ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    พี่ว๊ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง

    ลำดับตอนที่ #4 : 4:ทำไมมึงไม่ฟังกู

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.25K
      5
      29 มิ.ย. 56

    ปีหนึ่ง กลุ่มหนึ่ง!! ออกมาเข้าแถวด้านนอกเดี๋ยวนี้!!!”

     

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    ห๊ะ?”

     

    พ..พี่เขาเรียกแค่ปีหนึ่งหรือนักศึกษาปีหนึ่ง กลุ่มหนึ่งน่ะ...

     

    จะรู้เหรอเชียร์...

     

    ผมเหงื่อยตกทันที เอาแล้วไง รุ่นพี่พวกนั้นก็ดันพูดไม่รู้เรื่องอีก สรุปแล้วมันแค่ผมหรือทั้งกลุ่มกันแน่วะแม่ง...แต่ยังไงก็ต้องโดนทำโทษอยู่ดีไม่ใช่เหร๊ออออออออ ว่าแต่โดนทำโทษเรื่องอะไรล่ะวะ เรื่องที่ผมไปกวนตีนพี่ว่าแล้วก็รีบหันไปมองพี่ที่อยู่ข้างๆ

     

    หึๆ มองอะไรวะไอ้น้อง อย่าลืมว่าผมก็ยืนอยู่กับคุณตรงนี้ตลอดนะ จะไปสั่งได้ไง

     

    เออว่ะ...

     

    กำเบย

     

    ผมเดินออกจากแถวเดินไปยังจุดที่รุ่นพี่พวกนั้นยืนอยู่ด้วยความกลัว(ในใจเล็กๆ) ทุกสายตาในโรงอาหารหันมามองผมเป็นตาเดียวกัน ทั้งเชียร์และเพื่อนคนอื่นๆในกลุ่มพวกรุ่นพี่จะเอายังไงก็เดินตามมา เมื่อผมยืนประชันหน้าพวกรุ่นพี่ก็ชูป้ายชื่อที่ห้อยอยู่ตรงคอขึ้นมา

     

    เอ่อ...พี่ครับ พี่เรียกผมคนเดียวหรือเรียกทั้งกลุ่มเหรอครับ?”

     

    พวกรุ่นพี่ทำหน้างงแตกไปแปบนึงแต่เมื่อเลื่อนสายตาลงมาก็ถึงบางอ้อ...ครับ ผมรู้ชื่อผมแม่งโคตรแปลก ฮรืออออออออออ

     

    พี่เรียกทั้งหมดนั่นแหละ! เข้าแถวด้านนอก!!

     

    นักศึกษาปีหนึ่ง กลุ่มหนึ่งทุกคนรีบวิ่งออกจากโรงอาหารเหมือนหนีไฟไหม้แล้วรีบตั้งแถว เอาจริงๆผมก็รู้สึกโล่งอกนิดๆนะที่ไม่ได้โดนคนเดียว...ก็นะ ย้ำว่านิดๆ...ผมพยายามแทรกแถวเข้าไปอยู่กลางๆ เอาจริงๆผมก็รู้สึกโล่งอกนิดๆนะที่ไม่ได้โดนคนเดียว...ก็นะ ย้ำว่านิดๆ...ผมพยายามแทรกแถวเข้าไปอยู่กลางๆแถวแล้วลากเชียร์ให้มาอยู่ข้างหลัง

     

    พวกน้องไม่เคยรู้สึกตัวกันบ้างเลยรึไง!!! เพื่อนของน้องน่ะลืมไอ้นี่ไว้กลางสนาม!!!

     

    แล้วรุ่นพี่คนหนึ่งก็ชูอะไรสักอย่างขึ้นมา เกิดเสียงฮือฮาเล็กน้อยตรงแถวๆด้านหน้า ผมกับเชียร์พยายามยืดคอไปมอง...

     

    ป้ายชื่อ..

