่งได้มาอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้อง แสงจากโคมไฟเป็นจุดสว่างเพียงแหล่งเดียวในห้องมืดทึบ บนโต๊ะมีหนังสือหลายเล่มเปิดทิ้งค้างไว้ และหากแสงจากโคมไฟแผ่รัศมีนอกเหนือจากโต๊ะไม้สีน้ำตาลอ่อน จะได้เห็นว่าบนนั้นมีกองหนังสือเปิดทิ้งค้างไว้เช่นกัน
อัทธายุสะดุ้งโหยง แทบทำหินสลักรูปฮีโรกราฟฟิคที่เขาพยายามตีความหมายหลุดจากมือ ชายหนุ่มหันไปมองร่างโปร่งระหงที่ตีหน้ายักษ์เดินเข้ามา ไฟในห้องถูกเปิดสว่างจนเห็นได้ว่าแทบทุกโต๊ะมีหนังสือวางกองไม่เป็นระเบียบ รวมถึงบนพื้นที่นิรดาเตะจนมันล้มใส่เท้า หญิงสาวสบถดังลั่น และพาลโทษคนที่อยู่ในห้อง
อัทธายุ!!... เสียงแหลมปานฟ้าผ่าดังเปรี้ยง ทะลุเข้าไปในโสตประสาทหูเจ้าของชื่อ ประตูห้องส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดคล้ายกับจะหลุดมาตามมือ หูนายมีปัญหาหรือไงถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์ หา!! เป็นที่รู้กันดีว่าโทรศัพท์ในห้องนี้เป็นมลพิษทางเสียงที่ไม่มีใครอยากได้ยิน คนหูหนวกเท่านั้นที่สามารถทนได้ ง่า...ใจเย็น ๆ นิด อัทธายุทำใจดีสู้เสือสาวที่กำลังจะเข้ามาถลกหนัง สิบครั้ง...สิบครั้งเชียวนะที่ฉันโทรเข้ามา แต่นายก็ไม่ยอมรับ! นิรดาย่างสามขุมเข้ามาเรื่อย ๆ แล้วตบโต๊ะที่ขวางกั้นอัทธายุและหญิงสาวไว้ หากไม่มีมันเธอคงได้ตบคนข้างหน้าแทน อ่า...มีอะไรหรือจ้ะ ชายหนุ่มถามเสียงหวาน ลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ คิดว่าพูดเสียงหวานแล้วฉันจะไม่กระโจนใส่นายหรือไง นิรดายิ้มแยกเขี้ยว ดวงตาสีดำส่อแววเอาจริงตามที่พูด อัทธายุเหงื่อตกและคิดหาทางหนีทีไล่ คือฉันมัวแต่จดจ่อกับงานมากไปหน่อย คำแก้ตัวนี้ไม่น่าจะรอดพ้นคมเขี้ยวแม่เสือสาวอารมณ์ดุคนนี้ได้นะ อัทธายุยิ้มแหย ลากนิ้วผ่านแผ่นดินเหนียวขนาดสี่เหลี่ยมจัตุรัส ที่มีความยาวเท่าท่อนแขนเด็กเล็ก ๆ คนหนึ่ง เจ้าแผ่นหินนี่สลักตัวอักษรที่พอแปลแล้วไม่เข้าใจเท่าไร เธอเก่งภาษาฮีโรกราฟฟิคไม่ใช่หรือ ไม่ลองมาดูหน่อยล่ะแล้วอัทธายุก็หาทางให้นิรดาเบนความสนใจไปจากเขาได้ หญิงสาวเดินอ้อมโต๊ะเข้าไปดูแผ่นหินที่ชายหนุ่มว่า มือลูบคางตัวเองไปมาย่างครุ่นคิด เมื่อเจอการเรียงคำแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน พลางก้มหน้าลงจนจมูกติดอยู่กับแผ่นดินเหนียว และได้กลิ่นเหม็นเน่าบางอย่างจนต้องสูดจมูกดังฟุดฟิด
ยุ ได้กลิ่นเหม็นเน่าอะไรบ้างหรือเปล่า เปล่านิ อ้า...ฉันอาบน้ำมาแล้วนะ ถึงจะไม่ได้กลับห้องพักสักสองสามวันก็เถอะ อัทธายุร้องลั่น เดาว่าหญิงสาวต้องหาเรื่องเขาอีกแน่ ตาบ้า! นิรดาร้องปนฉิว ตีมือลงบนท่อนแขนอีกฝ่ายเต็มแรง ฉันได้กลิ่นเหม็นเน่าเหมือนมีสัตว์อะไรสักอย่างมาตายซาก รู้สึกว่ามันจะมาจากตรงนั้น... นิ้วเรียวชี้ไปอีกมุมห้องหนึ่งซึ่งมีกล่องไม้สีดำตั้งวางอยู่Knights Wing
ตอนกองทัพผีดิบ ฌา 5อัทธายุขมวดคิ้วยุ่ง เดินไปยังกล่องไม้สีดำที่ถูกส่งมาจากศาสตราจารย์เวสเทอร์บีแล้วเปิดดูข้างใน
ไม่มีซากหนูตาย ชายหนุ่มพูดติดตลก ไล่สายตามองชุดเกราะโบราณ บางอันทำมาจากเงินและมีลายดันนูนเป็นรูปบางอย่างที่รางลงไปมาก รู้สึกว่าศาสตราจารย์เวสเทอร์บีจะขุดเจอในอังกฤษนี่แหละ อืม...ใช่แล้วล่ะ เมื่อสองสัปดาห์ก่อน มีโทรศัพท์เรียกท่านให้ไปดูของที่โผล่ขึ้นมาในยอร์กเชียร์ นี่คงเป็นส่วนหนึ่งของพวกมัน ฉันว่าได้กลิ่นเหม็นมาจากมันนะ นิรดาบ่นงึมงำ แล้วต้องร้องฉิวเมื่ออัทธายุพูดตอบกลับมา สงสัยจมูกเธอเสียแล้วล่ะมั้ง ตาบ้า!หนังสือเล่มหนาถูกเขวี้ยงลอยข้ามหัวไปเฉียดฉิว ชายหนุ่มกลืนน้ำลายดังเอื้อก หากโดนศีรษะสงสัยได้สลบเหมือดแน่ นับวันแม่คนรักของเขาจะเล่นของหนักมากขึ้นทุกที คิดถูกหรือผิดไม่รู้ที่คบกับเจ้าหล่อน เขาอาจจะตายเพราะโดนแฟนสาวฆาตกรรมเอาก็เป็นได้
มือชักหนักขึ้นทุกวันแล้วนะนิด เพิ่งรู้หรือยะ นิรดาแลบลิ้นใส่ แล้วนึกขึ้นได้ว่าเธอเข้ามาหาอัทธายุทำไม หญิงสาววางแผ่นดินเหนียวในมือ จ้องมองคนรักที่เดินเข้ามานั่งเก้าอี้ข้างเธอ เจ้านั่นทำให้ฉันนึกขึ้นได้ว่าเข้ามาหานายทำไม มีเรื่องอะไรหรือ อัทธายุถามเสียงนุ่ม ยื่นหน้าเข้าไปจุบหน้าผากมนแผ่วเบาอัทธายุเลิกคิ้วขึ้น ยกปลายนิ้วลูบปลายคางไปมา
คนหน้าซื่อหัวเราะในลำคอ นึกถึงศาสตราจารย์เวสเทอร์บีเวลาทำหน้าดีใจยามพบเขา ชายเฒ่ามักทำตาโต และปรี่เข้ามาจับชายหนุ่มไว้ด้วยมือที่เหนียวแน่นยิ่งกว่ากาวยี่ห้อไหน พลางพูดถึงอาชีพของเขาที่เจริญรอยตามมารดา และบ่นถึงบิดาที่ต้องมาด่วนจากไปเสียก่อนได้เห็นลูกชายตอนโต
ศาสตราจารย์เวสเทอร์บีเรียกเราไปยอร์กเชียร์ด้วยกัน มีฉัน นาย เคนเน็ต ริชมอนด์ แอนดริวแล้วก็ลาซารัส ได้ยินมาว่าบรรดาชุดเกราะที่โผล่ขึ้นมากินอาณาเขตยาวมากเลยต้องการผู้ช่วยมากขึ้น นิรดาไล่นิ้วนับนักขุดชุดสมทบที่ศาสตราจารย์เวสเทอร์บีจงใจเรียกเฉพาะเป็นรายคนไป เคนเน็ตกับริชมอนด์เป็นนักมนุษยวิทยาไม่ใช่หรือไง เจ้าแอนดริวก็พวกศึกษาเทววิทยา ส่วนลาซารัสฉันไม่สงสัยหรอก เพราะเจ้านั่นชอบขุดของเก่าแบบพวกเรา ฉันบอกเมื่อกี้ไม่ได้ฟังหรือไงว่าชุดเกราะนักรบที่โผล่ออกมากินทางยาวมาก พวกนักขุดมีไม่พอเลยต้องขอคนฝ่ายอื่นมาช่วย นิรดาลงเสียงหงุดหงิด บางครั้งแฟนหนุ่มคนนี้ก็ทำหน้าซื่อจนน่าหมั่นไส้ อยากจะยันให้แบนติดกำแพงสักสิบรอบ ถึงเวลาเปลี่ยนบรรยากาศกันได้แล้วสิ เสียดายจังที่อยู่ในอังกฤษ ฉันอยากไปอียิปต์หรือจีนมากกว่า นายไปขอศาสตราจารย์เวสเทอร์บีดูสิ รับรองได้ไปสมใจแน่ นิรดาหยอกกลับมา หญิงสาวรู้ดีว่าศาสตราจารย์เฒ่าพิศวาสลูกศิษย์หนุ่มคนนี้มากแค่ไหน อัทธายุกลั้วหัวเราะในลำคอ พลางส่ายหน้าไปมา ฉันขี้เกียจฟังแกพูดเรื่องแม่วันละสิบรอบ ถ้าคุณน้าแอนลีนมาได้ยินนายพูดแบบนี้คงเสียใจแย่ หญิงสาวหัวเราะคิกคัก พลางนึกถึงแอนลีนผู้ผันแปรตัวเองไปเป็นอาจารย์ประจำอยู่ในมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์Knights Wing
ตอนกองทัพผีดิบ ฌา 6 ก่อกวนชวนประสาทสิไม่ว่า ชอบทำเหมือนกับว่าฉันเป็นเด็กไม่รู้จักโตสักที อัทธายุพ่นลมหายใจใส่จมูก พลางเหลือบมองแฟนสาวที่ส่งเสียงหัวเราะคิกคักอย่างสนุก เพราะนายน่ารักน่ะสิ คุณน้าแอนลีนถึงได้แกล้งไม่มีเบื่อ ขนาดฉันเองยังชอบ ให้มันได้อย่างนี้สิ ผู้หญิงรอบตัวฉัน ชายหนุ่มบ่นงึมงำ ทำหน้าย่นใส่เหมือนเด็กเวลาถูกเพื่อนล้อ ยิ่งทำให้นิรดาหัวเราะเสียงดังขึ้น เอาน่า มีแค่ฉันกับคุณน้าแอนลีนแกล้งนายก็ดีแล้วอัทธายุแยกเขี้ยวใส่ คำพูดน่าปลื้มเสียไม่มี
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
!ทีมนักขุดค้นชุดสมทบที่ศาสตราจารย์เวสเทอร์บีเรียกตัวมาช่วยงานไปรวมตัวกันที่ยอร์ก ด้วยพวกเขาต้องไปพบกับเจ้าหน้าที่ในพิพิธภัณฑ์เนชั่นแนลเรลเวย์ที่ชายชราฝากของขุดค้นทั้งหมดไว้ที่นี่ รวมถึงแผนที่ที่แสดงถึงแนวซากโบราณตั้งแต่ป่าสเตนมอร์ไปจนถึงเฮาสเทดส์
จุดขุดค้นครั้งล่าสุดของศาสตราจารย์เวสเทอร์บีมีไปถึงกำแพงเฮเดรียน ซึ่งห่างจากเฮาสเทสด์ไม่ไกลเท่าไร แต่ละจุดศาสตราจารย์เฒ่าจะทิ้งคนไว้เพื่อสำรวจพื้นที่โดยรอบต่อ และตัวเองจะรุดหน้าขึ้นไปเรื่อย ๆ ว่าชุดเกราะโบราณที่ขุดขึ้นมาสิ้นสุดตรงจุดไหน
พวกเราตรงไปหาศาสตราจารย์เลยดีไหม เคนเน็ตเอ่ยถามหลังจากเดินดูชุดเกราะที่ถูกขุดขึ้นมาจนหมด ลวดลายบนชุดเกราะและอาวุธเหมือนกับของที่ส่งไปในบีเอ็มรอบแรก อาจจะไปแค่บางที่ เพราะกว่าจะประสานงานที่นี่เสร็จ แล้วไปสมทบกันที่กำแพงเฮเดรียนคงเย็นพอดี ริชมอนด์พับแผนที่สำรวจของศาสตราจารย์เวสเทอร์บีเก็บลงกระเป๋า แล้วหันไปมองลูกทีมคนอื่นที่เดินเตร่ไปดูของที่ขุดค้นขึ้นมาได้ อยากรู้จังว่าพวกเขาเดินทัพไปทำอะไร แถมมีตายรายทางแบบนี้หรือว่าเป็นโรคระบาดนะ นิรดาก้มลงมองของเก่าจนเกือบแนบชิด ถ้าพวกเขาเป็นอัศวินเทมพลาร์ ผมพอจะเดาสาเหตุได้ ลาซารัส หนุ่มขี้อายและพูดน้อยออกความเห็น พลางชูโล่ที่วาดลวดลายเป็นไม้กางเขนให้คนอื่นดู ในสมัยก่อนอัศวินแห่งวิหารมีหน้าที่ปกปักษ์สมบัติทางศาสนา แต่บางทียังทำหน้าที่พิทักษ์คนสำคัญเช่นพระระดับสูงระหว่างการออกจาริกแสวงบุญ แต่นั่นเป็นสิ่งที่ผมเดา กองทัพนี้ไม่ใช่รูปแบบที่ผมพูด หมายความว่าไง อัทธายุเงยหน้าขึ้นจากเสื้อเกราะอ่อนตัวหนึ่งแอนดริวกลั้วหัวเราะในลำคอที่โดนลาซารัสโบ้ยให้ตอบคำถามแทน สายตาทุกคู่จ้องมองมาทางเขาเป็นจุดเดียว ชายหนุ่มกระแอมไออย่างวางท่าจนเคนเน็ตที่เป็นพวกขี้หงุดหงิดอยู่แล้ว โยนหมวกเหล็กใส่เจ้าคนท่ามาก
ถามแอนดริวดูสิ เขาชำนาญเรื่องพวกนี้มากกว่าผม ลาซารัสบ่นงึมงำในประโยคสุดท้าย หรี่ตามองชุดเกราะโบราณอย่างไม่แน่ใจขึ้นมาKnights Wing
ตอนกองทัพผีดิบ ฌา 7 อย่าเล่นตัวเหมือนพวกผู้หญิงน่า ที่นี่มีแค่คนเดียวก็เกินพอแล้ว คนถูกพาดพิงถึงทำตาเขียวใส่ ถลาจะเข้าไปฝากรอยมือบนหน้าอีกฝ่าย แต่อัทธายุรีบเข้าไปคว้าตัวได้ก่อน ใจเย็นน่านิด ระวังไว้เถอะ เคน ฉันจะไปฟ้องแฟนนายเรื่องนายแอบจีบลอร่า นิรดาแยกเขี้ยวขู่ฟ่อเหมือนนางแมว คนอื่นพากันหัวเราะคิกคักกับการทะเลาะกันของหมาและแมวคู่นี้ เอ้า จะฟังไหม แอนดริวกลั้นยิ้มไว้ แล้วเริ่มเรียกร้องความสนใจ นายควรจะพูดตั้งนานแล้ว เคนเน็ตบ่นงึมงำ ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่ต้องไปแกว่งปากหาเรื่องแม่สาวน้อยคนเดียวในคณะตามนิสัยหมาหรอก อันนี้เป็นเรื่องเล่านะ เป็นบันทึกของลอร์ดรัสเซล วอร์เรนแห่งยอร์ก นักวิชาการบางคนหาว่าเขาเป็นบ้า เพราะสูญเสียพี่ชายในการตามล่าพวกแม่มด ขอแต่เนื้อไม่เอาน้ำ แอนดริว เคนเน็ตเอ่ยเสียงต่ำ มองแอนดริวที่กลั้วหัวเราะพลางก้มศีรษะยอมลงให้ ฉันเจอบันทึกนี้ด้วยความบังเอิญน่ะ ลอร์ดรัสเซลเขียนเรื่องการรบระหว่างอัศวินศักดิ์สิทธิ์ที่ได้รับชุดยุทธภัณฑ์จากพระเจ้า กับวิญญาณชั่วที่เข้ามาในโลกนี้ ถ้าให้ฉันเดา ของพวกนี้น่าจะอยู่ในยุคเดียวกันกับลอร์ดรัสเซล ช่วงเวลาล่ะ ริชมอนด์หยิบดาบสั้นขึ้นมาพลิกดู มีตราประจำตระกูลที่เขาคุ้นตาฝังอยู่บนด้าม พลางเหลือบมองแอนดริวที่เริ่มคำนวณช่วงเวลาอย่างรวดเร็ว ชุดเกราะพวกนี้น่าจะอยู่ในช่วงก่อน ค.ศ. 1400 แล้วชุดยุทธภัณฑ์จากพระเจ้านี่หมายความว่าอะไร อัทธายุเอ่ยถามอย่างสงสัย ชายหนุ่มไม่คิดว่าชุดเกราะสนิมเขรอะพวกนี้จะเป็นสิ่งที่ลอร์ดรัสเซลบันทึกไว้ นั่นเป็นจดหมายฝากของเปาโลเขียนถึงคริสตจักรเอเฟซัส ลาซารัสพึมพำกับตัวเองแต่เสียงของเขาดังให้ทุกคนในห้องได้ยินลาซารัสบ่นอุบอิบในลำคอ พลางสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่แล้วปล่อยลมออกมา ชายหนุ่มหลับตาลง คิ้วขมวดเข้าหากัน และนึกว่าตัวเองควรจะเริ่มจากตรงไหนดี ก่อนตัดสินใจเอ่ยข้อความในพระคัมภีร์ที่ผุดขึ้นมาในสมองด้วยเสียงเรียบเรื่อยเป็นจังหวะ
อยู่ส่วนท้ายของจดหมายฝาก ลาซารัสน่าจะท่องได้ แอนดริวเสริมต่อให้ พยักเพยิดไปทางลาซารัสที่ทำท่าอึดอัดขึ้นมา ท่องให้ฟังหน่อยสิ แอนดริว ผมไม่... ฉันรู้ว่านายพกพระคัมภีร์มา ถ้าคิดว่าจำไม่ได้ก็เปิดอ่านเอาสิ แอนดริวยิ้มเล็กน้อย แต่แววตากลับพราวระยับที่ได้แกล้งหนุ่มน้อยขี้อายให้กลายเป็นจุดเด่น...
เหตุฉะนั้นท่านจงมั่นคง เอาความจริงคาดเอว เอาความชอบธรรมเป็นทับทรวงเครื่องป้องกันอก และเอาข่าวประเสริฐแห่งสันติสุข ซึ่งเป็นเหตุให้เกิดความพรั่งพร้อมมาสวมเป็นรองเท้า และพร้อมกับสิ่งทั้งหมดนี้ จงเอาความเชื่อเป็นโล่ ด้วยโล่นั้นท่านจะได้ดับลูกศรเพลิงของพญามารเสีย จงเอาความรอดเป็นหมวกเหล็กป้องกันศีรษะ และจงถือพระแสงของพระวิญญาณคือพระวจนะของพระเจ้า...Knights Wing
ตอนกองทัพผีดิบ ฌา 8 นั่นล่ะคือชุดยุทธภัณฑ์ของพระเจ้าที่ลอร์ดรัสเซลพูดถึง เขาเขียนไว้ว่าอัศวินศักดิ์สิทธิ์คือผู้ที่ได้รับการสวมชุดยุทธภัณฑ์เหล่านี้จากพระเจ้า หน้าที่ของพวกเขาคือการต่อสู้กับวิญญาณอันชั่วร้าย ถึงพูดไปฉันเองยังไม่เข้าใจเท่าไรเลย บางทีลอร์ดรัสเซลอาจจะซ่อนคำอะไรบางอย่างไว้ในบันทึก นับว่าเขาฉลาดมากกว่าจะเป็นบ้าอย่างที่พวกนักวิชาการบางคนคิด... แอนดริวจบท้ายด้วยความคิดของตัวเอง แล้วมองเพื่อนร่วมทีมที่นั่งฟังอภิปรายอันยืดยาว สรุปก็ยังไม่กระจ่าง ริชมอนด์ถอนหายใจเฮือก วางมีดสั้นไว้ที่เดิม พลางตบมือเรียกสติคนอื่นให้หันกลับสู่ความจริงในที่นี้ไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็น นิทานที่พวกเขาว่ากำลังโลดแล่นให้ลาซารัสได้ดู หนุ่มน้อยขี้อ้ายอ้าปากกว้าง พลางเหลือบมองทุกคนที่ไม่ได้เห็นภาพประหลาดเช่นเดียวกับเขา และเบื้องนอกไกลออกไป ชายหนุ่มได้เห็นกองทัพที่มีทั้งอัศวิน ทหารและชาวบ้านพร้อมด้วยอาวุธครบมือกำลังเดินขึ้นไปทางเหนือ เสียงแตรเขาสัตว์ยาวเนิ่นนานภายใต้ธงกางเขน และเขาได้เห็น
ฟังนิทานจากแอนดริวจบแล้วก็ถึงเวลาทำงานกันเสียที เรามีเวลาอยู่ที่นี่ได้แค่ชั่วโมงครึ่ง ถ้าอยากไปทันทานมื้อค่ำกับศาสตราจารย์ ไม่ใช่นิทานเสียหน่อย แอนดริวหน้างอ แล้วหันไปจัดการธุระของตัวเองทันที ...อัศวินศักดิ์สิทธิ์ผู้ได้รับชุดยุทธภัณฑ์จากพระเจ้า
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
!ทีมขุดค้นชุดใหม่ไปถึงกำแพงเฮเดรียนเกือบใกล้ค่ำ พวกเขาเห็นเต็นท์ผ้าใบตั้งเรียงกันห้าหลัง ห่างออกไปเป็นหลุมสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่ พอเข้าไปใกล้จึงได้เห็นว่าตรงกลางแปลงขุดเป็นอุโมงค์หินก่อขึ้นด้วยหินอ่อนสีดำ ปากอุโมงค์ถูกปิดด้วยหินภูเขาไฟทรงกลมเกลี้ยงเกลา ด้านบนมีตัวอักษรภาษากรีกขดเป็นวงกลมคล้ายรูปก้นหอย พอให้นิรดาที่เชี่ยวชาญด้านภาษาแปล หญิงสาวกลับบอกว่ามันผสมคำกันยุ่งเหยิง จนไม่รู้ว่าจะแปลได้อย่างไร
จูเนียร์!... เสียงทุ้มแหบของศาสตราจารย์เฒ่าทำให้อัทธายุทำหน้าเหนื่อย หันกลับไปยิ้มให้ชายชราที่ไว้เคราสีขาวยาวถึงหน้าอก สวัสดีครับ ศาสตราจารย์... โอ้ ๆ ตัวสูงขึ้นหรือเปล่าจูเนียร์ ศาสตราจารย์เวสเทอร์บีเลิกคิ้วมองศิษย์คนโปรด ยกมือขึ้นกะความสูงของชายหนุ่มที่สูงขึ้นจากครั้งที่แล้วที่เจอกัน ไม่มั้งครับ อัทธายุยิ้มน้อย ทำหน้าให้ดูสดชื่นกะปรี้กะเปร่า ซึ่งตรงข้ามกับอารมณ์ตัวเองในตอนนี้ เอาเถอะ ๆ ว่าแต่เป็นไงบ้าง พวกเธอแวะดูตามรายทางที่ฉันถางมาตลอดหรือเปล่า ศาสตราจารย์เฒ่าเปลี่ยนเรื่องพูดอย่างรวดเร็ว หันไปมองริชมอนด์ที่เป็นหัวหน้าคณะในชุดนี้ น่าตื่นตามากครับ พวกเราถกเรื่องนี้กันมาตลอดทางเลยทีเดียว ใช่ ๆ น่าตื่นตาทีเดียว โดยเฉพาะภาษากรีกบนปากอุโมงค์นั่น ฉันเพิ่งแปลได้แค่ประโยคเดียว แต่ก่อนอื่นพวกเธอมาดูนี่ก่อนดีกว่าKnights Wing
ตอนกองทัพผีดิบ ฌา 9ศาสตราจารย์เวสเทอร์บีกวักมือเรียกผู้มาใหม่ทั้งหมดไปยังเต็นท์ของตัวเอง ในนั้นมีชุดเกราะเปื้อนดินที่ยังไม่เช็ด โล่ทรงกลมและดาบสั้นหลายเล่ม แต่สิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะดึงดูดสายตาพวกเขามากกว่าสิ่งอื่นใด
แผ่นหนังสีดำที่มีขอบยับย่นราวถูกละลายด้วยไฟปูแผ่อยู่ตามความยาวของโต๊ะ นิรดาปราดเข้าไปดูด้วยความสนใจ ตัวอักษรขยุกขยิกปักด้วยไหมสีขาวเป็นภาษาที่เธออ่านออก หญิงสาวออกเสียงแผ่วเบา แต่ดังให้คนที่ยืนรอบด้านได้ยิน
ปริศนาซ่อนอยู่ในคำ ผู้มีปัญญาจะเข้าใจ แปลไม่ได้เรื่องเลย อัทธายุกลั้วหัวเราะหยอกกลับ คนถูกว่าเงยหน้าขึ้นถลึงตาใส่ ก่อนก้มลงสนใจกับแผ่นหนังสีดำตรงหน้า ฉันลองสลับคำไปมาอยู่หลายรอบทีเดียว แต่ที่แน่ ๆ คือฉันได้มาประโยคหนึ่งแล้ว ศาสตราจารย์เวสเทอร์บีหัวเราะอย่างชอบใจ มองเหล่าลูกศิษย์แต่ละคนที่ตนเองเคยสอนสมัยอยู่มหาวิทยาลัยศาสตราจารย์เวสเทอร์บีส่ายหน้าไปมา
ปริศนาของชุดเกราะจบลงที่นี่ บางทีถ้าเราแปลข้อความ...อืม ต้องเรียกว่าถอดข้อความปริศนาบนอุโมงค์นั่นออก และเปิดหินข้างหน้าได้... หินนั่นเปิดไม่ได้หรือครับ เคนเน็ตถามอย่างสงสัย ฉันไม่รู้ว่าคนสมัยก่อนเขาทำให้หินสองชนิดเชื่อมต่อกันเป็นเนื้อเดียวได้ยังไง บางทีหินปิดอุโมง์อาจจะกลมด้านเดียว ใครช่างสรรสร้างจัง แอนดริวหัวเราะเสียงแปร่ง เขาชอบเรื่องลึกลับแต่ไม่ชอบสิ่งที่เป็นปริศนาแบบนี้ เหมือนกับพวกกองหินรก ๆ แถวแถบคอร์นวอลส์กับเวลส์นั่นแหละ มีใครบอกได้บ้างไหมล่ะว่าใครสร้างโสตนเฮนจ์ ใครทำเฮบริดีน บางทีที่นี่คงถูกสร้างด้วยวิธีการที่เราไม่รู้ มีวัตถุประสงค์สำหรับบางสิ่งบางอย่าง ศาสตราจารย์เวสเทอร์บีกลั้วหัวเราะกับนิสัยของลูกศิษย์ พลางลูบเครายาวของตัวเองไปมา ไปทานมื้อค่ำกันเถอะ ฉันอุตส่าห์รอพวกเธอจนท้องร้องแล้วนะ ไป...แล้วพรุ่งนี้เรามาช่วยกันตีข้อความปากอุโมงค์ ที่ฉันเรียกพวกเธอมาเพราะมันนั่นแหละศาสตราจารย์เฒ่าลูบท้องลงพุงของตัวเอง เดินนำอดีตลูกศิษย์ไปอีกเต็นท์หนึ่ง ซึ่งมีคนงานบางคนเริ่มมาทานอาหารค่ำกันแล้ว เขาส่งเสียงทักทายด้วยสำเนียงผู้ดีอังกฤษขนานแท้ แต่นั่นไม่ได้ดูขัดตากันเลย ชายชราสามารถทำตัวกลมกลืนไปกับคนงานพวกนี้ได้อย่างแนบเนียน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เวลาค่อนดึกทุกคนพากันแยกย้ายไปพักผ่อน หลังจากจับกลุ่มคุยกันด้วยเรื่องงานและเลยไปถึงเรื่องส่วนตัว เคนเน็ต ริชมอนด์และแอนดริวจับกลุ่มกันเช็ดบรรดาชุดเกราะด้วยน้ำยา ดาบบางเล่มแม้ถูกฝังมานาน แต่ยังคงสภาพเดิมไว้ทุกส่วน โดยเฉพาะความคมจนพวกเขาสงสัยว่ามันทำจากอะไร หากไม่ใช่เหล็ก
อัทธายุมองหานิรดา แต่หญิงสาวไม่ได้อยู่ในกลุ่มรวมไปถึงเต็นท์ของศาสตราจารย์เวสเทอร์บี ชายหนุ่มเดินวนหารอบที่พัก จนเห็นลาซารัสยืนเหม่อมองไปทางกำแพงเฮเดรียนด้วยดวงตาเบิกกว้าง
ลาซารัส... เสียงทักของอัทธายุอยู่ในระดับปกติ แต่ทำให้เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยง และหันกลับมามองต้นเสียงด้วยท่าทางตระหนกตกใจKnights Wing
ตอนกองทัพผีดิบ ฌา 10ลาซารัสลูบหน้าตัวเอง พลางเหลือบมองไปทางเงาทะมึนท่ามกลางความมืด สายลมส่งเสียงหวีดหวิวชวนรู้สึกสยอง
เจ... เป็นอะไรน่ะ ทำหน้าเหมือนคนเห็นผี อัทธายุขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย แม้ลาซารัสจะเป็นคนพูดน้อยและขี้อาย แต่ไม่ขี้ตื่นอย่างที่เห็นนี้แน่ บางทีผมอาจจะเห็นผีก็ได้ เฮ้! อย่าพูดเล่นแบบนี้สิ อัทธายุกลั้วหัวเราะ พลางตบบ่ารุ่นน้องที่ขวัญชักจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเสียแล้วอัทธายุยักไหล่ พ่นลมหายใจออกมาเป็นควันขาว