     

    ของใครวะ

     

    คงไม่ต้องให้พี่อ่านชื่อนะ!! รู้ตัวก็เดินออกมา!

     

    แล้วผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งในกลุ่มผมก็เดินออกไปด้านหน้าผ่านทั้งเชียร์และผม ภาพที่เธอคอตกทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้แล้วก็เดินไปด้านหน้าแถวแลดูน่าสงสารมาก ถึงผมจะไม่ได้รู้จักเธอมากเท่าไหร่แต่ก็อดสงสารไม่ได้

     

    เธอรู้ใช่มั้ยว่าทำอะไรผิด!

     

     

    “...ค่ะ

     

     

    ดีทำผิดก็ต้องโดนลงโทษ ป้ายชื่อก็ค่อยมาเอาทีหลัง ไปวิ่งรอบสนามอีก 10 รอบ!! ไม่ต้องกินข้าว!!!  ปฏิบัติ!

     

     

     

    เอาแล้วไง

     

     

     

     

    ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้แล้วนะนั่น!!

     

     

     

    พวกรุ่นพี่ก็ใจแข็งจริง!!! ฮึ่ยยยยยย  ผมสะกดอารมณ์ของตัวเองไว้แล้วออกตัววิ่งไปตามพวกเพื่อนๆ  เชียร์กับเพื่อนของผู้หญิงคนนั้นวิ่งเหยาะๆเข้าไปปลอบให้หยุดร้องไห้  ผมก็เลยเข้าไปวิ่งเหยาะๆใกล้ๆ  ผมเองก็อยากจะปลอบอ่ะนะ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี...

     

     

    ไม่เป็นไรนะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว

     

     

    แต่..ฮึก  เราทำให้ทุกคนต้องวิ่งอีก ฮือ ทั้งๆที่เพิ่งพักได้ไม่นานเอง ฮึก... เราขอโทษ...

     

     

    แล้วก็ปล่อยโฮออกมาอีก  ทุกคนต่างถอนหายใจออกมา ก็มันช่วยไม่ได้นี่...ยังไงก็โดนทำโทษแล้วก็แค่รีบๆวิ่งแล้วไปกินข้าวก็พอ  ผมหันไปมองทางข้างหน้า พวกผู้ชายบ้าพลังที่แข่งกันวิ่งก่อนหน้านี้เริ่มลดความเร็วแล้ววิ่งเหยาะๆด้วยสภาพเหมือนหมาเหนื่อย

     

     

    ...ผมเองก็เริ่มกลายร่างเป็นหมาเหนื่อยด้วยอีกคนแล้ว

     

     

    แฮกๆๆ

     

     

    วิ่งช้าโว้ยยยยย!!!  เร็วสิวะ!

     

     

    เสียงอันคุ้นเคยตะโกนมาจากข้างสนาม พี่ยกจานข้าวมานั่งกินอยู่บนสแตนเชียร์มองลงมาที่พวกผมเหมือนกำลังเล่นสนุกกับของเล่นอยู่ พวกเพื่อนๆของพี่ก็นั่งอยู่ข้างๆจับกลุ่มคุยกันเฮฮาปาร์ตี้...แต่คราวนี้พวกผมไม่เล่นด้วยนะครับ

     

     

    “...ปีหนึ่ง

     

     

    เชียร์แตะไหล่ผมเบาๆเหมือนจะพยายามเตือนให้ผมเก็บอารมณ์ที่กำลังพุ่งปรี๊ดนี้ไว้  ผมพยักหน้าแล้วเอามือปาดเหงื่อจากนั้นก็วิ่งต่อไป

     

     

    เฮ้ยยยยย ไหวรึเปล่าน่ะ!

     

     

    เสียงเอะอะดังขึ้นมาจากทางด้านหน้า ผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มเรากำลังนอนราบไปกับพื้นสนาม  คนอื่นๆที่อยู่รอบๆรีบพยุงร่างของเธอขึ้นมา  จากสถานการณ์ที่เห็นนี้ผมสามารถเดาได้เลยว่า...เธอเป็นลม

     

     

    เฮ้ยมึง ไปอุ้มน้องเขามาพักตรงนี้ดิวะ!!