ผมพูดจริงนะ เมื่อกี้เหมือนมีเงาคนอยู่บนกำแพงเฮเดรียนเต็มไปหมด พวกนั้นสวมชุดคลุมสีดำ ลอยวูบวาบไปทางโน้นทางนี้ที ลาซารัสอธิบายด้วยเสียงตะกุกตะกัก โบกมือยุ่งพัลวันให้อัทธายุเห็นภาพ แล้วกลืนน้ำลายเหนียวเหนอะหนะลงคอ แถมตาพวกนั้นยังเรืองแสงสีแดง... ตาคนจะเรืองแสงได้ยังไง เป็นพวกแมลงหรือเปล่า แล้วแมลงอะไรส่องแสงสีแดง... ลาซารัสเอ่ยเสียงสั่น เขาเกิดอาการหนาวยะเยือก เมื่อนึกถึงกลุ่มเงาดำประหลาดเหมือนภูติผีบนกำแพงเฮเดรียนขึ้นมา ที่บ้านเกิดพ่อฉันมี คนเฒ่าคนแก่มักบอกว่ามันเป็นผี แต่ฉันว่าเป็นแมลงที่ชอบดูดเลือดสัตว์มากกว่า อืมถ้าจำชื่อไม่ผิด คงเป็นขโมดน่ะ ผีขโมด...ขโมดดง ขะ... หนุ่มอังกฤษเชื้อสายยิวออกเสียงเจ้าสัตว์ดูดเลือดไม่ถูก มันออกเสียงยากสำหรับลิ้นพวกนาย อย่าลำบากเลย แล้วเจ้าสัตว์ชนิดนี้จะมาโผล่ถึงที่นี่เชียวหรือ ลาซารัสถามอย่างไม่อยากเชื่อ อัทธายุยักไหล่อีกรอบ พลางแค่นยิ้ม ฉันไม่รู้แหล่งหากินของมันหรอก แค่ฟังคนแก่เล่ามาอีกทีหนึ่ง พ่อฉันเป็นลูกชาวป่าน่ะ คงไม่ใช่ตัวอะไรของคุณแน่ ที่นี่เป็นที่ราบ ไม่ใช่ป่า เจ้าหนุ่มขี้อายเบ้ปาก พลางหันไปมองรอบตัวที่ชักมีลมแรงขึ้นทุกทีลาซารัสส่ายหน้าไปมา เขาถูกบางสิ่งบางอย่างดึงดูดให้มายืนตรงนี้จึงไม่ได้สนใจมองใคร หรือถ้าจะเห็นคงเป็นหญิงสาวท่าทางประหลาดคนหนึ่ง ยืนทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ใกล้ที่พักเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา
ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่รู้ บางทีมันอาจย้ายถิ่นฐานเข้ามาอยู่ที่นี่บ้างก็ได้ แล้วนายเห็นนิดไหม เธอไม่อยู่ในที่พัก อัทธายุพูดติดตลก พลางเปลี่ยนเรื่องถามหาแฟนสาวของตัวเองทันที เฮ้อ...ยายนี่ชอบทำให้คนอื่นเดือดร้อนชะมัด จะไปไหนก็ไม่บอก ปล่อยให้เป็นห่วง อัทธายุขยี้เส้นผมสีน้ำตาลไหม้ไปมา พลางบ่นถึงคนรักด้วยท่าทางหงุดหงิด แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ เอาเถอะ บางทีฉันน่าจะรู้นะว่าหล่อนอยู่ที่ไหนKnights Wing
ตอนกองทัพผีดิบ ฌา 11บทที่
2อัทธายุออกนอกเขตที่พักพร้อมกับไฟฉายอันโตไปยังแปลงขุดที่เห็นเมื่อตอนใกล้ค่ำ และเขาคาดถูกเมื่อเห็นนิรดายืนส่องไฟมองปากอุโมงค์ พร้อมจดตัวอักษรด้านบนยิก ชายหนุ่มส่งเสียงจิ๊จ๊ะเดินเข้าไปหาคนรักที่ไม่รู้ตัวว่ามีคนมา
นิด เจ้าของชื่อไม่ได้หันกลับมาตามเสียงเรียก สายตายังคงจดจ้องภาษากรีกหน้าปากอุโมงค์เหมือนคนต้องมนต์ อัทธายุขมวดคิ้วยุ่ง วันนี้คนรอบตัวเขาแปลกไปหมด ลาซารัสไม่อยู่กับร่องกับรอยไปแล้วหนึ่งคน มาคราวนี้นิรดาก็จดจ่อกับงานมากจนไม่สนใจเขาอีก นิด! อัทธายุยื่นหน้าเข้าไปตะโกนใกล้หูคนรัก นิรดาหันขวับกลับมาพร้อมกับฝ่ามือที่ฟาดลงมาบนหน้าชายหนุ่มอย่างพอเหมาะพอดี ตาบ้า! อยู่ใกล้แค่นี้ทำไมต้องตะโกนด้วยยะ อู้ย! ฉันต้องถามเธอมากกว่าว่าทำไมต้องตบหน้าฉันด้วย ชายหนุ่มครางน้ำตาเล็ด มือแม่คนรักของเขาใช่ว่าจะเบาน้อยเสียเมื่อไร สมน้ำหน้า นิรดาหัวเราะคิก พลางแลบลิ้นใส่ แล้วหันกลับไปมองภาษากรีกหน้าปากอุโมงค์ต่อ ทำไมมาอยู่ที่นี่คนเดียว รู้ไหมว่ามันอันตราย อันตรายตรงไหน นิรดาถามเสียงซื่อ เล่นเอาอัทธายุปวดศีรษะจี๊ดขึ้นมา ยายบ้า! ที่นี่มีแต่ผู้ชายนะ ออกมาคนเดียวดึกดื่นแบบนี้ เดี๋ยวได้โดนปล้ำหรอกนิรดาหัวเราะคิกคัก หันกลับไปมองแฟนหนุ่มที่ทำท่าเป็นห่วงอย่างจริงจัง ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายกำลังลืมบางสิ่งบางอย่าง และเธอต้องทบทวนความจำอันนั้น
ยุเทควันโดสายดำ กับเหรียญเงินการแข่งขันยิงปืนสั้น คิดว่าจะมีใครสิ้นคิดเข้ามาใกล้ฉันบ้าง แต่ อัทธายุพยายามหาข้อโต้แย้ง แต่นิรดาส่ายนิ้วไปมาและวางลงบนริมฝีปากแฟนหนุ่ม ถ้าเป็นห่วงนักก็อยู่เป็นเพื่อนฉันสิ แล้วฝากกลับไปเอากาแฟร้อนกับผ้าห่มอุ่น ๆ มาให้ฉันสักผืน ได้ไหม นิรดาส่งสายตาหวานเชื่อม พลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ อัทธายุหน้าแดงเรื่อเมื่อเจอแม่แมวสาวยั่วเข้าให้เสียแล้ว ทำไมถึงต้องเอาจริงเอาจังกับมันด้วย ศาสตราจารย์เวสเทอร์บีก็บอกแล้วว่าพรุ่งนี้เราจะมาช่วยกันแปล ฉันคิดว่าฉันไขปริศนานี้ได้ หญิงสาวตอบเสียงจริงจัง พลางโน้มตัวขึ้นหอมแก้มร่างสูงที่ยังขมวดคิ้วยู่ย่นอย่างไม่เข้าใจ ฉันอยากกินกาแฟร้อน ๆ แล้วล่ะ ยุอัทธายุถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขยี้เรือนผมสีดำนุ่มของแฟนสาวไปมา
ฉันจะรีบไปรีบมา ถ้าเห็นท่าไม่ดีรีบตะโกนร้องเสียงดังเลยนะ อย่าทำเก่งคิดสู้คนเดียวล่ะ จ้ะ นิรดาทำตาหวานเยิ้มรับคำแข็งขัน ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าเธอจะทำตามที่พูด แม้ไม่อยากวางใจแต่เขาก็ถูกไล่ออกมา- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Knights Wing
ตอนกองทัพผีดิบ ฌา 12อัทธายุย้อนกลับเข้าที่พักอีกครั้ง พลางเหลือบมองลาซารัสที่นั่งหน้าเซียว ช่วยทำความสะอาดชุดเกราะอยู่กับเคนเน็ตและแอนดริว ส่วนริชมอนด์กำลังยืนด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ข้างเต็นท์ผ้าใบของศาสตราจารย์เวสเทอร์บี ชายหนุ่มจึงเดินเข้าไปตบไหล่ทักอย่างสงสัย
ทำอะไรน่ะ ริช ถ้าไม่อยากถูกจับก็เงียบซะ! ริชมอนด์กระซิบเสียงแหบ ดึงอัทธายุให้มายืนแอบที่เดียวกัน พลางสอดไมโครโฟนขนาดเล็กเข้าไปข้างใต้เต็นท์ผ้าใบ และพยายามดีดมันเข้าไปข้างในให้มากที่สุดโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว โชคดีที่ชายหนุ่มถนัดงานแบบนี้เสียด้วย ตามมา ริชมอนด์ฉุดอัทธายุให้กลับไปยังกองไฟกลุ่มตัวเองอีกครั้ง พลางนั่งลงข้างเคนเน็ตที่ถือกล่องสีดำขนาดเท่าฝ่ามืออันหนึ่ง จะอธิบายได้หรือยัง อัทธายุร้องถามอย่างไม่เข้าใจ พยายามมองหน้าแต่ละคนที่หลบสายตาเขา ยกเว้นริชมอนด์ เมื่อกี้มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้าไปในกระโจมของศาสตราจารย์ ริชมอนด์เฉลย แต่ไม่ได้ทำให้คนถามรู้สึกกระจ่างขึ้นมา นอกจากจะผูกปมที่คิ้วมากขึ้นไปอีก ชายหนุ่มจึงต้องขยายความ ผู้หญิงคนนั้นตามเรามาตั้งแต่ที่ยอร์กแบบห่าง ๆ ถ้าไม่มีใครสังเกตนะ แต่บังเอิญว่าฉันสังเกตเห็นและเธอแวะทุกที่ที่เราแวะ บังเอิญเหลือเกินที่เพื่อนของฉันมันเอาของเล่นมาให้ทดลองใช้ ฉันเลยให้รชไปหย่อนเครื่งสอดแนมรุ่นพิเศษ จะได้รู้ว่าเธอเป็นใคร เคนเน็ตกลั้วหัวเราะอย่างสนุก พลางหมุนจูนคลื่นหาสัญญาณ แล้วพวกเขาก็ได้ยินสิ่งที่ต้องการจากกล่องสีดำในมือเคนเน็ต คุณทำผิดข้อตกลงนะ ศาสตราจารย์เวสเทอร์บี เสียงทุ้มนุ่มหูเอ่ยขึ้นแผ่วเบา ในน้ำเสียงนั้นแฝงรอยไม่พอใจต่อคนที่สนทนาด้วย เจ้าของเสียงนี้คือหญิงสาวที่เข้าไปในเต็นท์ของชายชราเมื่อครู่ ฟังเหตุผลผมหน่อยสิ มิสนิรา เสียงที่สองนี้มาจากเจ้าของเต็นท์ คุณอาจจะมีเหตุผลร้อยแปดพันเก้าเพื่อให้ฉันยอมรับ แต่ความจริงแล้วก็คือคุณทำผิดสัญญาที่ให้ไว้กับฉัน คุณพยายามหาทางเปิดอุโมงค์ฝังศพนั่น แต่มันไม่น่าจะเกิดความเสียหายอะไรนี่ น้ำเสียงของศาสตราจารย์เฒ่าพยายามโน้มน้าวให้อีกฝ่ายคล้อยตามอย่างหนัก แต่ดูท่าสาวปริศนาคนนี้จะไม่โอนเอียงตามไปด้วย คุณว่าไม่มีอะไรเสียหายหรือ เสียงนิราบอกถึงความขบขัน ก่อนแปรเป็นขมขื่นจนน่าสงสาร แค่การที่ฉันบอกที่ฝังศพนักรบชุดเกราะพวกนี้ก็เสียหายมากพอแล้ว แต่เพราะทางเราไม่มีคนที่จะตามหามันได้อีก ฉันจึงต้องเสี่ยงให้คนนอกอย่างคุณเข้ามาช่วย มิสนิรา ถึงแม้ผมจะทำงานด้านโบราณคดี แต่ก็เชื่อยากนะว่ามีอาวุธที่ทำจากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ขบวนการนักแอบฟังพากันอ้าปากค้าง ส่งเสียงอะไรไม่ออก สองคนนี้กำลังพูดอะไรอยู่ อาวุธจากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ นี่มันไม่ใช่นิยายนะ
! เพราะคุณไม่รู้ว่าที่นี่เมื่อก่อนเกิดอะไรขึ้น โรคระบาดที่คร่าชีวิตคนในบริเตนอย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นแพร่พิษของเธอให้แก่คนบนเกาะนี้ คราวนี้อะไรอีกฟะ เคนเน็ตที่นั่งฟังอยู่นาน เริ่มรู้ว่าเรื่องที่ฟังเริ่มไร้สาระมากขึ้นKnights Wing
ตอนกองทัพผีดิบ ฌา 13นิราถอนหายใจหนัก ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้อารมณ์ของเธอเป็นอย่างไร แต่เสียงพึมพำที่หลุดออกมาจากปากไม่สามารถรอดพ้นไมโครโฟนไวต่อเสียงได้
แค่กาฬโรค ศาสตราจารย์เวสเทอร์บีเอ่ยแก้ ในน้ำเสียงเริ่มดูแคลนคู่สนทนาขึ้นมา บางทีชายชราอาจจะคิดว่าเธอเป็นบ้าไปแล้วก็เป็นได้ ตาแก่งี่เง่าเอ้ยพรืด
เสียงหัวเราะหลุดออกมาจากคนที่นั่งมุงหัวกันอยู่ข้างกองไฟ ริชมอนด์เบนหน้าหันหนีพลางยกมือขึ้นปิดปาก เคนเน็ตและแอนดริวลงไปนอนหัวเราะท้องคัดท้องแข็งอยู่บนพื้น พวกเขาคิดว่าหากศาสตราจารย์เวสเทอร์บีได้ยินคำพูดเมื่อครู่ เต็นท์ได้กระเปิงแน่ พูดจาหว่านล้อมแบบนี้เมื่อไรเขาจะเชื่อล่ะ นิรา แสดงให้เห็นไปเลยดีกว่า เสียงแหบห้าวดังขึ้น ทำให้คนที่หัวเราะคิกคักอยู่ด้านนอกชะงัก มีบุคคลที่สามตั้งแต่เมื่อไร อย่ามาทำให้เสียเรื่องนะคะคุณอาเธอร์ นิราร้องปนฉิว แล้วตามด้วยเสียงโครมครามสลับกับเสียงร้องอย่างตกใจของศาสตราจารย์เวสเทอร์บี หยุดนะ! แกรู้หรือเปล่าว่ากำลังทำลายโบราณวัตถุของชาติ เหวอ! หยุดนะคุณอาเธอร์! เสียงของนิราเข้มขึ้น ทำไมล่ะนิรา ของพวกนี้น่าจะหายไปตั้งนานแล้ว อาวุธที่ได้รับการเจิมไม่ควรมาอยู่ในมือของคนที่ไม่รู้ค่า กลุ่มอัศวินศักดิ์สิทธิ์ล่มสลายไปแล้ว! เธอไม่ควรจะฟื้นฟูมันขึ้นมาเรื่องชักจะยุ่งวุ่นวายขึ้นทุกที มีทั้งอาวุธจากต้นไม้ในสวนเอเดน กลุ่มอัศวินที่ล่มสลาย ชายหญิงแปลกหน้าคู่หนึ่งกำลังพูดถึงเรื่องที่ดูเหมือนนิยายไปทุกที แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังตั้งใจฟัง
คุณไม่เข้าใจ! นิราร้องเสียงดัง ฉันนี่นะที่ไม่เข้าใจ ชายแปลกหน้าร้องเหอะในลำคอ ฉันเข้าใจดีเลยล่ะ วันนี้ครบรอบ 650 ปี และมีเลข 13 เต็มไปหมด เหมาะนักล่ะที่บาลัลจะกลับมา นี่ยิ่งมีหญิงสาวที่เกิดวันศุกร์ที่ 13 ยิ่งดีเข้าไปใหญ่ เป็นเครื่องสังเวยชิ้นเยี่ยมคำพูดนั้นทำให้อัทธายุสะดุ้ง ชายหนุ่มรู้จักหญิงสาวที่เกิดวันศุกร์ที่
13 อยู่คนหนึ่ง และตอนนี้เธออยู่คนเดียวเสียด้วย เขาลุกพรวดขึ้นพลางวิ่งไปยังอุโมงค์ที่นิรดาอยู่ด้วยใจรู้สึกไม่ดี ไม่สนใจเสียงเพื่อนที่ร้องเรียกตามหลังมาอย่างตกใจ- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ลมกลางคืนเริ่มพัดแรงขึ้นจนเศษหญ้าลอยคลุ้งขึ้นมา โดยเฉพาะเมื่ออัทธายุวิ่งเข้าไปใกล้ปากอุโมงค์ ชายหนุ่มยกมือขึ้นบังหน้า พยายามเบิกตามองฝ่าม่านลมเข้าไป และเขาก็ได้เห็นสิ่งที่ลาซารัสพูด
เงาดำบางอย่างในเสื้อคลุมสีดำสนิท ลอยวูบวาบไปมาอย่างเชื่องช้า ตรงจุดทีคิดว่าเป็นดวงตาส่องแสงสีแดงเรื่อเรือง พวกมันลอยวนรอบนิรดาที่ไม่รู้เลยว่ารอบตัวกำลังเกิดอะไรขึ้น อัทธายุกัดฟันกรอดเดินฝ่าม่านลมเข้าไป แต่ชายหนุ่มต้องยืนนิ่งงันเมื่อเงาดำร่างหนึ่งลอยวูบมาทางเขา
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
บทนำ​
ำ​​แพ​เฮ​เรียน
.ศ. 1349ำ​​แพหินยาวสุลูหูลูา าายฝั่ทะ​​เลฟาหนึ่รอีฟาหนึ่ยามะ​วันิพลบ ​ให้วามรู้สึ​เวิ้ว้า ยิ่​เมื่อมอึ้น​ไปบน​เนิน​เา​แล​ให้​เห็นถึวามมืที่ำ​ลัลุลามลมา ายหนุ่ม​ในุ​เสื้อลุมสีำ​ ​เม้นามอ​เ้า​ไป​ในวามมื ​เหมือนะ​้นหาอะ​​ไรบาอย่า มือ​เรียว​ในถุมือหนัสีำ​ยาวถึศอ พยายามบัับม้า​ไม่​ให้ื่นวิ่หนีาุที่ยืน
ท้อฟ้า​เหนือวามมืมิส่อ​แสสีม่วอม​แ ราวะ​บอถึวามหมายบาอย่า สิ่นี้​เป็นสัลัษ์ที่​ไม่่อยี​เท่า​ไรนั ​เสียพึมพำ​​เหมือนบทสวลอยมาามสายลม ลุ่ม​เาำ​ปราึ้น​เหนือำ​​แพหินะ​ทันหัน วามมืรนั้นรวมัว​เป็นลุ่ม้อน​และ​่อ​เิ​เป็นรูปร่าน
ม้าสีน้ำ​าล​แวบวิ่​เ็มฝี​เท้า ​เมื่อ​เ้านายอมันระ​าสายบั​เหียน​ไปยัทิศทารัน้ามอลุ่ม​เามืปริศนา ายหนุ่มวบม้าวิ่ผ่านทุ่ห้า​และ​หุบ​เา้วยวาม​เร็วที่​แทบหาย​ใ​ไม่ทัน สายลมหนาวปะ​ทะ​​เ้าับ​ใบหน้า ​แ่​ไม่​เท่าับวามหนาวยะ​​เยือที่​ไล่ามหลั ​เา​เพิ่​เย​เิวามรู้สึหวาหวั่น​เป็นรั้​แร ลาสัหร์อ​เาบอว่าสถานที่​แห่นี้ำ​ลัลาย​เป็นสมรภูมิรบะ​​ไม่มีสิ่​ใรอีวิ​ไป​ไ้
​แสสว่าาุ​ไฟ​เล็ ๆ​ ทำ​​ให้​เา​ใ้ำ​ลั​เฮือสุท้ายวบร​เ้า​ไป ม้าสีน้ำ​าล​แ​เพศ​เมียพุ่ระ​​โน้ามผ่านำ​​แพ​ไม้ ปล่อย​ให้ร่า​เ้านายที่อยู่บนหลัลอยละ​ลิ่วลมา ​แ่นับว่า​โยัีที่มีนรับร่าอ​เา​ไว้ ​เสียร้อ​เอะ​อะ​ั​แว่วอยู่้าหูับสำ​​เนีย​ไม่​ไ้ว่าพูุยอะ​​ไรัน น​เมื่อ​เาลืมาึ้นมาอีรั้็พบว่าัว​เอถูประ​ออยู่​ในว​แนอลอร์มาริออน
"
"
ำ​​แพ​เฮ​เรียนถูยึ​แล้วรับ..." อย่า​เพิ่พูอะ​​ไรอนนี้" น้ำ​​เสียอลอร์มาริออนทุ้มุ วาสีน้ำ​​เิน​เ้ม​แฝ​แววำ​หนิปน้วยวามห่ว​ใย"
ลอร์มาริออน ​แม่ม​เล่นาน​เาที่ำ​​แพ ​แ่้า​ไม่รู้ว่า​เาสลัหลุมา​ไ้อย่า​ไร" ​เอร์วอล​เทอร์​เ้ามาระ​ิบาทา้านหลั ​เราะ​สี​เินอ​เาสะ​ท้อน​ใส่วาายหนุ่มปริศนาที่บัับม้าบุระ​​โน​เ้ามาถึลา่ายพั"
้ามา​เพื่อ​แ้่าวท่าน..." รัส​เลอ้าปาพูสลับับ​ไอ​เสียั"
พว​แม่ม...​เรียหิ​แพศยามา..."ำ​พูอายหนุ่มปริศนาทำ​​ให้นที่อยู่รายรอบนิ่ัน บานทำ​หน้า​ไม่​เ้า​ใ บานทำ​หน้า​ไม่​เื่อถือ้ำ​ยั่น่า​เา ลอร์มาริออนยมือึ้นรู่หนึ่ ​เสียอื้ออึทั้หลายพลัน​เียบล ท่านลอร์​แห่ยอร์ปลผ้าลุมสีำ​อายหนุ่มที่นำ​่าวหายนะ​มาออ ​เผย​ให้​เห็นา​เนอัน​เล็​โผล่ออมา
"
​เา​เป็นริส์" ​เสียพึมพำ​ัึ้นมาอี"
​เ้าล้าสาบาน่อพระ​​เ้า​ไหมว่าที่พู​เป็นวามริ" ลอร์มาริออน​เอ่ยถาม​เสีย​เรียบKnights Wing
อนอทัพผีิบ า 2"
พระ​​เ้า​เป็นพยาน​ให้้า ​แม้้าะ​​ไม่​ใ่อัศวินศัิ์สิทธิ์ ​ไม่​ไ้รับารสวมุยุทธภั์​เ่นท่าน ​แ่้วยวามสัย์​แห่สาวอพระ​​เ้า ​แ่..." รัส​เล​เอ่ย​เสียรัว​เร็ว ​และ​นั่นทำ​​ให้​เา​ไอึ้นมาอี "...ืนนี้า​แพ​เฮ​เรียนะ​ลาย​เป็นสุสาน ผู้ถือสาส์นถูัวามิ​ให้มา ​แ่้า้อมอบสิ่นี้​ให้​แ่ท่าน"รัส​เลล้ว​เ้า​ไป​ในอ​เสื้อ หยิบท่อน​ไม้สลั้วยัวอัษรรี หานที่อ่าน​เป็นะ​บอ​ไ้ว่าัวอัษรนั้นือบทหนึ่อพระ​ัมภีร์ ​และ​สิ่ที่ายหนุ่มพู​ในะ​ที่สิลา​เลือนล​ไปทุที ​เป็นสิ่อย้ำ​ถึ​เหุาร์ที่ะ​​เิึ้น
"...