     

     

    พี่รีบหันไปสั่งให้เพื่อนเดินไปช่วย  พวกรุ่นพี่ที่โดนสั่งรีบวิ่งลงจากสแตนแล้วอุ้มเธอคนนั้นไปยังที่ร่มๆแล้วจัดการปฐมพยาบาลทันที 

     

     

    ใครสั่งให้คุณหยุด!!! วิ่งต่อไปดิ!

     

     

    ปรี๊ดดดดดดดดดดด

     

     

     

     

     

    ...ไม่ไหวละครับ

     

     

     

     

    ...ถึงจะเป็น ’พี่’ ที่ผมชอบก็เถอะ

     

     

     

     

     

     

    แต่ทำแบบนี้มันก็ทนไม่ไหวนะ

     

     

     

     

    ผมเดินดุ่มๆขึ้นบนสแตนแล้วกระชากคอพี่เข้ามาใกล้ๆ  ดวงตากลมโตนั้นมองผมอย่างสงสัยแต่ผมไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วยแล้ว

     

     

     

    พี่ต้องการอะไรลงโทษพวกผมใช่มั้ย!!

     

     

    อ..อืม

     

     

    พี่สะดุ้งตกใจเมื่อผมตะคอกใส่ คงจะไม่คิดว่าผมจะโกรธถึงขนาดนี้สินะ  แต่ผมก็เป็นมนุษย์ที่มีความรู้สึกนึกคิดนะครับ...

     

     

    ถ้าอย่างนั้น ผมขอโดนทำโทษคนเดียว!!

     

     

    ห๊ะนี่มึงจะบ้าเหรอ

     

     

    จะให้วิ่งอีกกี่รอบ  บอกมา!!!

     

     

    เฮ้ย  มึงใจเย็นๆก่อนดิวะ!

     

     

    หึ  งั้นผมก็จะวิ่งไปเรื่อยๆจนกว่าพี่จะพอใจ  ส่วนเพื่อนผมพี่ต้องปล่อยไป

     

     

    ผมสะบัดมือออกจากคอเสื้อพี่แล้วเดินลงไปออกวิ่งอีกครั้ง  พวกเพื่อนๆที่กำลังงงแตกอยู่ว่าอะไรเป็นอะไรก็ทำได้เพียงแค่ยืนนิ่งๆก่อนจะตะโกนบอกให้ผมหยุดวิ่ง

     

     

    ปีหนึ่งพอได้แล้วววว

     

     

    พี่เขาบอกว่าไม่ต้องวิ่งแล้ว ได้ยินมั้ย!

     

     

    ปีหนึ่งงงงง!!

     

     

     

    แฮ่ก...แฮ่ก...

     

     

     

    เหนื่อย...

     

     

    ผมรู้สึกได้ถึงความชื้นที่เสื้อแทบทั้งตัว  เสียงหอบหายใจของตัวเองดังก้องในหัว

     

     

    การมองเห็นเริ่มจางหายไป  ขาที่เริ่มอ่อนยวบยาบ

     

     

    ผมค่อยๆล้มลงกับพื้น  สติที่มีอยู่ก็ดับวูบไป

     

     

    แต่ก่อนหน้าที่สติจะดับไปหมด

     

     

     

     

    ผมได้ยินเสียง

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ...ของพี่

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ทำใจดีๆนะมึงฮึก กูบอกแล้วไงว่าอย่าวิ่งน่ะ ทำไมมึงไม่ฟังกูล่ะ ฮือ

     

     

     

    ...ร้องไห้

    ------------------------------------------------------------
    เหมือนได้กลิ่นอายดราม่า?...กำเบย
    555555 อยากอ่านดราม่าน้ำตาแตกกันมั้ยแจ๊ะ ><

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×