​เพราะ​​เรา​ไม่​ไ้่อสู้ับ​เนื้อหนั...​และ​​เลือ ​แ่่อสู้ับ​เทพผู้รอศัิ​เทพ ​เทพผู้รอพิภพ...​ใน​โมหะ​วามมื​แห่​โลนี้...่อสู้ับ​เหล่าวิาที่ั่ว...​ในสถานฟ้าอาาศ" มืออรัส​เลร่วลสู่พื้นพร้อมับท่อน​ไม้สลัอัษรรี ​แ่ลอร์มาริออนรอรับ​ไว้ ​เยหน้าึ้นมอ​เหล่าอัศวิน​และ​ทหารที่ยืนอยู่รายรอบ"
​เอร์วอล​เทอร์หัว​เราะ​​ในลำ​อ ระ​ับาบที่อยู่้า​เอว้วยวามมุ่มั่น
ำ​พูอ​เา​ไ้บอ​เล่าถึอนอพว​เรา พว​เ้ายั้อารอยู่ร่วมับอทัพอัศวินศัิ์สิทธิ์อีหรือ​ไม่..." ​แม้ลอร์มาริออนะ​พู​ในวามัระ​ับปิ ​แ่​เสียอ​เาััวาน​ไปทั่ว "​แม้้าะ​​ไม่​ใ่อัศวินศัิ์สิทธิ์​เ่นท่าน หรือ​ใรหลายน​ในที่นี้ ​แ่​เราะ​​ไม่ยอม​ให้อำ​นามืมาบุรุบ้าน​เิ​เรา สรามนี้​เป็นอพระ​​เ้า ผู้ทร​เป็นธัยอ​เรา!"​เสีย​เฮัระ​หึ่มรับำ​พูอ​เอร์วอล​เทอร์ ​เหล่าทหาร​และ​อัศวินรวมถึาวบ้านบานที่ับาบ​ไ้ พาันมารวมลุ่ม​เรื่อย ๆ​ นับั้​แ่พีิสสริท์นถึยอร์​เียร์ าลุ่มอัศวินศัิ์สิทธิ์​เพียสามสิบ​เอ็น ลาย​เป็นลุ่ม​เิน​เท้าถึ
1,000 น ​และ​ม้าอี 500 ัว"
​แล้ว​เ้าหนุ่มนี่ะ​ทำ​อย่า​ไรีละ​ ลอร์มาริออน" ​เอร์วอล​เทอร์​เอ่ยถามถึปัหาที่อยู่​ในว​แนอผู้นำ​ทัพศัิ์สิทธิ์"
​เอร์วอล​เทอร์​เินา​ไปามำ​บออลอร์มาริออน ระ​​โมนา​เล็ถู่อึ้น พร้อมับนที่ิว่าสามารถปป้อผู้นำ​่าว​ให้มีีวิรอ​ไปาืนนี้​ไ้ ลอร์มาริออนอุ้มร่า​ไร้สิ​เ้า​ไป​ในระ​​โมั่วราว ​ไฟถูุึ้น​เพื่อ​ให้​เิวามอบอุ่น้า​ใน ​เาวาร่ารัส​เลลบนที่นอน​และ​ทอมอ้วย​แววา​เศร้าสร้อย
​เาะ​มีีวิรอ ั้ระ​​โมพัสำ​หรับ​เา​และ​ัน​ให้อยู่ที่นี่อีสามน หน้าที่อ​เาบ​แล้ว" ลอร์มาริออนมอายหนุ่มปริศนาที่น่าะ​มีอายุห่าา​เาร่วมสิบปี วาสีน้ำ​​เิน​เ้มทอ​แววอ่อน​โยน ราวับอีฝ่ายมิ​ใ่น​แปลหน้า"
้าอุส่าห์ห้าม​ไม่​ให้​เ้าามมา ​แ่​เ้า็ื้อรั้นนัรัส​เล ​เื้อสายวอร์​เรนะ​้อ​ไม่มอับ​ไป ้าฝาทุอย่า​ไว้ับ​เ้า​แล้ว อพระ​​เ้าุ้มรอ​เ้า น้อายอ้า"ลอร์มาริออนหมุนัว​เินออ​ไป ลมหนาว​แะ​สัมผัสผิว​แ้มพร้อมับลิ่น​เหม็น​เน่าลอยมา บ​ไฟ​เริ่มุึ้นทีละ​อัน ​เสียาบระ​ทบับ​เราะ​ัสลับับ​เสียสวมน์ หลายนล้ว​เหล้า​ในอ​เสื้อมาิบ ​เพื่อ​ให้ร่าายอบอุ่น​และ​​เวียนส่่อันนหม ​แล้วา​ใที่ประ​หวั่นพรั่นพรึ่อสิ่ที่​ไม่รู้​แปร​เป็นห้าวหา ​ใรบาน​โห่ร้อออมา​เพื่อ​เรียวัำ​ลั​ใอัว​เอ มีน​โห่ร้ออบลับ ​และ​​ใรหลายน็ทำ​าม
"
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
​แ่อทัพอพระ​​เ้า ​แ่บริ​เน!"Knights Wing
อนอทัพผีิบ า 3​เวลาผ่าน​ไปนถึรุ่​เ้า บรรยาาศ​เหน็บหนาวน​แทบ​แ็าย​เมื่อืน​เริ่มลาย าร่อสู้ที่มี​เสียร้อ​โหยหวนัอยู่​เป็นระ​ยะ​นระ​ทั่​ใล้​เ้า​ไ้​เียบสบ นถูทิ้อยู่​เบื้อหลัพาันระ​สับระ​ส่าย ลอบมอ​เ้า​ไป​ในระ​​โมที่มีนที่ยั​ไม่​ไ้สิฟื้นึ้นมา น​เมื่อผ้าม่านระ​​โมถู​เลิึ้นมาอย่ารว​เร็ว
รัส​เลวาสายามอบริ​เว​โยรอบ​และ​​เบิาว้า ​แสยาม​เ้าทำ​​ให้พว​เา​เห็นหน้าายหนุ่มัึ้น ​และ​​เพิ่สั​เ​เห็นว่า​เามี​เ้า​โรหน้าล้ายลอร์มาริออน รวมถึวาสีน้ำ​​เิน​เ้มที่มีร่อรอยอวามอ่อน​เพลีย
"
รัส​เลวบม้า​ไปยัสถานที่อัน​เป็นสมรภูมิ​เมื่อืน ลิ่น​เลือ​และ​ลิ่น​เหม็น​เน่าลอยมาามสายลม นำ​พา​เา​ให้​ไป​เห็นลุ่มาศพ​เปื่อย​เน่า​และ​อัศวิน​ในุ​เราะ​​เิน ายหนุ่มรีบลาม้ามอหานที่​โอบประ​อ​เา​ไว้​เมื่อืน
​เาทิ้้า...​เาทิ้้าอีรั้​แล้ว" รัส​เลพึมพำ​​ในลำ​อ พรวพราร​ไปยั​แม่ม้าสีน้ำ​าล​แที่พา​เาิามอทัพอัศวินศัิ์สิทธิ์มา"
ร่า​ไร้ีวิอลอร์มาริออนถูพลิหาย ​ใบหน้าาวีอ​เามีราบ​เลือ​แห้​เรอะ​รั​และ​​เศษินิ รัส​เล​เบิา​โพล วาสีน้ำ​​เิน​เ้มปริ่ม้วยน้ำ​า มอหน้าออพี่าย่ามาราที่ถูอะ​​ไรบาอย่าทะ​ลวลึ น​เห็นระ​ูสีาว้า​ใน ายหนุ่มร้อ​โหยหวนลั่น น้ำ​าทะ​ลั​ไหลอย่ามิอาห้าม​ไ้
มาริออน...พี่มาริออน!" รัส​เละ​​โน​เรียื่อพี่าย่ามาราลั่น ทั้ที่รู้ว่าะ​​ไม่มี​เสีย​ใอบลับมา นายหนุ่ม​ไปพบร่า​ไร้ีวิอลอร์มาริออน นอนว่ำ​หน้าอยู่บน​เนินห้าที่ลาย​เป็นสี​แาน"
...
พี่มาริออน!!" ​แ่สรามนี้ยั​ไม่สิ้นสุKnights Wing
อนอทัพผีิบ า 4บทที่
1พิพิธภั์บริิ ปี
1999​เสีย​โทรศัพท์​แสบ​แ้วหูัึ้นหลายรั้ ​แ่​ไม่สามารถึวามสน​ใานที่นั่ถือ​แว่นยายส่อู​โบราวัถุที่​เพิ่​ไ้มาอยู่รมุมหนึ่อห้อ ​แสา​โม​ไฟ​เป็นุสว่า​เพีย​แหล่​เียว​ในห้อมืทึบ บน​โ๊ะ​มีหนัสือหลาย​เล่ม​เปิทิ้้า​ไว้ ​และ​หา​แสา​โม​ไฟ​แผ่รัศมีนอ​เหนือา​โ๊ะ​​ไม้สีน้ำ​าลอ่อน ะ​​ไ้​เห็นว่าบนนั้นมีอหนัสือ​เปิทิ้้า​ไว้​เ่นัน
“
อัทธายุสะ​ุ้​โหย ​แทบทำ​หินสลัรูปฮี​โรราฟฟิที่​เาพยายามีวามหมายหลุามือ ายหนุ่มหัน​ไปมอร่า​โปร่ระ​หที่ีหน้ายัษ์​เิน​เ้ามา ​ไฟ​ในห้อถู​เปิสว่าน​เห็น​ไ้ว่า​แทบทุ​โ๊ะ​มีหนัสือวาอ​ไม่​เป็นระ​​เบียบ รวมถึบนพื้นที่นิรา​เะ​นมันล้ม​ใส่​เท้า หิสาวสบถัลั่น ​และ​พาล​โทษนที่อยู่​ในห้อ
อัทธายุ!!...” ​เสีย​แหลมปานฟ้าผ่าั​เปรี้ย ทะ​ลุ​เ้า​ไป​ใน​โสประ​สาทหู​เ้าอื่อ ประ​ูห้อส่​เสีย​เอี๊ยอ๊าล้ายับะ​หลุมาามมือ“
หูนายมีปัหาหรือ​ไถึ​ไม่ยอมรับ​โทรศัพท์ หา!!” ​เป็นที่รู้ันีว่า​โทรศัพท์​ในห้อนี้​เป็นมลพิษทา​เสียที่​ไม่มี​ใรอยา​ไ้ยิน นหูหนว​เท่านั้นที่สามารถทน​ไ้“
่า...​ใ​เย็น ๆ​ นิ” อัทธายุทำ​​ใีสู้​เสือสาวที่ำ​ลัะ​​เ้ามาถลหนั“
สิบรั้...สิบรั้​เียวนะ​ที่ัน​โทร​เ้ามา ​แ่นาย็​ไม่ยอมรับ!” นิราย่าสามุม​เ้ามา​เรื่อย ๆ​ ​แล้วบ​โ๊ะ​ที่วาั้นอัทธายุ​และ​หิสาว​ไว้ หา​ไม่มีมัน​เธอ​ไ้บน้าหน้า​แทน“
อ่า...มีอะ​​ไรหรือ้ะ​” ายหนุ่มถาม​เสียหวาน ลอบลืนน้ำ​ลายอึ​ให่“
ิว่าพู​เสียหวาน​แล้วันะ​​ไม่ระ​​โน​ใส่นายหรือ​ไ” นิรายิ้ม​แย​เี้ยว วาสีำ​ส่อ​แวว​เอาริามที่พู อัทธายุ​เหื่อ​และ​ิหาทาหนีที​ไล่“
ือ ันมัว​แ่่อับานมา​ไปหน่อย” ำ​​แ้ัวนี้​ไม่น่าะ​รอพ้นม​เี้ยว​แม่​เสือสาวอารม์ุนนี้​ไ้นะ​ อัทธายุยิ้ม​แหย ลานิ้วผ่าน​แผ่นิน​เหนียวนาสี่​เหลี่ยมัุรัส ที่มีวามยาว​เท่าท่อน​แน​เ็​เล็ ๆ​ นหนึ่“
​เ้า​แผ่นหินนี่สลััวอัษรที่พอ​แปล​แล้ว​ไม่​เ้า​ใ​เท่า​ไร ​เธอ​เ่ภาษาฮี​โรราฟฟิ​ไม่​ใ่หรือ ​ไม่ลอมาูหน่อยล่ะ​”​แล้วอัทธายุ็หาทา​ให้นิรา​เบนวามสน​ใ​ไปา​เา​ไ้ หิสาว​เินอ้อม​โ๊ะ​​เ้า​ไปู​แผ่นหินที่ายหนุ่มว่า มือลูบาัว​เอ​ไปมาอย่ารุ่นิ ​เมื่อ​เอาร​เรียำ​​แบบที่​ไม่​เย​เห็นมา่อน พลา้มหน้าลนมูิอยู่ับ​แผ่นิน​เหนียว ​และ​​ไ้ลิ่น​เหม็น​เน่าบาอย่าน้อสูมูัฟุฟิ
“
“
ยุ ​ไ้ลิ่น​เหม็น​เน่าอะ​​ไรบ้าหรือ​เปล่า” ​เปล่านิ อ้า...ันอาบน้ำ​มา​แล้วนะ​ ถึะ​​ไม่​ไ้ลับห้อพัสัสอสามวัน็​เถอะ​” อัทธายุร้อลั่น ​เาว่าหิสาว้อหา​เรื่อ​เาอี​แน่“
าบ้า!” นิราร้อปนิว ีมือลบนท่อน​แนอีฝ่าย​เ็ม​แร “ัน​ไ้ลิ่น​เหม็น​เน่า​เหมือนมีสัว์อะ​​ไรสัอย่ามาายา รู้สึว่ามันะ​มาารนั้น...” นิ้ว​เรียวี้​ไปอีมุมห้อหนึ่ึ่มีล่อ​ไม้สีำ​ั้วาอยู่Knights Wing
อนอทัพผีิบ า 5อัทธายุมวิ้วยุ่ ​เิน​ไปยัล่อ​ไม้สีำ​ที่ถูส่มาาศาสราารย์​เวส​เทอร์บี​แล้ว​เปิู้า​ใน
“
“​ไม่มีาหนูาย” ายหนุ่มพูิล ​ไล่สายามอุ​เราะ​​โบรา บาอันทำ​มาา​เิน​และ​มีลายันนูน​เป็นรูปบาอย่าที่ราล​ไปมา “รู้สึว่าศาสราารย์​เวส​เทอร์บีะ​ุ​เอ​ในอัฤษนี่​แหละ​ อืม...​ใ่​แล้วล่ะ​ ​เมื่อสอสัปาห์่อน มี​โทรศัพท์​เรียท่าน​ให้​ไปูอที่​โผล่ึ้นมา​ในยอร์​เียร์ นี่​เป็นส่วนหนึ่อพวมัน” ันว่า​ไ้ลิ่น​เหม็นมาามันนะ​” นิราบ่นึมำ​ ​แล้ว้อร้อิว​เมื่ออัทธายุพูอบลับมา“
“
สสัยมู​เธอ​เสีย​แล้วล่ะ​มั้” าบ้า!”หนัสือ​เล่มหนาถู​เวี้ยลอย้ามหัว​ไป​เียิว ายหนุ่มลืนน้ำ​ลายั​เอื้อ หา​โนศีรษะ​สสัย​ไ้สลบ​เหมือ​แน่ นับวัน​แม่นรัอ​เาะ​​เล่นอหนัมาึ้นทุที ิถูหรือผิ​ไม่รู้ที่บับ​เ้าหล่อน ​เาอาะ​าย​เพราะ​​โน​แฟนสาวารรม​เอา็​เป็น​ไ้
“
“
มือัหนัึ้นทุวัน​แล้วนะ​นิ” ​เพิ่รู้หรือยะ​” นิรา​แลบลิ้น​ใส่ ​แล้วนึึ้น​ไ้ว่า​เธอ​เ้ามาหาอัทธายุทำ​​ไม หิสาววา​แผ่นิน​เหนียว​ในมือ ้อมอนรัที่​เิน​เ้ามานั่​เ้าอี้้า​เธอ“
“
​เ้านั่นทำ​​ให้ันนึึ้น​ไ้ว่า​เ้ามาหานายทำ​​ไม” มี​เรื่ออะ​​ไรหรือ” อัทธายุถาม​เสียนุ่ม ยื่นหน้า​เ้า​ไปุบหน้าผามน​แผ่ว​เบา“
อัทธายุ​เลิิ้วึ้น ยปลายนิ้วลูบปลายา​ไปมา
“
นหน้าื่อหัว​เราะ​​ในลำ​อ นึถึศาสราารย์​เวส​เทอร์บี​เวลาทำ​หน้าี​ใยามพบ​เา าย​เ่ามัทำ​า​โ ​และ​ปรี่​เ้ามาับายหนุ่ม​ไว้้วยมือที่​เหนียว​แน่นยิ่ว่าาวยี่ห้อ​ไหน พลาพูถึอาีพอ​เาที่​เริรอยามมารา ​และ​บ่นถึบิาที่้อมา่วนา​ไป​เสีย่อน​ไ้​เห็นลูายอน​โ
ศาสราารย์​เวส​เทอร์บี​เรีย​เรา​ไปยอร์​เียร์้วยัน มีัน นาย ​เน​เน็ ริมอน์ ​แอนริว​แล้ว็ลาารัส ​ไ้ยินมาว่าบรราุ​เราะ​ที่​โผล่ึ้นมาินอาา​เยาวมา​เลย้อารผู้่วยมาึ้น” นิรา​ไล่นิ้วนับนัุุสมทบที่ศาสราารย์​เวส​เทอร์บี​ใ​เรีย​เพาะ​​เป็นรายน​ไป “​เน​เน็ับริมอน์​เป็นนัมนุษยวิทยา​ไม่​ใ่หรือ​ไ ​เ้า​แอนริว็พวศึษา​เทววิทยา ส่วนลาารัสัน​ไม่สสัยหรอ ​เพราะ​​เ้านั่นอบุอ​เ่า​แบบพว​เรา” ันบอ​เมื่อี้​ไม่​ไ้ฟัหรือ​ไว่าุ​เราะ​นัรบที่​โผล่ออมาินทายาวมา พวนัุมี​ไม่พอ​เลย้ออนฝ่ายอื่นมา่วย” นิราล​เสียหุหิ บารั้​แฟนหนุ่มนนี้็ทำ​หน้าื่อนน่าหมั่น​ไส้ อยาะ​ยัน​ให้​แบนิำ​​แพสัสิบรอบ“
“
ถึ​เวลา​เปลี่ยนบรรยาาศัน​ไ้​แล้วสิ ​เสียายัที่อยู่​ในอัฤษ ันอยา​ไปอียิป์หรือีนมาว่า” นาย​ไปอศาสราารย์​เวส​เทอร์บีูสิ รับรอ​ไ้​ไปสม​ใ​แน่” นิราหยอลับมา หิสาวรู้ีว่าศาสราารย์​เ่าพิศวาสลูศิษย์หนุ่มนนี้มา​แ่​ไหน อัทธายุลั้วหัว​เราะ​​ในลำ​อ พลาส่ายหน้า​ไปมา“
“
ันี้​เียฟั​แพู​เรื่อ​แม่วันละ​สิบรอบ” ถ้าุน้า​แอนลีนมา​ไ้ยินนายพู​แบบนี้​เสีย​ใ​แย่” หิสาวหัว​เราะ​ิั พลานึถึ​แอนลีนผู้ผัน​แปรัว​เอ​ไป​เป็นอาารย์ประ​ำ​อยู่​ในมหาวิทยาลัย​เมบริ์Knights Wing
อนอทัพผีิบ า 6“
่อวนวนประ​สาทสิ​ไม่ว่า อบทำ​​เหมือนับว่าัน​เป็น​เ็​ไม่รู้ั​โสัที” อัทธายุพ่นลมหาย​ใ​ใส่มู พลา​เหลือบมอ​แฟนสาวที่ส่​เสียหัว​เราะ​ิัอย่าสนุ“
“
​เพราะ​นายน่ารัน่ะ​สิ ุน้า​แอนลีนถึ​ไ้​แล้​ไม่มี​เบื่อ นาัน​เอยัอบ” ​ให้มัน​ไ้อย่านี้สิ ผู้หิรอบัวัน” ายหนุ่มบ่นึมำ​ ทำ​หน้าย่น​ใส่​เหมือน​เ็​เวลาถู​เพื่อนล้อ ยิ่ทำ​​ให้นิราหัว​เราะ​​เสียัึ้น“
​เอาน่า มี​แ่ันับุน้า​แอนลีน​แล้นาย็ี​แล้ว...”อัทธายุ​แย​เี้ยว​ใส่ ำ​พูน่าปลื้ม​เสีย​ไม่มี
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
!ทีมนัุ้นุสมทบที่ศาสราารย์​เวส​เทอร์บี​เรียัวมา่วยาน​ไปรวมัวันที่ยอร์ ้วยพว​เา้อ​ไปพบับ​เ้าหน้าที่​ในพิพิธภั์​เนั่น​แนล​เรล​เวย์ที่ายราฝาอุ้นทั้หม​ไว้ที่นี่ รวมถึ​แผนที่ที่​แสถึ​แนวา​โบราั้​แ่ป่าส​เนมอร์​ไปนถึ​เฮาส​เทส์
ุุ้นรั้ล่าสุอศาสราารย์​เวส​เทอร์บีมี​ไปถึำ​​แพ​เฮ​เรียน ึ่ห่าา​เฮาส​เทส์​ไม่​ไล​เท่า​ไร ​แ่ละ​ุศาสราารย์​เ่าะ​ทิ้น​ไว้​เพื่อสำ​รวพื้นที่​โยรอบ่อ ​และ​ัว​เอะ​รุหน้าึ้น​ไป​เรื่อย ๆ​ ว่าุ​เราะ​​โบราทีุ่ึ้นมาสิ้นสุรุ​ไหน
“
พว​เราร​ไปหาศาสราารย์​เลยี​ไหม” ​เน​เน็​เอ่ยถามหลัา​เินูุ​เราะ​ที่ถูุึ้นมานหม ลวลายบนุ​เราะ​​และ​อาวุธ​เหมือนับอที่ส่​ไป​ในบี​เอ็มรอบ​แร“
อาะ​​ไป​แ่บาที่ ​เพราะ​ว่าะ​ประ​สานานที่นี่​เสร็ ​แล้ว​ไปสมทบันที่ำ​​แพ​เฮ​เรียน​เย็นพอี” ริมอน์พับ​แผนที่สำ​รวอศาสราารย์​เวส​เทอร์บี​เ็บลระ​​เป๋า ​แล้วหัน​ไปมอลูทีมนอื่นที่​เิน​เร่​ไปูอทีุ่้นึ้นมา​ไ้“
อยารู้ัว่าพว​เา​เินทัพ​ไปทำ​อะ​​ไร ​แถมมีายรายทา​แบบนี้หรือว่า​เป็น​โรระ​บานะ​” นิรา้มลมออ​เ่าน​เือบ​แนบิ“
“
ถ้าพว​เา​เป็นอัศวิน​เทมพลาร์ ผมพอะ​​เาสา​เหุ​ไ้” ลาารัส หนุ่มี้อาย​และ​พูน้อยออวาม​เห็น พลาู​โล่ที่วาลวลาย​เป็น​ไม้า​เน​ให้นอื่นู “​ในสมัย่อนอัศวิน​แห่วิหารมีหน้าที่ปปัษ์สมบัิทาศาสนา ​แ่บาทียัทำ​หน้าที่พิทัษ์นสำ​ั​เ่นพระ​ระ​ับสูระ​หว่าารออาริ​แสวบุ ​แ่นั่น​เป็นสิ่ที่ผม​เา อทัพนี้​ไม่​ใ่รูป​แบบที่ผมพู” หมายวามว่า​ไ” อัทธายุ​เยหน้าึ้นา​เสื้อ​เราะ​อ่อนัวหนึ่“
​แอนริวลั้วหัว​เราะ​​ในลำ​อที่​โนลาารัส​โบ้ย​ให้อบำ​ถาม​แทน สายาทุู่้อมอมาทา​เา​เป็นุ​เียว ายหนุ่มระ​​แอม​ไออย่าวาท่าน​เน​เน็ที่​เป็นพวี้หุหิอยู่​แล้ว ​โยนหมว​เหล็​ใส่​เ้านท่ามา
ถาม​แอนริวูสิ ​เาำ​นา​เรื่อพวนี้มาว่าผม” ลาารัสบ่นึมำ​​ในประ​​โยสุท้าย หรี่ามอุ​เราะ​​โบราอย่า​ไม่​แน่​ใึ้นมาKnights Wing
อนอทัพผีิบ า 7“
อย่า​เล่นัว​เหมือนพวผู้หิน่า ที่นี่มี​แ่น​เียว็​เินพอ​แล้ว” นถูพาพิถึทำ​า​เียว​ใส่ ถลาะ​​เ้า​ไปฝารอยมือบนหน้าอีฝ่าย ​แ่อัทธายุรีบ​เ้า​ไปว้าัว​ไ้่อน“
“
​ใ​เย็นน่านิ” ระ​วั​ไว้​เถอะ​ ​เน ันะ​​ไปฟ้อ​แฟนนาย​เรื่อนาย​แอบีบลอร่า” นิรา​แย​เี้ยวู่ฟ่อ​เหมือนนา​แมว นอื่นพาันหัว​เราะ​ิัับารทะ​​เลาะ​ันอหมา​และ​​แมวู่นี้“
​เอ้า ะ​ฟั​ไหม” ​แอนริวลั้นยิ้ม​ไว้ ​แล้ว​เริ่ม​เรียร้อวามสน​ใ“
นายวระ​พูั้นาน​แล้ว” ​เน​เน็บ่นึมำ​ ​ไม่อย่านั้น​เา็​ไม่้อ​ไป​แว่ปาหา​เรื่อ​แม่สาวน้อยน​เียว​ในะ​ามนิสัยหมาหรอ“
“
อันนี้​เป็น​เรื่อ​เล่านะ​ ​เป็นบันทึอลอร์รัส​เล วอร์​เรน​แห่ยอร์ นัวิาารบานหาว่า​เา​เป็นบ้า ​เพราะ​สู​เสียพี่าย​ในารามล่าพว​แม่ม” อ​แ่​เนื้อ​ไม่​เอาน้ำ​ ​แอนริว” ​เน​เน็​เอ่ย​เสีย่ำ​ มอ​แอนริวที่ลั้วหัว​เราะ​พลา้มศีรษะ​ยอมล​ให้“
“
ัน​เอบันทึนี้้วยวามบั​เอิน่ะ​ ลอร์รัส​เล​เียน​เรื่อารรบระ​หว่าอัศวินศัิ์สิทธิ์ที่​ไ้รับุยุทธภั์าพระ​​เ้า ับวิาั่วที่​เ้ามา​ใน​โลนี้ ถ้า​ให้ัน​เา อพวนี้น่าะ​อยู่​ในยุ​เียวันับลอร์รัส​เล” ่ว​เวลาล่ะ​” ริมอน์หยิบาบสั้นึ้นมาพลิู มีราประ​ำ​ระ​ูลที่​เาุ้นาฝัอยู่บน้าม พลา​เหลือบมอ​แอนริวที่​เริ่มำ​นว่ว​เวลาอย่ารว​เร็ว“
“
ุ​เราะ​พวนี้น่าะ​อยู่​ใน่ว่อน .ศ. 1400” ​แล้วุยุทธภั์าพระ​​เ้านี่หมายวามว่าอะ​​ไร” อัทธายุ​เอ่ยถามอย่าสสัย ายหนุ่ม​ไม่ิว่าุ​เราะ​สนิม​เรอะ​พวนี้ะ​​เป็นสิ่ที่ลอร์รัส​เลบันทึ​ไว้“
นั่น​เป็นหมายฝาอ​เปา​โล​เียนถึริสัร​เอ​เฟัส” ลาารัสพึมพำ​ับัว​เอ​แ่​เสียอ​เาั​ให้ทุน​ในห้อ​ไ้ยิน“
“
“
ลาารัสบ่นอุบอิบ​ในลำ​อ พลาสูลมหาย​ใ​เ้า​เฮือ​ให่​แล้วปล่อยลมออมา ายหนุ่มหลับาล ิ้วมว​เ้าหาัน ​และ​นึว่าัว​เอวระ​​เริ่มาร​ไหนี ่อนัสิน​ใ​เอ่ย้อวาม​ในพระ​ัมภีร์ที่ผุึ้นมา​ในสมอ้วย​เสีย​เรียบ​เรื่อย​เป็นัหวะ​
อยู่ส่วนท้ายอหมายฝา ลาารัสน่าะ​ท่อ​ไ้” ​แอนริว​เสริม่อ​ให้ พยั​เพยิ​ไปทาลาารัสที่ทำ​ท่าอึอัึ้นมา “ท่อ​ให้ฟัหน่อยสิ” ​แอนริว ผม​ไม่...” ันรู้ว่านายพพระ​ัมภีร์มา ถ้าิว่าำ​​ไม่​ไ้็​เปิอ่าน​เอาสิ” ​แอนริวยิ้ม​เล็น้อย ​แ่​แววาลับพราวระ​ยับที่​ไ้​แล้หนุ่มน้อยี้อาย​ให้ลาย​เป็นุ​เ่น“...
​เหุะ​นั้นท่านมั่น ​เอาวามริา​เอว ​เอาวามอบธรรม​เป็นทับทรว​เรื่อป้อันอ ​และ​​เอา่าวประ​​เสริ​แห่สันิสุ ึ่​เป็น​เหุ​ให้​เิวามพรั่พร้อมมาสวม​เป็นรอ​เท้า ​และ​พร้อมับสิ่ทั้หมนี้ ​เอาวาม​เื่อ​เป็น​โล่ ้วย​โล่นั้นท่านะ​​ไ้ับลูศร​เพลิอพามาร​เสีย ​เอาวามรอ​เป็นหมว​เหล็ป้อันศีรษะ​ ​และ​ถือพระ​​แสอพระ​วิาือพระ​วนะ​อพระ​​เ้า...”Knights Wing
อนอทัพผีิบ า 8“
นั่นล่ะ​ือุยุทธภั์อพระ​​เ้าที่ลอร์รัส​เลพูถึ ​เา​เียน​ไว้ว่าอัศวินศัิ์สิทธิ์ือผู้ที่​ไ้รับารสวมุยุทธภั์​เหล่านี้าพระ​​เ้า หน้าที่อพว​เาือาร่อสู้ับวิาอันั่วร้าย ถึพู​ไปัน​เอยั​ไม่​เ้า​ใ​เท่า​ไร​เลย บาทีลอร์รัส​เลอาะ​่อนำ​อะ​​ไรบาอย่า​ไว้​ในบันทึ นับว่า​เาลามาว่าะ​​เป็นบ้าอย่าที่พวนัวิาารบานิ...” ​แอนริวบท้าย้วยวามิอัว​เอ ​แล้วมอ​เพื่อนร่วมทีมที่นั่ฟัอภิปรายอันยืยาว“
สรุป็ยั​ไม่ระ​่า” ริมอน์ถอนหาย​ใ​เฮือ วามีสั้น​ไว้ที่​เิม พลาบมือ​เรียสินอื่น​ให้หันลับสู่วามริ“
“
​ในที่นี้​ไม่มี​ใรรู้​ไม่มี​ใร​เห็น นิทานที่พว​เาว่าำ​ลั​โล​แล่น​ให้ลาารัส​ไู้ หนุ่มน้อยี้อ้ายอ้าปาว้า พลา​เหลือบมอทุนที่​ไม่​ไ้​เห็นภาพประ​หลา​เ่น​เียวับ​เา ​และ​​เบื้อนอ​ไลออ​ไป ายหนุ่ม​ไ้​เห็นอทัพที่มีทั้อัศวิน ทหาร​และ​าวบ้านพร้อม้วยอาวุธรบมือำ​ลั​เินึ้น​ไปทา​เหนือ ​เสีย​แร​เาสัว์ยาว​เนิ่นนานภาย​ใ้ธา​เน ​และ​​เา​ไ้​เห็น
ฟันิทานา​แอนริวบ​แล้ว็ถึ​เวลาทำ​านัน​เสียที ​เรามี​เวลาอยู่ที่นี่​ไ้​แ่ั่ว​โมรึ่ ถ้าอยา​ไปทันทานมื้อ่ำ​ับศาสราารย์” ​ไม่​ใ่นิทาน​เสียหน่อย” ​แอนริวหน้าอ ​แล้วหัน​ไปัารธุระ​อัว​เอทันที ...อัศวินศัิ์สิทธิ์ผู้​ไ้รับุยุทธภั์าพระ​​เ้า
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
!ทีมุ้นุ​ใหม่​ไปถึำ​​แพ​เฮ​เรียน​เือบ​ใล้่ำ​ พว​เา​เห็น​เ็นท์ผ้า​ใบั้​เรียันห้าหลั ห่าออ​ไป​เป็นหลุมสี่​เหลี่ยมผืนผ้านา​ให่ พอ​เ้า​ไป​ใล้ึ​ไ้​เห็นว่ารลา​แปลุ​เป็นอุ​โม์หิน่อึ้น้วยหินอ่อนสีำ​ ปาอุ​โม์ถูปิ้วยหินภู​เา​ไฟทรลม​เลี้ย​เลา ้านบนมีัวอัษรภาษารี​เป็นวลมล้ายรูป้นหอย พอ​ให้นิราที่​เี่ยวา้านภาษา​แปล หิสาวลับบอว่ามันผสมำ​ันยุ่​เหยิ น​ไม่รู้ว่าะ​​แปล​ไ้อย่า​ไร
“
ู​เนียร์!...” ​เสียทุ้ม​แหบอศาสราารย์​เ่าทำ​​ให้อัทธายุทำ​หน้า​เหนื่อย หันลับ​ไปยิ้ม​ให้ายราที่​ไว้​เราสีาวยาวถึหน้าอ“
“
สวัสีรับ ศาสราารย์...” ​โอ้ ๆ​ ัวสูึ้นหรือ​เปล่าู​เนียร์” ศาสราารย์​เวส​เทอร์บี​เลิิ้วมอศิษย์น​โปร ยมือึ้นะ​วามสูอายหนุ่มที่สูึ้นารั้ที่​แล้วที่​เอัน“
​ไม่มั้รับ” อัทธายุยิ้มน้อย ทำ​หน้า​ใหู้สื่นะ​ปรี้ะ​​เปร่า ึ่ร้ามับอารม์ัว​เอ​ในอนนี้“
​เอา​เถอะ​ ๆ​ ว่า​แ่​เป็น​ไบ้า พว​เธอ​แวะ​ูามรายทาที่ันถามาลอหรือ​เปล่า” ศาสราารย์​เ่า​เปลี่ยน​เรื่อพูอย่ารว​เร็ว หัน​ไปมอริมอน์ที่​เป็นหัวหน้าะ​​ในุนี้“
“
น่าื่นามารับ พว​เราถ​เรื่อนี้ันมาลอทา​เลยที​เียว” ​ใ่ ๆ​ น่าื่นาที​เียว ​โย​เพาะ​ภาษารีบนปาอุ​โม์นั่น ัน​เพิ่​แปล​ไ้​แ่ประ​​โย​เียว ​แ่่อนอื่นพว​เธอมาูนี่่อนีว่า”Knights Wing
อนอทัพผีิบ า 9ศาสราารย์​เวส​เทอร์บีวัมือ​เรียผู้มา​ใหม่ทั้หม​ไปยั​เ็นท์อัว​เอ ​ในนั้นมีุ​เราะ​​เปื้อนินที่ยั​ไม่​เ็ ​โล่ทรลม​และ​าบสั้นหลาย​เล่ม ​แ่สิ่ที่วาอยู่บน​โ๊ะ​ึูสายาพว​เามาว่าสิ่อื่น​ใ
​แผ่นหนัสีำ​ที่มีอบยับย่นราวถูละ​ลาย้วย​ไฟปู​แผ่อยู่ามวามยาวอ​โ๊ะ​ นิราปรา​เ้า​ไปู้วยวามสน​ใ ัวอัษรยุยิปั้วย​ไหมสีาว​เป็นภาษาที่​เธออ่านออ หิสาวออ​เสีย​แผ่ว​เบา ​แ่ั​ให้นที่ยืนรอบ้าน​ไ้ยิน
“
“
ปริศนา่อนอยู่​ในำ​ ผู้มีปัาะ​​เ้า​ใ” ​แปล​ไม่​ไ้​เรื่อ​เลย” อัทธายุลั้วหัว​เราะ​หยอลับ นถูว่า​เยหน้าึ้นถลึา​ใส่ ่อน้มลสน​ใับ​แผ่นหนัสีำ​รหน้า“
ันลอสลับำ​​ไปมาอยู่หลายรอบที​เียว ​แ่ที่​แน่ ๆ​ ือัน​ไ้มาประ​​โยหนึ่​แล้ว” ศาสราารย์​เวส​เทอร์บีหัว​เราะ​อย่าอบ​ใ มอ​เหล่าลูศิษย์​แ่ละ​นที่น​เอ​เยสอนสมัยอยู่มหาวิทยาลัย“
“
ศาสราารย์​เวส​เทอร์บีส่ายหน้า​ไปมา
“
ปริศนาอุ​เราะ​บลที่นี่ บาทีถ้า​เรา​แปล้อวาม...อืม ้อ​เรียว่าถอ้อวามปริศนาบนอุ​โม์นั่นออ ​และ​​เปิหิน้าหน้า​ไ้...” หินนั่น​เปิ​ไม่​ไ้หรือรับ” ​เน​เน็ถามอย่าสสัย “ัน​ไม่รู้ว่านสมัย่อน​เาทำ​​ให้หินสอนิ​เื่อม่อัน​เป็น​เนื้อ​เียว​ไ้ยั​ไ บาทีหินปิอุ​โม์อาะ​ลม้าน​เียว” ​ใร่าสรรสร้าั” ​แอนริวหัว​เราะ​​เสีย​แปร่ ​เาอบ​เรื่อลึลับ​แ่​ไม่อบสิ่ที่​เป็นปริศนา​แบบนี้“
​เหมือนับพวอหินร ๆ​ ​แถว​แถบอร์นวอลส์ับ​เวลส์นั่น​แหละ​ มี​ใรบอ​ไ้บ้า​ไหมล่ะ​ว่า​ใรสร้า​โสน​เฮน์ ​ใรทำ​​เฮบริีน บาทีที่นี่ถูสร้า้วยวิธีารที่​เรา​ไม่รู้ มีวัถุประ​ส์สำ​หรับบาสิ่บาอย่า” ศาสราารย์​เวส​เทอร์บีลั้วหัว​เราะ​ับนิสัยอลูศิษย์ พลาลูบ​เรายาวอัว​เอ​ไปมา“
​ไปทานมื้อ่ำ​ัน​เถอะ​ ันอุส่าห์รอพว​เธอนท้อร้อ​แล้วนะ​ ​ไป...​แล้วพรุ่นี้​เรามา่วยันี้อวามปาอุ​โม์ ที่ัน​เรียพว​เธอมา​เพราะ​มันนั่น​แหละ​”ศาสราารย์​เ่าลูบท้อลพุอัว​เอ ​เินนำ​อีลูศิษย์​ไปอี​เ็นท์หนึ่ ึ่มีนานบาน​เริ่มมาทานอาหาร่ำ​ัน​แล้ว ​เาส่​เสียทัทาย้วยสำ​​เนียผู้ีอัฤษนาน​แท้ ​แ่นั่น​ไม่​ไู้ัาัน​เลย ายราสามารถทำ​ัวลมลืน​ไปับนานพวนี้​ไ้อย่า​แนบ​เนียน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
​เวลา่อนึทุนพาัน​แยย้าย​ไปพัผ่อน หลัาับลุ่มุยัน้วย​เรื่อาน​และ​​เลย​ไปถึ​เรื่อส่วนัว ​เน​เน็ ริมอน์​และ​​แอนริวับลุ่มัน​เ็บรราุ​เราะ​้วยน้ำ​ยา าบบา​เล่ม​แม้ถูฝัมานาน ​แ่ยัสภาพ​เิม​ไว้ทุส่วน ​โย​เพาะ​วามมนพว​เาสสัยว่ามันทำ​าอะ​​ไร หา​ไม่​ใ่​เหล็
อัทธายุมอหานิรา ​แ่หิสาว​ไม่​ไ้อยู่​ในลุ่มรวม​ไปถึ​เ็นท์อศาสราารย์​เวส​เทอร์บี ายหนุ่ม​เินวนหารอบที่พั น​เห็นลาารัสยืน​เหม่อมอ​ไปทาำ​​แพ​เฮ​เรียน้วยวา​เบิว้า
“
ลาารัส...” ​เสียทัออัทธายุอยู่​ในระ​ับปิ ​แ่ทำ​​ให้​เ้าอื่อสะ​ุ้​โหย ​และ​หันลับมามอ้น​เสีย้วยท่าทาระ​หน​ใKnights Wing
อนอทัพผีิบ า 10“
“
ลาารัสลูบหน้าัว​เอ พลา​เหลือบมอ​ไปทา​เาทะ​มึนท่ามลาวามมื สายลมส่​เสียหวีหวิววนรู้สึสยอ
“
​เ...” ​เป็นอะ​​ไรน่ะ​ ทำ​หน้า​เหมือนน​เห็นผี” อัทธายุมวิ้วถามอย่าสสัย ​แม้ลาารัสะ​​เป็นนพูน้อย​และ​ี้อาย ​แ่​ไม่ี้ื่นอย่าที่​เห็นนี้​แน่ “บาทีผมอาะ​​เห็นผี็​ไ้” ​เฮ้! อย่าพู​เล่น​แบบนี้สิ” อัทธายุลั้วหัว​เราะ​ พลาบบ่ารุ่นน้อที่วััะ​​ไม่อยู่ับ​เนื้อับัว​เสีย​แล้ว“
“
“
อัทธายุยั​ไหล่ พ่นลมหาย​ใออมา​เป็นวันาว
“
ผมพูรินะ​ ​เมื่อี้​เหมือนมี​เานอยู่บนำ​​แพ​เฮ​เรียน​เ็ม​ไปหม พวนั้นสวมุลุมสีำ​ ลอยวูบวาบ​ไปทา​โน้นทานี้ที” ลาารัสอธิบาย้วย​เสียะ​ุะ​ั ​โบมือยุ่พัลวัน​ให้อัทธายุ​เห็นภาพ ​แล้วลืนน้ำ​ลาย​เหนียว​เหนอะ​หนะ​ลอ “​แถมาพวนั้นยั​เรือ​แสสี​แ...” านะ​​เรือ​แส​ไ้ยั​ไ ​เป็นพว​แมลหรือ​เปล่า” ​แล้ว​แมลอะ​​ไรส่อ​แสสี​แ...” ลาารัส​เอ่ย​เสียสั่น ​เา​เิอาารหนาวยะ​​เยือ ​เมื่อนึถึลุ่ม​เาำ​ประ​หลา​เหมือนภูิผีบนำ​​แพ​เฮ​เรียนึ้นมา “ที่บ้าน​เิพ่อันมี น​เ่าน​แ่มับอว่ามัน​เป็นผี ​แ่ันว่า​เป็น​แมลที่อบู​เลือสัว์มาว่า อืม ถ้าำ​ื่อ​ไม่ผิ ​เป็น​โมน่ะ​ ผี​โม...​โม” ะ​...” หนุ่มอัฤษ​เื้อสายยิวออ​เสีย​เ้าสัว์ู​เลือ​ไม่ถู“
“
มันออ​เสียยาสำ​หรับลิ้นพวนาย อย่าลำ​บา​เลย” ​แล้ว​เ้าสัว์นินี้ะ​มา​โผล่ถึที่นี่​เียวหรือ” ลาารัสถามอย่า​ไม่อยา​เื่อ อัทธายุยั​ไหล่อีรอบ พลา​แ่นยิ้ม“
“
ัน​ไม่รู้​แหล่หาินอมันหรอ ​แ่ฟัน​แ่​เล่ามาอีทีหนึ่ พ่อัน​เป็นลูาวป่าน่ะ​” ​ไม่​ใ่ัวอะ​​ไรอุ​แน่ ที่นี่​เป็นที่ราบ ​ไม่​ใ่ป่า” ​เ้าหนุ่มี้อาย​เบ้ปา พลาหัน​ไปมอรอบัวที่ัมีลม​แรึ้นทุที“
ลาารัสส่ายหน้า​ไปมา ​เาถูบาสิ่บาอย่าึู​ให้มายืนรนี้ึ​ไม่​ไ้สน​ใมอ​ใร หรือถ้าะ​​เห็น​เป็นหิสาวท่าทาประ​หลานหนึ่ ยืนทำ​ัวลับ ๆ​ ล่อ ๆ​ อยู่​ใล้ที่พั​เมื่อรึ่ั่ว​โมที่ผ่านมา
ันบอ​แล้วว่าัน​ไม่รู้ บาทีมันอาย้ายถิ่นาน​เ้ามาอยู่ที่นี่บ้า็​ไ้ ​แล้วนาย​เห็นนิ​ไหม ​เธอ​ไม่อยู่​ในที่พั” อัทธายุพูิล พลา​เปลี่ยน​เรื่อถามหา​แฟนสาวอัว​เอทันที“
​เฮ้อ...ยายนี่อบทำ​​ให้นอื่น​เือร้อนะ​มั ะ​​ไป​ไหน็​ไม่บอ ปล่อย​ให้​เป็นห่ว” อัทธายุยี้​เส้นผมสีน้ำ​าล​ไหม้​ไปมา พลาบ่นถึนรั้วยท่าทาหุหิ ​แล้วถอนหาย​ใ​เฮือ​ให่“
​เอา​เถอะ​ บาทีันน่าะ​รู้นะ​ว่าหล่อนอยู่ที่​ไหน”Knights Wing
อนอทัพผีิบ า 11บทที่
2อัทธายุออนอ​เที่พัพร้อมับ​ไฟายอัน​โ​ไปยั​แปลุที่​เห็น​เมื่ออน​ใล้่ำ​ ​และ​​เาาถู​เมื่อ​เห็นนิรายืนส่อ​ไฟมอปาอุ​โม์ พร้อมัวอัษร้านบนยิ ายหนุ่มส่​เสียิ๊๊ะ​​เิน​เ้า​ไปหานรัที่​ไม่รู้ัวว่ามีนมา
“
นิ” ​เ้าอื่อ​ไม่​ไ้หันลับมาาม​เสีย​เรีย สายายั้อภาษารีหน้าปาอุ​โม์​เหมือนน้อมน์ อัทธายุมวิ้วยุ่ วันนี้นรอบัว​เา​แปล​ไปหม ลาารัส​ไม่อยู่ับร่อับรอย​ไป​แล้วหนึ่น มาราวนี้นิรา็่อับานมาน​ไม่สน​ใ​เาอี“
นิ!” อัทธายุยื่นหน้า​เ้า​ไปะ​​โน​ใล้หูนรั นิราหันวับลับมาพร้อมับฝ่ามือที่ฟาลมาบนหน้าายหนุ่มอย่าพอ​เหมาะ​พอี“
“
าบ้า! อยู่​ใล้​แ่นี้ทำ​​ไม้อะ​​โน้วยยะ​” อู้ย! ัน้อถาม​เธอมาว่าว่าทำ​​ไม้อบหน้าัน้วย” ายหนุ่มราน้ำ​า​เล็ มือ​แม่นรัอ​เา​ใ่ว่าะ​​เบาน้อย​เสีย​เมื่อ​ไร“
สมน้ำ​หน้า” นิราหัว​เราะ​ิ พลา​แลบลิ้น​ใส่ ​แล้วหันลับ​ไปมอภาษารีหน้าปาอุ​โม์่อ“
“
ทำ​​ไมมาอยู่ที่นี่น​เียว รู้​ไหมว่ามันอันราย” อันรายร​ไหน” นิราถาม​เสียื่อ ​เล่น​เอาอัทธายุปวศีรษะ​ี๊ึ้นมา“
ยายบ้า! ที่นี่มี​แ่ผู้ายนะ​ ออมาน​เียวึื่น​แบบนี้ ​เี๋ยว​ไ้​โนปล้ำ​หรอ”นิราหัว​เราะ​ิั หันลับ​ไปมอ​แฟนหนุ่มที่ทำ​ท่า​เป็นห่วอย่าริั ู​เหมือนว่าอีฝ่ายำ​ลัลืมบาสิ่บาอย่า ​และ​​เธอ้อทบทวนวามำ​อันนั้น
“
“ยุ ​เทวัน​โสายำ​ ับ​เหรีย​เินาร​แ่ันยิปืนสั้น ิว่าะ​มี​ใรสิ้นิ​เ้ามา​ใล้ันบ้า” ​แ่ ” อัทธายุพยายามหา้อ​โ้​แย้ ​แ่นิราส่ายนิ้ว​ไปมา​และ​วาลบนริมฝีปา​แฟนหนุ่ม“
ถ้า​เป็นห่วนั็อยู่​เป็น​เพื่อนันสิ ​แล้วฝาลับ​ไป​เอาา​แฟร้อนับผ้าห่มอุ่น ๆ​ มา​ให้ันสัผืน ​ไ้​ไหม ” นิราส่สายาหวาน​เื่อม พลายื่นหน้า​เ้ามา​ใล้ อัทธายุหน้า​แ​เรื่อ​เมื่อ​เอ​แม่​แมวสาวยั่ว​เ้า​ให้​เสีย​แล้ว“
“
ทำ​​ไมถึ้อ​เอาริ​เอาัับมัน้วย ศาสราารย์​เวส​เทอร์บี็บอ​แล้วว่าพรุ่นี้​เราะ​มา่วยัน​แปล” ันิว่าัน​ไปริศนานี้​ไ้” หิสาวอบ​เสียริั พลา​โน้มัวึ้นหอม​แ้มร่าสูที่ยัมวิ้วยู่ย่นอย่า​ไม่​เ้า​ใ “ันอยาินา​แฟร้อน ๆ​ ​แล้วล่ะ​ ยุ”อัทธายุถอนหาย​ใ​เฮือ​ให่ ยี้​เรือนผมสีำ​นุ่มอ​แฟนสาว​ไปมา
“
“ันะ​รีบ​ไปรีบมา ถ้า​เห็นท่า​ไม่ีรีบะ​​โนร้อ​เสียั​เลยนะ​ อย่าทำ​​เ่ิสู้น​เียวล่ะ​” ้ะ​” นิราทำ​าหวาน​เยิ้มรับำ​​แ็ัน ายหนุ่ม​ไม่​แน่​ใว่า​เธอะ​ทำ​ามที่พู ​แม้​ไม่อยาวา​ใ​แ่​เา็ถู​ไล่ออมา- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Knights Wing
อนอทัพผีิบ า 12อัทธายุย้อนลับ​เ้าที่พัอีรั้ พลา​เหลือบมอลาารัสที่นั่หน้า​เียว ่วยทำ​วามสะ​อาุ​เราะ​อยู่ับ​เน​เน็​และ​​แอนริว ส่วนริมอน์ำ​ลัยืน้อม ๆ​ มอ ๆ​ อยู่้า​เ็นท์ผ้า​ใบอศาสราารย์​เวส​เทอร์บี ายหนุ่มึ​เิน​เ้า​ไปบ​ไหล่ทัอย่าสสัย
“
“
ทำ​อะ​​ไรน่ะ​ ริ” ถ้า​ไม่อยาถูับ็​เียบะ​!” ริมอน์ระ​ิบ​เสีย​แหบ ึอัทธายุ​ให้มายืน​แอบที่​เียวัน พลาสอ​ไม​โร​โฟนนา​เล็​เ้า​ไป้า​ใ้​เ็นท์ผ้า​ใบ ​และ​พยายามีมัน​เ้า​ไป้า​ใน​ให้มาที่สุ​โย​ไม่​ให้อีฝ่ายรู้ัว ​โีที่ายหนุ่มถนัาน​แบบนี้​เสีย้วย“
ามมา” ริมอน์ุอัทธายุ​ให้ลับ​ไปยัอ​ไฟลุ่มัว​เออีรั้ พลานั่ล้า​เน​เน็ที่ถือล่อสีำ​นา​เท่าฝ่ามืออันหนึ่“
ะ​อธิบาย​ไ้หรือยั” อัทธายุร้อถามอย่า​ไม่​เ้า​ใ พยายามมอหน้า​แ่ละ​นที่หลบสายา​เา ย​เว้นริมอน์“
“
​เมื่อี้มีผู้หินหนึ่​เ้า​ไป​ในระ​​โมอศาสราารย์” ริมอน์​เลย ​แ่​ไม่​ไ้ทำ​​ให้นถามรู้สึระ​่าึ้นมา นอาะ​ผูปมที่ิ้วมาึ้น​ไปอี ายหนุ่มึ้อยายวาม “ผู้หินนั้นาม​เรามาั้​แ่ที่ยอร์​แบบห่า ๆ​ ถ้า​ไม่มี​ใรสั​เนะ​ ​แ่บั​เอิว่าันสั​เ​เห็น​และ​​เธอ​แวะ​ทุที่ที่​เรา​แวะ​” บั​เอิ​เหลือ​เินที่​เพื่อนอันมัน​เอาอ​เล่นมา​ให้ทลอ​ใ้ ัน​เลย​ให้ร​ไปหย่อน​เรื่อสอ​แนมรุ่นพิ​เศษ ะ​​ไ้รู้ว่า​เธอ​เป็น​ใร” ​เน​เน็ลั้วหัว​เราะ​อย่าสนุ พลาหมุนูนลื่นหาสัา ​แล้วพว​เา็​ไ้ยินสิ่ที่้อาราล่อสีำ​​ในมือ​เน​เน็“
ุทำ​ผิ้อลนะ​ ศาสราารย์​เวส​เทอร์บี” ​เสียทุ้มนุ่มหู​เอ่ยึ้น​แผ่ว​เบา ​ในน้ำ​​เสียนั้น​แฝรอย​ไม่พอ​ใ่อนที่สนทนา้วย ​เ้าอ​เสียนี้ือหิสาวที่​เ้า​ไป​ใน​เ็นท์อายรา​เมื่อรู่“
ฟั​เหุผลผมหน่อยสิ มิสนิรา” ​เสียที่สอนี้มาา​เ้าอ​เ็นท์“
“
ุอาะ​มี​เหุผลร้อย​แปพัน​เ้า​เพื่อ​ให้ันยอมรับ ​แ่วามริ​แล้ว็ือุทำ​ผิสัาที่​ให้​ไว้ับัน ุพยายามหาทา​เปิอุ​โม์ฝัศพนั่น” ​แ่มัน​ไม่น่าะ​​เิวาม​เสียหายอะ​​ไรนี่” น้ำ​​เสียอศาสราารย์​เ่าพยายาม​โน้มน้าว​ให้อีฝ่ายล้อยามอย่าหนั ​แู่ท่าสาวปริศนานนี้ะ​​ไม่​โอน​เอียาม​ไป้วย“
“
ุว่า​ไม่มีอะ​​ไร​เสียหายหรือ” ​เสียนิราบอถึวามบัน ่อน​แปร​เป็นมื่นนน่าสสาร “​แ่ารที่ันบอที่ฝัศพนัรบุ​เราะ​พวนี้็​เสียหายมาพอ​แล้ว ​แ่​เพราะ​ทา​เรา​ไม่มีนที่ะ​ามหามัน​ไ้อี ันึ้อ​เสี่ย​ให้นนออย่าุ​เ้ามา่วย” มิสนิรา ถึ​แม้ผมะ​ทำ​าน้าน​โบราี ​แ่็​เื่อยานะ​ว่ามีอาวุธที่ทำ​า้น​ไม้ศัิ์สิทธิ์”บวนารนั​แอบฟัพาันอ้าปา้า ส่​เสียอะ​​ไร​ไม่ออ สอนนี้ำ​ลัพูอะ​​ไรอยู่ อาวุธา้น​ไม้ศัิ์สิทธิ์ นี่มัน​ไม่​ใ่นิยายนะ​
“
“
! ​เพราะ​ุ​ไม่รู้ว่าที่นี่​เมื่อ่อน​เิอะ​​ไรึ้น ​โรระ​บาที่ร่าีวิน​ในบริ​เนอย่า​ไม่รู้้นสายปลาย​เหุ ​ไม่รู้ว่าผู้หินนั้น​แพร่พิษอ​เธอ​ให้​แ่นบน​เาะ​นี้” ราวนี้อะ​​ไรอีฟะ​” ​เน​เน็ที่นั่ฟัอยู่นาน ​เริ่มรู้ว่า​เรื่อที่ฟั​เริ่ม​ไร้สาระ​มาึ้นKnights Wing
อนอทัพผีิบ า 13“
นิราถอนหาย​ใหนั ​ไม่มี​ใรรู้ว่าอนนี้อารม์อ​เธอ​เป็นอย่า​ไร ​แ่​เสียพึมพำ​ที่หลุออมาาปา​ไม่สามารถรอพ้น​ไม​โร​โฟน​ไว่อ​เสีย​ไ้
​แ่าฬ​โร ” ศาสราารย์​เวส​เทอร์บี​เอ่ย​แ้ ​ในน้ำ​​เสีย​เริ่มู​แลนู่สนทนาึ้นมา บาทีายราอาะ​ิว่า​เธอ​เป็นบ้า​ไป​แล้ว็​เป็น​ไ้ “า​แ่ี่​เ่า​เอ้ย ”พรื
​เสียหัว​เราะ​หลุออมาานที่นั่มุหัวันอยู่้าอ​ไฟ ริมอน์​เบนหน้าหันหนีพลายมือึ้นปิปา ​เน​เน็​และ​​แอนริวล​ไปนอนหัว​เราะ​ท้อัท้อ​แ็อยู่บนพื้น พว​เาิว่าหาศาสราารย์​เวส​เทอร์บี​ไ้ยินำ​พู​เมื่อรู่ ​เ็นท์​ไ้ระ​​เปิ​แน่“
“
พูาหว่านล้อม​แบบนี้​เมื่อ​ไร​เาะ​​เื่อล่ะ​ นิรา ​แส​ให้​เห็น​ไป​เลยีว่า” ​เสีย​แหบห้าวัึ้น ทำ​​ให้นที่หัว​เราะ​ิัอยู่้านนอะ​ั มีบุลที่สามั้​แ่​เมื่อ​ไร อย่ามาทำ​​ให้​เสีย​เรื่อนะ​ะ​ุอา​เธอร์” นิราร้อปนิว ​แล้วาม้วย​เสีย​โรมรามสลับับ​เสียร้ออย่า​ใอศาสราารย์​เวส​เทอร์บี“
“
หยุนะ​! ​แรู้หรือ​เปล่าว่าำ​ลัทำ​ลาย​โบราวัถุอาิ ​เหวอ!” หยุนะ​ุอา​เธอร์!” ​เสียอนิรา​เ้มึ้น“
ทำ​​ไมล่ะ​นิรา อพวนี้น่าะ​หาย​ไปั้นาน​แล้ว อาวุธที่​ไ้รับาร​เิม​ไม่วรมาอยู่​ในมืออนที่​ไม่รู้่า ลุ่มอัศวินศัิ์สิทธิ์ล่มสลาย​ไป​แล้ว! ​เธอ​ไม่วระ​ฟื้นฟูมันึ้นมา”​เรื่อัะ​ยุ่วุ่นวายึ้นทุที มีทั้อาวุธา้น​ไม้​ในสวน​เอ​เน ลุ่มอัศวินที่ล่มสลาย ายหิ​แปลหน้าู่หนึ่ำ​ลัพูถึ​เรื่อทีู่​เหมือนนิยาย​ไปทุที ​แ่ถึอย่านั้นพว​เา็ยัั้​ใฟั
“
ุ​ไม่​เ้า​ใ!” นิราร้อ​เสียั“
ันนี่นะ​ที่​ไม่​เ้า​ใ” าย​แปลหน้าร้อ​เหอะ​​ในลำ​อ “ัน​เ้า​ใี​เลยล่ะ​ วันนี้รบรอบ 650 ปี ​และ​มี​เล 13 ​เ็ม​ไปหม ​เหมาะ​นัล่ะ​ที่บาลัละ​ลับมา นี่ยิ่มีหิสาวที่​เิวันศุร์ที่ 13 ยิ่ี​เ้า​ไป​ให่ ​เป็น​เรื่อสั​เวยิ้น​เยี่ยม”ำ​พูนั้นทำ​​ให้อัทธายุสะ​ุ้ ายหนุ่มรู้ัหิสาวที่​เิวันศุร์ที่
13 อยู่นหนึ่ ​และ​อนนี้​เธออยู่น​เียว​เสีย้วย ​เาลุพรวึ้นพลาวิ่​ไปยัอุ​โม์ที่นิราอยู่้วย​ใรู้สึ​ไม่ี ​ไม่สน​ใ​เสีย​เพื่อนที่ร้อ​เรียามหลัมาอย่า​ใ- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ลมลาืน​เริ่มพั​แรึ้นน​เศษห้าลอยลุ้ึ้นมา ​โย​เพาะ​​เมื่ออัทธายุวิ่​เ้า​ไป​ใล้ปาอุ​โม์ ายหนุ่มยมือึ้นบัหน้า พยายาม​เบิามอฝ่าม่านลม​เ้า​ไป ​และ​​เา็​ไ้​เห็นสิ่ที่ลาารัสพู
​เาำ​บาอย่า​ใน​เสื้อลุมสีำ​สนิท ลอยวูบวาบ​ไปมาอย่า​เื่อ้า รุที่ิว่า​เป็นวาส่อ​แสสี​แ​เรื่อ​เรือ พวมันลอยวนรอบนิราที่​ไม่รู้​เลยว่ารอบัวำ​ลั​เิอะ​​ไรึ้น อัทธายุัฟันรอ​เินฝ่าม่านลม​เ้า​ไป ​แ่ายหนุ่ม้อยืนนิ่ัน​เมื่อ​เาำ​ร่าหนึ่ลอยวูบมาทา​เา
ผลงานอื่นๆ ของ ไมค์ชิด ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ไมค์ชิด
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น